Jacek Gierczak Wynegocjowana Śmierć Wynegocjowana Śmierć dać komuś życie sprawić by zaczął chodzić, mówić, słyszeć i myśleć patrzeć na niego z zachwytem i czuć się spełnionym Jason Carter wysiadł z samochodu, rozglądając się dookoła. Przed głównym budynkiem firmy odzieży używanej zebrały się tłumy gapiów, dziennikarzy i policji. Policjanci stali przy samochodach, palili papierosy i rozmawiali między sobą. Wszyscy sobą zajęci - wszyscy w jednym celu. Przeszedł na drugą stronę ulicy, łykając witaminę C w pigułce. Przygryzł tabletkę, wyciągnął z bocznej kieszonki kurtki wykałaczkę i włożył do ust, ślniąc przyjemnie cieniutkie drewienko. Zauważył przy wejściu do podziemnego parkingu stojącego przy kantorku swego wieloletniego przyjaciela a zarazem przełożonego, kapitana policji Jim Campbella. Na widok Cartera, Campbell zrobił głupią minę. - Jak spałeś? - zagadnął, uściskąjąc mu serdecznie dłoń. - Nie najgorzej... co macie? - rozejrzał się dookoła, jakby przyszedł z innego świata. - Najpierw formalności... - wskazał palcem na swój, zaparkowany nieopodal samochód marki Toyota. Poszli. Kapitan otworzył bagażnik, wyciągając opakowane w folię kombinezon. Carter chwycił, zaczął powoli macać powierzchnię kombiezonu. - Spokojnie, dziś jesteś całkowicie niezależny... - uśmiechnął się. - To dobrze, ten katar mnie kiedyś zabije... - wyjął chusteczkę i wysmarkał w nią nos, po czym wyrzucił do stojącego niedaleko kosza. - To na wypadek, gdyby zaczęło być gorąco... jeszcze cię mogą pomylić... wiesz jacy oni są. - o mały włos, a usta podniosły by mu się pod wąsami. Jason zdjął kurtkę i włożył do bagażnika. - Taaa... A istnieje szansa na piekiełko? - spojrzał na niego, marszcząc czoło. Założył jednocześciowy uniform z białym, spranym nadrukiem FBI. - Jeszcze nie jesteśmy pewni... dopiero ostatnio dał o sobie znać. Podobno starczy tu już od ładnych godzin. - Pewnie jest zmęczony, głodny i totalnie wkurwiony... - rzekł z nieskrywanym uśmiechem Carter. - Mówię ci, niczego nie jesteśmy pewni. Weź to - podał mu pistolet, model Beretta. - Wiesz że nigdy nie biorę broni... - Na wszelki wypadek. Wiesz jak było ostatnio... - podniósł brwi. Carter tylko spojrzał w przestrzeń za parkingiem. - Dobrze. - odwrócił głowę w jego stronę, przygryzając wargi. - Zrobię dla ciebie wyjątek. - kapitan obrócił pistolet rękojeścią do Cartera. Ten wziął, sprawdził magazynek, zabezpieczył i schował pod ubraniem - Dać ci kaburę? - wyciągnął z bagażnika płaski, skórzany pokrowiec. - Poradzę sobie... - westchnął. Okazywał wyraźne znużenie. - jest tu coś do picia? - Nie mamy czasu, Jason... - zaczął tłumaczyć, ale Carter był szybszy. - OK. Prowadź - stanął, prawie na baczność. Wyszli z parkingu, wchodząc wprost w sidła dziennikarzy którzy grupkami zaczęli biec w stronę obu funkcjonariuszy. - O w mordę... - jęknął Carter. Wraz z kapitanem, rozpoczęli żmudną przeprawę przez tłum ludzi. Błyskały flesze a dziesiątki krzykliwie wypowiadanych pytań tworzyły jeden wielki hałas. Obaj tego nie znosili, ale mieli świadomość, że tak samo jak oni, zarabiają wykonując równie gównianą robotę. - Więc jak? - spytał, rozkładając ręce. Poprawił rękawy i kołnierz uniformu. - Opowiem ci na górze. W każdym razie, siedzi w tym też CIA... Przeszli przed recepcję, okazując legitymacje i weszli do windy. Campbell wcisnął przycisk prowadzący na 27 piętro. - Czasem żałuję że nie urodziłem się artystą, miałbym chociaż święty spokój. - Znaleźliby cię, gdybyś robił coś dobrego... - rzekł do metalicznego odbicia twarzy Cartera na drzwiach windy. - Robiłbym to pod pseudonimem. - wygiął głowę na bok. - Wynająłbym zaufanych ludzi którzy pobieraliby kasę a ja żył bym długo i szczęśliwie. Potem ro... - Czeka cię dziś kolejne wyzwanie... - przerwał mu Campbell, mówiąc na temat. - Całe życie jest jednym wielkim... - Dość pierdół, robota czeka... - ponownie uciął mu niekulturalnie. Drzwi gładko rozstąpiły się na boki. - Mamy dokładnie 4 minuty... - Campbell spojrzał nerwowo zegarek. Przez chwilę cos przy nim grzebał, jakby chciał przestawić wskazówkę i upajać się osiągnięciem że oszukał nautalny, czasowy bieg dnia. - To nie marnuj czasu. Dalej, mów co macie w obecnej chwili... Wariat? - podrapał się po skroni. - Papierosa? - wyjął Pall Malle. - Nie, w pracy nie palę. - odepchnął lekko paczkę papierosów. - Dobrze. No więc, chodźmy szybko do kibla. Okropnie mnie ciśnie od rana. Przeszli parę kroków, pokonując obrotowe drzwi. - Jak na ironię, mi się chce pić. Ale pieprz mi teraz też gównianej rymowanki. Gadaj, Campbell! - krzyknął wreszcie. Campbell podszedł do pisuaru. Słychać było dźwięk rozpinanego rozporka a potem strumień spływającej do dziury cieczy. - Wariat? - spytał wreszcie, przeglądając się w lustrze. Dźwięk komunikatora obudził Campbella do szybkiej reakcji. Zapiął rozporek i zerwał z paska aparat. - Co jest? - spytał spokojnym głosem. - Jak to, co? Dawaj go na górę, do kurwy nędzy! Siedzimy z portkami pełnymi główna! - wrzasnął nieznajomy mu głos. - Spoko, będzie tam za trzy minuty... - odparł i wyłączył aparat. - OK. Strzeszczaj się, tak będzie najlepiej... - uprzedził go Jason. - Dobra. - Będę zadawał pytania i chcę konkretnych odpowiedzi, dobrze? - oparł się o umywalkę. - Wal. - zaciągnął się mocno. - Na którym jest piętrze? - 29 - odpowiedział ochrypłym głosem. Po chwili odkaszlnął i splunął zielonkawą flegmą do pisuaru. - Skoczy? - tego pytania nie lubiał zadawać lecz samo w sobie, było najistotniejsze. - Najprawdopodobniej. Jest bardzo zdeterminowany. Próbowaliśmy już wszystkiego... standardowe działania nie przyniosły rezultatów... - ...Zadźwoń więc do Jasona Cartera, on pomoże. Taka powinna być głoszona reklama w telewizji, dla rodzin wszystkich chcących popełnić