JACK HiGGINS nale�y do najpopularniejszych brytyjskich tw�rc�w literatury sensacyjno-przygodowej. Jego powie�ci ukazuj� si� w prawie 30 j�zykach �wiata, a ich ��czny nak�ad przekroczy� 150 milion�w egzemplarzy. Naprawd� nazywa si� Harry Patterson. S�aw� przyni�s� mu thriller wojenny Orze� wyl�dowa� (1975), wydany pod pseudonimem Jack Higgins - jednym z kilku, kt�rych u�ywa� w trakcie kariery pisarskiej. Napisa� ponad 60 ksi��ek, m.in.: Konfesjona� (1985), Orze� odlecia� (1991), Thunder Point (1993), Zdrajca w Bia�ym Domu (1999), Niebezpieczna gra (2001), �mier� jest zwiastunem nocy (2002) i Bez przebaczenia (2003). Jego najnowszy bestseller nosi tytu� Dark Justice (2004). Ksi��ki Higginsa doczeka�y si� licznych ekranizacji. Nale�� do nich filmy pe�nometra�owe "Modlitwa za konaj�cych", "Orze� wyl�dowa�", "Thunder Point" oraz kilkugodzinne seriale telewizyjne zrealizowane na podstawie Konfesjona�u, Nocy Lisa, Cold Harbour i innych powie�ci. W Wydawnictwie Albatros A. Kury�owicz ukaza�y si� nast�puj�ce powie�ci Jacka Higginsa ZDRAJCA W BIA�YM DOMU ODWET NIEBEZPIECZNA GRA GRA DLA BOHATER�W ODP�A� DIAB�U ORZE� WYL�DOWA� ORZE� ODLECIA� AKCJA O PӣNOCY COLD HARBOUR �MIER� JEST ZWIASTUNEM NOCY KRYPTONIM "WALHALLA" BEZ PRZEBACZENIA W przygotowaniu MROCZNA SPRAWIEDLIWO�� JACK HIGGINS BEZ PRZEBACZENIA Z angielskiego prze�o�y� KRZYSZTOF SOKO�OWSKI WARSZAWA 2004 Tytu� orygina�u: BAD COMPANY Copyright (c) Harry Patterson 2003 All rights reserved Copyright (c) for the Polish edition by Wydawnictwo Albatros A. Kury�owicz 2004 Copyright (c) for the Polish translation by Krzysztof Soko�owski 2004 Redakcja: Beata Siania Ilustracja na ok�adce: Jacek Kopalski Projekt graficzny ok�adki: Andrzej Kury�owicz ISBN 83-7359-108-7 Dla Amber Rankiem 26 kwietnia 1945 roku dwa junkersy 52S, transportuj�ce amunicj� czo�gow�, zdo�a�y wyl�dowa� w centrum obl�onego Berlina, na prowizorycznym pasie startowym, b�d�cym w istocie uporz�dkowanym kawa�kiem ulicy. Rosyjska artyleria niestrudzenie ostrzeliwa�a miasto. Tylko kilka dni dzieli�o Trzeci� Rzesz� od upadku, a Hitlera od samob�jczej �mierci. Junkersy nie by�y jedynymi samolotami, l�duj�cymi pod koniec wojny na ulicach stolicy Trzeciej Rzeszy. Tego samego dnia fieseler storchem przylecia� do Berlina genera� Luftwaffe Ritter von Greim w towarzystwie asa niemieckiego lotnictwa, Hannah Reitsch. Podczas lotu odni�s� powa�n� ran� i to Reitsch wyl�dowa�a na Alei Wsch�d-Zach�d, w pobli�u Bramy Brandenburskiej. Von Greim otrzyma� awans do stopnia marsza�ka polowego. Berlin opu�ci� nast�pnego dnia w arado, pilotowanym oczywi�cie przez Reitsch. Istnieje wiele fascynuj�cych opowie�ci o lekkich samolotach, kt�re w tych dniach opu�ci�y Berlin, startuj�c z jego ulic. M�wi si�, �e t� w�a�nie drog� najpot�niejszy po Hitlerze w�adca Trzeciej Rzeszy, Martin Bormann, uciek� do Norwegii, a stamt�d, na pok�adzie �odzi podwodnej, do Ameryki Po�udniowej. Oto jedna z tych opowie�ci. Jej bohaterem jest Sturmbahnfiihrer SS, baron Max von Berger, kt�rego fieseler storch wystartowa� mia� z Alei Wsch�d-Zach�d wkr�tce po zawarciu przez Hitlera ma��e�stwa z Ew� Braun. Baron zabiera� ze sob� najtrwalsz� cz�� dziedzictwa Hitlera. DAUNCEY VILLAGE WEST SUSSEX 2002 Podczas pogrzebu hrabiny Loch Dhu, Kate Rashid, pada� deszcz. Zalewa� Dauncey Village niczym wodospad, sprawiaj�c, �e ludzie biegli, szukaj�c schronienia w ko�ciele. Zgromadzili si� tam wszyscy wielcy, wszyscy prawi, pragn�cy po�egna� hrabin�. Ich samochody zablokowa�y g��wn� ulic� miasteczka. Zaledwie przed chwil� pojawi� si� na niej daimler genera�a Charlesa Fergusona. Genera� siedzia� na tylnym siedzeniu obok Seana Dillona. Dillon wyci�gn�� z kieszeni p�aszcza piersi�wk� z whisky Bushmills, napi� si�, zapali� papierosa. - Wchodzimy? - Nie '- odpar� Ferguson. - W takim razie... po co przyjechali�my? - Bo jeste�my lud�mi cywilizowanymi, Dillon. Inie jest to w ko�cu zwyk�y pogrzeb, lecz bardzo powa�ne wydarzenie. Najbogatsza kobieta �wiata zgin�a w wypadku lotniczym u wybrze�y Anglii, za sterami w�asnego samolotu, a jej kuzyn Rupert znikn�� w tajemniczych okoliczno�ciach. - Genera� rozpar� si� wygodnie. - Niczego nie trzeba poprawia�, gotowy scenariusz dla telewizji. ' Dillon zn�w �ykn�� z piersi�wki. - M�wi�em to ju� i powt�rz� jeszcze raz: jeste� zimnokrwistym sukinsynem, generale. - Naprawd�? A ja s�dzi�em, �e okre�lasz tak sam siebie. - Niech b�dzie. Ale powtarzam pytanie: je�li nie wchodzimy do �rodka, to co tu robimy? - Cierpliwo�ci, Dillon. Czekam na kogo�. - Ciekawe na kogo. - No... powiedzmy, �e na twojego dobrego przyjaciela. Na pocz�tek powinno wystarczy�. O, w�a�nie przyjecha�! Za ich samochodem zatrzyma� si� mercedes. Na tylne siedzenie daimlera wskoczy� Blake Johnson. - Mi�o pana widzie�, generale. I ciebie, m�j dobry irlandzki przyjacielu - doda�, �ciskaj�c d�o� Dillona. - A ty sk�d si� tu wzi��e�, do diab�a? - zdumia� si� Dillon. - Jak to sk�d? Z Bia�ego Domu, oczywi�cie. Blake mia� nieco ponad pi��dziesi�t lat, nawet nie zacz�� siwie� i zachowa� form� by�ego �o�nierza piechoty morskiej. Pe�ni� funkcj� dyrektora Wydzia�u Koordynacji Bia�ego Domu, cho� ci, kt�rzy o tym wiedzieli - a nie by�o ich wielu - nazywali jego wydzia� Piwnic�. W rzeczywisto�ci by�a to grupa likwidacyjna, podlegaj�ca bezpo�rednio prezydentowi, ca�kowicie niezale�na od CIA, FBI, tajnych s�u�b i wszystkich innych organizacji rz�dowych. - No dobrze, ale po co przyjecha�e�? - pyta� zaciekawiony Dillon. Ferguson go zignorowa�. - Czy to prawda, co m�wi� o baronie? - Prawda, prawda. W�a�nie j� potwierdzono. Prezydent natychmiast kaza� mi skontaktowa� si� z panem, generale. Wi�c jestem. - Co to za tajemniczy baron? Ma nazwisko? Adres? - niecierpliwi� si� Dillon. - Zaraz si� pan dowie - zapewni� spokojnie Ferguson. Przed ko�cieln� bram� zajecha� rolls-royce. Wysiad� z niego szofer w uniformie, otworzy� najpierw parasol, potem tylne drzwi. Pojawi� si� m�ody cz�owiek w trenczu zarzuconym na ramiona, obszed� samoch�d i zatrzyma� si� przy drzwiach z przeciwnej strony. Sta� przy nich, nie zwracaj�c uwagi na to, �e w jednej chwili przem�k� do suchej nitki. Z samochodu wysiad� starzec w sk�rzanym p�aszczu, filcowym kapeluszu, z lask� ze srebrn� ga�k� w