Strona 1 Matthew Reilly Świątynia Temple Przełożył Piotr Roman Strona 2 Dla mojego brata Stephena Strona 3 Podziękowania Moje podziękowania należą się wielu osobom. Dziękuję Natalie Freer - zawsze jest pierwszą osobą, która czyta moje teksty, a robi to w porcjach po czterdzieści stron. Natalie, dziękuję Ci za niezwykłą cierpliwość, wielkoduszność i wsparcie. Dziękuję też mojemu bratu, Stephenowi Reilly’emu - za lojalność i ostre jak brzytwa komentarze do tekstu. (Czy wspominałem już kiedyś, że napisał najlepszy scenariusz, jaki w życiu czytałem?). Rodzicom dziękuję jak zawsze za miłość, zaangażowanie i wsparcie. Mojemu dobremu przyjacielowi Johnowi Schrootenowi za to, że po raz trzeci zgodził się być królikiem doświadczalnym. (John jest pierwszą osobą, która czyta moje książki in toto - wciąż pamiętam, jak czytał Stację lodową podczas meczu krykieta na Sydney Cricket Ground). Dziękuję także Nik Kozlinie za komentarze we wczesnej fazie powstawania tekstu i Simonowi Kozlinie za to, że pozwolił mi dać bohaterowi tej książki swoją twarz. Na koniec należy też wspomnieć o wspaniałych ludziach z Pan Macmillan. O Cate Paterson, moim wydawcy, która sprawiła, że to wszystko stało się możliwe. Jej starania dotyczące publikacji powieści sensacyjnych, przeznaczonych na masowy rynek, zasługują na najwyższe uznanie. O Annie McFarlane, mojej redaktorce, która potrafiła wydobyć ze mnie wszystko to, co we mnie najlepsze. O przedstawicielach handlowych Pan - to oni krążą dzień w dzień po kraju i walczą na pierwszej linii frontu, w księgarniach całego kraju. Szczególne podziękowanie należy się Jane Novak, zajmującej się w Pan moimi książkami - za opiekowanie się mną oraz właściwe zinterpretowanie ironii mojej rozmowy na jej temat z Richardem Stubbsem - naszym wspólnym marketingowcem - w ogólnokrajowym programie radiowym. To by było na tyle. Zaczynajmy przedstawienie... Strona 4 WSTĘP Autor: Mark J. Holsten Utracona cywilizacja - podbój Inków (Advantage Press, Nowy Jork, 1996) ROZDZIAŁ I: KONSEKWENCJE KONKWISTY (...) Należy tu przede wszystkim podkreślić, że podbój Inków, dokonany przez hiszpańskich konkwistadorów, był prawdopodobnie największym i najsilniejszym starciem dwóch kultur w historii rozwoju ludzkości. Dominujący podówczas na świecie naród marynarzy - Hiszpanie - przybył na zajmowane przez Inków terytorium z Europy wraz z najnowszą technologią i starł się z najpotężniejszym imperium, jakie kiedykolwiek istniało w obu Amerykach. Niestety dla historyków - w znacznej mierze z powodu nienasyconego głodu złota Francisca Pizarra oraz jego żądnych krwi konkwistadorów - to największe imperium obu ówczesnych Ameryk jest także jednym z tych, o których najmniej wiemy. Splądrowanie imperium Inków przez Pizarra i jego armię w 1532 roku można z pewnością uznać za jedno z najbrutalniejszych działań w historii ludzkości. Cytując słowa dwudziestowiecznego historyka, Hiszpanie - wyposażeni w najgroźniejszą broń kolonizatorów, proch strzelniczy - szli przez inkaskie wsie i miasta, rozprawiając się z ich mieszkańcami „z brakiem zasad, przed którym wzdrygnąłby się nawet Machiavelli”. Inkaskie kobiety były gwałcone we własnych domach i zmuszane do pracy w ohydnych, prymitywnych burdelach. Mężczyzn torturowano - wypalano im oczy rozżarzonymi węglami albo przecinano ścięgna. Dzieci zwożono setkami na wybrzeże, po czym ładowano je na niewolnicze galeony i zabierano do Europy. W miastach ogołacano świątynie, złote tace i święte figury przetapiano na sztaby, nie zastanawiając się nad ich znaczeniem kulturowym. Najbardziej chyba znana historia mówiąca o poszukiwaniu skarbów Inków dotyczy Hernanda Pizarra - brata Francisca - i jego wielkiej wyprawy do leżącego na wybrzeżu miasteczka Pachacamac, mającej na celu odnalezienie posążka mitycznego inkaskiego bożka. Francisco de Jarez w swojej znanej powszechnie pracy Verdadera relación de la conquisia del Peru napisał, że podczas marszu do świątyni-krypty w Pachacamac Hernando zgromadził niewyobrażalne bogactwa. Na podstawie nielicznych pozostałości po imperium Inków - budowli, których Hiszpanie nie zniszczyli, lub złotych przedmiotów kultowych, które Inkowie zdołali ukryć - współczesnym historykom udało się uzyskać nieco wiadomości o tej tak Strona 5 niegdyś wspaniałej cywilizacji. Jest to jednak wiedza na tyle wystarczająca, by stwierdzić, że było to imperium paradoksów. Inkowie nie mieli koła, a jednak zbudowali najbardziej rozwinięty system dróg, jaki znały oba kontynenty amerykańskie. Nie umieli przetapiać rudy żelaza, a mimo to ich wyroby z innych metali - zwłaszcza