Strona 1 Strona 2 CURLEY MARIANNE STRAŻNICY VERIDIANU 03 Klucz Nic nie zostało rozstrzygnięte. Niczego nie da się rozstrzygnąć bez wojny. W ten sposób zbudowano Wszechświat. Zakon Chaosu wzrósł w siłę. Lathenia, wciąż wściekła z powodu śmierci ukochanego Marduka, nie chce dłużej czekać i wypowiada Straży ostatnią bitwę. Stawką jest kontrola nad wszystkimi światami... Oszalała bogini nie cofnie się przed niczym, by zrealizować swój cel. Członkowie Straży są w poważnych kłopotach – muszą odnaleźć zaginiony klucz, który pozwoli otworzyć zbrojownię w mitycznym Veridianie. Ale to nie jedyny problem. W ich szeregach ukrywa się zdrajca. Narastająca niepewność i podejrzliwość utrudniają Strażnikom skuteczne działanie. Zbliża się czas wypełnienia proroctwa, czas ostatecznego starcia z Lathenią... Kto ze Strażników okaże się akolitą Chaosu? Kto zdradzi w godzinie najwyższej próby? Strona 3 Dla mojej siostry Therese, z miłością i podziwem. Strona 4 Nim świat wolny stanie się, Niewinny kwiat zgładzony będzie, W starożytnego Veridianu lesie Dziewięciu twarze ujawnią się. Gdy prawy przywódca przestanie śnić, Królewskiej władzy nadejdą dni, Odwieczny wojownik o pradawnej duszy Z opatrzności łaską poprowadzi ich. Ostrożnie dziewięciu, zdrajca nadciągnie Z wojną goryczy pełną. Wezwani się jednością staną, Zaś nieufność zrodzi dysharmonię. Błazen obroni, wątpiący cienie rzuci, Młody śmiałek śmierci serce odda swe, A nikt nie zwycięży w walce Aż zaginiony wojownik powróci. Odważny światłem i mocą wiedziony Z wędrówki końca będzie zawrócony, A ostatnich wojowników dwóch Przysporzy radości, ale i koszmarów. Ze środka intrygi jedno się wynurzy, A drugie z nasion zła utworzy. Dwójka triumfu zasmakuje, Lecz jedno w swej śmierci go poczuje1. Przeł. Anna Wilk. Strona 5 Prolog Spotkanie miało się odbyć w opuszczonym klasztorze, na szczycie starożytnego skalnego monolitu na górze Athos, zewsząd otoczonego urwiskami. Jako pierwsza na miejscu zjawiła się Lathenia, którą, odkąd rozpoczęła walkę o władzę, zwano Boginią Chaosu. Towarzyszyli jej wierny wojownik Marduk i zaufany mag Keziah. Umowa była prosta: żadnej broni i tylko dwóch sprzymierzeńców po każdej ze stron. To spotkanie, zorganizowane z inicjatywy Loriana, miało na celu zawarcie pokoju, osiągnięcie przez brata i siostrę porozumienia, które pozwoliłoby zapobiec przepowiadanej finałowej bitwie, która zniszczyłaby życie na Ziemi w obecnym kształcie. Noc była czarna, wichura wyła w wąwozach. Lorian pojawił się u stóp monolitu w obstawie członków Try- Strona 6 bunału, lorda Penbarina i lady Arabelli. Był z nimi ktoś jeszcze. Owinięci w grube i ctepłe peleryny, nieśmiertelny i jego towarzysze wspinali się mozolnie, krok po kroku, po dwustu siedemdziesięciu dwóch śliskich stopniach z oblodzonego kamienia. Lord Penbarin przyspieszył, ostrożnie stawiając kroki, i zrównał się z Lorianem. - Nie mogę się oprzeć podejrzeniom, panie, że w tym spotkaniu kryje się więcej, niż twoja siostra pozwala nam przypuszczać. - Jego spojrzenie pobiegło do trzeciego towarzysza tej wyprawy. Lorian zatrzymał się, a pozostała trójka poszła w jego ślady i spojrzała w górę. - A ty, lordzie Penbarinie, jak zwykle jesteś przesadnie cyniczny. Lord Penbarin skrzywił się lekko, wiedząc, że Lorian powiedział prawdę. Wiatr jeszcze mocniej zaciął śniegiem, a oczy Loriana na moment spoczęły na trzecim towarzyszu. Uśmiechnął się sucho i skinął mu głową. -Jak długo potrwa to spotkanie, milordzie? — zapytała lady Arabella. Lorian