Leszek Kraskowski Inspekcja pt. Max Davidson siedział rozparty wygodnie w głębokim skórzanym fotelu. Praca, którą wykonywał od piętnastu lat była nierozerwalnie związana z tym fotelem. W Kalifornijskim Centrum Obrony uchodził za doświadczonego pracownika, posiadał przy tym ogromną intuicję tak potrzebną w jego zawodzie. Nie był jednak kimś wybitnym, ot starszy człowiek wciągnięty w tryby olbrzymiego systemu obrony, niemalże zespolony z nim w jedną całość. Z wyglądu niepozorny, niezbyt wysoki, zbliżający się do czterdziestki mężczyzna. Powszechnie lubiany, umiał stanowczością i doświadczeniem wzbudzać respekt wśród podwładnych. Po wyjeździe swojego bezpośredniego zwierzchnika majora Hopkinsa na szkolenie specjalne do Europy Zachodniej został jednomyślnie wyznaczony przez dowództwo na stanowisko pierwszego oficera obrony sektora B 30-60 Centrum. Nie spowodowało to jednak rozstania z ulubionym fotelem, nowa funkcja nie wymagała zmiany miejsca pracy. Lubił swoją pracę, była ona dla niego praktycznie jedyną okazją do wyżycia się, do reprezentowania własnego ja. W grubych murach podziemnego kompleksu obrony, rozciągniętego na przestrzeni kilkuset km2, czuł się bezpieczny a zarazem potrzebny. Rodziny nie posiadał i nie czuł chęci jej założenia. Wszyscy - żona i dwoje dzieci - zginęli podczas drugiej wojny międzygalaktycznej. Zadecydował ułamek sekundy - syrena alarmowa zawyła zbyt późno, nie mogli już zdążyć do schronu. Max odczuł na własnej skórze to wielkie bombardowanie z 23 września 3103 roku. Znajdował się wtedy na Florydzie i wraz z mjr. Hopkinsem sprawdzał stan techniczny tamtejszego ośrodka obrony. Posyłał raport za raportem do Głównego Ministerstwa Obrony i Podbojów Kosmicznych wskazując na karygodne zaniedbania, ale wielkie osobistości z tego urzędu bardziej były wówczas zajęte kampanią wyborczą i na raporty Davidsona nie zwracały uwagi. Wielkie bombardowanie z 23 września zaskoczyło wszystkich. Dotychczas działania wojenne toczyły się w odległych galaktykach i nikt nie dopuszczał nawet myśli, że może nastąpić bezpośredni atak na Ziemię. Ośrodek obrony na Florydzie został całkowicie zniszczony, większość załogi zginęła, a Max ciężko ranny cudem uniknął śmierci. Długie miesiące przebywał potem w szpitalach, ale powrócił do zdrowia. Teraz, siedząc zadumany w fotelu, przypominał sobie tamte tragiczne chwile. Po zdobyciu nowych planet spoza Układu Słonecznego Ziemia znalazła wreszcie dogodne miejsce dla swej ekspansji kolonialnej. Był to dla Ziemi właściwie jedyny ratunek. Opętana zbrojeniami, przeludniona, stojąca w obliczu groźby samozagłady planeta Ziemia odkryła miejsce dla wyładowania swej ogromnej energii. Z chwilą wybuchu pierwszej wojny międzygalaktycznej ustały konflikty globalne. Nic bowiem tak nie jednoczy, jak wspólne poczucie zagrożenia. Położyło ono kres VII wojnie światowej, rozpętanej zresztą zupełnie przypadkowo przez źle zmontowany komputer. Z zadumy obudził Maxa natarczywy dźwięk mikrotelefonu. Wróciło poczucie rzeczywistości. - Co się z tobą dzieje, Davidson? - dobiegł doń zaniepokojony głos szefa służby bezpieczeństwa Centrum. - Wszystko w porządku - odpowiedział szybko Max. - Mam meldunki od posterunków 35 i 56 z sektora B o awarii identyfikatorów. To twój rejon. Wzmocnij czujność. Niewykluczone, że ktoś niepowołany bez karty identyfikacyjnej, kręci się po tym obszarze - wyjaśnił z oddali zachrypnięty głos. - Dobrze. Wysyłam patrole na sprawdzenie terenu i grupę techników w celu usunięcia awarii. Razem 16 osób. Więcej nie mogę, pozostali zajęci - odpowiedział rzeczowo Max doprowadzony już do świadomości. Czynił to jedynie dla zadośćuczynienia przepisom. Osobiście uważał, iż