Strona 1 Glenn Meade BRANDENBURG przełożył Arkadiusz Nakoniecznik Warszawa 1997 Tytuł oryginału: Brandenburg Copyright © 1994 by Glenn Meade Ali rights reserved Projekt okładki: Jerzy Matuszewski Opracowanie graficzne: Barbara Wójcik Fotografia na okładce: Nico Keulers/via Schluck Agency Redaktor prowadzący serię i opracowanie merytoryczne: Jan Koźbiel Opracowanie techniczne: Elżbieta Babińska Skład komputerowy: Andrzej Piątkowski Korekta: Jadwiga Przeczek Seria „Skorpion” Wydanie I Prószyński i Ska Strona 2 Moim rodzicom Tomowi i Carmel Wiosłujemy twardo naprzód, pod prąd, który bez przerwy znosi nas wstecz, ku przeszłości. F. Scott Fitzgerald”Wielki Gatsby” Podziękowania Składam serdeczne podziękowania wszystkim w Europie i Ameryce Południowej, którzy służyli mi pomocą w trakcie zbierania materiałów do tej książki. Szczególne wyrazy wdzięczności należą się następującym osobom: w Berlinie - personelowi Ośrodka Dokumentacji przy Misji USA, a zwłaszcza dyrektorowi Dauidowi Marwellowi i doktorowi Richardowi Campbellowi, którzy udostępnili mi oryginalne materiały źródłowe; Axelowi Wiglinsky’emu z Biura Ochrony Reichstagu; doktorowi Bose i HansowiChristophowi Bonfertowi z berlińskiej Komisji Spraw Wewnętrznych; personelowi berlińskiego Urzędu Ochrony Konstytucji; personelowi Biura Informacyjnego Wehrmachtu; w Wiedniu - zarządowi Głównego Cmentarza Miejskiego; w Strasburgu - JeanPaul Chauuetowi; w Paragwaju - Carlosowi Da Rosa. Dziękuję także Janet Donohue oraz profesorowi Jimowi Jacksonowi z Trinity College w Dublinie. Jest jeszcze wiele osób, zarówno w Europie, jak i Ameryce Południowej, które okazały mi daleko idącą pomoc, ale pragną pozostać anonimowe. Tą drogą im również składam gorące podziękowania. Dziękuję memu wydawcy, George’owi Lucasowi, za jego profesjonalizm, niesłychany entuzjazm oraz serce, jakie okazywał tej książce, Billowi Masseyowi zaś za wnikliwe i wręcz nieocenione uwagi. Prolog Był środek lata. Błękitna woda lśniła w promieniach słońca, ale na plaży było pusto. Młody lekarz i chłopiec stali przy drzwiach domu; dzieciak drżał z lęku i Strona 3 niepewności, ale jego oczy były suche. Kiedy na wąskiej piaszczystej drodze pojawił się niewielki, szary austin, serce chłopca zaczęło uderzać mocniej. Mama miała na sobie błękitną bawełnianą sukienkę i wyglądała naprawdę prześlicznie, ale gdy wysiadła z samochodu i zdjęła przeciwsłoneczne okulary, natychmiast zorientował się, że niedawno płakała. Ruszyła w stronę willi, a wtedy chłopiec puścił rękę mężczyzny, podbiegł do matki i przycisnął twarz do błękitnego materiału, ona zaś pochyliła się, aby go pocałować. Czuł nie tylko zapach jej perfum, lecz także ciepło miłości, jaką go darzyła, i od razu poczuł się lepiej. - Wszystko w porządku, Josephie. Mama już jest z tobą. Wszystko w porządku. Zbliżył się młody lekarz. - Jestem doktor Rhys, pani Volkmann - przedstawił się, wyciągając rękę. - Czy możemy porozmawiać? Kobieta skierowała wzrok na niewielką willę o białych ścianach, stojącą w pobliżu plaży. Jedno z okien było otwarte, dzięki czemu chłodny, wiejący znad morza wiatr wpadał do środka, poruszając kolorową zasłoną, lecz inne okna, w tym także to należące do sypialni, w której leżał pogrążony we śnie ojciec chłopca, były zamknięte. Przez otwarte okno widać było lśniącego steinwaya oraz ustawione na okapie kominka fotografie w srebrnych ramkach. Matka chłopca ponownie spojrzała na lekarza. - Jak się czuje mój mąż? - Dałem mu kilka tabletek nasennych. Powinny działać co najmniej przez osiem godzin. Kobieta mocno ścisnęła dłoń chłopca, jakby chcąc dodać mu otuchy, po czym cała trójka ruszyła w stronę plaży. Fale rozbijały się z hukiem na skałach, promienie słońca zaś spływały łagodnie na kamienisty brzeg. - Obawiam się, że to coś poważnego - ciągnął lekarz. - Dlatego do pani zadzwoniłem. - Uśmiechnął się do chłopca. - Ten mały dżentelmen spisał się Strona 4 znakomicie: pobiegł aż do wsi po pomoc. - Lekarz pogładził chłopca po włosach i przeniósł spojrzenie na kobietę. - Proszę opowiedzieć mi o swoim mężu, pani Volkmann. Czy zawsze miał te problemy? - Doktor Mansfield nic panu nie powiedział? - Nic. Jest