przeniósł na nią spojrzenie, a chociaż jej twarz była niemal całkowicie ukryta w cieniu nasuniętego głęboko kaptura, nieśmiertelny z trudem oderwał od niej wzrok. Uniosła głowę i odwzajemniła spojrzenie, a Lorian po raz milionowy w ciągu tysiąca lat pomy- Strona 7 ślał, jak jeszcze znajduje siłę i determinację, aby pozostać istotą bezpłciową. Był tym już znużony - musiał poświęcić tak wiele na rzecz bycia sprawiedliwym i bezstronnym władcą. W końcu stanęli przed wykonaną z drewna cyprysowego bramą klasztorną. Wieki zaniedbania sprawiły, że deski były poczerniałe i przegniłe. Wrota otworzyły się ze skrzypnięciem. Zaaferowana służba, zatrudniona specjalnie na tę okazję, zaprosiła szacownych gości do środka. Wewnątrz owionęło ich ciepłe powietrze. Tylko Lorian, niewrażliwy na mróz i gorąco, pozostał obojętny na tę zmianę. Kręte kamienne schody po lewej stronie skierowały spojrzenia nowo przybyłych na wyższe piętro, skąd obserwowała ich Lathenia. Lorian skinął głową w jej kierunku. Ich umysły spotkały się i starły w szorstkim powitaniu. Bogini zeszła na dół. Biała suknia rozwiewała się za nią, purpurowa szarfa w pasie podkreślała szczupłą figurę, a długie palce prześlizgiwały się elegancko po poręczy. Marduk i Keziah trzymali się w odpowiedniej odległości za nią. To ich pani znajdowała się w centrum uwagi, to ona była przyczyną tego spotkania. Oni, mimo wszystko, pozostawali tylko jej uniżonymi sługami, o czym nie omieszkała im przypominać. - Bracie... — odezwała się, kiedy stanęła przed Lorianem. — Czy może... Skoro nie jesteś ani mężczyzną, ani kobietą, być może powinnam cię nazywać Strona 8 jakimś innym słowem? - W tym momencie spojrzała przelotnie na lady Arabellę, tak szybko, że nikt inny w komnacie tego nie zauważył. Lorian machnął lekceważąco ręką, a w jego głosie zabrzmiały irytacja i lekkie znużenie. - Jako że najwyraźniej trudno ci pojąć koncepcję bezstronności w odniesieniu do płci, możesz zwracać się do mnie w rodzaju męskim, tak jak zezwoliłem na to innym dla ich wygody. - Cóż za szkoda - prychnęła. - Z wielką przyjemnością mówiłabym do ciebie „ono". Lorian popatrzył jej głęboko w oczy. Lathenia jako pierwsza odwróciła spojrzenie, przenosząc wzrok na lorda Penbarina, a potem, na krótko, na lady Arabellę. Chociaż nie mogła nie zauważyć, że jej brat przyprowadził jeszcze jedną osobę, postanowiła zignorować nieproszonego gościa - przynajmniej na razie. — Dawno się nie widzieliśmy, milordzie, milady. — Cóż za pech, że w ogóle musimy się spotykać — odparł drwiącym tonem lord Penbarin. Lekkie uniesienie ramion Lathenii było jedyną oznaką, że zniewaga do niej dotarła. Jej twarz pozostawała obojętną maską. Celowo zatrzymała wzrok na trzecim sprzymierzeńcu brata. Jak na rozkaz zakapturzona postać wystąpiła naprzód. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyła Bogini, były przenikliwe błękitne oczy. Dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie, poruszając każdą kostkę, kiedy dotarło do niej wrażenie dostojeństwa bijące Strona 9 od stojącego przed nią mężczyzny. Bez wątpienia był członkiem Trybunału, ale nie potrafiła go rozpoznać. Przyszpiliła zimnym spojrzeniem brata i bezskutecznie spróbowała ukryć zaskoczenie i zaciekawienie. — Umawialiśmy się na dwoje sprzymierzeńców! Kim jest ten intruz? Lorian zauważył reakcję siostry, ale ukrył ogarniającą go satysfakcję. Dokładnie na to liczył. Skinął ręką, przywołując zakapturzonego mężczyznę. — Pozwól, że przedstawię ci byłego króla Anglii, Ryszarda II. — Lorian