Strona 1 Strona 2 Strona 3 Spis treści Strona 4 KURA​CJA SAMO​BÓJ​CÓW Strona 5 Część I Roz​dział pierw​szy Roz​dział drugi Roz​dział trzeci Roz​dział czwarty Roz​dział piąty Roz​dział szó​sty Roz​dział siódmy Roz​dział ósmy Roz​dział dzie​wiąty Roz​dział dzie​siąty Roz​dział jede​na​sty Strona 6 Część II Roz​dział pierw​szy Roz​dział drugi Roz​dział trzeci Roz​dział czwarty Roz​dział piąty Roz​dział szó​sty Roz​dział siódmy Roz​dział ósmy Strona 7 Część III Roz​dział pierw​szy Roz​dział drugi Roz​dział trzeci Roz​dział czwarty Roz​dział piąty Roz​dział szó​sty Roz​dział siódmy Roz​dział ósmy Roz​dział dzie​wiąty Roz​dział dzie​siąty Roz​dział jede​na​sty Epi​log Strona 8 REHA​BI​LI​TA​CJA Roz​dział pierw​szy Roz​dział drugi Roz​dział trzeci Roz​dział czwarty Roz​dział piąty Roz​dział szó​sty Roz​dział siódmy Roz​dział ósmy Roz​dział dzie​wiąty Roz​dział dzie​siąty Strona 9 Tytuł ory​g i​nału: The Tre​at​ment The Reco​v ery Prze​k ład: Andrzej Goź​d zi​k ow​ski Redak​cja: Marta Stę​plew​ska Korekta: Agnieszka Kuter​man​k ie​wicz, Kata​rzyna Nawrocka Pro​jekt okładki: Joanna Wasi​l ew​ska Copy​ri​g ht for Polish edi​tion and trans​l a​tion © Wydaw​nic​two JK, 2016 Copy​ri​g ht © 2014, 2015 by Suzanne Young Wszel​k ie prawa zastrze​żone. Żadna część tej publi​k a​cji nie może być powie​l ana ani roz​po​wszech​niana za pomocą urzą​d zeń elek​tro​nicz​nych, mecha​nicz​nych, kopiu​ją​cych, nagry​wa​ją​cych i innych bez uprzed​niego wyra​- że​nia zgody przez wła​ści​ciela praw. ISBN 978-83-7229-547-7 Wyda​nie I, Łódź 2016 Wydaw​nic​two JK ul. Kro​k u​sowa 1-3 92-101 Łódź tel. 42 676 49 69 fax 42 646 49 69 w. 44 www.wydaw​nic​two​fe​eria.pl Kon​wer​sję do wer​sji elek​tro​nicz​nej wyko​nano w sys​te​mie Zecer. Strona 10 KURA​CJA SAMO​BÓJ​CÓW Strona 11 Dedy​k uję zespo​ł owi pra​cu​ją​cemu nad Pro​g ra​mem oraz uko​cha​nej babci śp. Jose​phine Parzych Strona 12 Część I Come as you were 1 1. Tytuł pio​senki Nirvany. ↩ Strona 13 W ciągu ostat​nich czte​rech lat fala samo​b ójstw osią​g nęła skalę epi​d e​mii. Jej ofiarą padł co trzeci nasto​l a​tek. Naj​now​sze bada​nia dowo​d zą, że gwał​tow​nie wzro​sła też liczba samo​b ójstw wśród doro​słych. Tym samym runął mit, jakoby przy​czyną zacho​ro​wań były szcze​pionki przyj​mo​wane w dzie​ciń​stwie czy nad​mierne ilo​ści anty​d e​pre​san​tów łyka​nych przez nasto​l atki. Dotych​czas jedyną metodą walki z epi​d e​mią jest Pro​g ram, jed​nak działa on na ogra​ni​czoną skalę. Dla​tego w celu zapo​b ie​że​nia dal​szemu roz​wo​jowi epi​d e​mii wła​d ze uchwa​l iły nowe roz​po​rzą​d ze​nie, mające wejść w życie jesz​cze w tym roku. Na jego mocy wszy​scy nasto​l at​k o​wie poni​żej osiem​na​stego roku życia tra​fią do Pro​g ramu, gdzie ich zacho​wa​nie pod​d ane zosta​nie pew​nym mody​fi​k a​cjom. Pro​ce​d ury te, tak jak w przy​- padku szcze​pie​nia, mają na celu uchro​nie​nie przed zacho​ro​wa​niem przy​szłych