złota i srebra - były wspaniałe i niepowtarzalne. Nie znali pisma, ale ich numeryczny system zapisu, zwany quipu - węzły wiązane na wielokolorowych sznurkach - był niezwykle dokładny. Tak samo dokładni byli podobno guipu-camayoc, siejący postrach poborcy podatkowi, którzy potrafili doliczyć się braku nawet czegoś tak małego jak sandał. Najdokładniejszy zapis codziennego życia Inków pochodzi od Hiszpanów. Tak jak zrobił to dwadzieścia lat wcześniej Cortez na terenie dzisiejszego Meksyku, konkwistadorzy sprowadzili ze sobą na teren obecnego Peru mnichów, którzy mieli wśród pogańskich tubylców głosić Słowo. Wielu z tych mnichów i księży wróciło po latach do Hiszpanii i zapisało to, co widziało, a sporządzone przez nich manuskrypty można znaleźć w europejskich klasztorach - są opatrzone datami i kompletne (...). Autor: Francisco de Jerez Verdadera relación de la conquista del Peru (Sewilla, 1534) Kapitan Hernando Pizarro poszedł razem ze swoimi ludźmi mieszkać w jakichś wielkich izbach w jednej z dzielnic miasta. Oznajmił, że przybył na rozkaz Gubernatora Francisca Pizarra po złoto świątyni, zamierza je więc zebrać i przekazać, komu trzeba. Zgromadzili się wszyscy zwierzchnicy miasta oraz kapłani Idola i powiedzieli, że je wydadzą, ale wyraźnie grali na zwłokę, wynajdując coraz to nowe trudności. W końcu coś przynieśli, bardzo jednak niewiele, twierdząc, że więcej nie mają. Kapitan oświadczył, że życzy sobie obejrzeć Idola, więc zaprowadzili go do domu, w którym miał się znajdować. Był to piękny dom - niedawno pomalowany i udekorowany w tradycyjnym indiańskim stylu. Jego wejścia pilnowały kamienne posągi jaguarów, a ściany zdobiły płaskorzeźby, przedstawiające demoniczne, podobne do kotów stwory. Wewnątrz była jednak tylko ciemna, śmierdząca komnata, pośrodku której stał nagi kamienny ołtarz. W trakcie podróży wiele słyszeliśmy o legendarnym Duchu Ludzi, który mieszkał we wnętrzu świątyni-krypty w Pachacamac. Indianie twierdzili, że jest to bóg, który ich stworzył, pozwala im trwać i jest źródłem ich siły. Ale w Pachacamac nie znaleźliśmy Idola. Był tam jedynie nagi ołtarz Strona 6 w śmierdzącej komnacie. Kapitan rozkazał, aby dom, w którym rzekomo miał się znajdować posąg pogańskiego bożka, został zburzony, a zwierzchnicy miasta natychmiast straceni za oszustwo. Ten sam los miał spotkać kapłanów Idola. Kiedy rozkaz ten został wykonany, kapitan opowiedział wieśniakom o naszej Świętej Wierze Katolickiej i nauczył ich żegnać się krzyżem... Źródło: „New York Times” 31 grudnia 1998, str. 12 Naukowcy dostają fioła z powodu rzadkich manuskryptów TULUZA, FRANCJA: Naukowcom, specjalizującym się w historii średniowiecznej, zaprezentowano dziś rzadki skarb - mnisi z opactwa San Sebastian, odizolowanego od świata klasztoru jezuitów w Pirenejach, po raz pierwszy od 300 lat otworzyli swą wspaniałą średniowieczną bibliotekę dla grupy laickich ekspertów. Naukowców interesowała głównie możliwość obejrzenia zbiorów średniowiecznych rękopisów, zwłaszcza tych sporządzonych przez świętego Ignacego Loyolę, założyciela Towarzystwa Jezusowego. Ale najgłośniejsze okrzyki zachwytu grupki historyków, którym pozwolono wejść do przypominającej labirynt biblioteki opactwa, wywołało odkrycie w niej innych rękopisów - od dawna uważanych za zaginione. Chodziło o kodeks świętego Alojzego Gonzagi, napisany ponoć przez świętego Franciszka Ksawerego, oraz - co było jeszcze wspanialszym odkryciem - oryginał legendarnego Manuskryptu Santiago. Dzieło to, napisane w 1565 roku przez hiszpańskiego mnicha Alberta Luisa Santiaga, zajmuje u historyków średniowiecza szczególne miejsce - przede wszystkim dlatego, że do tej pory sądzono, iż zostało zniszczone podczas Rewolucji Francuskiej. Przypuszcza się, że rękopis ujawnia najbardziej brutalne szczegóły dokonanego w latach 1531-35 przez hiszpańskich konkwistadorów podboju Peru. Prawdopodobnie zawarta jest w nim też jedyna istniejąca pisemna relacja (sporządzona na podstawie bezpośrednich obserwacji) o prowadzonym w dżunglach i górach Peru obsesyjnym polowaniu krwiożerczego hiszpańskiego kapitana na cenną figurkę inkaskiego bożka. Prezentacja w klasztorze należała jednak do tych w rodzaju „patrzymy, ale nie dotykamy”. Kiedy ostatni naukowiec został (wbrew swojej woli) wyprowadzony z biblioteki, potężne dębowe drzwi dokładnie zamknięto. Można jedynie mieć nadzieję, że do chwili ich ponownego otwarcia minie nieco Strona 7 mniej niż 300 lat. Strona 8 PROLOG Opactwo San Sebastian Pireneje Francuskie Piątek, 1 stycznia 1999 roku, godzina 3.23 Gdy młodemu mnichowi przyciśnięto zimną lufę