Strona 1 Strona 2 Strona 3 JONESS JAMES Gwizd Strona 4 JAMES JONESS Tytuł oryginału Whistle Copyright (c) 1978 by Gloria Jones as executrix for the estate of James Jones Redaktor Zofia Skorupińska Na okładce wykorzystano fragment obrazu Zdzisława Beksińskiego Skład i łamanie FOTOTYPE, Milanuwek, tel./fax 55 8414 For the Polish translation Copyright (c) 1993 by Wydawnictwo Andrzej Grabowski For the Polish edition Copyright (c) 1993 by Wydawnictwo Da Capo Wydanie I ISBN 83-85373-74-8 Druk i oprawa Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca w Krakowie. Zam. 8735/93 Pielęgniarz na nocnym dyżurze witał nowo przybyłych pacjentów nieodmiennie tą samą formułką: "Jeżeli coś będziesz chciał, to gwizdnij". R.J. Blessing – Pamiętniki 1918 Tańcz na sznurkach, brykaj, pląsaj, A na cmentarz gwiżdż. Co lub kto tobą porusza, Tego nie wie nikt. dawna francuska rymowanka przełożona z oryginału przez Autora Książkę tę poświęcam wszystkim żołnierzom służącym w Armii Stanów Zjednoczonych w czasie II wojny światowej – tym, którzy ją przeżyli, wzbogacili się na niej, walczyli w niej, przesiedzieli ją w więzieniach, przez nią zwariowali, i pozostałym. Wprowadzenie James Jones zmarł na zawał serca w szpitalu w Southampton na Long Island w Nowym Jorku 9 maja 1977 roku. Miał pięćdziesiąt pięć lat. Do chwili kolejnego nawrotu ciężkiej choroby zdążył napisać ponad trzydzieści i pół rozdziału Gwizdu z zamierzonych trzydziestu czterech. Resztę fabuły miał jednak obmyśloną i dopracowaną niemal do najmniejszego szczegółu. Byłem jego przyjacielem i sąsiadem. Rozmowy, które prowadziłem z nim w ostatnich miesiącach jego życia, i pozostawione przezeń nagrania magnetofonowe świadczą niezbicie, jak miały wyglądać końcowe rozdziały powieści. Swoje uwagi nagrywał w szpitalu jeszcze na dwa dni przed śmiercią. Strona 5 Planował, że trzy ostatnie rozdziały będą stosunkowo krótkie. Zakończenie było przesądzone. Zabrakło jedynie czasu. Wierzę, że gdyby żył jeszcze miesiąc, to ku własnej satysfakcji dopisałby brakującą resztę. Niemniej to, co zostawił, należy uznać za ukończone dzieło. We wstępie do tej książki (patrz. s. 13) Jones określił zamierzenia, jakie miał względem tej powieści. Gwizd jest trzecią częścią jego wojennej trylogii, po Stąd do wieczności (1951) i Cienkiej czerwonej linii (1962). Strona 6 9 Gwizd był jego obsesją. Pracował nad nim z przerwami bardzo długo. Stale do niego wracał i "obracał on swój rożen" w jego głowie "przez blisko trzydzieści lat". Od chwili pierwszego ataku w 1970 roku jeszcze dwukrotnie dopadała go ciężka choroba serca i chyba przeczuwał, iż walczy z czasem, żeby dokończyć tę książkę. Przez ostatnie dwa lata życia pracował nad nią na poddaszu swojego wiejskiego domu w Sagaponack na Long Island po dwanaście, czternaście godzin dziennie. W styczniu 1977 przeżył kolejny atak, po którym aż do swojej śmierci powracał do pisania po kilka godzin dziennie. Ale na wszelki wypadek zostawił przezornie również nagrane taśmy i notatki. Jones pragnął zamieścić we wstępie kilka słów wyjaśniających, dlaczego powieściowym miastem w Gwiździe jest Luxor, a nie Memphis w w stanie Tennessee. W swoich notatkach i wcześniejszym eseju napisał: "Luxor naprawdę nie istnieje. Nie ma miasta Luxor w stanie Tennessee. Nie ma żadnego Luxoru w Stanach Zjednoczonych. W rzeczywistości Luxor to Memphis. W 1943 spędziłem tam w szpitalu wojskowym im. Kennedy'ego