Strona 1 Strona 2 Strona 3 Strona 4 Strona 5 Prolog LONDYN I – Monsieur van Gogh, czas wstawać! Niechże się pan zbudzi! – Vincent już przez sen oczekiwał głosu Urszuli. – Nie spałem, mademoiselle Urszulo – odkrzyknął. – Nieprawda – zaśmiała się dziewczyna – dopiero teraz pan się obudził. Vincent posłyszał, jak zbiega ze schodów na dół i idzie do kuchni. Wsunął ręce pod siebie, oparł się na nich całym ciężarem i wyskoczył na podłogę. Pierś i barki miał masywne, ramiona grube i potężne. Włożył spodnie, wylał trochę zimnej wody z dzbana i naostrzył brzytwę. Vincent rozkoszował się codziennym rytuałem golenia: najpierw w dół po szerokim policzku, od prawej skroni do kąta zmysłowych ust, później prawa strona górnej wargi od nosa począwszy, potem lewa strona, wreszcie broda – potężna, zaokrąglona płyta ciepłego granitu. Zanurzył twarz w pęku brabanckiej trawy i dębowych liści na komodzie. Jego brat Theo zebrał je na wrzosowiskach niedaleko Zundert i przysłał mu do Londynu. Z wonią Holandii Vincent szczęśliwie zaczynał nowy dzień. – Monsieur van Gogh – zawołała znów Urszula pukając do drzwi – listonosz przyniósł list do pana. Rozerwawszy kopertę poznał opanowane pismo matki. „Drogi Vincencie – czytał – chciałam napisać do ciebie parę słów”. Poczuł na twarzy zimno i wilgoć, wsunął więc list do kieszeni, postanawiając przeczytać go w spokojnej chwili u Goupilów. Sczesał do tyłu długie, gęste, rude włosy, włożył białą sztywną koszulę, niski kołnierzyk i szeroki czarny krawat, po czym zszedł do jadalni, na śniadanie – i do uśmiechu Urszuli. Urszula Loyer i jej matka, wdowa po pastorze z Prowansji, u których mieszkał Vincent, prowadziły przedszkole dla chłopców w małym domku w ogrodzie. Dziewiętnastoletnia Urszula była uśmiechniętym stworzeniem o dużych oczach, delikatnej, pociągłej, pastelowej twarzy, o drobnej i smukłej figurze. Vincent lubił widzieć błysk uśmiechu na jej interesującej twarzy, podobny do odblasku, jaki rzuca barwna parasolka. Urszula szybko i z gracją podała mu śniadanie, szczebiocąc przy tym z ożywieniem. Vincent miał lat dwadzieścia jeden i kochał po raz pierwszy. Życie stało przed nim otworem. Wierzył, że będzie szczęśliwy, jeśli aż do śmierci wolno mu będzie jeść śniadanie siedząc naprzeciw Urszuli. Urszula przyniosła boczek, jajko i filiżankę mocnej, ciemnej herbaty. Kręciła się na krześle vis a vis Vincenta, poprawiała kasztanowe loki i uśmiechała się do niego podając mu kolejno sól, pieprz, masło i tosty. – Pańska rezeda urosła troszkę – oznajmiła. – Chce ją pan obejrzeć przed wyjściem? – Tak – odparł. – Czy pani chce… to jest, czy pani zechciałaby… pokazać mi ją? Strona 6 – Co za śmieszny człowiek! Sam zasiał rezedę i teraz nie wie, gdzie jej szukać. – Urszula miała zwyczaj mówienia o ludziach w taki sposób, jak gdyby ich przy tym nie było. Vincent przełknął ślinę. Maniery miał dosyć niezdarne, nie potrafił, zdawało się, znaleźć słów odpowiednich dla Urszuli. Zeszli na podwórze. Był chłodny poranek kwietniowy, ale jabłonki stały już w rozkwicie. Mały ogródek dzielił dom Loyerów od przedszkola. Przed kilkoma dniami Vincent posiał w nim mak i groszek pachnący. Rezeda wschodziła. Vincent i Urszula przykucnęli z obu stron grządki, ich głowy stykały się niemal. Włosy Urszuli miały mocny, naturalny zapach. – Panno Urszulo – powiedział. – Słucham… – cofnęła głowę, lecz uśmiechała się pytająco. – Ja… ja… to jest… – O Boże, co tam pan mruczy? – zawołała zrywając się. Poszedł za nią w stronę przedszkola. – Moje brzdące wnet się zjawią – powiedziała. – Czy nie spóźni się pan do sklepu? – Mam czas. Idę na Strand czterdzieści pięć minut. Urszula nie wiedziała, co odpowiedzieć; podniosła ręce do góry i zaczęła poprawiać niesforne pasemko włosów. Sprawiała wrażenie bardzo wysmukłej, a przecież była pełna. – A co się stało z tym brabanckim obrazem, który mi pan obiecał dla przedszkola? – spytała. – Posłałem reprodukcję jednego ze szkiców Cezara de Cock do Paryża z prośbą o dedykację dla pani. – O, to cudownie! – klasnęła w dłonie i obróciła się tanecznym ruchem. – Niekiedy potrafi pan być doprawdy czarujący. Uśmiechnęła się oczami i ustami i chciała odejść. Przytrzymał ją za rękę. – Wczoraj w nocy myślałem o jakimś odpowiednim dla pani przezwisku – powiedział. – I nazwałem panią l'ange aux poupons1. Urszula odrzuciła głowę do tyłu i wybuchnęła serdecznym śmiechem. – L’ange aux poupons – zawołała – muszę to zaraz powiedzieć mamie. Wyrwała mu się, roześmiała głośno i pobiegła przez ogródek do domu. II Vincent włożył cylinder, wziął rękawiczki i wyszedłszy z domu skierował się drogą prowadzącą przez Clapham. W dzielnicach tych, położonych w znacznej odległości od centrum Londynu, domy stały z dala od siebie, w ogrodach pełnych kwitnących bzów, głogu i „złotego deszczu”. Było kwadrans po ósmej; u Goupilów miał być o dziewiątej. Był dobrym piechurem; w miarę jak zbliżał się do centrum, mijał coraz więcej ludzi idących do pracy. Czuł serdeczną przyjaźń dla nich wszystkich; oni z pewnością także wiedzieli, jaka to wspaniała rzecz być zakochanym. 