do skroni, zadrżały mu ramiona, a po policzkach popłynęły łzy. - Na Boga, Philippe... jeżeli wiesz, gdzie on jest, powiedz im! - wy szlochał. Brat Philippe de Villiers klęczał na podłodze jadalni opactwa ze splecionymi na karku dłońmi. Po jego lewej stronie klęczał brat Maurice Dupont, któremu przystawiono pistolet do skroni, a po jego prawej pozostałych szesnastu jezuickich mnichów, mieszkających w opactwie San Sebastian. Cała osiemnastka klęczała w równym szeregu. Przed de Villiersem - nieco na lewo - stał mężczyzna w czarnym kombinezonie bojowym, uzbrojony w pistolet samopowtarzalny Glock 18 i karabinek szturmowy Heckler& Koch G-11 - najnowocześniejszy karabin, jaki do tej pory skonstruowano. Lufa glocka ubranego na czarno żołnierza dotykała skroni Maurice’a Duponta. W wielkiej sali znajdowało się jeszcze kilkunastu podobnie ubranych i uzbrojonych mężczyzn. Każdy z nich miał twarz zakrytą czarną maską narciarską i wszyscy czekali na odpowiedź Philippe’a de Villiersa na zadane przed chwilą pytanie. - Nie wiem, gdzie on jest... - wykrztusił w końcu de Villiers. - Philippe... - jęknął Maurice Dupont. Bez jakiegokolwiek ostrzeżenia broń przy skroni młodego mnicha wystrzeliła, huk zadudnił echem po niemal pustym opactwie. Głowa Duponta eksplodowała jak arbuz, a fontanna krwi trysnęła na twarz de Villiersa. Nikt poza murami klasztoru nie słyszał wystrzału. Opactwo San Sebastian przycupnęło na szczycie góry, mniej więcej dwa tysiące metrów nad poziomem morza, i było dobrze ukryte wśród ośnieżonych wierzchołków Pirenejów Francuskich. Jak lubił powtarzać jeden ze starszych mnichów, bardziej już zbliżyć się do Boga nie było można. Najbliższy sąsiad opactwa - platforma teleskopu obserwatorium Pic du Midi - była oddalona od klasztoru jakieś dwadzieścia kilometrów. Mężczyzna z glockiem podszedł do mnicha po prawej stronie de Villiersa i przystawił mu lufę do głowy. - Gdzie jest manuskrypt? - spytał po raz drugi. Miał wyraźny bawarski akcent. - Już powiedziałem, że nie wiem. BAM! Strona 9 Drugi mnich poleciał do tyłu i po chwili jego ciało upadło na podłogę, a z rany w głowie zaczęła się wylewać krew, tworząc czerwoną kałużę na posadzce. Przez kilka sekund ciało drgało w konwulsjach i trzepało o kamienne płyty niczym wyrzucona na brzeg ryba, po czym znieruchomiało. De Villiers zamknął oczy i zaczął się modlić. - Gdzie jest manuskrypt? - ponownie spytał Niemiec. - Nie... BAM! Zginął następny mnich. - Gdzie on jest?! - Nie wiem! BAM! Kolejny zastrzelony mnich. Nagle lufa glocka zmieniła kierunek: tym razem Niemiec skierował ją między oczy de Villiersa. - Pytam po raz ostatni, bracie de Villiers. Gdzie jest Manuskrypt Santiaga De Villiers mocno zaciskał powieki i nadal powtarzał słowa modlitwy: - Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się... Niemiec zaczął naciskać spust. - Zaczekaj! - krzyknął w tym momencie ktoś z drugiego końca sali. Mężczyzna z glockiem odwrócił się i zobaczył, że z szeregu klęczących braciszków wychodzi starszy mnich. - Proszę! Proszę... skończ z tym... skończ. Jeśli obiecasz, że już nikogo nie zabijesz, powiem ci, gdzie jest manuskrypt. - Gdzie jest?! - Tutaj - powiedział stary mnich i ruszył w kierunku biblioteki. Zabójca poszedł za nim. Po kilku chwilach obaj wrócili - Niemiec trzymał pod pachą wielką, oprawną w skórę księgę. Choć de Villiers nie mógł widzieć jego twarzy, było oczywiste, że pod czarną narciarską maską uśmiecha się z satysfakcją. - Teraz idźcie i zostawcie nas w spokoju - powiedział stary jezuita. - Pozwólcie nam pochować zabitych. Przez chwilę zabójca zdawał się zastanawiać nad tymi słowami. Potem odwrócił się do swoich ludzi i kiwnął głową. Mężczyźni w czarnych maskach natychmiast unieśli swoje G-11 i otworzyli ogień do klęczących mnichów. Seria pocisków z broni maszynowej poszarpała klęczących ludzi na strzępy. Ich głowy eksplodowały, a z ciał kule powyrywały wielkie kawały mięsa. W ciągu kilku sekund wszyscy mnisi nie żyli - z wyjątkiem jednego: starego jezuity, który dał Niemcom manuskrypt. Zakonnik stał samotnie w kałuży krwi Strona 10 swoich współbraci i patrzył na morderców. Dowódca niemieckiego oddziału zrobił krok naprzód i skierował lufę glocka w głowę starca. - Kim jesteście? - buntowniczo spytał mnich. - Schutzstajfeln Totenkopfrerband. Oczy starego zakonnika rozszerzyły się. - Dobry Boże... Niemiec uśmiechnął się. - Nawet On cię teraz nie uratuje - warknął. BAM! Kiedy glock wystrzelił po raz ostatni, niemieccy skrytobójcy wyszli z opactwa w objęcia nocy. Minęła minuta, potem następna. Opactwo spowijała cisza. Ciała osiemnastu