Strona 1 Strona 2 Douglas Preston Lincoln Child Kult Przełożyła Danuta Górska Pendergast (tom: 9) 2012 Wersja elektroniczna Strona 3 Spis treści Strona tytułowa Dedykacja Podziękowania 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 Strona 4 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 Strona 5 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 Epilog Od autorów Przypisy Strona 6 Lincoln Child dedykuje tę książkę swojej córce Veronice Douglas Preston dedykuje tę książkę Karen Copeland Strona 7 Podziękowania Za liczne i rozmaite przysługi chcielibyśmy podziękować następującym osobom: Jaime Levine, Jamie Raab, Kim Hoffman, Kallie Shimek, Mariko Kaga, Jonowi Couchowi, Claudii Rülke, Ericowi Simonoffowi, Matthew Snyderowi oraz wszystkim w wydawnictwie Grand Central Publishing i spoza wydawnictwa, którzy pomagają dostarczać nasze książki do rąk czytelników. Jesteśmy ogromnie wdzięczni tym, którzy pomogli stworzyć stronę internetową Pendergasta Corrie Swanson, włącznie z Carmen Elliott, Nadine Waddell, Cheryl Deering, Ophelia Julien, Sarah Hanley, Kathleen Munsch, Kerry Opel, Mauren Shockey i Lewem Lashmittem. Wznosimy toast dwudziestojednoletnim lagavulinem za wasz wyjątkowy talent i gust literacki. I jak zawsze wyrażamy nieskończoną i nieprzemijającą wdzięczność naszym rodzinom za ich miłość i wsparcie. Czytelnicy znający górny Manhattan zauważą, że pozwoliliśmy sobie na pewne zmiany w Inwood Hill Park. Rozumie się samo przez się, że wszystkie osoby, miejsca, publiczne i prywatne instytucje, korporacje i urzędy państwowe oraz organizacje religijne opisane w Kulcie są albo fikcyjne, albo wykorzystane w fikcyjnym charakterze. W szczególności wierzenia i rytuały przedstawione na kartach powieści stanowią całkowitą fikcję i pod żadnym względem nie miały przypominać religii czy kultów Strona 8 istniejących w rzeczywistości. Douglas Preston, Lincoln Child Strona 9 1 ‒ Nie mogę w to uwierzyć, Bill. A ty? Powiedzieli mi prawie dwanaście godzin temu i wciąż nie wierzę. – Lepiej uwierz, skarbie. ‒ William Smithback junior rozplątał tyczkowate kończyny, wyciągnął się na kanapie w salonie i objął żonę. ‒ Zostało jeszcze trochę porto? Nora napełniła mu kieliszek. Podniósł go do światła, podziwiając głęboką purpurową barwę. Wino kosztowało go sto dolarów i z pewnością było tyle warte. Łyknął i odetchnął. – Jesteś wschodzącą gwiazdą w muzeum. Tylko poczekaj. Za pięć lat zrobią cię dziekanem nauk ścisłych. – Nie wygłupiaj się. – Noro, to trzeci pełny rok cięć budżetowych… a oni dają twojej ekspedycji zielone światło. Ten twój nowy szef nie jest głupi. Smithback zanurzył nos we włosach żony. Nawet po tak długim czasie ciągle podniecał go ten zapach ‒ odrobina cynamonu, szczypta jałowca. – Tylko pomyśl: następnego lata wrócimy do Utah na wykopki. To znaczy jeśli możesz się zwolnić. – Mam cztery tygodnie urlopu. W „Timesie” zapłaczą się z tęsknoty, ale muszą beze mnie wytrzymać. ‒ Pociągnął następny łyk, posmakował wina. ‒ Nora Kelly: ekspedycja numer trzy. Nie mogłaś dostać lepszego prezentu na rocznicę. Popatrzyła na niego ironicznie. Strona 10 – Myślałam, że dzisiejsza kolacja to był prezent na rocznicę. – I słusznie. – Wspaniały prezent. Dzięki. Smithback mrugnął do niej. Zabrał Norę do swojej ulubionej restauracji, Café des Artistes na Zachodniej Sześćdziesiątej Siódmej. To było idealne miejsce na romantyczną