poczekał, aż jego słowa dotrą do siostry. — Obecnie można go nazywać Ryszardem, królem... Veridianu. Cofnęła się o krok. — Veridian ma króla? - Uniosła smukłą dłoń na wysokość obojczyka. Lorian nie powiedział ani słowa. Nie musiał. Wszyscy obecni wiedzieli, że teraz, gdy Veridian miał swojego władcę, Trybunał był w pełnym składzie, a Straż miała stać się silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. — Pani... — Król Ryszard skłonił się głęboko przed oszołomioną Boginią. — Jestem... zaintrygowany, mogąc cię poznać. Z niecierpliwością będę oczekiwał kolejnych spotkań. Ich oczy spotkały się na moment, podczas którego Lathenia zdołała zebrać myśli. Król Ryszard zrobił na niej wrażenie pod wieloma względami. Lorian cieszył się tym w skrytości ducha, podczas gdy Marduk, Strona 10 doskonale świadomy nagłego zainteresowania jego pani tym nieznajomym, chrząknął przez nos przypominający świński ryj. Zmieniony fizycznie po wcześniejszym pobycie w międzyświecie, Marduk wypadł z łask Bogini. Ten wyraz niezadowolenia wystarczył, żeby obudzić czujność Lathenii, chociaż z wysiłkiem zdołała stłumić swoje emocje, zanim zostały publicznie przeanalizowane. Westchnęła, wyraźnie tracąc zainteresowanie. - Zobaczymy, milordzie. - Gwałtownie podniosła wzrok i ruszyła w kierunku schodów, ignorując gęstą, duszną atmosferę. Służący zaprowadzili członków Trybunału do obszernej komnaty o kamiennych ścianach, oświetlonej setkami świec. Na jej środku stał stół zrobiony w całości z kryształu i siedem dopasowanych do niego krzeseł, sprowadzonych z pałacu Lathenii specjalnie na tę okazję. Lorian zauważył siedem siedzisk, ale nie powiedział ani słowa. Z pewnością nie mogła się spodziewać króla Ryszarda! Inna rzecz, że obecnie nie zaskoczyłoby go już nic, co mogłaby zrobić jego siostra. Cała siódemka zajęła miejsca przy stole, Lathenia i Lorian zasiedli naprzeciwko siebie. Na dłuższą chwilę zapadła cisza, a król Ryszard, najmłodszy stażem członek Trybunału, zaczął się zastanawiać, czy nie rozmawiają bez jego wiedzy - niedawno przekonał się, że jest to możliwe. Miał nadzieję, że tak nie będzie, to Strona 11 byłaby z ich strony niesłychana arogancja. Ostatecznie po co właściwie mieli tu być pozostali, jeśli nie po to, aby stać się świadkami spotkania? Lorian spojrzał w jego stronę, a król Ryszard momentalnie pożałował niewypowiedzianych na głos myśli. Ale wzrok Loriana szybko złagodniał, nieśmiertelny niemal niedostrzegalnie skinął głową. - Masz całkowitą rację, mój panie. Król Ryszard mruknął cicho na potwierdzenie, przysięgając sobie, że od tej pory będzie lepiej kontrolował własne myśli. Musiał się jeszcze wiele nauczyć. — Myślałem o tym — ciągnął Lorian, zwracając się do króla Ryszarda — co powiedzieliby moi rodzice, gdyby jeszcze żyli. — Też coś! — Lathenia machnęła ręką. — Natomiast ja rozmyślałam o tym, że mój brat ostatnio sprawia wrażenie niezwykle melancholijnego. Zabawna oznaka słabości. - Tak się składa, Lathenio, że nieśmiertelny może zginąć tylko z rąk innego nieśmiertelnego. Srebrne oczy Lathenii na moment przybrały barwę obsydianu, a jej długie palce uderzyły o blat stołu. — Grozisz mi, bracie? Lorian sprawiał wrażenie rozbawionego dramatycznym gestem siostry. Ich rodzice kochali się i walczyli ze sobą tak zażarcie, że ostatecznie zabili się nawzajem w chwili gniewu. - Uważasz, że bawi mnie śmierć naszych rodziców? Strona 12 Lathenia milczała, ale jej milczenie z jakiegoś powodu zaniepokoiło Loriana. — Czy wiesz o śmierci