Leszek Herman - Sedinum 3 - Biblia diabła
Szczegóły |
Tytuł |
Leszek Herman - Sedinum 3 - Biblia diabła |
Rozszerzenie: |
PDF |
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
[email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Leszek Herman - Sedinum 3 - Biblia diabła PDF - Pobierz:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd pliku o nazwie Leszek Herman - Sedinum 3 - Biblia diabła PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Leszek Herman - Sedinum 3 - Biblia diabła - podejrzyj 20 pierwszych stron:
Strona 1
Strona 2
Strona 3
Projekt okładki: Mariusz Banachowicz
Redakcja: Elżbieta Meissner
Redaktor prowadzący: Małgorzata Burakiewicz
Redakcja techniczna: K
arolina Bendykowska
Skład wersji elektronicznej: R
obert Fritzkowski
Korekta: Ewa Rudnicka
Wydawnictwo dziękuje panu Jerzemu Dubielowi, prowadzącemu stronę
możliwość wykorzystania w książce rycin herbów
pochodzących z jego zbiorów.
Obraz wykorzystany na okładce
© Kapitel/commons.wikimedia.org
© by Leszek Herman
© for this edition by MUZA SA, Warszawa 2018
Ta książka jest fikcją literacką i wytworem wyobraźni autora.
Wszelkie podobieństwo do realnych osób i zdarzeń jest niezamierzone
i całkowicie przypadkowe.
ISBN 978-83-287-0808-2
Warszawskie Wydawnictwo Literackie
MUZA SA
Wydanie I
Warszawa 2018
Strona 4
Czasami myślę, że Bóg, tworząc człowieka,
przecenił nieco swoje możliwości.
Oscar Wilde
Strona 5
PROLOG
Wczesną wiosna roku Pańskiego 1693
Wzgórze Wisielców nieopodal Wrzosowa
Marzec t ego roku był chłodny. Opatulone w wilgotne mgły poranki
przechodziły w krótkie dnie, nad którymi wisiały zmiętolone kołdry
płynących posępnie z jednego krańca nieba na drugi brudnych chmur. Potem
podkradały się podstępne mroźne wieczory, poprzetykane wilgocią, która
paraliżującym zimnem dostawała się pod każdy, najcieplejszy nawet kaftan.
I wreszcie nadchodziły długie noce, gdy bywało, że mróz ściskał gałęzie
wypatrujących wiosny drzew i malował na szybach domów lodowe esy-
floresy.
Trudno było uwierzyć, że wiosna w ogóle nadejdzie.
Od gościńca z Kamienia wiodła wysadzana wierzbami droga. Prowadziła
do Dziwnówka, mijając jeszcze Wrzosowo, małą wieś, od dawien dawna
należącą do starego pomorskiego rodu Puttkammerów. Od tej drogi zaś,
poprzez gęsty sosnowo-dębowy las, wiódł mroczny, ponury dukt, na którego
końcu znajdowało się wzniesienie, nazywane Wzgórzem Wisielców lub
Długą Górą[1]. Według miejscowych legend w zamierzchłych pogańskich
czasach, kiedy Pomorzem nie władali jeszcze Gryfici, to tutaj właśnie
odbywały się pierwsze plemienne sądy.
Któregoś z tych pochmurnych marcowych dni, zaraz po tym, jak dzwony
wybiły południe, owym duktem jechał niewielki orszak trzech zaprzęgów.
Otwierał go wóz z grupą dziesięciu uzbrojonych w widły mężczyzn,
a zamykał zadaszony powóz wiozący sędziów i duchownych kamieńskiej
katedry. Na środkowym, drabiniastym, była klatka, obok której stał potężnej
postury drab, ubrany w czerwony kaftan. W klatce, na snopku słomy, ze
związanymi na karku i przywiązanymi do stalowych prętów rękami, siedziała
kobieta, po której już na pierwszy rzut oka widać było, że młodość dawno ma
Strona 6
za sobą. Ubrana była w długą poszarpaną suknię i tak poplamiony rdzawymi
zaciekami i brudem kaftan, że trudno było nawet domyślić się jego koloru.
Siwe, opadające brudnymi strąkami na twarz włosy sprawiały, że wyglądała
na znacznie starszą, niż wynikało to z jej metryki.
Nazywała się Małgorzata i do niedawna mieszkała w niewielkiej wsi
Radawka, leżącej nieopodal, zaraz za Wrzosowem Puttkammerów. Całe
życie spędziła w starym pomorskim domu, którego białe ściany i czarne rygle
ledwie prześwitywały pomiędzy wiciokrzewem, słonecznikami, malwami
i rozrośniętymi krzewami bzu. Na równo wytyczonych rabatach pyszniły się
lubczyk i rumianek, babka i piołun, a jaskółcze ziele wylewało się na wąską
ścieżkę pomiędzy grzędami, pokrywając się wiosną płaszczykiem żółtych
kwiatków.