r�ku. M�ody cz�owiek os�oni� go parasolem, wzi�� pod rami� i obaj poszli do ko�cio�a. - Oto on - powiedzia� Blake. - Jaki on? - spyta� Dillon. - Baron Max von Berger - odpar� Ferguson. - I, co w�a�nie potwierdzi� Blake, nikt inny, tylko tajemniczy cichy wsp�lnik Kate Rashid. - Rashid? - zdumia� si� Dillon. - Zaraz, zaraz, chwileczk�. Ten Berger od Berger International? - Owszem. - On jest wart miliardy! - Dok�adnie. - I przej�� kontrol� nad Rashid Investments? - Niestety. - No, no... - Dillon oniemia�, ale nie na d�ugo. - To rzeczywi�cie problem - doko�czy�. Wielkie krople deszczu wali�y w dach, z ko�cio�a dobiega�y d�wi�ki muzyki organowej. - Dlaczego na pogrzebach zawsze leje? - westchn�� Blake. - Wszystko przez Hollywood - prychn�� Dillon. - Na filmowych pogrzebach musi pada�, a �ycie imituje sztuk�. A ten twardziel to kto? - Ten, kt�ry na niego czeka�? Ciekawe, �e u�y�e� akurat tego s�owa. - To przez jego z�amany nos. Dobrze, �e nie widzia�em resztek faceta, kt�ry tak mu dokuczy�. Do rozmowy w��czy� si� Ferguson. - Nazywa si� Marco Rossi. Uko�czy� ekonomi� i zarz�dzanie na Yale, po studiach poszed� do w�oskiego lotnictwa. W Bo�ni pilotowa� tornado. Macie ze sob� wiele wsp�lnego, Dillon. Zosta� zestrzelony i za frontem, w Serbii, prze�y� kilka interesuj�cych chwil. Serbowie nie nale�� do najrozs�dniejszych ludzi na �wiecie, ale o tym sam wiesz najlepiej. Jego matka pracowa�a dla barona. Urodzi� si� w Palermo i tak jak jej wuj, niejaki Tino Rossi, mia� zwi�zki z mafi�. Nie byle jakie zwi�zki. - A co teraz porabia nasz m�ody Marco? - spyta� Dillon. Odpowiedzia� mu Blake. - Ma szerokie zainteresowania, ale przede wszystkim przejmuje kontrol� nad ochron� operacji Rashid Investments na ca�ym �wiecie. Nie daj si� zwie��, Sean, on jest naprawd� dobry. Nie warto wchodzi� mu w drog�... nawet na chodniku. - Blake wzruszy� ramionami. - Kilka razy spotka�em si� z nim w Waszyngtonie. Towarzysko. Jest uroczy, wyrafinowany, kobiety za nim szalej�. - Dop�ki kto� krzywo na niego nie spojrzy. W Bo�ni, za lini� frontu, zabi� czterech ludzi. W ka�dym razie o czterech wiemy. W kieszeni nosi ko�cian� figurk� Matki Boskiej. Kiedy przyci�nie si� guzik, wyskakuje z niej ostrze i podrzyna ci gard�o. - Ferguson skrzywi� twarz w grymasie, kt�ry m�g� uchodzi� za u�miech. - Ty, Dillon, �atwo by� si� z nim dogada�. - Skoro przejmuje ca�o�� ochrony operacji Rashid Investments, b�dzie mia� pe�ny dost�p do komputer�w i do tego, co na nas maj�. - No w�a�nie. - Tym razem Ferguson si� nie u�miechn��. - Dowie si�, �e zastrzeli�e� trzech braci Kate, �e raczej nieuprzejmie wtr�ci�e� si� w ich interesy naftowe w Hazarze. Nie spodziewam si� te�, by uzna� za przypadek fakt, i� nieod�a�owanej pami�ci Kate zanurkowa�a w morze za sterami black eagle'a, a niemal jednocze�nie jej kuzynek zdematerializowa� si� w do�� tajemniczych okoliczno�ciach. - Pa�skim zdaniem p�jdzie naszym tropem? - Oczywi�cie, Dillon. Zrobi to, co ty by� zrobi� na jego miejscu. - Ferguson wyj�� z teczki du�� kopert�. - Powiniene� to sobie przeczyta�. Bardzo dok�adnie. Zw�aszcza kawa�ki o tym, czego to von Berger nie robi� w czasie drugiej wojny �wiatowej. Zapewniam ci�, �e to pasjonuj�ca lektura. - Rozpar� si� wygodnie w siedzeniu. - Wiesz, Dillon, jestem pewien, �e nie b�dziesz si� nudzi�. BERLIN BUNKIER HITLERA 30 kwietnia 1945 Je�li na ziemi istnieje piek�o, to piek�em tym by� Berlin. Miasto zmieni�o si� w jedno wielkie krematorium, nad kt�rym unosi�y si� p�omienie i g�ste chmury dymu. Czeka�a je zag�ada, wszyscy o tym wiedzieli. Rosjanie ju� opanowali wschodnie dzielnice. Ludzie uciekali. Byli wygna�cami z w�asnego miasta. Zabierali ze sob� tylko to, co byli w stanie unie��, n�dzne resztki maj�tku, a w duszy wszyscy �ywili rozpaczliw� nadziej�, �e jakim� cudem uda si� im przedosta� na zach�d i wpa�� w obj�cia nadchodz�cej armii ameryka�skiej. Patrole SS zatrzymywa�y wszystkich nosz�cych mundur. Brak przepustki lub jakiego� rozkazu skutkowa� natychmiastow� egzekucj�. Artyleria rosyjska strzela�a bezustannie, pociski pada�y w miejsca najzupe�niej przypadkowe. Gdziekolwiek uderzy�y, ludzie krzyczeli i rozbiegali si� w panice. Sturmbahnfuhrer baron Max von Berger siedzia� na przednim siedzeniu kubelwagena, niemieckiego odpowiednika d�ipa. Samoch�d prowadzi� kapral SS, z ty�u miejsce zaj�� sier�ant, zaciskaj�cy d�onie na pistolecie maszynowym MP40 Schmeisser. Na Wilhelmstrasse, w pobli�u Kancelarii Rzeszy, dostrzegli patrol trzech esesman�w i dw�ch kl�cz�cych na chodniku m�czyzn w cywilnych ubraniach; ofiary czekaj�ce na rozstrzelanie. - Zatrzymaj si� - rozkaza� kierowcy von Berger g�osem dowodz�cym, �e umie wydawa� rozkazy. - Jakim prawem to robicie! - krzykn��. Esesmani zamarli. Dow�dca patrolu, sier�ant, mia� brutaln�, niedogolon� twarz. Spojrza� na Bergera, dostrzeg� sk�rzan� kurtk� i dziecinne rysy, ale nie zauwa�y� Krzy�a Rycerskiego z Li��mi D�bowymi i Mieczami pod ko�nierzem. - A kim ty, kurwa, jeste�, synku? - Sturmbahnfuhrer von Berger. Od ca�ego patrolu pot�nie jecha�o koniakiem. - W twoim wieku, synku? Ile ty masz lat? Dziewi�tna�cie? Za�o�� si�, �e ukradli�cie te mundurki, ty i twoi kumple. - Wymierzy� do nich ze schmeissera. - Chc� zobaczy� wasze dokumenty. - Och, to przecie� �aden problem. Z tymi s�owami Max von Berger wyszarpn�� z prawej kieszeni kurtki lugera i zabi� esesmana strza�em mi�dzy oczy. Sier�ant z tylnego siedzenia za�atwi� pozosta�ych dw�ch, nim w og�le spr�bowali ucieczki. Skaza�cy, oczekuj�cy �mierci, wstali z kl�czek, dr��c na ca�ym ciele. Berger niecierpliwie machn�� r�k�. - Uciekajcie - rzuci�, a do kierowcy powiedzia�: - Jedziemy. Z Wilhelmstrasse kubelwagen skr�ci� w Vosstrasse. Podjecha� do Kancelarii Rzeszy. Jak wszystkie inne budynki w Berlinie, ten tak�e zosta� zbombardowany i zrujnowany. Dawno temu przesta� funkcjonowa� jako kwatera g��wna czegokolwiek, ale pod trzydziestoma metrami betonu znajdowa� si� ostatni punkt dowodzenia Adolfa Hitlera: bunkier Fuhrera. Ten ca�kowicie samowystarczalny, podziemny wszech�wiat dysponowa� w�asnym zasilaniem elektrycznym, w�asn� �wie�� wod�, w�asn� ogromn� kuchni�. Ba, m�g� si� nawet kontaktowa� z wielkim �wiatem, a to dzi�ki dzia�aj�cym ci�gle telefonom i ��czno�ci