poko​l eń. W ramach Pro​g ramu zasto​so​wane zostaną che​miczne sta​b i​l i​za​tory nastroju oraz tera​pia ana​l i​tyczna. Pro​g ram szczyci się stu​pro​- cen​tową sku​tecz​no​ścią wśród swych pacjen​tów. Wkrótce przed​sta​wione zostaną opi​nii publicz​nej dodat​k owe infor​ma​cje doty​czące przy​mu​so​wego lecze​nia, tym​cza​sem jedno wiemy na pewno: nad​ciąga Pro​g ram. – mówił Kel​l an Tho​mas Strona 14 Roz​dział pierw​szy J ames nie od razu zare​ago​wał na to, co powie​dzia​ł am. Spo​g lą​dał pro​sto przed sie​bie i się nie odzy​wał. Pomy​śla​ł am, że po pro​stu jest w szoku. Spoj​r za​ł am przez przed​- nią szybę samo​chodu, omio​tłam wzro​kiem par​king, na któ​r ym się zatrzy​ma​li​śmy. Zapar​ko​wa​li​śmy pod skle​pem spo​żyw​czym przy auto​stra​dzie. Sklep był opusz​- czony, miał zabite kawa​ł ami dykty okna i białe ściany poma​zane czar​nym sprayem. Można powie​dzieć, że ja i James byli​śmy opusz​czeni tak jak on. To, kim byli​śmy nie​g dyś, zostało zabite dechami i zamknięte, pod​czas gdy życie wkoło nas toczyło się natu​r al​nym torem jak gdyby ni​g dy nic. Ocze​ki​wano od nas, że się z tym pogo​- dzimy, że będziemy postę​po​wać zgod​nie z zasa​dami. Stało się jed​nak ina​czej –  sprze​nie​wie​r zy​li​śmy się wszyst​kim ist​nie​ją​cym regu​ł om. Wsta​wał nowy dzień. Latar​nia uliczna doga​sała, w miarę jak po dru​g iej stro​nie łań​cu​cha gór​skiego powoli pięło się ku górze słońce, coraz wyraź​niej zabar​wia​jąc zamglony hory​zont. Docho​dziła piąta rano. Jeśli chcie​li​śmy unik​nąć blo​kad na dro​- gach, musie​li​śmy lada moment wyru​szyć. Na gra​nicy stanu Idaho nie​mal pole​g li​- śmy na jed​nej z zapór. Na domiar złego ogło​szono Amber Alert, co zna​czyło, że jeste​śmy teraz ofi​cjal​nie poszu​ki​wani jako mło​do​ciane ofiary porwa​nia. Jasne. Tak jakby w Pro​g ra​mie naprawdę cho​dziło o nasze dobro. – Ta pigułka – powtó​r zył cicho James, prze​r y​wa​jąc wresz​cie roz​my​śla​nia. –  Michael Realm zosta​wił ci pigułkę, która może przy​wró​cić nam wspo​mnie​nia tego, kim kie​dyś byli​śmy. Jed​nak dał ci tylko jedną. Tak było. Kątem oka śle​dzi​ł am zmiany zacho​dzące na twa​r zy Jamesa. Był przy​- stoj​nym chło​pa​kiem, jed​nak w tej chwili skóra na jego twa​r zy wyda​wała się dziw​- nie obwi​sła. Wyglą​dał przez moment, jakby znowu popadł w swoje dawne odrę​- twie​nie. Od chwili opusz​cze​nia Pro​g ramu James sta​r ał się zna​leźć spo​sób na zro​zu​- mie​nie swo​jej prze​szło​ści. Naszej wspól​nej prze​szło​ści. W tyl​nej kie​szeni spodni trzy​ma​ł am zło​żoną na pół nie​wielką foliową torebkę. W środku cze​kała maleńka poma​r ań​czowa tabletka. Tabletka, która miała moc, by wszystko zmie​nić. Jed​nak doko​na​ł am już wyboru: zaży​cie pigułki wią​zało się ze zbyt wiel​kim ryzy​kiem. Poja​wiała się wtedy groźba, że cho​r oba znów zaata​kuje. Po jej zaży​ciu doświad​czy​- ła​bym na nowo całego smutku i cier​pie​nia z