Znała się na ziołach. Wszystkiego nauczyła ją niegdyś matka. Jak
przygotowywać napary z rumianku albo ze świetlika, żeby przynieść ulgę
bolącym, czerwonym oczom. Co pić, by pomogło na wzdęcia czy zaparcia.
Co ma pomóc na trudno gojące się rany, na kaszel. Potrafiła rozmaitymi
naparami i maściami łagodzić bóle głowy, pleców, a i te kobiece, przy
bolesnych miesiączkach. Przez dwadzieścia lat, od kiedy zaczęła sama
zbierać zioła, sadzić je w swoim ogrodzie, pod okiem matki przygotowywać
napary i lecznicze maści, pomogła przyjść na świat trzem pokoleniom
dzieciaków. W Radawce i okolicznych wsiach żyło wielu gospodarzy, którzy
tylko dzięki niej przyszli na ten świat, a towarzyszyła także i narodzinom ich
dzieci. Ludzie ją szanowali. Dzięki swojej wiedzy cieszyła się poważaniem,
a wielu mieszkańców okolicznych siół okazywało jej wdzięczność za pomoc
w rozmaitych chorobach. Była pewna, że jej mądrość i wiedza przekazywane
z pokolenia na pokolenie przez kobiety z jej rodziny, wzbudzają podziw
u ludzi.
Ale i strach.
Wiedziała, że plotkują na jej temat. Że niektóre znudzone codzienną
monotonią sąsiadki opowiadają sobie o niej bajdy – jeśli jest w stanie tak
łatwo uśmierzyć każdy ból, to pewnie równie dobrze może go wywołać.
A skoro pomóc przy porodzie potrafi to i uśmiercić z pomocą tajemnych
wywarów i zaklęć jest w stanie.
A czasy dobre nie były. Wprawdzie od zakończenia wojny minęło już
Strona 7
czterdzieści lat, ale w pomorskich wsiach wciąż bieda była aż piszczało. Co
i rusz wybuchały pomory, ludzi chowało się po cmentarzach dziesiątkami,
a bywało, że i zwierzęta w tajemniczy sposób marły po chlewach i oborach.
No i dużo było procesów o czary.
Któregoś dnia wezwano ją do córki Hansa Heglera z Wrzosowa. To nie
był jej termin, blisko dwa miesiące za wcześnie. Niemowlę urodziło się
martwe. Nic nie można było zrobić. Ale ludzie i tak zaczęli gadać. Że
uśmierciła dziecko, żeby ofiarę diabłu na Łysej Górze złożyć. Stugębna
plotka zaczęła zataczać coraz szersze kręgi. Ktoś widział, jak leciała na
miotle na Piaszczyste Wzgórze koło Żółcina, gdzie rzekomo miały się
odbywać sabaty czarownic. Ktoś inny zaklinał się, że widział, jak z komina
jej domu dym w kolorze krwi się unosił.
I przyszli po nią któregoś dnia. Sołtys Radawki wraz z pastorem Krebsem
i kilkoma chłopami z okolicznych domów. Zakutą w kajdany, odwieźli do
karceru Kapituły Katedralnej w Kamieniu.
Pierwszy wóz minął rozłożystą wierzbę i wtoczył się na wzgórze,
otoczone koronami ogromnych dębów i sosen. Wzniesienie nazywano Długą
Górą z uwagi na kształt fasoli, rozszerzającej się ku północy i zakończonej
owalnym rondlem, wokół którego w tamtych czasach rosły pojedyncze stare
drzewa. Ze szczytu wzgórza rozciągał się widok na pola i łąki, zamknięte
ścianami gęstych lasów. Na końcu wzgórza stał drewniany podest, a przy nim
szubienica. Tak jak i w zamierzchłych czasach, tak i dziś odbywały się tu
procesy rozmaitych lokalnych rzezimieszków, morderców i złodziei. Zawsze
przyciągało to rzesze pospólstwa, które chciało nacieszyć oczy widokiem
śmierci.
Z pierwszego wozu zeskoczyła grupa strażników i dzierżąc wysoko
uniesione widły, żeby trzymać z daleka chętnych do samosądów chojraków,
ustawiła się wokół zakratowanego zaprzęgu, który zatrzymał się w pobliżu
szubienicy. Kat z naciągniętym na głowę kapturem zeskoczył na ziemię
i otworzył klatkę.
W drodze z Kamienia, oparta o pręty i wpatrzona w mijane, tak dobrze
znane od dzieciństwa pola i lasy kobieta, zdołała zapomnieć o bólu. Teraz,
gdy dźwignęła się z kolan, uderzył w nią z podwójną mocą. Ledwie mogła
utrzymać się na nogach. Miała połamane i zmiażdżone palce obu stóp, ramię
Strona 8
wyłamane ze stawu. Przez kilka dni, w czasie których trzymano ją w lochu
przy kamieńskiej katedrze, kat wielokrotnie wyłamywał jej ramiona i na
powrót je nastawiał. Strąki brudnych włosów opadały na posiniaczone
policzki i poparzone piersi, na które kilkakrotnie wylewali jej gorącą smołę.