radiowej. Zamieszkiwali go ludzie pokroju Bormanna czy Ribbentropa oraz ca�e mn�stwo genera��w, broni�cych si�, jak kt�ry potrafi�, przed straszn� rzeczywisto�ci�: trzydzie�ci metr�w nad ich g�owami Trzecia Rzesza obraca�a si� w�a�nie w proch i py�. Rampa zjazdowa zosta�a zniszczona dawno temu, ale z boku zosta�o wystarczaj�co du�o miejsca, by zaparkowa� kubelwagena. Sier�ant wysiad� z samochodu i otworzy� drzwiczki von Bergerowi. - Szybko pan my�li, panie baronie - powiedzia� z u�miechem. - To by� odruch, Karl, tylko odruch. Mamy za sob� bardzo d�ug� wojn�. Ty te� nie�le sobie poradzi�e�. Wysiad�, si�gn�� po teczk�, podszed� do strzeg�cych wej�cia dw�ch esesman�w. Obaj natychmiast stan�li na baczno��. - Panie Sturmbahnfiihrerze... - Niech kt�ry� z was odniesie to adiutantowi genera�a majora Mohnke. To raport o stanie gotowo�ci bojowej Drugiej Brygady przed ostateczn� bitw�. - Jeden z esesman�w wzi�� teczk�, wykona� idealny w ty� zwrot i odszed�. Baron spojrza� na drugiego i klepn�� go po ramieniu. - Przynie� mi co� do picia. W zesz�ym roku dosta�em postrza� w biodro i s� dni, kiedy rana boli jak cholera. B�d� w ogrodzie. Esesman, m�ody ch�opak, pobieg� wype�ni� rozkaz. Baron przywo�a� sier�anta. Razem poszli do wspania�ego niegdy�, a dzi� zrujnowanego jak wszystko ogrodu: przewr�cone drzewa, leje po pociskach. By�o to miejsce przera�liwie smutne, zw�aszcza dla tych, kt�rzy pami�tali, jak kiedy� wygl�da�o, lecz tu ci�gle jeszcze zapomina�o si� o grozie artyleryjskiego ostrza�u. Huk armat brzmia� jak gromy burzy wisz�cej gdzie� za horyzontem. Von Berger wyj�� papiero�nic�, wybra� papierosa, a sier�ant Karl Hoffer natychmiast poda� mu ogie�. Ten m�ody, dwudziestopi�cioletni m�czyzna, twardy i niez�omny, by� le�nikiem w wielkich posiad�o�ciach barona na Wrzosowiskach Holstein, w Schwarze Platz, czyli "Ciemnym Miejscu". S�u�yli razem od czterech lat. - No i co, przyjacielu? Wdepn�li�my w g�wno, prawda? - Pod Stalingradem te�, ale jako� si� z niego wygrzebali�my, baronie. - Teraz ju� nam si� nie uda, Karl. Mam nieprzyjemne wra�enie, �e sami b�dziemy musieli znale�� sobie jakie� miejsce na �wiecie. Ciekawe, co si� dzieje w domu...? Mia� na my�li Schloss Adler, zamek wznosz�cy si� nad wiosk� Neustadt, posiad�o�� rodzinn� od siedmiuset lat, ogromn� po�a� g�stych, mrocznych las�w, w kt�rych tu i tam rozrzucone by�y wioski, zamieszkane przez wie�niak�w traktowanych jak cz�onkowie jednej wielkiej rodziny... kt�rej g�ow� by� on. - Czy ma pan jakie� wiadomo�ci od baronowej? - spyta� Hoffer. - Cztery miesi�ce temu dosta�em od niej list. Potem nic. A co u ciebie? - Tylko list od Lotte, ten z lutego. Oczywi�cie wspomnia�a o pani baronowej. - Lotte by�a pokoj�wk� pani i mieszka�a na zamku. Ojciec von Bergera, genera� major, zgin�� w tysi�c dziewi��set trzydziestym dziewi�tym roku w Polsce. Baronem, g�ow� rodu, zosta� nieoczekiwanie jego syn. Matka Maxa zmar�a, wydaj�c go na �wiat. Jedyn� kobiet� w jego �yciu by�a ukochana Elsa. Pobrali si� wcze�nie, z powodu wojny. Oboje mieli dwadzie�cia trzy lata. Ich syn, Otto, sko�czy� trzy latka. Pojawi� si� m�ody esesman z butelk� i dwoma kieliszkami. - Bardzo przepraszam, panie baronie - powiedzia� zawstydzony - ale nie mamy nic lepszego ni� w�dka. Max von Berger roze�mia� si� weso�o. - Musz� przyzna�, �e to najlepszy trunek na te czasy. Przynios�e� tylko dwa kieliszki? M�ody esesman obla� si� rumie�cem. - No, panie Sturmbahnfuhrerze... trzeci schowa�em w kie szeni - przyzna� si� dzielnie. Baron zerkn�� na Karla. - Widzisz, jak dobrze ich wyszkolili�my? - za�artowa�, otworzy� butelk�, nape�ni� kieliszek, wypi� i westchn��. - Bo�e, ale dobrze wchodzi. Nie ma to jak rosyjska krzak�wa. - Wypi� drugi kieliszek. - Ach, wspania�a. Karl? - Baronie? Von Berger zdj�� sk�rzan� kurtk� i poda� j� Hofferowi. - Biodro przesta�o mi dokucza� - powiedzia� z u�mie chem. Nala� sobie trzeci kieliszek, odda� butelk� m�odemu esesmanowi. - Teraz wasza kolej - oznajmi�. Otworzy� papiero�nic�, wyj�� papierosa. Hoffer poda� mu ogie�. Baron odszed�, pal�c i z wyra�nym zadowoleniem popijaj�c mocny, pal�cy trunek. Hoffer i ch�opak wypili i natychmiast ponownie nape�nili kieliszki. Von Berger wyra�nie fascynowa� ch�opca. - M�j Bo�e, ten mundur... nigdy takiego nie widzia�em. Hoffer mia� na sobie maskuj�cy mundur polowy. Wzruszy� ramionami. - Pod tym, co widzisz, nosz� identyczny - powiedzia� oboj�tnie. - To znaczy, z wyj�tkiem order�w - doda� z u�miechem. - Na ordery sam sobie zas�u�y�. Mimo m�odego wieku baron Max von Berger wiedzia�, co to wojna. Walczy� w Polsce, Francji i Holandii w szeregach Waffen SS. Przeniesiony do Dwudziestego Pierwszego Batalionu Powietrznodesantowego, zosta� ranny w Malame na Krecie. Prze�y� Afryk� u Rommla w Afrika Korps i zim� w Rosji. Nosi� z�ot� odznak�, przyznawan� za pi�� ran odniesionych na polu bitwy. Mimo srebrnej trupiej czaszki na czapce oraz oznaki SS wraz ze stopniem na ko�nierzu by� prawdziwym Fallschirmjagerem - najwa�niejsz� rol� gra�y lotnicza kurtka i bryczesy, w�o�one -jak nakazywa� zwyczaj pilot�w - w spadochroniarskie buty, cho� na wz�r piechoty zielone. Nad lew� kieszeni�, nad �elaznym Krzy�em, nosi� odznak� spadochroniarzy, srebrno-z�otego or�a. Krzy� Rycerski z Li��mi D�bowymi i Mieczami zdobi� ko�nierz jego munduru. - To niezwyk�y cz�owiek, ten nasz baron - powiedzia� Karl Hoffer. - Razem prze�yli�my cztery lata piek�a. I jako� �yjemy. - Pewnie ju� nied�ugo - zauwa�y� ch�opak. - Kto wie? Pod Stalingradem byli�my pewni ko�ca, obaj odnie�li�my rany... i trafili�my na jeden z ostatnich samolot�w ewakuacyjnych. Zgin�o trzysta pi��dziesi�t tysi�cy naszych, a my si� wydostali�my. Chwil� p�niej w wej�ciu do bunkra, prowadz�cym ze zrujnowanego ogrodu, pojawi� si� genera� Mohnke. Nie zwr�ci� uwagi na ni�szych stopniem �o�nierzy, podszed� wprost do Sturmbahnfuhrera. - Baronie, Fiihrer pragnie z panem rozmawia�. Von Berger spojrza� na niego zdziwiony. - Sam Fiihrer? - Tak. Natychmiast. Przechodz�c obok Karla, baron zatrzyma� si� i wyci�gn�� w jego kierunku kieliszek. Sier�ant nape�ni� go po brzegi. Von Berger wzni�s� toast. - Za nas, przyjacielu, i za trzystu sze��dziesi�ciu pi�ciu �o�nierzy naszego batalionu, kt�rzy zgin�li za to