1 Anioł dzieciarni. Strona 7 Szedł bulwarem nad Tamizą, minął most Westminsterski, Opactwo Westminsterskie i Parlament i skręcił w ulicę Southampton w dzielnicy Strand, przy której pod numerem 17 miała swój skład firma Goupil et Co. Galeria Dzieł Sztuki i Wydawnictwo Rycin. Przechodząc przez główny salon sklepu, zasłany dywanami i zdobny w portiery, zobaczył obraz przedstawiający coś w rodzaju ryby czy smoka długości sześciu metrów, nad którym unosił się mały człowieczek. Podpis brzmiał: Archanioł Michał zabija szatana. Jeden z urzędników zawiadomił Vincenta, że nadeszła dla niego paczka z Paryża. Drugi pokój za salonem, w którym wystawiano dzieła Turnera, Millaisa i Boughtona, zawierał litografie i akwaforty2. Dopiero w trzecim pokoju, wyglądającym bardziej handlowo niż poprzednie, odbywała się większość transakcji handlowych. Vincent roześmiał się na myśl o kobiecie, która poprzedniego dnia kupowała obrazy. „Nie podoba mi się ten obraz, Harry – powiedziała do męża. – Ten pies wygląda kubek w kubek tak samo jak ten, który ugryzł mnie zeszłego roku w Brighton”. „Słuchaj pan – rzekł Harry – czy musimy mieć obraz z psem? Psy denerwują moją panią”. Vincent zdawał sobie sprawę, że sprzedaje tandetę. Większość klientów nie miała najmniejszego pojęcia o tym, co kupuje. Płacili wysokie ceny za marny towar. Ale czyż to była jego sprawa? Jedynym jego obowiązkiem było starać się o to, aby handel reprodukcjami szedł. Otworzył paczkę od Goupilów z Paryża. Zawierała szkic Cezara de Cock z dedykacją: „Vincentowi i Urszuli Loyer. Les amis de nos amis sont nos amis”3. „Zapytam ją dziś wieczór… wręczając obraz – mruczał sam do siebie. – Za parę dni skończę dwadzieścia dwa lata, zarabiam pięć funtów miesięcznie. Nie ma sensu czekać dłużej”. Czas mijał spokojnie w bocznym pokoju firmy. Vincent sprzedawał przeciętnie około pięćdziesięciu reprodukcji dziennie i jakkolwiek wolałby pracować w salonach frontowych wśród obrazów olejnych i akwareli, rad był, że jego obrazy przynoszą zysk firmie. Lubił swych kolegów i oni go lubili. Wiele miłych chwil spędzili razem dyskutując o sprawach europejskich. Jako młody chłopak Vincent był dziki i unikał towarzystwa. Ale Urszula odmieniła go zupełnie. Sprawiła, że starał się być miły i łubiany, pomogła mu wyzwolić się z pęt własnej osobowości, nauczyła widzieć piękno w zwyczajnych sprawach powszedniego życia. O szóstej zamykano sklep. Mr Obach, szef londyńskiej filii, zatrzymał Vincenta, gdy ten zabierał się do odejścia. – Dostałem od pańskiego stryja, Vincenta van Gogha, list dotyczący pana. Chciał wiedzieć, jak pan daje sobie u nas radę. Z przyjemnością odpisałem, że jest pan jednym z najlepszych pracowników firmy. – Jest pan bardzo uprzejmy. – E, nie. Po feriach przejdzie pan z tylnego pokoju na front, do działu litografii i akwafort. – Bardzo się cieszę, że nastąpi to właśnie teraz, ponieważ… ponieważ mam zamiar się żenić. 2 Akwaforta. – 1) Technika graficzna wykonywania rysunku igłą na werniksie pokrywającym płytę metalową. Płytę poddaje się następnie działaniu kwasu azotowego, który trawi metal w miejscach odsłoniętych przez igłę. Z powstałej w ten sposób formy drukuje się ryciny techniką druku wklęsłego. 2) Rycina wykonana wyżej wspomnianą techniką. 3 Przyjaciele naszych przyjaciół są naszymi przyjaciółmi. Strona 8 – Doprawdy? To mi nowina. A kiedy? – Sądzę, że tego lata. – Nie myślał jeszcze o dacie. – Dobrze, mój chłopcze, doskonale. Dostał pan wprawdzie podwyżkę z początkiem roku, ale sądzę, że gdy pan wróci z podróży poślubnej, pomyślimy o nowej. III – Przyniosłem obraz dla pani, panno Urszulo – rzekł Vincent po obiedzie, odsuwając krzesło. Urszula miała na sobie modną haftowaną sukienkę w kolorze grynszpanu. – A czy artysta napisał mi coś miłego? – spytała. – Tak jest. Jeśli pani da lampę, zaraz powiesimy obraz w przedszkolu. – Tak jest. Jeśli pani da lampę, zaraz powiesimy obraz w przedszkolu. Ściągnęła wargi w kokieteryjnym grymasie i zerknęła na niego z ukosa: – Muszę teraz pomóc matce. Zrobimy to za pół godziny, dobrze? Vincent stanął przed komodą w swoim pokoju i przejrzał się w lustrze. Bardzo rzadko myślał o swojej powierzchowności; w Holandii te sprawy wydawały mu się nieważne. Teraz spostrzegł, że w porównaniu z Anglikami miał twarz i głowę masywną i ciężką, oczy osadzone głęboko, jakby w szczelinach skalnych, nos o wielkim garbie. Wysokość jego sklepionego czoła równała się odległości od gęstych brwi do zmysłowych ust, szczęki miał szerokie i mocne, szyję grubą i krótką, a wydatna broda była żywym obrazem holenderskiego charakteru. Odwrócił się od lustra i usiadł na brzegu łóżku. Wyrósł w surowym klimacie rodzinnego domu. Nigdy dotychczas nie kochał dziewczyny, nigdy nawet nie spojrzał ani nie zażartował z żadną. W jego miłości do Urszuli nie było pożądania. Był młody, był idealistą. Kochał po raz pierwszy. Rzucił wzrokiem na zegarek; minęło dopiero pięć minut. Dalsze dwadzieścia pięć minut wydało mu się wiecznością. Z listu matki wyjął dopisek brata Thea i odczytał go po raz drugi. Theo był o cztery lata młodszy od Vincenta i niedawno objął stanowisko po nim w firmie Goupil w Hadze. Theo i Vincent, podobnie jak ich ojciec Theodorus i stryj Vincent, kochali się najbardziej z całego rodzeństwa. Vincent położył na książce kawałek papieru i napisał krótko do brata. Z górnej szuflady komody wyjął parę surowych szkiców zrobionych na wybrzeżu Tamizy i wsunął je do koperty wraz z fotografią Młodej dziewczyny z mieczem Jacqueta. – Na Boga! – wykrzyknął – zapomniałem o Urszuli. Znów spojrzał na zegarek. Spóźnił się o kwadrans. Porwał grzebień, spróbował uporządkować gmatwaninę wijących się rudych włosów, chwycił leżący na stole obraz de Cocka i wypadł z pokoju. – Myślałam, że pan o mnie zapomniał – powiedziała Urszula, gdy wszedł do salonu. Kleiła właśnie tekturowe zabawki dla dzieci. – Czy przyniósł pan obraz? Mogę go zobaczyć? – Chciałbym go wpierw powiesić. Czy ma pani lampę? – Jest u matki. Gdy wrócił z kuchni, Urszula podała mu granatowy szal, aby go jej zarzucił na ramiona. Dreszcz go przeszedł od tego jedwabistego dotknięcia. W ogrodzie