Gdyby kazano jej coś powiedzieć, nie byłaby w stanie wydobyć słowa przez
wyrwane przednie zęby i wielką ranę, która paliła jej gardło. Jakoś dotarła do
krańca wozu, ale wysiadając, nie zdołała utrzymać równowagi i wypadła
wprost na mokrą ubitą ziemię, wzbudzając śmiech zgromadzonego wokół
szubienicy tłumu. Kat szarpnął ją za kaftan i powlókł w kierunku opartej
o podest drabiny. Jeszcze zdołała jednym pozostałym okiem rozejrzeć się
wokół siebie. Z wszystkich rodzajów bólu, jaki jej zadano, tego od
miażdżenia palców, tego od wyrywania zębów, wykłucia oka, poparzeń od
gorącej smoły, najgorszy był jednak ten, który palił ją od wewnątrz. Gorycz.
Znała prawie wszystkich tych ludzi, którzy, zgromadzeni wokół, pokazywali
ją sobie palcami, drwiąco się śmiali lub rzucali w nią kamieniami.
– Czarownica! – wrzasnęła żona Hansa Ruthena z Wrzosowa, której dwa
lata temu pomagała przy porodzie.
– Dzieciobójczyni! – krzyknął ktoś za jej plecami.
– Żałuj za grzechy! – Pastor Krebs z Radawki wyciągnął w jej kierunku
drewniany krzyżyk, wokół którego opleciony był różaniec. – Nie wyjdziesz
z piekła!
Znał ją od dzieciństwa. Wiedział, że zawsze była dobrą chrześcijanką, że
nigdy nie opuściła niedzielnej mszy. Jemu też nieraz pomogła swoimi
naparami z różnych ziół, gdy po obżarstwie cierpiał na przeciągające się bóle
żołądka. A mimo to nie wstawił się za nią.
Nikt się za nią wstawił.
Kat pchnął ją na drabinę. Upadła przed nią na kolana, a drab chwycił ją za
kaftan i wciągnął na drewniane szczeble. Grubym sznurem zaczął
przywiązywać jej nogi i ramiona do drewnianych desek.
– Zdechniesz, wiedźmo! – wrzasnął z tłumu podskakujący z emocji może
dziesięcioletni chłopiec. – Szatan cię nie uratuje!
Dźwignięta przez kata i jednego z jego pomocników drabina
wyprostowała się. Tuż obok płonął już stos. Czerwonozłote jęzory lizały
ustawione pionowo konary i wielką górę usypanych wokół nich gałęzi.
Strona 9
Czarny duszący dym unosił się do góry i płynął po niebie, plącząc się
pomiędzy bezlistnymi konarami stojących nieopodal dębów.
Paradoksalnie, przywiązanie do pala, pod którym usypywano stos drewna,
było łaską, którą sądy okazywały tylko niektórym kobietom. Drewno
zazwyczaj było świeże, dopiero co ścięte, wypełnione jeszcze żywicą, często
mokre, gdy w powietrzu było sporo wilgoci. Po zapaleniu zatem długo się
tliło, wydzielając opary czarnego trującego dymu, w którym nieszczęśnica
dusiła się w kilka minut, zanim jeszcze dosięgnął ją ogień.
Małgorzata nie dostąpiła takiej łaski.
Zgromadzony wokół tłum ryczał coraz głośniej. Gdy ogień zaczął pożerać
wielki stos gałęzi, dobrał się do grubych beli drewna i wystrzelił złotymi
pióropuszami w niebo, kat pchnął drabinę wraz z szamoczącą się na jej
szczycie niczym szmaciana lalka i wyjącą nieludzko kobietą, prosto w środek
piekła.
Strona 10
Współcześnie, 8 marca, Międzynarodowy Dzień Kobiet
plac Solidarności, Szczecin
Ciągnąca się ostatnimi tygodniami szaruga, deszcze żłobiące głębokie rany
w wyleniałych trawnikach, wciąż jeszcze niemogących dojść do siebie po
dwóch miesiącach zalegania pod brudnym śniegiem, ustąpiły tego dnia
całkiem znośnej pogodzie. Temperatura wprawdzie nie było zbyt wysoka, ale
za to spomiędzy chmur prześwitywało czasem słońce. Na wielkim pochyłym
placu przed Filharmonią imienia Mieczysława Karłowicza w Szczecinie
zebrał się już wielki tłum ludzi, a od strony Śródmieścia napływały wciąż
mniejsze i większe grupy mieszkańców miasta. Na trawniku rozdzielającym
dwa pasy ruchu przed wjazdem na Trasę Zamkową, wokół zachowanych
fundamentów po stojącym tu niegdyś maszcie ze statku s/s „Kapitan K.
