Mallory Sarah - Mężczyzna z blizną
Szczegóły |
Tytuł |
Mallory Sarah - Mężczyzna z blizną |
Rozszerzenie: |
PDF |
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
[email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Mallory Sarah - Mężczyzna z blizną PDF - Pobierz:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd pliku o nazwie Mallory Sarah - Mężczyzna z blizną PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Mallory Sarah - Mężczyzna z blizną - podejrzyj 20 pierwszych stron:
Strona 1
Strona 2
Sarah Mallory
Mężczyzna z blizną
Tłumaczenie:
Małgorzata Hesko-Kołodzińska
Strona 3
PROLOG
Kornwalia, 1808 rok
W pokoju panowała całkowita cisza. Umilkły
krzyki, które wypełniały pomieszczenie przez
ostatnie godziny. Zakrwawioną odzież i pościel
wyniesiono, podobnie jak zwłoki maleńkiego
dziecka. Jedynym źródłem światła był ogień
płonący w kominku.
Na nocnym niebie za oknem migotała
samotna gwiazda, na którą patrzyła zbolała
matka. Miała wrażenie, że jej ciało odlano
z ołowiu. Po porodzie całkiem opadła z sił.
Zastanawiała się, dlaczego jeszcze żyje –
byłoby lepiej dla wszystkich, gdyby umarła
razem z dzieckiem.
Kiedy drzwi cicho zaskrzypiały, zamknęła
oczy. Nie miała ochoty wysłuchiwać
rzeczowych porad akuszerki ani znosić
współczucia ciotki.
– Biedne jagniątko – powiedziała
z westchnieniem ciotka Wilson. – Myśli pani,
że przeżyje?
– A jakże, przeżyje, mocna z niej sztuka. –
Akuszerka stanęła u stóp łóżka i wytarła
dłonie w zakrwawiony fartuch. – Choć może
Strona 4
i lepiej by było, jakby nie dała rady.
– Och, proszę tak nie mówić! –
zaprotestowała łamiącym się głosem ciotka. –
To stworzenie boże, choć zgrzeszyła.
Akuszerka pociągnęła nosem.
– No to szkoda, że Bóg lepiej nie pilnował tej
biedaczyny, bo jej życie już nie jest warte funta
kłaków, ot co – oznajmiła. – Żaden mężczyzna
nie zechce jej za żonę.
– Będzie musiała znaleźć jakieś zajęcie. Nie
mogę trzymać jej w nieskończoność, a mój
biedny brat i jego żona doprawdy mają
niewiele. Parafia Cardinham jest jedną
z najbiedniejszych w Kornwalii.
– Marny byłby z niej pożytek w kopalni –
orzekła akuszerka po chwili milczenia.
– Miałaby pracować pod ziemią?! – obruszyła
się pani Wilson. – Nigdy! Jest szlachetnie
urodzona.
– Coś nie pamiętała o swojej szlachetności,
jak przed chłopem nogi rozkładała…
Ciotka wstrzymała oddech z oburzenia, po
czym oświadczyła wyniośle:
– Powiedziała pani wystarczająco dużo, pani
Nore. Odtąd sama zadbam o bratanicę.
Proszę na dół, zapłacę za pomoc.
Zaszeleściły suknie, szczęknęły drzwi
i ponownie zapadła cisza. Wreszcie została
Strona 5
sama.
Żale, że nie umarła wraz z dzieckiem, były
jałowe. Skoro żyła, stawi czoło rzeczywistości.
W ramach kary za miłość czekały ją ciężka
praca i skromne życie. Doszła do wniosku, że
nigdy więcej nie zaufa mężczyźnie. Otworzyła
szeroko oczy, kierując spojrzenie na maleńką,
rozmigotaną gwiazdkę.
– Będziesz moim świadkiem – wyszeptała
spierzchniętymi wargami, choć słowa boleśnie
raniły jej wyschnięte gardło. – Żaden
mężczyzna już mi tego nie zrobi.
Opuściła powieki. Gwiazda na wieczornym
niebie na zawsze miała jej przypominać
utracone dziecko.
