Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Zobacz podgląd pliku o nazwie Niżnikiewicz Jan - Oczy bestii PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Strona 1
Strona 2
Strona 3
W OPRACOWANIU I WYDANIU TEJ KSIĄŻKI ISTOTNĄ
POMOC WYKAZAŁY:
Wydział Kultury Urzędu Miejskiego w Gdańsku
i Departament Kultury Pomorskiego Urzędu
Marszałkowskiego w Gdańsku, przyznając autorowi
stypendia twórcze.
Strona 4
Jesteś wart tylko tyle, ile po sobie pozostawisz.
Na pewno dużo mniej, niż sobie wyobrażasz.
Strona 5
Oczy bestii
Wydanie pierwsze, ISBN: 978-83-8147-195-4
© Jan Niżnikiewicz i Wydawnictwo Novae Res 2018
Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt
jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga
pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res.
REDAKCJA: Monika Turała
KOREKTA: Emilia Kapłan
OKŁADKA: Artur Rostocki
KONWERSJA DO EPUB/MOBI: Inkpad.pl
WYDAWNICTWO NOVAE RES
ul. Świętojańska 9/4, 81-368 Gdynia
tel.: 58 698 2519, e-mail:
[email protected],
Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl.
Zrealizowano przy pomocy finansowej Województwa Pomorskiego
Zrealizowano ze środków Miasta Gdańska w ramach Stypendium Kulturalnego
Miasta Gdańska
Strona 6
Spis treści
Od autora
ROZDZIAŁ 1
ROZDZIAŁ 2
ROZDZIAŁ 3
ROZDZIAŁ 4
ROZDZIAŁ 5
ROZDZIAŁ 6
ROZDZIAŁ 7
ROZDZIAŁ 8
ROZDZIAŁ 9
ROZDZIAŁ 10
ROZDZIAŁ 11
ROZDZIAŁ 12
ROZDZIAŁ 13
ROZDZIAŁ 14
ROZDZIAŁ 15
ROZDZIAŁ 16
Strona 7
ROZDZIAŁ 17
ROZDZIAŁ 18
ROZDZIAŁ 19
ROZDZIAŁ 20
ROZDZIAŁ 21
ROZDZIAŁ 22
ROZDZIAŁ 23
ROZDZIAŁ 24
EPILOG
Strona 8
Od autora
Kilkoro moich przyjaciół, którzy przeczytali ostateczną
wersję powieści Oczy Bestii, zdecydowanie odradzało mi jej
publikację. Przytaczali całkiem sensowne argumenty.
Twierdzili, że ciężko narażę się wielu środowiskom,
i pewnie mieli rację. Po dłuższym zastanowieniu
postanowiłem jednak wydać swoją książkę. Tak się składa,
że od dawna mało czego się obawiam.
Na moją decyzję wpłynęły głównie głosy dawnych
czytelników. Po tym, jak ukazał się mój zbiór esejów
Zakazana historia bogów i ludzi, wiele osób i wydawnictw
zainteresowanych tematem zwracało się do mnie
z namowami, abym napisał książkę niejako spinającą
i podsumowującą opisane tam zagadnienia. Doszedłem do
wniosku, że najbardziej odpowiednią formą służącą
przedstawieniu relacji między różnymi cywilizacjami oraz
między nauką a wiarą, szczególnie w sytuacjach, gdy
rzeczywistość bardziej je dzieli, niż łączy, będzie w pełni
współczesny thriller polityczny.
Wydarzenia opisane w niniejszej książce są
wyobrażeniem autorskim, lecz w przeważającej części
opierają się na wydarzeniach historycznych. Wszelkie
podobieństwo postaci do osób żyjących współcześnie jest
Strona 9
całkowicie przypadkowe i nie zostało zamierzone przez
autora.