rodziców coś, czego nie wiem? — Nie. Byłeś przy tym. - Tak, widziałem, jak trzymają ostrza przy swoich gardłach. Ale kiedy zjawiłem się po wszystkim, byłaś tam przede mną. - Przyszłam kilka sekund wcześniej. — Wiele może się zdarzyć w ciągu kilku sekund odmierzanych przez nieśmiertelnego — rzucił oskarżycielsko. Lathenia przybrała postawę obronną i szybko zmieniła temat. - Posłuchaj sam siebie! To ja powinnam zadawać pytania. Pytania o naszego brata. Jesteś bardziej przebiegły niż pozwalasz sądzić swoim poplecznikom. — Popatrzyła kolejno na członków Trybunału. - W ogóle go nie znacie. To nie jest ten szlachetny Lorian, któremu ufacie. To on zamordował naszego brata! — Zwróciła wzrok na Loriana. - Dartemis nie stanowił dla ciebie zagrożenia. Ja je stanowiłam! Dlaczego więc zgładziłeś niewinne dziecko? Lorian przypomniał sobie, że Dartemis nigdy nie był „niewinnym dzieckiem", lecz najmłodszym i najpotężniejszym z trójki rodzeństwa. Musiał go przenieść do innego świata, dla jego własnego dobra. Do świata, gdzie do dzisiaj pozostawał żywy i zdrowy, w którym nawet jego chciwa siostra nie potrafiła wyczuć życia. Strona 13 I tam właśnie miał pozostać, wykorzystując swoje moce - jako władca, mag i wiele, wiele więcej. Lorian przywołał w pamięci dzień, w którym zobaczył brata używającego magii - niezwykle potężnej i niespotykanej magii. Zrozumiał wtedy, że mając talent Dartemisa na wyciągnięcie ręki, Lathenia stanie się zbyt potężna. Ale teraz były pilniejsze sprawy: trzeba było zażegnać ten konflikt bez uciekania się do wojny. Pozwolił, żeby ta ostatnia myśl dotarła do wszystkich w komnacie, szybko przykuwając z powrotem ich uwagę. Lathenia skrzywiła się. - Co się z tobą dzieje? Jesteś bardziej melancholijny niż przypuszczałam. Gdybym nie znała cię tak dobrze, powiedziałabym, że się zakochałeś. Jej słowa rozgniewały Loriana. - Nie jestem takim głupcem, by pozwolić, aby choćby cień miłości wpłynął na mój osąd! Zapadła cisza, a Lathenia zmagała się z chęcią spojrzenia na lady Arabellę. Splątane emocje wypełniały komnatę. Lady Arabella nie ośmielała się podnieść głowy i lustrowała wzrokiem lodowato błękitne żyłki przeświecające przez bladą skórę jej dłoni, podczas gdy lord Penbarin gapił się przez stół, jakby pierwszy raz w życiu widział pozostałych członków Trybunału. Gardłowy, chropowaty głos Marduka przerwał milczenie i rozładował atmosferę. Strona 14 - To spotkanie jest stratą czasu. Nie rozwiążemy tu żadnego problemu. Niczego nie da się rozstrzygnąć bez wojny, takie są prawa wszechświata. - Czy słowa Marduka są prawdziwe, siostro? - zapytał Lorian. - Czy nie ma nadziei na pokój między nami? Lathenia popatrzyła znacząco na brata. - Pokój może być tylko tam, gdzie panuje sprawiedliwość, a ty uzurpujesz sobie władzę. - Czy muszę ci przypominać, że spośród naszej trójki to ja przyszedłem na świat jako pierwszy? -Tak twierdzisz — sprzeciwiła się Lathenia. — Ale to powinnam była być ja! Zerwała się z miejsca wyprostowana i sztywna z wściekłości, z oczyma płonącymi jak węgle. - Marduk ma rację. To spotkanie jest bezcelowe. Tylko siłą będę mogła dojść sprawiedliwości. To ja powinnam władać wszystkimi światami i zdobędę je! - Siostro, żadne z nas nie włada światami — odparł spokojnie Lorian. - Ludzie rządzą się sami. Mają wolną wolę i sami wybierają swoje przeznaczenie. Dopóty, dopóki istnieją śmiertelnicy, jesteśmy tylko ich opiekunami. - To się zmieni. Ramiona Loriana zesztywniały, on także podniósł się z miejsca. Spojrzenia zebranych