Strona 1 Strona 2 Strona 3 STEVE BERRY Cotton Malone #2 Zagadka aleksandryjska Strona 4 Z języka angielskiego przełożył WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Cezary MurawskiTytuł oryginału: The Alexandria link Copyright © 2007 by Steve Berry Maps copyright © 2007 by David Lindroth This translation published by arrangement with Ballantine Books, an imprint of Random House Ballantine Publishing Group, a division of Random House, Inc. Copyright © 2008 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga Copyright © 2008 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga Projekt okładki: Wydawnictwo Sonia Draga Zdjęcie na okładce: Sonia Draga Redakcja: Marcin Grabski i Olga Rutkowska Korekta: Magdalena Bargłowska, Barbara Meisner ISBN: 978-83-7508-082-7 Dystrybucja: Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Sp z o.o ul. Poznańska 91 05-850 Ożarów Mazowiecki tel./fax 022 721 30 00 e-mail: [email protected] www.olesiejuk.pl Sprzedaż wysyłkowa: www.merlin.com.pl, www.empik.com Strona 5 WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp, z o.o. PI. Grunwaldzki 8-10, 40-950 Katowice tel. 032 782 64 77, fax 032 253 77 28 e-mail: [email protected], www.soniadraga.pl Skład i łamanie: DT Studio s.c. tel. 032 720 28 78, e-mail: [email protected] Katowice 2008. Wydanie I Drukarnia: Wojskowa Drukarnia w Łodzi Dla Katie i Kevina, dwóch spadających gwiazd, które powróciły na moją orbitę Strona 6 PODZIĘKOWANIA Z zaimkiem „ja” pisarze powinni obchodzić się jak z jajkiem. Książka jest bowiem rezultatem zbiorowego wysiłku, a zespół, w którego skład mam zaszczyt wchodzić, to prawdziwy cud. Już po raz piąty zatem składam moc podziękowań. Zacznę od Pam Ahearn, mojej agentki, która stawiła czoła cyklonowi Katrina i wyszła z tego bez szwanku. W następnej kolejności pojawiają, się wspaniali ludzie z wydawnictwa Random House: Gina Centrello, niezwykły wydawca i pełna uroku dama, Mark Tavani, mój redaktor, obecnie już żonaty, wciąż mądrością ubiegający młody wiek, Cindy Murray, która wzięła na swoje barki sprawy promocji, Kim Hovey, której marketingowe zdolności wymykają się wszelkiemu opisowi, Beck Stvan, obdarzony talentem artysta z mistrzowskim okiem, gdy chodzi o okładki, Laura Jorstad, która ponownie adiustowała tekst, nie przepuszczając żadnego chochlika, Carole Lowenstein, za której sprawą nawet długa lektura nie męczy oczu. I na koniec nieocenieni pracownicy z działu promocji i sprzedaży – gdyby nie ich trud i wysiłek, rezultaty byłyby mizerne. Jedna osoba zasłużyła na specjalną wzmiankę – Kenneth Harvey. Przed kilkoma laty podczas kolacji w Północnej Karolinie Ken skierował moją uwagę na libańskiego uczonego nazwiskiem Kamal Salibi oraz raczej mało znaną teorię, która ostatecznie przerodziła się w tę powieść. Pomysły zjawiają się w najróżniejszych momentach, czerpiąc z najbardziej nieoczekiwanych źródeł, zadaniem pisarza jest zaś dostrzec je i wykorzystać. Dziękuję, Ken. W moim życiu pojawiła się również nowa Elizabeth – bystra, piękna i kochająca. Rzecz jasna, moja ośmioletnia córka Elizabeth wciąż stanowi niewyczerpane źródło radości. Książkę tę