prze​szło​ści, z powodu wspo​mnień, od któ​r ych zosta​ł am odcięta. Czę​sto powra​cały do mnie poże​g nalne słowa sio​stry Realma: Cza​sami wydaje mi się, że liczy się tylko chwila obecna. A będąc tutaj, u boku Jamesa, przy​naj​mniej dosko​nale wie​dzia​ł am, kim jestem. – Nie zamie​r zasz jej zażyć, prawda? – spy​tał James. W jego błę​kit​nych oczach malo​wało się wiel​kie zmę​cze​nie. Nie do wiary, że Strona 15 jesz​cze wczo​r aj cało​wa​li​śmy się nad rzeką, a to, co się działo wokół nas, było nie​- istotne. Przez moment poczu​li​śmy, czym jest wol​ność. – Ta pigułka zmieni wszystko – odpar​ł am. – Nagle przy​po​mnę sobie, kim byłam. Ale prze​cież ni​g dy nie będę mogła stać się na powrót dawną mną. Zaży​cie tej tabletki może mi tylko przy​nieść cier​pie​nie. Przy​woła smu​tek, jaki doskwie​r ał mi po śmierci brata. A jestem pewna, że na tym nie koniec. Wraz z tym wspo​mnie​niem powrócą inne. James, podo​bam się sobie taką, jaką jestem teraz, przy tobie. Cie​szę się, że jeste​śmy razem, i nie chcę tego popsuć. James, zanim odpo​wie​dział, prze​cze​sał dło​nią swoje zło​ci​ste włosy. Z jego ust wydo​było się cięż​kie wes​tchnie​nie. – Slo​ane, ni​g dy cię nie opusz​czę. – Po tych sło​wach wyj​r zał przez boczne okno. Na nie​bie zebrały się ciemne chmury. Podej​r ze​wa​ł am, że nie​długo zacznie lać. Po chwili chło​pak skie​r o​wał spoj​r ze​nie z powro​tem na mnie i dodał kate​g o​r ycz​nym tonem: – Jeste​śmy razem. Mamy jed​nak tylko jedną pigułkę, a ja ni​g dy jej nie zażyję, skoro ozna​cza​ł oby to, że pozba​wię cię moż​li​wo​ści wyboru. Poczu​ł am, jak zalewa mnie fala roz​czu​le​nia. To, co przed chwilą usły​sza​ł am, ozna​czało, że James wolał wybrać życie u mojego boku. Życie, któ​r ego ja rów​nież pra​g nę​ł am, choć naj​chęt​niej usu​nę​ł a​bym z niego Pro​g ram, który wciąż na nas polo​wał. Nachy​li​ł am się do Jamesa i wspar​ł am dłońmi o jego pierś, a wtedy przy​- cią​g nął mnie bli​żej do sie​bie. Obli​zał koniusz​kiem języka swoje wargi i odcze​kał moment, nim dotknął nimi moich ust. – Zacho​wamy tę pigułkę na wypa​dek, gdyby któ​r eś z nas zmie​niło zda​nie, dobra? – O tym samym pomy​śla​ł am – zgo​dzi​ł am się. – Jesteś taka bystra – szep​nął, cału​jąc mnie w usta. Moje palce odna​la​zły jego policzki i po chwili zaczę​ł am się zatra​cać w uczu​- ciach, jakie wzbu​dzała we mnie jego bli​skość. W żarze, jaki rodził we mnie dotyk jego ust. Szep​tem wyzna​ł am mu miłość. Nie dosły​sza​ł am jed​nak jego odpo​wie​dzi – zagłu​szył ją pisk opon na asfal​cie. James odwró​cił głowę, by spoj​r zeć przez okno, a dło​nią się​g ał już do klu​czy​ków w sta​cyjce. Nim zdą​ży​li​śmy ruszyć, za nami zaha​mo​wała gwał​tow​nie biała fur​g o​- netka. Z przodu drogę naszej tere​nówce marki Esca​lade tara​so​wała beto​nowa ściana odgra​dza​jąca auto​stradę. Zna​leź​li​śmy się w potrza​sku. Natych​miast poczu​ł am, jak ogar​nia mnie panika. Wrza​snę​ł