Maciejewicz”, który został zdemontowany pod pretekstem remontu i zniknął
stąd na zawsze, zbierały się grupki młodych ludzi. Nieco dalej, wsparty na
drewnianych podporach, stał samotnie staruszek platan, według legend
pamiętający jeszcze czasy, gdy w tym miejscu rozciągały się renesansowe
ogrody książęce. Nad głowami niektórych grupek zaczęły pojawiać się
transparenty z rozmaitymi hasłami, nabazgranymi flamastrem lub
spreparowanymi metodą kolażu. Podobne transparenty zaczęły powoli
wyrastać nad głowami uczestników zasadniczej manifestacji kłębiącej się na
placu Solidarności.
Plac, w istocie dach gmachu muzeum Centrum Dialogu „Przełomy”,
wznosił się w kierunku neogotyckiego budynku Komendy Wojewódzkiej
Policji, by na rogu ulic Małopolskiej i Tadeusza Mazowieckiego osiągnąć
wysokość kilku metrów. Tam, na poziomie ulicy, mieściło się główne
wejście do wnętrza, ulokowanego pod płytą placu. Od strony Trasy
Zamkowej, przy wejściu na pochyłość placu, stał jedenastometrowy pomnik
Anioła Wolności, upamiętniający protesty robotnicze z grudnia
siedemdziesiątego roku, a od strony ulicy Małopolskiej plac zamykał masyw
„Lodowego Pałacu”, wspomnianej już szczecińskiej filharmonii. Miejsce to
od kilku lat stało się prawdziwym architektonicznym poligonem
doświadczalnym, wzbudzającym kontrowersje i niekończące się spory na
Strona 11
forach internetowych i na łamach gazet. Czy nowoczesna biała bryła
filharmonii pasuje do ceglanego neogotyckiego gmachu komendy? Czy dach
muzeum powinien być udostępniony dla deskorolkarzy, którzy profanują
przecież miejsce pamięci? Czy nie można było zamiast muzeum odbudować
po prostu dawnego kwartału zabudowy, odtwarzając tym samym przestrzeń
historycznego placu, na którym przed wojną stał teatr? Do tego dochodziły
wciąż niemilknące pytania o losy masztu z „Maciejewicza” i krytyczne głosy
pod adresem Anioła Wolności. Internetowe awantury uspokoiły w końcu
liczne międzynarodowe nagrody architektoniczne, które zdobyły budynki
filharmonii i muzeum, zamieniając natychmiast oba w coś w rodzaju
miejskich ikon.
Znakomitą większość uczestników manifestacji stanowiły kobiety. Były
ubrane głównie na czarno albo przynajmniej wyposażone w jakąś
spektakularną czarną część garderoby, na przykład skórzaną nabijaną
ćwiekami kurtkę, płaszcz czy chociaż czapkę lub kapelusz. Wiele kobiet
trzymało w rękach kartony, na których groźne, opatrzone wykrzyknikami lub
symbolami hasła głosiły: „Nie będziemy waszymi inkubatorami!”, „Rząd,
który nienawidzi kobiet!”, „Martwa dziecka nie urodzę!”. Rozwinięte nad
głowami transparenty przekazywały konkretniejsze żądania – edukacji
seksualnej, dostępu do nowoczesnej antykoncepcji i zmiany faszystowsko-
seksistowskiej retoryki pod adresem kobiet. W epicentrum wydarzeń,
w najwyższym punkcie placu, stało kilka liderek i organizatorek protestu,
które przez megafony głośno skandowały hasła i podrzucały pozostałym
chwytliwe okrzyki. Od strony chodników przed placem Solidarności i z pasa
zieleni między jezdniami dochodziły nawoływania i okrzyki przeciwników
manifestacji, nad głowami których powiewały hasła: „Stop aborcji!”, „Życie
jest święte od poczęcia”, „Chłopak i dziewczyna – normalna rodzina”. Grupa
młodych ludzi z biało-czerwonymi chorągiewkami, ubranych w kurtki
z orłami, husarskimi skrzydłami na plecach i szablami w dłoni, rozwinęła
wielki transparent z napisem „Tradycyjne wartości – nowoczesny
patriotyzm”.
Od strony centrum miasta wciąż nadchodziły grupy ludzi. Policja, która do
tej pory w szeregu stała z boku, zaczęła wprawnie rozdzielać biorących
udział w manifestacji od niewielkich grup coraz śmielej skandujących
wyzwiska i groźby pod adresem uczestniczek protestu.
Strona 12
U stóp placu, pod wznoszącym się wraz z pochyłością muzeum tłumem,
stały dwie młode kobiety: szczupła blondynka w szarym płaszczyku i jasnej
czapce, spod której wystawały jasne kosmyki, i szatynka w długiej czarnej
kurtce, z włosami związanymi szeroką czarną wstążką.