dedykuję dwójce odchowanych już dzieci, Kevinowi i Katie, za których sprawą czuję się jednocześnie stary i młody. Historia jest procesem destylacji faktów, które przetrwały przeszłość. –Oscar Handlin, Truth in History (1979) Od czasów naszego praojca Adama, który oglądał noc i dzień oraz kształt własnej dłoni, ludzie wymyślali opowieści i utrwalali je na kamieniu, trawili w metalu lub zapisywali na pergaminie, cokolwiek było ich światem lub co im się śniło. Oto jest owoc trudu człowieka: Biblioteka… Ci, w których nie ma wiary, powiedzą, że jeśliby ją spalić, razem z nią spłonie historia. Są jednak w błędzie. Nieustanny ludzki wysiłek przyczynił się do narodzin nieskończonej liczby ksiąg. Jeśli spośród nich nie przetrwa nawet jedna, człowiek zasiądzie i ponownie spłodzi każdą stronicę i każdą linijkę. Strona 7 –Jorge Luis Borges na temat biblioteki aleksandryjskiej Biblioteki są pamięcią ludzkości. –Johann Wolfgang Goethe Strona 8 PROLOG Palestyna kwiecień 1948 roku Cierpliwość George’a Haddada wyczerpywała się, kiedy spoglądał gniewnie na człowieka przywiązanego do krzesła. Jego więzień miał śniadą cerę, jak on sam, ostry nos oraz głęboko osadzone brązowe oczy, typowe dla przedstawiciela nacji syryjskiej lub libańskiej. W tym człowieku było jednak coś, co w Haddadzie po prostu nie wzbudzało ciepłych uczuć. –Zapytam jeszcze tylko raz. Kim jesteś? Żołnierze Haddada schwytali tego człowieka przed trzema godzinami, tuż przed brzaskiem. Szedł w pojedynkę, bez broni. Co było głupotą. Odkąd w listopadzie Brytyjczycy postanowili podzielić Palestynę na dwa państwa – jedno arabskie i jedno żydowskie – obie strony pogrążyły się w zażartej wojnie. Mimo to ten głupiec szedł prosto na arabskie szańce, nie próbując nawet się bronić, i nie odezwał się słowem od momentu, kiedy przywiązano go do krzesła. –Czy mnie słyszysz, kretynie? Zapytałem, kim jesteś. – Haddad mówił po arabsku, bo schwytany mężczyzna najwyraźniej rozumiał ten język. –Jestem gwardianem. Ta odpowiedź nic mu nie mówiła. –Co to znaczy? –Stoimy na straży wiedzy. Haddad nie był w nastroju do rozwiązywania zagadek. Zaledwie wczoraj członkowie żydowskiego podziemia zaatakowali pobliską wioskę. Czterdzieścioro palestyńskich mężczyzn i kobiet zapędzono do kamieniołomów i bestialsko rozstrzelano. Nic nadzwyczajnego. Arabowie byli regularnie mordowani albo wypędzani. Ziemia, którą ich rodziny zamieszkiwały od szesnastu wieków, była konfiskowana. Nakba - katastroficzne przeznaczenie – stała się faktem. Haddad pragnął za wszelką cenę walczyć z wrogiem, nie zaś wysłuchiwać wierutnych bzdur. –Wszyscy jesteśmy strażnikami wiedzy – dał jasno do zrozumienia więźniowi. – Ja posiadam wiedzę, jak zetrzeć z powierzchni ziemi każdego syjonistę, którego wykryję. Strona 9 –Dlatego właśnie przyszedłem. Wojna nie jest koniecznością. Ten człowiek był idiotą. –Czy jesteś ślepcem? Żydzi zalewają ten kraj. Zgniatają nas. Wojna jest jedyną rzeczą, jaka nam pozostała. –Nie doceniasz determinacji Izraelczyków. Zdołali przetrwać przez wieki i to się nie zmieni. –Ta ziemia jest nasza. I to my zwyciężymy. –Istnieją rzeczy potężniejsze niż kule, które są