Strona 1 Strona 2 1 Maj 1805 roku Odgłos jej szybkiego, płytkiego oddechu wypełniał wąską przestrzeń między ścianami ogrodowego labiryntu. Żywopłot ją przytłaczał, zamykał. Była pewna, że usłyszą głośne bicie jej serca. Szła powoli wąską ścieżką, jej bose stopy cicho stąpały po chłodnej, bujnej trawie. Czuła ogromny ciężar w piersi. Wciąż zerkała przez ramię. Drżała, jej dłoń krwawiła. Mogła ją złamać, gdy uderzyła ostrym krańcem wielkiego brylantu pierścienia w bezczelną, szyderczą twarz Filipa. Zdołała jednak wyrwać się z jego żelaznego uścisku i pobiec do labiryntu, skąd, jak sądziła, mogła im uciec. Nie śmiała wołać o pomoc, bo tylko trzej mężczyźni usłyszeliby jej krzyk. Nikt inny nie wyszedłby na dwór w taką noc, gdy wiatr rozbryzgiwał deszcz padający z nieba w kolorze indyga, przetykanego złotem chmur. Od czasu do czasu rozlegało się trzeszczenie cykad, a wiatr - to wzmagając się, to słabnąc - przywiewał dźwięki menueta, odbijające się echem w rozległych królewskich ogrodach. Właśnie odbywał się bal z okazji jej zaręczyn. Narzeczonego, niestety, nie było. Gwałtownie odwróciła głowę, słysząc szmer po drugiej stronie gęstego żywopłotu. Stał tam. W gardle poczuła kwaśny smak wypitego wina. Widziała jego wysoką sylwetkę. Widziała zarys pistoletu w dłoni i wiedziała, że jej jasna jedwabna suknia jest widoczna przez gałązki. Schyliła się i cichutko szła dalej. - Proszę się nie lękać, Wasza Wysokość - zza kilku rzędów żywo​ Piękny, niebezpieczny Santiago. płotu dobiegł słodki głos Henriego. - Nie mamy złych zamiarów. Wyjdź, On jeden mógłby ją uratować z tego koszmaru, ale przecież był dapani. Nie masz wyboru. leko, spełniał zleconą przez króla misję, zbierał informacje i chronił Rozdzielili się, żeby ją otoczyć. Stłumiła szloch, starając się pozbieambasadora w Moskwie, gdzie tworzyła się nowa koalicja przeciwko rać myśli i zdecydować, w którą stronę uciekać. Od dzieciństwa biegała Napoleonowi. Strona 3 po tym labiryncie, ale teraz z przerażenia zupełnie straciła orientację. Darius Santiago był niewątpliwie bezczelnym, aroganckim pogani​ Słyszała miarowy plusk fontanny na małym wewnętrznym dziedzińcu nem, ale nie wiedział, co to strach. Wierzyła w niego bezgranicznie. Nie w środku labiryntu, i próbowała ustalić, gdzie się znajduje. Zaciskając widziała go od bez mała roku, ale zawsze błąkał się w jej myślach, z tym pięści tak mocno, że paznokcie wbijały się w ciało, przepychała się mięaroganckim uśmiechem i oczami czarnymi jak węgle, jakby obserwodzy krzewami, powoli posuwając się naprzód. Na końcu alejki stanęła wał ją z daleka jakimś nadprzyrodzonym wzrokiem. i przywarła do drapiących gałązek, zbyt przerażona, by skręcić. Czekała, - Mam dość tego pościgu, ma belle - ostrzegł Henri. Dostrzegła roztrzęsiona, modląc się i próbując odzyskać panowanie nad sobą. Ścisruch wśród krzewów, rozpoznała potargane, jasne włosy. Francuz zakało ją w żołądku. trzymał się i przechylił głowę, nasłuchując. Nie wiedziała, czego chcą. Z szeroko otwartymi oczami, przyciskając dłonie do ust, żeby stłu​ Wielokrotnie oświadczali się jej eleganccy, drapieżni dworzanie z pamić urywany oddech, Serafina zaczęła się cofać. Nagle poczuła szarp​ łacu, ale żaden nie próbował jej porwać. Nikt nie sięgnął po broń. nięcie za włosy. Omal nie krzyknęła. Odwróciła się gwałtownie, ale to Boże, błagam! tylko jeden z jej długich, czarnych loków zaplątał się w gałązki. Była tak przerażona, że nie mogła nawet płakać. Wiatr znów powiał - Princesa. silniej. Czuła zapachy ściętej trawy, jaśminu i mężczyzny. Tym razem była pewna, że to usłyszała. Ale czy to możliwe? Stała Idą. bez ruchu, rozglądając się gorączkowo. - Wasza Wysokość, nie ma się czego obawiać. Jesteśmy przyjaciółmi. Strona 4 Skąd mógł wiedzieć, że grozi jej