am do Jamesa, żeby ruszał, mimo że jedy​nym spo​so​bem na wydo​sta​nie się z potrza​sku było sta​r a​no​wa​- nie samo​chodu za nami. Nie mogli​śmy wró​cić do Pro​g ramu. James wrzu​cał już wsteczny bieg, gdy nagle boczne drzwi fur​g o​netki się odsu​nęły i wysko​czyła przez nie jakaś postać. Zamar​ł am w bez​r u​chu, marsz​cząc brwi ze zdzi​wie​nia, ponie​waż czło​wiek, który uka​zał się naszym oczom, nie miał ani bia​ł ej kurtki, ani przy​li​za​- Strona 16 nych wło​sów agenta. Była to dziew​czyna. Miała na sobie koszulkę z nadru​kiem Nirvany, na ramiona opa​dały jej dłu​g ie, far​bo​wane na blond dredy. Była wysoka, nie​sa​mo​wi​cie szczu​pła. Usta miała poma​lo​wane jasno​czer​woną szminką. Kiedy się uśmiech​nęła, zoba​czy​- łam sze​r oką szparę mię​dzy dwoma przed​nimi zębami. Poło​ży​ł am dłoń na ramie​niu Jamesa, który na​dal miał taką minę, jakby zamie​r zał roz​je​chać prze​szkodę przed sobą. – Pocze​kaj – powstrzy​ma​ł am go. James spoj​r zał na mnie jak na skoń​czoną wariatkę. W następ​nej chwili otwo​r zyły się drzwi z dru​g iej strony fur​g o​netki i na stop​niu sta​nął jakiś chło​pak. Pod oczami miał sińce w kształ​cie pół​księ​ży​ców i spuch​nięty nos. Wyglą​dał tak żało​śnie, że James mimo woli się opa​mię​tał, a jego stopa zsu​nęła się z pedału gazu. – Nie oba​wiaj​cie się – zawo​ł ała dziew​czyna, pod​no​sząc ręce w geście kapi​tu​la​cji. – Nie nale​żymy do Pro​g ramu. Nie gasząc sil​nika, James opu​ścił szybę w oknie. W każ​dej chwili mógł gwał​tow​- nie ruszyć i zmiaż​dżyć dziew​czynę pod kołami. – Kim w takim razie jeste​ście, do cho​lery? – krzyk​nął. Dziew​czyna, zanim odpo​wie​działa, uśmiech​nęła się sze​r zej i rzu​ciła prze​lotne spoj​r ze​nie swo​jemu towa​r zy​szowi. – Nazy​wam się Dal​las – rze​kła w końcu. – Realm pro​sił, żeby​śmy was odna​leźli. Na dźwięk tego imie​nia natych​miast kaza​ł am Jame​sowi wyłą​czyć sil​nik. Wieść, że mój przy​ja​ciel jest cały i zdrowy, przy​nio​sła uko​je​nie. Dal​las obe​szła nasz samo​chód. Obcasy jej wyso​kich butów mia​r owo stu​kały o chod​nik. W końcu sta​nęła przy drzwiach od strony Jamesa. – Realm nie wspo​mniał, jaki z cie​bie przy​stoj​niak – zauwa​żyła cierpko, uno​sząc brew i obrzu​ca​jąc Jamesa tak​su​ją​cym spoj​r ze​niem. – Powi​nien się wsty​dzić. – Jak udało wam się nas odszu​kać? – spy​tał James, pusz​cza​jąc mimo uszu jej pro​wo​ka​cyjną uwagę. – Na gra​nicy mie​li​śmy się spo​tkać z Lacey i Kevi​nem, ale natknę​li​śmy się na patrole. Mało bra​ko​wało, a nie uda​ł oby się nam prze​do​stać. – Tele​fon, który poda​r o​wała wam sio​stra Realma – wyja​śnił Dal​las, wska​zu​jąc nasz samo​chód – wysyła sygnał pozwa​la​jący was namie​r zyć. Cał​kiem przy​datne urzą​dze​nie, ale teraz powin​ni​ście się go pozbyć. Oboje z Jame​sem w tej samej chwili spoj​r ze​li​śmy na tele​fon zawie​szony przy desce roz​dziel​czej samo​chodu. Był tam, kiedy wsie​dli​śmy po raz