osiem miesięcy. Miałem wtedy dwadzieścia dwa lata. Ale Luxor to także Nashville. Kiedy ze szpitala Kennedy'ego odesłano mnie do służby, trafiłem do znajdującego się w pobliżu Nashwille Obozu Campbella w Kentucky. Nashville zastąpiło nam Memphis jako miasto, do którego jeździliśmy na przepustki. Luxor ma w sobie rozpoznawalne cechy obu. W mojej książce nie chciałem rezygnować z postaci, miłostek, zwyczajów, lokali, znajomych miejsc i osób znanych mi z Memphis. Właśnie dlatego byłem zmuszony zastąpić prawdziwy Obóz Campbella moim Obozem O'Bruyerre'a i umieścić go w pobliżu Memphis. Tak więc nazwałem moje powieściowe miasto Luxo10 rem i wykorzystałem miasto Memphis takie, jakim je zapamiętałem. Albo swoje wyobrażenia o nim. Tym, którzy znają Memphis, moje miasto wyda się niepokojąco znajome. Lecz po chwili nieoczekiwanie jeszcze bardziej niepokojąco obce. Radzę więc, żeby uważali je za Luxor, a nie Memphis. Za wyłączną własność Jamesa Jonesa, który bierze też za to na siebie pełną odpowiedzialność". Krótkie wyjaśnienie w sprawie epilogu. Na stronie 609 są trzy gwiazdki. Do tego miejsca doprowadził Jones rozdział 31. Na podstawie jego własnych myśli i wypowiedzi odtworzyłem i spisałem szczegółowo zamierzenia, jakie miał w związku z brakującymi rozdziałami. Nie włączyłem tam nic, Strona 7 czego sobie wyraźnie nie życzył. Ostatni, wydzielony fragment epilogu to własne słowa Autora, spisane z nagrania magnetofonowego dokonanego zaledwie kilka dni przed jego śmiercią. Willie Morris Bridgehampton, Long bland 28 maja 1977 Wstęp Autora Pracę nad Gwizdem rozpocząłem w roku 1968, ale początki tej książki są znacznie wcześniejsze. Jej pomysł przyszedł mi do głowy już w roku 1947, kiedy po raz pierwszy pisałem do Maxwella Perkinsa o moich bohaterach, Wardenie i Prewitcie, i o książce, którą chcę napisać o II wojnie światowej. Przystępując do pisania Stąd do wieczności, nie mającej jeszcze podówczas tytułu, zamierzałem opisać losy moich postaci począwszy od służby w czasach pokojowych, przez Guadalcanal i Nową Georgię do powrotu ich, rannych, do Stanów. A więc w czasie odpowiadającym moim własnym wojskowym doświadczeniom. Jednakże na długo przed dotarciem do połowy dzieła zdałem sobie sprawę z niewykonalności tak ambitnego zamierzenia. Nie pozwalały na to zarówno wymogi powieściowej dramaturgii, jak i same rozmiary takiej książki. I wówczas przyszedł mi do głowy pomysł trylogii. Jej częścią miała być, nie mająca jeszcze tytułu i nie obmyślona, powieść Gwizd. Tak więc, kiedy w jakieś jedenaście lat później zabrałem się do pisania Cienkiej czerwonej linii, plan trylogii był już gotowy. Gwizd został pomyślany jako jej trzecia część. Którą oczywiście być powinien. Od samego początku Strona 8 13 chciałem, aby każda z powieści tej trylogii stanowiła samodzielną całość. W takim sensie, w jakim nie są nimi, na przykład, trzy powieści Johna Dos Passosa, tworzące jego piękną trylogię USA. 42 równoleżnik, Rok 1919 i Ciężkie pieniądze nie są samodzielnymi powieściami. USA to jedna długa powieść, a nie trylogia. Zamierzałem napisać trzecią część zaraz po ukończeniu Cienkiej czerwonej linii. Na przeszkodzie stanęły mi jednak inne utwory, inne powieści. Ilekroć odkładałem na bok jej pisanie, to pomysł powieści bardziej dojrzewał. Dlatego za każdym razem, gdy do niej wracałem, musiałem zaczynać od nowa. To eksperymentowanie ze stylami i narracją prowadzoną z