niebezpieczeństwo? Czyżby ich Drgnęła, a jej czarne włosy rozsypały się na plecach. Zagrzmiało. związek był aż tak silny? Poczuła zapach letniej burzy. Zatrzymała się na końcu ścieżki, znów zbyt Uświadomiła sobie, że go wyczuwa, że gdzieś obok niej, w ciemnoprzestraszona, żeby skręcić. Bała się zobaczyć czekającego na nią Filipa ści, czai się jego dziwna, milcząca moc - niby nadchodząca burza. albo tego blondyna, Henriego. Przypomniała sobie, jak guwernantka - Idź na centralny dziedziniec - powiedział cichy, niski głos. ostrzegała, że coś takiego może ją spotkać, jeśli nie przestanie się zacho​ - Mój Boże - szepnęła, zamykając oczy, niemal omdlewając z ulgi. wywać tak zuchwale. Przyjechał. Przysięgła sobie, że już nigdy nie będzie zuchwała. Nie będzie flir​ Oczywiście, że przyjechał. tować. Nikomu nie zaufa. Chociaż jej nie chciał, chociaż nigdy by jej nie pokochał, to przecież Jej pierś podnosiła się i opadała raz za razem. w jej żyłach płynęła królewska krew. Honor nakazywał mu ją chronić. Szli po nią. Wiedziała, że nie może tu zostać dłużej niż kilka sekund. Darius Santiago był jednym z najbardziej zaufanych ludzi króla, Jestem w pułapce bez wyjścia. doskonałym szpiegiem i zabójcą. Był całkowicie lojalny wobec jej ojca. Nagle dobiegł inny głos, ledwo słyszalny, upiorny szept. Gdy trzeba było wykonać czarną robotę, żeby chronić kraj i rodzinę pa​ - Princesa. nującą w małym, włoskim wyspiarskim królestwie Ascencion, Darius Strona 5 To słowo jakby wyrosło z ziemi albo przyfrunęło z powietrza. robił to bez słowa skargi. Jego obecność świadczyła o tym, że Serafinie Omal głośno nie załkała. Z całego serca pragnęła, żeby to nie był groziło coś gorszego niż porwanie przez Filipa. figiel jej przerażonego umysłu. Tylko jeden człowiek tak się do niej zwra​ Odjęła ręce od ust, opuściła je. Wciąż oddychała ciężko, ale podniocał, używając hiszpańskiego odpowiednika jej włoskiego tytułu książęsła głowę, czekając na polecenia Dariusa. cego, principessa. - Na dziedziniec, Wasza Wysokość. Szybko. Nigdy nie potrzebowała go tak jak teraz. - Gdzie jesteś? - wydyszała, drżąc. - Pomóż mi. 8 9 - Jestem w pobliżu, ale nie mogę podejść. tarła do końca ścieżki, skrzywiła się, modląc się w myślach o odwagę, - Pomóż mi, proszę - wyjąkała, tłumiąc szloch. żeby wyjrzeć za róg. - Psst - szepnął. - Idź na wewnętrzny dziedziniec. Pusto! - Zgubiłam się, Danusie. Nie wiem, gdzie jestem. - Oślepiona przez Daleko, u wylotu zielonego korytarza widziała dziedziniec. Była łzy, które powstrzymywała od chwili, gdy chwycił ją Filip, wpatrywała prawie na miejscu. Musiała tylko minąć jeszcze jedną szczelinę w żysię w gęstą, zieloną koronkę gałązek, próbując go zobaczyć. wopłocie, w połowie alejki. - Bądź spokojna i dzielna - powiedział łagodnie. - Dwa razy w pra​ Strona 6 Skręciła i pobiegła. wo. Jesteś bardzo blisko. Tam się spotkamy. Oddychała ustami. Bose stopy niosły ją szybko po jedwabistej tra​ - D-dobrze - wyjąkała. wie. Była coraz bliżej wylotu bocznej ścieżki. Przed sobą widziała wyj​ - Idź. ście na dziedziniec. Niebo bryznęło jej deszczem w twarz. Złoty sierp Jego szept umilkł. księżyca zasłoniły chmury. Przez chwilę Serafina nie mogła zrobić kroku. Zmusiła się jednak - Wracaj tu, mała dziwko - ryknął niski głos. do przebicia otaczającej ją zimnej mgiełki strachu. Na drżących nogach Pisnęła i spojrzała przez ramię. Filip wyłonił się zza rogu za nią. ruszyła w stronę małego, wykładanego cegłą dziedzińca. Nadal piekło Gdy przebiegała obok wylotu prostopadłej ścieżki, wyskoczył z niej ją kolano, które otarła, gdy upadła na trawę. Jedwabna, pastelowa suk​ Henri. Chwycił ją obiema rękami, zaczęła krzyczeć. Filip zbliżał się barnia, która tak bardzo się jej podobała, teraz była rozdarta. Każdy ruch dzo szybko i nagle