teraz na urlopie, a ja tylko go zastępuję. Chciałbym jednak wiedzieć, na co mam być przygotowany, gdyby coś takiego wydarzyło się ponownie. Tutaj, na skraju plaży, huk fal roztrzaskujących się o skały był wręcz ogłuszający. Młody lekarz usiadł na zboczu najbliższej wydmy; po chwili matka chłopca uczyniła to samo, po czym otworzyła torebkę, wyjęła papierosy i zapaliła jednego. - Od bardzo dawna. Ataki nie powtarzają się często, ale następują zupełnie niespodziewanie. - Co je powoduje? - Czasem artykuł w gazecie, czasem jakaś audycja w radiu lub telewizji, niekiedy po prostu pogoda albo pora roku. Ciężar staje się wtedy zbyt wielki i mąż tonie jak kamień. Lekarz sprawiał wrażenie lekko zdezorientowanego. - Przyznam, że nie bardzo rozumiem... Jaka jest konkretna przyczyna, pani Volkmann? W tej chwili niemal jednocześnie rozbiły się dwie ogromne fale, przez co chłopiec nie usłyszał słów matki - nie zdołały się przedrzeć przez huk przyboju i donośny szum wody spływającej po kamienistej plaży - bez trudu natomiast dostrzegł wyraz przerażenia na twarzy lekarza. - Mój Boże, nie miałem pojęcia... To naprawdę okropne. - Doktor długo zdawał się szukać właściwych słów, po czym powiedział: - Przypuszczam, że znajduje się pod opieką specjalistów? - Doktorze, można starać się przywyknąć do koszmarnych wspomnień, ale nie sposób je wymazać. Proszę mi wierzyć, wiem coś na ten temat. - Pani jednak dała sobie radę, choć ma za sobą równie ciężkie przeżycia. Strona 5 Matka chłopca potrząsnęła głową. - Owszem, dałam sobie radę, ale to, co oni zrobili mojemu mężowi, nie da się nawet opisać. - Proszę mi wybaczyć. Staram się pomóc najlepiej, jak potrafię. - Jemu już nie można pomóc, doktorze, ale dziękuję panu za dobre chęci. - Skierowała na chłopca spojrzenie błyszczących brązowych oczu. - Tylko Joseph nam pomógł. Dzięki niemu oboje poczuliśmy się znacznie pewniej. Lekarz wyglądał na zupełnie bezradnego i znacznie młodszego niż w istocie. Kolejna fala uderzyła o skalisty brzeg, po czym zapadła cisza. Wreszcie mężczyzna spojrzał niepewnie na kobietę i powiedział: - Kiedy wyjaśniłem przez telefon organizatorowi koncertu, co się stało, od razu wiedział, że pani odwoła występ. Musi pani być bardzo ciężko... Naturalnie myślę o pani mężu. - Wcale nie, ale jeśli coś się dzieje, Joseph i ja jakoś dajemy sobie radę. - Kiedyś słuchałem pani w Londynie. Grała pani wspaniale, pani Volkmann. - Jest pan bardzo miły. Dziękuję, że zajął się pan moim mężem. Lekarz podniósł się i otrzepał spodnie z piasku. - Niestety muszę już wracać. Gdyby działo się coś niedobrego, proszę dać mu dwie pastylki. - Wręczył jej szklaną fiolkę. - Powinny działać co najmniej przez osiem godzin. W razie potrzeby proszę mnie natychmiast zawiadomić. Do zobaczenia, pani Volkmann. Uścisnął jej rękę i ruszył w kierunku samochodu. Po chwili zasiadł za kierownicą, uruchomił silnik i odjechał piaszczystą drogą. Kiedy chłopiec spojrzał ponownie na matkę, przekonał się, że właśnie wyrzuciła nie dopalonego papierosa i w zadumie patrzy na morze. - Mamo... - Słucham, kochanie? - Co oni zrobili tatusiowi? W brązowych oczach kobiety pojawiły się łzy. Objęła chłopca i mocno Strona 6 przytuliła do piersi. - Coś strasznego, Josephie. Coś naprawdę strasznego. Dlatego tak bardzo potrzebuje naszej opieki i miłości. - Czy tobie też to zrobili, mamusiu? Dopiero teraz spojrzała na syna, ale natychmiast odwróciła wzrok. Chłopiec poczuł, że matka przytula go jeszcze mocniej, a kiedy wreszcie odpowiedziała, w jej głosie słychać było ogromny ból. - Tak, Josephie. Mnie także. Chłopiec odsunął się nieco, wyciągnął rękę i delikatnie pogładził ją po twarzy. - Już nigdy tego nie zrobią, mamusiu. Ani tobie, ani tacie. Ja się wami zaopiekuję. Matka otarła łzy i uśmiechnęła się blado, ale kiedy odpowiedziała, jej głos brzmiał niemal tak samo jak głos ojca, kiedy był zupełnie zdrowy. - Oczywiście, najdroższy. Odgarnęła mu włosy z czoła, pocałowała go, jeszcze raz otarła łzy spływające jej po policzkach, a wreszcie podniosła się z piaszczystej wydmy. - Chodźmy, Josephie. Zobaczymy, jak się miewa tata. Chłopiec wyciągnął rękę, matka zaś chwyciła ją mocno i