różnych punktów widzenia miało wpływ na sam proces pisania. Na jeden z problemów związanych z pisaniem trylogii natknąłem się w roku 1959, zaraz po rozpoczęciu pracy nad Cienką czerwoną linią. Pierwotnie – najpierw w powieści, potem w trylogii – główne postacie, takie jak sierżant sztabowy Warden, szeregowy Prewitt czy plutonowy Stark, miały występować we wszystkich częściach. Niestety, dramaturgiczna struktura, a nawet powiem więcej: duch pierwszej powieści wymagały, żeby Prewitt zginął. Gdyby bowiem nie zginął, osłabiłoby to przesłanie tej książki. Po wyjaśnieniu wątpliwości i napisaniu słowa "koniec" w Stąd do wieczności, której dałem jedyne zakończenie, jakie ta powieść mieć mogła, straciłem Prewitta. Dziś takie zmartwienie wygląda niepoważnie. Ale wtedy było inaczej. Dla Prewitta od samego początku przeznaczyłem ważną rolę w części drugiej i trzeciej. Nie mogłem go z głupia frant wskrzesić, wykorzystać żywego pod tym samym nazwiskiem.) Z kłopotu tego wybawiła mnie zmiana nazwisk bohaterów. Wszystkich. Ale zmieniłem je w taki sposób, by zostawić ukryty klucz, widoczne podobieństwa do Strona 9 14 nazwisk pierwotnych postaci, będące punktem odniesienia. Dziś wygląda to na proste rozwiązanie, ale wtedy tak nie było. A zatem w Cienkiej czerwonej linii sierżant sztabowy Warden staje się sierżantem sztabowym Welshem, szeregowy Prewitt szeregowym Wittem, a szef kuchni, plutonowy Stark, szefem kuchni, plutonowym Stormem. Są to jednak ci sami ludzie. W Gwiździe Welsh staje się Martem Winchem, Witt Bobbym Prellem, a Storm Johnem Strange'em. Po ukazaniu się Cienkiej czerwonej linii kilku uważnych czytelników spostrzegło to podobieństwo nazwisk i napisali do mnie pytając, czy jest ono zamierzone. Odpisałem im, potwierdzając ich domysły, i wyjaśniłem powody. O ile mi wiadomo, podobieństw w nazwiskach moich bohaterów nie zauważył żaden krytyk ani recenzent. Niewiele pozostaje do dodania. Jedynie tyle, że napisanie Gwizdu będzie z pewnością końcem czegoś. Przynajmniej dla mnie. Ukazanie się tej powieści oznacza ukoronowanie długiego dzieła. Obmyślonego w 1946 roku i rozpoczętego wiosną 1947, na którego ukończenie poświęcę w sumie blisko trzydzieści lat. Jest w nim zawarte wszystko, co miałem i co będę miał do powiedzenia o ludzkim wymiarze wojny i czym ona dla nas była, na przekór temu, co na ten temat twierdzimy. Paryż, 15 listopada 1973 KSIĘGA PIERWSZA STATEK Rozdział pierwszy O tym, że wracają, dowiedzieliśmy się na miesiąc przed ich przyjazdem. Dziwne, jak prędko wieści o wszelkich zmianach w kompanii docierały do nas, rozproszonych po różnych szpitalach w całym kraju. Po ich otrzymaniu przekazywaliśmy je sobie listownie albo na kartkach pocztowych. Mieliśmy swoją własną sieć komunikacyjną, obejmującą całe Stany. Tym razem wracało tylko czterech. Ale jakich ważnych! Winch. Strange. Prell. I Landers. Czterech najważniejszych ludzi w naszej kompanii. Kiedy nadeszły pierwsze wieści o tym, nie wiedzieliśmy jeszcze, że cała czwórka trafi w jedno miejsce. To znaczy, do nas, do Luxoru. Strona 10 Zazwyczaj wieści docierały najprędzej właśnie tu, do szpitala w Luxorze. A to dlatego, że stanowiliśmy tam najliczniejszą grupę. W pewnej chwili przebywało nas w nim dwunastu i siłą rzeczy tworzyliśmy centralny węzeł owej sieci. Przyjęliśmy na siebie ten obowiązek bez szemrania i sumiennie rozsyłaliśmy kartki i listy do reszty naszych kolegów, żeby wiedzieli, co