zobaczyła Dariusa, uosobienie wyskakującej z cienia był torturą, bo Serafina za wszelką cenę starała się nie robić hałasu. Stąpała wolno, przeszywana dreszczami strachu, ale szła w kierunku wody, śmierci, atakującej jak rozwścieczony wilk. chlupiącej sennie w rzeźbionej, kamiennej fontannie. Henri krzyknął i zwolnił uścisk, próbując odparować cios Dariusa. Szamotała się, próbowała się uwolnić. Wyrywając się wreszcie, usłysza​ W myślach śpiewała jego imię, jakby mogła go wezwać. Darius, Darius, Darius. Doszła do pierwszego rogu. ła odgłos pękającego jedwabiu. Z płaczem pobiegła w stronę dziedziń​ Strona 7 Znieruchomiała. Rozejrzała się. ca. Odbiła sobie palec u stopy, potykając się o ceglany murek. Minęła Bezpiecznie. kamienny, groteskowy posążek Pana w fontannie, z omszałym gargul- Ruszyła, nabierając pewności. Przez myśl przebiegały jej obrazy: cem tryskającym wodą, i pobiegła w ocieniony kąt. Darius czuwający nad nią przez całe jej dzieciństwo, uspokajający ją Skulona, modliła się, żeby Filip został i pomógł swojemu człowiespojrzeniem - surowy, ukochany rycerz, który zawsze ją chronił. Ale kowi walczyć z Dariusem, zamiast rzucić się w pogoń za nią. Nim jedgdy dorosła, nic nie układało się tak jak powinno. nak odmówiła pacierz, Filip pojawił się pomiędzy równo przystrzyżo​ Dariusie, nie pozwól im mnie złapać. nymi ścianami żywopłotu. Musiała teraz minąć przerwę w żywopłocie, w miejscu, gdzie jedna Dostrzegł ją od razu. Dyszał ciężko, a jego ładną twarz zeszpecił ścieżka przecinała drugą. Modliła się, żeby nie było tam jej prześladowgrymas. Podszedł i podniósł jąz klęczek. Krzyknęła. Chwycił ją za twarz ców. Przed skrzyżowaniem zawahała się. Opuszczała ją odwaga. i przyłożył jej nóż do gardła. Z alejki wybiegł właśnie Darius. Kropelka potu spłynęła jej po policzku. Wyszlochała jego imię. Niech to opiszą w gazetach, pomyślała, ocierając pot grzbietem dło​ Filip ją ścisnął. ni. Wstrząsająca nowina - Księżniczka się poci! - Milcz! Zamknęła oczy, zmówiła modlitwę i skoczyła naprzód, zerkając Strona 8 Zdyszany Darius stanął jak wryty na widok rozgrywającej się przed w boczną ścieżkę. Kilka metrów od niej na ziemi leżał nieruchomo brunim sceny. Jego dzikie czarne oczy przeszywały noc z piekielną intentalny woźnica Filipa. W świetle księżyca zalśnił drut. Został uduszony, sywnością. Niebo przecięła błyskawica, oświetlając na chwilę jego śniauświadomiła sobie, niemal mdlejąc. Był tu Darius. dą twarz o egzotycznych rysach. Potem zapadła ciemność. Szła sztywno, niespokojnie. Z przerażenia rozbolał jążołądek. Pieśń Serafina wbiła w niego wzrok z ufnością, odpychając obiema dłońcykad stała się jedną, wibrującą nutą, która drażniła jej nerwy. Gdy do-mi twarde jak stal ramię, które obejmowało jej szyję. 10 11 - Odsuń się, Santiago - ostrzegł Filip. - Jeśli podejdziesz bliżej, Piękna twarz Dariusa skamieniała. Przestał ukrywać prawdziwe uczuona umrze. cia. Zmrużone, okolone długimi rzęsami oczy patrzące na Filipa lśniły - Nie bądź durniem, Saint-Laurent. Obaj wiemy, że on nie chce, w ciemności. żeby coś jej się stało. - Santiago mówił zimnym i pogardliwym tonem. - Ach, oczywiście - ciągnął Filip, zapominając o ostrożności. - Choć szedł przez dziedziniec swobodnym krokiem, emanowało z niego Pamiętam, jak ktoś mi mówił, że opiekujesz się nią od dzieciństwa. niebezpieczeństwo, złoty blask księżyca lśnił na jego szerokich ramio​ Głos Dariusa zmienił się w przerażający pomruk. nach. Odziany w czerń poruszał się z gracją drapieżnika. - Opuść broń. Miał szerokie brwi pod lśniącymi, kruczoczarnymi włosami opada​ - Zejdź mi z drogi. Strona 9 jącymi na czoło. W czarnych, pałających żądzą zemsty oczach można - Puść księżniczkę. Nie masz wyboru, musisz się poddać. Twoi lubyło dostrzec cały ogień jego