Strona 6
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Exmoor, 1811 rok
– Nicky, Nicky! Zaczekaj na mnie! Och!
Zirytowana Zela krzyknęła cicho, gdy rąbek
sukni zaczepił o gałęzie kolczastego krzewu.
Zmuszona była zaprzestać pogoni za
niesfornym siostrzeńcem, żeby oswobodzić się
z pułapki. Teraz żałowała, że nie włożyła
starej sukni – zamierzała jednak zapewnić
Nicky’emu rozrywkę w ogrodzie, a nie ścigać
go po lesie. Co jednak miała robić, skoro
piastunka przekazała jej, że nie wolno im tak
hałasować, gdyż jaśnie pani usiłuje się
zdrzemnąć, nim niemowlę ponownie zacznie
domagać się karmienia.
Próbując ostrożnie wyplątać bladożółty
muślin z gęstwiny kolców, Zela zastanawiała
się nad determinacją siostry, która
postanowiła samodzielnie wykarmić dziecko.
Naturalnie, dało się to zrozumieć: pierwsza
żona Reginalda zmarła podczas porodu, więc
dla Nicky’ego zatrudniano kolejne mamki,
jednak każda następna okazywała się jeszcze
bardziej nieodpowiedzialna niż poprzednia. Aż
dziw brał, że chłopczykowi udało się przeżyć.
Strona 7
Na myśl o Nickym Zela uśmiechnęła się
z czułością. Nie dość, że przetrwał koszmarne
mamki, to jeszcze wyrósł na nader
energicznego ośmiolatka, który bez trudu
każdego wodził za nos.
Zgodziła się, by zabrał ją na, jak to określił,
„wyprawę” przez las na północnym krańcu
West Barton, i dopiero teraz zdała sobie
sprawę, że to był błąd. Nicky doskonale znał
zarośnięte dukty, a na dodatek żadna
przeklęta suknia nie krępowała jego ruchów.
Zela uwolniła się wreszcie z potrzasku,
złapała fałdy muślinu i wyruszyła na
poszukiwania siostrzeńca. Po zaledwie kilku
krokach usłyszała jego pełen bólu okrzyk
i z nagłym przestrachem puściła się biegiem
w kierunku, z którego dobiegał.
Na widok przebijającej spomiędzy drzew
jasności zrozumiała, że zbliża się do polany.
Przecisnęła się między niskimi gałęziami
i nagle stanęła nad stromym zboczem. U jego
podnóża dostrzegła naturalną nieckę o dnie
porośniętym drzewkami oraz
wczesnowiosennym kwieciem. Piękno
krajobrazu nie urzekło jednak Zeli, gdyż jej
uwagę przyciągnął widok leżącego
nieruchomo Nicky’ego, który stoczył się na
samo dno zagłębienia. Jedna noga chłopca była
Strona 8
czerwona od krwi, a nad jego bezwładnym
ciałem pochylało się jakieś stworzenie.
W pierwszej chwili przeszło jej przez myśl,
że Nicky’ego zaatakowało zwierzę. Dopiero
po kilku sekundach zorientowała się, że to
mężczyzna o gęstej czarnej brodzie
i rozczochranych włosach, które opadały na
ramiona wyświechtanego czarnego surduta.
Na ziemi u stóp nieznajomego leżała siekiera
o długim trzonku i groźnie lśniącym ostrzu.
Zela nie wahała się ani przez moment. Od
razu ruszyła w dół zbocza.
– Zostaw go! – krzyknęła.
Mężczyzna się wyprostował. Ujrzała
paskudną bliznę ciągnącą się przez jego lewą
brew i policzek. Odruchowo podniosła
ułamaną gałąź.
– Odsuń się od niego, ty bestio!
– Bestio, powiadasz? .
– Ciociu… – pisnął chłopiec.
– Bez obaw, Nicky, już nic ci nie grozi –
wycedziła ze wzrokiem wbitym
w nieznajomego. – Jak śmiesz atakować
niewinne dziecko, potworze!
– Bestia, potwór… – Pod gęstym zarostem
błysnęły bielą zęby.
Mężczyzna przeszedł nad chłopcem
i chwiejnym krokiem zbliżał się do Zeli.