Strona 10
ROZDZIAŁ 1
w którym poznajemy kulisy powstania wielkich
światowych fortun i dowiadujemy się, jaką rolę
w życiu politycznym na różnych kontynentach odegrał
Juan Diego Rodriquez oraz co łączy jego syna,
Ernesta, z papieżem Franciszkiem
Naprawdę wielkie pieniądze nigdy nie są dziełem
przypadku. Do ich zdobycia konieczne jest zaistnienie
genialnego człowieka wyposażonego jednocześnie w talent
zdobywczy, siłę intelektu, konsekwencję w postępowaniu
i umiejętność podejmowania wysokiego ryzyka oraz
całkowicie pozbawionego litości i skrupułów. Ale by
osiągnąć tak wymierny sukces, musi się pojawić dodatkowy
czynnik sprawczy, pewna unikalna okoliczność, niekiedy
występująca raz na jedno lub kilka stuleci. W historii
współistnienie takowych umożliwiło rozkwit fortun
królewskich, a później imperiów finansowych Rothschildów,
Rockefellerów, Morganów, Sorosów, Vanderbiltów i kilku
innych światowych krezusów dziewiętnastego
i dwudziestego wieku. Częstokroć ubicie pierwszego
wielkiego interesu dającego początek późniejszemu
kapitałowi było wynikiem doskonale zaplanowanego
Strona 11
oszustwa. Tak właśnie było z ogromną fortuną
Rothschildów.
W południowych dodatkach londyńskich gazet pojawiła
się ważna wiadomość o klęsce armii Wellingtona w starciu
z wojskami napoleońskimi pod Waterloo. Do dziś nie
wiadomo, kto rozpuścił tę pogłoskę. Spowodowała ona
lawinową wyprzedaż akcji wszystkich spółek handlowych
zajmujących się importem i eksportem towarów drogą
morską, co stanowiło główny biznes Anglików. Z minuty na
minutę spadały one do wartości groszowych. Właściciele
statków jeden za drugim popełniali samobójstwa.
Tymczasem w ukryciu działała chmara podstawionych
pośredników, którzy za bezcen skupowali wyprzedawane
walory. Następnego dnia po największym w dziejach Anglii
kryzysie do City dotarła potwierdzona wiadomość
o zwycięstwie wojsk sprzymierzonych i uwięzieniu cesarza
Napoleona. Akcje błyskawicznie odrobiły straty i z dnia na
dzień nabierały rekordowej wartości. Spowodowało to
oczywiście kolejną falę samobójstw wśród tych, którzy
niepotrzebnie się ich pozbyli. Flota francuska, dotychczas
stanowiąca śmiertelne zagrożenie, została uwięziona
w portach. Brytyjskie statki handlowe mogły bez
najmniejszych problemów prowadzić ekspansję i sprzedaż
towarów na cały świat.
Po długim czasie do publicznej wiadomości przeniknęła
informacja, że nabywcą większości akcji w dniu kryzysu był
żydowski kupiec Rothschild. Zbił on ogromny majątek i stał
się tak nieprzyzwoicie bogaty, że wkrótce powołano go na
Strona 12
stanowisko głównego bankiera Zjednoczonego Królestwa.
Za niskie kredyty, których udzielał panującej dynastii, bez
problemu uzyskał tytuł szlachecki. Jego wpływy w Europie
wkrótce stały się tak znaczne, że w 1824 roku jego bank
został jedynym agentem fiskalnym dla całego imperium
watykańskiego. Taki stan trwa do chwili obecnej. A kto
kontroluje przepływ pieniądza, pełni rzeczywistą władzę.
Majątek rodziny Rothschildów w chwili obecnej szacuje się
na 350 miliardów dolarów. Gdyby tylko chcieli, mogą
rozpocząć każdą inicjatywę, a nawet wywołać
i przeprowadzić wojnę światową.
Prawie sto lat później od tych wydarzeń historia
powtórzyła się w innej odsłonie.