gwałtownej, skrytej natury. Wysokie kości dzie zginęli, a wiesz, że ja chcę cię żywego. policzkowe i dumny, orli nos kontrastowały ze zmysłowymi, pełnymi - Hmm, złości się - zastanawiał się głośno Filip. - Chyba jest do ustami. Niewielka blizna w kształcie półksiężyca przydawała goryczy ciebie przywiązany, moja droga. jego rzeźbionym, słodkim wargom. Słowa te raniły ją bardziej, niż przypuszczał. Serafina patrzyła na niego jak zahipnotyzowana, ale Darius nawet - Pogarszaszswojąsytuację, Saint-Laurent.Przypomnęsobiejakmnie nie rzucił na nią okiem, jakby wcale się nie liczyła. Uśmiechnął się krzyrozdrażniłeś, gdy będziemy rozmawiać o twoich wspólnikach i rozkazach. wo i wbił ostrze spojrzenia w Filipa. - Ach, moje rozkazy nie istnieją, Santiago. Ja nie istnieję. Nie mogę - Myślałem, że jesteś zawodowcem, Saint-Laurent - powiedział wrócić z pustymi rękami, więc sam widzisz, że niczego się ode mnie nie swoim śpiewnym głosem z hiszpańskim akcentem. - Tak prowadzisz dowiesz - warknął Filip. interesy? Przykładasz noże do gardeł dziewcząt? - Wskazał na nich z nie​ Darius ruszył w ich stronę powoli, ostrożnie. dbałą elegancją. - Często zastanawiam się, jak to znosisz. - Zauważył. - - Nie zbliżaj się! Służysz człowiekowi bez honoru. Zatrzymał się. - Nie przyszedłem tu, żeby z tobą filozofować, Santiago - warknął Strona 10 - Odsuń się od księżniczki - powiedział cicho. Jego spojrzenie było Filip, spięty i rozgorączkowany w przeciwieństwie do opanowanego spokojne, niewzruszone. Dariusa. - Odchodzę, a ona ze mną. Serafina powtarzała w myśli tę samą modlitwę w kółko. Czuła, jak - Jeśli sądzisz, że ci na to pozwolę - powiedział łagodnie Santiaserce Filipa wali jak młotem. Chwycił ją mocniej, czuła jego narastającą go - oszukujesz się. desperację, gdy rozglądał się za jakąś drogą ucieczki. Spojrzała na nóż - Zabiję ją! - ostrzegł Filip. przy swoim gardle i zamknęła oczy, modląc się jeszcze żarliwiej. Darius posłał mu lodowaty uśmiech. - Powiedz, Santiago... jak kompan kompanowi - szczeknął nagle - Twojemu panu by się to nie spodobało. Filip. - Teraz, gdy twoja mała podopieczna jest taka, powiedzmy, doj​ Cisza zdawała się ciąć jak brzytwa. Dwaj mężczyźni wpatrywali się rzała, czy nigdy nie myślałeś o... ? Spójrz na nią. Niektórzy uważają ją w siebie. Obaj potrafili zabijać, każdy czekał na atak tego drugiego, aż za najpiękniejszą kobietę na świecie, niewątpliwie jest w pierwszej trój​ Serafina nie wytrzymała. ce. Mój pan zdecydowanie się z tym zgadza. Helena trojańska, powiada. - Proszę - wykrztusiła. - Puść mnie. O tę piękność walczą mężczyźni. Popatrzymy sobie? Czarne oczy Dariusa spojrzały na nią. Przez jedną straszliwą chwilę Otworzyła szeroko oczy z przerażenia, gdy Filip chwycił jej suknię dostrzegła w nich prawdę - furię i desperację, skryte za pozorami opaw miejscu, gdzie rozdarł ją Henri. Dech jej zaparło, gdy jednym, szybnowania. Ów ulotny wyraz znikł, naznaczone blizną usta znów wykrzykim jak błyskawica ruchem rozerwał ją na plecach. Strona 11 wiły się w kpiącym półuśmiechu, ale było już za późno. - Już, już, ma belle - zagruchał. - Nie denerwuj się. Filip też zauważył to spojrzenie. Załkała, skuliła się. Spuściła głowę. W żaden sposób nie mogła go - Co to? - zapytał z drażniącym śmiechem. - Czyżbym ci dopiekł? powstrzymać, gdy pociągnął za końce rozerwanej sukni, obnażając ją do Czy to możliwe, że wielki Santiago ma piętę achillesową? pasa. 12 13 To niemożliwe, pomyślała. Nie w jej pięknym ogrodzie, w sercu jej W końcu Darius odwrócił wzrok od jej ciała. Zobaczyła błysk biabezpiecznego, pięknego, odosobnionego świata. Policzki jej płonęły. łych zębów w jego zimnym, złośliwym uśmiechu. Ruszył powoli w ich Zagryzła dolną wargę, walcząc ze łzami wściekłości. Próbowała przestronę i zapytał