Strona 9
Uniosła gałąź, lecz nieznajomy tylko zaśmiał
się chrapliwie, a następnie bez najmniejszego
trudu odebrał jej broń. Cisnąwszy gałąź na
bok, złapał Zelę za nadgarstki, gdy rzuciła się
na niego z pięściami. Usiłowała walczyć
i nawet kopnęła napastnika w goleń na tyle
mocno, że syknął z bólu.
– Na litość boską! Nie jestem żadnym
łotrem. Chłopak zwyczajnie potknął się
i upadł.
Zmełł w ustach przekleństwo, stanowczym
ruchem opuścił ręce Zeli i przytrzymał je za jej
plecami, przez co przywarła do jego ciała
i otarła się policzkiem o szorstką wełnę
surduta. Nagle zakręciło jej się w głowie od
wyrazistej woni. Nie był to zapach kwaśnego
potu i brudu, jak się spodziewała, lecz
mieszanina aromatu wełny, drewna
sandałowego i cytrusowych korzeni, połączona
z ziemistym zapachem męskiej skóry. Ta
kombinacja okazała się zaskakująco upojna.
Gdy przemówił ponownie, jego tubalny głos
przeniknął ją aż do głębi, gdyż nadal była
mocno przyciśnięta do szerokiego torsu.
– Potknął się i upadł – powtórzył z naciskiem.
– Rozumiesz, co mówię?
Przemawia do mnie jak do imbecylki,
pomyślała z oburzeniem i dopiero wtedy dotarł
Strona 10
do niej sens jego słów. Popatrzyła
nieznajomemu w oczy i przestała się
szamotać.
– Teraz lepiej. – Rozluźnił żelazny chwyt, ale
nie odrywał wzroku od jej twarzy. – Może więc
rzucimy okiem na chłopca?
Zela cofnęła się o krok, niepewna, czy może
zaufać obcemu na tyle, aby się odwrócić do
niego plecami. Przyciszony jęk Nicky’ego
przesądził jednak sprawę. Natychmiast
uklękła.
– Moje słonko, co się stało? – szepnęła.
Przyłożyła dłoń do czoła chłopca tuż przy
okropnym czerwonym krwiaku na skroni. Miał
rozpaloną skórę i szklisty, trochę
nieprzytomny wzrok.
Mężczyzna przykucnął obok Zeli.
– Przerzedzamy las, więc tu i tam zostają
pniaki – wyjaśnił. – Pewnie zahaczył nogą
o ostrą krawędź i zleciał ze wzniesienia.
Skaleczenie wygląda kiepsko, ale nie sądzę,
żeby doszło do złamania.
– A pan niby skąd to wie? – najeżyła się Zela,
ostrożnie unosząc strzęp spodni, spod którego
wyłoniło się rozharatane ciało.
– Służyłem w wojsku na tyle długo, żeby
wiedzieć, jak się obchodzić z ranami. –
Rozwiązał fular. – Posłałem gajowego po
Strona 11
pomoc. Nogę przewiążę, a potem
przetransportujemy małego na noszach do
domu
– Do czyjego domu? – zapytała podejrzliwie.
– Powinien trafić do West Barton.
– Z całym szacunkiem, ale wiem lepiej, co
trzeba zrobić.
– Proszę nie zwracać się do mnie jak do
dziecka! – obruszyła się. – Sama potrafię
podejmować decyzje.
Zmarszczył brwi, przez co szrama na jego
czole jeszcze bardziej rzucała się w oczy.
Wyglądał groźnie, ale Zela postanowiła nie dać
się zastraszyć i buńczucznie popatrzyła mu
w oczy. Po chwili mężczyzna uniósł rękę
i wskazał wąską ścieżkę między drzewami.
– Rooks Tower znajduje się osiemset metrów
w tamtą stronę, a West Barton najmarniej
osiem kilometrów powozem – zauważył. –
Gdybyście wrócili ścieżką, którą tu
przyszliście, dystans skróciłby się do trzech
kilometrów.
Zela przygryzła wargę. Nie dałoby się nieść
Nicky’ego przez gęste zarośla leśne, nie
przysparzając mu dodatkowego bólu. Chłopiec
poruszył się niespokojnie, więc wzięła go za
rękę.
