§ Mitchell David - Konstelacje
Szczegóły |
Tytuł |
§ Mitchell David - Konstelacje |
Rozszerzenie: |
PDF |
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
[email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
§ Mitchell David - Konstelacje PDF - Pobierz:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd pliku o nazwie § Mitchell David - Konstelacje PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
§ Mitchell David - Konstelacje - podejrzyj 20 pierwszych stron:
Strona 1
Strona 2
David Mitchell
.ONSTELA
Przełożył
Pa wet Łopatka
Wydawnictwo Literackie
Strona 3
Styczniowy człowiek
Żelazna zasada taty brzmi: „ N i e waż się wcho
d z i ć do g a b i n e t u " . Ale telefon zadzwonił dwadzie
ścia pięć razy. Zwykle każdy rezygnuje po dziesięciu,
najwyżej jedenastu dzwonkach, chyba że chodzi o spra
wę nie cierpiącą zwłoki, prawda? Tato ma automatycz
ną sekretarkę z wielkimi rolkami taśmy, jak James Gar
ner w Aktach Rockford. Ale od pewnego czasu jej nie
włącza. Trzydziesty dzwonek. Julia, u siebie, na strysz
ku przerobionym na pokój, też nic nie słyszała, bo na
cały regulator dudniło Don't You Want Me? T h e Hu
man League. Dzwonek c z t e r d z i e s t y . Mama nie mo
gła n i c usłyszeć, bo odkurzała salon, a na dodatek
wszystko zagłuszał wariacki rumor pralki. P i ę ć d z i e
s i ą t dzwonków. To jednak przesada. A jeśli gdzieś na
M5 rąbnęła w tatę ciężarówka, a policjanci znaleźli tyl
ko numer do gabinetu, bo reszta dokumentów utknę
ła w wozie? I mogliśmy stracić ostatnią szansę ujrze
nia zwęglonego ojca na oddziale dla nieuleczalnie
chorych...
Wszedłem jednak do gabinetu jak panna młoda, któ
rej zakazano wstępu do komnaty Sinobrodego. (Choć
przecież Sinobrody tylko na to czekał). W biurze taty
pachnie banknotami, papierowo, ale też tak trochę me
talicznie. Rolety zostawił spuszczone, więc było ciem
no jak pod wieczór, a nie o dziesiątej rano. Na ścianie
wisi taki dostojny zegar, identyczny jak zegary w szko
le. I jest zdjęcie, na którym tato podaje rękę Craigowi
5
Strona 4
Saltowi, z okresu, kiedy awansował na dyrektora okrę
gowego handlu Greenland (sieci supermarketów, a nie
w wiosce Greenland). Na stalowym biurku stoi kompu
ter IBM taty. T y s i ą c e funtów kosztują te IBM-y. Tele
fon w gabinecie jest czerwony jak gorąca linia nuklear
na i ma przyciski, a nie tarczę, jak zwyczajne telefony.
Nieważne. Wziąłem głęboki wdech, podniosłem słu
chawkę i podałem nasz numer. Chociaż tyle dam radę
powiedzieć bez jąkania. Na ogół.
Ale tamten ktoś się nie odezwał.
— Halo? — mówię. — Halo?
Tamten coś wydyszał, jakby sobie rozciął palec.
— Słyszy mnie pan? Bo ja pana nie.
L e d w i e udało mi się rozpoznać muzykę z Ulicy Se-
zamkowej.
— Jeśli pan mnie słyszy — przypomniałem sobie je
den film instruktażowy dla dzieci, w którym właśnie
tak radzili — proszę zastukać.
Ale nie zastukał, tylko dalej grało.
— Może to pomyłka — pomyślałem na głos.
Rozległo się wycie niemowlaka i ktoś trzasnął słu
chawką.
Kiedy człowiek słucha, to zawsze przecież usłyszy.
Ja go usłyszałem, więc on mnie na pewno też.