w stanie zapewnić wam zwycięstwo. –Racja. Bomby. Mamy ich pod dostatkiem. Unicestwimy każdego z was, wy złodziejscy syjoniści. –Nie jestem syjonistą. Deklaracja została wypowiedziana spokojnym głosem, po czym mężczyzna zamilkł. Haddad zdał sobie sprawę, że nadeszła pora zakończyć to przesłuchanie. Nie miał czasu na drążenie ślepych zaułków. –Przyszedłem tutaj z biblioteki, żeby porozmawiać z Kamalem Haddadem – odezwał się w końcu mężczyzna. Palestyńczyk poczuł, jak wściekłość ustępuje miejsca zmieszaniu. –To mój ojciec. –Powiedziano mi, że mieszka w tym miasteczku. Jego ojciec był akademickim uczonym, specjalizował się w historii Palestyny i wykładał na uniwersytecie w Jerozolimie. Był mężczyzną o tubalnym głosie i takim też śmiechu, rosłym i serdecznym. Ostatnio podjął się funkcji emisariusza między Arabami a Brytyjczykami, usiłując postawić tamę masowej izraelskiej imigracji oraz uchronić swój naród przed nakba. Jego wysiłki nie zdały się jednak na nic. –Mój ojciec nie żyje. Po raz pierwszy dostrzegł niepokój i zmartwienie w oczach więźnia. –Nie zdawałem sobie z tego sprawy. Strona 10 Haddad przywołał w pamięci wspomnienie, którego pragnął pozbyć się na zawsze. –Przed dwoma tygodniami włożył do ust lufę karabinu i odstrzelił sobie tył głowy. Zostawił list, w którym oznajmił, że nie był w stanie dłużej patrzeć na rozpad swojej ojczyzny. – Haddad przysunął rewolwer do twarzy gwardiana. – Do czego był ci potrzebny mój ojciec? –Był tym, któremu miałem przekazać informacje. Do niego właśnie wystosowano zaproszenie. Znów narastał w nim gniew. –O czym ty mówisz? –Twój ojciec cieszył się ogromnym szacunkiem i poważaniem. Miał dogłębne wykształcenie, co uprawniało go do dostępu do naszej wiedzy. Dlatego tu przyszedłem, chcąc zaprosić go do partycypowania. Spokojny głos mężczyzny uderzył Haddada niczym kubeł wody duszący płomienie. –Do partycypowania w czym? Strażnik pokręcił przecząco głową. –Odpowiedź była przeznaczona tylko do jego wiadomości. –On nie żyje. –Co oznacza, że zostanie wybrany ktoś inny, kto otrzyma zaproszenie. O czym ten człowiek bredził? Haddad pojmał już wielu żydowskich jeńców, torturami wyciągając z nich, co się dało, i dobijając z broni palnej to, co z nich zostawało. Zanim nadeszła nakba, Haddad pracował na własnej plantacji drzewek oliwnych, lecz podobnie jak ojca pociągało go środowisko akademickie i pragnął podjąć studia wyższe. Teraz stało się to niemożliwe. Ustanowiono państwo Izrael, a jego granice wytyczono, okrawając pradawne arabskie ziemie. Świat najwyraźniej postanowił zadośćuczynić Żydom za Holocaust. Wszystko to zaś działo się kosztem narodu palestyńskiego. Przyłożył lufę pistoletu między oczy mężczyzny. –Właśnie sam uczyniłem siebie zaproszonym. Przekaż mi swoją wiedzę. Oczy mężczyzny zdawały się przenikać go na wskroś i przez chwilę poczuł osobliwą niepewność. Ten emisariusz z pewnością wcześniej stawiał czoła niebezpieczeństwom. Haddad podziwiał jego odwagę. Strona 11 –Toczycie wojnę, która nie jest konieczna. Z wrogiem, który został wprowadzony w błąd – podjął więzień. –W imię Boga, o czym ty mówisz? –O tym dowie się tylko kolejny