wtargniecie jakiegoś nieproszonego gościa na teren Centrum jest niemożliwe. Kontrole, fotokomórki, identyfikatory, system kamer, pola siłowe - wszystko to stanowiło zaporę nie do przebycia. Zresztą komu zależałoby na wchodzeniu do Centrum Obrony? Na mocy dekretów paryskich z 2109 roku wszystkie państwa zostały połączone w jeden organizm państwowy o ustroju demokratycznym. W skład tego sztucznego państwa wchodziły okręgi, granice istniały nadal, ale były jedynie granicami okręgów. W ciągu tych kilkunastu lat Ziemia dokonała ekspansji na skalę dotychczas niespotykaną. Opanowano w sposób brutalny większość planet, co było zresztą przyczyną dwóch wojen międzygalaktycznych, ale Ziemia wyszła z nich zwycięsko. Nie zagrażało jej żadne niebezpieczeństwo, najgroźniejsza planeta - Imperium Maonah, oddalona była o dziesiątki tysięcy lat świetlnych i nie zagrażała ziemskiej strefie wpływów. Drzwi otworzyły się z lekkim świstem. Wychodził właśnie na kontrolę rutynową oddział służby bezpieczeństwa. Dziesięć osób w stalowych kombinezonach oddalało się powoli w głąb korytarza. Za nimi podążała grupa techników odzianych w jaskrawo-żółte uniformy. Max zameldował szefowi służby bezpieczeństwa o wysłaniu patrolu wpatrując się jednocześnie w dziesiątki monitorów. Jego zadanie było ścisłe określone - zapewnienie bezpieczeństwa w swojej części sektora B, usuwanie awarii wszelkiego rodzaju, kontrola automatów, zapewnienie nieprzerwanej łączności i informowanie o ewentualnym zagrożeniu z zewnątrz. Nagle do uszu Maxa dotarł przeciągły gwizd i w jego służbowym pokoju zrobiło się zupełnie ciemno. Zgasły wszystkie kolorowe lampki na pulpitach, ściemniały monitory, zamarły fluoryzujące wskaźniki. Max zerwał się z fotela i błyskawicznie nacisnął przycisk mikrotelefonu. Bez skutku. Próbował uruchomić zasilanie awaryjne - nic. Cisza, pusta ciemność. Uruchomił łączność awaryjną - niezależną od centralnego zasilania. - Halo, tu sektor B 30-60. Jak mnie słyszycie? - w jego głosie drgały nutki zdenerwowania i irytacji. - Słyszę cię dobrze - zaskrzypiał regulaminową odpowiedź główny komputer zasilania. - Usuń natychmiast awarię w moim sektorze - rozkazał Max. - Wszystkie systemy działają sprawnie - zacharczało w aparacie. - Nie ma energii w sektorze B 30-60, nic nie działa - krzyknął Max. - Nie zaistniała żadna awaria. Wszystko funkcjonuje normalnie - odparł robot. Bezmózgi bydlak - zaklął w duchu Max. - Połącz mnie z szefem obrony - powiedział głośno. - Połączenie awaryjne przez główny komputer zasilania - recytował formułkę robot - może być wykonane jedynie w przypadku awarii bezpośredniej łączności. Ponieważ taka awaria nie zaistniała, połączenie takie jest niemożliwe. - Na szmelc się nadajesz kupo złomu, a nie do Centrum Obrony - wrzasnął Max i wyłączył mikrotelefon. Max znany był ze swoich kłótni z komputerami. Nigdy nie darzył ich sympatią i wzajemnie. Kłótniami tymi bawiło się całe Centrum, podawano sobie z ust do ust ich treść niejednokrotnie ją upiększając. Max przypłacił to utratą premii. Dowódca Centrum poczuł się bowiem urażony, gdy jego własny komputer został nazwany przez Maxa durnym pudłem skonstruowanym przez psychopatów. Wypowiadając te słowa Max nie przypuszczał nawet, iż twórcą owego nieszczęsnego pudła był właśnie dowódca Centrum. W pokoju Maxa znów nastała cisza, tak głęboka, że aż przerażająca. Max zdawał sobie sprawę z grozy sytuacji. Komory powietrzne nie działają i nie dostarczają powietrza do jego ciasnego pomieszczenia. Automatyczne pancerne drzwi są zamknięte i nie ma siły, która by je otworzyła. Całe pomieszczenie z wygodnego miejsca spokojnej pracy przemieniło się nagle w żelbetonową klatkę z miękkimi