unosił się Strona 9 delikatny zapach kwiecia jabłoni. Po ciemku nie było widać ścieżki. Urszula końcami palców trzymała go lekko za rękaw szorstkiego czarnego okrycia. W pewnej chwili potknęła się, chwyciła go mocniej za rękę i zaniosła się wesołym śmiechem z powodu własnej niezgrabności. Nie rozumiał, co ona w tym widzi śmiesznego, ale przyjemnie mu było opiekować się nią i słuchać, jak śmieje się w ciemnościach. Przytrzymał otwarte drzwi przedszkola. W przejściu Urszula musnęła go lekko i zajrzała głęboko w oczy. Vincentowi zdawało się, że odpowiada mu na pytanie, którego jeszcze nie zadał. Postawił lampę na stole i spytał: – Gdzie mam powiesić obraz? – Chyba nad moim stołem, dobrze? W pokoju tym – dawnym letnim pawilonie – znajdowało się około piętnastu małych krzesełek i stolików. W głębi, na małym podwyższeniu znajdował się stół Urszuli. Stanęli obok siebie na podwyższeniu, szukając odpowiedniego miejsca na obraz. Vincent był podniecony, pluskiewki wypadały mu z rąk, gdy próbował wbić je w ścianę, Urszula śmiała się z niego cicho i przyjaźnie. – Proszę pozwolić, niezdaro, ja to zrobię. Podniosła ramiona do góry i zaczęła zręcznie przybijać pluskiewki. Vincent pragnął chwycić ją w ramiona, tutaj, w mdłym świetle lampy, i jednym mocnym uściskiem położyć kres udręce. Trzymał lampę wysoko w górze, gdy Urszula odczytywała napis na obrazie. Uradowana klasnęła w dłonie i przegięła się do tyłu. Wciąż była w ruchu. Stał bezradnie. – Więc teraz jest on także moim obrazem? – spytała. – Zawsze chciałam poznać artystę. Usiłował powiedzieć coś czułego, co by mu utorowało drogę do oświadczyn. Urszula w półcieniu zwróciła ku niemu twarz. Blask lampy zapalał skry w jej oczach, a mrok zacierał owal twarzy. Vincent czuł, że na widok jej czerwonych wilgotnych warg odbijających od białej cery dzieje się z nim coś dziwnego, coś, czego nie umiał nazwać. Zapadło pełne napięcia milczenie. Vincentowi zdawało się, że dziewczyna czeka na coś – może na słowa, choć te są zbyteczne w miłości. Kilkakrotnie zwilżył językiem wargi. Urszula obróciła głowę, przez ramię spojrzała mu w oczy i wybiegła. Przerażony, że sposobność minie, ruszył za nią. Przystanęła na chwilę pod jabłonią. – Urszulo… chciałbym pani coś powiedzieć. Odwróciła się i spojrzała na niego, lekko dygocąc. Noc była czarna, pełna zimnych gwiazd. Vincent nie zabrał z sobą lampy, tylko przez okno kuchenne sączyło się mętne światełko. Zapach włosów dziewczyny bił mu w twarz. Otuliła się szczelniej szalem i skrzyżowała ręce na piersiach. – Zimno pani? – spytał. – Tak. Lepiej wejdźmy. – Nie! Proszę… Ja… – zagrodził jej drogę. Ukryła podbródek w ciepłym szalu i spojrzała na niego szeroko otwartymi, zdziwionymi oczyma: – Zdaje się, monsieur van Gogh, że nie rozumiem pana. – Chciałbym pani tylko powiedzieć… Ja… to znaczy…Nie teraz. Zimno mi. Strona 10 – Pani powinna o tym wiedzieć. Awansowałem dziś, przechodzę do działu litografii… to moja druga podwyżka w tym roku… Urszula odwróciła się i przystanęła. Szal zsunął się jej z ramion, ale nie czuła nocnego chłodu. – Dlaczego właściwie pan mi to mówi, monsieur van Gogh? Wyczuł chłód w jej głosie i przeklinał swoją niezręczność. Napięcie opadło nagle, poczuł się spokojny i opanowany. Zastanowił się przez chwilę, jakim tonem zacząć, wreszcie zdecydował się. – Chciałbym pani powiedzieć coś, o czym pani już wie zapewne. Kocham panią całym sercem i mogę być tylko wtedy szczęśliwy, gdy pani zostanie moją żoną. Zauważył jej zdziwienie. Czy dlatego, że nagle mówił z taką pewnością siebie? Wahał się, czy wziąć ją w ramiona. – Pańską żoną? – podniosła głos. – Ależ, monsieur van Gogh, to niemożliwe. Widziała wyraźnie jego oczy wpatrzone w nią w ciemnościach. – Teraz to chyba ja nie rozumiem… – Jak to? Czyż pan nie wie o niczym? Od roku jestem zaręczona. Nie wiedział, jak długo stoi bez ruchu na ciemnej ścieżce, ani czy coś myśli lub czuje. – Kto jest tym człowiekiem? – zapytał wreszcie głucho. – Czyż nigdy pan nie widział mojego narzeczonego? Zajmował przedtem pański pokój. Myślałam, że pan wie. – Skąd miałbym wiedzieć? Stanęła na palcach i rzuciła okiem w stronę kuchni. – Sądziłam, że ktoś panu o tym powiedział. – Dlaczego ukrywała to pani przede mną przez cały rok, chociaż pani wiedziała, że ją kocham? – teraz w głosie jego nie było wahania. Czy to moja wina, że pan zakochał się we mnie? Chciałam żyć z panem po prostu w przyjaźni. – Czy odwiedził panią, odkąd ja tu mieszkam? – Nie. Jest teraz w Walii. Dopiero latem przyjedzie do mnie na wakacje. – Nie widziała go pani cały rok! W takim razie zapomniała pani o nim! Teraz kocha pani tylko mnie! Stracił panowanie nad sobą, porwał ją w ramiona i brutalnie całował oporne usta. Poczuł wilgoć warg, słodycz ust, zapach włosów i nowy przypływ uczucia. – Urszulo, ty go już nie kochasz! Nie pozwalam ci! Zostaniesz moją żoną. Nie mogę cię stracić. Musisz zapomnieć o nim i poślubić mnie! – Poślubić pana! – krzyknęła. – Nie mogę wychodzić za mąż za każdego, kto się we mnie zakocha. Proszę mnie natychmiast puścić, słyszy pan, bo zawołam o pomoc. Wyrwała mu się, bez tchu pobiegła przez ciemny ogród. Na progu domu odwróciła się, jej cichy szept uderzył go jak okrzyk: – Rudy głupiec! IV Nazajutrz rano nikt go nie budził. Podniósł się ciężko z łóżka i niedbale ogolił pozostawiając tu i ówdzie na twarzy resztki zarostu. Urszula nie zeszła na śniadanie. Poszedł do Goupilów. Mijając tych samych ludzi co wczoraj, zauważył w nich zmianę. Strona 11 Sprawiali dziś na nim wrażenie osamotnionych istot śpieszących do jałowej, bezużytecznej pracy. Nie dostrzegał dziś