jezuitów leżały porozrzucane na podłodze, skąpane we krwi. Skrytobójcy nigdy nie dowiedzieli się, że był ktoś, kto przez cały czas ich obserwował. Wysoko nad ich głowami, nad sufitem ogromnej jadalni, znajdował się pokoik, właściwie maleńka komórka, zasłonięta od dołu drewnianym panelem - tak starym, że szpary między deskami miały po kilka milimetrów. Gdyby mu się dobrze przyjrzeli, z pewnością dostrzegliby tkwiące w jednej ze szpar szeroko otwarte, mrugające z przerażenia ludzkie oko. North Fairfax Drive 3701 Arlington w stanie Wirginia Biura DARPA - Agencji Zaawansowanych Obronnych Projektów Badawczych Stanów Zjednoczonych. Poniedziałek, 4 stycznia 1999, godzina 5.50 Uzbrojeni intruzi poruszali się bardzo szybko - doskonale wiedzieli, dokąd idą. Wybrali optymalny czas na atak. Za dziesięć szósta. Dziesięć minut przed zejściem nocnej zmiany wartowników. Dziesięć minut przed objęciem służby przez zmianę dzienną. Nocna zmiana jest wtedy zmęczona, strażnicy co chwila spoglądają na zegarki, sprawdzając, kiedy będą mogli iść już do domu. To właśnie najlepszy moment, żeby zaatakować. Budynek przy North Fairl’ax Drive 3701, siedmiopiętrowa konstrukcja z cegły w Arlington w stanie Wirginia, znajduje się dokładnie po drugiej stronie stacji metra Virginia Square. Mieszczą się w nim biura DARPA - ośrodka Ministerstwa Obrony Stanów Zjednoczonych, w którym prowadzone są różnego rodzaju badania, i w którym konstruuje się prototypy najbardziej skutecznych urządzeń bojowych. Zamaskowani mężczyźni biegli jasno oświetlonym korytarzem. Trzymali wysoko Strona 11 uniesione - w stylu SEAL - zaopatrzone w tłumiki pistolety maszynowe MP-5SD3, mocno przyciskając do ramion ich kolby i patrząc uważnie wzdłuż luf. TAT-TAT-TAT-TAT! Cichy grad kul spadł na kolejnego wartownika - numer 17. Nie zatrzymując się nawet na ułamek sekundy, intruzi przeskoczyli przez ciało i skierowali się ku Skarbcowi. Jeden z nich włożył do zamka kartę magnetyczną, drugi pociągnął wielkie, hydraulicznie blokowane drzwi. Znajdowali się na drugim piętrze budynku i przeszli już przez siedem punktów kontrolnych piątego stopnia zabezpieczenia - potrzebowali do tego czterech różnych kart magnetycznych i sześciu kodów alfanumerycznych. Wtargnęli do budynku poprzez podziemny wjazd towarowy - w furgonetce, której przyjazdu się spodziewano. Wartownicy przy podziemnej bramie zginęli pierwsi, zaraz po nich przyszła kolej na kierowców furgonetki. Także i tu, na drugim piętrze, uzbrojeni mężczyźni nie zatrzymali się ani na sekundę - natychmiast jeden po drugim zaczęli wchodzić do Skarbca - gigantycznego laboratorium, otoczonego ze wszystkich stron ścianami z piętnastocentymetrowej warstwy porcelany. Na zewnątrz porcelanowej warstwy był kolejny kokon - trzydziestocentymetrowej grubości, wykładany ołowiem. Pracownicy DARPA mieli uzasadniony powód, by określać to laboratorium mianem „Skarbca”. Żadne fale radiowe nie były w stanie pokonać jego ścian, nic tu nie mogły zdziałać nawet najnowocześniejsze kierunkowe aparaty podsłuchowe - było to najbezpieczniejsze miejsce w całym budynku. Było - do tej chwili. Zamaskowani mężczyźni błyskawicznie rozbiegli się po sali. Wokół panowała absolutna cisza. Jak w łonie. Nagle wszyscy znieruchomieli - ich cel stał na wyciągnięcie ręki, na samym środku laboratorium. Choć mógł zdziałać tak wiele, nie był zbyt duży. Miał może metr osiemdziesiąt wysokości i wyglądał jak klepsydra: górny stożek był skierowany czubkiem do dołu, dolny - ku górze, a oba szpice rozdzielała niewielka komora z tytanu, zawierająca rdzeń. Z tytanowej komory pośrodku wychodziły liczne kolorowe przewody, z których większość znikała w obudowie leżącego przed aparaturą laptopa. Tytanowa komora była w tej chwili pusta. W tej chwili. Intruzi nie marnowali czasu. Zdjęli urządzenie z generatora i umieścili je w pętli ze specjalnego materiału, po czym natychmiast opuścili Skarbiec. Drzwi. Korytarzem Strona 12 w głąb. W lewo, a potem w prawo. Błyskawicznie pokonali jasno oświetlony labirynt korytarzy, przeskakując nad ciałami ludzi, których wcześniej zabili. W ciągu półtorej minuty wrócili do podziemnego garażu i wsiedli do furgonetki - razem ze swoją zdobyczą. Ledwie stopa ostatniego z nich dotknęła podłogi samochodu, opony zabuksowały na betonie i pojazd wyprysnął w noc. Dowódca oddziału popatrzył na zegarek. 