obiciami. - Niedługo powinien wrócić któryś z wysłanych patroli - nie tracił nadziei Max. Wtem nagły krzyk rozdarł powietrze. W tej śmiertelnej ciszy i ciemności pokojów umieszczonych 500 metrów poniżej powierzchni gruntu krzyk ten zdawał się być czymś niesamowitym i pełnym grozy. Max zerwał się na równe nogi. Nasłuchiwał, ale znów zapanowała niezmącona niczym cisza. Jedyne połączenie, jakie miał z resztą świata, to mały nadajnik pozwalający na połączenie się z przestarzałym komputerem z magazynu części zamiennych. Max postanowił wykorzystać tę szansę. - Halo, tu sektor B 30-60. Odbiór! - Zgłaszam awarię w sektorze B 30-60. Proszę o natychmiastowe powiadomienie dowództwa i zlikwidowanie awarii. - Kto zgłasza awarię? - trzasnęło w mikroodbiorniku. - Nie posiadam połączenia z dowództwem. Ten blok połączeń jest obecnie w konserwacji - odezwał się po dłuższej chwili komputer. - To wyślij patrol robotów, do głównego dowództwa - krzyknął Max. - Nie mam takich uprawnień! - To rozkaz! - Max wyczerpał już swoje argumenty. - Wysyłam oddział. Zamelduję... łączność się urwała. Ostatnie słowa komputera napawały jednak otuchą. System bezpieczeństwa sektora B jest sparaliżowany, a dowództwo o tym nie wie! Główny komputer zasilania udziela fałszywych informacji! Skandal!!! Już dawno należało oddać go do konserwacji - myślał Max. I znów ta ciemność i ta cisza. Awaryjny interkom odezwał się jednak po krótkim czasie. - Halo, tu UECOF-5, Odbiór. - Max Davidson zgłasza się! - Oddział patrolowy robotów nie wrócił. Łączność z nim urwała się kilka minut temu. Ostatnie sygnały wskazują na to, że uległ całkowitej dezintegracji. - Czy nie ma innej możliwości połączenia się z dowództwem? - Nie. Mogę jedynie wysłać do twojego sektora oddział patrolowy złożony z czterech ludzi. - Czekam. Max był poirytowany i zły na cały świat. Jego miejsce pracy stawało się stalową trumną. Zaczynało brakować powietrza. Max postanowił spokojnie czekać na oddział patrolowy. Nie mógł jednak usiedzieć na swoim miejscu. Chciał uruchomić system alarmowy, ale okazało się, że od dawna nie konserwowany system po prostu nie działa. Chciał wydostać się z tego ciasnego pomieszczenia, ale na przeszkodzie stały wielkie pancerne drzwi unieruchomione w momencie awarii zasilania. Max powoli wyciągnął zza pasa swój pistolet laserowy. Długo celował. Wreszcie posłał wiązkę promieni w sam środek drzwi. Oślepiający błysk i potworny huk. Ogień rozjaśnił ciemność. Max odruchowo przypadł do podłogi. Gdy dym się już nieco rozrzedził Max ujrzał, że stalowe drzwi pozostały nietknięte, natomiast zapaliły się obicia ścian. Cholera! - zaklął. - Mam czego chciałem. Usmażę się tu na dobre! Pokój szybko napełnił się dymem. Ksztusząc się i klnąc na wszystko Max złapał za gaśnice. Po chwili strumień piany pokrył tlące się ściany pokoju, para zmieszała się z dymem. Zasyczało, zaskwierczało, ale ogień został ugaszony. Pożar spowodował jednak dalsze zmniejszenie się skromnych zapasów tlenu. Max zmuszony był do założenia maski tlenowej. Było to jednak wyjście krótkotrwałe - tlen wystarczał jedynie na 15 minut. Wtem do świadomości Maxa dotarł daleki odgłos kroków. Chwile nasłuchiwał, następnie zdarł maskę tlenową i rzucił się do drzwi - łomocząc w nie i kopiąc próbował zwrócić na siebie uwagę. Odniosło to widać pozytywny skutek, gdyż kroki zaczęły się przybliżać. Po chwili odgłos był już wyraźny. - Max Davidson - jesteś tam? - dobiegło zza drzwi. - Tak, do jasnej cholery otwórzcie! - krztusząc się zawołał Max. - Podaj nam kod do głównego superkomputera obrony. Inaczej te drzwi się nie otworzą. Uszkodziłeś mechanizm laserem. Max Davidsort był jednym z nielicznych znających ten kod. Wiedział doskonale, że informacji o kodzie wolno mu udzielić jedynie w przypadku bezpośredniego zagrożenia Centrum. Kod ten otwierał drogę do głównego superkomputera, znając go można było kierować całym Centrum. Nie miał jednak czasu na długie rozważania. Uznał, że bezpieczeństwo kompleksu obrony jest zagrożone i może zdradzić kod. Chciał tylko upewnić się, z kim ma do czynienia. - Z jakiego oddziału jesteście?