samobójstwo. Kurwa, prawie to samo co w zeszłym tygodniu... Motyw? - Dosyć poważny, nawet bardzo. Żona zabiła mu dziecko... - Jak to się stało? - wyciągnął zza uniformu blaszaną puchę red Bulla i otworzył z trzaskiem. - Rozwiedli się. Facet zabrał dzieciora, tak orzekł sąd. Żona się wnerwiła i porwała mu dziecko gdy wychodziło ze szkoły. Wyobraź sobie co to za koszmar dla dzieciaka. - Kobieta siedzi? - wypluł wykałaczkę i łyknął,odchylając głowę. - Właśnie... - spojrzał z przyzwyczajnia na zegarek - ...składają jej oskarżenie. - Świetnie. I jak to się skończyło? - zgniótł opróżnioną puchę i wrzucił do kosza. - Całkiem prozaicznie, żadnej poetyki. Wpadł do jej matki do domu, całkiem niespodziewanie. Kobieta siedziała z dzieckiem w kuchni i jadła śniadanie. Gdy go zobaczyła, wtedy, jak wtargnął... kurde... chwyciła za nóż, przyciągnęła bachora do siebie i zagroziła że jeśli nie odejdzie to poderżnie mu gardło. Nie mamy czasu, resztę dopisz sobie sam. - mówiąc to, wyszedł na korytarz. Carter pchnął leniwie drzwi. - Dobrze. Jest tam ktoś oprócz niego? - położył mu rękę na ramieniu. - Jedna grupa. Nie chcieliśmy brać... - wzruszył ramionami. - OK. Powiedź im żeby przygotowali dla mnie komunikator i kamizelkę kevlarową. Może się przydać, facet pewnie nie pamięta jak się nazywa. Powiedź im to, za pół minuty będę u nich... Odwołaj ich później! - wbiegł na schody. - Uważaj na niego... zaprzyjaźnij się z nim, zwie się Joseph Collins!! - krzyknął by wbiegający po schodach Carter usłyszał go dostatecznie wyraźnie. Wpadł na 29 piętro, niesiony siłą szybko wykonywanych ruchów nogami wpadł na lewą ścianę korytarza. Przez chwilę szedł przylegając do ściany, stawiając kroki rytmicznie do bicia swego napęczniałego odpowiedzialnością serca. W rogu, przy schodach, dojrzał trzech, ubranych identycznie agentów. - Przed sekundą dostaliśmy informacje - jeden z nich, wystawiając ku niemu rękę. Carter nie zdobył się na to. - Gdzie on jest? - spojrzał po nich nerwowo. - Spokojnie. Najlepsze dopiero przed panem. Proszę oszczędzać nerwy. - rzekł najmłodziej wyglądający z nich, dziwnie spokojny. - To dla pana. - drugi, zdecydowanie wyższy od pozostałych, podał mu komunikator. - Próbowaliście już czegoś? - spojrzał na niech badawczym wzrokiem. - Nie. Dostaliśmy rozkazy by siedzieć tu i jedynie odserwować sytuację. Gdyby chciał uciec... - powiedział jeden z nich, miętosząc w ustach gumę. - Doskonale. Gdzie on jest?! - spytał donośniej Carter, sprawdzając używalność komunikatora. - ...I tak sobie czekaliśmy a on nagle wybiegł z giwerą przystawioną do skroni. Tam, zza rogu - wskazał palcem koniec korytarza. - Omal nie nacisnąłem na spust, bym palanta zabił... Carter wiedział już że to zwyczajni nowicjusze. Kogo oni dają do takiej roboty, pomyślał, machając głową. - Mówił żebyśmy się odsunęli bo inaczej strzeli sobie w łeb! - powiedział krępy. - I co dalej? - czekał cierpliwie negocjator. Spojrzał na, milczącego dotychczas blondyna. Drugi pomagał założyć mu kamizelkę. - Poszedł na dach - rzekł z niemieckim akcentem. Po chwili sam dopowiedział - Ojciec wyemigrował... heh... - zmieszał się i począł iść w stronę schodów prowadzących w dół. - Wracajcie do domu. Idę... - powiedział. - Niech pan uważa, ten facet ma w garści czterdziestkę czwórkę. - ostrzegł do najwyższy. - Mam nadzieję że nie będzie chciał jej użyć. - odrzekł, wciskając zielony guzik na pulpicie windy. W chwilę później, już był w środku. Nacisnął klawisz opisany hasłem "dach" i wziął głęboki oddech. Wyciągnął z kieszonki piersiówkę i łyknął nieco Danielsa, na "przeczyszczenie komórek" jak mówił o tym Campbell. "A może już jej użył, strzelił sobie w głowę i już po wszystkim", pomyślał. Lepiej nie, zarówno dla mnie jak i dla niego. "Ciekawe gdzie rozmieścili wsparcie", zastanowił się poprawiając uwierajacą na lewym barku kamizelkę. "Za mocno zapiął, skurczybyk... cholera...", klnął w myślach. Trafiał go powoli szlag, podsycany duszną atmosferą w windzie. Za chwilę miał stoczyć kolejną walkę. Był najlepszy, nigdy ne zawiódł. Nigdy też nie widział swej porażki - skaczącego z dachu człowieka o martwym umyśle. "Jeżeli człowiek spada z czterdziesto piętrowego budynku, ginie już w okolicach od trzydziestego drugiego do trzydziestego piątego. Fakt, że spada i zamienia się na ulicy w miazgę jest tylko formalnością. Śmierć musi mieć twarz. Zawsze inną, zawsze obecną", przypomniał swoją odpowiedź na egzaminie wstępnym do akademii policyjnej. Miał zaledwie 32 lata a tyle sukcesów. Nic go nie denerwowało - tylko nadmiar pracodawców... * * * Kapitan Campbell wyłączył komunikator po nadaniu informacji Carterowi. Wyszedł z budynku odzieży używanej i udał się po linii prostej do sąsiedniego, czterdziesto piętrowego budynku. Przed głównym wejściem powitał go świecące okropnie hasło: "Fashion Emergency" które ominął bez dłużego zainteresowania. Przekroczył drzwi wejściowe. Zaczepiony w holu przez obrzydliwą, tlenioną blondynkę z sztucznym walorami piękności uchylił pierwszą stronicę swej legitymacji i pobiegł do windy. W środku, wyciągnął z kieszeni cuchnącej papierosami marynarki mikrofon i przewiesił go przez lewe ucho. - Jestem w środku. Rozpocząć realizacje instrukcji. - rzekł krótko. - Będę na górze za czterdzieści sekund... Włączył klimatyzację w windzie i spojrzał w górę. Dostrzegł głębokie puchniejącą skórę pod oczyma, zjeżoną kilkudniowym zarostem dolną część twarz i rozczochrane, przetłuszczone włosy. "Fascynujący image", pomyślał z goryczą i przypomniał sobie sprawę rozwodową w sądzie, przez dwóch lat. "Całymi dniami wychodził, mówił że idzie do pracy bo prowadzi śledźtwo a tak naprawdę szedł się urżnąć do pierwszej lepszej speluny. Już nikt nie był zdziwiony, wszyscy mówili mi abym się z