i owo. - Wypi� w�dk� i cisn�� kieliszek o ziemi�. - Jestem gotowy, generale - zwr�ci� si� do Mohnkego. - Nie wypada kaza� Fiihrerowi czeka�. Zeszli do bunkra. Po betonowych �cianach �cieka�a woda. Wsz�dzie, w ka�dym zakamarku i w ka�dym z wielu tworz�cych istny labirynt korytarzy, pe�no by�o �o�nierzy, przede wszystkim esesman�w. Panowa�a tu wszechw�adnie atmosfera rozpaczy, nie, gorzej, rezygnacji. Ci, kt�rzy mieli jeszcze ochot� na rozmowy, prowadzili je przyciszonym szeptem, nie zag�uszaj�cym szumu elektrycznych wentylator�w, utrzymuj�cych obieg powietrza. Na widok von Bergera, jego doskonale skrojonego, niepokalanie czystego munduru i l�ni�cych order�w rozmowy cich�y, a g�owy obraca�y si� ze zdumieniem. Przeszli na ni�szy poziom, zaj�ty g��wnie przez najbli�szych wsp�pracownik�w Hitlera: Martina Bormanna, Goebbelsa z rodzin� i tak dalej. Nie zatrzymali si�. Genera� prowadzi�, ale baron wiedzia�, dok�d zmierzaj�. By� tam ju� wcze�niej. Na najni�szym poziomie bunkra znajdowa� si� gabinet Fiihrera, jego sypialnia, dwa salony, �azienka i sala sztabowa. Jej blisko�� by�a dla wodza wygodna, bowiem narady odbywa�y si� niemal bez przerwy. Mohnke zapuka� i wszed�. Baron czeka�. S�ysza� przyciszone g�osy. Genera� pojawi� si� wkr�tce i powiedzia�: - Fiihrer pana prosi. - Z�apa� m�odego oficera za rami�. - Wasi towarzysze z SS s� z was dumni. Twoje zwyci�stwo jest naszym zwyci�stwem. Slogan ten wymy�li� Goebbels i u�y� go w jednym ze swoich bardziej natchnionych przem�wie�, co w szeregach SS sta�o si� okazj� do wielu, na og� niecenzuralnych �art�w. W ka�dym razie Berger nie rozumia�, co a� tak wielkiego zrobi�, �e wszyscy go podziwiaj�. - Jest pan zbyt uprzejmy, generale. - Ale� sk�d, ale� sk�d. Mohnke poci� si�, sprawia� wra�enie oszo�omionego. Odsun�� si� i baron Max von Berger wszed� do gabinetu wodza. Fiihrer siedzia� za biurkiem, pochylony nad map�. Sprawia� wra�enie drobnego, jakby skurczonego. Kurtka mundurowa wisia�a na nim lu�no, twarz mia� chud�, wr�cz wyn�dznia��. W jego g��boko zapadni�tych, otoczonych czarnymi obw�dkami, podsinia�ych oczach nie by�o �ycia. Wydawa�y si� martwe jak u cz�owieka, kt�ry doszed� do kresu drogi, na nic nie czeka i niczego si� nie spodziewa. Za jego plecami sta�a m�oda kobieta w mundurze s�u�b pomocniczych SS. W r�ku trzyma�a plik dokument�w; podsuwa�a je Hitlerowi po jednym, a on podpisywa� dr��c� r�k�. Kobieta nazywa�a si� Sara Hesser, mia�a dwadzie�cia dwa lata. Sam Hitler wybra� j� na swoj� drug� sekretark�. Spojrza� na ni� i powiedzia�: - Dopilnuj, �eby te papiery dotar�y do odpowiednich os�b. Barona przyjm� w salonie. Przynie� mi akta specjalne. Czy ju� je uaktualniono? - Zesz�ej nocy, mein Fiihrer. - To dobrze. - Hitler wsta�. - Baronie, prosz� za mn�. Chwiejnym krokiem podszed� do drzwi, otworzy� je i poprowadzi� go�cia do pierwszego z salon�w. Usiad� w fotelu, przysuni�tym do niskiego stolika. - Baronie von Berger, Sturmbahnfuhrerze SS, przysi�g� pan chroni� swego Fiihrera. Prosz� powt�rzy� rot� przysi�gi. Baron stan�� na baczno��. - Przysi�gam bezwzgl�dne pos�usze�stwo Fiihrerowi Rzeszy Niemieckiej i narodu niemieckiego, Adolfowi Hitlerowi, najwy�szemu dow�dcy si� zbrojnych, i jak ka�dy dzielny �o�nierz, jestem got�w dotrzyma� tej przysi�gi z nara�eniem �ycia. Hitler z satysfakcj� skin�� g�ow�. - Jak na cz�owieka w pa�skim wieku odni�s� pan wielkie sukcesy, a jednak nigdy nie wst�pi� pan do partii nazistowskiej, panie baronie. Dlaczego? - Nie wydawa�o mi si� to w�a�ciwe, mein Fiihrer. - Typowa odpowied� g�owy wielkiej rodziny. Arystokrata a� do ko�ca... a jednak dobrze mi pan s�u�y�. Powtarzam moje pytanie: dlaczego? - Kwestia honoru. Przysi�ga�em. - Oto odpowied�, kt�rej po panu oczekiwa�em. Jest pan niezwyk�ym m�odym cz�owiekiem. Wyczu�em to i dlatego odznaczy�em pana Mieczami i mianowa�em pana adiutantem. Uratowa�em panu �ycie. Martwy nie przyda�by mi si� pan do niczego, a zgin��by pan, gdybym odes�a� go na front. Max von Berger odetchn�� g��boko. - Co mog� zrobi� dla mojego Fiihrera? - spyta�. - Co�, co jest najwa�niejsze i czego nie dokona nikt zamkni�ty w tym bunkrze. Nadchodz� Rosjanie. Chc� mnie z�apa�, a ja nie mog� na to pozwoli�. Wraz z �on� pope�ni� samob�jstwo... nie, nie patrz tak na mnie, von Berger. Najwa�niejsze, by moje dzie�o by�o kontynuowane, a w tym i ty odgrywasz pewn� rol�. Najwa�niejsz�. M�wi�c o �onie, Hitler mia� oczywi�cie na my�li kochank�, Ew� Braun, kt�r� po�lubi� dwudziestego �smego ko�o p�nocy. - Musimy dopilnowa�, by narodowy socjalizm przetrwa�. To jest w tej chwili najwa�niejsze. Dysponujemy wielkimi sumami pieni�dzy, nie tylko w Szwajcarii, lecz tak�e w Ameryce Po�udniowej, u sympatyk�w naszej sprawy. Ju� wys�a�em emisariuszy do Argentyny i Brazylii. Musimy utrzyma� Kameradenwerk, Zwi�zek Towarzyszy. Rozleg�o si� pukanie do drzwi. Do salonu wesz�a Sara Hessler z teczk� w r�ku. Hitler przywo�a� j� do siebie skinieniem dr��cej d�oni. - Jak pan widzi, nie mam przed ni� tajemnic - powiedzia�. - Nadal nie rozumiem, czego pan ode mnie oczekuje, mein Fiihrer. W�dz podni�s� r�k�. - Dyrektywa Fiihrera. Sara Hesser otworzy�a teczk�, wyj�a z niej kartk� i poda�a baronowi, kt�ry spojrza� na ni� ze zdumieniem. Tre�� dyrektywy by�a ca�kowicie jednoznaczna. Bunkier Fiihrera, 30 kwietnia 1945 Okazicielem niniejszego dokumentu, cz�onkiem mojego sztabu jest Sturmbahnfiihrer baron Max von Berger, wype�niaj�cy zadanie zlecone mu bezpo�rednio przeze mnie. Wszelkie w�adze cywilne i wojskowe maj� udzieli� mu jak najdalej id�cego poparcia. Adolf Hitler - To mo�e panu pom�c - powiedzia� Hitler. Von Berger zdumiony przygl�da� si� dokumentowi. Trudno by�o w pe�ni oceni� konsekwencje, jakie przyniesie pos�ugiwanie si� nim. - Ale... w czym ma mi pom�c, mein Fiihrer? - W przetrwaniu tego wszystkiego, co zdarzy� si� mo�e w ci�gu nast�pnych kilku dni. W dotarciu do domu, prze�yciu i przygotowaniu si� do tego, co musi nast�pi�: niewoli u Amerykan�w lub Brytyjczyk�w. Von Berger spojrza� zdumiony na wodza. - Mein Fiihrer, przecie� to nie Amerykanie oblegaj� miasto, tylko Rosjanie. - Nie zrozumia� mnie pan. Prosz� pos�ucha�: w ostatnich kilku dniach wiele samolot�w przylecia�o do miasta z Gatow, z Rechlina... L�dowa�y na