Filipa: rzucić długie włosy na piersi, ale Filip zaprotestował. - Co proponujesz? - Non, non, cherie. Spójrzmy, jakie piękno stworzył Bóg. - Lewą Zadrżała. W pamięci wybuchły jej wspomnienia z ostatniego sporęką lekko odgarnął jej włosy na plecy. tkania z Dariusem, pół roku temu. Jak zwykle ignorował ją od chwili, - Draniu - szepnął Darius. gdy wszedł do pałacu, ale tego popołudnia otworzyła drzwi do pokoju Nie mogła spojrzeć mu w oczy. muzycznego i zobaczyła, jak tuli się przy ścianie zjedna ze swoich licz​ Stała tak, z opuszczonymi rękami, drżąc z upokorzenia i wściekłonych kochanek. Rozpięta biała koszula zwisała mu z ramion, ogorzała ści, obnażona przed jedynym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek pragnępierś była naga, czarne spodnie opadły na smukłe biodra. Kobieta z unie​ Strona 12 ła. Przed jedynym, który jej nie chciał. sionymi spódnicami niecierpliwie go rozbierała. Gdy Serafina otworzy​ Całkiem niedawno pokochała Dariusa Santiago bolesną, nastoletnią ła drzwi, spojrzał przez ramię i przez chwilę wytrzymał jej wstrząśnięty miłością. Próbowała mu ją okazać trzy lata temu, w noc swojego pierwwzrok. szego balu. Chciała mu pokazać, że wreszcie do niego dorosła, że nie Pamiętała palący wyraz jego oczu, gdy stała oszołomiona na progu. jest już dzieckiem; powiedzieć mu, że żadna z jego kobiet nie będzie Pamiętała kpiarski, uwodzicielski uśmiech, który jej posłał, zanim trzasumiała go kochać tak, jak ona. Ale on uciekł od niej i opuścił wyspę, nęła drzwiami i uciekła. Taki sam uśmiech pojawił się na jego ustach żeby wykonać nowe zadanie. Teraz był świadkiem jej upokorzenia, muteraz. siał patrzeć na jej ciało, prezent, który niegdyś próbowała mu dać - te​ - Przytrzymam ją dla ciebie-powiedział Filip. raz, kiedy to już nic nie znaczyło. - Nie będzie się opierać - mruknął Darius. - Prawda, aniele? Z nocnego nieba znów lunął lodowaty deszcz. Zadrżała, gdy pierw​ Jej policzki stały się karmazynowe. Spuściła głowę, serce biło jej sze krople padły na jej nagą skórę. szaleńczo. Trzęsła się. Nie mogła patrzeć, jak do nich podchodzi. Czuła wulkaniczną wręcz siłę czystej furii, emanującą z miejsca, Przysięgała sobie, że to podstęp. Była przecież księżniczką! Darius gdzie stał Darius, ale nie była w stanie się skupić na niczym oprócz własnigdy by... Nigdy. nej godności - tylko tak mogła się bronić. Uchwyciła się tego jak praw​ Ale ten Hiszpan o złowrogiej urodzie nie przypominał żadnego ze dziwego, dotykalnego oręża. Wysoko podniosła głowę, walcząc z przyznanych jej mężczyzn. Nie Strona 13 mogła przewidzieć jego zachowania ani wotłaczającym wstydem. Ze łzami w oczach patrzyła przed siebie. dzić go za nos, jak innych. Wiedziała tylko, że niczego się nie bał i że Filip się zaśmiał. mimo całej lojalności wobec jej ojca, respektował tylko własne prawo. - Jaka wyniosła! Wiesz, że jesteś zachwycająca, prawda? - mruk​ Podszedł powoli i stanął przy niej, tak blisko, że prawie ocierał się nął, przesuwając palcem po jej ręce, od barku aż po dłoń. Starała się nie o jej piersi. Czuła na sobie jego oddech. drżeć z obrzydzenia. - Skóra jak jedwab. Podejdź i dotknij, Santiago. Była uwięziona między dwoma wysokimi, bezwzględnymi mężczy​ Jest wspaniała. Nie winię cię, każdy mężczyzna miałby słabość do takieznami. Oddychała szybko, wstrząsały nią gorące i zimne dreszcze. Wiego stworzenia. Możemy się nią podzielić, jeśli chcesz. działa, że Darius lada chwila jej dotknie. Jej policzki płonęły. Czuła, że Jej rozbiegane spojrzenie spoczęło na Dariusie, ale nagle lodowaty zaraz umrze ze wstydu pod jego pożądliwym wzrokiem. Zwykle reagodreszcz strachu przeszył ją na wskroś. Santiago przyglądał się jej obnawała szybko, teraz oniemiała. Wpatrywała się tępo w srebrny guzik jego żonym piersiom. Pożerał