– Spójrz! – Blondynka trąciła koleżankę zamkniętą parasolką. – Tamto
jest niezłe.
Szatynka obróciła się i podążyła za wzrokiem koleżanki.
Stojący nieopodal dwaj brodaci chłopcy trzymali czarny transparent, który
czerwonymi, imitującymi ociekającą krew literami głosił: „Aborterki
mordują dzieci nienarodzone!”.
Obok mężczyzn stała grupka kobiet, które trzymały w rękach różańce
i wielkie, czerwone znaki z wymalowanymi żądaniami – „Stop gender!”,
„Stop dewiantom!”, „Stop aborcji!”. Nad ich głowami powiewała biała
płachta z napisem „Krucjata różańcowa za ojczyznę”.
Szatynka sięgnęła do kieszeni, wyjęła telefon i zrobiła zdjęcie.
– Nie wiem, co ja tutaj robię. – Blondynka westchnęła, rozglądając się
wokół siebie.
– Ty, Baśka, chyba żartujesz? – Paulina popatrzyła na nią
z niedowierzaniem.
– To nie znaczy, że nie popieram czy coś. – Blondynka pokręciła głową. –
Tylko że mam do napisania na piątek dwa teksty, a tymczasem marnuję tutaj
czas. Nie wiem, po co Paweł mnie z tobą wysłał.
– Pewnie chce mieć dwa spojrzenia na ten protest albo coś w tym stylu. –
Paulina wzruszyła ramionami. – Jak go znam, wymóżdżył, że moja relacja
będzie zbyt jednostronna.
– Nie obraź się, ale pewnie ma rację.
Paulina spojrzała na koleżankę z irytacją.
– Rozumiem, że ty napiszesz coś w kontekście obrony ojczyzny przed
dewiantami.
– Albo obrony ojczyzny przed kiepską sztuką. – Baśka wskazała głową na
wznoszący się nieopodal pomnik anioła.
– To taka poza, że się niby dystansujesz od tej manifestacji?
Strona 13
– Wprost przeciwnie. – Baśka wzruszyła ramionami. – Pamiętasz, jakie
były kulisy powstania tego pomnika?
– Jak mogę pamiętać? Miałam wtedy może dziesięć lat.
Baśka, która sama przekroczyła już czterdziestkę, obrzuciła koleżankę
zazdrosnym spojrzeniem.
– Zwyciężyła instalacja przedstawiająca setkę manifestantów. Miała
stanąć na tym trawniku przed platanem. – Machnęła ręką w kierunku
zbiegowiska, nad którym powiewały transparenty wyrażające sprzeciw
wobec dewiantów. – Komitet budowy z Jurczykiem na czele odrzucił projekt,
podając jako powód, że brak w nim symbolu krzyża[2].
– Brońcie krzyża! – podchwycił nagle stojący niedaleko Pauliny starszy
pan. Grupa młodych mężczyzn w brunatnych kurtkach zaczęła wymachiwać
zielonymi flagami.
Paulina podniosła telefon i włączyła kamerę.
– Chodźmy dalej, bo wezmą nas za krucjatę różańcową. – Baśka skinęła
ręką w stronę tłumu wypełniającego szczelnie plac Solidarności.
– Czarownica! – wrzasnęła nagle jakaś starsza kobieta, energicznie
potrząsając znakiem z napisem „Stop gender!”. Momentalnie przyłączyły się
do niej koleżanki.
Paulina spojrzała ze zdziwieniem na niewielki tłumek, który najwyraźniej
skandował w jej kierunku. Dopiero po chwili spostrzegła, że stoi praktycznie
pod samym transparentem, na którym widniał napis „Zabierz różaniec od
mojej macicy!”.
– Pozwolił ci ktoś mnie filmować, szmato? – Ubrany w zieloną kurtkę,
ogolony na zero chłopak buńczucznie skinął głową w jej kierunku.
Stojący obok niego młody mężczyzna spojrzał na nią wrogo.
Paulina dostrzegła, że pod kurtką ma koloratkę.
– Te głupie baby z piekła nie wyjdą! – rzucił głośno do swojego kolegi.
Młody chłopak zrobił kilka kroków w jej kierunku i zanim zdążyła
zareagować, szarpnął ją za ramię.
– Mówiłem, żebyś mnie nie filmowała, lewacka kurwo!
Paulina straciła równowagę i poleciała do tyłu, wprost pod nogi stojących
Strona 14
za nią ludzi. Telefon wypadł jej z ręki i spadł na chodnik.
W tym samym momencie dwóch policjantów dopadło chłopaka,
wykręciło mu ręce i położyło go na ziemi. Od strony grupek na obrzeżach
manifestacji dobiegły głośne gwizdy.