zaproszony. Była już prawie pełnia poranka. Haddad potrzebował snu. Miał nadzieję, że z tego więźnia wyciągnie kilka nazwisk członków izraelskiego podziemia, być może nawet trafi na trop bestialskich zabójców odpowiedzialnych za wczorajszą rzeź. Przeklęci Brytyjczycy zaopatrywali syjonistów w karabiny i czołgi, a przez lata zabraniali Arabom posiadania broni, co stawiało ich w bardzo niekorzystnej sytuacji. To prawda, że ludność arabska przeważała liczebnie, ale Żydzi byli lepiej uzbrojeni i Haddad się obawiał, że rezultat wojny potwierdzi legalność państwa Izrael. Spojrzał ponownie w hardą i nieugiętą twarz, w oczy, które nie uciekały przed jego wzrokiem, i wiedział, że ten więzień był gotów na śmierć. W ciągu ostatnich kilku miesięcy zabijanie przychodziło mu z coraz większą łatwością. Zbrodnie, jakich dopuszczali się Żydzi, pozwoliły mu zagłuszyć resztki sumienia, jakie w nim pozostały. Chociaż miał zaledwie dziewiętnaście lat, jego serce przeobraziło się w kamień. Ale wojna była wojną. Dlatego pociągnął za spust. Strona 12 CZĘŚĆ PIERWSZA JEDEN Kopenhaga, dania Wtorek, 4 października, Czasy współczesne Godzina 1.45 Cotton Malone spoglądał w twarz kłopotom. Przed drzwiami frontowymi księgarni z antykwariatem, której był właścicielem, stała jego była żona. Ostatnia osoba na ziemi, jaką spodziewał się ujrzeć. Od razu dostrzegł przerażenie w jej zmęczonych oczach, przypomniał sobie walenie do drzwi, które go obudziło przed kilkoma minutami, i natychmiast pomyślał o synu. –Gdzie jest Gary? – zapytał. –Ty sukinsynie! Zabrali go. Przez ciebie. Zabrali go! – Rzuciła się na Cottona i zaczęła okładać go pięściami po torsie. – Ty żałosny sukinsynie! Chwycił ją za nadgarstki i powstrzymał desperacki atak. Kobieta wy-buchnęła płaczem. –Zostawiłam ciebie z tego właśnie powodu. Sądziłam, że mam te sprawy za sobą. –Kto zabrał Gary’ego? W odpowiedzi usłyszał szlochanie. Nie przestawał trzymać jej za ręce. –Pam. Posłuchaj mnie. Kto zabrał Gary’ego? Wbiła w niego wściekły wzrok. –Skąd, do diabła, mam to wiedzieć? –Co tutaj robisz? Dlaczego nie poszłaś na policję? –Ponieważ mi zabronili. Powiedzieli, że jeśli znajdę się w pobliżu jakiegokolwiek komisariatu policji, Gary zginie. Oznajmili, że będą o tym wiedzieć, ja zaś im uwierzyłam. –Kim są „oni”? Wyswobodziła ręce, a jej twarz znów wyrażała gniew i złość. Strona 13 –Nie wiem. Powiedzieli tylko, żebym odczekała dwa dni, a później przyjechała tutaj i dała ci to. Pogrzebała w torbie przewieszonej przez ramię i wyjęła aparat telefoniczny. Po jej policzkach wciąż spływały łzy. –Powiedzieli, żebyś połączył się z Internetem i uruchomił pocztę elektroniczną. Czy się nie przesłyszał? Miał się połączyć z Internetem i uruchomić pocztę elektroniczną? Otworzył klapkę telefonu i sprawdził częstotliwość. Wystarczająca liczba megaherców, żeby zapewnić globalny zasięg. Co go zresztą zdziwiło. Nagle poczuł się zagrożony. Na Hřjbro Plads panowały cisza i spokój. O tak późnej porze nikt się już nie wałęsał po miejskim placu. Zmysły znów stały się czujne. –Wejdź do środka. Wciągnął ją do sklepu i zamknął drzwi. Nie włączył światła. –O co chodzi? – zapytała