pozwoliła poprowadzić się do domu. Strona 7 Część 1 Rozdział 1 Asunción, Paragwaj Ameryka Południowa Kiedy lekarze ze szpitala Świętego Ignacego powiedzieli Nicolasowi Tsarkinowi, że niedługo umrze, starzec ponuro skinął głową, zaczekał aż wszyscy wyjdą, wstał z łóżka, ubrał się, po czym nie odzywając się do nikogo ani słowem wsiadł do mercedesa i pojechał na skrzyżowanie z Calle Palma, trzy przecznice od swego domu. Zaparkował samochód przy krawężniku, wszedł przez obrotowe drzwi do niewielkiego banku mieszczącego się na rogu ulicy i oznajmił kierownikowi zmiany, że pragnie dostać się do swojej skrytki. Kierownik natychmiast polecił jednemu z urzędników, by zszedł z seńorem Tsarkinem do podziemi. Bądź co bądź, seńor Tsarkin należał do najstarszych i najlepszych klientów. - Niech pan mu powie, żeby zostawił mnie tam samego - zażądał starzec w charakterystyczny dla siebie, obcesowy sposób. - Oczywiście, seńor Tsarkin. Jak pan sobie życzy. - Kierownik złożył jeszcze jeden głęboki ukłon. - Buenos dias, seńor Tsarkin. Jak zwykle miał na sobie niebieski garnitur i jak zwykle niezmiernie irytował Tsarkina swymi nie kończącymi się ukłonami oraz przymilnym złotozębnym uśmiechem. Buenos dias... Co takiego dobrego było w tym dniu? Przed chwilą powiedziano mu, że ma przed sobą najwyżej czterdzieści osiem godzin życia, ból w żołądku stał się zaś tak silny, że prawie nie do wytrzymania. Co prawda zażył silny Strona 8 środek uśmierzający, ale od pewnego czasu leki właściwie przestały na niego działać, w dodatku zaś był słaby jak dziecko. Czy to powód, żeby się uśmiechać albo życzyć komukolwiek dobrego dnia? Jednak mimo wszystko Nicolas Tsarkin odczuwał także coś w rodzaju ulgi, że już nie będzie musiał więcej kłamać. Podążając za urzędnikiem do podziemnego skarbca, przyjrzał się swemu odbiciu w błyszczących stalowych drzwiach. Miał osiemdziesiąt dwa lata i jeszcze pół roku temu wyglądał najwyżej na siedemdziesiąt. Znajdował się wtedy w wyśmienitej kondycji fizycznej, jadł to co należy, w ogóle nie palił i nie nadużywał alkoholu. Wszyscy byli przekonani, że dociągnie do setki. Mylili się. Lśniące stalowe drzwi powiedziały mu, jak teraz wygląda: szczupły, właściwie wychudzony, niewiele różniący się od trupa. Wraz z krwią sączącą się bez przerwy do żołądka wypływały z niego siły życiowe. Jednak bez względu na ból, bez względu na przepowiednie lekarzy, musi zrobić jeszcze parę rzeczy. Dopiero kiedy się z nimi upora, będzie mógł spokojnie zasnąć. Już na zawsze. Chyba że jednak istnieje Bóg i życie pozagrobowe, bo wtedy czeka go pokuta za grzechy, ale Tsarkin mocno w to wątpił. Po tym, co kiedyś robił, żaden Bóg nie pozwoliłby mu tak długo cieszyć się dostatnim, pozbawionym trosk życiem. Nie, człowiek po prostu umiera i zamienia się w proch. Nie ma bólu, nie ma nieba ani piekła. Jest tylko nicość. Przynajmniej miał taką nadzieję. Urzędnik otworzył stalową kratę i wprowadził go do niewielkiego, pozbawionego okien pomieszczenia. Od wyłożonej marmurowymi płytami podłogi ciągnęło chłodem. Urzędnik zerknął na przywieszkę przy kluczu, przesunął ręką po metalowych drzwiczkach, znalazł skrytkę Tsarkina, otworzył ją, wyjął pojemnik i postawił go na drewnianym stole pośrodku pomieszczenia. Zaraz potem wręczył starcowi klucz, sam zaś wyszedł. Tsarkin doskonale znał obowiązujące zwyczaje; kiedy będzie gotów, naciśnie Strona 9 przycisk umieszczony pod blatem stołu, a wtedy urzędnik zjawi się ponownie, by wyprowadzić go z podziemi. Tymczasem był tu zupełnie sam. Nagle przyszło mu do głowy, że w pomieszczeniu jest zimno i cicho jak w kostnicy. Zadrżał na tę myśl. Wkrótce tam właśnie się znajdę, uświadomił sobie. Wkrótce nic już nie będzie mnie boleć. Usiadł na jedynym krześle, przysunął metalowy pojemnik, otworzył go kluczem, podniósł wieko i rozłożył dokumenty na wypolerowanym blacie. Była w nich jego przeszłość. Na chwilę ogarnęły go wątpliwości, czy aby na pewno podjął słuszną decyzję, ale bez trudu je odegnał. Zrobi to, o czym marzył od dłuższego czasu. Ból był już nie do zniesienia, on zaś uważał, że życie jest po to, by korzystać z jego uroków. Starannie złożył papiery, włożył do dużej szarej