„Skoro mam zawisnąć, to już niech wiem za co",
jak w i e k i t e m u uczyła nas pani Throckmorton. No,
a że miałem powód, by wejść do zakazanej komnaty,
skorzystałem z okazji i wyglądnąłem przez ostre jak
brzytwa żaluzje na parafię, kogutka i pola aż po Wzgó-
6
Strona 5
rza Malvern. Blady poranek, lodowate niebo, oszronio
ne wzgórza i, co najgorsze, ani śladu roztopów. Obro
towy fotel taty bardzo przypomina laserową wieżę
z Millennium Falcon z Gwiezdnych wojen. Zacząłem
ostrzeliwać sowiecką eskadrę migów nad Malvern, ra
tując życie tysięcy ludzi stąd aż po Cardiff. Ziemię ple
banii zasłały szczątki kadłubów i usmolone skrzydła.
Jak który lotnik chciał się katapultować, to ja go zaraz
rzutką z usypiaczem. A potem zgarniali ich żołnierze
piechoty morskiej. Nie zgodziłem się przyjąć ani jed
nego odznaczenia. „Przykro mi, lecz nie mogę — od
rzekłem Margaret Thatcher i Ronaldowi Reaganowi,
kiedy ich tu do nas zaprosiła mama. — Zrobiłem tylko
co do mnie należy".
Do biurka taty jest przymocowana kapitalna tempe-
rówka. Ostrzy tak, że można by przebić zbroję. Ołówki
H są najostrzejsze, to ulubione taty. Ja wolę 2B.
Ktoś zadzwonił do drzwi. Ściągnąłem żaluzję, żeby
tato niczego się nie domyślił, sprawdziłem, czy przy
padkiem nie ma śladów wtargnięcia, wykradłem się
z gabinetu — i biegiem na dół, zobaczyć, kto to. Ostat
nich sześć schodów pokonałem jednym susem.
Baran, wyszczerzony i pryszczaty jak zwykle. Uwa
ga — tyłek mu się robi coraz grubszy.
— W ż y c i u nie zgadniesz!
— Co?
— Znasz to jezioro w lasku?
— Bo co?
7
Strona 6
— Z a m a r z ł o — Baran rozejrzał się, czy ktoś nie
podsłuchuje — calutkie, na kamień! Bawi się tam teraz
prawie cała wioska. S u p e r kryjówka, co nie?
— Jason! — z kuchni wyglądnęła mama. — Wpusz
czasz zimno! Albo zaproś Deana — witam — albo za
mknij drzwi.
— Yyy... wyjdę sobie trochę, mamuś.
— Aaa... dokąd?
— Zażyć świeżego powietrza.
Był to błąd strategiczny.
— Co znów kombinujesz?
Już miałem odpowiedzieć, że nic, ale Kat stwierdził,
że mnie nie wypuści.
— Czemu zaraz: „kombinujesz"? — odwróciłem
wzrok, zakładając marynarską katanę.
— Czy mogłabym wiedzieć, z jakiej to przyczyny
obraziłeś się na tę nową czarną parkę?
Nie mogłem przecież odpowiedzieć, że z żadnej.
(Wiadomo, że czarne rzeczy nosi tylko pacan, i doro
sły tego raczej nie zrozumie).
— Bo w tej po prostu mi cieplej.
— Obiad jest p u n k t pierwsza — mama wzięła się
do wymieniania worka w odkurzaczu. — Tatuś je dziś
w domu. Włóż wełnianą czapkę, bo uświerkniesz.
W wełnianych chodzą pedały, ale można ją było
później wcisnąć do kieszeni.
— To do widzenia, pani Taylor — pożegnał się Ba
ran.
— Do widzenia, chłopcze.
Mama go nie znosi.