pierw​szy do auta. Na tyl​nym sie​dze​niu leżał też worek mary​nar​ski, w któ​r ym znaj​do​wało się kil​ka​set dolców, które Anna zosta​wiła nam, byśmy mogli kupić coś do jedze​nia na drogę. Nie mogłam w to uwie​r zyć – czyż​by​śmy przy​stali do bun​tow​ni​ków? Jeśli tak w isto​cie było… to wcale nie wyda​wali się zbyt dobrze zor​g a​ni​zo​wani. – Wasi przy​ja​ciele – ode​zwała się po chwili Dal​las – ni​g dy nie dotarli do gra​nicy. Strona 17 Lacey odna​leź​li​śmy zapła​kaną i zwi​niętą w kłę​bek w jej samo​cho​dzie. Wygląda na to, że Kevin wysta​wił ją do wia​tru. Zapewne to wszystko jest nieco bar​dziej skom​- pli​ko​wane, naj​le​piej więc będzie, jeśli opo​wie wam o tym sama. Jej słowa spra​wiły, że ogar​nęły mnie naj​g or​sze prze​czu​cia. Co przy​da​r zyło się Kevi​nowi? – Gdzie jest Lacey? – dopy​ty​wa​ł am. – Jak się czuje? – Nie​zły z niej numer – odparła ze śmie​chem Dal​las. – Nie miała ochoty ze mną roz​ma​wiać, więc Cas spró​bo​wał wywa​bić ją z samo​chodu. Zła​mała mu nos. W końcu poda​li​śmy jej środki uspo​ka​ja​jące, ale bez obaw, nie krad​niemy waszych wspo​mnień. Ostat​nie słowa wypo​wie​działa tubal​nym gło​sem, jakby chciała dać nam do zro​- zu​mie​nia, że Pro​g ram to tylko potwór czy​ha​jący na nie​g rzeczne dzieci. Zaczę​ł am się zasta​na​wiać, czy ta dziew​czyna na pewno ma równo pod sufi​tem. W końcu wsu​- nęła dło​nie do tyl​nych kie​szeni dżin​sów i oznaj​miła: – W każ​dym razie Lacey jest już w dro​dze do kry​jówki. Suge​r uję, żeby​ście prze​- sie​dli się do naszego samo​chodu i poje​chali z nami, chyba że woli​cie dać się zła​pać. – Mamy prze​siąść się do tej fur​g o​netki? – prych​nął James. – Naprawdę wydaje ci się, że mniej będziemy się rzu​cać w oczy, podró​żu​jąc wielką białą fur​g o​netką? – Ow​szem – ski​nęła głową Dal​las. – Takim autem zazwy​czaj poru​szają się agenci. Nikomu nie przyj​dzie do głowy, że mogą nim podró​żo​wać zbie​g o​wie. Słu​- chaj no, James, tak masz na imię, prawda? Nie​złe z cie​bie cia​cho i w ogóle, ale coś mi się wydaje, że nie​zbyt jesteś lotny. Może więc po pro​stu słu​chaj pole​ceń: zapro​- wadź swoją dziew​czynkę do fur​g o​netki, żeby​śmy mogli się stąd jak naj​szyb​ciej zwi​nąć. – Spie​przaj – wark​nę​ł am. Ta dziew​czyna obra​ziła mnie na tyle róż​nych spo​so​- bów, że mia​ł a​bym trud​ność z wybra​niem tylko jed​nego. Kiedy James odwró​cił się w moją stronę, miał mar​sową minę. – Co o tym myślisz? – spy​tał cicho. W jego gło​sie pobrzmie​wało waha​nie, lecz w grun​cie rze​czy nie mie​li​śmy innego wyj​ścia. Zamie​r za​li​śmy zna​leźć bun​tow​ni​ków i dołą​czyć do nich, tym​cza​- sem to oni odszu​kali nas. No i Lacey była razem z nimi. – Musimy dotrzeć do Lacey – ode​zwa​ł am się do Jamesa. Wola​ł a​bym ucie​kać samot​nie, tak jak dotych​czas. Musia​ł am jed​nak spoj​r zeć praw​dzie w oczy – nie mie​li​śmy środ​ków na samo​dzielną eska​padę. Trzeba się było prze​g