- zapytał. - 2 Oddział Ochrony sektora B por. Brooke'a - padła odpowiedź. To uspokoiło Maxa Znał doskonale młodego porucznika i jego ludzi. Miał do nich pełne zaufanie. Mógł im podać kod, który był zresztą co miesiąc zmieniany. - Kod brzmi: 34196-Ba-91. - O.K. Poczekaj chwilę. Zaraz otworzymy poprzez główny superkomputer. - Pospieszcie się - Max chciał jeszcze coś powiedzieć, ale drzwi otworzyły się nagle i ujrzał automatyczne pistolety laserowe wycelowane prosto w jego pierś. W drzwiach stało trzech osobników o popielatym kolorze twarzy, ubranych w mundury załogi por. Brooke'a. - Rączki grzecznie do góry - wycedził przez zęby osobnik ze szramą na twarzy. - Jesteście z Mediona. Nie wolno wam podnosić ręki na człowieka - odpowiedział zaskoczony Max. - Nie mędrkuj bracie - najmłodszy z popielatych doskoczył do Maxa i jednym sprawnym ruchem wyciągnął mu pistolet zza pasa, a wraz z nim kartę identyfikacyjną. Po chwili Max posłusznie podniósł ręce do góry. Decydującym argumentem był pistolet przystawiony do brzucha. Napastnikami byli mieszkańcy planety Medion zajętej przez Ziemię około 20 lat temu. Planeta była słabo ufortyfikowana, zamieszkujący ją lud popielatych żył na niej w umiłowaniu pokoju i wolności. Zdobywanie jej jednak trwało przeszło pół roku - i jej mieszkańcy stawiali zacięty, wręcz bohaterski opór. Woleli ginąć, niż poddawać się. Z 50 mln ludności zamieszkującej małą planetę, przetrwało ziemski najazd niecałe 10 mln. Część wymarła potem z głodu i chorób. Max wiedział o tym dobrze - jego ojciec zginął na Medionie. Prowadzili go wąskim korytarzem w kierunku głównego superkomputera Centrum. Wykorzystując kartę identyfikacyjną Maxa przechodzili bez trudu przez identyfikatory sektora A. Sektor B był bowiem nadal pogrążony w ciemnościach i żadne aparaty kontrolujące w nim nie działały. Przechodząc wąskimi korytarzami tego sektora Max potknął się o coś miękkiego i upadł na stalową podłogę boleśnie rozbijając sobie kolana i nos. Ręce związane z tyłu nie mogły zamortyzować upadku. Gdy podniósł się z przerażeniem stwierdził, iż potknął się o ciało por. Brooke'a - szefa oddziału ochrony sektora B. Przypomniał sobie ten krzyk w ciemności. Teraz por. Brooke leżał w kałuży krwi, a jego ludzie związani siedzieli potulnie zamknięci w jednym pokoju. Sektor A był sektorem centralnym. Wszystko działało tu sprawnie - po korytarzach kręcili się ludzie, jeździły automaty. Umieszczona dyskretnie pod żebrem Maxa lufa pistoletu nie pozwalała mu jednak na czynienie jakiegokolwiek ruchu sugerującego jego sytuację. I tak dotarli do olbrzymiego pomieszczenia głównego superkomputera. Wejścia do pomieszczenia strzegły szeregi identyfikatorów i fotokomórek. Popielaci znali jednak magiczny kod, który otwierał im drogę niczym hasło Sezamie, otwórz się! Max był wściekły na siebie, że się tak dał nabrać - przekazał napastnikom kod i poczucie winy nie dawało mu spokoju. Dalsze wypadki nastąpiły szybko. Napastnicy za pomocą superkomputera ogłosili alarm czerwony, który przewidywał zgromadzenie wszystkich członków załogi Centrum w głównej hali dowodzenia. Ludzie biegli do hali nawet z najdalszych rejonów Centrum nieświadomi faktu, że pchają się w pułapkę. Nikogo alarm czerwony zbytnio nie dziwił - od czasu do czasu