głosem drżącym ze strachu. Spojrzał na nią. –Nie wiem, Pam. Ty mi powiedz. Nasz syn został najprawdopodobniej porwany, Bóg wie przez jakiego świra, a ty czekasz dwa dni, zanim kogoś o tym powiadamiasz? Nie uważasz tego za niezdrowy objaw? –Nie chciałam wystawiać jego życia na szwank. –A ja chciałem? Jak zresztą mógłbym to uczynić? –Będąc tym, kim jesteś – odparła szorstko, on zaś natychmiast przypomniał sobie, dlaczego nie był już z nią. Nagle coś sobie uświadomił. Pam nigdy wcześniej nie była w Danii. –Jak mnie znalazłaś? –Powiedzieli mi. –Kim, do diabła, są „oni”? –Nie wiem, Cotton. Dwaj mężczyźni. Tylko jeden z nich się odzywał. Wysoki, o Strona 14 ciemnych włosach i beznamiętnej twarzy. –Amerykanin? –Skąd mam wiedzieć? –Jak mówił? W końcu odzyskała panowanie nad sobą. –Nie. Nie Amerykanin. Mówił z akcentem. Europejczyk. Wskazał gestem na telefon. –Co mam z tym zrobić? –Powiedział, żebyś uruchomił pocztę elektroniczną, a wszystko się wyjaśni. Rozejrzała się nerwowo dookoła po półkach i regałach ukrytych w mroku. –Na górze, mam rację? Gary zapewne powiedział matce, że będąc w Danii u ojca, mieszkał nad sklepem z książkami. Pam i Cotton rozmawiali tylko raz, odkąd odszedł z Departamentu Sprawiedliwości i wyjechał z Georgii przed rokiem. Było to dwa miesiące temu, kiedy odwoził syna do domu po jego letniej wizycie. Z lodowatym chłodem Pam oznajmiła mu wtedy, że Gary nie jest jego biologicznym synem. Chłopiec był owocem romansu sprzed szesnastu lat, który stanowił jej odpowiedź na niewierność z jego strony. Cotton zmagał się od tamtej pory z tym brzemieniem i wciąż nie mógł dojść do ładu z wynikającymi z tego implikacjami. Wtedy postanowił jedno – nie miał zamiaru nigdy więcej zamienić choćby słowa z Pam Malone. Cokolwiek będzie musiało być powiedziane, będzie to rozmowa między nim a Garym. Sytuacja jednak najwyraźniej uległa zmianie. –Tak – potwierdził. – Na górze. Weszli do jego mieszkania. Malone usiadł za biurkiem. Włączył laptopa i czekał, aż uruchomi się system operacyjny. Pam wreszcie zdołała opanować wzburzone emocje. Taka właśnie była. Jej nastroje napływały falami – ryczące grzywacze i głębokie dołki. Miała wykształcenie prawnicze, tak jak Cotton, lecz gdy on pracował dla rządu, ona reprezentowała na ważnych procesach firmy z listy „Fortune 500”, które było stać na wypłacanie bajońskich honorariów kancelarii prawniczej, w której była zatrudniona. Kiedy rozpoczęła studia prawnicze, Cotton sądził, że uczyniła to ze względu na niego, żeby mogli potem wspólnie dzielić życie. Później się dowiedział, że Strona 15 był to jej sposób na osiągnięcie niezależności. Taka była Pam. System operacyjny laptopa już się uruchomił. Malone włączył skrzynkę e-mailową. Pusta. –Nie ma tu żadnego listu. Pam podbiegła do niego. –Nic z tego nie rozumiem! Powiedział, że masz uruchomić swoją pocztę elektroniczną. –To było dwa dni temu. A tak przy okazji – jak tutaj dotarłaś? –Mieli z sobą bilet, lot był już wykupiony. Nie był w stanie dać wiary temu, co słyszał. –Odebrało ci rozum? Dałaś im po prostu dwa dni przewagi. –Nie sądzisz, że doskonale zdaję sobie z tego sprawę?! – wykrzyknęła. –Uważasz