W 1907 roku bogaty bankier Morgan wywołał pierwszy
światowy kryzys, rozpowszechniając nieprawdziwe pogłoski
o niewypłacalności trzech tysięcy amerykańskich banków.
Ludzie pospiesznie zaczęli domagać się zwrotu depozytów,
a banki, borykając się z niespłaconymi kredytami, nie były
w stanie zaspokoić ich żądań. Zaczęły naglić dłużników do
spłaty należności, czego efektem była kolejna spirala
bankructw.
Dolar to waluta światowa, toteż niemożliwe jest
wyzwolenie się z pętli samogenerującego się długu. Dzięki
temu konsorcjum prywatnych banków – tak zwany Fed –
kontrolując podaż, emisję oraz kredyt, w latach
dwudziestych ubiegłego wieku doprowadziło w Stanach
Zjednoczonych do upadku aż pięć tysięcy czterysta
średnich banków. Mechanizm był prosty. Banki te
Strona 13
kredytowały szaleństwo ówczesnej gry na giełdzie. Dla
zachęty lewarowały dziewięćdziesiąt procent wkładu
własnego, jednakże pod warunkiem spłaty zadłużenia
w ciągu dwudziestu czterech godzin. Do czasu hossy
wydawało się, że wszystko jest w porządku. Powoli
dwanaście głównych, sprzymierzonych ze sobą banków
w całkowitej tajemnicy wycofało się z giełdy. Wtedy Fed
nagle ograniczył kredyty i z hukiem upadło kolejnych tysiąc
sześćset banków. Za grosze mogli je kupić ci, którzy
wymyślili sposób na grabież majątków i ruinę tysięcy ludzi.
Był to największy rabunek w dziejach. Idąc za ciosem,
Rezerwa Federalna przepchnęła zniesienie wymiany
papierowego pieniądza na ekwiwalent w złocie. Z dekretu
Nixona każdy obywatel Stanów pod groźbą konfiskaty miał
obowiązek w 1971 roku oddać posiadany kruszec do
banków. I to nie byle jakich, tylko oczywiście
międzynarodowej bankowej dwunastki. Z chwilą
zakończenia uczciwej wymiany pieniądza na złoto
rozpoczęła się niewola człowieka. Jeszcze większa trwa
obecnie, gdyż kontrolę nad światowymi zasobami pieniądza
sprawuje szwajcarski Bank Rozrachunków
Międzynarodowych, będący w istocie bankiem centralnym
wszystkich światowych banków centralnych, z wyjątkiem
Kuby i Korei Północnej. Oczywiście jest pod kontrolą
Rothschildów, podobnie jak Bank Światowy czy
Międzynarodowy Fundusz Walutowy.
Kolejny wielki interes ubito, uzyskując ogromne
pieniądze, na obrzeżu głównych wydarzeń drugiej wojny
Strona 14
światowej, w Argentynie.
Szefowie tajnej policji, szczególnie w Ameryce
Południowej, przeważnie umierają młodo i w niejasnych
okolicznościach. Juan Diego Rodriquez był wyjątkiem
potwierdzającym regułę. Jego rodzina pochodziła
z Hiszpanii i szczyciła się piętnastopokoleniową służbą
u królów Kastylii. Od blisko stu lat przebywała
w Argentynie, zamieszkując luksusowy dom w najbardziej
eleganckiej dzielnicy Buenos Aires.