5.59. Cała operacja zajęła im dziewięć minut. Nie więcej. Nie mniej. Strona 13 PIERWSZA INTRYGA PONIEDZIAŁEK, 4 STYCZNIA, GODZINA 9.10 William Race spóźnił się do pracy. Po raz kolejny. Zaspał, potem odwołano jeden skład metra, zrobiło się dziesięć po dziewiątej i już był spóźniony na poranny wykład. Jego gabinet mieścił się na drugim piętrze Delaware Building New York University. Budynek miał antyczną, zdobioną kutym żelazem windę, która poruszała się z prędkością ślimaka. Szybciej wchodziło się po schodach. Race ukończył trzydzieści jeden lat i był jednym z najmłodszych wykładowców wydziału języków starożytnych NYU. Był średniego wzrostu - mniej więcej metr siedemdziesiąt pięć - i dość przystojny. Miał jasnobrązowe włosy i szczupłą sylwetkę. Zza okularów w drucianych oprawkach patrzyły błękitne oczy, a tuż pod lewym okiem widniało niezwykłe znamię: brązowy trójkąt. Kiedy biegł schodami do góry, przez głowę przebiegały mu tysiące myśli - o wykładzie na temat dzieł rzymskiego historyka Liwiusza, o mandacie z zeszłego miesiąca, którego jeszcze nie zapłacił, o artykule, który czytał rano w „New York Timesie” i w którym informowano, że ponieważ osiemdziesiąt pięć procent ludzi programuje swoje numery bankomatowe na bazie ważnych dla nich dat - na przykład daty urodzin - kradnący im portfele złodzieje, którzy nie tylko zdobywają w ten sposób ich karty, ale także prawa jazdy z datami urodzin, mają znacznie ułatwione dobranie się do ich kont bankowych. Cholera, będę musiał zmienić swój PIN, pomyślał. Dotarł do szczytu schodów i skręcił w korytarz. Nagle zatrzymał się. Przed nim stało dwóch mężczyzn. Żołnierzy. Byli w kompletnym rynsztunku bojowym - z hełmami, opancerzeniem, M-16. Jeden stał w połowie korytarza, bliżej Race’a, drugi, bardziej w głębi, prężył się na baczność przed drzwiami jego gabinetu. Nigdzie chyba nie mogli wyglądać bardziej nie na miejscu - żołnierze na uniwersytecie. Kiedy Race wyszedł na korytarz, natychmiast się do niego odwrócili. Z jakiegoś powodu poczuł się w ich obecności jakby mniej wartościowy i... niezdyscyplinowany. Pomyślał, że wygląda głupio w swojej sportowej marynarce, dżinsach i krawacie, ze starą torbą na ramieniu, do której wepchnął ciuchy na południowy mecz koszykówki. Podszedł do pierwszego żołnierza i zlustrował go od stóp do głów. Przyjrzał się jego karabinkowi szturmowemu z czernionej stali, przekrzywionemu zielonemu beretowi na głowie i półksiężycowatej naszywce na ramieniu z napisem: SIŁY Strona 14 SPECJALNE. - Eee... cześć - wymamrotał. - Nazywam się William Race. Chciałbym... - Dzień dobry, profesorze - powiedział żołnierz. - Proszę iść dalej. Czekają na pana. Race po chwili wahania podszedł do drugiego żołnierza, znacznie wyższego i potężniejszego od pierwszego. Można by go właściwie nazwać olbrzymem - był wielki jak góra. Miał przeszło metr dziewięćdziesiąt wzrostu, przystojną twarz, ciemne włosy i blisko siebie osadzone ciemnobrązowe oczy. Naszywka na kieszonce bluzy przedstawiała go z nazwiska: VAN LEWEN. Trzy paski na ramieniu informowały, że jest sierżantem. Wzrok Race’a podążył ku M-16. Na lufie karabinu zamontowany był celownik laserowy PAC-4C, a od spodem granatnik M-203. Sprzęt nie od parady, pomyślał. Żołnierz odsunął się na bok, pozwalając Race’owi wejść do gabinetu. Na stojącym za biurkiem wyłożonym skórą fotelu z wysokim oparciem siedział doktor John Bernstein. Wyglądał jak siedem nieszczęść. Miał pięćdziesiąt lat i był dziekanem wydziału języków starożytnych NYU - szefem Race’a. W pokoju znajdowało się jeszcze trzech mężczyzn. Dwóch żołnierzy, jeden cywil. Obaj wojskowi wyglądali podobnie jak wartownicy na korytarzu - byli ubrani w mundury polowe, na głowach mieli hełmy, a w rękach M-16 z celownikami laserowymi - i sprawiali wrażenie bardzo sprawnych fizycznie, choć różnili się dość mocno wiekiem. Starszy trzymał hełm zgodnie z wymogami regulaminu, wciśnięty między łokieć a żebra, i miał mocno cofnięte do góry, przystrzyżone tuż przy skórze włosy. Race’owi włosy stale spadały na oczy. Trzeci obcy - cywil - siedział na krześle dla gości naprzeciwko Bernsteina. Jego klatka piersiowa przypominała małą beczułkę i był w samej koszuli - bez krawata i marynarki. Miał spłaszczony, bokserski nos i wyostrzone przez wiek i odpowiedzialność rysy. Emanowała z niego spokojna pewność siebie człowieka, który przywykł do tego, że go słuchano. Race odniósł wrażenie, że wszyscy ci ludzie czekają tu już od dłuższego czasu. Na niego. - Will... - zaczął Bernstein. Obszedł biurko i podał Race’owi rękę - Dzień dobry. Wchodź. Chciałbym, żebyś kogoś poznał. Profesor William Race - pułkownik Frank Nash. Cywil z beczkowatą klatką piersiową wyciągnął dłoń. Miał mocny uścisk. - W stanie spoczynku - uściślił. - Miło mi pana poznać - powiedział i uważnie przyjrzał się Race’owi. Wskazał na obu