8
Strona 7
Baran jest mojego wzrostu i w sumie nic do niego
nie mam, ale tak od niego zalatuje miechem, że rany
boskie! Nosi buty ze spiczastymi czubkami ze skle
pu z używaną odzieżą i mieszka przy Drugger's End
w ceglanym domu, który tak samo cuchnie wywarami
z mięsa. Naprawdę nazywa się Dean Moran (do rymu
z „taran"), ale pan Carter, nasz nauczyciel wuefu, już
w pierwszym tygodniu szkoły zaczął na Deana mówić
„Baran", no i tak zostało. Kiedy jesteśmy sami, mówię
mu po imieniu, ale z imionami to nie taka prosta spra
wa. Jak ktoś jest bardzo lubiany, mówi się do niego po
imieniu, więc Nick Yew to zwyczajnie „Nick". Chłopa
kom lubianym tylko trochę daje się ksywę, która wyra
ża pewien szacunek, więc przykładowo Gilbert Swin-
yard to „Bard". Potem tacy jak ja, do których mówi się
po nazwisku, a jeszcze niżej — chłopaki z jajcarskim
przezwiskiem, jak Moran Baran albo Nicholas Briar,
czyli Niezły Frajer. Bo jak się jest chłopakiem, to li
czy się hierarchia, tak jak w wojsku. Gdybym Gilberta
Swinyarda nazwał Bardem, zaraz by mi wkropił. Albo
jakbym Barana przy wszystkich nazwał Deanem, od
razu bym osłabił swą pozycję. Tak że trzeba uważać.
Dziewczyny prawie się nie przezywają, z wyjątkiem
Dawn Madden, która miała być chłopcem, tylko chyba
coś się pokićkało jej rodzicom. No i nie biją się tyle, co
chłopaki. (Choć raz przed samą Gwiazdką, po lekcjach,
w kolejce do autobusu Dawn Madden i Andrea Bozard
wydarły się na siebie: „Zdziro!" i „Szmato!". Targały się
za włosy i tłukły po cycach. Powaga). Czasem trochę
żałuję, że nie jestem dziewczyną. Ogólnie rzecz biorąc,
9
Strona 8
są one dużo bardziej kulturalne. Ale jakbym się do tego
przyznał, zaraz by mi na szafce w szatni napisali: „DU-
POWIERT". Przytrafiło się to Floydowi Chaceleyowi,
kiedy powiedział, że lubi Johanna Sebastiana Bacha.
A gdyby się wydało, że Eliot Bolivar, którego wiersze
drukują w parafialnej gazecie Black Swan Green, to j a
— rozdarliby mnie na kawałki. Tępymi narzędziami
stolarskimi, za kortem tenisowym. I jeszcze by mi na
grobie wymalowali logo Sex Pistols farbą w sprayu.
Ale nieważne. Po drodze nad jezioro Baran mi opo
wiedział o torze wyścigowym i samochodzikach Sca-
letrix, które dostał na Gwiazdkę. W drugi dzień świąt
wysadziło transformator, tak że cała rodzina mało nie
straciła życia.
— Akurat — mówię na to.
Ale Baran zaklinał się na grób swojej babci. Więc
mu powiedziałem, żeby to opisał i posłał do BBC, do
„Samego życia", to Esther Rantzen załatwi mu odszko
dowanie od producenta. Baran stwierdził, że może być
z tym problem, bo jego tato kupił rzecz na jarmarku
w Wigilię od jednego fagasa z Birmingham. Nie śmia
łem zapytać, co oznacza „fagas", aby się przez przypa
dek nie okazało, że to samo, co „dupoliz", czyli homo.
— No jasne, jasne — odparłem, jakby nigdy nic.
Wtedy Baran się spytał, co dostałem pod choinkę.
Dostałem kupony na książki warte trzynaście pięćdzie
siąt i plakat ze środkiem Ziemi, ale książki są pedal-
skie, więc trzeba było odpowiedzieć, że Grę o Zycie —
od wujka Briana i cioci Alice. To taka gra planszowa,
w której wygrywa ten, kto pierwszy dojedzie samocho-
10
Strona 9
dzikiem do samego końca drogi życia — no i najwięcej
zarobi. Minęliśmy skrzyżowanie koło „Czarnego Łabę
dzia" i weszliśmy w las. Pożałowałem, że nie wtarłem
sobie w usta wazeliny, bo jak jest tak zimno, zawsze
mi pękają.