nim rozstała. I do tego ta przemoc, tego nie mogłam znieść...". Urwał nagle wspomnienie, mrugając nerwowo oczami na widok otwartych drzwi windy i wchodzącej do środka atrakcyjnej, rudowłosej sprzątaczki. Wyszedł, rozejrzał się i wiódł wzrokiem w poszukiwaniu pokoju 147. Po chwili stał już przez drzwiami. Nacisnął na klamkę, wkraczając do środka. Na widok jego sylwetki, malującej się pośród zapalonych w pomieszczeniu lamp wszyscy wstali. "Wybrali doskonale miejsce, wszystko na miejscu", pomyślał po raz pierwszy dziś z zadowoleniem. - Kapitanie, wszystko gotowe. Sytuacja w normie. Nie zrobi żadnego głupstwa. To nie wariat... - agent Michael Hawkins poprawił okulary na nosie, niosąc w stronę kapitana same konkretne słowa. - ...Realista - dodał, siedzący przy stole mężczyzna. Ubrany był w gustowny garnitur i wygodne lakierki. - Kto to? - spytał szeptem do przeglądającego papiery, Michaela Hawkinsa - Robert Garner, CIA... - skinął głową, odgryzając końcówkę cygara. - Miło mi, proszę tu nie palić - rzucił krótko w jego stronę. Mężczyzna owinął cygaro twardą folią i włożył do kieszonki marynarki. - Gdzie snajperzy?! - spytał, patrząc po ludziach. - Dwa piętra niżej, mają go cały czas jak na widelcu. - rzekł Garner. - Są brudni? - spytał konkretnie. - Są w całkowicie niewidoczni. Podejrzewam że nawet z lornetką będzie problem by ich zlokalizować. W pomieszczeniu panuje maksymalna ciemność. Chyba że nasz skowronek ma noktowizer... hehe! - zaśmiał się głośno, niemalże jak dziecko. - Spokojnie, panują nad sytuacją... są na Diamentach więc mogą siedzieć tam tak do rana. - Znasz procedurę... - spojrzał na niego wrogo - Nie jesteśmy komandosami! - odwrócił się w stronę Hawkins - Wyznaczcie kogoś kto przez cały czas będzie miał czynny kontakt ze snajperami. - spojrzał na agenta CIA - I dajcie to na podgląd ogólny, chcę słyszeć każde ich słowo, na dachu jest mój człowiek... "Jak on może faszerować swoich chłopaków tym gównem. Fakt, stają się skuteczniejsi", rozprawiał o Diamentach, nowych, niezwykle drogich środkach na polepszenie koncentracji i podniesienia skupienia na jednym, wybranym objekcie. Campbell musiał się przystosować, nieraz dostawał w dupę za pomiatanie ludźmi i postanowił nieco chłodniej podchodzić do obcych z policyjnej branży. Dalej jednak, uwielbiał rządzić. To sprawiało mu niesamowitą przyjemność. - A kim my jesteśmy, dziećmi z dworca ZOO?! - rzekł ktoś z przodu, patrząc przez lornetkę. - Ach, miejsza z tym. Hmm.... - zamyślił się chwilę - Jeszcze jedno, to piętro ma być czyste. Nikt ma tu nie wchodzić!!! Czy to jasne?! - wrzasnął, faliście poruszając rękoma w obie strony. - Jeśli twoi chłopcy zrobią coś nieodpowiedniego, bekniesz za to, skarbie. - wskazał palcem na siedzącego przy stole Garnera. - Ależ oczywiście - zaśmiał się Garner. - To nie Sajgon, to może się miło skończyć. - uprzedził go Campbell i zajął miejsce obok niego. - Trzeba mieć na uwadze że tym człowiekiem rzucają teraz niezwykle silne emocje. Chcę powiedzieć że może się do końca nie kontrolować. Jak wspomniałem, to realista. Istnieje prawdopodobieństwo że zwyczajnie zejdzie na dół. W zasadzie nic nie możemy mu zrobić. Nikogo nie sterroryzował, nie zabił, nawet nie uderzył. Z tego co wiem to kulturalnie wszedł do budynku, wjechał na górę. Początkowo chciał strzelić sobie w głowę. Sytuację zobaczyła sprzątaczka i od tego się wszystko zaczęło. Jak zwykle - westchnął, spoglądając na gęste pasma wieżowców rozciągjacych się za oknem - całe szczęście że jeszcze jest widno. Zaraz zacznie się ściemniać. Mam nadzieję że ten twój... jak mu tam? Wybacz, rzadko czytam gazety... - Tak? Rzadko czytasz? - zapytał z niedowierzeniem. - Dostarczam materiałów... - uśmiechnął się - nie mogę robić jednego i drugiego. Z czegoś trzeba zrezygnować. - rozpiął marynarkę, składając ręce na brzuchu. - Racja. Nazywa się Jason Carter. Jest dobry, to powinno panu wystarczyć. - Tak, słyszałem o nim. Musi mieć jaja... - spojrzał na niego jakby widział go właśnie przed sobą. Było to spojrzenie jakiego Campbell jeszcze nigdy nie widział. - Ma szczęście i jeszcze parę innych przydatnych cech... - odwzajemnił uśmiech. - Chyba wystarczy mu godzina? - Spytał agent CIA. "Miły, w porównaniu do tych innych skurwieli. Chociaż lepiej nie wyciągać pochopnych wniosków", poprawił się szybko. Miał totalny mętlik i chyba już wszyscy zaczęli to zauważać. - Oby ta godzina nie była jego ostatnią... - przemówił z nutką cynizmu Bob. - Jak ten facet się w ogóle nazywa? Ustaliliście jakieś dane personalne? - spytał po chwili milczenia agent Robert Garner. Ktoś wstał by coś powiedzieć ale Campbell podniósł rękę, dając znak by wrócił do roboty nad poszukiwaniem jego tożsamości w szczegółach. - Nic... nigdy nie był notowany. Z pewnością nie jest pracownikiem tamtego budynku. Może jak coś ścieknie do prasy to uda się nam coś ustalić. Nie wiadomo kim ten facet jest. Nie mamy nic, oprócz jego twarzy. Oby Carter się pospieszył... zanim prasa zacznie stosować swoje ostre zagrywki... - Mam lepszy pomysł. Można by ściągnąć tu tą nową maszynkę do odcisków palców... wiesz, Finger Case Scenario - cacko ma zasięg średnio do siedemdziesięciu metrów, zależnie od jakości. Możemy ściągnąć jego paluszki i przekonać czy faktycznie nie ma nic wspólnego z półświatkiem przestępczym, co ty na to? - zaproponował dosyć zawile. Kapitan nic nie odpowiedział. - Powiedz tym na dole żeby nie ogłaszali do niego żadnych komunikatów przez megafony, bo jeszcze zabije tego twojego bohatera! - powiedział agent CIA, patrząc na Hawkinsa. Kapitan Jim Campbell chciał już wyprowadzić kontrę jednak po chwili doszedł do wniosku iż w tym wypadku Garner ma rację. Podciągnął spodnie. Wstał w milczeniu z krzesła i wyszedł. Trzasnął