dowództwo urządzało takie próbne alarmy w celu podniesienia poziomu dyscypliny i wyszkolenia załogi. Z chwilą zgromadzenia wszystkich w hali głównej ich funkcje przejmowały na krótki czas roboty. Chwila ta została należycie wykorzystana przez popielatych - drzwi w hali zostały hermetycznie zamknięte, a roboty podporządkowane superkomputerowi, który był opanowany przez napastników. Hala stała się wiezieniem dla liczącej 2500 mężczyzn załogi. Zaskoczone dowództwo zostało równie obezwładnione jak i reszta. Specjalny sektor Q zajmowany przez dowództwo został po prostu odcięty od reszty Centrum przez zablokowanie drzwi. Ponieważ istniała groźba otworzenia drzwi i uwolnienia dowództwa przez jej własny, niezależny komputer napastnicy z Mediona zalali wodą sektor Q topiąc w nim całą kadrę dowódczą i personel pomocniczy. Wszystkie te sprawne poczynania popielatych twarzy obserwował Max. Kroplisty pot spływał mu strumyczkami po twarzy. Związany przez napastników nie mógł nic zrobić. Wkrótce jednak okazało się, że po utopieniu wszystkich oficerów z sektora Q porywacze nie mieli z kim prowadzić pertraktacji. Postanowili więc posłużyć się Davidsonem. Max został rozwiązany i zmuszony do nawiązania kontaktu z powierzchnią planety. Wkrótce udało mu się uzyskać połączenie z główną kwaterą obrony Ziemi w Genewie. - Jesteśmy przedstawicielami Ligi Międzyplanetarnej utworzonej z narodów planet uciemiężonych przez Ziemię - mówił do mikrofonu popielaty ze szramą na twarzy. - Opanowaliśmy główne Centrum Obrony Okręgu USA. Dowództwo Centrum zostało zlikwidowane. Jesteśmy gotowi wysadzić całe Centrum wraz z planetą, jeżeli nie nawiążecie z nami rozmów i nie spełnicie naszych żądań - chrypiał do mikrofonu. Pełna konsternacja. Po drugiej stronie długo nikt się nie odzywał. - Głupie żarty - zamruczał jakiś głos. - Możecie sprawdzić. Superkomputer Centrum został nastawiony na samozniszczenie, które nastąpi za dwie godziny. Nagły dreszcz przeszedł po plecach Maxa. W Genewie musieli poczuć to samo. - Sprawdziliśmy. Wasz superkomputer możemy unieruchomić w każdej chwili. Nie będziecie mogli wysadzić Centrum - mówił zastępca dowódcy obrony Ziemi gen. Markens. Jego głos brzmiał stanowczo, zdecydowanie. Max poczuł, że jest mu lżej na duchu. Nie wiedział nawet, iż superkomputer głównego systemu obrony USA można zablokować z Genewy. Jego spokój zniszczyły jednak dalsze słowa terrorysty ze szramą. - Superkomputer nie będzie nam potrzebny. Spowodowałby jedynie zniszczenie Centrum, a my chcemy zniszczyć planetę. Wiemy doskonale, że Centrum pobiera energię z rdzenia Ziemi. Stąd do rdzenia prowadzą ogniotrwałe, żaroodporne szyby górnicze. Wystarczy, że wywołamy małą eksplozję zgromadzonych tu ładunków nuklearnych. Reakcja łańcuchowa dojdzie do rdzenia planety i spowoduje jej zniszczenie - głos popielatego brzmiał sucho i donośnie. - Bzdury! Centrum pobiera energię z baterii słonecznych umieszczonych na powierzchni - próbował zbić z tropu terrorystów gen. Markens. Max przeczuwał jednak, że to się już Markensowi nie uda. Sam wiedział doskonale o istnieniu szybów i o tym, że racja była po stronie napastników. - Jeżeli nie podejmie pan z nami pertraktacji, to Ziemia zostanie unicestwiona, a na planetach - koloniach zajętych przez Ziemian wybuchnie ogólnogalaktyczne powstanie - groził osobnik ze szramą, widocznie dowódca grupy. Maxowi nie mieściło się to w głowie. Trzech podludzi (popielaci nie byli zrównani w prawach z Ziemianani - byli ludem niewolniczym) może doprowadzić do rozpadu wielkiego mocarstwa - Imperium Ziemskiego. Warunki stawiane przez terrorystów były stanowcze: wycofanie Ziemian w ciągu 7 dni ze wszystkich zajętych