Idąc wśród drzew, po chwili usłyszeliśmy nawoły
wania i krzyki.
— Kto drugi, ten c i a m a j d a ! — r y k n ą ł Baran i, nim
się zdążyłem przygotować do biegu, pocwałował nad
jezioro.
Zaraz też potknął się o zamarzniętą bruzdę po opo
nie, podskoczył i wylądował na tyłku. Jak to Baran,
wiadomo.
— Pewno mam wstrząs mózgu — powiedział.
— Wstrząsu mózgu dostaje się od uderzenia w gło
wę. Chyba że masz go w dupie.
Ale fajna kwestia! Szkoda, że nie usłyszał mnie ktoś,
kto się liczy.
Jezioro w lesie wyglądało p o t ę ż n i e . Kropelki zmro
żone pod powierzchnią jak w lodowych miętówkach
Foksa. Neal Brose miał prawdziwe olimpijskie łyżwy,
wypożyczone za pięć pensów od kolejki, za to Pete'owi
Redmarleyowi dali jeździć za darmochę, tak że chłopa
ki mogły się przyglądać, jak śmiga w kółko, i sobie po
marzyć. Już samo stanie na lodzie jest okropnie trud
ne. Pamiętam, że zanim się jako tako nauczyłem ślizgać
w trampkach, wywracałem się chyba ze sto razy. Byli
też Ross Wilcox, jego kuzyn Gary Drake, no i D a w n
M a d d e n . Wszyscy troje ślizgają się bardzo dobrze.
11
Strona 10
Poza tym Drake i Wilcox są ode mnie wyżsi. (Poobci
nali palce w rękawiczkach, żeby było widać blizny od
ciągłego grania w ku-ku. M n i e mama by zabiła). Na
garbatej wysepce pośrodku jeziora, gdzie mieszkają
kaczki, siedział Ciapciak, krzycząc na każdego, kto się
wywrócił:
— Podnoś dupsko! Podnoś dupsko!
Ciapciak urodził się za wcześnie i jest trochę stuk
nięty, więc nikt go nie leje. No, w każdym razie nie za
mocno. Grant Burch wjechał na lód raleigh choppe-
rem swego pachołka Philipa Phelpsa. Parę sekund uda
ło mu się utrzymać równowagę, ale jak skręcił kierow
nicę, rower podskoczył w górę i po lądowaniu cały się
powyginał jak zamęczony na śmierć przez Uri Gelle-
ra. Phelps uśmiechnął się półgębkiem. Idę o zakład, że
się zastanawiał, co powie tacie. Później Pete Redmar-
ley z Grantem stwierdzili, że na zamarzniętym jeziorze
można by zrobić fantastyczną rozgrywkę Brytyjskich
Buldogów. Nick Yew na to:
•— Dobra, mi pasuje. — I klamka zapadła.
Nienawidzę Brytyjskich Buldogów. Kiedy pani
Throckmorton zabroniła nam grać w podstawówce,
odkąd Lee Biggs stracił trzy zęby, odczułem s t r a s z
l i w ą ulgę. Ale tego ranka każdy, kto by się przyznał,
że nie lubi Brytyjskich Buldogów, wyszedłby na total
nego mięczaka. Zwłaszcza ktoś z Kingfisher Meadows,
jak ja.
Dwudziestu, może dwudziestu pięciu chłopaków
plus Dawn Madden stanęło zbitą gromadą, czekając na
wybranie, jak niewolnicy na targu niewolników. Kapi-
12
Strona 11
tanami jednej drużyny zostali Grant Burch i Nick Yew,
a drugą dowodzili Pete Redmarley z Gilbertem Swin-
yardem. Przede m n ą Pete Redmarley wybrał Rossa
Wilcoksa i Gary'ego Drake'a, ale Grant Burch wskazał
mnie za szóstym razem, czyli w sumie żaden wstyd.