ulicach, cho�by na Alei Wsch�d-Zach�d, ko�o Bramy Brandenburskiej. W�r�d tych, kt�rzy nimi lecieli, by� tak�e marsza�ek polny von Greim we fieseler storchu. Baron z najwi�kszym trudem zachowywa� spok�j. Von Greim m�g� przylecie� do Berlina tylko w jednym celu: po awans na g��wnodowodz�cego Luftwaffe. Oczywi�cie Hitler powinien awansowa� go telefonicznie lub przez radio, ale nie, von Greim dotar� do Berlina z Monachium, eskortowany przez pi��dziesi�t my�liwc�w. Czterdzie�ci maszyn zestrzelono. - Dlaczego ja? - spyta� cierpliwie. - Dlaczego w�a�nie ja? - Rozmawia�em z dow�dc� bazy Luftwaffe w Rechlinie. Mamy pilota, ochotnika, kt�ry zgodzi� si� przetransportowa� pana z Berlina. Storchem. Ju� przylecia�, czeka na pana w tym wielkim gara�u przy domu Goebbelsa. Dymy, ulewny deszcz i para z po�ar�w powinny zamaskowa� start. To idealna pora. - Ale co ja mam zrobi�, mein Fiihrer? Hitler skin�� dr��c� d�oni�. Sara Hesser po�o�y�a teczk� na biurku. - Z ko�cem wojny nadejdzie kryzys. Przemys� upadnie, a wraz z nim pa�ska rodzinna firma, Berger Steel. Ale przyjdzie czas, gdy sytuacja zacznie si� poprawia�. Zw�aszcza pa�ska. W tej teczce znajdzie pan informacje o depozytach w Szwajcarii, kodach i has�ach, kt�re dadz� panu dost�p do milion�w. Odbuduje pan pot�g� Berger�w. Baron s�ucha� go, bezgranicznie zdumiony. - A to jeszcze nie wszystko. - Hitler otworzy� teczk�, wyj�� z niej ksi��eczk� oprawion� w granatow� sk�r�. - Od sze�ciu miesi�cy prowadz� dziennik. Przez te p� roku wszyscy mnie zdradzili. G�ring, Himmler... - Fiihrer pokr�ci� g�ow�. - Przecie� to ja by�em z nich wszystkich najrozs�dniejszy. Wys�a�em nawet do Szwecji Waltera Schellenberga, na spotkanie z przedstawicielem Roosevelta, wiedzia� pan o tym? Nie, oczywi�cie, �e nie. Z�o�y�em ofert� pokoju i wsp�lnej walki z czerwonymi. Czy jestem ich wrogiem? Nie ja przecie�, lecz ten w�ciek�y pies Stalin. Wsp�lnie z Ameryk� zmia�d�yliby�my go, ale nie, Roosevelt si� nie zgodzi�. To Amerykanie zyskaj� najwi�cej na nieszcz�ciu, kt�re spotka�o Europ�. Rosjanie nie zorientuj� si�, co wpad�o im w r�ce. Zniszczenia Berlina przekrocz� wszystkie, nawet najbardziej pesymistyczne oczekiwania. A jednak Roosevelt i Eisenhower zdecydowali wstrzyma� natarcie po przekroczeniu �aby. Patton z tymi swoimi czo�gami m�g� tu by� w ci�gu dwudziestu czterech godzin, ale kazano mu wstrzyma� natarcie, bo tak �yczy� sobie Stalin. Wi�c to czerwoni zajm� Berlin. - M�j Bo�e! - westchn�� von Berger. Nic innego nie przysz�o mu do g�owy. - Niech mi pan wierzy, baronie, za kilka lat Anglicy i Amerykanie po�a�uj� swojej g�upoty. Wszystko to zapisa�em w moim dzienniku. Co dnia dyktowa�em go Fraulein Hesser Zauwa�y� pan zapewne, �e dr�y mi r�ka... nieszcz�sna choroba, gn�bi�ca mnie od d�u�szego czasu. Ale ka�dy zapis podpisa�em osobi�cie. - Co mam zrobi� z pa�skim dziennikiem, mein Fiihrer? - Nadejdzie czas, gdy przyda si� on panu do poparcia naszej sprawy. Nie wiem kiedy, ale wiem, �e nadejdzie, baronie. Panu go powierzam. To �wi�ta ksi�ga. Niech pan pami�ta, �e nie wolno go kopiowa�. Przysi�ga pan? Doskonale. Niech pan chroni t� ksi��eczk�, cho�by za cen� �ycia. Mo�e pan j� oczywi�cie przeczyta�, je�li zechce. Zapewne najbardziej zainteresuje pana opis moich rozm�w z Rooseveltem. - Fiihrer pokr�ci� g�ow�. - G��boko wierz�, �e osi�gnie pan cel, kt�ry przed panem postawi�em. Baron Max von Berger, dzielny �o�nierz i wspania�y cz�owiek, gardz�cy parti� nazistowsk�, z jakiego� powodu poczu� si� niezwykle poruszony. Sekretarka schowa�a dokumenty i ksi��k� do teczki, kt�r� mu wr�czy�a. - Opu�ci pan Berlin w ci�gu godziny. Z�a pogoda jest naszym sprzymierze�cem - powiedzia� Hitler. - Czy mog� zabra� ze sob� mojego sier�anta? - Oczywi�cie, a tak�e Fraulein Hesser. - Hitler zerkn�� na sekretark�. - Nie, mein Fiihrer. Zostan� tu i do ko�ca b�d� wype�nia�a moje obowi�zki. - Niech i tak b�dzie. - Hitler wsta�, wyci�gn�� do von Bergera dr��c� d�o�. - Dziwne, wybra�em pana, cho� nigdy nie zapisa� si� pan do partii. Baron mocno potrz�sn�� r�k� wodza. - Wype�ni� pa�skie dzie�o - obieca�. - To sprawa honoru. - Prosz� ju� i��. Wi�cej si� nie spotkamy. Sara Hesser podesz�a do drzwi i otworzy�a je. Max von Berger wzi�� teczk�, ruszy� do wyj�cia, lecz w ostatniej chwili odwr�ci� si� i spojrza� na siedz�cego za biurkiem, zgarbionego, wyn�dznia�ego Hitlera. Wiedzia�, �e zapami�ta ten obraz do ko�ca �ycia. - Mein Fuhrer! - Wyprostowa� si�, zasalutowa�. W�dz si� u�miechn��. - Nawet teraz, przy po�egnaniu, oddajesz mi honory wojskowe, nie partyjne. Z d�oni� przy czapce wygl�daszjak brytyjski gwardzista. - Bardzo mi przykro, mein Fuhrer. - Och, wyno� si� ju�. - Hitler machn�� r�k�, baron wyszed�, a Hesser zamkn�a za nim drzwi. Baron, ju� sam, wr�ci� przez zat�oczone korytarze do ogrodu. Hoffer i m�ody esesman dopijali resztk� w�dki. Przed lej�cym bez przerwy deszczem chroni� ich wystaj�cy kawa�ek betonowego muru. - Baronie? - Hoffer natychmiast stan�� na baczno��. - Wynosimy si� st�d, Karl. Mo�esz mi wierzy� albo nie, ale opuszczamy Berlin. - Jak, panie baronie? Von Berger odprowadzi� go na bok. - Fiihrer powierzy� mi specjaln� misj� - powiedzia� cicho. - Czeka na nas lekki samolot. Nie wszystko ci powiem, ale jedno mog�: wracamy do domu. Wracamy do Holstein. - Nie wierz�. - Uwierzysz. Daj mi kurtk� i zdob�d� jak�� bro�. Ruszy� w stron� ulicy. M�ody esesman odprowadzi� go wzrokiem. - Pan opuszcza Berlin, Sturmbahnfiihrerze? - spyta� nie�mia�o. Baron u�miechn�� si� i klepn�� go po ramieniu. - Jak si� nazywasz, ch�opcze? - spyta�. - Paul Schneider. - Co� ci powiem, Paul. Zamiast czeka� tu na �mier� z r�ki Rosjan, mo�esz polecie� z nami na zach�d i podda� si� Amerykanom. Ch�opak gapi� si� na niego z otwartymi ustami. - Nie wierz� - wykrztusi�. - M�wisz to samo co sier�ant Hoffer. No, ju� czas. Idziemy. W ci�gu czterdziestu minut von Berger, Hoffer i m�ody Paul Schneider zdobyli wojskowe plecaki wype�nione amunicj� i granatami i uzbroili si� w schmeissery. Wyszli z bunkra na Hermann G�ring Strasse. Miastem rz�dzi�a panika. Tiergarten sz�y t�umy ludzi. Artyleria strzela�a nieprzerwanie, kobiety i dzieci krzycza�y ze strachu. Nad miastem unosi�a si� mg�a i dymy tak g�ste, �e nie rozprasza� ich