kwitnącego „złotego deszczu” ani kasztanów wzdłuż drogi. Słońce świeciło promienniej niż poprzedniego dnia, lecz Vincent tego nie widział. W ciągu dnia sprzedał dwadzieścia barwnych reprodukcji Venus Anadyomene Ingresa. Goupilowie mieli z tego duży zysk, lecz Vincenta przestało cieszyć zarabianie dla firmy. Nie miał cierpliwości dla klientów. Ci ludzie nie tylko nie potrafili odróżnić sztuki złej od dobrej, ale mieli wręcz talent wyszukiwania rzeczy najgorszych, tandetnych i pozbawionych artyzmu. Koledzy nigdy nie uważali Vincenta za wesołego chłopca, ale widzieli, że starał się usilnie być miły i przyjemny. – Jak ci się zdaje, czemu przedstawiciel czcigodnej rodziny van Goghów jest dziś taki zafrasowany? – zapytał swego kolegi jeden z pracowników. – Pewnie wstał dziś rano z łóżka lewą nogą. – Chciałbym mieć jego troski. Vincent van Gogh, jego stryj, jest współwłaścicielem wszystkich galerii goupilowskich w Paryżu, Berlinie, Brukseli, Hadze i Amsterdamie. Staruszek jest chory i bezdzietny; wszyscy mówią, że swoją połowę przedsiębiorstwa zostawi w spadku Vincentowi. – Niektórzy ludzie mają szczęście. – To jeszcze nie wszystko. Jego drugi stryj, Hendrik van Gogh, jest właścicielem wielkich sklepów z obrazami w Brukseli i Amsterdamie, a trzeci z kolei, Kornelius van Gogh, jest szefem największej firmy w Holandii. Cóż, van Goghowie są najbardziej znaną rodziną handlarzy obrazów w Europie. Pewnego dnia nasz rudowłosy przyjaciel z sąsiedniego pokoju będzie dyktatorem sztuki na całą Europę. Kiedy wieczorem Vincent wszedł do jadalni Loyerów, Urszula i jej matka rozmawiały z sobą półgłosem. Na jego widok umilkły w pół słowa. Urszula pobiegła do kuchni, pani Loyer przywitała go z dziwnym błyskiem w oczach. Vincent sam zjadł obiad przy wielkim stole. Odmowa Urszuli ogłuszyła go, lecz nie uważał jej za ostateczną, po prostu nie przyjmował jej do wiadomości. Musi tylko wypędzić tego drugiego z serca dziewczyny. Upłynął tydzień, nim nadarzyła się sposobność ponownej rozmowy z Urszulą. Przez ten tydzień jadł i spał bardzo mało; jego otępienie przerodziło się w nerwowość. W sklepie miał o wiele mniejsze obroty niż do tej pory. W jego pogodnych dotąd oczach czaiła się teraz rozpacz. Wysławiał się z jeszcze większym trudem niż zwykle. W niedzielę po sutym obiedzie poszedł za nią do ogrodu. – Panno Urszulo – powiedział – przykro mi, że panią wtedy przestraszyłem. Spojrzała na niego chłodnymi, wielkimi oczami, jak gdyby zdziwiona, że poszedł za nią. – O, to drobnostka, to nie ma znaczenia. Zapomnijmy o tym, dobrze? – Chciałbym zapomnieć, że zachowałem się wobec pani jak brutal. Ale to, co mówiłem, jest prawdą. Zbliżył się do niej o krok. Urszula cofnęła się. – Po co wracać do tych spraw? – spytała. – Już zapomniałam o wszystkim. Odwróciła się, chcąc odejść. Vincent pośpieszył za nią. Strona 12 – Ale ja muszę o tym mówić! Czy pani nie pojmuje, jak bardzo ją kocham? Pani nie może sobie nawet wyobrazić, jak bardzo nieszczęśliwy byłem przez ten tydzień. Dlaczego pani mnie unika? – Może wejdziemy do domu? Zdaje się, że matka oczekuje gości. – To nie może być prawdą, że pani kocha innego. Poznałbym to po oczach pani. – Obawiam się, że niewiele mam już czasu. Kiedy zaczyna pan urlop? Vincent przełknął ślinę. – W lipcu. – To się świetnie składa. Mój narzeczony chce spędzić swój urlop lipcowy ze mną i jego dawny pokój będzie nam potrzebny. – Przenigdy nie oddam mu pani, Urszulo. – Pan musi z tym skończyć. W przeciwnym razie matka wypowie panu mieszkanie. Następne dwa miesiące spędził Vincent na przekonywaniu jej. Wrócił do dawnego sposobu bycia. Jeżeli nie mógł widywać Urszuli, to chciał być przynajmniej sam, by nikt nie przeszkadzał mu myśleć o niej. W sklepie odnosił się nieuprzejmie do klientów. Świat obudzony przez miłość zapadł się i Vincent był znów ponurym chłopakiem, jakim znali go rodzice w Zundert. Nadszedł lipiec i urlop. Vincent niechętnie opuszczał na dwa tygodnie Londyn. Miał uczucie, że póki on jest przy niej, Urszula nie może kochać nikogo innego. Zszedł na dół, do saloniku. Zastał tam Urszulę z matką. Ujrzawszy go zamieniły znów znaczące spojrzenia. – Zabieram z sobą tylko małą walizkę – rzekł. – Wszystko inne zostawiam w pokoju. Tu jest czynsz za dwa tygodnie z góry. – Sądzę, że byłoby lepiej, gdyby pan zabrał wszystko, monsieur van Gogh – odparła pani Loyer. – Dlaczego? – Pański pokój jest już wynajęty od poniedziałku rano. Obie sądzimy, że będzie lepiej, gdy pan się stąd wyprowadzi. – Obie? Obie panie tak sądzą? Obrócił się i patrzył spode łba na Urszulę. Jego wzrok wyrażał pytanie, a nie przyjęcie tego faktu do wiadomości. Tak. My obie – odparła matka. – Narzeczony mojej córki nie życzy sobie, aby pan tu mieszkał. Lepiej byłoby, gdyby się pan był nigdy u nas nie zjawił. V Thedorous van Gogh przyjechał bryczką po syna na stację Breda. Miał na sobie ciężki czarny surdut pastorski, kamizelkę o szerokich wyłogach, koszulkę ze sztywnym gorsem i szeroki czarny krawat, spod którego zaledwie wystawał wąski rąbek wysokiego kołnierza. Szybkim spojrzeniem odnalazł Vincent w twarzy ojca to, co było dla niej charakterystyczne: prawa powieka opadała niżej niż lewa, zakrywając pół oka; lewa strona warg tworzyła cienką, sztywną linię, prawa była pełna i zmysłowa. Wyraz oczu był bierny. Stwierdzały po prostu: taki jestem. Parafianie w Zundert nieraz robili uwagi, że pastor Theodorus nawet dobre uczynki spełniał w sposób wyniosły. Strona 13 Do końca życia nie pojmował pastor Theodorus, dlaczego nie powiodło mu się lepiej. Uważał, że już przed laty powinien był zostać powołany do Amsterdamu