Na ostatek zostali Baran z Ciapciakiem. Grant Burch
i Pete Redmarley zaczęli robić jaja, że nie, że możemy
ich sobie zatrzymać, b o oni m a j ą z a m i a r w y g r a ć ! ,
na co Baranowi z Ciapciakiem pozostało tylko się ro
ześmiać, jakby to było bardzo zabawne. I może nawet
Ciapciak się roześmiał. (Baran nie. Jak już nikt nie pa
trzył, miał identyczną minę, jak wtedy, kiedyśmy mu
powiedzieli, że się bawimy w chowanego, i kazaliśmy
mu się schować. Dopiero po godzinie się połapał, że go
nikt nie szuka). Losowanie wygrał Nick Yew, więc naj
pierw myśmy byli Biegaczami, a drużyna Pete'a Red-
marleya — Buldogami. Po obu stronach jeziora z kur
tek nieważnych chłopaków sporządziliśmy bramki
— i cele, i miejsca do bronienia. Łazęgi i dziewczyny,
oprócz Dawn Madden, musiały zejść z tafli. Buldogi
Redmarleya utworzyły zwartą grupę na środku jezio
ra, a my — Biegacze — zajęliśmy pozycję wyjściową.
Mało mi serce nie wypadło z piersi. Buldogi i Biegacze
przykucnęli jak do sprintu. Kapitanowie zaczęli skan
dować:
— Brytyjskie Buldogi! Raz, dwa, t r z y !
Zaczęliśmy atak z wrzaskiem, niby kamikadze. Po
śliznąłem się (przez przypadek: specjalnie), akurat nim
czołowa fala Biegaczy naparła na Buldogów. Tym spo-
13
Strona 12
sobem najtęższe Buldogi mają się zająć walką z czo
łowymi Biegaczami. (Buldog musi złapać Biegacza za
oba ramiona i przyciskać do lodowiska tak długo, aż
zdąży krzyknąć: „Brytyjskie Buldogi, raz, dwa, trzy!").
Jak coś takiego wyjdzie, robi się trochę miejsca, można
wykonać unik i dotrzeć do własnej bramki. Z początku
wszystko wskazywało na to, że mój plan się uda. Gary
Drake z braćmi Tookey wpadli na Nicka Yewa. Ktoś kop
nął mnie w goleń, ale go minąłem, żeby nie dać plamy.
Wtem ruszył na mnie Ross Wilcox. Chciałem się wywi
nąć, ale Wilcox z całej siły chwycił mnie w nadgarstku
i próbował ściągnąć do parteru. Tylko że zamiast mu
się wyrwać, t e ż chwyciłem go w nadgarstku i pchną
łem prosto na Darrena Croome'a i Anta Little'a. Trafio
ny, z a t o p i o n y . . . W zabawie i w sporcie nie liczy się
udział ani nawet zwycięstwo. W zabawach i sporcie
tak naprawdę liczy się upokorzenie przeciwnika. Lee
Biggs, spryciula, chciał mnie przyblokować jak w rug
by, ale wymknąłem się b e z t r u d u . Zbyt mu zależy
na tej reszcie zębów, więc nie daje rady być porząd
nym Buldogiem. Dobiegłem jako czwarty. Grant Burch
mnie pochwalił:
— Ładnie, chłopcze!
Nick Yew też wyrwał się Tookeyom i Gary'emu, i tak
samo dobiegł. Jedną trzecią Biegaczy złapano i wcielo
no do Buldogów w drugiej kolejce.
W tej grze najbardziej mnie wkurza, że się zostaje
zdrajcą.
No, ale dobra. Chórem zakrzyknęliśmy:
14
Strona 13
— Brytyjskie Buldogi, raz, dwa, T R Z Y ! — i natarli
śmy jak poprzednim razem.