drzwiami. Zapalił Pall Malla i oparł głowę o zimną ścianę korytarza, spoglądając kątem oka na przechodzące w porę nieograniczonej rozrywki i cuchnące śmiercią miasto L.A. Zdjął mikrofon z ucha i włączył komunikator. Wypuścił z ust tłusty, siwy dym i jeszcze raz pomyślał o byłej żonie, w nadziei, że znajdzie jakieś żałosne zdarzenie z ich życia z którego to, mógłby choć na moment się pośmiać. Niestety, na próżno. * * * Światełko w windzie zaświeciło oblewając podłogę zieloną poświatą, wydając przy tym nieprzyjemny, piskliwy dźwięk. Drzwi rozsunęły się, niosąc na podwórze specyficzny, mechaniczny dźwięk. Wychylił rutynowo głowę. Mężczyzny jednak nie dojrzał. Postąpił parę kroków do przodu, kucając pod fragmentem szybu wentylacyjnego, wystającego z podłogi dachu. - Tu Carter... - zasapał nerwowo do komunikatora. Na wizjerze, stopniowo zaczęła układać się zrezygnowana mina Kapitana-przyjaciela. - Wiedziałem że wkrótce się skontaktujesz. Dostałem przed chwilą informacje że znajduje się w zachodnio-południowej części zachodu, twarzą zwrócony jest na wschód. - Co robi? - spytał, dość niefortunnie, bo niespodziewanie. - Nie rozumiem... powtórz... - Campbell, obciążony najwyraźniej tamtejszym, "biurowym" chaosem nie mógł pozwolić sobie na choćby odrobinę automatycznej bystrości. - CO ROBI!?! Konkretnie... - twarz Campbella na chwilę zniknęła by po chwili znów pojawić się na ekranie, fałdującym ciuniutkimi paskami jego zaniedbany wyraz twarzy. - Nic, stoi i gapi się w siną dal, nie wiemy o co mu chodzi... Michael, spytaj jeszcze raz - usłyszał krzyk kapitana w tle. - Nie, na stówę nic konkretnego nie robi. - Dobra. Nie uruchamiaj własnej transmisji, to może go spłoszyć, kapujesz? Odezwę się kiedy będę mógł. Teraz pozwól mi działać, kapitanie - uśmiechnął się sztucznie. - Jasne. Do usłyszenia. - przetarł czoło . Carter rozłączył się. "Na wschód, czyli jest plecami do mnie", pomyślał szybko. "Podejdę bliżej, namówię go by rzucił broń a potem pogadam, tak jak zawsze, lubię tą pracę, zawsze można się czegoś ciekawego dowiedzieć", przeanalizował sytuację. Już chciał ruszyć gdy zaświatała mu w głowie straszna myśl, gdy przypomniał sobie słowa Campbella "Siedzi w tym też CIA...". "O cholera...", włączył komunikator, kucając. Mówił szeptem, już nieco oswobodzony z okolicznościami. Gdy tylko pojawiła się na wizjerze twarz kapitana, Carter wycharaczał przez zaciśnięte zęby: - Campbell, to snajperzy, do cholery?! Myślisz że się nie domyśliłem? To nie pieprzony teatrzyk dla prasy lecz walka o życie... - prawie krzyknął. - Oh, przepraszam, w całym tym bajzlu zapomniałem ci powiedzieć... - uśmiechnął się szczerze - ...ale wiedziałem że się zorientujesz. Są na wypadek gdyby chciał zrobić ci krzywdę albo... - Nie żartuj sobie ze mnie... nie ufasz mi już? - w głosie Cartera dało się usłyszeć wewnętrzną obawę. - Gdzie te palanty z CIA ich rozsiali, na którym są piętrze? To muszę wiedzieć, mówię jako przyjaciel, psia mać! - wychylił się by ujrzeć sąsiedni, równolegle stojący wieżowiec. - Wybacz stary, ale to nie należy do twoich instrukcji! Mam tutaj byłego speca od negocjacji antyterrorystycznych, rozumiesz chyba moją bezsilność. Nie mogę... - papierosowy dym przyćmił na chwilę twarz kapitana na wizjerze. - Niech cię szlag, myślałem że jesteśmy przyjaciółmi... - westchnął, chwytając się za głowę. - Nie marnuj czasu, rób co do ciebie należy, królewiczu - usłyszał w tle nieznajomy, głęboki głos. - Do usłyszenia. - Campbell zniknął na komunikatorze. "Kurwa, co oni sobie wyobrażają, muszę mieć zapewnioną swobodę i bezpieczeństwo - to niezgodne z przepisami. A zresztą...", pomyślał, skrycie przemieszczając się między zabudowaniami dachu. - Carter, porusza się, idzie w twoją stronę, chyba kieruje się do windy... - usłyszał niewyraźnie ten sam, znany mu od paru sekund głos. "Cholera", wybiegł na otwartą przestrzeń i wtem poczuł coś czego nigdy dotąd nie doznał. Ból, przeszywający całe ciało, paraliżujący wszystkie mięśnie i stawy. Upadł na ziemię, chwytając się za nogę. Po chwili ujrzał krew. Krzyczał. Ogarnęła go panika. Wydarł się tak głośno, jak tylko było to możliwe. Przez chwilę wydawało mu się że krzyk był szeptem. Przymknął oczy. Wyczerpany, włączył komunikator. - Campbell... Ma mnie. Nie rób nic głupiego i powiedź temu drugiemu żeby nie podjudzał swoich ludzi. Opanuje sytuację. - Opanujesz sytuację?! Kurwa... - zniknął na chwilę. Słychać było trzask zamykanych drzwi. - Przecież dostałeś... słyszałem. - Spokojnie, mój ojciec zawsze mawiał że to tylko gra... tylko gra, przyjacielu. Stawiasz na planszy swoje życie i własne sumienie. Tylko raz możesz dokonać szarady... On mnie nie zabije... czuje to... - wysyczał. - Nie wiem co powiedzieć, słyszysz?! Dobra, masz... - brudny skórzany bucior zmiażdzył leżący przy ręce komunikator zamieniając go w kupę bezużytecznego żelastwa. Drugi cios, tym razem wykierowany w stronę Cartera, był o wiele bardziej nieprzyjemny. Kopnięty w brzuch negocjator, zwinął się z bólu i spazmatycznym ruchem prawej dłoni, chywcił się za ranę na nodze. Kombiezon zalał się krwią; nie mogło wyglądać to obiecująco. "Pieprzona czterdziestka czwórka...". Po chwili, mężczyzna podniósł go z ziemi i rzucił na ścianę. * * * Campbell kopnął z impetem w stojący przy windzie kosz na śmieci. - ...Masz 40 minut! - powiedział, rzucając po chwili aparatem. Roztrzaskany o ścianę, przemienił się z sekundy w sekundę na kupę bezwartościowego złomu, szkła i kabli. "Teraz nie mam z nim kontaktu... świetnie". - Snajperzy wiedzą kiedy, w razie niebezpieczeństwa, strzelać. - zamyślił się chwilę - Myślisz że usłyszał? - spytał Garner, zapalając cygaro. - Oby... zresztą wie jak zachować się w takich sytuacjach... Ten facet już ma u mnie