ru​po​wać. James wydał prze​cią​g ły jęk. Wyczu​wa​ł am, że nie ma ochoty ustę​po​wać Dal​las. Jego nie​chęć do pod​po​r ząd​ko​wa​nia się jakim​kol​wiek naka​zom była jedną z cech, za które szcze​g ól​nie go ceni​ł am. – No dobra – rzekł w końcu. – Co zro​bimy z tere​nówką? To fajne auto. Strona 18 – Cas poje​dzie nim do kry​jówki. – Co takiego? – zdzi​wił się James. – Dla​czego on może… – Cas nie jest ści​g any – weszła mu w słowo Dal​las. – Ni​g dy nie został wcie​lony do Pro​g ramu. Może prze​kro​czyć każdy punkt kon​tro​lny i nikt go nie zatrzyma. Poje​dzie przo​dem jako nasz zwia​dowca. Dzięki niemu bez szwanku dotrzemy do kry​jówki. – Dokąd kon​kret​nie mamy jechać? – spy​ta​ł am. Dal​las posłała mi znu​dzone spoj​r ze​nie. Spra​wiała wra​że​nie ziry​to​wa​nej fak​tem, że w ogóle śmia​ł am się do niej zwró​cić. – Złotko, wszyst​kiego dowiesz się w swoim cza​sie. Może wresz​cie będzie​cie łaskawi wysiąść z auta? Musimy wcze​śniej zała​twić pewną drobną sprawę. Spoj​r ze​li​śmy na sie​bie z Jame​sem nie​pew​nie, lecz po chwili posłusz​nie wysie​dli​- śmy z samo​chodu. W tym samym momen​cie Cas ruszył w naszym kie​r unku, a mnie prze​le​ciało przez głowę, że dali​śmy się podejść zło​dzie​jom i za chwilę zosta​niemy bez samo​chodu. Cas wycią​g nął ku nam garść pla​sti​ko​wych zaci​sków. Na ich widok serce pode​szło mi do gar​dła. – A to po jaką cho​lerę? – krzyk​nął James, chwy​ta​jąc mnie za ramię, żeby odcią​- gnąć od zbli​ża​ją​cego się chło​paka. Dal​las wsparła dłoń o bio​dro i wyja​śniła spo​koj​nym gło​sem: – Casowi już raz zła​mano dzi​siaj nos. A prawdę mówiąc, spra​wia​cie wra​że​nie nie​prze​wi​dy​wal​nych. To dla naszego bez​pie​czeń​stwa. Nie ufamy wam, jeste​ście rekon​wa​le​scen​tami po Pro​g ra​mie. Słowo „rekon​wa​le​scenci” wypo​wie​działa tonem suge​r u​ją​cym, że takie plu​g a​stwo z tru​dem może przejść jej przez usta. Zabrzmiało tak, jak​by​śmy budzili w niej odrazę. Praw​do​po​dob​nie cho​dziło jej tylko o zasko​cze​nie nas, by Cas zdą​żył podejść od tyłu. Chło​pak skrzy​żo​wał nam ręce za ple​cami i obwią​zał nad​g arstki zapin​kami, które mocno zaci​snął. Dokład​nie w tej samej chwili poczu​ł am na policzku pierw​szą kro​plę desz​czu. Zer​k​nę​ł am szybko na Jamesa. Spra​wiał wra​że​nie ziry​to​wa​nego, w mil​cze​niu śle​dził wzro​kiem poczy​na​nia tej pary. Dal​las i Cas prze​- szu​ki​wali naszą tere​nówkę. Zna​leźli scho​waną w niej gotówkę i wyrzu​cili na chod​- nik płó​cienny worek. Dal​las spoj​r zała gniew​nie w niebo, gdy pierw​sze poje​dyn​cze kro​ple desz​czu prze​r o​dziły się w mżawkę. Dziew​czyna chwy​ciła leżącą na ziemi torbę i powie​siła ją sobie na ramie​niu. Nagle ogar​nęło mnie poczu​cie nie​mocy. Nie mogłam sobie nawet przy​po​mnieć, jak to się stało, że zna​leź​li​śmy się w tej sytu​acji. Powin​ni​śmy prze​cież dalej ucie​kać. Teraz jed​nak było już za późno, posłusz​nie podą​ży​li​śmy więc za