– Boli! – poskarżył się płaczliwie. – Już nie
Strona 12
mogę!
Z rozdartym sercem patrzyła na jego mokrą
od łez buzię.
– W takim razie niech to będzie Rooks Tower
– przystała z westchnieniem. – Oby tylko
pańscy ludzie szybko tu dotarli.
– Zjawią się jak najprędzej. – Ściągnął z szyi
muślinowy fular. – Muszę powstrzymać
krwawienie. – Spojrzał wymownie na Zelę. –
Uwaga, poruszę jego nogą.
Skinęła głową i złapała Nicky’ego za rękę.
– Musisz być dzielny, słonko, teraz założymy
opatrunek – szepnęła. – Wytrzymasz?
– Postaram się, ciociu.
– To jest twoja ciotka, Nicky? – zdziwił się
mężczyzna. – Moim zdaniem istna z niej
Amazonka.
– Tak naprawdę to nie jest moja ciocia, panie
majorze – wyjaśnił z powagą Nicky. – Jest
siostrą mojej macochy, ale ja nazywam ją
ciocią, a ona mnie siostrzeńcem.
Zela zamrugała ze zdumieniem.
– Znacie się? – spytała zdezorientowana.
Mężczyzna popatrzył na nią z ironią.
– Naturalnie – potwierdził. – Myśli pani, że
pozwoliłbym obcym bachorom biegać po
moich lasach? Nicky, przedstaw nas sobie.
– To jest pan major Coale. – Głos chłopca
Strona 13
załamał się na moment, kiedy major owinął
ranę fularem. – A to moja ciocia Zela, panie
majorze.
– Cela?
– Ze-la – poprawiła go wyniośle. – Dla pana
jestem panną Pentewan.
– Dobry Boże, Nicholasie, trzeba było mnie
uprzedzić, że twoja ciotunia to smoczyca
w ludzkiej skórze.
Blizna na jego brwi sprawiała, że wydawał
się zachmurzony, lecz w głosie pobrzmiewało
rozbawienie. Nicky, nadal uczepiony ręki Zeli,
zachichotał.
– I już, gotowe. – Major odchylił się i położył
dłoń na ramieniu chłopca. – Byłeś bardzo
mężny, mój mały.
– Mężny jak żołnierz, panie majorze?
– Mężniejszy. Znałem mężczyzn, którzy
tracili zimną krew na widok najmniejszego
zadrapania.
Zela wpatrywała się w potarganego
obszarpańca. Przemawiał tonem człowieka
nawykłego do wydawania rozkazów, ale czy
pod spłowiałym surdutem i nadmiarem włosów
naprawdę skrywał się żołnierz? Naraz
uświadomiła sobie, że major ją obserwuje
i pośpiesznie przeniosła wzrok na siostrzeńca.
– Co się stało, skarbie? – zapytała z troską
Strona 14
w głosie. – Jak upadłeś?
– Potknąłem się na szczycie skarpy, ciociu.
Tam na ziemi leży dużo gałęzi.
– To prawda. Sam je zostawiam, żeby
wieśniacy mieli czym palić w piecach –
wyjaśnił major. – Porządkowaliśmy zarośla.
– Najwyższy czas. O te lasy nikt nie dba.
– Pokornie proszę o wybaczenie. – Pochylił
głowę.
Czyżby się z niej naigrywał? Zdawał się
obojętny, ale broda częściowo ukrywała jego
twarz.
– Słowa mojej krytyki nie są wymierzone
w pana majora – oświadczyła ostrożnie. – O ile
wiem, Rooks Tower zmienił właściciela
zaledwie ostatniej zimy.
– W istocie. Dlatego nie miałem jeszcze dość
czasu, aby wprowadzić wszystkie zmiany, na
których mi zależy.
– Jest pan właścicielem Rooks Tower?
Nie udało się jej ukryć zdumienia. Przecież
ten niechluj nie mógł mieć dość pieniędzy, aby
kupić taką posiadłość.
– A jakże – potwierdził. – Pozory mylą,
proszę pani.