Tylko że teraz nie miałem żadnych szans, bo już
na dzień dobry wzięli mnie na celownik Ross Wilcox,
Gary o r a z Dawn Madden. Choćbym nie wiem jak sta
rał się uniknąć walki — położenie moje było bezna
dziejne. Nie zdążyłem dotrzeć nawet do połowy lodo
wiska. Ross Wilcox chwycił mnie za nogi, Gary Drake
przewrócił, a Dawn Madden siadła mi na piersi i ko
lanami przygwoździła barki. W pozycji leżącej nor
malnie dałem się przerobić na Buldoga. W głębi serca
i tak zawsze będę Biegaczem. Gary Drake — nie wiem,
specjalnie czy nie — walnął mnie w łydkę, aż dosta
łem skurczu. Dawn Madden patrzyła z okrucieństwem
chińskiej cesarzowej, a starczy, że raz zerknie na mnie
w szkole, to później myślę o niej do wieczora. Ross
Wilcox podskoczył, grzmocąc pięścią powietrze, jakby
strzelił gola na Old Trafford. Taka ciamajda.
— Aha, pięknie, Wilcox — powiedziałem — troje
na jednego, gratuluję.
Wilcox pokazał mi znak „wiktorii" i poleciał się bić
gdzie indziej. Grant Burch z Nickiem Yewem wzięli się
za paczkę Buldogów, z połowy robiąc wiatrak.
Gilbert Swinyard ryknął wniebogłosy:
— ZBIĆ SIĘ!!!
Na znak wszyscy Biegacze i Buldogi na lodowej ta
fli, wskakując sobie na głowy, utworzyli skłębioną, ję
czącą i z każdą chwilą coraz większą piramidę chłopa
ków. Teraz już mało kto chciał pamiętać o rozgrywce.
Cofnąłem się, udając, że kuleję na tę zdrętwiałą nogę.
15
Strona 14
Wtem z leśnej gęstwiny dobiegł odgłos piły tarczowej.
Gnała prosto na nas.
Nie była to piła tarczowa. Tylko Tom Yew na swym
fioletowym suzuki 150. Pleców Toma kurczowo trzy
mał się Pluton Noak bez kasku. I gra już na dobre poszła
w zapomnienie, bo Tom Yew cieszy się w Black Swan
Green wielką sławą. Tom Yew odbywa służbę w Mary
narce Królewskiej na fregacie zwanej HMS C o v e n
t r y " . Tom Yew ma wszystkie co do jednego albumy
Led Zeppelin, j a k r ó w n i e ż umie zagrać gitarowy
wstęp Stairway to Heaven. Tom Yew raz nawet ścisnął
rękę angielskiemu bramkarzowi Peterowi Shiltonowi.
Pluton Noak zdecydowanie nie dorównuje mu popu
larnością. Na koniec szkoły w zeszłym roku nawet nie
odebrał świadectwa. Teraz pracuje w przetwórni odpa
dów wieprzowych w Upton nad rzeką Severn. (Krążą
pogłoski, że Pluton Noak palił marihuanę, ale chyba
nie ten gatunek, który lasuje mózg i przez który skacze
się z dachu na żelazne pręty). Tom Yew zaparkował
motor przy ławce, nad wąskim krańcem jeziora, i po
damsku przysiadł na siodełku. Pluton Noak klepnął
go w plecy na znak wdzięczności i nawiązał rozmowę
z Colette Turbot, która — według siostry Barana, Kel
ly — odbyła z nim stosunek płciowy. Starsi chłopcy
usadowili się na ławce naprzeciw niego jak apostoło
wie, po czym zabrali się za fajki. (Ross Wilcox i Gary
Drake palą. Co gorsza, Ross Wilcox zagadnął Toma Yew
o tłumik suzuki, a Tom Yew odpowiedział tak, jakby
Ross Wilcox też miał już skończone osiemnaście lat).
16
Strona 15
Grant Burch wysłał swego pachołka Phelpsa do sklepu
Rhydda po orzechowy baton Yorkie oraz puszkę Top
Deck, rycząc za nim:
— B i e g i e m , nie słyszałeś?! — aby się popisać przed
Tomem Yewem.