koperty i zgiął ją w pół, potem zaś nacisnął przycisk. Już niedługo, pomyślał, słysząc kroki urzędnika. Już bardzo niedługo. Metalowa krata otworzyła się z cichym trzaskiem. Nicolas Tsarkin wziął do ręki kopertę, wstał z krzesła i ruszył w kierunku wyjścia. Na stole został niepotrzebny już klucz od skrytki. Dom stał przy Calle Iguazu, na obrzeżach miasta. Miał białe ściany, był ogromny i otoczony wysokim murem, zasłaniającym go przed wzrokiem ciekawskich. Tsarkin mieszkał w najbogatszej, najdroższej dzielnicy Asunción. Za pomocą pilota otworzył bramę z kutego żelaza, przejechał wiodącą szerokim łukiem alejką i zatrzymał mercedesa na żwirowym podjeździe. Burknął coś pod nosem do służącego, który zjawił się nie wiadomo skąd, by otworzyć drzwi samochodu, po czym udał się prosto do gabinetu i zamknął za sobą drzwi na klucz. W pokoju, którego ściany i sufit były obite boazerią, panowała wysoka temperatura. Bardzo wysoka. Stojąc przy zajmującym całą ścianę oknie, za którym zaczynał się wspaniale utrzymany, malowniczy ogród, starzec rozpiął dwa górne guziki koszuli. Był właścicielem kilku nieruchomości w Asunción oraz trzech farm w głębi kraju, ale najbardziej upodobał sobie właśnie tę posiadłość. Strona 10 Po chwili usiadł za biurkiem z czereśniowego drewna, wyłożył zawartość koperty na lśniący blat i zaczął uważnie przeglądać dokumenty. Na wierzchu leżał paszport. Nicolas Tsarkin. Znakomicie. Tyle że on wcale się tak nie nazywał. Jego prawdziwe imię i nazwisko... Boże, prawie zapomniał, jak brzmią naprawdę. Powiedział je teraz na głos i aż się uśmiechnął, bo wydały mu się zupełnie nierealne. Tyle lat kłamstw, tyle lat fałszu... Odłożył paszport na bok. Kiedyś poszukiwano go listami gończymi w co najmniej dziesięciu krajach. Kiedyś, jeszcze pod tym dziwnie brzmiącym, obcym nazwiskiem, dopuścił się straszliwych czynów, zadając ludziom śmierć i cierpienie, ale kiedy przyszło co do czego, okazało się, że sam nie jest w stanie znieść bólu... Nie pora na filozoficzne rozważania, skarcił się w myślach. Zrób, co masz zrobić. Mozolnie przekopywał się przez stare, zniszczone dokumenty, świadczące o jego przeszłości. Czytał je wszystkie od początku do końca i zagrzebane głęboko obrazy stopniowo stawały się coraz wyraźniej sze, niczym senne koszmary odtwarzane na podstawie strzępów wspomnień. Przerażenie malujące się na twarzach ofiar, krew, okrucieństwo... Mimo to nie czuł skruchy. Zrobiłby to wszystko jeszcze raz. Z całą pewnością. Wreszcie odłożył ostatni dokument, z szuflady biurka wyjął kilka czystych kartek oraz białą kopertę i zabrał się do pisania. Kwadrans później postawił ostatnią kropkę, włożył kartki do koperty, zakleił ją i wsunął do kieszeni, po czym zgarnął z biurka dokumenty przechowywane przez wiele lat w bankowej skrytce, zaniósł je do kominka i ułożył na palenisku. Podpalił stos papierów zapałką z pudełka, które zawsze leżało na okapie kominka, następnie podszedł do obrazu, za którym był ukryty ścienny sejf, odsunął płótno na bok i otworzył stalowe drzwiczki. Z sejfu wyjął kolejną porcję dokumentów, które dołożył do płonących w kominku. Przyglądał się, jak ogień pożera papier, a kiedy został tylko popiół, rozgarnął go pogrzebaczem, aby upewnić się, że nie ocalał ani skrawek papieru. Strona 11 Potem wyszedł z domu, wsiadł do samochodu, pojechał na pocztę i wysłał list ekspresem. Wróciwszy do rezydencji, wprowadził mercedesa do garażu i znowu skierował się do gabinetu. Zrób to. Zrób to natychmiast - powtarzał mu jakiś natarczywy głos. Nie chciał myśleć o bólu, nie chciał myśleć o niczym. Z górnej szuflady biurka wyjął colta kaliber 45 o długiej lufie, upewnił się, że w bębenku są pociski, włożył lufę do ust, a kiedy poczuł jej dotyk na podniebieniu, nacisnął spust. Nawet nie usłyszał wystrzału. Pocisk wyleciał z tyłu głowy, rozrywając czaszkę na kawałki, martwe ciało runęło na podłogę, a bryzgi krwi, fragmenty kości i strzępy mózgu zachlapały kosztowny dywan i elegancką, ciemną boazerię. Wszystko trwało niespełna sekundę. Takiej właśnie śmierci pragnął Nicolas Tsarkin: szybkiej, łatwej i bezbolesnej. Rozdział 2 Asunción, Paragwaj środa, 23 listopada R udi