wojskowych. - Kapitan Scott i szeregowy Cochrane z Grupy Sił Specjalnych Wojsk Lądowych USA. Strona 15 - Zielone Berety... - szepnął Bernstein Race’owi do ucha, po czym odchrząknął. - Pułkownik... to znaczy doktor Nash... pracuje dla Biura Technologii Taktycznych w Agencji Zaawansowanych Obronnych Projektów Badawczych. Przybył poprosić nas o pomoc. Frank Nash podał Race’owi identyfikator. Znajdowało się na nim niewyraźne zdjęcie, przypominające fotki z listów gończych, na górze czerwone logo DARPA, a pod spodem mnóstwo cyferek i kodów. Z tyłu wzdłuż karty biegł pasek magnetyczny. Napis pod zdjęciem brzmiał: FRANCIS K. NASH, SIŁY LĄDOWE USA, PŁK (ST. SPOCZ). Karta mogła zrobić wrażenie. Aż krzyczała: UWAGA, WAŻNA PERSONA! No, no, pomyślał Race. Oczywiście słyszał o DARPA. Była to główna jednostka badawczo-rozwojowa Ministerstwa Obrony, agencja, która stworzyła Arpanet - wojskowy poprzednik Internetu. DARPA wsławiła się także uczestniczeniem w latach siedemdziesiątych w projekcie HAVE BLUE, supertajnym programie Sił Powietrznych, którego efektem była konstrukcja „niewidzialnego” myśliwca F-117. Tak naprawdę Race wiedział o DARPA znacznie więcej niż zwykły obywatel, ponieważ jego brat pracował tam jako projektant. Generalnie biorąc, DARPA współpracowała ze wszystkimi trzema największymi formacjami armii amerykańskiej - Siłami Lądowymi, Marynarką Wojenną i Siłami Powietrznymi - tworząc najnowocześniejsze technologie i konstrukcje, przystosowane do potrzeb każdego rodzaju wojsk, takie jak „niewidzialne” samoloty dla lotnictwa czy superwytrzymałe opancerzenie osobiste dla Sił Lądowych. O jej dokonaniach często krążyły legendy. Na przykład opowiadano, że ostatnio udoskonaliła J-7, plecak rakietowy, który miał zastąpić spadochron - nie zostało to jednak potwierdzone. Biuro Technologii Taktycznych było ostrzem arsenału DARPA, klejnotem w jej koronie. Dział ten zajmował się tworzeniem „wielkich” broni - broni strategicznej wysokiego ryzyka z zysku. Race zastanawiał się, czego Biuro Technologii Taktycznych DARPA może chcieć od wydziału języków starożytnych NYU. - Poprosić nas o pomoc...? - powtórzył ze zdziwieniem po obejrzeniu identyfikatora Nasha. - Hmmm... tak naprawdę to konkretnie pana. Poprosić mnie o pomoc, pomyślał Race. Wykładał języki starożytne - głównie klasyczną i średniowieczną łacinę - a także francuski, hiszpański i niemiecki. Nie przychodziło mu do głowy kompletnie nic, w czym mógłby być pomocny DARPA. - O jaką pomoc by chodziło? - zapytał. - Tłumaczenie. Chodzi o przetłumaczenie manuskryptu. Czterystuletniego Strona 16 łacińskiego rękopisu. - Rękopisu... - Tego rodzaju prośba nie była niczym niezwykłym. Często proszono go o tłumaczenie średniowiecznych dokumentów. Niezwykłe było jednak, że proszono go o to w obecności uzbrojonych komandosów. - Profesorze Race, przetłumaczenie tego rękopisu jest sprawą najwyższej wagi - powiedział Nash. - Ale dokument ten nie znajduje się jeszcze na terenie Stanów Zjednoczonych. W tej właśnie chwili do nas jedzie. Chcielibyśmy przekazać panu ten manuskrypt w Newark i poprosić pana o przetłumaczenie go w trakcie podróży do miejsca przeznaczenia. - Podróży? Dokąd? - Obawiam się, że w tej chwili nie mogę tego panu powiedzieć. Race zamierzał zacząć się spierać, ale w tym momencie do gabinetu wszedł kolejny komandos z Zielonych Beretów, z nadajnikiem radiowym na plecach. Podszedł szybkim krokiem do Nasha i szepnął mu coś do ucha. Race wychwycił słowa: - ...rozkaz... mobilizacji. - Kiedy? - spytał Nash. - Dziesięć minut temu, pułkowniku - odszepnął żołnierz. Nash popatrzył na zegarek. - Cholera... - mruknął i odwrócił się ponownie do Race’a. - Profesorze, nie mamy wiele czasu, powiem więc wprost: to bardzo ważna misja, mająca wielkie znaczenie dla bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych. Musimy natychmiast zacząć działać, potrzebuję jednak do tego tłumacza. Specjalisty z zakresu średniowiecznej łaciny. Pana. - Jak bardzo to pilne? - Przed budynkiem czeka na nas samochód. Race przełknął ślinę. - Nie wiem, czy... Czuł na sobie wzrok wszystkich obecnych. Perspektywa wyprawy w nieznanym kierunku z Frankiem Nashem i oddziałem uzbrojonych po zęby Zielonych Beretów sprawiła, że poczuł się nieswojo. Miał wrażenie, jakby zaraz miał go przejechać pociąg. - A co z Edem Devereux z Harvardu? - zapytał. - Jest znacznie lepszy ode mnie w średniowiecznej łacinie. Byłby szybszy. - Nie potrzebuję najlepszego fachowca i nie mam czasu na podróż do Bostonu - odparł Nash. - Pański brat wspomniał o panu. Powiedział, że jest pan dobry i jest pan w Nowym Jorku, a więcej mi nie trzeba. Potrzebuję kogoś, kto jest blisko i może zrobić to natychmiast. Race zagryzł wargę. - Na czas trwania całej misji będzie pan miał przydzieloną ochronę - dodał Nash. Strona 17 - Za mniej więcej pół godziny odbierzemy manuskrypt w Newark i zaraz potem wsiądziemy do samolotu. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, przetłumaczy pan dokument, zanim wylądujemy, i nie będzie musiał pan nawet wysiadać z samolotu. Gdyby okazało się to jednak konieczne, będzie o pana dbał oddział Zielonych Beretów. Race zmarszczył czoło. - Profesorze, nie będzie pan jedynym naukowcem, biorącym udział w tej misji. Lecą z nami także Walter Chambers ze Stanfordu, Gabriela Lopez z Princeton i Lauren O’Connor z... Lauren O’Connor, Jezu... Nie słyszał o niej od lat. Znali się ze studiów na USC. On studiował lingwistykę, ona robiła magisterium z fizyki teoretycznej. Chadzali na randki, ale źle się to skończyło. Kiedy słyszał o niej po raz ostatni, pracowała w Laboratoriach Livermore - w dziale fizyki jądrowej. Popatrzył na Nasha. Zastanawiał się, co pułkownik wie o nim i Lauren - i czy nie wymienił jej nazwiska z rozmysłem. Jeżeli była to zaplanowana sztuczka, doskonale zadziałała, pomyślał. Gdyby ktoś go poprosił, by w paru słowach określił Lauren, powiedziałby, że ma „uliczny spryt”. Nie zgodziłaby się na udział w tego typu misji, gdyby nie była przekonana ojej celowości. To, że powiedziała „tak”, sprawiało, że cała sprawa nabierała wiarygodności. - Profesorze, zostanie pan szczodrze wynagrodzony za swój czas... - Nie o to... - Pański brat też uczestniczy w tej misji. Nie bezpośrednio - nie poleci z nami - ale będzie pracował w ekipie technicznej w naszych biurach w Wirginii. Marty... Race nie widział go od długiego czasu - od rozwodu rodziców przed dziewięcioma laty. Jeżeli Marty również brał w tym udział, to może... - Profesorze Race, przykro mi, ale czas nagli. Potrzebuję pańskiej decyzji. Natychmiast. - Will, posłuchaj... - wtrącił Bernstein - to mogłaby być znakomita reklama dla uniwersytetu... Race popatrzył na niego z niechęcią. - Mówi pan, że to sprawa bezpieczeństwa narodowego? - spytał, odwracając się do Nasha. - Zgadza się. - I nie może mi pan powiedzieć, dokąd się udajemy? - Będę mógł to zrobić dopiero w samolocie. Wtedy o wszystkim panu powiem. Przydzielą mi osobistą ochronę, pomyślał Race. Ochroniarz jest zazwyczaj Strona 18 potrzebny, kiedy ktoś chce cię zabić... Było cicho jak makiem zasiał. Race czuł, że wszyscy czekają na jego odpowiedź. Nash. Bernstein. Zielone Berety. Westchnął. Nie mógł uwierzyć, że naprawdę chce powiedzieć to, co zamierzał powiedzieć. - W porządku - oświadczył. - Wchodzę w to. Szedł korytarzem za Nashem - wciąż w marynarce i krawacie. W Nowym Jorku był zimny i mokry zimowy dzień i kiedy szli labiryntem korytarzy w kierunku zachodniej bramy uniwersytetu, Race widział padający za oknami gęsty deszcz. Dwaj komandosi, którzy byli w jego gabinecie, szli przodem, pozostała dwójka - Zielone Berety z korytarza - zamykała pochód. Szli tak szybko, że Race miał wrażenie, jakby ciągnął go silny prąd. - Czy będę mógł się przebrać w coś mniej oficjalnego? - spytał Nasha. Na ramieniu miał swoją sportową torbę ze zmianą ubrania. - Może w samolocie - odparł pułkownik. - Teraz niech mnie pan uważnie posłucha. Proszę się przyjrzeć żołnierzowi, który idzie za panem. To sierżant Leo Van Lewen. Od tej chwili będzie pana ochraniał. Race odwrócił głowę i przyjrzał się wielkiemu jak góra komandosowi. Van Lewen. Mężczyzna kiwnął mu głową i dalej uważnie rozglądał się po korytarzu. - Od tej chwili jest pan bardzo ważną osobą, co czyni z pana cel ataku - wyjaśnił Nash. - Gdziekolwiek pan pójdzie, sierżant pójdzie za panem. Proszę to wziąć - dodał i wręczył Race’owi zestaw złożony ze słuchawek i laryngofonu. Race widział coś takiego tylko raz - w programie telewizyjnym o pracy SWAT. Pasek z mikrofonem, który owija się wokół szyi, odbierający powstające przy mówieniu wibracje krtani. - Proszę to założyć, gdy tylko wsiądziemy do samochodu - powiedział Nash. - To urządzenie jest aktywizowane głosem i gdy tylko zacznie pan cokolwiek mówić, na pewno to usłyszymy. Jeżeli będzie miał pan jakiekolwiek kłopoty, wystarczy, że powie pan jedno słowo, i Van Lewen zjawi się u pana boku w kilka sekund. Jasne? - Jasne. Doszli do zachodniego wejścia uniwersytetu, gdzie na warcie stało dwóch kolejnych komandosów. Minęli ich i wyszli na deszcz. W tym momencie Race zobaczył czekający na nich „samochód”. Na żwirowym podjeździe stał zmotoryzowany konwój, który otwierały i zamykały