słychać. Wiadomości o naszej kompanii, w dalszym ciągu siedzącej w dżungli, były dla nas najważniejsze. Ważniejsze Strona 11 19 i bardziej rzeczywiste od tego, co sami zobaczyliśmy i co nas spotkało. Winch był szefem naszej kompanii. John Strange szefem kompanijnej kuchni. Landers kompanijnym pisarzem. A Bobby Prell – choć zaledwie kapral, dwukrotnie zdegradowany ze stopnia plutonowego – najtwardszym kozakiem i duszą oddziału. Aż dziw jak my, "repatrianci", trzymaliśmy się razem. Niczym osierocone rodzeństwo, rozłączone wskutek epidemii i rozesłane do różnych sierocińców. Wrażenie, że jesteśmy zakaźnie chorzy, nie mijało. Ludzie traktowali nas miło i bardzo o nas dbali, lecz zaraz potem śpieszyli, żeby umyć po nas ręce. W jakimś sensie pozostawaliśmy nieczyści. Skażeni. I godziliśmy się z tym. Zresztą sami też czuliśmy się skażeni. Rozumieliśmy, dlaczego cywile wolą nie patrzeć na nasze rany. My, hospitalizowani, wiedzieliśmy, że nie jesteśmy u siebie tam, gdzie panuje czystość i zdrowie. Należeliśmy do miejsc nawiedzonych przez klęski i katastrofy, gdzie można się poddać, zginąć, przepaść, sczeznąć wraz z rodziną nam podobnych, jedyną, jak się nam teraz zdawało, jaką kiedykolwiek mieliśmy. Oto co znaczyło być rannym. Przypominaliśmy grupę bezużytecznych trzebieńców, którzy, utraciwszy swoje rozhuśtane dzyndzle, jedzą w ogrodzie łakocie ze wzgardliwych dłoni hurys i czekają na wieści z szerokiego świata, przyniesione przez zarządców dworu. A jednak była w nas zarozumiałość. Przybyliśmy tu przecież z rejonów nawiedzonych katastrofą, gdzie ci inni nigdy nie byli. Przybyliśmy tu ze stref dotkniętych zarazą, na dowód tego przywożąc ową zarazę w sobie. Szczyciliśmy się tym, że ją w sobie mamy. Byliśmy zagorzale, obłąkańczo wierni swojemu gatunkowi. Byliśmy gotowi walczyć ze wszystkimi i niekiedy, pijani, na przepustce w mieście, z nimi walczyliśmy. Strona 12 20 Biliśmy się z każdym, kto nie był z nami tam, na wojnie. Dla odróżnienia nosiliśmy tylko nasze odznaki piechoty i nic więcej. Paradowanie z baretkami i odznaczeniami wojennymi uważaliśmy za niegodne. Za propagandę na użytek poczciwych, spokojnych obywateli. Kompania była dla nas rodziną, naszym jedynym domem. Na dobrą sprawę prawdziwi rodzice, żony, narzeczone właściwie dla nas nie istniały. Na pierwszym miejscu stało zawsze nasze fantastyczne przywiązanie do takich jak my. Okaleczeni, wściekli, osłabieni, pozbawieni męskości w najprawdziwszym sensie, nienawidzący własnego awersu i rewersu, tak jak i wszystkich pozostałych, lgnęliśmy do siebie bez względu na oddalenie od siebie naszych szpitali w oczekiwaniu na choćby najskromniejszy strzęp wiadomości, a potem sumiennie pisaliśmy i przesyłaliśmy wieści, żeby podzielić się nimi z innymi braćmi. Pierwsze nowiny o przyjeździe tych czterech dotarły do naszego dziwnego półświata na wysmarowanej, powalanej błotem kartce pocztowej od jakiegoś szczęśliwego-nieszczęśliwego wojaka stamtąd. Z karty wynikało, że przewieziono ich do tego samego szpitala ewakuacyjnego, i to prawie jednocześnie. Z następnych wieści wynikało, że całą czwórkę wyekspediowano do kraju statkiem szpitalnym. Nadesłał je ze szpitala w bazie jakiś szczęśliwy – albo nieszczęśliwy – żołnierz, którego raniono, lecz nie zabrał się na statek do Stanów. No a potem przyszedł list od sierżanta z naszej kompanii, podający więcej szczegółów. Wincha odesłano z powodu jakiejś