– Dzieciobójczynie! – wrzeszczała starsza kobieta, machając znakiem
STOP.
Od strony czoła manifestacji rozległo się głośne skandowanie i po chwili,
niczym czarna, rozlewająca się fala, nad głowami protestujących zaczęły się
otwierać setki parasoli.
Strona 15
Rozdział 1
Środa, 8 marca, trochę później
Zapadał zmierzch. Na bulwarach zapaliły się latarnie, pokrywając nabrzeże
złotym blaskiem, który jasnymi refleksami wylewał się na spokojne wody
Odry. Niebo nad Starym Miastem zrobiło się granatowe, a światła Trasy
Zamkowej przecięły rzekę niebieskim odbiciem. Na przeciwległym brzegu,
na Łasztowni, rząd okien na pierwszym piętrze biurowca niedaleko mostu
Długiego, jarzył się jasnym światłem.
W dużej sali, wypełnionej regularnymi geometrycznymi kształtami
jasnych biurek, których blaty zawalone były stosami papierów, folderów
i katalogów, odbywała się nerwowa narada. Ciemnografitowe drukarki
i monitory mruczały cicho swoim dyskretnym elektronicznym pomrukiem.
W głębi sali, niedaleko szeroko otwartych szklanych drzwi do sąsiedniego
aneksu, stały trzy osoby. Pozostała grupa kilkunastu pracowników zebrała się
przed najbliższym stołem, co chwila patrząc ciekawie na jeden z monitorów
i starając się jednocześnie nie stracić ani słowa z burzliwej dyskusji, której
temperatura wciąż rosła.
– Na pewno nic ci nie jest? Dobrze się czujesz?
– Paweł, nie zmieniaj tematu. – Paulina odruchowo obciągnęła ciemną
spódnicę, zakrywając udo, na którym rozwijał się właśnie spory siniak we
wszystkich odcieniach fioletu.
– Poważnie pytam. Ten siniak nie wygląda dobrze. Poza tym masz też
otarcie na ramieniu.
– Wszystko jest pod kontrolą. – Paulina pochyliła się nad stołem
i przestawiła laptopa ekranem w stronę stojącego przed nią Pawła. – Nie
martw się, nie popuszczę temu draniowi. Jestem umówiona na jutro na
obdukcję. Zadałam ci pytanie.
Strona 16
Paweł przewrócił oczami i spojrzał z tęsknotą w kierunku swojego
wydzielonego szklaną szybą biura.
– Nie pokazałaś tego filmu policji…
– Gdybym oddała im komórkę, to za kilka dni okazałoby się, że zaginęła
w magazynie.
– Nie przesadzaj.
– Jutro idę z Martą na policję, to zaniosę im to nagranie. Mogłam przecież
dopiero po fakcie stwierdzić, że cała sytuacja się nagrała.
– Z jaką Martą? – Paweł starał się zyskać na czasie.
– Moją znajomą prawniczką. – Paulina westchnęła. – Wspominałam o tym
ze dwa razy.
– Paweł! – Stojąca obok z założonymi na piersiach rękami Baśka straciła
cierpliwość. – Czas leci! Kilka portali już zamieściło relacje z manifestacji,
a „Wyborcza” napisała nawet, że była jakaś bijatyka. Za chwilę to będzie
musztarda po obiedzie.
Paweł westchnął ciężko i oparł się pięściami o blat biurka.
Gdy pół godziny wcześniej obie stanęły w drzwiach, pierwsze, co
pomyślał, to że będą mieć świetny materiał. Paulina wyglądała, jakby
wracała z ulicznych zamieszek, a nie pokojowej bądź co bądź manifestacji
w obronie praw kobiet. Podarty płaszcz, siniaki i malująca się na twarzy
zawziętość. Gdy jednak dopadła do swojego komputera i włączyła film, który
nagrała, a potem streściła przebieg wydarzeń, stwierdził, że to wróży same
kłopoty. Nie chodziło nawet o jego poglądy polityczne, po prostu nie lubił
telefonów od swoich szefów i tłumaczenia się z czegokolwiek.
– Chcecie opublikować nagranie, na którym wyraźnie widać twarze tych
ludzi. Od razu będą protesty. Oskarżą nas o naruszenie wizerunku…
– Jakiego, kurwa, wizerunku?
Paweł spojrzał z irytacją na Baśkę, która tym razem, jak rzadko kiedy,
twardo trzymała stronę Pauliny. Cholerna solidarność jajników.
– Udział w tym proteście był dobrowolny. Każdy, kto tam poszedł, musiał
się liczyć z tym, że pojawi się w mediach.
– Zwłaszcza że trzymał nad głową transparent z napisem „Śmierć wrogom
Strona 17
ojczyzny” – warknęła Paulina, patrząc na niego nieżyczliwie.
Odtwarzacz na laptopie Pauliny wyświetlał kilkuminutowy film w pętli.