padaj�cy ci�gle ulewny deszcz. M�czy�ni przeszli Tiergarten, trzymaj�c si� na samej kraw�dzi t�umu, po czym, min�wszy Bram� Brandenbursk�, skierowali si� do domu Goebbelsa. Jak wszystkie w Berlinie, i on uszkodzony zosta� przez od�amki, najprawdopodobniej pocisku artyleryjskiego, ale gara� pozosta� nietkni�ty. W jednym ze skrzyde� bramy znajdowa�y si� niewielkie drzwi. Hoffer powoli je otworzy�. - Sta�! - krzykn�� jaki� g�os. Rozb�ys�o �wiat�o. Przy niewielkim samolocie obserwacyjnym fieseler storch sta� m�ody kapitan Luftwaffe w mundurze i lotniczej kurtce, z gotowym do strza�u schmeisserem. Baron podszed� do niego, mijaj�c Hoffera. - Jestem Sturmbahnfiihrer von Berger - przedstawi� si�. - A pan kim jest? - Nazywam si� Ritter, Hans Ritter. Jeste�cie, dzi�ki Bogu! Czwarty raz wywo�� kogo� z Berlina, a uwierzcie mi, �e to nie zabawa. Mog� spyta�, dok�d lecimy? - Na zach�d, do Schwarze Platz na Wrzosowiskach Holstein. Nad Neustadt wznosi si� zamek Adler. Damy rad�? - Tak. To ponad siedemset pi��dziesi�t kilometr�w, b�dziemy musieli zdoby� paliwo, ale powiem panu, panie Sturmbahnfuhrerze, �e lepiej nam b�dzie tam ni� tu, wi�c wyno�my si� z miasta p�ki czas. Niech pana ludzie otworz� bram�. - Niez�y pomys�. Hoffer i Schneider rozsun�li skrzyd�a bramy. Ritter wsiad� do samolotu, uruchomi� silnik. Wszyscy wskoczyli do �rodka, samolot ruszy�. K��bi�cy si� na ulicy ludzie, zrozpaczeni, marz�cy tylko o ucieczce z obl�onego miasta, w zdumieniu odwracali g�owy, a gdy maszyna ruszy�a szybciej, rozbiegli si� na wszystkie strony. Podskakuj�c na od�amkach muru i szk�a, storch potoczy� si� w stron� Kolumny Zwyci�stwa. Deszcz la� nieprzerwanym strumieniem. Ritter otworzy� przepustnic�. Samolot przyspieszy�, ludzie uciekali na boki. W chwili gdy wzni�s� si� w powietrze, otworzy�a do niego ogie� rosyjska artyleria. Maszyna zako�ysa�a si� w powietrznych wirach, spowodowanych wybuchaj�cymi wok� pociskami, ostro skr�ci�a w prawo, o w�os mijaj�c kolumn�, unios�a nos i znik�a we mgle. Ritter wyr�wna� na stu osiemdziesi�ciu metrach. - B�dziemy lecieli nisko, p�ki nie znajdziemy si� w jakim� bezpieczniejszym miejscu. Von Berger wyj�� z papiero�nicy dwa papierosy. Zapali� oba, jednego poda� Hofferowi. - Musz� przyzna� ci racj�, Karl - powiedzia� - to Stalingrad. Nic, tylko Stalingrad. Przekrzykuj�c ryk silnika, Ritter wrzasn��: - Jak m�wi�em, do Wrzosowisk Holstein mamy ponad siedemset pi��dziesi�t kilometr�w, a zaczyna brakowa� paliwa. Wyl�dujemy w bazie Luftwaffe w Rechlinie. - Mnie to nie przeszkadza - odpowiedzia� von Berger. - Skoro uwa�a pan, �e to m�dre posuni�cie... - Tak s�dz�. Nie wiemy przecie�, co dostaniemy po drodze. Ale niech pan pami�ta, �e wszystko zale�y od pogody nad Rechlinem. Po�yjemy, zobaczymy. Nieco p�niej rozpocz�li schodzenie. Ritter po��czy� si� z lotniskiem. - Rechlin, Rechlin, tu kapitan Ritter, lot z Berlina. Musz� l�dowa� po paliwo. W radiu zatrzeszcza� g�os kontrolera. - Kapitanie, radz� spr�bowa� gdzie indziej. Mamy mg��, kiepsko to wygl�da. Pu�ap chmur czterysta metr�w. - Powtarzam, zaczyna brakowa� mi paliwa. - Widoczno�� si� pogarsza, niech mi pan wierzy. Pilot spojrza� na von Bergera. Baron wyj�� kolejnego papierosa, przyj�� ogie� od Karla. Milcza� przez chwil�, po czym powiedzia�: - Prze�yli�my Stalingrad, prze�yli�my Berlin, gorzej by� nie mo�e. L�dujemy. - Rozkaz, panie Sturmbahnfuhrerze. W otaczaj�cej go mgle storch rozpocz�� strome schodzenie. Deszcz bi� w skrzyd�a i kabin�, �wiat wok� by� szary, nieprzejrzysty. Von Berger si� nie ba�. Nie potrafi�, zbyt du�o si� wok� niego zdarzy�o, wierzy�, �e opatrzno�� nad nim czuwa. Na czterystu metrach nie widzieli nic. Krzykn�� do Rittera: - Niech pan l�duje! Co mamy do stracenia?! Pilot skin�� g�ow�. Jego u�miech by� dziwny, martwy. Pochyli� nos maszyny. Nagle si� przeja�ni�o. Baz� dostrzegli na samob�jczym pu�apie trzystu metr�w: budynki, hangary, dwa pasy startowe. Najwyra�niej zosta�a niedawno zbombardowana, bo obok jednego z pas�w dopala�y si� dwie maszyny: stary dornier i bombowiec do lot�w nocnych, ju 855. Stra�acy pr�bowali ugasi� po�ar. Ritter wyl�dowa� nienagannie, min�� zdumionych jego widokiem stra�ak�w, podko�owa� do hangaru i wy��czy� silnik. - Ledwo, ledwo, ale jako� si� uda�o - sapn��. - Jeste�cie geniuszem, kapitanie. - Nic z tych rzeczy. Po prostu bywa tak, �e cz�owiek wype�nia swoje obowi�zki lepiej, ni� potrafi. Na og� wtedy, gdy musi. Kiedy wysiedli, podjecha� do nich samoch�d. Prowadz�cy go pu�kownik Luftwaffe wyskoczy� zza kierownicy. - Dobry Bo�e, to ty, Ritter? Lecisz wprost z Berlina? Oczom nie wierz�. Jak tam sprawy? - Ma pan szcz�cie, �e pan nie wie, pu�kowniku. To Sturmbahnfuhrer baron Max von Berger i jego ch�opcy. Panie baronie, przedstawiam panu mojego starego przyjaciela, pu�kownika Strassera. - Panie baronie, czy mog� wiedzie�, co pana do nas sprowadza? - spyta� pu�kownik. Von Berger otworzy� teczk�, wyj�� z niej otrzymany od Hitlera dokument. Dow�dca bazy przeczyta� go i skin�� g�ow�. - Papiery ma pan wi�cej ni� w porz�dku. Jak mo�emy panu pom�c'? - Potrzebujemy paliwa. Lecimy na Wrzosowiska Holstein. - Z tym nie b�dzie najmniejszych problem�w. Paliwa nam na szcz�cie nie brakuje. Oferujemy panu tak�e go�cin�. Nie wygl�da na to, by m�g� pan wkr�tce wystartowa�. Prosz� spojrze�. - Pu�kownik gestem wskaza� mg�� k��bi�c� si� tu� nad pasem startowym. - Dopilnuj�, by maszyn� zatankowano i przejrzano, godziny odlotu nie mog� wam jednak poda�. Pan, panie baronie, mo�e skorzysta� z mesy oficerskiej, a w tych niezwyk�ych okoliczno�ciach zapraszam do niej tak�e pa�skich ludzi. Odwioz� was. - Ja zostan� przy maszynie - powiedzia� Ritter. - Zawsze sam sprawdzam, czy wszystko jest w porz�dku. Strasser wskoczy� za kierownic�. Wraz z go��mi ruszy� w kierunku jednego z budynk�w. Mesa by�a przedziwnie pusta i martwa. Jeden ordynans sta� za barem, drugi pe�ni� funkcj� kelnera. Hoffer i Schneider dostali gulasz z chlebem i piwo. Usiedli przy oknie, jedli szybko, z apetytem. - Ci�gle nie potrafi� uwierzy�, �e wydosta�em si� z Berlina - westchn�� ch�opak. - To zupe�nie jak jaki� zwariowany sen. - Sk�d pochodzisz? - spyta� Hoffer. - Z Hamburga. - Fajne miasto, ale na razie lepiej trzyma� si� od niego