Hernandez palił papierosa i z aprobatą taksował wzrokiem sylwetkę dziewczyny stojącej przy stanowisku odpraw. W budynku dworca lotniczego roiło się od pasażerów, on jednak gapił się tylko na nią. Nie zapominaj, kto to jest, powtórzył sobie w myślach po raz nie wiadomo który, lecz bez rezultatu. Czy to jego wina, że dziewczyna ma wspaniałe, opalone nogi oraz kształtny tyłeczek opięty krótką, czerwoną spódniczką z cienkiego materiału? Tak, widok był naprawdę wspaniały. Hernandez uśmiechnął się pod wąsem; lubił kobiety, a szczególnie Erikę. Wreszcie uporała się z formalnościami, zgarnęła z lady paszport i bilet, po czym wzięła ręczny bagaż, odwróciła się i obdarzyła go pogodnym uśmiechem. Wkrótce potem znalazła się przy nim. - Wszystko w porządku? - zapytał. Erika skinęła głową. Strona 12 - Mam jeszcze kwadrans do odlotu. Myślisz, że zdążymy napić się kawy? - Jasne. Wziął jej torbę i ruszył przodem w kierunku baru usytuowanego po przeciwnej stronie hali. Wyszukawszy wolny stolik, zamówił dwie kawy i dwie brandy. Kelner szybko przyniósł napoje, dzięki czemu Hernandez mógł przez dłuższą chwilę obserwować dziewczynę, pijącą kawę małymi łyczkami, zastanawiając się, czy powinien powiedzieć jej o swoich uczuciach. - Mam wrażenie, że coś cię gnębi - przerwała milczenie Erika. - Chodzi o tę sprawę, nad którą pracujesz? Niewiele brakowało, a Rudi Hernandez pokręciłby głową. Nie, nie chodzi o żadną sprawę, tylko o ciebie, a raczej o to, co do ciebie czuję. Dziewczyna miała dwadzieścia pięć lat, a więc była o pięć lat młodsza od niego, i za każdym razem, kiedy widział ją po dłuższej przerwie, wydawała mu się jeszcze piękniejsza. Niedawno obcięła długie, jasne włosy; nowa fryzura pasowała do uroczej twarzy o nieco wystających kościach policzkowych. Odniósł wrażenie, że od ich ostatniego spotkania zmieniła się nieco także jej figura, stając się pełniejsza, bardziej kobieca. Zauważył również, że Erika nosi teraz dyskretny makijaż jeszcze bardziej podkreślający jej urodę. W ostatniej chwili zapanował nad sobą i skinął głową. - Tak, właśnie o to. Skłamał, ale czy mógł powiedzieć prawdę? Istotnie, przez cały czas myślał o artykule, nad którym obecnie pracował, lecz w jej obecności myśli te uciekały gdzieś daleko, stanowiąc jedynie tło dla innych, dotyczących Eriki. - Musisz mi obiecać, że będziesz ostrożny - powiedziała zupełnie poważnie. - Obiecujesz? Obdarzył ją pogodnym uśmiechem. - Ja zawsze jestem ostrożny, Eriko. Czasem nawet zbyt ostrożny. Ze swymi jasnymi włosami tak bardzo różniła się od południowoamerykańskich kobiet, czarnowłosych i ciemnookich, że przyciągała Strona 13 liczne spojrzenia. Indianka sprzedająca kwiaty na Calle Estrella zapytała, czy może dotknąć jej włosów, twierdząc, że to najlepszy sposób na zapewnienie sobie pomyślności. - Jest piękna - szepnęła, po czym spojrzała na Rudiego. - Przyniesie nam obojgu szczęście. Zobaczysz. Przede wszystkim jednak gapili się na nią mężczyźni. Rudi bez trudu mógł odgadnąć ich myśli, ale nie miał im ich za złe, ponieważ kiedyś sam myślał tak samo. Wrócił pamięcią do dnia, który spędzili w porośniętych lasem górach na granicy z Brazylią. Jak blisko siebie wtedy byli, jak niewiele brakowało, żeby... - Może powinieneś poprosić Mendozę o pomoc? - zapytała z troską w głosie, wyrywając go z zamyślenia. Rudi wzruszył ramionami. - Po co? Sądzę, że ta nić doprowadzi mnie do czegoś naprawdę wielkiego, ale nie mani dowodów, Eriko. Żadnych dowodów. Tylko słowa Rodrigueza, no i te zdjęcia. Poprzestał na tym, ponieważ nie chciał jej jeszcze bardziej niepokoić, ale bez trudu przypomniał sobie widok zwłok Rodrigueza spoczywających na metalowym stole w szpitalnym prosektorium oraz uczucie pustki w żołądku, jakiego doznał, kiedy jeden z ubranych na biało ludzi zdjął prześcieradło, odsłaniając posiniałe, zmaltretowane ciało. Po grzbiecie przebiegły mu mrówki strachu, ale odepchnął od siebie obawy i pochylił się w stronę dziewczyny. Słodki zapach jej perfum działał na niego jak najsilniejszy afrodyzjak. - Muszę poruszać się powoli i ostrożnie, mając nadzieję, że natrafię na coś więcej. - Wyciągnął rękę i delikatnie poklepał ją po przedramieniu, choć