lub Hagi. „Piękny pastor”, jak mawiali jego parafianie, był człowiekiem wykształconym, miłym w obejściu, miał wielkie zalety duchowe i niestrudzenie pełnił służbę bożą. A tymczasem od dwudziestu pięciu lat siedział zagrzebany i zapomniany w małej mieścinie Zundert. Był jedynym z sześciu braci van Gogh, który nie osiągnął nigdy ważnego społecznie stanowiska. Drewniany domek plebanii w Zundert, gdzie urodził się Vincent, stał przy drodze idącej od placu targowego i merostwa. Z tyłu, za kuchnią, leżał piękny ogród; rosły w nim akacje, małe ścieżki wiły się między starannie pielęgnowanymi rabatami. Kościół był maleńki, drewniany, ukryty w drzewach za ogrodem. Z każdej strony miał dwa wąskie gotyckie okna bez witraży, tuzin twardych ławek, drewnianą podłogę i kilka grzejników na węgiel, przytwierdzonych do desek podłogi. Kręte schody prowadziły z tyłu do małej fisharmonii. Było to poważne, niemal surowe miejsce kultu, tchnące duchem Kalwina i reformacji. Matka Vincenta, Anna Kornelia, oczekiwała syna stojąc w oknie i otworzyła drzwi, nim jeszcze bryczka stanęła przed domem. Przyciskając go z matczyną czułością do wydatnej piersi spostrzegła od razu, że jej chłopca spotkało coś złego. – Mój drogi synu – szepnęła – mój Vincencie. Jej oczy, szeroko otwarte, niebieskie i zielone na przemian, domyślne, choć łagodnie pytające, nie sądziły ludzi zbyt surowo. Delikatna bruzda idąca od nozdrzy do kącików ust pogłębiała się z każdym rokiem, a im głębsze były te bruzdy, tym silniej pogłębiały wrażenie, jakie sprawiała twarz rozjaśniona słabym uśmiechem. Anna Kornelia Carbentus pochodziła z Hagi, gdzie jej ojciec miał tytuł „Królewskiego Introligatora”. Przedsiębiorstwo Wiliama Carbentusa rozwijało się doskonale, a gdy mu powierzono oprawę Pierwszej Konstytucji Holenderskiej, zasłynął w całym kraju. Jego trzy córki były bien elevees4; druga z nich zaślubiła Vincenta, brata Theodorusa, trzecia – znanego i poważanego pastora Strickera z Amsterdamu. Anna Kornelia była zacną kobietą. Nie dostrzegała w świecie zła, nie uznawała jego istnienia. Widziała jedynie słabość, pokusę, nędzę i cierpienie. Theodorus van Gogh był również dobrym człowiekiem, lecz zdawał sobie w pełni sprawę z istnienia zła i potępiał najmniejszy jego przejaw. Jadalnia była ośrodkiem domu van Goghów; wokoło wielkiego stołu po uprzątnięciu talerzy koncentrowało się całe życie rodzinne. Wszyscy członkowie rodziny zbierali się tutaj wieczorem, w przyjaznym świetle lampy naftowej. Annę Kornelię martwił wygląd Vincenta; chłopak był chudy i nerwowy, w jego zachowaniu było coś nienaturalnego. – Czy spotkała cię jakaś przykrość, Vincencie? – spytała po kolacji. – Nie wyglądasz dobrze. Vincent powiódł wzrokiem po stole, przy którym siedziały Anna, Elżbieta i Wilhelmina – troje młodych, obcych dziewcząt, które przypadkiem były jego siostrami. – Nie – odparł. – Wszystko w porządku. – Czy podoba ci się w Londynie? – spytał z kolei ojciec. 4 Dobre wychowanie. Strona 14 – Jeśli nie czujesz się tam dobrze, pomówię ze stryjem Vincentem. Sądzę, że będzie cię mógł przenieść do jednej ze swych firm paryskich. Vincenta opanowało podniecenie. – Nie, nie, nie rób tego! – zawołał. – Nie chcę opuścić Londynu… Ja… – pohamował się. – Jeśli stryj Vincent zechce mnie przenieść, jestem pewien, że sam to uczyni. – Jak sobie życzysz – rzekł ojciec. „To ta dziewczyna – pomyślała matka. – Teraz rozumiem, dlaczego jego listy nie podobały mi się”. Na wrzosowiskach dokoła Zundert stały sosny i kępy dębów. Vincent spędzał całe dnie na samotnych wędrówkach po polach, wpatrując się w liczne, tu i ówdzie rozsiane stawy. Jedyną jego rozrywką było rysowanie. Zrobił sporo szkiców ogrodu, narysował targowisko widziane z okna plebanii i frontowe drzwi domu. Pozwalało mu to na krótkie chwile zapomnieć o Urszuli. Theodorus ubolewał zawsze nad tym, że najstarszy syn nie poszedł w jego ślady. Pewnego dnia, odwiedziwszy razem chorego chłopa, w drodze powrotnej wysiedli z bryczki i szli pieszo. Słońce zachodziło czerwono za czubami sosen, wieczorne niebo odbijało się w stawach, wrzosowiska i żółte piaski tworzyły wspaniałą harmonię barw. – Mój ojciec był pastorem, Vincencie. Zawsze miałem nadzieję, że i ty pójdziesz tą drogą. – Dlaczego sądzisz, że chcę zmienić zawód? – Powiedziałem tylko, że w wypadku gdybyś chciał… Mógłbyś mieszkać u stryja Jana w Amsterdamie, gdybyś zdecydował się tam studiować. A wielebny pastor Stricker przyrzekł, że zajmie się twą edukacją. – Czy radzisz mi opuścić Goupilów? – Ależ nie, stanowczo nie. Lecz gdybyś tam czuł się niedobrze… ludzie nieraz zmieniają zawód. – Wiem o tym. Ale nie mam zamiaru rzucać Goupilów. Matka i ojciec odprowadzili go na stację w dniu wyjazdu do Londynu. – Czy mamy pisać do ciebie pod tym samym adresem? – spytała Anna Kornelia. – Nie, wyprowadziłem się stamtąd. – Rad jestem, żeś opuścił Loyerów – rzekł ojciec. – Te panie nie podobały mi się. Zbyt były tajemnicze. Vincent zesztywniał. Matka położyła czule rękę na jego dłoni i powiedziała cicho, tak aby Theodorus nie dosłyszał: – Nie martw się, synku. Będzie ci lepiej z jakąś miłą dziewczyną holenderską – później, gdy staniesz mocno na nogach. Ta Urszula nie byłaby dla ciebie na pewno dobrą żoną. Ona do ciebie nie pasuje. Zdziwił się, skąd matka wie. VI Wróciwszy do Londynu wynajął sobie umeblowane mieszkanie na Kensington New Road. Jego gospodyni, mała staruszka, kładła się spać codziennie o ósmej wieczór. Nigdy najlżejszy dźwięk nie zakłócał ciszy domu. Co noc staczał Vincent z sobą zaciekłą walkę; Strona 15 ciągnęło go pod dom Loyerów. Zamykał drzwi