z daleka. Bardziej op�aci ci si� zosta� z nami. Von Berger pozosta� przy barze, w rogu. Kelner poda� mu kanapki z szynk� na �wie�ym chlebie i sa�atk�. Strasser wyszed� ze swojego pokoju, do��czy� do barona. - Szampana - rzuci� do kelnera. Spojrza� na go�cia z u�miechem. - Mamy szcz�cie, na razie nie brak nam ani dobrego jedzenia, ani dobrych trunk�w. Obawiam si� jednak, �e ta komfortowa sytuacja szybko si� sko�czy. - No, przynajmniej czekacie na jankes�w i Angoli, nie na Rosjan. - Szcz�cie w nieszcz�ciu. Wypili szampana, zabrali si� do jedzenia. Wkr�tce do��czy� do nich Ritter. - Dbaj� tu o nas i o samolot, z�ego s�owa nie mog� powiedzie�, ale nie wydaje mi si�, �eby�my wystartowali w ci�gu kilku nast�pnych godzin. Co b�dzie z panem, Strasser? Pu�kownik nala� mu kieliszek szampana. - Panowie, nie wiem, jak� misj� zleci� wam Fiihrer i, szczerze m�wi�c, nie chc� wiedzie�. Czekam na Amerykan�w i mam tylko nadziej�, �e przyb�d� szybko. - Uni�s� kieliszek. - Wasze zdrowie. To by�a d�uga i ci�ka wojna. W lotniskowych budynkach by�o wiele pokoi, ka�dy wi�c znalaz� dla siebie wolne ��ko. Von Berger drzema� do wp� do trzeciej rano, kiedy to obudzi� go Strasser. - Czas rusza� w drog� - powiedzia�. Baron usiad� na ��ku, ca�kowicie rozbudzony. - Co z pogod�? - Mg�a nie jest ju� taka straszna, lecz nadal leje. Przysz�a wiadomo��, �e Rosjanie otoczyli Berlin. Mo�e to stworzy� pewne problemy tak�e dla nas, tutaj. Miejmy nadziej�, �e jankesi si� pospiesz�. - No dobrze. Startujemy. Storch czeka� na nich na pasie startowym numer jeden. Ritter sta� jeszcze przy maszynie, Hoffer i Schneider ju� siedzieli w �rodku. Strasser wysiad� z samochodu, wr�czy� von Bergerowi wypchan� torb�. - Kanapki, kie�basa, kilka butelek. �ycz� szcz�cia, przyjaciele. - Mocno potrz�sn�� d�oni� barona, nagle obj�� go, przytuli� do piersi. - Do diab�a, w co my�my w�a�ciwie grali? Jakim cudem wdepn�li�my w takie g�wno? Von Berger poczu� wzruszenie. - Niech pan nie zw�tpi, pu�kowniku - powiedzia�. - Przyjd� zmiany. Cho� nie dzi� i nie jutro, ale przecie� nadejdzie w ko�cu nasz czas. I wtedy pana odszukam. Mo�e mi pan wierzy�. Strasser przyjrza� mu si� zdumiony. - M�wi pan powa�nie, baronie, prawda? - Oczywi�cie. Znajd� pana i odwdzi�cz� si� za pomoc, kt�rej udzieli� mi pan dzisiejszej nocy. Wsiad� do maszyny jako ostatni. Stoj�cy na deszczu pu�kownik Strasser wypr�y� si� i zasalutowa�. Baron odpowiedzia� mu salutem. Silnik storcha zaskoczy�, samolot potoczy� si� po pasie, wystartowa� i skry� si� w mroku. Ritter da� mu s�uchawki i mikrofon, by �atwiej im si� by�o porozumiewa�. Kiedy wyr�wnali lot, powiedzia�: - B�d� przesadnie ostro�ny. Przy ma�ej pr�dko�ci i bior�c poprawk� na pogod�, na miejsce dolecimy za jakie� trzy i p� godziny, mo�e nawet za cztery. Postaram si� utrzyma� pu�ap dwustu, trzystu metr�w, ale je�li pogoda si� pogorszy, b�d� zmuszony lecie� wy�ej. - Bardzo dobrze. Lot by� ci�ki z powodu deszczu i to znikaj�cej, to pojawiaj�cej si� w postaci ob�ok�w, g�stej, wiruj�cej mg�y, po dw�ch godzinach sta� si� jednak po prostu monotonny. Von Berger odda� torb� z �ywno�ci� Hofferowi, kt�ry rozda� wszystkim kanapki i kie�bas�. Wino okaza�o si� kiepskie, tanie, w butelce nie korkowanej, lecz kapslowanej. Pili je z papierowych kubk�w. Ritter tak�e si� napi� i wyci�gn�� kubek po dolewk�. - Dajcie spok�j, przecie� mi nie zaszkodzi. A przy tej pogodzie przyda si� ka�da pomoc. Von Berger zjad�, wypi�, zapali� papierosa. Deszcz b�bni� w kad�ub maszyny. Lot w chmurach i mgle, przy tej fatalnej pogodzie, by� przedziwnym do�wiadczeniem. Co ja tu robi�, my�la� baron. Powinienem by� w Berlinie. Pokr�ci� g�ow�. Powinienem by� w Berlinie. A potem pomy�la�: Ale nie jestem w Berlinie. Wracam do domu. Zobacz� Els� i ma�ego Ottona, Karl uca�uje Lotte i c�rki. Oto cud, kt�ry sprawi� Fiihrer. To musi mie� jakie� znaczenie. - Troch� nami rzuca i niewiele wida� - stwierdzi� Ritter. - W tak� pogod� nikt nie lata. Wejd� na czterysta metr�w. - W porz�dku. Wydostali si� z mg�y. Na czterystu metrach powietrze by�o czyste, widoczno�� po horyzont. Zachodz�cy ksi�yc dotyka� kraw�dzi g�stej warstwy chmur. Nagle us�yszeli ryk silnik�w. Jaki� samolot wyprzedzi� ich, skr�ci� ostro w prawo, zatoczy� ko�o, zaj�� pozycj� przy ich prawym skrzydle. Widzieli siedz�cego w kokpicie pilota i czerwon� gwiazd� na kad�ubie. - Co my tu mamy? - mrukn�� Ritter. - Nowy my�liwiec jak, ten wyposa�ony w dzia�ka. Mo�e nam zaszkodzi�. - Co robimy? - No... na niego jestem zdecydowanie za wolny, ale nawet niedostatki szybko�ci mo�na obr�ci� na swoj� korzy��. Szybcy piloci w szybkich maszynach szybko strzelaj�... i cz�sto pud�uj�. Schodzimy ni�ej i czekamy. Mo�e strzeli jakie� g�upstwo? Skr�ci� i znurkowa� do trzystu metr�w, wykona� kolejny skr�t, tym razem w prawo, i ze�lizg na dwie�cie. Jak zacz�� strzela�, ale za szybko, nie zdawa� sobie sprawy z r�nicy pr�dko�ci. Przestrzeli�, skr�ci�, ustawi� si� do kolejnego ataku. Tym razem uda�o mu si� wybi� par� dziur w prawym skrzydle i strzaska� fragment owiewki od strony pilota. Ritter krzykn��, odchyli� g�ow�. Po policzku ciek�a mu krew. - W porz�dku, to tylko od�amek szk�a - zawo�a�. - B�d� mia� prawdziwie bojow� blizn�, w sam raz dla dziewczyn. Ten facet zaczyna mnie nudzi�. Schodz� jeszcze ni�ej. Poka�� sukinsynowi, jak si� lata. Zn�w znurkowa�. Wyr�wna� na zaledwie czterdziestu, czterdziestu pi�ciu metrach, a kiedy jak zn�w zawis� mu na ogonie, wysun�� klapy. Storch przyhamowa� gwa�townie, jakby stan�� w miejscu, jak skr�ci� ostro, by unikn�� zderzenia... i uderzy� w ziemi�. Zahu�ta�o nimi w chmurze ognia i dymu. - M�wi�em, �e jeste� geniuszem - westchn�� von Berger. - Tylko raz na jaki� czas. - Hoffer - powiedzia� baron tonem rozkazu - otw�rz plecak, znajd� opatrunek osobisty, opatrz mu twarz. I niech we�mie morfin�. - Lepiej nie - zaprotestowa� pilot. - Ale co� wam powiem. Przyda�oby si� otworzy� t� drug� butelczyn�, cokolwiek w niej jest. - My�la�em, �e wino, ale to w�dka - ucieszy� si� Hoffer. - No i dobrze. Zawsze najlepiej lata�o mi si� po pijaku. O pi�tej, mo�e pi�tej trzydzie�ci rano, znale�li si� wreszcie nad Wrzosowiskami Holstein. Lecieli na pu�apie niespe�na dwustu metr�w, pod sob� mieli czarny, tajemniczy