mnie za kompletną idiotkę? Powiedzieli mi, że telefony są na podsłuchu i że mnie śledzą. Jeśli zrobię coś wbrew ich instrukcjom, nawet błahą rzecz, Gary zginie. Pokazali mi zdjęcie… – Puściły jej nerwy, a łzy ponownie spłynęły po policzkach. – Jego oczy… Och, jego oczy. Znów się rozpłakała. –Był przerażony. Malone poczuł ból w klatce piersiowej i pulsowanie w skroniach. Celowo wycofał się z życia w stałym zagrożeniu i pełnego niebezpieczeństw, chcąc odnaleźć coś nowego. Czy tamto życie urządziło sobie teraz łowy na niego? Chwycił krawędź biurka. Jeśli teraz nie zjednoczą sił, nie wyniknie z tego nic dobrego. Gdyby „oni” – kimkolwiek byli – chcieli śmierci Gary’ego, jego syn już by nie żył. Nie! Gary był kartą przetargową, za pomocą której ktoś chciał skupić całą jego uwagę. Z laptopa dobiegł charakterystyczny dźwięk. Malone skierował wzrok w prawy dolny róg ekranu. Ikona na pasku zadań informowała o nowej wiadomości w poczcie przychodzącej. Później zobaczył wyraz POZDROWIENIA w rubryce „Od:” oraz wpis ŻYCIE TWOJEGO SYNA w polu „Temat:”. Przesunął kursor i otworzył elektroniczny list: Strona 16 MASZ COŚ, CZEGO PRAGNĘ. ALEKSANDRYJSKIE OGNIWO – UKRYŁEŚ TO I JESTEŚ JEDYNĄ OSOBĄ NA ZIEMI, KTÓRA WIE, GDZIE TO ZNALEŹĆ. POJEDŹ TAM I WYDOBĄDŹ TO. MASZ 72 GODZINY. KIEDY TO ZDOBĘDZIESZ, NACIŚNIJ KLAWISZ Z CYFRĄ „2”. JEŚLI SIĘ NIE ODEZWIESZ PRZED UPŁYWEM 72 GODZIN, STANIESZ SIĘ BEZDZIETNYM RODZICEM. JEŚLI W TYM CZASIE BĘDZIESZ ZE MNĄ POGRYWAŁ, TWÓJ SYN STRACI PRZYRODZENIE. MASZ 72 GODZINY. ZNAJDŹ TO, A DOBIJEMY TARGU. Pam stała z tyłu za Cottonem. –Co to jest „aleksandryjskie ogniwo”? Nie odpowiedział jej. Nie mógł, choć w rzeczywistości był jedyną osobą na ziemi, która wiedziała. Poza tym dał słowo. –Ktokolwiek wysłał tę wiadomość, wie o tym. Co to jest? – nalegała Pam. Wpatrywał się w ekran i wiedział, że nie istnieje możliwość wyśledzenia tej informacji. Nadawca, podobnie zresztą jak on sam, potrafił z pewnością wykorzystywać czarne dziury – serwery, które losowo przesyłały e-maile po zakamarkach elektronicznego labiryntu. Ich odnalezienie nie było wprawdzie zupełnie niemożliwe, ale bardzo trudne i czasochłonne. Wstał z krzesła i przejechał dłonią po włosach już od dawna wymagających skrócenia. Starał się przepędzić resztki senności, wziął więc kilka głębokich oddechów. Wcześniej nałożył dżinsy i koszulę z długim rękawem, spod której rozpiętych pół wystawał szary podkoszulek. Nagle poczuł chłód. –Niech to wszystko szlag, Cotton… –Pam, zamknij się. Muszę pomyśleć. Wcale mi w tym nie pomagasz. –Nie pomagam? Co to… Zadzwonił telefon. Pam rzuciła się do przodu, ale Malone ją zatrzymał. –Zostaw to! – ostrzegł. –O co ci chodzi? To może być Gary. –Myśl trzeźwo. Po trzecim dzwonku sięgnął po telefon komórkowy i nacisnął przycisk ODBIERZ. –Trwało to dostatecznie długo – odezwał się w słuchawce męski głos, w którym dało się usłyszeć duński akcent. – I proszę bez brawurowych tekstów Strona 17 w rodzaju „jeśli-skrzywdzisz-mojego-chłopca-odstrzelę-ci-jaja”. Żaden z nas nie ma na to czasu. Właśnie zaczęło się odliczanie twoich siedemdziesięciu dwóch godzin. Malone milczał, przy