W wieku trzydziestu lat, po ukończeniu prawa na
miejscowym uniwersytecie, Juan Diego Rodriquez jawił się
jako jednostka wybitna. Równie istotne jak pochodzenie
i wykształcenie były jego niepohamowane ambicje
i nieprzeciętna uroda. Na widok jego wdzięków płci pięknej
podobno równocześnie opadały powieki i niektóre części
garderoby. Szeroko komentowany wśród przedstawicielek
miejscowych elit był również rozmiar męskości Juana i jego
nieposkromiona, zwierzęca wręcz energia seksualna. Na
ten temat w stolicy opowiadano legendy. Walory Rodriqueza
zapewniły mu stały dostęp do pięknej i popularnej Evity
Perón, żony ówczesnego prezydenta Argentyny, której
niewątpliwa charyzma oraz siła decyzyjna i sprawcza
pozwalały jej zupełnie nie liczyć się z prawem. Plotki
z pałacu prezydenckiego donosiły, że do zbliżeń pomiędzy
Juanem a Evitą, podczas których bywała zarówno ubrana,
jak i naga, dochodziło o każdej porze dnia i nocy. Kochali
się nawet w trakcie krótkich przerw między posiedzeniami
rządu.
Strona 15
Oczywiście para starannie dbała o to, aby dokładnie
wyciszać liczne pogłoski o życiu seksualnym osób na
najwyższych piętrach władzy. W tym celu Juana mianowano
szefem tajnej policji. Zawistnicy szybko dowiedzieli się, co
im wolno. Za przestrogę posłużyło im nagłe kalectwo kilku
dziennikarzy i polityków oraz seria tajemniczych zaginięć.
Wszystkie te wydarzenia potoczyły się w pozornie
banalnych okolicznościach. Poza rodzinami nikomu nie
zależało na tym, aby wyjaśniać istotne szczegóły. A już
najmniej policji.
W tym też okresie w życiu Juana Rodriqueza zdarzyły
się dwie inne sprawy, które zasadniczo wpłynęły na jego
przyszłość. W wypadku samochodowym zmarła jego żona,
osierocając jedynego syna, Ernesta. Po krótkim okresie
żałoby pozwoliło to owdowiałemu mężowi oddać się
swobodnym polowaniom erotycznym wśród elit stolicy.
Szanując tradycje rodzinne, Juan umieścił chłopca
w kolejnych internatach dobrych państwowych szkół, aby
zrozumiał, na czym polega odwieczna walka klas.
Następnie wysłał go na studia do Anglii, do London School
of Economics, wówczas najlepszego uniwersytetu
zajmującego się światowym biznesem.
Niektórym rodzinom los naturalnie sprzyja, innym skąpi
szczęścia. Ernest Rodriquez najbliższego przyjaciela na całe
życie zyskał w osobie Jorgego Maria Bergoglia. W jednej
ławce przeszli całą szkołę podstawową i technikum
chemiczne. Połączyły ich tajemnice młodości i wspólne
zainteresowania. Po upływie lat jednemu dane zostało
Strona 16
zawiadywać majątkiem równym budżetowi małego kraju,
a drugiemu zostać suwerenem państwa watykańskiego.
W obu wypadkach pomniejszy bóg – Przypadek – pozwolił
im więc osiągnąć szczyt możliwości, dowodząc, że w sposób
zupełnie nieoczekiwany potrafi zmienić wszystko.
W 1943 roku, na początku rządów Peróna, w spokojnej
i sytej Argentynie, jakże odległej od frontu walk drugiej
wojny światowej, kolejnym źródłem korzyści stali się dla
wybrańców wysłannicy elit hitlerowskich.
Niemcy już wtedy doskonale wiedzieli, że los
Wehrmachtu jest przesądzony. Ponadto uświadomili sobie,
że o ile nie znajdą dla siebie bezpiecznego, odległego
przyczółku, za śmierć wielu milionów ludzi będą musieli
zapłacić życiem. Argentyna wydawała się miejscem
najbardziej spokojnym i stabilnym politycznie. Wcześniej
należało jednak zapewnić sobie przychylność policji i rządu
w osobach Juana Rodriqueza i Evity Perón. Różniło ich
jedynie to, że jego interesowało zdobywanie majątku, a ją
polityka – pomijając zwykłą kobiecą słabość do
kilkukaratowych brylantów czystej wody. Tak oto interes
własny obu stron pozwolił na przeprowadzenie prostych
i jednoznacznych rozmów o tym, co komu się należy i za ile,
lecz nie dlaczego.