w tej chwili najbardziej na świecie pragnął przygarnąć dziewczynę do siebie i pieścić całe jej ciało. - Obiecuję ci, że nie zrobię żadnego głupstwa. Uśmiechnęła się do niego, a on poczuł, że gdyby byli teraz sami w hotelowym pokoju, niemal na pewno odważyłby się chwycić ją w objęcia, pocałować, kochać się z nią. Ciekawe, jak by zareagowała; czy odwzajemniłaby pieszczoty, czy raczej Strona 14 spojrzałaby na niego ze zdumieniem i powiedziała: „Rudi, przestań się wygłupiać!” Ujęła kieliszek w obie ręce i podniosła go do ust. - A co z tymi, którzy zabili Rodrigueza? - Niby co z nimi ma być? - Nie będą cię szukać?”Nie przyjdzie im do głowy, że możesz zgłosić się na policję? - Na pewno nie - odparł Hernandez stanowczym tonem, pragnąc uwolnić ją od obaw. - Po pierwsze, mordercy Rodrigueza nie znają mnie i nigdy mnie nie widzieli. Nie wiedzą nawet, że w ogóle istnieję. Po drugie... - Dowiedzą się, kiedy sprawa nabierze rozgłosu. Rudi Hernandez wypił łyk kawy. Była gorzka. Skrzywił się i odstawił filiżankę. - Jeśli do tego w ogóle dojdzie. Mogę przecież zastrzec, żeby nie podawano mego nazwiska. To nie problem. Po drugie, mam w policji kilku przyjaciół, którzy w razie potrzeby zapewnią mi ochronę. Sięgnął do kieszeni, wyjął pęk kluczy i zaczął bawić się nimi od niechcenia. Rudi Hernandez był bardzo przystojnym mężczyzną. Często się uśmiechał, jakby uważał, że życie to znakomity żart. Dzięki kasztanowym włosom i chłopięcej fryzurze wyglądał na młodszego niż był. Nie szpeciła go nawet wyraźna blizna, biegnąca ukosem przez prawy policzek - wręcz przeciwnie, dodawała mu tajemniczego uroku. Erika przez dłuższą chwilę przyglądała się jego silnym palcom, bawiącym się kluczami. Rudi zauważył jej spojrzenie i uśmiechnął się pogodnie. - Jak powiedziałem ci wczoraj wieczorem, materiały ukryłem w bezpiecznym miejscu. Nie martw się, Eriko. Wszystko będzie w porządku. Mimo to nadal wpatrywała się w niego z troską, a po chwili delikatnie dotknęła jego dłoni. Pospiesznie schował klucze do kieszeni. Była tak blisko, tak bardzo blisko... - Eriko... Strona 15 - Słucham? Otwierał już usta, by powiedzieć jej o swoich prawdziwych uczuciach, ale właśnie wtedy metaliczny kobiecy głos poinformował przez głośniki, że pasażerowie są proszeni o zajmowanie miejsc na pokładzie samolotu. Erika cofnęła rękę i zaczęła zbierać swoje rzeczy. - Chciałeś coś powiedzieć, Rudi? Potrząsnął głową. - Nic takiego. Musisz już iść. Odprowadził ją aż do stanowiska kontroli paszportów i dopiero tam oddał jej torbę. - Pozdrów wszystkich ode mnie. Przez sekundę, może dwie, dwoje błękitnych oczu spoglądało prosto w jego twarz. - Oczywiście. Wspięła się na palce, by pocałować go w policzek, ale on ujął jej twarz w dłonie i pocałował w usta - miękkie, ciepłe, pachnące, rozkoszne jak całe ciało, którego tak bardzo pożądał. - AufWiedersehen, Rudi. - AufWiedersehen, Eriko. Przyjemnego lotu. Przy wyjściu na płytę lotniska odwróciła się jeszcze raz i pomachała, by zaraz potem zniknąć za obrotowymi drzwiami. Niezadowolony z siebie Hernandez pokręcił głową i westchnął głęboko; powinien był wreszcie powiedzieć Erice, że ją kocha. Głośniki ożyły ponownie, ale tym razem w przestrzeń hali dworca lotniczego wyemitowały inną wiadomość: - Seńor Rudi Hernandez proszony jest o zgłoszenie się do stanowiska informacji. Powtarzam: seńor Rudi Hernandez proszony jest o zgłoszenie się do stanowiska informacji. W informacji czekał na niego świstek z nagryzmolonym nazwiskiem Mendozy, redaktora wydania, oraz jego numerem telefonu. Rudi nie zwlekając Strona 16 podszedł do najbliższego wolnego automatu, wrzucił monetę i wykręcił podany numer. Mendoza odebrał po pierwszym sygnale. - St? - To ja, Rudi. Dzwonię z lotniska. - Buenas tardes, amigo. Nie ma co, niektórym dobrze się powodzi! Inni muszą pocić się w cuchnącym biurze, żeby zarobić na kromkę chleba. Rudi uśmiechnął się pod wąsem. - Dostałem wiadomość, że mam się z tobą skontaktować. O co chodzi? Jedną ręką wyjął z kieszeni pudełko papierosów, otworzył je, sprawnym puknięciem wysunął jeden papieros, włożył go do ust i zapalił. - Już dałeś spokój tej seksownej, jasnowłosej