nieokreślonej przypadłości, o której nikt nic konkretnego nie wiedział. Sam Winch w ogóle o tym nie mówił. Jeden termometr przegryzł, drugi stłukł, przegonił szpitalnego łapiducha z obozu i powrócił do swojego namiotu, gdzie znaleziono go w głębokim omdleniu, zwalonego na książkę raportów dziennych leżącą na prowizorycznym biurku. Strona 13 21 Johnowi Strange'owi utkwił w dłoni odłamek pocisku z moździerza. Ręka goiła się marnie, a rana coraz bardziej dawała mu się we znaki. Strange'a odesłano więc do kraju na skomplikowaną operację kości i więzadeł oraz usunięcie odłamka. Kompanijny pisarz Landers oberwał w prawą kostkę odłamkiem ciężkiego pocisku moździerzowego i wymagał operacji ortopedycznej. Natomiast Bobby Prell podczas strzelaniny dostał w uda serię z ciężkiego karabinu maszynowego, która spowodowała liczne i skomplikowane złamania kości i poważnie uszkodziła tkankę. Takich właśnie bezpośrednio nas dotyczących wieści łaknęliśmy. Czy dlatego, że po cichu byliśmy z nich zadowoleni? Że cieszyło nas to, że następni przybysze wkraczają do naszego nie w pełni męskiego świata? Każdemu, kto wysunąłby takie przypuszczenie, byśmy zaprzeczyli, zaatakowali go i pobili. A zwłaszcza, gdyby dotyczyło to przyjazdu tych czterech. Kiedy nadbiegł Corello, machając listem, siedzieliśmy właśnie sporą grupą w błyszczącym, nieskazitelnie czystym szpitalnym barze. Ten pobudliwy Włoch pochodził z McMimwille w stanie Tennessee. Nikt nie wiedział, czemu trafił do szpitala w Luxorze zamiast w Nashwille, tak jak nikt nie miał pojęcia, dlaczego jego włoscy przodkowie wylądowali w McMinnville, gdzie prowadzili restaurację. Od chwili przyjazdu do Luxoru Corello tylko raz odwiedził dom i przebywał tam niecały dzień. Wyjaśnił, że nie mógł dłużej wytrzymać. No, a teraz przepychał się ku nam między białymi szpitalnymi stołami, wysoko trzymając list. Po chwili ciszy w barze wznowiono rozmowy. Szpitalni wyjadacze oglądali takie sceny aż za często. Dwie kelnerki oderwały się, zaniepokojone, od swoich zajęć, ale kiedy spostrzegły list, powróciły do nalewania kawy. Na całą tę biel w dole padały z wysoka poprzez Strona 14 22 szklany sufit promienie południowego słońca. Żołnierze, którzy siedzieli przy stołach w rozsłonecznionych kątach i pisali listy, woleli brzęk naczyń i rozmowy pacjentów od ciszy szpitalnej biblioteki. Corello zatrzymał się przy stole, przy którym siedzieliśmy w pięciu. W tej samej chwili pozostali koledzy wstali od swoich stołów i podeszli do naszego. Po kilku sekundach zebrała się cała gromadka. Przekazywaliśmy sobie list z rąk do rąk. Pacjenci z innych oddziałów dali nam spokój, powracając do swojej, kawy i rozmów. –Przeczytajcie na głos – powiedział ktoś. –Tak jest, przeczytajcie. Przeczytajcie na głos – zawtórowało kilku innych. Trzymający list podniósł wzrok i zaczerwienił się. A potem kręcąc głową, że nie przeczyta listu, przekazał go komuś innemu. Kolega, który wziął list, wygładził go i odchrząknął. Przesunął po nim wzrokiem i po chwili zaczął czytać sztucznym tonem, jak uczeń na lekcji deklamacji. Kiedy skończył, kilku z nas cicho gwizdnęło. Odłożył list między kubki z kawą i wówczas spostrzegł, że może się on zabrudzić, wziął go więc i zwrócił Corellowi. –Czterech jednocześnie – odezwał się głucho żołnierz, który stał za jego plecami. –Ano. Właściwie tego samego dnia – dodał drugi. Dobrze wiedzieliśmy, że żaden z nas nie wróci do