wzrokiem jej nagość. munduru. - Dariusie? - szepnęła błagalnie. Nie była w stanie wymyślić niczego, co mogłaby powiedzieć, jakoś Palce Filipa bębniły nerwowo po rękojeści noża, ale mówił gładsię ratować. Głos zamarł jej w krtani, nie potrafiłaby wymówić imienia kim, pewnym głosem, w którym dźwięczała nutka tryumfu. swojego ojca albo narzeczonego - w tej chwili nie mogła sobie nawet - Chodź, nikt się nie dowie. Czyż nie zasługujesz na nagrodę za to wyobrazić twarzy Anatola. Strach paraliżował jej mózg, a Darius działał wszystko, co zrobiłeś dla króla? na zmysły - dzikie i prymitywne. 14 Strona 14 15 Jego bliskość i męska siła porażały ją. Wdychała czysty, piżmowy demoniczny kształt w mroku nocy. Po chwili wyciągnął nóż z piersi Fizapach jego ciała, wymieszany z wonią koni i skóry, egzotycznych cylipa. gar, które często palił, i krwi. Czuła promieniujące z niego ciepło, nara​ Wpatrzona w niego z przerażeniem, zasłaniając się pozostałościami stające napięcie w tej twardej, muskularnej postaci. jedwabnego stanika, posunęła się po obwodzie dziedzińca. Nie zwraca​ Wszystko stało się w mgnieniu oka. Darius chwycił Filipa za gardło ła uwagi na gałązki, drapiące delikatną skórę jej pleców. Darius stał w jei wypchnął ją z jego uścisku. Błysnęło ostrze noża, Francuz ugodził dynym wyjściu z dziedzińca, ale ona była gotowa przedrzeć się przez Dariusa, który zrobił unik, chwytając go za prawą rękę. Serafina potykagęsty żywopłot, jeśli będzie trzeba. jąc się, odeszła, padła na ręce i kolana na skraju dziedzińca. Drżącymi Santiago podniósł się znad martwego ciała Filipa. Z kieszeni mundłońmi naciągnęła na ramiona resztki stanika. Natychmiast spojrzała duru wyciągnął chusteczkę do nosa, bawełnianą, perłowo-białą plamę w stronę Dariusa, żeby sprawdzić, czy nie jest ranny. Fontanna zasłaniaw ciemności. Zaczął wycierać krew z dłoni. Nagle odwrócił się i ze zło​ ła widok. Słyszała szczęk metalu. ścią kopnął leżące ciało w plecy. Filip zaklął, gdy jego broń upadła na bruk. Rzucił się, by ją pod​ Serafina krzyknęła cicho, zaskoczona tym gwałtownym, niepohanieść. Darius nogą odsunął nóż na bok i chwycił przeciwnika. Wymamowanym ruchem. chując rękami, Filip wyrwał się i zaczął uciekać. Darius spojrzał na nią, jakby dopiero teraz przypomniał sobie ojej Darius skoczył za nim, złapał go za kołnierz, przebiegł z nim kilka obecności. Strona 15 kroków, powalił go na kamienie. Stał bez ruchu, dysząc. Wysoka, milcząca postać w ciemności. Serafina z przerażeniem podniosła wzrok, słysząc świst metalu. Błys​ - Co robisz? -Jego głos był denerwująco spokojny. nął sztylet Dariusa o hebanowej rękojeści, smukłe, eleganckie ostrze Zamarła pod jego niewzruszonym, przeszywającym spojrzeniem. wyzłocone światłem księżyca. - Jezu - wymamrotał, na chwilę zamykając oczy. O Boże. Nie powiedziała ani słowa, mocniej zaciskając spocone dłonie na Gdy Filip wyrzucił w górę obie ręce, żeby osłonić się przed pierwsukni, kalkulując, jakie są szanse ucieczki. szym uderzeniem, sztylet Dariusa ciął obie wewnętrzne strony jego dłoni. Westchnął, potrząsnął głową, podszedł do fontanny i spryskał sobie Serafina odwróciła twarz, ale do jej ucha dobiegła każda sekunda ich twarz wodą. Po chwili był przy Serafinie. Zdjął swoją czarną bluzę. walki, chrapliwe oddechy i ciche przekleństwa. Darius nacierał z furią. Cofnęła się, jej plecy dotknęły krzewów. Cykady trzeszczały. Bardzo chciała uciec. Gdy Darius zaklął w ja​ Podał jej bluzę. kimś nieznanym języku, otworzyła oczy i zobaczyła, jak unosi sztylet Nie śmiała się ruszyć, nie mogła oderwać od niego wzroku. w obu rękach, przygotowując się do ostatniego ciosu. Jego piękna twarz W ciągu jednej nocy zabił trzech ludzi, był znany z nieprzyzwoitego była rozświetlona szaleństwem. Strona 16 zachowania