po dwa policyjne motocykle. Składał się z sześciu anonimowo wyglądających, oliwkowych samochodów osobowych, a w samym środku stały dwa Strona 19 opancerzone pojazdy - humvee. Oba były czarne i miały przyciemniane szyby. Kolumnę samochodów otaczało kilkunastu komandosów z Zielonych Beretów, każdy trzymał w rękach M-16. Deszcz bębnił o ich hełmy, ale oni zdawali się tego nie zauważać. Nash szybko podszedł do drugiego humvee i otworzył Race’owi drzwi. Kiedy wsiedli, podał mu grubą kartonową teczkę z dokumentami. - Niech pan rzuci na to okiem. Powiem więcej w samolocie. Kawalkada samochodów pędziła przez ulice Nowego Jorku. Było wczesne przedpołudnie, ale ośmiosamochodowa kolumna mknęła po mokrych ulicach bez zatrzymywania się, mijając skrzyżowanie po skrzyżowaniu, cały czas na zielonym świetle. Race uznał, że musiano im ustawić „zieloną falę” - tak, jak się to robi, gdy do miasta przyjeżdża prezydent. Nie byli jednak kolumną prezydencką. W kawalkadzie samochodów jadących przez miasto nie było limuzyn ani łopoczących nad pojazdami proporczyków. Były tylko dwa opancerzone humvee, otoczone niepozornymi samochodami osobowymi. Race założył laryngofon i słuchawki. Obok niego siedział jego anioł stróż i wyglądał przez okno pędzącego humvee. Race był przekonany, że niewiele osób w tak gładki sposób przejechało w przedpołudniowym tłoku ulicami Nowego Jorku. Było to dziwne doświadczenie. Pomyślał, że misja, w której uczestniczy, musi być rzeczywiście bardzo ważna dla całego kraju. Otworzył teczkę, którą dostał od Nasha. Na wierzchu leżała lista z nazwiskami. ZESPÓŁ BADAWCZY CUZCO CYWILE 1. NASH, Francis K. - DARPA, kierownik projektu, fizyk jądrowy 2. COPELAND, Troy B. - DARPA, fizyk jądrowy 3. O’Connor, Lauren M. - DARPA, fizyk teoretyczny 4. CHAMBERS, Walter J. - Stanford, antropolog 5. LOPEZ, Gabriela S. - Prlnceton, archeolog 6. RACE, William H. - NYU, lingwista PRZEDSTAWICIELE SIŁ ZBROJNYCH 1. SCOTT, Dwayne T. - Siły Lądowe Stanów Zjednoczonych (ZB), kapitan 2. VAN LEWEN, Leonardo M. - Siły Lądowe Stanów Zjednoczonych (ZB), sierżant 3. COCHRANE, Jacob R. - Siły Lądowe Stanów Zjednoczonych (ZB), kapral 4. REICH ART, George P. - Siły Lądowe Stanów Zjednoczonych (ZB), kapral 5. WILSON, Charles T. - Siły Lądowe Stanów Zjednoczonych (ZB), kapral Strona 20 6. KENNEDY, Douglas K. - Siły Lądowe Stanów Zjednoczonych (ZB), kapral Race odwrócił kartkę z nazwiskami i zobaczył kserokopię wycinka prasowego. Tytuł był po francusku: MASSACRES DES MOINES AU MONASTERE DU HAUT DE LA MONTAGNE. Przetłumaczył: „Mnisi zmasakrowani w klasztorze w górach”. Przeczytał artykuł. Miał datę 3 stycznia 1999 roku - był to poprzedni dzień - i opisywał bestialski mord, dokonany na grupie jezuickich mnichów, zastrzelonych z najbliższej odległości w zamieszkiwanym przez nich klasztorze, położonym wysoko w Pirenejach Francuskich. Władze francuskie uważały, że jest to dzieło islamskich fundamentalistów, protestujących w ten sposób przeciwko francuskiej ingerencji w Algierii. Zamordowano osiemnastu mnichów i wszyscy zginęli od strzałów z bliskiej odległości - tak samo dokonywane były wcześniejsze masowe morderstwa, których sprawcami byli islamiści. Race zajął się następnym wycinkiem. „Los Angeles Times” z datą z zeszłego roku. Tytuł artykułu krzyczał: W ROCKIES ZNALEZIONO CIAŁA URZĘDNIKÓW FEDERALNYCH! Pisano w nim o odnalezieniu w górach, na północ od Heleny w stanie Montana, zwłok dwóch pracowników Służby Rybackiej i Leśnej USA. Oba trupy były obdarte ze skóry. Wezwano FBI. Agenci podejrzewali, że jest to robota którejś z lokalnych grup „milicji ludowej”, zazwyczaj wrogo nastawionej wobec pracowników służb państwowych. Podejrzewano, że strażnicy leśni przyłapali milicjantów na kłusowaniu i zostali przez nich zamordowani, a potem obdarci ze skóry - zamiast zwierząt, w których zabiciu im przeszkodzili. Race jęknął i przewrócił kartkę. Następny dokument był fotokopią artykułu z jakiejś publikacji uniwersyteckiej. Napisano go po niemiecku, opublikowano w listopadzie 1998 roku, a jego autor nazywał się Albert L. Müller. Race przejrzał tekst. Chodziło o krater po meteorycie, znaleziony w peruwiańskiej dżungli. Do artykułu dołączono raport patologa policyjnego - także po niemiecku. W miejscu, gdzie wpisuje się dane ofiary, umieszczono nazwisko i imię autora artykułu o kraterze: ALBERT LUDWIG MULLER. Kolejne kartki były ostemplowane różnymi czerwonymi pieczątkami: TOP SECRET; TYLKO DO CZYTANIA; TYLKO DO WGLĄDU DLA PERSONELU ARMII USA. Race przerzucił je - były zapełnione skomplikowanymi wzorami matematycznymi, które nic mu nie mówiły.