kolację. Miękkie, uwodzicielskie oświetlenie; przytulne loże; podniecające obrazy Howarda Chandlera Christy’ego i jako ukoronowanie tego wszystkiego ‒ boskie jedzenie. Smithback zorientował się, że Nora na niego patrzy. W jej oczach i nieśmiałym uśmiechu odczytał obietnicę następnego rocznicowego prezentu. Pocałował ją w policzek i przyciągnął bliżej. Westchnęła. – Dali mi każdego centa, o którego prosiłam. Smithback mruknął coś w odpowiedzi. Z zadowoleniem przytulał się do żony i w myślach przeprowadzał autopsję posiłku, który właśnie skonsumował. Zaostrzył sobie apetyt dwoma dirty martini[1], po których zamówił półmisek wędlin. A jako danie główne zawsze wybierał stek béarnaise, słabo wysmażony, z frytkami i smakowitą porcyjką kremu szpinakowego… i oczywiście Nora hojnie podzieliła się z nim swoim combrem z sarniny… – I wiesz, co to znaczy? Będę mogła dokończyć analizę rozszerzania się kultu Kaczynów[2] na południowym zachodzie. – To fantastycznie. Na deser podano im czekoladowe fondue na dwoje, a kolację zakończył talerz rozkosznie śmierdzących francuskich serów. Smithback wolną ręką lekko pogładził się po żołądku. Nora umilkła i leżeli przez chwilę, ciesząc się swoją bliskością. Smithback zerknął ukradkiem na żonę. Ciepłe uczucie zadowolenia otuliło go jak koc. Chociaż właściwie nie był religijny, miał ochotę Strona 11 dziękować Bogu, że mieszka w eleganckim apartamencie w najwspanialszym mieście świata i ma pracę, o jakiej zawsze marzył. A w Norze znalazł idealną towarzyszkę. Wiele przeszli przez te lata, odkąd się poznali, ale kłopoty i niebezpieczeństwa jeszcze bardziej ich zbliżyły. Nora była nie tylko piękna, smukła, inteligentna, wrażliwa, niezależna i pracująca zawodowo ‒ okazała się też bratnią duszą, a raczej siostrzaną duszą. Patrząc na nią, nie mógł powstrzymać uśmiechu. Była po prostu za dobra, żeby była prawdziwa. Nora się podniosła. – Nie mogę się za bardzo rozleniwiać. Przynajmniej na razie. – Dlaczego? Wyplątała się z jego objęć i poszła do kuchni po torebkę. – Muszę jeszcze coś załatwić. Smithback zamrugał. – O tej porze? – Wrócę za dziesięć minut. ‒ Podeszła do kanapy, pocałowała go i przygładziła kosmyk spadający mu na czoło. ‒ Nie ruszaj się stąd, wielkoludzie. – Żartujesz? Będę trwał na posterunku niezłomnie jak skała. Uśmiechnęła się, pogłaskała go jeszcze raz i ruszyła do drzwi. – Uważaj na siebie! ‒ zawołał za nią. ‒ Pamiętaj o tych dziwnych paczuszkach, które dostajemy. – Nie martw się. Jestem już dużą dziewczynką. Po chwili drzwi się zamknęły i szczęknął zamek. Smithback założył ręce za głowę i wyciągnął się z westchnieniem. Słyszał kroki Nory cichnące w korytarzu; brzęknęła winda. Potem zapadła cisza, którą mąciły tylko odgłosy miasta. Domyślał się, dokąd poszła Nora ‒ do cukierni za rogiem. Robili tam jego ulubione ciasta i zamykali dopiero o północy. Smithback przepadał zwłaszcza za ich pralinkowym biszkoptem z kremem Strona 12 śmietankowym z calvadosem; miał nadzieję, że właśnie to ciasto Nora zamówiła na dzisiejszy wieczór. Rozwalony na kanapie w przyćmionym świetle słuchał, jak oddycha Manhattan. Koktajle, które wcześniej wypił, leciutko spowolniły upływ czasu. Przypomniał sobie wers z opowiadania Thurbera: „sennie zadowolony, mgliście zadowolony”. Zawsze żywił niewytłumaczalny sentyment do utworów kolegi dziennikarza Jamesa Thurbera, oraz tego pisarza fantasy Roberta