swego pokoju i przysięgał sobie, że pójdzie spać. W ciągu kwadransa jednak znajdował się w tajemniczy sposób na ulicy i śpieszył pod dom Urszuli. Męką było odczuwanie bliskości dziewczyny i zarazem świadomość, że jest niedosiężna. Ale tysiąc razy okrutniejszą męką było zostać w domu, poza urzekającym kręgiem jej osobowości. Cierpienie dziwnie go odmieniło. Uczyniło go wrażliwym na cierpienie innych i nietolerancyjnym wobec wszystkiego, co miało tani i krzykliwy sukces w świecie. Firma nie miała teraz z niego żadnego pożytku. Kiedy klienci pytali go, co sądzi o jakiejś reprodukcji, odpowiadał w sposób nie pozostawiający wątpliwości, że jest ohydna – i kupno nie dochodziło do skutku. Jedynie w obrazach, w których artysta wyraził cierpienie, odnajdywał prawdę i głębię uczucia. W październiku zjawiła się w sklepie tęga matrona z okazałym biustem, w sobolowym płaszczu, wysokim koronkowym kołnierzyku i okrągłym aksamitnym kapeluszu z niebieskim piórkiem. Chciała wybrać obrazy do swego nowego mieszkania w mieście. Obsługiwał ją Vincent. – Żądam najlepszych rzeczy, jakie macie na składzie – oświadczyła. – Cena nie gra roli. Oto wymiary. W salonie są dwie ściany długości pięćdziesięciu stóp, trzecia przebita jest dwoma oknami, przestrzeń między nimi… Całe niemal popołudnie starał się Vincent wmówić jej parę akwafort według Rembrandta, doskonałą reprodukcję jednej ze scen weneckich Turnera, parę litografii Thys Marisa i artystyczne reprodukcje obrazów Corota i Daubigny'ego. Kobieta miała niezawodny instynkt wybierania za każdym razem rzeczy najgorszych. Miała również taki sam talent odrzucania od razu, na pierwszy rzut oka, wszystkiego, co tchnęło prawdziwą sztuką. W miarę jak godziny mijały, ta kobieta ze swymi banalnymi rysami, ze swym łaskawym mizdrzeniem się stała się dla niego doskonałym symbolem drobnomieszczańskiej tępoty i handlarskiego nastawienia. – Oto są! – wykrzyknęła wreszcie z zadowoloną miną. – Sądzę, że wybór mój jest trafny. – Gdyby pani wybrała z zamkniętymi oczami, nie mogłaby pani wybrać gorzej – odparł Vincent. Kobieta wstała ciężko, zgarniając tren aksamitnej sukni. Vincent dojrzał, jak krew pulsując podchodzi coraz wyżej na jej szyi aż do koronkowego kołnierzyka. – Co? Co takiego?… Jest pan… ordynarnym gburem! Wypadła ze sklepu jak burza, pióro chwiało się na jej aksamitnym kapeluszu. Mr Obach był wściekły. – Mój drogi Vincencie – zawołał – co się z panem dzieje? Sfuszerował pan najlepszą sprzedaż tego tygodnia i w dodatku obraził pan tę kobietę. – Mr Obach, czy zechce mi pan odpowiedzieć na jedno pytanie? – Słucham. Ale to raczej ja miałbym prawo zadać panu parę pytań. Vincent odsunął na bok reprodukcje wybrane przez kobietę i obiema rękami oparł się o stół. – Proszę, niech mi pan powie, jak może człowiek usprawiedliwić sam przed sobą fakt, że swoje jedyne i niepowracalne życie spędza na sprzedawaniu głupcom złych obrazów? Strona 16 Obach nie próbował nawet odpowiadać. – Jeśli tak ma być dalej – rzekł tylko – napiszę do pańskiego stryja i poproszę go o przeniesienie pana do innej filii. Nie mogę pozwolić na to, aby pan rujnował mój interes. Vincent machnął ręką. – Jakim prawem ciągniemy tak wielkie zyski ze sprzedaży kiczów, Mr Obach? I jak się to dzieje, że jedynymi ludźmi, którzy mogą sobie pozwolić na wejście tutaj, są ci, którzy nie znoszą widoku prawdziwej sztuki? Czy to dlatego, że pieniądze zabiły w nich wrażliwość? I dlaczego biedacy, którzy mogliby ocenić dobrą sztukę, nie mają ani jednego pensa w kieszeni, aby kupić bodaj odbitkę na ścianę swej izby? Obach spojrzał nań z ukosa: – Co to takiego? Socjalizm? Powróciwszy do domu wziął Vincent ze stołu tom Renana i otworzył go na zaznaczonej stronie: „Aby czynić dobro na tym świecie – czytał – człowiek musi umrzeć dla samego siebie. Człowiek nie po to jedynie żyje na ziemi, aby być szczęśliwym, nie po to, aby być po prostu uczciwym, ale po to, aby zrealizować dzieło wielkie dla całej ludzkości, aby osiągnąć szlachectwo ducha i wznieść się nad pospolitość, która podmywa istnienie wszystkich niemal jednostek”. Na tydzień przed Bożym Narodzeniem Loyerowie ustawili w oknie frontowym małą, przystrojoną choinkę. Dwa wieczory później, znalazłszy się znów przed ich domem, Vincent dostrzegł światła w oknach, zobaczył sąsiadów wchodzących do wnętrza, dosłyszał wesołe głosy i śmiech; Loyerowie urządzali przyjęcie z okazji świąt. Vincent pobiegł z powrotem na Kensington New Road, ogolił się prędko, włożył świeżą koszulę i krawat i pogalopował po raz drugi do Clapham. Musiał odczekać parę minut przed schodami, aby zaczerpnąć tchu. Było Boże Narodzenie, czas przebaczenia i pojednania. Wszedł po schodach na górę, zastukał do drzwi kołatką. W holu usłyszał znajome kroki, znany mu dobrze głos zawołał coś do gości w salonie, potem drzwi otwarły się. Światło lampy padło mu na twarz. Przed nim stała Urszula w zielonej sukni polskiego kroju, bez rękawów, przybranej kokardami i pianą koronek. Nigdy nie widział jej tak pięknej. – Urszulo – powiedział. Przez jej twarz przemknął wyraz, który jasno powtarzał wszystko, co powiedziała mu wówczas w ogrodzie. Patrząc na nią przeżył raz jeszcze tę scenę. – Idź precz! – zawołała i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Następnego dnia odpłynął do Holandii. Największy ruch w galerii Goupilów panował w okresie świąt Bożego Narodzenia. Mr Obach doniósł stryjowi Vincentowi tylko tyle, że bratanek wziął urlop nawet nie spytawszy o pozwolenie. Stryj Vincent postanowił umieścić bratanka w głównym składzie firmy w Paryżu. Vincent oznajmił jednak spokojnie, że ma już