Po raz któryś z kolei widać było, jak ogolony chłopak w zielonej kurtce
mówi coś do stojącego obok towarzysza, a następnie rzuca wrogie spojrzenie
w kierunku obiektywu. Kamera obróciła się, pokazała transparent nad
głowami niewielkiej grupki pokrzykujących gromko młodych mężczyzn,
a zaraz potem wznoszące się w kierunku szczytu placu morze głów. Po
chwili na ekranie ponownie pojawił się ogolony chłopak i stojący obok niego
mężczyzna w czarnej kurtce. Chłopak znowu spojrzał niecierpliwie w stronę
kamery, coś głośno krzyknął i w końcu ruszył w kierunku obiektywu. Obraz
wypełniła zielona tkanina jego kurtki, a następnie wszystko zawirowało
i zamieniło się w nieskładną gmatwaninę pikseli, by w końcu znieruchomieć.
– Czy chodzi o tego księdza? – Paulina ruchem głowy wskazała ekran
laptopa.
– Przecież nie ma pewności, czy on akurat nie stał tylko przypadkiem
w pobliżu tej grupy.
– Sprawdziłam go – wtrąciła Baśka. – To kapelan tak zwanych środowisk
patriotycznych.
– Przypadkiem rozmawiał z bandziorem, który na mnie napadł? – Paulina
z wściekłością spojrzała na Pawła.
– A jaką masz pewność, że ten chłopak w ogóle jest z tego środowiska?
Może akurat tylko tam stał? Poniosły go nerwy, bo go filmowałaś.
– Zaraz mnie szlag trafi…
– Ty stałaś pod transparentem „Zabierz różaniec od mojej macicy!”.
– I generalnie zgadzam się z jego treścią. – Paulina szarpnęła laptopa
i odłączyła od niego swój telefon.
– Dobra! Dostaniesz grzeczną relację, w końcu byłam tam służbowo. –
Wrzuciła komórkę do torby i zatrzasnęła pokrywę laptopa. – Ale komórka
jest moja. Prywatna.
– Paulina…
– Nagranie bardzo chętnie pokaże każdy niezależny portal, a pewnie
i „Wyborcza” ochoczo go puści. I to jeszcze dziś.
Strona 18
Paweł zmarszczył brwi i przez moment patrzył, jak Paulina wrzuca do
torby wszystkie swoje manele. Po chwili ich spojrzenia się skrzyżowały.
W ciągu ostatniego roku zrobiła się strasznie harda. Prawdziwa wiedźma.
Wolał ją chyba, kiedy pracowała u niego na umowę o dzieło i pisała teksty na
zamówienie.
– Do mnie! – Wskazał ręką swój aneks. – Porozmawiamy spokojnie.
– O czym jeszcze chcesz rozmawiać?
– Paweł! Musimy podjąć decyzję w sprawie tego filmu – wtrąciła Baśka.
– Do mnie, powiedziałem! – Paweł odwrócił się i stanął w progu szklanej
ściany oddzielającej jego prywatną zagrodę od otwartej przestrzeni redakcji.
– Ty też! – Spojrzał na Baśkę.
Obie kobiety popatrzyły na siebie, przez krótką chwilę zdezorientowane.
W końcu Baśka wzruszyła ramionami i weszła za Pawłem do jego aneksu.
Paulina z zaciśniętymi ustami przez moment wpatrywała się w blat biurka,
po czym rzuciła torbę na krzesło i poszła za koleżanką.
*
Granatowa toyota land cruiser skręciła z drogi krajowej numer trzy,
pokonała niestrzeżony przejazd kolejowy i wtoczyła się na wyasfaltowany
niknący w głębi lasu dukt. Kilkadziesiąt metrów dalej odbijała w bok wąska
przecinka, a w jej perspektywie, prosto jak strzelił, majaczyła fasada
budynku. Drogi, która niegdyś była głównym dojazdem do posiadłości, od
dawna nie użytkowano. Z otaczającego ją lasu zdążyły się już wysunąć
rozczapierzone gałęzie sosen i młodych dębczaków i zawiesić się nad
szutrową nawierzchnią niczym wyciągnięte szpony, usiłujące ponownie
zagarnąć wyrwaną sobie własność. Toyota minęła dwa wielkie filary bramy,
ukryte w gąszczu bezlistnych gałęzi, i potoczyła się dawną aleją wjazdową
prosto w kierunku dworu.
Budynek był parterowy, pokryty wysokim dwuspadowym dachem,
w którym równym szeregiem stały zabite dechami lukarny. Dokładnie
pośrodku frontowej elewacji znajdował się podcieniowy ganek, wsparty na
czterech kolumnach, na który wspinała się kaskada schodów. Do wnętrza
prowadziły wysokie dwuskrzydłowe drzwi, zza których, spomiędzy
Strona 19
połamanych ościeży, wyglądał na zewnątrz mrok.