naszej starej kompanii. Już nie, nie po odesłaniu do Stanów Zjednoczonych. Jeśli wracałeś do Stanów, to cię potem przydzielano do nowej jednostki. Niemniej wszystkim nam potrzebna była wiara, że nasza kompania w niczym się nie zmieni, że przetrwa tę wojnę i wyjdzie z niej nietknięta. –To tak… to prawie tak… Ten, który to powiedział, nie dokończył zdania, ale dobrze wiedzieliśmy, co ma na myśli. Strona 15 23 Ogarnęła nas jakaś zabobonna trwoga. W naszej branży w dużej mierze kierowaliśmy się przesądami. Nie mieliśmy wyboru. Skoro całe doświadczenie i wiedza brały w łeb, to wynik walki, obrony czy ataku, zależał głównie od szczęścia. Cześć i podziw dla nieodgadnionego losu, stanowiące sam rdzeń obsesji nałogowego hazardzisty, było jedyną wiarą pasującą do naszego przypadku. Czciliśmy Boga, który z zimną krwią uczynił ze szczęścia jedno ze swoich głównych narzędzi. Co do dowódcy, to daj nam takiego, który ma szczęście, modliliśmy się. Niechaj inni mają dowódców wykształconych i przygotowanych. Byliśmy podobni do człowieka z zamierzchłej przeszłości, który widząc, że piorun zniszczył mu lepiankę, na wytłumaczenie tego stworzył sobie Boga. Nasz Bóg przypominał najbardziej Koło Wielkiej Rulety. Kiedyś myśleliśmy, że Bóg patrzy na nas życzliwym okiem, a przynajmniej na naszą kompanię. Jednakże w tej chwili wyglądało na to, że Koło Rulety obraca się przeciwko nam. Nic nie można było poradzić. Jako ludzie przesądni, rozumieliśmy to. Takie były zasady tej gry. Jedyne, co mogliśmy zrobić, to nie stawać na szparach, nie przechodzić pod drabinami, nie pozwalać czarnym kotom, żeby przebiegały nam drogę. Niemniej trudno było bez strachu pogodzić się z tym, że stara kompania zmieni się tak całkowicie. Że stanie się domem, rodziną, oddziałem jakiejś innej grupy żołnierzy. Bo poza nią niewiele nam zostało. –No, tak… – odezwał się któryś i głośno odchrząknął. Zabrzmiało to jak strzał w pustej beczce. I znów dobrze zrozumieliśmy, co miał na myśli. Nie chciał dopowiadać jej do końca. Żeby jeszcze bardziej nie zapeszyć. –Ale żeby wszyscy czterej naraz – dorzucił ktoś. Strona 16 24 –Myślicie, że któregoś z nich przywiozą tutaj? – spytał inny. – Żeby tak trafił tutaj Winch – dodał któryś. –Aha, byłoby jak dawniej – rzekł jeszcze inny. –W każdym razie mielibyśmy relację z pierwszej ręki – włączył się inny głos. – Zamiast listów. –A skoro już mówimy o listach… – powiedział któryś i wstał. – Skoro już mówimy o listach, to sami moglibyśmy zabrać się do dzieła. Natychmiast wstało jeszcze kilku i przeszło do dwóch pustych stołów. Niemal zaraz potem dołączyli do nich dwaj kolejni. Pojawił się papier, pióra, ołówki, pocztówki, koperty i znaczki. W przyjemnych, pokrzepiających, ukośnych promieniach letniego słońca, które oślepiająco rozświetlały szpitalną biel, zabrali się do pisania listów, które zaniosą wieści do innych szpitali w całym kraju. Niektórzy pisali z językami wysuniętymi z kącików ust. Pozostali siedzieli dalej. Przez jakiś czas odzywaliśmy się do siebie nad podziw mało. A potem nagle wezbrała fala gestów proszących o kawę. Po czym znów wszyscy siedzieliśmy, przeważnie gapiąc się na białe ściany albo wlepiając oczy w biały sufit. Myśleliśmy o tych czterech, o których słusznie można by powiedzieć, że byli poniekąd sercem starej kompanii. A teraz także oni odbywali tę samą podróż do kraju, którą my już odbyliśmy. Podróż niesamowitą, dziwną, nierzeczywistą. Odbyliśmy