przesrane... - spojrzał w sufit. - Czegoś mi pan chyba nie mówi, kapitanie, hę? - spytał podchwytliwie, wypuszczając z ust dym, robił kółeczka. Miał swoją klasę, tego nie można było zaprzeczyć. - Czego? - O Joseph Collinsie... proszę pana, my też mamy swoich, od tak zwanego, "grzebania", więc nie wiem po co strugał pan przedemną nic nie wiedzącego idiotę? - Gram na zwłokę, pojmujesz pan? Tam jest mój przyjaciel, im mniej będziecie wiedzieć, tym mniej gówna wypłynie na ulicę. - zdusił peta na śmietniku. - Trzeba było od razu powiedzieć że nie darzy pan ludzi z CIA jakimkolwiek zaufaniem. Nasza rozmowa byłaby wówczas zupełnie inna. - obracał palcami cygaro. - Nie mam teraz czasu się przed panem spowiadać. - począł iść wzdłuż korytarza, kierując się do 147 - Na to zawsze trzeba mieć czas - zaśmiał się do wchodzącego do pokoju Campbella. Zamknął drzwi, Hawkins spojrzał najpierw przez lornetkę w okno a potem prosto w twarz kapitana - Kapitanie Campbell, nie jest aż tak źle jak mogłoby się wydawać. - podszedł i podał mu lornetkę. Kapitan podszedł wolno do okna. Spojrzał przez chwilę. - Tak, rzeczywiście... * * * - Coś za jeden?!! Przyszedłeś mnie zabić?!! Ach, nie! Skądże... przecież to ty! - mężczyzna spojrzał na niego nienaturalnie uradowany. - Nie mogę uwierzyć... wiedziałem, wiedziałem że ciebie przyślą. Dziwne że tak łatwo dałeś się złapać. Josepheee - pociągnął z uśmiechem - nigdy się nie myli. "Musiałem dać się zranić. Teraz jest przekonany że ma przewagę więc powinien nieco się uspokoić". - Nie jestem komandosem, tylko psychologiem. - To świetnie. Tyle tylko że ja jestem całkowicie zdrowy. Może tylko nieco obciążony ostatnimi wydarzeniami które niewątpliwie odcisnęły silne piętno na mojej psychice. Poza tym wszystko jest w należytym porządku. Możesz wracać i pozwolić mi skończyć to co zacząłem... - powiedział, odchodząc na bok. Poziom agresji wyraźnie w nim opadł. - Wybacz... uhh... - zerwał rękaw kombinezonu i obwiązał nim ranioną nogę. - ...ale jakoś tego nie czuję... - A co ty, możesz o mnie wiedzieć?! - wyrzucił, chowając broń za pasek. Miał na sobie przepoconą koszulę i wygniecione, wyjściowe spodnie. Rozciągnięty krawat zwisał mu na korpusie, niemal przylepiając się do mokrej powierzchni koszuli. - Pomóż mi wstać - wyciągnął do niego rękę. - Postrzeliłeś mnie... będziesz miał kłopoty - ostatnie stwierdzenie ułamek sekundy później wydało mu się zbędne, ale stało się faktem. - Pewnie że ci pomogę. Po drugie nie mam zamiaru cię zabić, jedynie nieszkodliwić. - Po co chcesz mnie, jak to nazwałeś, unieszkodliwić? - "Nie będzie tak łatwo jak myślałem. To nie jest jeden z tych zwyczajnych ludzi którzy siedzą obladowani chipsami i oglądają Jerryego Springera i robią wszystko by nie mieć powodu na odwiedzenie jego studia. To człowiek który parę godzin temu podjął poważną decyzję i ciężko będzie mu wyperswadować jej destruktywną naturę". - Zostało mi jeszcze - spojrzał na zegarek - dokładnie trzydzieści dwie minuty życia. Szkoda że nie będę mógł ich spędzić w samotności. - chwycił go za rękę i pomógł wstać. Sam, usiadł przy betonowym murku. - I ty jesteś negocjatorem? - podniósł rękę, szukając właściwego słowa - psychologiem? O właśnie... - Tak, to prawda. Jestem nim. Powiedź mi teraz dlaczego został ci tak mało czasu. Mężczyzna zamilkł. - Joseph, daj mi szansę ciebie zrozumieć! - krzyknął w jego stronę. Mężczyzna spojrzał na niego podejrzliwie. - Już znasz moje imię? - spojrzał podejrzliwie, choć bez cienia zdziwienia. - Collins. Tak. Twoja żona właśnie siedzi w więzieniu. Nie bój się, poniesie konsekwencje. - zapewnił go i dał znak ręką, by usiał obok niego. Joseph zignorował jego propozycję. "Dobrze się nie zdaje sobie sprawy że sąsiedni budynek naszpikowany jest snajperami którzy mają celowniku każdą kończynę jego ciała, aby zapobiec tragedii". - Dobrze, powiem ci, skoro już tu jesteś. Za pół godziny nastanie dokładny czas narodzin mojej... - spuścił głowę - ...mojej córeczki. Shirley... chcę umrzeć w tej samej godzinie, minucie i sekundzie w której ona przyszła na ten - machnął ignorancko ręką - świat... - Myślisz że to ma jakieś znaczenie? - rana nie była już tak uciążliwia, lecz cały czas dawała o sobie znać. Collins spojrzał w przestrzeń. - Oczywiście, wręcz zasadnicze. - Nie jesteś taki głupi, jak się wydaje. To ci się chwali. - powiedział wprost. "Mam nadzieję że Campbell pozostanie cierpliwy do samego końca". - Każdemu tak mówiłeś? - odwrócił głowę w jego stronę - Tym wszystkim odratowanym ludziom, którzy teraz siedzą w domach i walą głowami w ściany za to, że dali się zwieść twoimi gadkami o sprawiedliwym i pięknym o nowe doświadczenia świecie? - Masz silną motywację. Śmierć córki. Rozumiem cię, cóż więcej mogę powiedzieć. Mogę tylko poprosić się byś spróbował... - Gówno wiesz... masz rodzinę? Dziecko, porządny dom z pięknym, kwiecistym, przyjemnie pachnącym ogródkiem? Masz kochającą żonę, dalszą rodzinę do której jeździsz na święta? - Nie... to nie znaczy że nie mogę ci pomóc... - podsumował Carter. - Właśnie, nie masz. A ja miałem, ale wszystko utraciłem... A na początku było tak pięknie. Rozumieliśmy się z Sonyą, naprawdę tworzyliśmy zgraną rodzinę... O, jezu... dlaczego ona to zrobiła... - westchnął. Po policzkach spłynęły mu dwie, wąskie strużki łez. - Po drugie nie mówimy o mnie tylko o tobie, racja? - rzucił mu w odpowiedzi. - A czemu nie? To ty do mnie przyszedłeś - wystawił w jego kierunku palec wskazujący - ty przyszedłeś powiedzieć mi że życie ma sens!!! Myślisz że cię nie znam?!! Jason Carter, absolwent psychologii w Californi, ukończył z wyróżnieniem. Jeszcze niedawno pamiętałem twoje IQ, taaa, podawali gdzieś w gazecie... - Jesteś śmieszny... nie rozmawiamy o mnie lecz o