dosyć handlu obrazami. Stryj Vincent był zdumiony i głęboko dotknięty. Oświadczył, że w przyszłości umywa ręce od spraw bratanka. Po świętach jednak ruszyło go sumienie i wystarał się swemu imiennikowi o posadę w księgarni Blusse et Braam w Dortrechcie. Od tego czasu dwaj Vincentowie van Gogh nie mieli z sobą więcej nic wspólnego. Strona 17 Vincent pozostał w Dortrechcie niemal cztery miesiące. Nie był ani szczęśliwy, ani nieszczęśliwy, nie powodziło mu się ani dobrze, ani źle. Po prostu nie było go tam. Pewnej soboty wieczorem wsiadł do ostatniego pociągu jadącego z Dortrechtu do Oudenbosch i powędrował do domu, do Zundert. Noc była piękna i rześka, wrzosowiska pachniały mocno i orzeźwiająco. Mimo ciemności odróżniał Vincent tu i ówdzie kępy sosen i ciągnące się daleko łąki pokryte wrzosem. Niebo było przesłonięte, ale przez chmury przeświecały gwiazdy. O świcie Vincent doszedł do cmentarza w Zundert; śpiew skowronków rozlegał się nad czarnymi teraz, porośniętymi świeżą runią polami. Rodzice rozumieli, że Vincent przeżywa ciężkie chwile. Latem cała rodzina przeniosła się do Etten, małego miasteczka targowego położonego kilkanaście kilometrów od Zundert; Theodorus został tam mianowany pastorem. Etten miało szeroki, wysadzany wiązami plac i połączenie kolejowe z najważniejszym ośrodkiem, Bredą. Nominacja oznaczała dla Theodorusa pewien krok naprzód w karierze. Kiedy jesienią liście zaczęły opadać, przed Vincentem znów stanęła konieczność decyzji. Urszula wciąż jeszcze nie była zamężna. – Nie jesteś stworzony do tych zajęć w sklepie, Vincencie – rzekł ojciec. – Twoje serce skłania się do służby bożej. – Wiem o tym, ojcze. – W takim razie może pojedziesz do Amsterdamu na studia? – Chciałbym, ale… – Czy wciąż jeszcze się wahasz? – Tak jest. Nie mogę ci teraz tego wytłumaczyć. Zostaw mi jeszcze trochę czasu do namysłu. Stryj Jan przejeżdżał właśnie przez Etten. – W moim domu w Amsterdamie czeka na ciebie pokój, Vincencie – powiedział. – A pastor Stricker pisał, że wystara ci się o dobrych nauczycieli – dodała matka. Odkąd z rąk Urszuli spłynęło na niego cierpienie, sprawa wszystkich wydziedziczonych stała się jego sprawą. Wiedział, że najlepszą drogą do służenia tej sprawie były studia teologii na uniwersytecie w Amsterdamie. Rodziny van Goghów i Strickerów przyjęłyby go i zachęcały, pomagałyby mu finansowo i moralnie. Ale nie mógł jeszcze zerwać zupełnie z przeszłością; Urszula żyła w Anglii – i była wolna. W Holandii stracił z nią wszelki kontakt. Sprowadził sobie dzienniki angielskie, odpowiadał na oferty i w końcu otrzymał posadę nauczyciela w Ramsgate, mieście portowym, oddalonym o cztery i pół godziny jazdy koleją od Londynu. VII Szkoła Mr Stokesa stała na placu, pośrodku którego znajdował się rozległy trawnik, ogrodzony żelaznymi sztachetami. W szkole przebywało dwudziestu czterech chłopców w wieku od lat dziesięciu do czternastu. Vincent miał ich uczyć francuskiego, niemieckiego i holenderskiego, nadto miał pilnować uczniów po godzinach lekcji i podczas sobotniej kąpieli. Dostawał za to wikt i pokój, płacy żadnej. Ramsgate było smutną miejscowością, lecz to właśnie odpowiadało nastrojowi Vincenta. Nie uświadamiając sobie tego nawet, kochał swoje cierpienie jak drogiego towarzysza: dzięki niemu Urszula była z nim związana. Skoro nie mógł być razem z Strona 18 ukochaną dziewczyną, nie miało znaczenia to, gdzie się w ogóle znajduje. Pragnął jedynie, aby nic nie stanęło pomiędzy nim a uczuciem, jakim Urszula wypełniła go całego – jego ciało i duszę. – Czy mógłby mi pan płacić choćby małą sumę miesięcznie, Mr Stokes? – zapytał pewnego dnia. – Abym miał na tytoń i ubranie? – Nie, nie ma mowy o płaceniu – odparł Stokes. – Mogę mieć nauczycieli, ilu zechcę, za wikt i pokój. Pierwszej soboty o brzasku Vincent wybrał się pieszo z Ramsgate do Londynu. Była to daleka droga, nadto do późnego wieczora trwał dokuczliwy upał. Po długiej wędrówce dotarł do Canterbury i zatrzymał się w cieniu starych drzew otaczających średniowieczną katedrę. Odpocząwszy nieco, poszedł dalej aż do bukowego zagajnika nad małym stawem. Tam przespał się do czwartej nad ranem; o świcie obudził go śpiew ptaków. Koło południa przybył wreszcie do Clapham; już z daleka dojrzał między nisko położonymi, częściowo zalanymi łąkami Tamizę, pełną statków. Pod wieczór przemierzał znajome przedmieścia Londynu i pomimo zmęczenia poszedł żwawo pod dom Loyerów. Sprawa, dla której wrócił do Anglii – kontakt z Urszulą – opanowała go na nowo w momencie, w którym dostrzegł z daleka jej dom. W Anglii Urszula należała wciąż jeszcze do niego, ponieważ mógł odczuć jej bliskość. Serce waliło mu jak młotem. Oparł się o drzewo, przejęty głuchym, tępym, niewyrażalnym bólem. W końcu zgaszono lampę w saloniku, potem rozbłysła i zgasła lampa w pokoju Urszuli. Dom pogrążył się w mroku. Vincent oderwał się od drzewa i do cna wyczerpany powlókł się z powrotem. Ale skoro tylko jej dom ' zniknął z oczu, uczuł, że traci ją ponownie. Teraz, kiedy wyobraźnia malowała mu małżeństwo z Urszulą, nie myślał o niej już jako o żonie zamożnego kupca. Widział ją jako wierną, cichą towarzyszkę, zwiastuna ewangelii, pracującą bez skargi u jego boku – w slumsach, w służbie biedaków. W każdy niemal weekend wędrował pieszo do Londynu, lecz trudno mu było wrócić rano na godziny lekcji. Niekiedy więc wybierał się już w piątek wieczór i wędrował dwie noce, aby z daleka zobaczyć Urszulę wychodzącą w niedzielę z domu do kościoła. Nie miał pieniędzy na żywność w drodze ani na pokój, a gdy nastała zima, mróz dawał mu się dotkliwie we znaki. W