ją albo lecąc dużymi, szybkimi samolotami, albo płynąc wolnymi, białymi statkami z czerwonymi krzyżami na burtach, jak ci czterej. Siedzieliśmy w tym naszym białym półświecie i myśleliśmy o tamtych czterech, podróżujących tak jak przed nimi my sami. Zastanawialiśmy się, czy też mają to samo dziwne poczucie zakłóconego porządku, całkowitego rozkładu i niedostosowania. Rozdział drugi Wiadomość o dostrzeżeniu brzegów Stanów Zjednoczonych zastała Wincha w kabinie, gdzie się wylegiwał. Jakiś zdyszany, rozhisteryzowany żołnierz wetknął głowę przez drzwi, wykrzyknął Strona 17 wieść i popędził dalej. Statek w jednej chwili ożył. Winch wsłuchał się w tupot nóg dochodzący z obu stron poprzecznego korytarza za drzwiami. Jego czterej towarzysze podróży odłożyli karty i zaczęli zawiązywać szlafroki, żeby wyjść na pokład. W zatłoczonej kabinie nie było młodszych stopniem od plutonowego. Poranny obchód, stanowiący oś całego dnia w szpitalach wojskowych, który zresztą na tej pływającej trumnie był jedynie karykaturalną formalnością, już się odbył. Przez resztę dnia pacjenci mogli robić, co chcieli. Przyglądający się towarzyszom Winch nie poruszył się. Zdecydował, że nie weźmie w tym wszystkim udziału. Ani nie będzie o tym mówił. –Pan nie idzie, Winch? – spytał jeden. –Nie. –O rany, chodź pan – mruknął któryś. – Jesteśmy w kraju! –Nie! Winch spojrzał na nich. Nie wiedział, który go Strona 18 26 zagadnął. Zresztą i tak byli mu obcy. Błysnął im w oczy dziwnym uśmiechem głodnego ludożercy. –Ja już to widziałem – dodał. –Ale nie w takich okolicznościach, nie w takich okolicznościach – odparł jeden z nich i wskazał na swoją zagipsowaną rękę. Gips utrzymywał ją na aluminiowym stelażu pod pożądanym kątem i wędrował w górę opasując ramię. Jej odsłonięta część była fioletowa. –E, zostawcie go – rzekł inny. – Przecież go znacie. Wiecie, jaki jest. Szmergnięty. Wyleźli, wywlekli się z kabiny – dwóch, rannych w nogi, utykało, a cała czwórka poruszała się wolno i ostrożnie, jak to poszkodowani. Szmergnięty. Chciał, żeby tak o nim myśleli. Od lat wszędzie zabiegał o to, żeby tak o nim myślano. Kiedy wyszli, rozciągnął się na koi i wpatrzył się w gładki spód koi nad głową. Nie miał ochoty wychodzić na pokład i gapić się na amerykański brzeg. Kraj… Kraj, mówili. Dla niego to był pusty dźwięk. Czy dla nich naprawdę coś znaczył? –Wszyscy odczuwamy to samo w jakiejś chwili, powiedział sobie. My wszyscy, którzy wiemy coś niecoś o życiu. Kraj staje się czymś bardzo nierzeczywistym. A w dodatku nie wydaje się już sprawiedliwy. Straszni z nas szczęściarze. Bo straciwszy nogę, rękę, oko, wracamy z tamtego piekła do kraju, do tych wszystkich barów i dup. Podczas gdy zdrowi muszą tam siedzieć, wdychać dym i starać się przeżyć. Winch sięgnął po wysłużony chlebak, rozpiął go, wyjął butelkę szkockiej. Powiedział sobie, że się nie napije. Powiedział sobie, że mu nie wolno pić. A potem otworzył flaszkę i pociągnął długi, dwuczęściowy gorący łyk. No, to do zobaczenia, wy tam! Wasze zdrowie, dupki! Strona 19 27 Wznosząc ów toast, przechylił szyjkę butelki. Jeżeli gorzała była trucizną, a już zwłaszcza dla niego w obecnym stanie, to z pewnością trucizną przewyborną. Dziwna rzecz z tymi opiniami. Wciąż mówiono o cechach przywódczych. O tym, że albo ktoś je ma, albo nie ma. Że tego nie można się nauczyć. Same pierdoły. Po pięciuset latach znów zaczęło wracać do łask