Dal​las, która zapro​wa​dziła nas do fur​g o​netki. Usie​dli​śmy z tyłu, a dziew​czyna zatrza​snęła za nami drzwi. Strona 19 * * * Pod​czas jazdy sie​dzie​li​śmy z Jame​sem ramię w ramię na tyl​nych fote​lach bia​ł ej fur​- go​netki. Stres spra​wił, że nagle wszystko zaczęło docie​r ać do mnie ze zdwo​joną ostro​ścią: deli​katny zapa​szek ben​zyny i opon, który lgnął do moich wło​sów; ledwo sły​szalny pomruk poli​cyj​nej radio​sta​cji ostrze​g a​ją​cej nas przed patro​lami. W pew​- nym momen​cie poczu​ł am na dłoni dotyk pal​ców Jamesa i natych​miast na niego spoj​r za​ł am. Patrzył pro​sto przed sie​bie, zaci​ska​jąc zęby, myślami był zapewne przy opa​skach krę​pu​ją​cych nasze ruchy. Podróż trwała już wiele godzin, a pla​sti​kowe zapinki zdą​żyły mi poob​cie​r ać bole​śnie skórę na nad​g arst​kach. James zapewne czuł dokład​nie to samo. Gdy w pew​nej chwili Dal​las spoj​r zała w lusterko wsteczne, uchwy​ciła odbite w nim spoj​r ze​nie Jamesa, które wyra​żało czy​stą nie​na​wiść. – Spo​koj​nie, przy​stoj​niaczki. Jeste​śmy już pra​wie na miej​scu. Nastą​piła zmiana pla​nów. W nocy poli​cja urzą​dziła nalot na nasz maga​zyn w Fila​del​fii. Dla​tego jedziemy do kry​jówki w Salt Lake City. – Ale prze​cież Realm kazał nam udać się na wschód – zaopo​no​wa​ł am, pro​stu​jąc się na fotelu. – Powie​dział… – Wiem, co powie​dział ci Michael Realm – bez​ce​r e​mo​nial​nie weszła mi w słowo dziew​czyna. – Musimy jed​nak brać pod uwagę obecną sytu​ację. Nie bądź naiwna. Jeste​śmy ści​g ani przez Pro​g ram. Dla nich nie jeste​śmy niczym wię​cej jak zarazą, którą trzeba wyle​czyć. Powin​ni​ście być nam wdzięczni, że w ogóle zgo​dzi​li​śmy się wam pomóc. – Będę z tobą szczery, Dal​las – ode​zwał się James gło​sem drżą​cym od z tru​dem hamo​wa​nego gniewu. – Jeśli za chwilę nie zdej​miesz tych zapi​nek z rąk mojej dziew​czyny, zro​bię się naprawdę nie​przy​jemny. A nie chciał​bym cię skrzyw​dzić. Dziew​czyna posłała mu jesz​cze jedno spoj​r ze​nie w lusterku. Na jej twa​r zy nie odma​lo​wał się choćby cień zdzi​wie​nia. – Dla​czego wydaje ci się, że był​byś w sta​nie mi coś zro​bić? – spy​tała poważ​nym tonem. – James, nie masz poję​cia, do czego jestem zdolna. Jej słowa zmro​ziły mnie. Wystar​czyło zer​k​nąć na Jamesa, by zyskać pew​ność, że on też zro​zu​miał, iż jego groźba nie odnio​sła zamie​r zo​nego efektu. Dal​las była twarda. Spra​wiała wra​że​nie kobiety, która nie wie, co to strach. Pędzi​li​śmy na​dal szosą, a za oknami zmie​niały się widoki. Gdy prze​mie​r za​li​śmy Ore​g on, po obu stro​nach drogi cią​g nęła się ściana lasu, a gałę​zie zwie​szały się nad nami niczym bal​da​chim. Teraz las się skoń​czył i nic nie zasła​niało nieba. Teren stał się bar​dziej pagór​ko​waty, na łąkach kwi​tło mro​wie kwia​tów, a na hory​zon​cie wzno​- sił się pod niebo monu​men​talny łań​cuch gór​ski. Jego widok zapie​r ał dech w pier​- siach. Strona 20 Czu​ł