planet, zniszczenie systemów obronnych Ziemi i flotylli kosmicznych, wyrzeczenie się prawa do prowadzenia wojny, itp. Po pertraktacjach trwających przeszło 5 godzin gen. Markens zgodził się na wszystkie warunki stawiane przez terrorystów. Popielaci gratulowali sobie, śmiali się. Imperium ziemskie pokonane przez 3 osoby - ta myśl nie dawała Maxowi spokoju. Jak można było do tego dopuścić? Kto za to odpowiada? Max był bliski myśli o samobójstwie. Uprzytomnił sobie, że za bezpieczeństwo sektora B, od którego to wszystko się zaczęło odpowiada on - Max Davidson. Nie wiedział jednak, że bezpieczeństwo Centrum jest tożsame z bezpieczeństwem planety Ziemi. Sztab generalny w Genewie nie ponosi przecież żadnej winy! Musiał zgodzić się z warunkami stawianymi przez terrorystów, ponieważ w przeciwnym wypadku Ziemia przestałaby w ogóle istnieć! Z Genewy nie można było przejąć kontroli nad superkomputerem Centrum, można go było jedynie zablokować, a to nic nie dawało. Terrorystów można było zgładzić jedynie razem z Centrum (2,5 tys. załogi!) A Centrum było z zewnątrz praktycznie niezniszczalne! Jego załoga była uwięziona, a dowództwo utopione! Awaria w sektorze B, z którą walczył Max, była sfingowana przez terrorystów, a więc całe Centrum było sprawne. Kontrolę nad poszczególnymi sektorami, sprawowały automaty podlegające superkomputerowi, a więc i terrorystom. Wysłanie jakiegoś oddziału specjalnego komandosów w celu odbicia Centrum nie wchodziło w grę, ponieważ komandosi byliby natychmiast zauważeni przez identyfikatory, fotokomórki i kamery telewizyjne. Co robić? - myślał Max Davidson, w którym obudziła się spóźniona chęć działania. - Przecież można by zablokować z Genewy superkomputer, który by zablokował z kolei sieć kamer, fotokomórek i innych świństw. Wtedy wprowadzono by desant i odbito Centrum - myślał Max. Popielaci - choć uznani przez Ziemian za gatunek niższy, okazali się jednak sprytniejsi i przewidzieli taką ewentualność. Zastrzegli od razu, że zablokowanie superkomputera potraktują jako zerwanie rokowań i wówczas spowodują łańcuchową reakcję materiałów nuklearnych i koniec istnienia Ziemi. - Wszystko w porządku. Zadanie należy uznać za zakończone. Awans dla wszystkich pewny - odezwał się nagle dowódca terrorystów do swoich podwładnych. - Możemy już ich wypuście? - zapytał najmłodszy z popielatych. - Tak, dosyć się już strachu najedli. Dowództwo wypuśćcie także. Dostaną reumatyzmu w tej wodzie po kolana, a w końcu jeszcze się naprawdę potopią - odparł dowódca napastników. - Aha, usuńcie te kukłę z korytarza, bo naprawdę cholernie przypomina trupa. Do Maxa docierały te słowa, ale nic z nich nie rozumiał. W głowie huczało mu, nie mógł pozbierać myśli. - Tak, tak panie Davidson - odezwał się do niego dowódca terrorystów. Pora przedstawić się. Major Hubert z Grupy do Działań Specjalnych Imperium Ziemia. Ta maska jest jednak źle zrobiona, strasznie mnie uciska. Oczy Maxa stanowiły teraz parę wyłupiastych tworów. Groźny szef terrorystów ze szramą na twarzy zdjął popielatą maskę. - Jak pan widzi, szefie bezpieczeństwa Maxie Davidson, jestem jednak obywatelem Imperium Ziemia. Inspekcja przeprowadza; na dzisiaj przeze mnie i moich ludzi na terenie pańskiej placówki wykazała karygodne uchybienia. Uchybienia te spowodują na pewno pańskie rozstanie z ulubionym fotelem. Nie sądzę, aby dowództwo Centrum tkwiące od sześciu godzin po kolana w wodzie wybaczyło to panu. Ośmielę się także przypomnieć, że mnie jako starszemu stopniem się salutuje. Tak, przedstawienie wypadło nadzwyczaj dobrze. Major Hubert oddalił się w głąb korytarza pozostawiając ogłupiałego Maxa stojącego pośrodku pokoju z ręką mimowolnie tkwiącą u skroni.