E. Howarda. Jeden w jego opinii za bardzo się starał, drugi za mało. Z jakiegoś powodu jego myśli pomknęły spiralą do tamtego letniego dnia, kiedy poznał Norę. Powróciły wszystkie wspomnienia: Arizona, jezioro Powell, rozpalony parking, wielka limuzyna, w której przyjechał. Pokręcił głową i zachichotał. Myślał wtedy, że Nora Kelly to kawał suki: świeżo upieczona pani doktor, przeczulona na punkcie własnej ważności. No, ale on też nie zrobił najlepszego wrażenia, zachował się jak kompletny palant i kropka. To było cztery lata temu czy może pięć… o rany, jak ten czas leci! Za drzwiami rozległo się szuranie, potem klucz szczęknął w zamku. Nora tak szybko wróciła? Czekał, aż drzwi się otworzą, ale zamiast tego klucz znowu szczęknął, jakby Nora nie mogła sobie poradzić z zamkiem. Może jedną ręką przytrzymywała ciasto? Chciał już wstać, żeby jej pomóc, kiedy drzwi otwarły się ze skrzypnięciem i w przedpokoju rozległy się kroki. – Ciągle tu jestem, zgodnie z obietnicą ‒ zawołał. ‒ Niezłomny jak skała. I twardy jak skała. Wszystko dla ciebie. Następny krok. I następny. Jakoś nie przypominały kroków Nory: zbyt powolne i ciężkie, i chwiejne, jakby ktoś się zataczał. Smithback usiadł prosto. W małym holu majaczyła jakaś postać obrysowana światłem padającym z korytarza. Była za wysoka i za Strona 13 szeroka w ramionach jak na Norę. – Kto ty jesteś, do cholery? ‒ zapytał Smithback. Szybko włączył lampę na podręcznym stoliku. Rozpoznał przybysza niemal natychmiast. Albo zdawało mu się, że rozpoznał. Twarz wyglądała jakoś nie tak: szara, napuchnięta, niemal gąbczasta. Jakby facet był chory… albo gorzej. – Colin? ‒ powiedział Smithback. ‒ To ty? Co robisz w moim mieszkaniu? Wtedy zobaczył rzeźnicki nóż. W jednej chwili zerwał się z kanapy. Postać, szurając nogami, zastąpiła mu drogę. Nastała krótka, okropna chwila zawieszenia. Potem nóż skoczył do przodu z przerażającą szybkością i przebił powietrze w miejscu, które Smithback zajmował przed niecałą sekundą. – Co jest, kurwa!? ‒ wrzasnął dziennikarz. Nóż znowu śmignął w powietrzu i Smithback przewrócił się na stolik do kawy, rozpaczliwie próbując się uchylić przed ciosem. Pozbierał się z podłogi i odwrócił przodem do napastnika, na ugiętych nogach, z rozłożonymi rękami, z rozczapierzonymi palcami. Szybko rozejrzał się za jakąś bronią. Nic. Przybysz stał pomiędzy nim a kuchnią; gdyby go ominął, mógłby złapać nóż, wyrównać szanse. Lekko przechylił głowę, wystawił łokieć i zaatakował. Postać zatoczyła się do tyłu od impetu natarcia, ale w ostatniej chwili nóż trafił w ramię Smithbacka i ciął głęboko od łokcia do barku. Smithback skulił się z okrzykiem bólu i zdziwienia i w tej samej chwili poczuł w krzyżu przeraźliwie zimną stal. Wbijała się niemal przez wieczność, docierała do jego najbardziej wewnętrznych narządów, przeszywała go bólem, jakiego doznał przedtem tylko raz w życiu. Zachłysnął się, upadł na podłogę, próbował uciec; poczuł, że nóż się wysuwa i ponownie zagłębia Strona 14 w ciele. Plecy nagle zrobiły się mokre, jakby ktoś go oblewał ciepłą wodą. Zbierając resztki sił, dźwignął się na nogi i desperacko natarł na przeciwnika, okładając go gołymi pięściami. Nóż raz i drugi ciachnął go po knykciach, ale Smithback już tego nie czuł. Postać cofnęła się pod nawałą ciosów. Smithback dostrzegł okazję i odwrócił się, żeby uciec do kuchni. Ale podłoga przekrzywiała się szaleńczo pod