wobec kobiet w biały dzień, oglądał jej piersi... Było coś Nie. jeszcze, coś, co wprawiało ją w zakłopotanie nawet bardziej - zdarzenie Zacisnęła powieki, gdy nóż spadł na ciało j ak drapieżny ptak na ofiarę. sprzed ośmiu lat, gdy Serafina została zbryzgana jego krwią. Filip krzyknął i zamilkł. Stało się to na miejskim placu podczas obchodów jej dwunastych uro​ Słyszała już tylko wiatr poruszający gałązkami jałowców. Nagle dzin, gdy miał miejsce zamach na króla. Stała, uśmiechając się na widok uświadomiła sobie, że tuż obok ktoś dyszy. Zemdliło ją. urodzinowych atrakcji, trzymając ojca za rękę, gdy nagle zaatakował nie​ Bliska histerii pomyślała, że trzeba stąd uciekać, zanim on przyjdzie doszły zabójca. A Santiago, ten piękny szaleniec, jak wówczas nazywała zaspokoić żądzę, którą wyczytała w jego spojrzeniu. Był najgroźniejgo w myślach, rzucił się, by zasłonić jej ojca własnym ciałem. Jego gorąca szym człowiekiem w królestwie, a teraz nie panował nad sobą. Wściekszkarłatna krew spryskała jej policzek i nową białą sukienkę. łość sprawiła, że znał już tylko jedno prawo - prawo swojego dzieciń​ Od tego dnia Serafina czuła - kierowana tym pierwotnym instynkstwa, prawo ulicy. tem, który kazał jej cieszyć się ciepłem ognia i zapachem gotujących się Nie spuszczając z niego wzroku, podniosła się gwałtownie. Darius przysmaków i który przypominał, że jest nie tylko księżniczką i poliodgarnął włosy z oczu. Jego wysoka sylwetka rysowała się jak czarny, tycznym pionkiem, lecz także kobietą- że należy do tego mężczyzny. 16 2 Księżniczka A najstraszniejsze było wrażenie, że on o tym wie. Po chwili wahania przyjęła chusteczkę. Wycierając oczy, przypo​ Intensywne, dzikie spojrzenie jego okolonych długimi rzęsami oczu Strona 17 mniała sobie, że w dzieciństwie uważała go za magika, bo umiał wyciągnagle zmiękło. nąć jej z ucha złotą monetę, a potem sprawić, że znów znikała. Nie mogła przestać drżeć. Przyglądał się jej z aroganckim skrzywieniem ust, które kłóciło się Znów zaproponował bluzę. z jego zaniepokojonym wzrokiem. - Weź ją, księżniczko. - Powiedział łagodnie. - Skąd te łzy? Teraz ty też się mnie boisz, jak wszyscy inni? Na ten niespodziewanie delikatny ton jej oczy wypełniły się łzami. Odpowiedzią był jeden, drżący spazm szlochu, który wydobył się Podniósł brwi, jakby nie wiedział, co z nią zrobić. z głębi jej płuc. - Pomogę - powiedział niechętnie, podnosząc bluzę tak, że pozo​ Grymas arogancji zniknął. stało jej tylko wsunąć ramiona w rękawy. - Obudź się, Świerszczyku. To ja - powiedział łagodniej. Wyglądał Zawahała się, ale pozwoliła, żeby ją ubrał-jak dziecko. na wstrząśniętego. - Znasz mnie. Zawsze mnie znałaś. Odkąd byłaś taka - Myślałam... - zaczęła. Zagryzła wargę. malutka, prawda? - Pokazał to na palcach, rozstawiając kciuk i palec - Wiem, co myślałaś. - Jego głos był niski, żarliwy. - Nigdy bym wskazujący. cię nie skrzywdził. Zerknęła na jego dłoń, potem niepewnie spojrzała mu w oczy. Strona 18 Ich czujne spojrzenia się spotkały. Nie była to do końca prawda. Odkąd sięgała pamięcią, zawsze był w po​ Ona pierwsza spuściła wzrok, zadziwiona własną nieznaną słabobliżu, gdzieś w cieniu, ale nie znała go. Nikt naprawdę nie znał Dariusa ścią. Guwernantka nigdy by w to nie uwierzyła. Santiaga. Darius Santiago nie pozwalał się poznać. Później przekonała się, - Czy... Czy nie był ci potrzebny żywy? że z tych, którzy próbowali go kochać, kpił najbardziej dokuczliwie. - Cóż, teraz jest martwy, prawda? - powiedział zmęczonym gło​ Dwadzieścia lat temu, tuż przed jej urodzeniem, jej rodzice przygarnęli go, dosłownie z ulicy. Był złodziejaszkiem, który pewnego dnia urasem, w którym pobrzmiewało obrzydzenie. - Poradzę sobie. - Oparł jedtował życie jej matce. W podzięce papa przyjął go do pałacu