tobie, powiedziałem ci! - Coś podobnego!? Myślisz że nigdy wcześniej cię nie widziałem, nie czytałem o tobie? Widziałem twoją gębę nawet wtedy, kiedy tego nie chciałem. Była wszędzie. Ale to się zmieni! Ja to zmienię! - krzyczał, machając rękoma na wszystkie strony. "Ten facet chcę wgłębić mnie w swoją własną paranoję. To nie wariat, nie ćpun... na pewno, to po prostu były ojciec. Sztuką będzie sprowadzić go na dół. Jest przekonany że jestem nic nie wartym oszustem. Wysoko postawił mi, skurczybyk, poprzeczkę. Cóż, im dalej w las tym ciemniej...". - O co ci właściwie chodzi? Tak naprawdę? Chcesz mnie zniszczyć? A może uratowałem jakiegoś twojego sąsiada niedoszłego samobójcę i teraz jesteś na mnie zły bo musisz oglądać jego gębę gdy obaj wychodzicie rano po gazety i wypada byś powiedział mu "Dzień Dobry", hę? Jak to jest? Czekaj, a może motyw o Shirley to zwyczajna farsa, co? - obrzucił go stosem pytań. Collins nerowowo wyciągnął pistolet i wycelował w jego stronę. Ręka trzęsła mu się, jakby z zimna. * * * - Kapitanie, robi się gorąco! - krzyknął stojący przy oknie agent. Campbell zerwał się z krzesła. Wyrwał mu lornetkę i spojrzał. - Spokojnie, jeszcze nie teraz... Carter ciągle walczy... - oddał mu lornetkę i wrócił na miejsce, przeglądać świeżo przefaksowane dane o żonie Collinsa. - Ten twój Carter zrobi mu jeszcze większą wodę z mózgu... - westchnął Garner, wystukując jakiś numer na swym telefonie komórkowym. - Spokojnie, on ma świadomość że połowa amerykańców już ma wodę zamiast mózgu więc nic nam mnie grozi... - Campbell opuścił pokój. * * * - Dobry jesteś, ale nie dam się nabrać na twoje bajeczki, rozumiesz? - Dobrze. Więc opowiedź mi o Shirley. Mam jeszcze trochę czasu. To z pewnością sprawi ci przyjemność. Widzimy się przecież pierwszy i ostatni raz, może opowiesz mi coś o niej? - spytał Carter, ściskając owinięty wokół rany materiał. Collins opuścił broń. - Pamiętam jak zawsze po południu chodziliśmy do parku. Brałem ze sobą trochę czerstwego chleba, jej skakankę i szedłem z nią do pobliskiego placu zabaw - pokazał rękoma mały kwadrat - ogrodzonego dosyć wysokim płotem. Bawiło się tam wiele dzieci, a ich rodzice siedzieli na ławeczkach i czytali gazety. Byłem dokładnie tak sam jak reszta - też zajmowałem miejsce, najlepiej jak najbliżej niej i czytałem gazetę... czasem czytałem o tobie. Gdy przerywałem lekturę i spoglądałem znad gazety na jej uradowaną twarz, rozbujaną lekko na huśtawce odczuwałem, widziałem jak na dłoni, własne spełnienie. Obserwowałem z uciechą jak biega po piaskownicy i miażdży piasek swymi drobnymi, delikatnymi rączkami - jak robi to moje odbicie, ma konsekwentna kontynuacja... moja Shirley... . I tak pewnego dnia, kiedy mi ją odebrała, ta suka, poszedłem tam i sam usiadłem na tej huśtawce. Bujałem się, patrząc na drzewa, popychane wiatrem liście i starałem się nie wpaść w panikę, nie zrobić niczego głupiego. Pomyślałem wówczas że nic nie może mi jej zastąpić. Poszedłem ją odzyskać, chciałem ją zabrać, miałem do tego prawo!!! Miałem... - usiadł, podpierając twarz o nadgarstki. - To był brzydki dzień, padało i wiał duszący wiatr. Wtedy... gdy... gdy Shirley odeszła a ja zrobiłem jej z twarzy miazgę, pobiłem ją okrutnie, wybiegłem na ulicę i zhaftowałem się na chodnik. Odniosłem twarz, otworzyłem oczy, przyjmując na twarz ostre strugi deszczu i ogarnąłem wzrokiem ulicę, sklepy, ludzi - nagle wszystko stało mi się obce. Czułem, jakbym wraz ze śmiercią utracił coś nadzwyczajnego ze swej duszy - coś co czyni mnie innym od reszty. Zacząłem krzyczeć, płakałem... na ulicy, wśród dziesiątek ludzi jednak nikt nie zwracał na mnie uwagi. Wtedy podczołgałem się do kałuży. Chciałem obmyć twarz, nie miałem w zamiarze wracać na górę. Bałem się że mógłbym ją zabić. Gdy zbliżył twarz do kałuży, w na rozmywanej regularnie przez krople deszczu powierzchni ujrzałem jej twarz - swoją twarz. To mnie dobiło, skuliłem się z bólu, miałem ochotę samemu poderżnąć sobie gardło... Ostatnie co wówczas widziałem to jej usta układające zdanie "Nie poddawaj się". Nie pamiętam co stało się później. Jedno jest pewne: za niecałe pół godziny właśnie o tym pomyślę... Cartera aż zatkało, mimo iż powinienen był zachować zimną krew. - To... to piękne, co mówisz. Ale zarazem kurewsko bolesne... - skwitował Carter. "To niewątpliwie skomplikowana i silna osobowość. Zejdziemy stąd we dwoje", pomyślał nie tracąc nadziei. Widziałem w jakim jest stanie i to bardziej on mógłby wyprowadzić na dół niźli negocjator. - Mocno krwawisz - odezwał się po chwili milczenia Joseph Collins. Z pewnością, po opowiedzeniu historii zrobiło mu się lepiej. "Daj upust swoim emocjom. Teraz ma nadzieję że został zrozumiany. Jeszcze trochę i będzie po wszystkim. Szkoda że Campbell nic nie wie o sytuacji. Pewnie tylko patrzy". Czuł się paskudnie a jeszcze gorzej gdy jego nogę Collins mierzył z nieukrywanym zniesmaczeniem. Zachowywał się tak jakby nie on był wykonawcą strzału. - Wytrzymam jeszcze z pół godziny... - wyjęczał Carter, trzymając się za nogę. - żeś też mnie trafił... - Więc chcesz być świadkiem mego upadku? A może powinienem powiedzieć triumfu? Odchodzę stąd, mam do tego prawo... - wstał z miejsca. - Zgadza się, ale nie w miejscu publicznym, czemu nie strzeliłeś sobie w głowę np. w domu? Oszczędziłbyś tym wszystkim ludziom czasu... - "o jedno słowo za dużo". "Dlaczego tak trudno mu uświadomić że robi to nie z własnego wyboru lecz z konieczności. Jest przekonany że będzie mu trudno bez dziecka a do kobiet czuje pewnie niechęć nieporównywalną nawet do ignoranckiego podejścia homoseksualisty". - Jakim innymi? - "jego iloraz inteligencji może wyskakiwać nawet poza obręby 140...". - No wiesz, dziennikarze, policjanci na dole... - tłumaczył, jęczął