nogami, a w piersiach przy każdym oddechu coś dziwnie bulgotało. Zatoczył się do kuchni, łapiąc powietrze i walcząc o utrzymanie równowagi. Śliskimi palcami namacał szufladę z nożami. Ale chociaż zdołał ją otworzyć, zobaczył cień padający na blat kuchenny… a potem następny straszliwy cios trafił go głęboko między łopatki. Próbował się wyrwać, ale nóż ciągle wznosił się i opadał, wznosił się i opadał, szkarłatne ostrze lśniło coraz słabiej w miarę, jak dogasało światło… „Wszystko odeszło, na stos mnie składają; uczta skończona, lampy dogasają…”[3]. Drzwi windy rozsunęły się i Nora wyszła na korytarz. Szybko się uwinęła, przy odrobinie szczęścia Bill będzie jeszcze leżał na kanapie, może czytając tę powieść Thackeraya, którą się zachwycał przez cały tydzień. Ostrożnie balansowała pudełkiem z ciastem, sięgając po klucze; na pewno się domyślił, dokąd poszła, ale trudno zrobić komuś niespodziankę w pierwszą rocznicę… Coś było nie tak. Pochłonięta własnymi myślami dopiero po chwili się zorientowała, o co chodzi: drzwi mieszkania były szeroko otwarte. I ktoś stamtąd wyszedł. Rozpoznała go. Ubranie miał zakrwawione, przesiąknięte krwią. W ręku trzymał duży nóż. Przystanął i spojrzał na nią. Krew z noża kapała obficie na podłogę. Instynktownie, bez namysłu Nora upuściła ciasto i klucze i rzuciła się na niego. Sąsiedzi wychodzili teraz z mieszkań, słyszała ich podniesione, przerażone głosy. Napastnik podniósł nóż, ale Nora Strona 15 odtrąciła jego rękę i walnęła go pięścią w splot słoneczny. Odepchnął ją, aż poleciała na ścianę naprzeciwko i uderzyła głową o twardy mur. Upadła na podłogę, mroczki zatańczyły jej przed oczyma. Mężczyzna zbliżył się, powłócząc nogami i unosząc nóż. Rzuciła się w bok, kiedy nóż opadł; mężczyzna kopnął ją złośliwie w głowę i znowu zamierzył się nożem. W korytarzu rozległy się krzyki. Ale Nora ich nie słyszała; nie docierały do niej żadne dźwięki, tylko rozmazane obrazy. A potem one też znikły. Strona 16 2 Porucznik Vincent D’Agosta stał w zatłoczonym korytarzu przed drzwiami dwupokojowego mieszkania. Poruszył ramionami pod brązową marynarką, próbując odkleić od ramion poliestrową koszulę. Był wściekły, a wściekłość mu nie pomoże. Wpłynie na jego postępowanie i zmniejszy jego zdolności obserwacyjne. Wziął głęboki oddech i wypuścił powietrze, próbując się pozbyć gniewu. Drzwi mieszkania się otworzyły i wyszedł chudy, przygarbiony człowieczek z kępką włosów na łysej czaszce. Taszczył torbę ze sprzętem i popychał przed sobą aluminiową walizkę przypiętą pasami do wózka na bagaże. – Skończyliśmy, poruczniku. Chudzielec wziął podkładkę od innego funkcjonariusza i podpisał wyjście, a po nim jego asystent. D’Agosta spojrzał na zegarek. Trzecia rano. Kryminalistycy poświęcili dużo czasu na badanie miejsca przestępstwa. Specjalnie się starali, bo wiedzieli, że on i Smithback znali się od dawna. Irytowało go, że mijali go ze spuszczonymi głowami, rzucali mu ukradkowe spojrzenia, próbowali odgadnąć, jak to przyjął. I czy zrezygnuje z tej sprawy. Wielu detektywów z wydziału zabójstw tak by zrobiło ‒ choćby dlatego, że coś takiego powodowało komplikacje na procesie. Nie wyglądało dobrze, kiedy obrona wzywała cię na świadka. Strona 17 „Zmarły był pańskim przyjacielem? No, no, co za interesujący zbieg okoliczności”. Departament policji nie lubił, kiedy takie rzeczy się zdarzały. Ale D’Agosta nie zamierzał