poniedziałek rano wracał do Ramsgate, drżący z zimna, wyczerpany i głodny. Przez cały tydzień musiał potem odzyskiwać siły. Po kilku miesiącach znalazł lepszą posadę w szkole metodystów Mr Jonesa w Isleworth. Mr Jones miał w swej pieczy wielką parafię. Zatrudniał zrazu Vincenta jako nauczyciela, lecz wkrótce zrobił go swym pomocnikiem. Teraz w wyobraźni swej, żywej i zmiennej, widział Vincent Urszulę raczej jako żonę wiejskiego proboszcza, pomagającą mu w jego pracy, jak jego matka pomagała ojcu. Widział Urszulę patrzącą na niego z uznaniem i szczęśliwą, że porzucił ciasne życie kupca i pracuje dla dobra ludzkości. Starał się nie myśleć o tym, że termin ślubu Urszuli zbliża się nieubłaganie. Tamten drugi mężczyzna nie istniał nigdy w jego duszy jako rzeczywistość. Sądził raczej, że Urszula odtrąciła go z powodu jakiegoś szczególnego braku w nim samym, który musi naprawić. Czyż istniała po temu lepsza droga aniżeli służba Bogu? Strona 19 Ubodzy uczniowie Jonesa pochodzili z Londynu. Pastor dał Vincentowi adresy rodziców i posłał go pieszo do nich, aby pobrał należność za naukę. Wielu z nich mieszkało w sercu Whitechapel. Ostry, przykry zapach unosił się tu na ulicach, rodziny z licznym potomstwem gnieździły się w zimnych, pustych izbach, z każdej pary oczu wyzierał głód i choroba. Wielu z tych ludzi handlowało pokątnie mięsem zakażonych zwierząt, którego nie wolno było sprzedawać na targach. Vincent natknął się na rodziny drżące w łachmanach; posiłki ich składały się z wodzianki, skórek suchego chleba i zepsutego mięsa. Aż do zapadnięcia nocy musiał wysłuchiwać ich opowiadań o nędzy i nieszczęściach. Powitał z radością wycieczkę do Londynu, bo dawała mu sposobność przejścia obok domu Urszuli w drodze powrotnej. Slumsy Whitechapel wygnały myśl o niej z jego serca. W powrotnej drodze nie poszedł przez Clapham i wrócił do Isleworth bez jednego miedziaka dla Mr Jonesa. W pewien czwartek wieczorem, podczas nabożeństwa pastor pochylił się ku swemu wikaremu udając zmęczenie. – Czuję się strasznie wyczerpany dziś wieczór, Vincencie. Pan nieraz opracowywał kazania, prawda? Proszę więc wygłosić kazanie. Chciałbym wiedzieć, czy pan ma po temu zdolności. Vincent wszedł na ambonę dygocąc z podniecenia. Krew uderzyła mu do głowy, nie wiedział, co począć z rękami. Ochrypłym, zacinającym się głosem potykał się o okrągłe zdania, które tak zgrabnie rzucił był na papier. Czuł jednak, że duch jego przebija się poprzez niezgrabne gesty i urywane słowa. – Ładnie pan mówił – zawyrokował Mr Jones. – W przyszłym tygodniu poślę pana do Richmond. W przejrzysty dzień jesienny spacer nad Tamizą z Isleworth do Richmond był prawdziwą przyjemnością. Błękitne niebo i wielkie kasztany z koronami żółtych liści odbijały się w wodzie. Ludzie z Richmond donieśli pastorowi, że podobał im się młody holenderski kaznodzieja. Poczciwy zwierzchnik postanowił dać Vincentowi okazję wybicia się. Kościół w Turnham Green był ważną placówką, gmina wiernych dość liczna i wyrobiona. Jeśli Vincent wygłosi tam dobre kazanie, będzie to znaczyć, że posiada kwalifikacje, aby mówić z każdej ambony. Vincent wybrał jako motto psalm 119, werset 19: „Jestem ja gościem na ziemi: nie kryj przede mną mandatów Twoich”. Mówił z zapałem, prosto i bezpośrednio. Jego młodość, ogień, siła utajona w ciężkich rękach, masywna głowa i przenikliwe oczy – wszystko to wywarło ogromne wrażenie na słuchaczach. Wielu z nich podeszło do Vincenta, aby mu podziękować za zwiastowanie słowa bożego. Ściskał im ręce i uśmiechał się do nich, oszołomiony. Po wyjściu wszystkich wyśliznął się z kościoła bocznym wyjściem i pomaszerował do Londynu. Nadciągnęła burza. Vincent zapomniał kapelusza i płaszcza. Tamiza toczyła zmącone, żółte wody. Na horyzoncie iskrzyły się błyskawice, nad nimi stały olbrzymie ołowiane chmury, z których płynęły ukośne strugi deszczu. Przemókł do nitki, ale maszerował dalej w radosnym podnieceniu. Strona 20 Nareszcie odniósł sukces! Nareszcie odnalazł siebie! Mógł złożyć triumf u stóp Urszuli, podzielić się z nią szczęściem. Deszcz ubijał piasek białej ścieżynki i giął ku ziemi krzaki głogu. W pewnej odległości ukazało się stare miasteczko – istny sztych Dűrera: miasteczko z wieżyczkami, młynami, gontowymi dachami i domami w stylu gotyckim. W wichurze i ulewie torował sobie Vincent drogę do Londynu. Woda spływała mu po twarzy i chlupotała w trzewikach. Późnym popołudniem dotarł do domu Loyerów. Zapadł szary, posępny zmierzch. Już z dala dobiegły go dźwięki muzyki, jakieś skrzypce… Zdziwił się… We wszystkich pokojach płonęły lampy. Przed domem w kałużach deszczu stał szereg powozów. Ujrzał pary tańczące w salonie. Jakiś stary dorożkarz siedział skulony na koźle pod olbrzymim parasolem. – Co się tu dzieje? – zapytał Vincent. – Wesele – przecież pan widzi. Vincent oparł się o powóz, z rudych włosów ciekły mu na twarz strużki wody. Po pewnym czasie drzwi domu otwarły się. Urszula i jakiś wysoki, smukły mężczyzna stanęli w progu. Tłum ludzi wysypał się z wnętrza domu do sieni śmiejąc się, krzycząc i obrzucając ryżem państwa młodych. Vincent skrył się w cieniu powozu. Urszula i jej mąż wsiedli do środka. Dorożkarz śmignął biczem nad łbami koni. Ruszyły z wolna. Vincent pobiegł parę kroków naprzód i przycisnął twarz do ociekającej deszczem szyby. Urszula leżała w ramionach męża, z ustami na jego ustach. Powóz odjechał. W tej chwili coś załamało się w sercu Vincenta – od razu i nagle. Czar prysnął. Nie wiedział, że to się stanie tak łatwo. W tnącym deszczu powlókł się z powrotem do Isleworth. Spakował manatki i opuścił Anglię na zawsze.