niemiłosiernie. Rana stawała się nie do zniesienia. - Dobrze, będę musiał cię jakoś znieść. - "nie chciałbym użyć broni ale powoli zaczynam się przekonywać że to najlepsze wyjście z sytuacji. Jest tylko jeden problem - wyjdę na amatora". - Jeszcze nikt nie wyrwał mi się z rąk. - odezwał się pewnie Carter. - Przecież mogę teraz skoczyć, i co zrobisz? - "nie skoczysz, chyba że córka nic dla ciebie nie znaczy. Uroił sobie jej boską, nadnaturalną naturę która teraz, wedle moich podejrzeń, przejęła nad nim kontrolę. Wszystko nachodzi mu do głowy zbyt szybko i zadziwiająco spontanicznie - mózg tak nie funkcjonuje, to nienormalne - jestem przekonany że wydaje mu się że Shirley jest gdzieś w nim i mówi mu jak ma postępować. Jeśli uważa że odbierając sobie życie, sprowadzi ją spowrotem na świat. Może myśli że w ten sposób Shirley dostanie drugą szansę - jeśli tak sądzi to jego paranoja jest już wystarczająco głęboko zakorzeniona. Nie poddam się...". Carter nic nie odpowiedział. - Już od paru dni starałem sobie wyobrazić jak będzie wyglądać moja rozmowa z najskuteczniejszym negocjatorem w Los Angeles... Teraz wiem że to nic innego jak cyrk bez dobrej widowni. - przeszedł kawałek drogi w milczeniu. Po chwili, odwrócił błyskawicznie głowę w stronę negocjatora - Brakuje tu telewizji. Niech przylecą tu helikopterem i transmitują to na żywca. - Nie mogą... jeszcze nie - spojrzał na zegarek. - Wszystkich obowiązują pewne zasady. - "taaa...", pomyślał o, jak podejrzewał, pięcioosobowej grupie snajperskiej. - Wysmażymy taką sensację jakiej jeszcze nikt nie widział. Ranny negocjator z szaleńcem próbującym popełnić samobójstwo! - krzyknął, patrząc na niego z wybałuszonymi oczami. * * * - Panie Campbell, to trwa zbyt długo - rzucił pewnie Garner, dopijając kawę. - Dzieje się dokładnie tak, jak ma być... - kapitan wyprostował nogi w pozycji siedzącej. - Nie sądzę... - burknął szepcząco. - A ja sądzę... obiecałem Carterowi wolną rękę, mam zamiar dotrzymać słowa, Garner. - Niech pan uważa co mówi, w chwilę mogę wykonać telefon i przejąć akcję, zmieniając jednocześnie scenariusz całej zabawy... - To walka o życie, człowieku! - wstał, patrząc na nieco swym piwnymi oczyma. - To walka o twój stołek, co? - poprawił kanty spodni. - Może... - spojrzał z uśmiechem na poprawiającego grzywę Hawkinsa. * * * - Dalej, dźwoń... - powiedział, podchodząc do niego. - Nie mam żadnego środka komunikacji z dołem. Pół godziny temu zniszczyłeś jedyne źródło porozumienia... - wskazał palcem na na roztrzaskany aparat. - Sześćdziesiąt milionów ludzi przed telewizorami! To byłoby wydarzenie, jezu chryste... - westchnął, oblizując wargi i zapalając papierosa. Wystawił jednego w kierunku Cartera. Jason wziął i przytknął do zapalonej przez Collinsa zapalniczki. - Zostaliśmy więc całkowicie sami. Nikt nie wie, co się z nami tutaj dzieje - powiedział z nieskrywaną radością. - Tak - odezwał się, zaciągając się lightowym Malboro. - Liczymy się tylko my! Ja jestem reżyserem, aktorem, producentem i scenarzystą a ty moim widzem. - przeszedł się krórki kawałek wzdłuż dachu i krzyczał. "Muszę coś zrobić, to zaczyna zachodzić za daleko. Szkoda że będę musiał korzystać z metod stosowanych w sytuacjach podbramkowych". Gdy tak analizował obecną sytuację, Collins stał, wpatrując się w błyszczące okna sąsiedniego wieżowca, jakby coś tam dojrzał. Potem wycelował w budynek z pistoletu, krzycząc jakieś wulgarne słowa. W ułamek sekundy potem, usłyszał gromki krzyk negocjatora. - Paaaadnij! - Carter rzucił się na niego, przewracając go na plecy. Pocisk z hukiem wbił się w ściankę murku i wyleciał ze zwiększoną prędkością; utkwił najprawdopodobniej po drugiej stronie dachu, gdzieś pośród zabudowań. Błyskawicznie przeczołgali się do wejścia windy. Carter nie ukrywał bólu. Jednak tam byli już bezpieczni. - Jezu! Co to było?! - przez chwile czarno zrobiło mu się przed oczami, jak gdyby chwilowo stracił kontakt z rzeczywistością. Ułamek sekundy później powrócił do zdrowych zmysłów. Carter nie krył przerażenia. - Oszukałeś mnie!!! - krzyknął mu w twarz. Miał smutny acz zdecydowany wyraz twarz, przekrwione oczy i zapadnięte powieki. - Nie, nieprawda - spieszył z wytłumaczeniem. - jestem przecież twoim widzem. Muszę dbać o sukces projektu. Ludzie przecież decydują o sukcesie kasowym jakiegokolwiek filmu... Collins usiadł przy chłodnych drzwiach windy. To był doskonały moment by zakończyć ich spotkanie, zjeżdżając na windą na dół, jednak Carter nie potrafił wyciągnąć broni i tak bezpośrednio zaskoczyć trzęsącego się Josepha. Wiedział że drugiej taka okazja może się nadarzyć. Wpadł jednak na coś o wiele ciekawszego, przedstawiającego jednocześnie jego wrodzoną autorytatywność. - Nie ruszaj się stąd, zaraz wracam. - zebrał się by pójść jednak Collins chwycił go za kombinezon. - Chcieli mnie sprzątnąć, to tak negocjujecie?!! - krzyknął w jego stronę. - W przypadku zbyt dużej nadpobudliwości chcącego popełnić samobójstwo, stosuje się wszelkie sposoby unieszkodliwienia danej osoby. Snajperzy myślą pewnie że jesteś pod wpływem narkotyków i zacząłbyś do nich strzelać. Mają specjalne karabiny obezwładniające. Gdyby strzelali do ciebie z prawdziwych snajperek to rozerwaliby cię na strzępy... na szczęście... - Jason, on strzeliłby mi w łeb, tam też jest punkt w którym można mnie obezwładnić?! - zauważył słusznie. Carter nie wiedział o tym, przecież nie miał jakiejkolwiek możliwości. - Siedź tu, jeśli chcesz dokończyć swoje - wstał z trudem i kuśtykując wyszedł przed sąsiedni wieżowiec, machając rękoma w dość specyficzny sposób, jakby chciał aby czegoś zaprzestali. "Chyba matołami aż tak wielkimi nie jesteście... . Boże, niech będzie tam Campbell..." * * * W pokoju 147 panowała niezdrowo