Zarumieniła się, świadoma, że chłód w jego
głosie jest jak najbardziej uzasadniony.
– Bardzo przepraszam, chciałam tylko…
Strona 15
Wiem, że czeka pana dużo zajęć.
– I owszem. Jednym z moich pierwszych
zadań jest naprawa drogi. Chcę, aby ponownie
stała się przejezdna dla powozów.
Skierowałem już ludzi do pracy, lecz na razie
trzeba wszystko transportować końmi
jucznymi.
– Książki pana majora przyjechały konno –
wtrącił Nicky. – Dziesiątki pudeł. Ciocia lubi
książki – wyjaśnił majorowi, który pytająco
uniósł prawą brew.
– Mamy w domu obszerną bibliotekę –
dodała Zela.
– W domu, czyli gdzie?
– W Kornwalii.
– Tego się domyśliłem z pani imienia. Gdzie
dokładnie w Kornwalii?
Uśmiechnęła się półgębkiem, ale odparła
całkiem poważnie:
– Mój ojciec jest pastorem w Cardinham,
nieopodal Bodmin.
W tej samej chwili zauważyła gromadkę
zbliżających się mężczyzn, niosących
wiklinowe nosze.
Pośpiesznie wstała i cofnęła się o krok.
Major wręczył siekierę jednemu ze swoich
ludzi, aby pokierować delikatną operacją
przeniesienia chłopca na nosze. Gdy wyruszali
Strona 16
w drogę, Zela postanowiła iść obok Coale’a,
który niezgrabnie kuśtykał za noszami.
– Widzę, że ma pan doświadczenie
w wydawaniu rozkazów – zagadnęła.
– Kilkuletnia służba w wojsku zrobiła swoje.
Zela popatrzyła na niego z boku. Szedł
z lewej strony traktu, aby widziała wyłącznie
jego prawy profil. Trudno było ocenić, czy
chroni w ten sposób jej wrażliwość, czy własną
dumę.
– A teraz planuje pan zamieszkać w Rooks
Tower?
– Owszem.
– To nieco odosobnione miejsce – zauważyła.
– Jeszcze bardziej niż West Barton.
– Właśnie dlatego je kupiłem. Nie zależy mi
na towarzystwie.
Umilkła. Szorstki ton majora dobitnie
świadczył o braku chęci do konwersacji.
Bardzo dobrze, pomyślała, bo wcale nie
miałam zamiaru ingerować w jego
prywatność.
Postanowiła nie odzywać się do niego, chyba
że będzie to absolutnie konieczne.
W końcu wyłonili się z lasu i Zela po raz
pierwszy zobaczyła Rooks Tower. Przed
domem rozpościerała się rozległa połać
Strona 17
trawnika otoczona przez porośnięty
chwastami podjazd. W głębi posiadłości stała
nieduża oranżeria, która po latach
zaniedbywania pilnie wymagała remontu
i wstawienia wielu szyb. Zela skupiła uwagę
na głównym budynku. Centralnym elementem
był stary kamienny gmach o imponującym,
łukowo sklepionym wejściu. Boczne skrzydła
i dodatkowe elementy wzniesiono z cegieł
i kamienia, niewątpliwie znacznie później.
Dom liczył sobie tylko dwie kondygnacje,
a jedyną wyższą konstrukcją była strzelista
wieża z kamienia, wznosząca się
w południowo-wschodnim rogu.
– Okropieństwo, nieprawdaż? – zauważył
major. – Dom przebudowano w czasach
Tudorów i wtedy właściciel postawił wieżę, od
której wzięła nazwę cała posiadłość. Chodziło
o to, by goście mogli z wysoka obserwować
przebieg polowania. Na szczycie mieści się
platforma widokowa, lecz z niej nie
korzystamy.
Zela ponownie przyjrzała się budynkowi. Na
przestrzeni lat wiele w nim zmieniono, ale
zachował szyby z ołowiowego szkła i kamienne
słupki w dzielonych oknach. Posiadłości
brakowało porządku i symetrii, lecz nie sposób
było odmówić jej uroku.