w komnacie biegły od jednego rozgniewanego bóstwa do drugiego. - Nie możesz zmienić tego, co być powinno - syknął Lorian. - Marduk mówił o prawach wszechświata, ale ja mówię o prawach życia. Strona 15 — Moim celem jest połączenie światów - oznajmiła Lathenia. — I osiągnę to. — Ależ to by była katastrofa! - W głosie Loriana brzmiała zgroza. - Ludzie by się... zmienili. Samo ich istnienie zostałoby zagrożone dominacją istot pozbawionych duszy. To, co niepojęte, stałoby się rzeczywistością, a z czasem zatarłaby się granica miedzy śmiertelnością a śmiercią. Milczenie Lathenii sprawiło, że Lorian zrozumiał pokłady determinacji drzemiące w jego siostrze. Po raz pierwszy w swym długim życiu poczuł ukłucie autentycznego strachu, który szybko przemienił się w gniew. — Nie możesz tego zrobić — wyszeptał głosem, który sprawił, że włoski na szyi lorda Penbarina zjeżyły się. — Nie pouczaj mnie, Lorianie - Lathenia uniosła rękę, wskazując długim palcem wąską szczelinę w suficie. - Oto co myślę o twoich mediacjach pokojowych. Sklepienie zaczęło się kruszyć. Ogromne bryły kamienia i cegły wystrzeliły w niebo, a za kolejnym skinieniem dłoni Lathenii sufit zniknął całkowicie w gwałtownej zamieci śnieżnej. — Co ty wyprawiasz? — w fioletowych oczach Loriana zalśnił niepokój. Lathenia nie odpowiedziała, unosząc wzrok ku zadymce. W blasku błyskawicy i huku gromów grube chmury zawirowały i zaczęły się rozpraszać. W kilka chwil zawierucha ucichła, odsłaniając nocne niebo, na którym migotały miliony gwiazd. Strona 16 Ale Lathenia jeszcze nie skończyła, Lorian o tym wiedział. Nie odrywał wzroku od wspaniałego nocnego nieba. Świetlnemu wybuchowi towarzyszył syk, który szybko przemienił się w raniący uszy świst. Sprawił, że śmiertelnicy padli na ziemię na ułamek sekundy przedtem, nim spadający kawał skały eksplodował nad ich głowami. Lady Arabella wrzasnęła i idąc za przykładem króla Ryszarda ukryła się głębiej pod stołem. Lorian nie poruszył się, ale emanująca od niego moc była niemal namacalną siłą w odsłoniętej komnacie na szczycie urwiska. Nieśmiertelny uniósł wzrok, koncentrując się na intensywnie błękitnej gwieździe migoczącej na odległym niebie. - Oho - zauważył lord Penbarin. - Siedźcie w bezpiecznym miejscu i nie wchodźcie im w drogę. To może być cieką... Zanim zdążył skończyć, oślepiające światło pomknęło w ich kierunku, a wysoki, jękliwy dźwięk niemal ogłuszył członków Trybunału. Gwiazda rozprysła się w atmosferze, a na komnatę spadł deszcz żaru, światła i płonących odłamków. Służący wysypali się z klasztoru, zatykając uszy i lamentując, że niebo spada na Ziemię. Uciekali w dół zbocza jak mrówki, tak szybko i tak daleko, jak to było możliwe. W ciągu kilku minut na Ziemię spadł najbardziej olśniewający deszcz meteorów, jaki kiedykolwiek mo- Strona 17 gli obserwować ludzie. Jeden z meteorytów eksplodował tak blisko, że cały skalny monolit zadrżał, a ściany klasztoru zaczęły pękać po jednej stronie. Lorian popatrzył na siostrę z obrzydzeniem. - Czy nie szanujesz żadnego życia poza swoim własnym? Wzruszyła ramionami. Inny meteoryt przemknął niemal poziomo po niebie, aby rozbić się na odległym lądzie. -To było Angel Falls! - Lorian z wściekłością spojrzał na siostrę. - Doprawdy? Boisz się utraty kilku żołnierzy? - Nie pomyślałaś o własnych żołnierzach, którzy tam mieszkają? - Mogę zaryzykować życie kilku z nich, aby oglądać śmierć twojej elity. Lorian patrzył na nią przez chwilę i z odrazą. - Posuwasz się za daleko. - Pamiętaj, bracie, że