panience? - Ejże, trochę więcej szacunku! Nie zapominaj, o kim mówisz! Dobra, żarty na bok. Co dla mnie masz? Byle coś ciekawego. - Wybieraj: kradzież z rozbojem na Calle Enrico albo samobójstwo starego, bogatego jegomościa. Lada chwila powinien zgłosić się Victor Estrel, a mnie właściwie jest wszystko jedno, jak się tym podzielicie, ale po starej znajomości dam ci możliwość wyboru. - Wielkie dzięki - odparł Rudi. - Ciekaw tylko jestem, kiedy pozwolisz mi wybierać między konkursem piękności a mityngiem przedwyborczym? Bez trudu wyobraził sobie szeroki uśmiech na twarzy Mendozy. - No, w tym wypadku w grę wchodzą staż pracy i hierarchia służbowa. Poza tym ładne dziewczyny nie pozwalają człowiekowi skupić się na robocie. Kto jak kto, ale ty chyba wiesz coś na ten temat... Dobra, co bierzesz? - Jak wygląda ta sprawa z rozbojem? - Jakiś szczeniak zaatakował nożem turystę i ukradł mu portfel. Gówniarz jest teraz w areszcie, agringo w szpitalu z raną ciętą ramienia. - A samobójstwo? - Dwadzieścia minut temu dostałem cynk od jednego z naszych przyjaciół w policji. Pewien staruszek palnął sobie w łeb w swojej rezydencji. Strona 17 Rudi Hernandez wyjął z kieszeni notes, zastanawiając się intensywnie, którą sprawę wybrać. Po dziesięciu latach pracy w gazecie było mu właściwie wszystko jedno; widział już wszelkie możliwe zbrodnie, znał wszystkie sposoby popełniania przestępstw. Szaleni Indianie i mestizos w barrios dźgali się nożami, wypiwszy za dużo cany, skorumpowani politycy rżnęli nieletnie panienki, dzieciaki wychowane na ulicy kradły turystom portfele na Calle Palma... Co dzień to samo. Między innymi dlatego tak bardzo zależało mu na sprawie, nad którą obecnie pracował. - Jesteś tam jeszcze? - zapytał Mendoza ze zniecierpliwieniem. - Nie mogę czekać do wieczora! - Masz coś więcej o tym samobójcy? - Tylko nazwisko i adres... Zaczekaj, gdzieś to zapisałem. Hernandez zaciągnął się głęboko. Co wybrać? Napad czy samobójstwo? Ech, jakie to właściwie ma znaczenie... Weźmie to, co wydarzyło się bliżej lotniska. - Staruszek nazywał się... Jezus, Maria, ale nazwisko! Tsarkin. Nicolas Tsarkin. Mieszkał przy Calle Iguazu dwadzieścia trzy. Hernandez znieruchomiał jak posąg. - Nicolas Tsarkin? Jesteś pewien? - Oczywiście, że jestem pewien. Tak właśnie mam zapisane. Jak sądzisz, ilu facetów o takim nazwisku może mieszkać w Asunción? Do krwiobiegu Rudiego trafił potężny zastrzyk adrenaliny. Może jednak Mendoza coś pomylił? - Podaj jeszcze raz adres. - Calle Iguazu dwadzieścia trzy. O co chodzi? Znasz klienta? - Nie - skłamał Rudi. - Co z policją? Czuł pot spływający grubymi kroplami po czole, karku i grzbiecie. Na zewnątrz temperatura sięgała czterdziestu stopni, ale w klimatyzowanym wnętrzu dworca lotniczego z pewnością nie przekraczała dwudziestu pięciu; mimo to miał wrażenie, że znalazł się w łaźni. - Jak to, co z policją? - zdziwił się Mendoza. Strona 18 - Są już tam? - Myślę, że tak, choć nie wiem na pewno. - Po drugiej stronie linii zapadła na chwilę cisza. - No więc, co bierzesz? W głowie Hernandeza zapanował całkowity mętlik. Był tam, zatrzymał samochód po przeciwnej stronie ulicy i obserwował wjazd na teren posiadłości, ponieważ tak poradził mu Rodriguez. Robił nawet zdjęcia. Rozległy dom o białych ścianach, w którym mieszkał bardzo stary człowiek. Rodriguez powiedział, że należy go śledzić. A teraz obaj nie żyli: starzec i Rodriguez. - Rudi, do kurwy nędzy! - wybuchnął Mendoza. - Co się z tobą dzieje? Zdecyduj się wreszcie! Nie mogę przez cały dzień wisieć na telefonie! - Biorę Tsarkina - powiedział Hernandez nie swoim głosem. - Wkrótce się do ciebie odezwę. Rozdział 3 Strasburg, Francja 23 listopada Była to jej ostatnia noc w Strasburgu i Sally Thornton wiedziała, że pragnie ją spędzić z Joe Volkmannem. Kiedy wyszli z restauracji przy Operze i w strugach ulewnego deszczu wsiedli do taksówki, która miała zawieźć ich do jego mieszkania, Sally pomyślała, że zapewne zostanie tam do rana. Mężczyźni nie zapraszają dziewczyny w środku nocy na drinka tylko po to, żeby potem odesłać ją taksówką do domu; w każdym razie, nie ci mężczyźni, których do tej pory zdążyła poznać. Miała na sobie