am, jak zapinka wpija mi się w skórę. Odru​chowo skrzy​wi​ł am się pod wpły​- wem bólu, jed​nak już po chwili pró​bo​wa​ł am przy​kryć ten gry​mas uśmie​chem, gdyż James zaczął zdra​dzać oznaki jesz​cze więk​szego zde​ner​wo​wa​nia. Prze​su​nął się tak, bym mogła się o niego oprzeć i odprę​żyć. Po chwili razem wpa​try​wa​li​śmy się w okna, za któ​r ymi łąki ustą​piły miej​sca ogro​dzo​nym dru​cianą siatką pose​sjom i pod​upa​dłym warsz​ta​tom samo​cho​do​wym. – Witaj​cie w Salt Lake City – ode​zwała się Dal​las, skrę​ca​jąc na par​king przy jakimś maga​zy​nie miesz​czą​cym się w niskim, zapusz​czo​nym budynku z cegły. Spo​dzie​wa​ł am się, że kry​jówka znaj​duje się na strze​żo​nym tere​nie. Na myśl, że nic nie będzie nas chro​niło przed agen​tami Pro​g ramu, ogar​nęła mnie panika. – Tak naprawdę – poin​for​mo​wała Dal​las, gdy z zaci​śnię​tymi ustami omio​tła wzro​kiem teren wokół – znaj​du​jemy się na rogat​kach mia​sta. Ono samo robi znacz​- nie lep​sze wra​że​nie. To miej​sce jest jed​nak bar​dziej ustronne, a zabu​dowa na tyle zwarta, że będziemy nie​wi​doczni za dnia. Cas świet​nie się spi​sał. Na par​kingu cze​kała już nasza esca​lade. Dal​las zapar​ko​wała za nią i wyłą​czyła sil​nik, po czym odwró​ciła się i otak​so​wała nas spoj​r ze​niem. – Uwol​nię was pod warun​kiem, że obie​ca​cie zacho​wy​wać się jak przy​stało na grzecz​nego chłopca i grzeczną dziew​czynkę. Dotar​li​śmy cał​kiem daleko i naprawdę wola​ł a​bym, żeby​ście nie przy​spo​r zyli nam kło​po​tów. „James, bła​g am, nie pal​nij żad​nego głup​stwa”. – Kło​poty to moja spe​cjal​ność – rzekł James bez​na​mięt​nym tonem. Posła​ł am mu wście​kłe spoj​r ze​nie. Dal​las roze​śmiała się tylko i wysia​dła z samo​- chodu. James spoj​r zał na mnie i wzru​szył ramio​nami. To, że nasta​wiał prze​ciwko nam bun​tow​ni​ków, któ​r ych zakład​ni​kami byli​śmy, nie wywo​ł y​wało w nim żad​nej skru​chy. Prze​suwne drzwi fur​g o​netki otwo​r zyły się z gło​śnym meta​licz​nym skrzyp​nię​- ciem i zalało nas popo​ł u​dniowe świa​tło. Ośle​pieni zaczę​li​śmy mru​g ać oczami. W pew​nym momen​cie poczu​ł am na ramie​niu dłoń Dal​las, która wycią​g nęła mnie z samo​chodu. Na​dal mru​ży​ł am oczy, gdy przede mną sta​nął Cas. W ręce trzy​mał scy​zo​r yk. Z prze​r a​że​niem wcią​g nę​ł am gwał​tow​nie powie​trze, a wtedy on uniósł szybko drugą dłoń w uspo​ka​ja​ją​cym geście. – Nie, nie – powie​dział, potrzą​sa​jąc głową. W jego gło​sie pobrzmie​wała uraza, że w ogóle mogłam pomy​śleć, iż zamie​r za mnie skrzyw​dzić. – Prze​tnę tylko zapinkę. Rzu​cił szyb​kie spoj​r ze​nie w kie​r unku Jamesa, który zatrzy​mał się w drzwiach samo​chodu gotowy do ataku. – Stary, spo​koj​nie – pró​bo​wał uspo​koić go Cas. – Nie jeste​ście więź​niami. James odcze​kał chwilę, jed​nak w końcu zesko​czył na chod​nik. Odwró​cił się ple​- cami do Casa, który zajął się prze​ci​na​niem pla​sti​ko​wej zapinki. Przez cały czas