nowe, choć bynajmniej nie nowe słowo. Stare, używane w średniowieczu kościelne słowo – charyzma. Albo byłeś obdarzony charyzmą, albo nie, a jeżeli tak, to nic nie było dla ciebie niemożliwe, mogłeś zażądać, czego tylko chciałeś, a ludzie szli za tobą i byli ci powolni. Nie rozumieli, że na cechy przywódcze nie ma wpływu duch jakiejś osoby, ale że narzucane są one komuś przez samych wyznawców. To oni pragną mieć kogoś, kogo mogą darzyć szacunkiem. To oni potrzebują osoby, która wydawałaby im rozkazy. Źródłem cech przywódczych są oczy podwładnych. Potężna zmowa ludzkich mas. Być może cechy te istnieją w oczach głupich dowódców. Ale żaden mądry dowódca w to nie wierzy. Po prostu z tego korzysta. Czyż on sam nie robił tego od lat? Winch westchnął i podłożył dłoń pod głowę. Sam należał do ludzi z charyzmą i od dawna zaliczał się do "gwiazd" swojej dywizji. I to w takim stopniu, że znano go w innych dywizjach, w całej armii. Dzięki temu przekonał się, że wszystkie sławy są do siebie podobne. Należeli do tajnego klubu złodziei. Rozpoznawali się na pierwszy rzut oka i nigdy nie dobierali się jeden drugiemu do skóry. Ich hasłem była bystrość spojrzenia i malująca się w nim współwina. Nigdy nie rozprawiali o charyzmie. Ze znajomości z nimi, z faktu, że sam do nich należał, Winch nabrał przekonania, że ludzie charyzmatyczni to gatunek i gniazdo arcykłamców. Strona 20 28 Taka wiedza pozbawiała cię wszystkiego. Pozbawiała cię zadowolenia i życiowego napędu. Wszystkiemu odbierała wartość. I wszelki sens. Zaganiała cię z powrotem do wspólnej obory, wyglądającego – i cuchnącego – jak reszta żywego inwentarza. Inwentarza, do którego nie chciałeś się zaliczać. I ktoś taki jak on uchodził w swojej kompanii za bohatera. A niech ich szlag, niech ich szlag, niech ich wszystkich szlag trafi, pomyślał nagle z furią Winch. Nie zasługiwali nawet na to, by im to wybić z łbów łajnem schowanym do skarpety! Po cholerę się nimi przejmował?! Butelkę nadal trzymał na piersi. Pozwolił ręce ściskającej flaszkę ześlizgnąć się w dół po brzegu koi i odstawił whisky. A pal sześć ich wszystkich, to przeklęte armatnie mięso. Nie mogli przecież oczekiwać, że w nieskończoność będzie utrzymywał ich przy życiu, no nie? Winch wsparł się na łokciu i przez otwarte drzwi obserwował korytarz. Na jego drugim końcu znajdowała się dawna główna kabina statku. Tam właśnie zgromadzono mięso armatnie. W liczbie kilkuset sztuk. Miejsce foteli i stolików zajęły szpitalne łóżka, które ustawiono w równych rzędach. W tej jednej dużej, wysokiej sali leżeli ciężko ranni, wymagający stałej opieki. Pomiędzy nimi poruszały się ubrane na biało postacie. Tu i tam przy kucał lekarz, sprawdzający glukozę i plazmę, które spływały ze szklanych słojów zawieszonych na białych stojakach. Sali nie odmalowano, tak więc powolnym cichym cierpieniom rannych przyglądały się złocenia, cynobrowe ściany i lustra. Włącznie z Winchem płynęło tym statkiem tylko czterech żołnierzy z jego kompanii. I tylko jeden leżał na tej sali. 29 Kiedy pierwszy raz ujrzał główną kabinę, zemdliło go. Pomyślał, że za pierwszym razem odczuwają to z pewnością wszyscy żołnierze. Widok ten bowiem jasno i wyraźnie uświadamiał im, ile może kosztować wojna. Nie dostrzegali go jedynie ci, którzy w niej leżeli, i tylko do nich nie docierał odór, jakim zionęła. Także tędy przeszły wieści o dojrzeniu lądu, ponieważ po sali rozchodził się powoli