i wychował ną rękę na biodrze, drugą przez chwilę pocierał czoło. jak własnego syna -przynajmniej w tym stopniu, w jakim ogromna duma - Dziękuję - wyszeptała drżącym głosem. Dariusa pozwalała mu przyjąć coś, co uważał za dobroczynność. Gdy Wzruszył ramionami i odszedł w stronę fontanny. Serafina dorosła na tyle, by rozumieć, że rozczarowała rodziców, bo uro​ Wreszcie, gdy zrozumiała, że niebezpieczeństwo naprawdę minęło, dziła się dziewczynką, a nie upragnionym dziedzicem tytułu i następcą siły opuściły ją do cna. Do oczu napłynęły łzy, oślepiając ją. tronu, znalazła sprzymierzeńca i obrońcę w swoim kompanie-odmień- Ugięły się pod nią nogi. Upadła tam, gdzie stała, na bruk. Owijając cu, półcygańskim chłopcu, którego jedynymi przyjaciółmi były chyba się ciaśniej jego bluzą, usiadła, oparła łokcie na kolanach i ukryła twarz konie z królewskiej stajni. w obu dłoniach, ze wszystkich sił walcząc ze łzami. Długie, gęste rzęsy zasłoniły oczy Dariusa. Mówił teraz łagodniej. Strona 19 Nie będę przy nim szlochać, pomyślała żarliwie, ale chwilę później - Nie szkodzi, że się mnie teraz boisz. Nie winię cię. Czasami przewybuchła płaczem. Nie mogła się powstrzymać. rażam samego siebie. Gdy zaczęła głośno łkać, spojrzał na nią zaskoczony. Marszcząc brwi, - Zabiłeś ich - szepnęła. - To było straszne. wrócił i stanął nad nią. Nie mogła się uspokoić, przywołać poczucia dumy. - To moja praca i zgadzam się, że czasami jest straszna - odparł. - Płakała, gwałtownie pociągając nosem i ocierając łzy wierzchem dłoni. Przykro mi, że to widziałaś. Trzeba było zamknąć oczy, Wasza Wysokość. Nie mogła podnieść wzroku, widziała tylko jego czarne buty ze lśniący​ - Zamknęłam. Ale wszystko słyszałam. mi okrutnym blaskiem srebrnymi ostrogami. Nastroszył się. Przykucnął, próbując spojrzeć jej w oczy. - Ten człowiek cię znieważył. Dostał to, na co zasłużył. - Darius - Księżniczko, co się stało? Chcesz mi zepsuć wieczór? wstał i odszedł. Patrzyła na niego oszołomiona. Zepsuć mu wieczór? Podpierając podbródek dłonią, Serafina patrzyła, jak idzie przez Podskoczyła, gdy wyciągnął ku niej dłoń, ale on tylko podał jej złożoną dziedziniec. Widziała szerokie plecy i wąską talię opięte czarną kamichusteczkę do nosa, którą wyjął nie wiadomo skąd z cygańską zręcznością. zelką, muskularne ramiona w bufiastych, białych rękawach. Strona 20 18 19 Uraziłam go. Był niezwykle wrażliwy, dobrze o tym wiedziała. śnie ona zobaczyła go, zabijającego jak zwierzę i cieszącego się zabi​ - Chodźmy, Wasza Wysokość - powiedział oficjalnie. - To będzie janiem. długa noc. Francuzi mają jeszcze kilku szpiegów w pałacu. Nie wiem Zadał sobie wiele trudu, żeby chronić ją przed takim widokiem - jeszcze, kogo, ale wszystkich schwytam. Dopóki ich nie znajdę, musisz nadaremnie. pozostać w ukryciu. Odchodząc od niej, Darius wrzał ze złości na siebie samego. To pięk​ Westchnęła i wstała. Łydki nadal jej drżały. ne, niebiańskie stworzenie wyprowadziło go z równowagi. Dobrze, że Darius czekał przy fontannie, ale nie patrzył na nią, skupiony na wkrótce wyjedzie: będzie mógł znów udawać, że Serafina nie istnieje. własnych myślach. Oparł dłonie na biodrach, podniósł swą twarz o pięk​ Spotkanie z nią sprawiło mu ból. nych rysach i spojrzał w ponure, nocne niebo. Światło księżyca jak woda Często wyobrażał ją sobie, gdy był daleko. Myślał, że sam jej wioblewało jego wysokie kości policzkowe, pieściło złotym blaskiem słod-dok, bliskość i zapach starcza, żeby zatonąć w rozkoszy. Była to jednak ko-gorzkie, piękne usta. iluzja, którą tkał sobie przez ostami rok, pogrążając się w smutku. Teraz Gdy do niego podeszła, odwrócił się i ruszył. zrozumiał prawdę. Każda chwila spędzona z nią przynosiła ból, bowiem - Najpierw pójdziemy do twojego ojca. Wyznaczy kogoś, kto wy​