szmaragdowozieloną, związaną w talii bluzkę, która podkreślała szczupłość jej sylwetki i doskonale pasowała do koloru oczu. Do tego czarne, cienkie pończochy na smukłych nogach. Była niezbyt szeroka w biodrach, ale za to miała bujne, jędrne piersi. Doskonale zdawała sobie sprawę, że za taką figurę Strona 19 wiele kobiet oddałoby pół życia, ale niewielu było takich, których zdecydowała się obdarzyć swymi wdziękami. Nie oznaczało to wcale, że zależało jej na trwałym związku; po prostu mogła pójść do łóżka wyłącznie z kimś, kto jej się bardzo, ale to bardzo podobał. Wielu mężczyzn zatrudnionych w centrali DSE wpadało na pogawędkę do jej pokoju. Wystarczyło spojrzeć im w oczy i na twardą wypukłość w spodniach, aby domyślić się ich prawdziwych intencji. Joe Volkmann nie zajrzał do niej ani razu i być może dlatego wzbudził jej zainteresowanie. Pracowała w wywiadzie od pięciu lat, czyli od ukończenia studiów w Oxfordzie, i traktowała roczny pobyt w DSE jako coś w rodzaju przetarcia przed skierowaniem na pierwszą poważną placówkę do Nowego Jorku. Kiedy Volkmann zaofiarował się, że pomoże jej przy pakowaniu, natychmiast zrozumiała, iż jest to poważna oferta, a nie tylko grzecznościowa propozycja. Całe popołudnie spędzili w jej mieszkaniu w Petite France, wkładając do drewnianych skrzyń sprzęt stereofoniczny oraz zabytkowe bibeloty, które kupowała w antykwariatach. W ramach rewanżu zaprosiła go na obiad do restauracji, ale on przebił jej ofertę; bez wahania zgodziła się na spektakl w Operze oraz na kolację w pobliskim lokalu. Podczas przedstawienia obserwowała go ukradkiem. Zdawał się chłonąć muzykę całym sobą i choć często uśmiechał się do niej, cały wieczór zaś upłynął w bardzo romantycznym nastroju, nie objął jej ani razu, nie pocałował w szyję ani nie otarł się, pozornie niechcący, o jej pośladki. Tego rodzaju „zaloty” stanowiły specjalność Włochów urzędujących na trzecim piętrze. Jednocześnie nie był oziębły ani nie sprawiał wrażenia znudzonego. Po prostu wyglądał na człowieka, który nie stara się za wszelką cenę dopiąć swego, a to czyniło go jeszcze bardziej interesującym. Kolejny powód, dla którego postanowiła go zdobyć. Dwupokojowe mieszkanie - jak na mężczyznę, Joe utrzymywał je w nienagannym porządku - znajdowało się w eleganckim budynku przy Quai Ernest. Strona 20 Okna oraz balkon wychodziły na niewielkie, wybrukowane kamienną kostką podwórze. W kącie stała wieża Pioneera, na półkach zaś trochę książek w twardych oprawach oraz mnóstwo kaset i płyt kompaktowych, większość z muzyką klasyczną. Oprócz dzieł najsłynniejszych kompozytorów dostrzegła także płytę z utworami Dvof aka oraz kilka kompaktów zupełnie jej nie znanych rosyjskich kompozytorów. Były także fotografie - niektóre w ramkach, inne w przezroczystych plastikowych okładkach. - Czego się napijesz, Sally? Usiadła na kanapie i założyła nogę na nogę. Uśmiechnęła się lekko, pochwyciwszy spojrzenie, jakim obrzucił jej smukłe łydki, kolana i częściowo odsłonięte uda. - Masz whisky? - Oczywiście. - Wobec tego poproszę. Z lodem i colą. Skinął głową i wyszedł do kuchni. Na pewno nie był przystojny w klasyczny sposób, ale akurat na niej wywierał spore wrażenie: wysoki, ciemnowłosy, dobrze zbudowany, bardziej przypominający Francuza niż Anglika. Miał trzydzieści siedem lat, lecz wyglądał młodziej. Tak, bez wątpienia miał w sobie coś, czego na razie Sally Thornton nie potrafiła jeszcze zidentyfikować. Chyba coś w łagodnych brązowych oczach; takie same oczy miała kobieta na jednym ze zdjęć ustawionych na półce. Wyglądał na mężczyznę, który potrafiłby zaopiekować się kobietą, ale podobne wrażenie sprawiali wszyscy mężczyźni pracujący w tym zawodzie: oficerowie, funkcjonariusze wywiadu i specjaliści od narkotyków udający zwyczajnych policjantów. Poza tym ona nie potrzebuje opieki. Na szczęście potrafi sama zatroszczyć się o siebie. Może więc zainteresowała się nim dlatego, że wzbudził jej zaufanie? Nie zachowywał się jak kogut, nie starał się za wszelką cenę zaprezentować z jak najlepszej strony, jego delikatny uśmiech pozwalał zaś podejrzewać, iż pod pancerzem chłodnego profesjonalizmu kryje się wrażliwy człowiek.