okazji przypominając sobie coś, czego nauczył się bardzo dawno temu. „Nigdy nie pozwól drugiej stronie stawiać warunków”. –Podetrzyj sobie nimi tyłek. Nigdzie się nie wybieram. –Narażasz na poważne ryzyko życie syna. –Najpierw zobaczę Gary’ego. Następnie z nim porozmawiam. Wtedy się stąd ruszę. –Wyjrzyj przez okno. Podbiegł do okna. Cztery kondygnacje niżej, na Hřjbro Plads, wciąż było cicho i spokojnie, nie licząc dwóch postaci, które stały przy drugim końcu brukowanego placu. Obie miały na ramieniu wycelowaną w jego stronę broń. Granatniki. –Nie sądzę – powiedział mu do ucha głos w telefonie. Dwa pociski pomknęły przez noc i unicestwiły szyby na parterze. Oba też eksplodowały. Strona 18 DWA Wiedeń, austria godzina 2.12 Człowiek, który zasiadał na Niebieskim Krześle, obserwował, jak pod oświetlonym portykiem wysiadło z samochodu dwóch pasażerów. Nie była to limuzyna ani nic nadmiernie pretensjonalnego – po prostu europejski sedan w stonowanym kolorze, jakich mnóstwo jeździ po zatłoczonych austriackich drogach. Idealny środek transportu, który pozwala uniknąć niepotrzebnego zainteresowania terrorystów, przestępców, policji i ciekawskich reporterów. Właśnie podjechał następny samochód, z którego także wysiadło dwóch pasażerów, auto zaś odjechało na wyłożony płytami parking, zatrzymując się wśród pogrążonych w mroku drzew. Po kilku minutach nadjechały kolejne dwa. Niebieskie Krzesło z satysfakcją opuścił sypialnię usytuowaną na drugim piętrze i zszedł na parter. Spotkanie zwołano w zwykłym miejscu. Pięć pozłacanych krzeseł z prostymi oparciami stało w szerokim kręgu na węgierskim dywanie. Krzesła były jednakowe – poza jednym, którego tapicerowane oparcie ozdabiała królewska szarfa w błękitnym kolorze. Obok każdego krzesła stał pozłacany stolik, a na nim znajdowała się lampka z brązu, notatnik i kryształowy dzwonek. W kamiennym palenisku po lewej stronie kręgu z krzeseł trzaskał ogień, a jego światło tańczyło nerwowo na malowidłach pod sufitem. Każde z krzeseł zajął inny mężczyzna. Siedzieli w ustalonym porządku, zgodnie z uzyskaną rangą. Dwóch spośród nich wciąż jeszcze miało włosy i cieszyło się dobrym zdrowiem. Trzej pozostali zdążyli już wyłysieć i podupaść na zdrowiu. Wszyscy mieli powyżej siedemdziesięciu lat i byli ubrani w stonowane garnitury – ich ciemne chesterfieldy i szare homburgi wisiały na mosiężnych wieszakach po jednej ze stron sali. Za każdym z nich stał inny, młodszy mężczyzna – dziedzic Krzesła, obecny po to, aby słuchać i uczyć się, lecz bez prawa zabierania głosu. Reguły były ustalone od dawna. Pięć Krzeseł, cztery Cienie. Niebieskie Krzesło dzierżył władzę. –Przepraszam za tak późną porę, ale kilka godzin temu otrzymałem niepokojące informacje. – Głos Niebieskiego Krzesła był napięty i piskliwy. – Nasze ostatnie przedsięwzięcie może być zagrożone. –Zdemaskowanie? – zapytał Drugie Krzesło. –Być może. Strona 19 Trzecie Krzesło westchnął. –Czy problem da się rozwiązać? –Tak sądzę. Trzeba jednak działać bez chwili zwłoki. –Ostrzegałem, że nie należy się w to mieszać – przypomniał stanowczym tonem Drugie Krzesło, kręcąc z dezaprobatą głową. – Powinniśmy