napięta atmosfera. - Masz przesrane, Garner! Wiedziałeś jak będzie to wyglądać. Wiedziałeś od samego początku!!! - Campbell nie wytrzymał. - Liczyłem na współpracę! - Garner ze wściekłości uderzył pięścią w stół - Pan ten przecież nie jest bez skazy... - Campbell pomyślał o rozmowie sprzed niespełna godziny gdy agent CIA pytał go o tożsamość Collinsa. Ostrą wymianę zdań przerwał Hawkins. - Kapitanie, co Carter pokazuje? - spytał podając mu lornetkę. Kapitan ujrzał ledwo stojącego Jasona, machającego zamaszyście rękoma. - Ah, że jeśli uda mu się zejść z nim cało na dół to mnie zabije... ot, taka jego spontaniczna dygresja. To jednak, do kurwy nędzy, nie umiejsza panu, Garner!!! - odwrócił twarz stronę w agenta, oddając lorentkę do rąk agneta Hawkinsa - Proszę odwołać snajperów, albo podejmę stosowne kroki... - zagroził mu. Agnet CIA, Robert Garner wybuchnął śmiechem. - A co pan może, Campbell?! Hehe, nie możesz pan nawet podjąć kroków by stosownie wyglądać, co dopiero o zawiadamianiu o łamaniu przepisów przez CIA. Jesteśmy od was lepsi, a wie pan czemu? - Umieram z ciekawości. - włożył ręce do kieszeni. Z tyłu słychać było jakiś śmiech, ale kapitan totalnie to zignorował. - Bo jesteśmy konkretni a wy się cackacie jak w przedszkolu! Lepiej że ten twój Carter zaczął przygotowywać się do wyjścia. - Bo co? Wysadzicie budynek?!! - rzekł sarkastycznie. Garner wstał z krzesła i zapiął guziki marynarki, gładząc ją otwartą dłonią. - Proszę nie kusić losu, zostało jeszcze jedenaście minut, wiele może się wydarzyć - wyszedł na korytasz. - Co za palant, definitywnie taki sam skurwysyn jak inni - chłopcy w pokoju spojrzeli na kapitana dwuznacznie. Ze zdenerwowania, aż zapalił papierosa. * * * - Co robisz?! - wychylił się lekko Collins - Opanowuję sytuację, jak to co?! - machał rękoma, tworząc niezrozumiałe dla Josepha znaki. - Chodź, tylko powoli... przeskocz przez tamten murek, tam będziesz niewidoczny. Zaraz tam przyjdę. - pokazał palcem tamto miejsce. - Teraz mamy cyrk z nerwową widownią, nawet strzelają gdy im się nie podoba. - rzucił ciężkim żartem Collins i poszedł spokojnym krokiem w stronę wskazanego przez negocjatora miejsca. Carter uśmiechnął się w stronę wieżowca i poszedł tam gdzie Joseph. - Mam być ci wdzięczny? - spytał po chwili namysłu Collins. - Powinieneś, ale to nie ma teraz najmniejszego znaczenia. Joseph odłożył czterdziestkę czwórkę na ziemię, przecierając twarz spoconymi rękoma. Zerwał z szyi krawat i rzucił gdzieś. Pot niemal pienił się na czole Cartera, który, jak wcześniej postanowił, nie mógł przepuścić tej, z pewnością ostatniej okazji. - Nie mamy zbyt wiele czasu, jakiś agent CIA pewnie przestawi połowę oddziału do innego pokoju. - To prawda nie mamy wiele czasu - spojrzał na zegarek - nawet bardzo. Nagle ćwiczonym setki razy ruchem wyciągnął zza uniformu broń i przystawił ją do skorni mężczyzny. Joseph Collins uchylił głowę, zadziwiając Cartera swoją reakcją i odepchnął broń dłonią. Chwycił za czterdziestkę czwórkę i wycelował w niego. Carter podszedł bliżej. - Co chcesz teraz zrobić? Może masz w zanadrzu jeszcze jakieś niespodzianki, hę?!! - krzyknął, kopiąc nogami w powietrzu. Carter zaryzykował. Rzucił się na Josepha, atakując go rękojeścią swojej broni. Joseph zkontrował, zadając negocjatorowi cios w szczękę. Uderzenie musiało być silne, bo sam Collins skrzywił się z bólu. - Wyjdziemy stąd oboje... - Więc jednak jesteś taki jak o tobie piszą. Nieustępliwy. Nigdy się nie poddajesz, nigdy, co?!! - wrzasnął, wyraźnie zmęczony. - O czym ty pieprzysz?! Ratuje ci życie! - krzyknął, ponawiając szarpaninę, pomimo faktu iż Collins przez cały czas mierzył do niego z broni. "Nie strzeli, chyba że przez przypadek...". - Myślałem... że mnie - wykręcił mu rękę, wziął broń i rzucił w dal. Carter szybko zdołał się uwolnić i uskoczyć na bok - ...rozumiesz - odpechnął go ponownie. Był od niego zdecydowanie silniejszy, mimo iż dawał oznaki maksymalnego wycięczenia. - Rozumiem twój ból... ehkm... uaghrrrr!! - krzyknął, czując ból napływający z nogi do rąk, brzucha i głowy. - ...ale teraz podejmujesz decyzje pod wpływem impulsu. Chcesz by cały twój nagormadzony w środku ból znalazł gdzieś ujście. Ubzdurałeś że jedynym wyjściem z sytuacji jest śmierć..! - Może masz rację... - przemówił, padając na ziemię. - Shirley by tego nie chciała, przecież każde dziecko pragnie aby jego rodzice żyli jak nadłużej... uwierz mi... - tłumaczył, unosząc do góry ręce. Starał się załagodzić sprawę. - Możliwe. Jednak.... - Co?! - spojrzał zdziwiony, że rozmowa wciąż nie daje rezultatów. Tracił powoli nadzieję. Spojrzał na zegarek. Poziom adrenaliny w mózgu błyskawicznie wzrósł. - Zjedziesz tą windą sam... - powiedział krótko, wstając. - Nie każ mi żałować tego, co przed chwilą dla ciebie zrobiłem. Już nic nam nie grozi. Nacisnę przycisk i obaj zjedziemy na dół... wszystko będzie w porządku. - Przecież gdybym chciał żyć to dawno bym stąd odszedł. Skończ wreszcie pomagać mi na siłę, Jason... - Nie, to moja praca!!! - Collins odchodził coraz dalej, mierząc do niego z pistoletu. - No właśnie, ty wykonujesz swoją pracę a ja kończę ze swoim życiem. Wszystko jest jasne! Joseph Collins zerknął na zegarek. - No... mój przyjacielu, zostało pięć minut do opadnięcia kurtyny. - rzekł z nieskrywanym zadowoleniem. "Kurwa, to na nic... Przecież nie będę do niego strzelać. Jeśli nie ja to...". Carter nie potrafił skupić wzroku w jednym punkcie. Nagle wpadła mu do głowy szalona myśl. Ostatnia możliwość, najbardziej niebezpieczna, zastosowana tylko przez jednego człowieka, w Minnesocie, jednak też nie przyniosła efektu. Carter postanowił spróbować. Pobiegł po pistolet. Collins, widząc to, wycelował w jego stronę. - Co robisz? - zadał mu pros