Strona 18
– Widoki z wieży z pewnością zapierają dech
w piersiach. – Zerknęła niespokojnie na
majora. – Chyba nie zamierza jej pan
przebudować?
Roześmiał się chrapliwie.
– Och, bynajmniej – odparł. – Jest tak samo
zdeformowana jak ja.
Usłyszała gorycz w jego głosie, lecz nie
przyszła jej do głowy żadna stosowna
odpowiedź. Wkrótce ścieżka się rozszerzyła
i Zela mogła iść obok Nicky’ego. Gdy dla
pokrzepienia chłopca wzięła go za rękę,
zorientowała się, że jest lepki od potu
i rozpalony. Z trudem ukryła niepokój.
– Jesteśmy prawie na miejscu, skarbie –
zapewniła go. – Wkrótce odpoczniesz.
Major ruszył przodem i wprowadził
wszystkich do rozległego holu, gdzie czekała
na nich kobieta w czarnej sukni. Na widok
właściciela domu uprzejmie dygnęła.
– Przygotowałam żółty pokój dla rannego
młodzieńca, jaśnie panie, i wsunęłam ciepłą
cegłę do pościeli.
– Dziękuję, pani Graddon – odparł bez
zatrzymywania się i wszedł na schody
wznoszące się w głębi holu. – Tędy! – odezwał
się z półpiętra. – Tylko uważajcie, by nie
przechylić noszy!
Strona 19
Dominic zaczekał, aż chłopiec trafi do łóżka,
a następnie energicznie przeszedł do swojego
apartamentu, aby się przebrać. Obcy ludzie
w domu byli utrapieniem, lecz ranny chłopiec
potrzebował pomocy. Cóż miał więc robić?
Wkrótce należało spodziewać się przybycia
lekarza i dodatkowego zamieszania.
Westchnął i postanowił pozostawić kwestię
chłopca i panny Zeli służbie.
Na myśl o niej uśmiechnął się mimowolnie.
Nie charakteryzowała się konwencjonalną
urodą – była drobna i bardzo szczupła, miała
brązowe włosy i brązowe oczy. Trochę
przypominała wróbla i nie mogłaby bardziej
się różnić od znanych mu kształtnych
dorodnych piękności. Przypomniał sobie, jak
usiłowała z nim walczyć w obronie
siostrzeńca… Cóż, nie brakowało jej
temperamentu, a przecież sięgała mu ledwie
do ramienia.
Umył i osuszył twarz, wyczuwając pod
miękkim ręcznikiem chropowatą, nierówną
bliznę na lewym policzku. Pamiętał, jak panna
Zela patrzyła na niego wyzywająco i ani na
moment nie oderwała wzroku od jego
oszpeconego oblicza. Była dzielna, lecz nie
zamierzał ponownie narażać jej na tak
odpychający widok. Postanowił zniknąć z domu
Strona 20
na kilka dni.
– Rana jest już oczyszczona
i zabandażowana – oznajmił doktor Pannell. –
Teraz pozostało nam czekać. Podałem chłopcu
lekarstwo na sen. Powinien przespać całą noc.
Potem zmuszona będzie pani utrzymać go
w łóżku, żeby rana odpowiednio się goiła. Za
kilka tygodni będzie jak nowo narodzony.
– Dziękuję, panie doktorze.
Zela popatrzyła na pogrążonego we śnie
chłopca. Nicky stracił przytomność, gdy tylko
lekarz dotknął rany, a teraz wyglądał tak
krucho i słabo, że łzy same cisnęły się jej do
oczu.
– No już, już, panno Pentewan, nie trzeba –
pocieszył ją medyk. – Chłopiec jest silny
i poradzi sobie. Kto jak kto, ale ja wiem to
najlepiej. Przecież znam go, odkąd przyszedł
na świat jako chuchro, któremu nikt nie dawał
szans na przeżycie. Mam nadzieję, że siniak
na jego głowie to nic poważnego. Krwi mu nie
puszczałem, lecz jeśli wda się gorączka,
zrobię to jutro. Na razie proszę zapewnić mu
spokój i wypoczynek. Rankiem zjawię się
ponownie.
Zela była wzruszona dobrocią i życzliwością
lekarza.