byli pozwolić, żeby sprawy potoczyły się naturalną koleją rzeczy. Trzecie Krzesło zgodził się z tą opinią, podobnie zresztą jak na poprzednim spotkaniu. –Być może jest to znak, że trzeba to zostawić w spokoju. Wiele można powiedzieć o naturalnym porządku rzeczy. Niebieskie Krzesło zaprzeczył ruchem głowy. –W ostatnim głosowaniu sprzeciwiliśmy się przyjęciu takiego rozwiązania. Decyzja została podjęta i teraz musimy się tego trzymać – przerwał na moment. – Sytuacja wymaga przyjrzenia się jej z bliska. –Dokończenie sprawy będzie wymagało taktu i umiejętności – wtrącił Trzecie Krzesło. – Niepotrzebne ściąganie uwagi może zniweczyć cel. Jeśli zamierzamy przeć do przodu, sugeruję, żebyśmy dali pełne prerogatywy do działania osobie, którą znamy jako Klauen des Adlers. Szpony Orła. Dwaj pozostali przytaknęli. –Już to zrobiłem – oznajmił Niebieskie Krzesło. – Zwołałem to spotkanie, ponieważ moje wcześniejsze samodzielne działanie wymaga zatwierdzenia. Wniosek został sformułowany. Ręce uniosły się do góry. Cztery do jednego, a zatem sprawa została przegłosowana. Niebieskie Krzesło odczuwał zadowolenie. Strona 20 TRZY Kopenhaga Budynkiem, który wynajmował Malone, zatrzęsło jak podczas trzęsienia ziemi, po czym pęczniejąca fala gorąca z hukiem pomknęła po schodach na górę. Cotton rzucił się w stronę Pam i oboje upadli na chodnik przykrywający deski podłogi. Osłonił ją ciałem, gdy druga eksplozja wstrząsnęła fundamentami i nowe płomienie torowały sobie drogę na wyższe kondygnacje. Wyjrzał przez próg. Na dole szalała pożoga. Dym buchał w górę coraz ciemniejszymi kłębami. Cotton zerwał się na równe nogi i podbiegł do okna. Dwaj mężczyźni zdążyli już zniknąć. Płomienie zaczęły lizać noc. Zdał sobie sprawę z tego, co się stało. Podłożyli ogień pod dolne kondygnacje, nie zamierzali więc ich zabić. –Co się dzieje?! – krzyknęła Pam. Zignorował ją i otworzył okno. Dym szybko wypierał powietrze z pomieszczenia. –Chodź – ponaglił ją i ruszył pospiesznie do sypialni. Sięgnął pod łóżko i wyciągnął plecak, który zawsze trzymał w pogotowiu, nawet po odejściu na emeryturę, podobnie jak czynił to przez dwanaście lat, służąc jako agent w Magellan Billet. W środku był paszport, tysiąc euro, dodatkowe dokumenty potwierdzające tożsamość, odzież na zmianę oraz jego beretta z amunicją. Wpływowy przyjaciel – Henrik Thorvaldsen – całkiem niedawno odzyskał pistolet z depozytu duńskiej policji, skonfiskowany, kiedy Malone wmieszał się kilka miesięcy wcześniej w rozgrywkę z zakonem templariuszy. Przełożył plecak przez ramię i wsunął stopy w parę adidasów. Nie było czasu na wiązanie sznurówek. Dym wciskał się już i do tego pomieszczenia. Otworzył oba okna sypialni, co pozwoliło wpuścić do wnętrza odrobinę świeżego powietrza. –Zostań tutaj. Wstrzymał oddech i pobiegł przez salon w stronę klatki schodowej. Pod sobą miał cztery kondygnacje. Na parterze znajdowała się księgarnia, na pierwszym i drugim piętrze były ulokowane magazyny, trzecie piętro służyło mu za mieszkanie. Parter i pierwsze piętro były już ogarnięte pożogą. Żar piekł w twarz, zmuszając Malone’a do wycofania się. Granaty zapalające. Niewątpliwie.