zawsze jestem gotowa posunąć się o krok dalej niż ty. Nie odpowiedział, a ci, którzy ukryli się pod stołem, podnieśli się na tyle, żeby zobaczyć, co planuje. Lorian nie poruszył się, zamknął tylko oczy. Lady Arabella popatrzyła na lorda Penbarina. Nigdy nie widziała ich władcy tak skoncentrowanego i rozwścieczonego. Lord Penbarin wzruszył nieznacznie ramionami i obserwował, jak jego pan i mistrz zaczyna emanować wewnętrznym światłem i lekko drżeć. Strona 18 Oczy Lathenii spoczęły na Keziahu, starym, zaufanym magu. Ale nawet Keziah, który żył na tym świecie od tak dawna, nigdy nie widział niczego podobnego. Potrząsnął głową. - Nie wiem, wasza wysokość. - Bracie? — spytała. — Co zamierzasz? W końcu światło emanujące z ciała Loriana osłabło, drżenie uspokoiło się, a on opadł na miejsce. Było oczywiste, że cokolwiek robił, dokonało się. Inni patrzyli w niebo, ale lord Penbarin nie odrywał wzroku od swojego pana. W końcu Lorian uświadomił sobie, gdzie się znajduje. Otworzył oczy i napotkał spojrzenie lorda Penbarina. Pokazał mu w myślach, czego dokonał, a lord Penbarin odetchnął gwałtownie. Przez moment zastanowił się, ile to będzie kosztować jego władcę, ale już się stało - pozostawało tylko czekać na konsekwencje. Lady Arabella popatrzyła na lorda Penbarina w poszukiwaniu odpowiedzi. Obawiając się, że usłyszy go Bogini, przesłał jej tylko pojedynczy strzęp myśli. ... Wezwani. Strona 19 Rozdział 1 Rochelle Szkoła zmieniła się. Przy bramie stali ochroniarze, nie nosiliśmy mundurków, a na ziemi leżało pełno śmieci. Zupełnie jakby nikomu już nie zależało - na szkole, na klasach ani nawet na sobie samym. Wiedziałam o tym, ponieważ słyszałam myśli kolegów. Zanim nauczyłam się to kontrolować, docierały do mnie wszystkie myśli i omal nie oszalałam. Pewnego dnia w mojej głowie ni stąd, ni zowąd zaczęły bezustannie rozbrzmiewać głosy. Byłam naprawdę zmęczona i nie dawałam sobie z tym rady. Byliśmy zebrani w sali gimnastycznej, ja stałam na samym środku i poczułam, że muszę natychmiast stąd wyjść. Wybiegłam z sali. Nie zatrzymałam się, dopóki nie wpadłam do graniczącego ze szkołą lasu. Tak naprawdę chciałam zacząć krzyczeć i powiedzieć im Strona 20 wszystkim, żeby stulili pyski. Nawet teraz myśli, które przypadkowo słyszałam, potrafiły mnie zaszokować. Ludziom zdarzało się myśleć okropne rzeczy nawet o swoich najlepszych przyjaciołach. Autobus podjechał pod bramę szkoły, ale ja czekałam, aż pozostali wysiądą, wyglądając przez okno. Z pulsującą w uszach muzyką nie zauważyłam, kiedy autobus opustoszał. Spostrzegłam, że kierowca obserwuje mnie w tylnym lusterku. Kiedy zobaczył, że patrzę na niego, uniósł brwi. Spieszył się. Prawdopodobnie skończył już zmianę i nie mógł się doczekać, aż pójdzie do pubu. Jasne, było dopiero wpół do dziewiątej rano, ale życie bardzo się zmieniło. Wiele z dawnych zasad już nie obowiązywało. - Hej, mała, wysiadasz? Wyciągnęłam słuchawki z uszu i schowałam odtwarzacz CD. Kiedy wkładałam go do plecaka, pozwoliłam, żeby myśli kierowcy dotarły do mojego umysłu. Hm, to chyba córka Thallimarów? Jej ojciec siedzi za morderstwo. Lepiej jej nie drażnić... Chociaż w sumie ma niezłe... - Znajdź sobie jakieś hobby — przerwałam jego myśli i szybko wysiadłam z autobusu. Pozostali byli już w szkole: Ethan, Matt i Isabel. Od czasu powrotu ze świata podziemnego stali się sobie naprawdę bliscy. Zupełnie jakby to, czego tam doświadczyli, stworzyło między nimi więź. Naprawdę silną więź. Teraz, kiedy nie spotykałam się już z Mat-