las, Schwarze Platz, kilka wiosek, u st�p wzg�rza miasteczko Neustadt, a na wzg�rzu zamek Adler. Ritter skr�ci�. Lecia� nisko, szukaj�c odpowiedniego miejsca do l�dowania. Baron Max von Berger poczu�, jak do oczu nap�ywaj� mu �zy. - Tu - powiedzia� zd�awionym g�osem. - Najlepsza b�dzie ta ��ka... przy zamku. - Widz�. Ritter zawr�ci�, zwolni� i wyl�dowa� pi�knie, jak na pokazie. Zapad�a cisza, kt�r� przerwa� Schneider. - A ja nadal nie wierz�- szepn��. -Byli�my w Berlinie... a teraz to... Wysiedli. Od strony wioski zbli�ali si� do nich z wahaniem jacy� ludzie. Von Berger przygl�da� si� kilkunastu m�czyznom i kilku kobietom, stoj�c nieruchomo, z teczk� Hitlera w r�ku. Na czele mieszka�c�w szed� starszy, siwy m�czyzna. Nagle stan�� jak wryty. - M�j Bo�e... to pan, baronie? - Niespodzianka, Hartmann - odpar� von Berger. - Jak si� masz. - Baronie, co ja mog� powiedzie�... - Starszy m�czyzna zdj�� czapk�, uca�owa� wyci�gni�t� do niego d�o�. - Co za straszne czasy. Witaj, Karl - doda�, zwracaj�c si� do Hoffera. - Cudem wydostali�my si� z obl�onego Berlina - powiedzia� von Berger. - P�niej opowiem wam o naszych przygodach. Teraz chc� zobaczy� pani� baronow�, a Karl te� st�skni� si� pewnie za Lotte i dziewczynkami. W tym momencie stary m�czyzna si� rozp�aka�. - Niech mi B�g pomo�e, baronie, ale mam z�e wie�ci. Pa�scy najbli�si spoczywaj� w kaplicy w zamku. Von Berger znieruchomia�. Twarz mia� kamienn�. - O czym ty m�wisz, cz�owieku? - O pa�skiej �onie i synu, baronie. Lotte, jej c�rki i pi�tnastu mieszka�c�w wioski z�o�ono w ko�ciele. Czekaj� na pogrzeb. Tak mi przykro - zwr�ci� si� stary do Karla, stoj�cego nieruchomo z wyrazem niedowierzania na twarzy. - Kto to zrobi�? - spyta� von Berger. - SS. - Nie wierz�! - Einsatzgruppen. Einsatzgruppen nie mia�y nic wsp�lnego z Waffen SS. By�y to bandy morderc�w, kt�rych rekrutowano g��wnie spo�r�d zwolnionych z wi�zienia je�c�w, w wi�kszo�ci Ukrai�c�w. Kr��y�o wiele opowie�ci o tym, jak to ostatnio zerwa�y si� ze smyczy, nie wykonywa�y rozkaz�w, grabi�y i mordowa�y na w�asn� r�k�, we w�asnym kraju. Baronowi nie chcia�o si� w to wierzy�. A� do tej pory. Teraz wydawa�o mu si�, �e czas stan�� w miejscu. Ten koszmar by� tak straszny, �e a� nierealny. - Id� do swojej rodziny - powiedzia� do Hoffera. - Ja p�jd� do swojej. - Spojrza� na Rittera. - A pan niech startuje. Prosz� przyj�� wyrazy najg��bszej wdzi�czno�ci. - Nie - odpar� pilot. - Przylecia�em z panem i z panem zostan�. Chc� panu towarzyszy�, baronie. Je�li mog�. - Jeste� moim prawdziwym przyjacielem. Wspinali si� strom� �cie�k� do zamku, Ritter i von Berger pierwsi, za nimi Hartmann. Wkr�tce znale�li si� przy bramie prowadz�cej do starej kaplicy. Baron pchn�� jej masywne, drewniane skrzyd�o; otworzy�o si� z przera�liwym zgrzytem. Natychmiast poczu� ko�cielny zapach. Spojrza� na tablice upami�tniaj�ce d�ug� list� jego przodk�w i na otwarte drzwi rodzinnego grobowca, przy kt�rym sta�a trumna z uchylonym wiekiem. Jedna trumna, dla ukochanej �ony, tul�cej do piersi ma�ego synka. Na jej twarzy dostrzeg� zadrapania i si�ce. - Co tu si� sta�o? - spyta�. - Baronie, c� mog� powiedzie�... - powt�rzy� Hartmann. - Mo�esz mi powiedzie�, czy zosta�a zgwa�cona. - Wszystkie kobiety, tak�e te w wiosce, zosta�y zgwa�cone. Potem Ukrai�cy upili si�, zacz�li strzela�, pad�y ofiary... - Ilu by�o tych sukinsyn�w? - Dwudziestu, mo�e dwudziestu jeden. Teraz s� w Plosen. Dwadzie�cia pi�� kilometr�w drog� przez las. - Wi�c wiemy, gdzie ich szuka� - powiedzia� baron do Rittera. - Nadal mo�esz odej��. Nie wiesz nawet, jak wa�ne jest dla mnie to, co zrobi�e�. Podobnie jak Strasserowi, tobie tak�e przyrzekam, �e kiedy �wiat si� zmieni, odnajd� ci�. Potrafi� okaza� wdzi�czno��. Twarz pilota, ozdobiona zakrwawionym opatrunkiem, cho� zm�czona, by�a te� stanowcza. - Nie mam zamiaru tak pana zostawi�, baronie. - Wi�c zejd� z Hartmannem do wioski. Sprawd�, w jakim stanie jest jego ci�ar�wka, i dopilnuj, by da�o si� j� uruchomi�. Ja... ja mam tu jeszcze do za�atwienia sprawy osobiste. Ritter i Hartmann odeszli. Von Berger sta� przez chwil� u wej�cia do grobowca, a potem podszed� do stoj�cych w g��bi dw�ch figur przedstawiaj�cych �wi�tych. Z ty�u jednej z nich znajdowa�a si� skrytka. Ukry� w niej teczk�. Zamkn�� j�, podszed� do trumny, poca�owa� �on� i syna, i wyszed�. Przed nim jeszcze jedna bitwa. W wiosce czekali na niego mieszka�cy. Przeciska� si� w�r�d nich, podaj�c d�o� do uca�owania. W ge�cie tym nie by�o arogancji, lecz tylko poddanie tradycji, kt�ra od stuleci rz�dzi�a Wrzosowiskami Holstein: Ci ludzie byli jego lud�mi, mia� obowi�zek si� nimi opiekowa�, p�acz�ce kobiety spodziewa�y si� po nim sprawiedliwo�ci... i zemsty. Podszed� do niego Hoffer. Twarz mia� �ci�gni�t� b�lem. - Rozkazy, baronie? - Dostaniemy te �winie. Jeste� got�w, Karl? Nim sier�ant zdo�a� odpowiedzie�, odezwa� si� Schneider. - Id� z panem - oznajmi� po prostu. - Doskonale. - Ja te� - zg�osi� si� Ritter. - Lepiej strzelam, ni� latam. Los sprawi�, �e w tym momencie pojawili si� Amerykanie. Nie, nie by�a to �adna armia, �aden licz�cy si� oddzia�, po prostu samotny d�ip, prowadzony przez sier�anta, z jednym pasa�erem, m�odym kapitanem w mundurze polowym i stalowym he�mie, z odznak� wojsk powietrznodesantowych na ramieniu. D�ip zatrzyma� si� i przez chwil� panowa�a dziwna cisza. Przerwa� j� kapitan. - Czy kto� tu m�wi po angielsku? - spyta�. - Oczywi�cie - odpar� von Berger. - No to �wietnie. Poddacie si� mnie. Moja jednostka zosta�a dwadzie�cia par� kilometr�w z ty�u. Jestem kapitan James Kelly, na dalekim zwiadzie. To sier�ant Hanson. - A co pan w�a�ciwie tutaj robi? - Hej, przyjacielu! - sier�ant uni�s� luf� pistoletu maszynowego. - Uwa�aj, jak si� zwracasz i do kogo. Ritter, Hoffer i m�ody Schneider jak na komend� wymierzyli w niego ze schmeisser�w. Kelly siedzia� nieporuszony. - Spok�j! - przywo�a� Hansona do porz�dku i nadal zwraca� si� tylko do von Bergera. - Otrzymali�my informacj�, �e ten zamek w sam raz nada si� na kwater� sztabu. A ty kto? - Jestem Sturmbahnfuhrer baron Max von Berger, w�a�ciciel zamku Adler i Wrzosowisk Holstein. Amerykanin pokr�ci� g�ow�. - Zaraz, chwileczk�. Mamy raport o von Bergerze. Siedzi w Berlinie, w bunkrze