Najistotniejszy moment w skomplikowanej operacji
ucieczki hitlerowców z Niemiec miał miejsce, gdy w maju
1945 roku z pokładu niemieckiej łodzi podwodnej na
nadbrzeże portu wojennego w Mar del Plata wychodziło
kilka zamaskowanych osób, w tym jedna kobieta.
Strona 17
Ewakuacja odbyła się w asyście argentyńskich policjantów,
między innymi barczystego Juana Rodriqueza, znającego
dobrze język niemiecki. Usłyszał on wówczas siedem
najważniejszych w jego życiu słów, które kapitan U-242
wypowiedział po cichu do jednej z osób: „Panie
Schicklgruber, pomogę panu zejść po trapie”.
Na długo przed przybyciem Niemców ustalono, że
zasadniczym warunkiem transakcji będzie zachowanie
pełnej anonimowości przybyszy, zapewnienie transportu do
uprzednio przygotowanych kwater w głębi kraju i oddanie
w ręce depozytariuszy ich własnego wywiadu działającego
od lat w Argentynie. Wszystkie okoliczności przyjazdu
i konspiracji pasażerów były zastanawiające i niewątpliwie
należało je zbadać.
Nie było to specjalnie trudne. Przez argentyńskie
Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rodriquez sprawdził,
kim może być ów Schicklgruber. Odpowiedź nieoczekiwanie
nadeszła nie z Berlina, a z Wiednia – to rzadkie nazwisko
nosił niejaki Gerhard, kupiec korzenny, którego syn
w okresie panowania cesarza Franciszka Józefa zmienił
nazwisko na Hitler1. Wiadomość ta, choć nigdy
niepotwierdzona przez żadnego z uciekinierów, była warta
fortunę. Juan dał im do zrozumienia, że wie o wszystkim.
Ponadto doskonale się zabezpieczył na wypadek, gdyby
chcieli go uciszyć. Gdyby coś mu się stało, wiadomość
o pobycie szefa NSDAP w Argentynie natychmiast
dostałaby się do gazet i ambasad państw sprzymierzonych.
Wtedy nie będzie zmiłuj. Argentynę zaleją łowcy głów
Strona 18
i siatki wywiadów, w tym izraelskiego Mosadu, które
zwietrzą swoją szansę. Warunki zrozumiano i przyjęto, nie
wdając się w żadne dyskusje. Dowodem był fakt, że
wszelkie żądania finansowe Rodriqueza natychmiast
spełniano.
Inne wiadomości, jakie w tym czasie spływały
z Niemiec, były publicznie znane, ale Juan Rodriquez zyskał
pewność, że spalone zwłoki mężczyzny i kobiety, które
Sowieci znaleźli w jamie wykopanej na wewnętrznym
dziedzińcu Kancelarii Rzeszy w Berlinie, należały do
sobowtórów Hitlera i jego żony, on zaś sam wraz z Ewą
Braun uciekli do Ameryki Południowej. Jeśli na taką
maskaradę nabrały się wszystkie zwycięskie mocarstwa,
znaleźne i premia za zachowanie prawdy dla siebie musiały
być odpowiednio wysokie. I były. Wielkie fortuny nigdy nie
powstają z niczego, a ich jądro na ogół stanowi nieznana
tajemnica. Gdy tylko okazało się, o kogo idzie gra i jaka jest
jej stawka, Rodriquez zrozumiał, że może stawiać żądania,
o jakich mu się nie śniło – a Niemcy będą musieli je jeszcze
bardzo długo spełniać.
Wywiązywali się ze zobowiązań regularnie i stało się
jasne, że złotymi monetami można będzie bez trudu
wypełnić wszystkie pomieszczenia rodzinnej posiadłości
Rodriqueza w Buenos Aires. Ponadto uciekinierów
z Niemiec trzeba było otoczyć długoterminową opieką
i chronić przed kilkoma wywiadami, które latami ich
poszukiwały, a cena rosła proporcjonalnie do zagrożenia.