tego zostawić. Nigdy. Poza tym sprawa była oczywista. Sprawca był już skazany, przyłapali go na gorącym uczynku. Musieli tylko znaleźć drania. Ostatni członkowie ekipy kryminalistycznej wyszli z mieszkania i podpisali się na formularzu. D’Agosta został sam ze swoimi myślami. Stał przez chwilę w pustym holu, próbując uspokoić roztrzęsione nerwy. Potem z trzaskiem nałożył lateksowe rękawiczki, naciągnął siatkę na rzednące włosy i ruszył do otwartych drzwi. Trochę go mdliło. Ciało oczywiście zabrano, ale niczego innego nie tknięto. Za załomem korytarza widział niewielki fragment pokoju w głębi i jezioro krwi na podłodze; krwawe odciski palców; rozmazany odcisk ręki na kremowej ścianie. Ostrożnie przestąpił nad plamą krwi i zatrzymał się w wejściu do salonu. Skórzana sofa, dwa fotele, przewrócony stolik do kawy, kolejne skrzepy krwi na perskim dywaniku. Przeszedł na środek pokoju, powoli stawiając stopy w butach na kauczukowych podeszwach, przystanął, obrócił się, odtwarzając w wyobraźni scenę, która tu się rozegrała. D’Agosta poprosił ekipę, żeby zebrała jak najwięcej próbek z krwawych plam; pragnął rozszyfrować plątaninę nakładających się rozbryzgów, rozmazane ślady stóp, zachodzące na siebie odciski dłoni. Smithback walczył jak lew; niemożliwe, żeby sprawca nie zostawił tutaj swojego DNA. Pozornie zbrodnia była prosta. Niezorganizowane, niechlujne zabójstwo. Sprawca dostał się do mieszkania, posługując się kluczem uniwersalnym. Smithback był w salonie. Zabójca zadał mu brutalny cios nożem, z miejsca zyskując nad nim przewagę, a potem walczyli. Strona 18 Walka przeniosła się do kuchni ‒ Smithback próbował znaleźć broń: szuflada z nożami była do połowy otwarta, krwawe odciski dłoni widniały na uchwycie i kontuarze. Ale nie wyjął noża; cholerna szkoda. Został ponownie dźgnięty z tyłu, kiedy po niego sięgał. Znowu walczyli. Wtedy już Smithback był ciężko ranny, na podłodze pełno krwi, ślady ślizgania się bosych stóp. Ale D’Agosta miał pewność, że sprawca też krwawił. Tracił krew, włosy i tkanki, prychał i sapał z wysiłku, może pryskał śliną i flegmą. Wszystko tu było i wiedział, że ekipa kryminalistyczna to znalazła. Nawet wycięli kilka desek z podłogi, zwłaszcza te ze śladami noża; wycięli kawałki tynku, zdjęli odciski z każdej powierzchni, zebrali wszelkie włókna, kłaczki i drobinki brudu. Spojrzenie D’Agosty wędrowało dalej, przed oczyma duszy przewijał się film ze zbrodni. W końcu Smithback stracił tyle krwi, że osłabł wystarczająco, by zabójca zadał coup de grâce: według lekarza sądowego nóż przebił serce na wylot i zagłębił się na pół cala w podłodze. Sprawca gwałtownie przekręcił narzędzie zbrodni, żeby je wyrwać, aż drewno pękło. Na tę myśl D’Agosta znowu poczerwieniał z gniewu i żalu. Tę deskę również zabrano. Nie żeby ta dbałość o szczegóły robiła jakąś różnicę ‒ i tak znali tożsamość sprawcy. Jednak zawsze lepiej zebrać dowody. Nigdy nie wiadomo, na jakiego sędziego się trafi w tym zwariowanym mieście. No i te dziwaczne śmiecie, który zostawił zabójca. Zgnieciony pęczek piór związanych zielonym szpagatem. Strzęp materiału naszywanego jarmarcznymi cekinami. Maleńki pergaminowy woreczek kurzu ozdobiony dziwnym deseniem. Zabójca utopił je w kałuży krwi, niczym ofiary. Oczywiście chłopcy z ekipy wszystkie zabrali, ale te rzeczy utkwiły mu w pamięci. Jednego chłopcy z ekipy nie mogli zabrać: pospiesznie