Samochód minął szpaler kolumnowych żywotników i zatrzymał się na
podjeździe, tuż obok ogromnej czarnej panamery. Po chwili silnik toyoty
umilkł i z auta wysiadł wysoki brunet. Przeciągnął się, po czym otworzył
tylne drzwi i wydobył szarą pikowaną kurtkę. Naciągnął na głowę czarną
czapkę i dopiero wtedy obszedł samochód dokoła i stanął przed maską
błyszczącego brylantowym blaskiem porsche.
Igor Fleming przyjechał tu w sprawach zawodowych. Stary myśliwski
dwór, pod którego zrujnowanymi pozostałościami dawnej świetności właśnie
się znajdował, prawdopodobnie czekał na remont. Posiadłość niedawno
ponownie zmieniła właściciela, a obecny miał wobec niej wielkie plany. To
o nich chciał dzisiaj z Igorem porozmawiać. Godzina drogi ze Szczecina,
biorąc pod uwagę intratny kontrakt, bardzo się opłacała. Zwłaszcza że
nabywcą majątku był wieloletni inwestor Igora Rafał Borola, szczeciński
przedsiębiorca i właściciel bliżej nieokreślonej liczby nieruchomości
w Szczecinie i w tej części kraju. W mieście byli i tacy, którzy twierdzili, że
w rękach Boroli znajduje się już połowa stolicy Pomorza.
Igor rozejrzał się dokoła. Borola mógł pójść na spacer po rozległym parku
albo i dalej po lesie, wokół jeziora. Miał tu przecież przyjechać z rodziną.
Pewnie nie chciało im się czekać pod dworem.
Sięgnął do kieszeni po telefon, żeby się zameldować, gdy zza rogu
budynku dobiegł go tubalny głos udzielający komuś drobiazgowych
instrukcji i po chwili na ścieżce ukazał się mężczyzna w eleganckiej czarnej
kurtce, trzymający pod pachą grubą kartonową teczkę.
Gdy zobaczył Igora, pomachał do niego radośnie, rzucił jeszcze kilka słów
do telefonu, schował go do kieszeni i ruszył w kierunku szerokich schodów
przed głównym wejściem.
– I jak ci się podoba nowy nabytek?
Igor, który wciąż wpatrywał się w nieskazitelny lakier niemieckiego
krążownika, pokiwał głową.
– Prześliczny.
– No, nie wiem. – Borola skrzywił się i zrobił kilka kroków do tyłu. –
Jakiś taki prosty bardzo.
Strona 20
– Prosty? Jest ostentacyjnie paradny.
Borola się skrzywił i spojrzał na Igora.
– Ja przecież dwór mam na myśli.
Igor przestał przyglądać się masce samochodu i podążył za wzrokiem
swojego inwestora.
– Może da się coś z tym zrobić? – Borola podniósł dłoń i narysował
w powietrzu jakiś kształt. – Jakiś fronton dorobić albo kolumny?
Igor westchnął.
– Jest wpisany do rejestru zabytków. Możemy tylko przywrócić mu
wygląd pierwotny.
– Wygląda jak barak – jęknął Borola. – Właściwie to kupiłem go ze
względu na to miejsce i tych siedem hektarów parku nad jeziorem,
i sąsiedztwo lasu. No i lokalizację przy głównej drodze Szczecin–
Świnoujście, oczywiście. Ale dwór jest straszny. Myślałem, że może uda się
go jakoś upiększyć.
Igor ponownie westchnął. Dwór rzeczywiście mógł wzbudzać mieszane
uczucia. Wydłużona bryła, kryta prostym dwuspadowym dachem z rzędem
zgeometryzowanych lukarn, laikowi mogła się wydawać brzydka. Do tego
dochodziły lata zaniedbań oraz wcześniejsze przebudowy i zmiany, które
wprowadzili użytkownicy dworu w latach powojennych. Wprawne oko
mogło jednak łatwo dostrzec w architekturze budynku ślady
zbrutalizowanego klasycyzmu, który zaczął dominować w Niemczech od
początku lat trzydziestych za sprawą Alberta Speera, nadwornego twórcy
Adolfa Hitlera. Tajemnicą było jedynie, jak to się stało, że ten totalitarny styl
architektoniczny, zarezerwowany dla budynków użyteczności publicznej
i obiektów wojskowych, spodobał się Richardowi von Flemmingowi,
przedstawicielowi jednego z najstarszych i najzamożniejszych rodów
pomorskich. W tysiąc dziewięćset trzydziestym pierwszym roku postawił tu
dwór, przed którym właśnie stali.
– Słuchasz mnie?
Igor, wyrwany z zamyślenia, drgnął i lekko zdezorientowanym wzrokiem
spojrzał na Borolę.
– Pytałem, czy nie można by chociaż jakichś dekoracji dodać. Profili,