U niektórych najwyżej postawionych przybyszy z Niemiec
Strona 19
dokonano operacji plastycznych, część mniej ważnych
przekazano do Paragwaju. Wreszcie, jak mówią nie do
końca sprawdzone pogłoski, ścisłą elitę przeniesiono do
przygotowanych wcześniej kwater pod lodami Antarktydy.
Licznych poszukiwaczy zbrodniarzy hitlerowskich spotkał
marny los. Większość zginęła w nieznanych
okolicznościach, a ich ciał nigdy nie odnaleziono. Inni
latami błąkali się po labiryncie plotek, pogłosek
i zmyślonych faktów. Wszystkim uczestniczącym w tej grze
Juan Rodriquez tak samo pomagał, jak przeszkadzał,
dbając, aby niczego nie można mu było zarzucić ani niczego
znaleźć. Chociażby po to, aby móc nadal drenować
hitlerowski worek ze złotem, który sprawiał wrażenie
bezdennego.
Agentom wysłanym przez Izrael podrzucono kilka ofiar,
w tym Eichmanna. Innym w lasach tropikalnych ktoś – nie
wiadomo, czy Indianie, czy Niemcy – poucinał głowy. W ten
sposób zatarto wszystkie ślady i wydawało się, że Juan
Rodriquez może być spokojny o swój los. Aż do dnia
ulewnego deszczu w Buenos Aires tak też było.
Szef policji tak dużego państwa jak Argentyna musiał
dobrze wiedzieć, jak skończy się populistyczna polityka
peronistów. Udało mu się przewidzieć krach gospodarczy.
Z tego powodu ani jeden gram hitlerowskiego złota nie
pozostał więc w Ameryce Południowej. Stopniowo wszystko
przetransferowano za granicę, w Szwajcarii wymieniono na
franki i dolary amerykańskie, a następnie część zupełnie
legalnie przekazano do Stanów, gdzie przeznaczono je na
Strona 20
otwarcie fabryk i stworzenie nowych miejsc pracy
w najuboższych stanach. Juan miał nosa do interesów.
Z jego inicjatywy po zakończeniu drugiej wojny
światowej powstała najstarsza sieć drogeryjno-
farmaceutyczna produkująca witaminy i mikroelementy pod
nazwą Mineralvit. Na logo firmy widniał wizerunek
Minerwy, taki sam jak na francuskich wyrobach ze srebra.
Po latach pod względem obrotów zajmowała już miejsce
w światowej czołówce. Aby uniknąć niepotrzebnych
i głupich pytań o podatki, płacono tym i tyle, co trzeba,
a prawdziwe sprawozdania finansowe doręczano na
pełnomorskim jachcie wyłącznie do rąk własnych Juana
Rodriqueza. Oczywiście księgowych dowożono na pokład,
gdy niebo było zasnute chmurami i nie można było dokonać
obserwacji z pokładów okolicznych statków. Ostateczną
wartość obrotów oraz globalny zysk znał jedynie sam
właściciel firmy. Rady nadzorcze funkcjonujące w różnych
państwach o zróżnicowanych systemach podatkowo-
rozliczeniowych wiedziały tylko tyle, ile musiały. Wielkiemu
biznesowi zapewniało to spokój i rozwój.
Dla przyszłości rodu Rodriquez dokonał jeszcze trzech
ważnych inwestycji. Z nieprawdopodobnym powodzeniem
wykorzystał polityczne koneksje, aby całkowicie wygłuszyć
informacje o zrzuceniu w 1950 roku przez Stany bomby
atomowej na Antarktydę. Wiadomość ta kwalifikowała się
na pierwsze strony gazet, a zatajenie jej nie było proste
i miało swoją cenę. Juan stanął na wysokości zadania,
kupując milczenie tych, którzy dysponowali dowodami.