nabazgranego rysunku na ścianie, dwa węże zwinięte wokół jakiejś Strona 19 dziwnej, kolczastej niby-rośliny, z gwiazdami, strzałkami i skomplikowanymi liniami i literami tworzącymi słowo DAMBALA. Najwyraźniej zostało to narysowane krwią Smithbacka. D’Agosta wszedł do głównej sypialni, obejrzał łóżko, biurko, lustro, okno wychodzące na południowy wschód, na West End Avenue, dywan, ściany, sufit. Na drugim końcu pokoju znajdowały się drzwi do drugiej łazienki, zamknięte. Dziwne, wcześniej były otwarte. Usłyszał jakiś dźwięk z łazienki. Odkręcanie i zakręcanie wody. Ktoś z ekipy policyjnej nadal znajdował się w mieszkaniu. D’Agosta podszedł do drzwi, chwycił klamkę. Zamknięte. – Hej, ty tam! Co ty wyprawiasz, do cholery? – Chwileczkę ‒ odpowiedział stłumiony głos. Zdumienie D’Agosty przerodziło się we wściekłość. Ten idiota korzystał z łazienki. W zaplombowanym miejscu przestępstwa. Kurwa, nie wierzę. – Otwieraj drzwi, człowieku. No już. Drzwi się otworzyły i w progu stanął agent specjalny A.X.L. Pendergast, ze stojakiem na probówki w jednym ręku, z pęsetą w drugim, z lupą jubilerską przymocowaną do opaski na głowie. – Vincent ‒ rozległ się znajomy gładki głos. ‒ Tak mi przykro, że spotykamy się ponownie w takich nieszczęśliwych okolicznościach. D’Agosta wytrzeszczył oczy. – Pendergast… nie miałem pojęcia, że wróciłeś do miasta. Agent specjalny zręcznie wsunął pęsetę do kieszeni, schował probówki i lupę do torby lekarskiej. – Zabójca nie wszedł tam ani do sypialni. Raczej oczywisty wniosek, ale chciałem się upewnić. – To jest teraz sprawa FBI? ‒ zapytał D’Agosta, idąc za Pendergastem do salonu. – Nie całkiem. Strona 20 – Więc znowu działasz jako wolny strzelec? – Można tak powiedzieć. Byłbym wdzięczny, gdyby na razie tego nie rozgłaszano. ‒ Odwrócił się. ‒ Twoja opinia, Vincent? D’Agosta streścił swoją rekonstrukcję zbrodni, podczas gdy tamten aprobująco kiwał głową. – Chociaż to i tak bez różnicy ‒ podsumował detektyw. ‒ Wiemy już, kim jest ten śmieć. Musimy tylko go znaleźć. Pendergast pytająco uniósł brwi. – On mieszka w tym budynku. Mamy dwóch naocznych świadków, którzy widzieli wejście zabójcy, i dwóch, którzy widzieli, jak wychodził, cały we krwi, ściskając nóż. Po drodze zaatakował Norę Kelly… właściwie próbował zaatakować, ale odgłosy walki przyciągnęły sąsiadów i facet uciekł. Dobrze mu się przyjrzeli, to znaczy sąsiedzi. Nora jest teraz w szpitalu… lekkie wstrząśnienie mózgu, ale nic jej nie będzie. Zważywszy na okoliczności. Kolejne lekkie pochylenie głowy. – Gnojek nazywa się Fearing. Colin Fearing. Bezrobotny brytyjski aktor. Mieszkanie dwieście czternaście. Raz czy dwa napastował Norę w westybulu. Dla mnie to wygląda na nieudaną próbę gwałtu. Pewnie liczył, że zastanie Norę samą w domu, ale zamiast na nią, natknął się na Smithbacka. Możliwe, że zwędził klucz z szafki portiera. Kazałem komuś to sprawdzić. Tym razem nie doczekał się kiwnięcia głową. Napotkał tylko jak zwykle nieprzeniknione spojrzenie głębokich srebrzystych oczu. – Tak czy owak sprawa jest oczywista ‒ podjął D’Agosta, który z niewiadomego powodu poczuł się zepchnięty do defensywy. ‒ Nie tylko dzięki identyfikacji Nory. Mamy go też na taśmach z ochrony budynku, występ godny Oscara. Jak wchodził i jak wychodził. Mamy pełne zdjęcie z przodu, kiedy wychodził, z nożem w ręku, zakrwawiony, taszczył swój nędzny tyłek przez cały westybul i jeszcze