My, chłopcy z warstwy średniej, siedliśmy na zmro
żonej ziemi wokół ławki. Starsi chłopcy zaczęli gadać
o najfajniejszych rzeczach w tiwi w święta i sylwe
stra. Kiedy Tom Yew pochwalił się, że widział Wielką
ucieczkę, wszyscy zgodnie stwierdzili, że w porówna
niu z Wielką ucieczką, a zwłaszcza ze sceną, w której
Steve McQueen daje się złapać nazistom na drucie kol
czastym — cała reszta jest do dupy. Ale Tom Yew zaraz
wtrącił, że jego zdaniem film się trochę ciągnie, i wte
dy wszyscy przyznali, że chociaż to klasyka, ma p o
t w o r n e dłużyzny. (Ja filmu nie widziałem, bo rodzice
akurat oglądali świąteczny odcinek specjalny The Two
Ronnies. Ale przysłuchiwałem się z uwagą, abym —
kiedy w przyszły poniedziałek znów zacznie się szko
ła — mógł udawać, że go znam).
W pewnym momencie rozmowa zeszła na najokrop
niejsze zgony.
— Ukąszenie zielonej mamby — oświadczył Gil
bert Swinyard. — To najbardziej jadowity wąż na świe
cie. Pękają narządy i siury mieszają się z krwią. M ę
czarnia.
— Jasne, że męczarnia — prychnął Grant Burch —
ale umiera się w try miga. Gorsze jest łupienie ze skóry,
jak ściąganie skarpet. Robią to Apacze. Najwprawniejsi
umieją przeciągać rzecz do białego rana.
17
Strona 16
Pete Redmarley oznajmił, że ponoć w Wietkongu
wykonuje się taką to ciekawą egzekucję:
— Rozbierają delikwenta do goła, wiążą i ładują
mu w dupsko serek Filadelfia. Następnie z a m y k a j ą
w trumnie, z której sterczy rura. Później się tam przez
nią wpuszcza wygłodniałe szczury i one przeżerają ser,
no i potem c i e b i e .
Wszyscy spojrzeli na Toma Yewa, ciekawi, co od
powie.
— Nieraz miewam sen... — chyba ze sto lat zacią
gał się tym papierosem — że przeżyłem wojnę atomo
wą. Ja i jeszcze paru. Idziemy autostradą. Ani jednego
auta, tylko wszędzie zielsko. Ilekroć się obejrzę, widzę,
że nas ubywa. Giną od promieniowania, rozumiecie —
zerknął na swego brata Nicka i skute lodem jezioro. —
Nie boję się, że umrę, tylko, że jako ostatni.
Na dłuższą chwilę zaległo milczenie.
Zbliżył się Ross Wilcox. Snob jeden, zaciągał się pa
pierochem w nieskończoność.
— Gdyby nie Winston Churchill, teraz byście wszy
scy gadali po niemiecku.
Aha, pewnie. Bo przecież Ross Wilcox uniknął poj
mania i wstąpił do ruchu oporu. S t r a s z n i e mnie
korciło uświadomić palanta, że gdyby Japończycy nie
zbombardowali Pearl Harbor, Ameryka na pewno nie
włączyłaby się do wojny, Anglicy musieliby się pod
dać z głodu, a Winston Churchill zostałby stracony
jako zbrodniarz wojenny. Ale wiedziałem, że nie mogę.
Trzeba by użyć kłębowiska wyrazów, których bym nie
wymówił bez jąkania, a tej zimy Kat był, cholera, bez-
18
Strona 17
względny. Więc powiedziałem, że muszę się odlać,
wstałem i ruszyłem drogą w stronę wioski. Gary Drakę
krzyknął:
— E, Taylor, nie b a w s i ę p a r o w ą , otrzep jak na
leży! — co okropnie rozbawiło Neala Brose'a i Rossa
Wilcoksa.
Na odchodnym pokazałem im znak „wiktorii". Ostat
nio wszyscy mają świra na punkcie otrzepywania pa
rowy. A mnie brak odwagi, żeby kogoś spytać, co to
znaczy.
Wśród drzew zawsze jakoś raźniej. Między ludźmi
też, ale Gary Drakę z Wilcoksem pewnie dalej by mi
przygadywali, więc w miarę jak cichły ich głosy, co
raz mniej mi się chciało wracać. T a r g a ł a m n ą fu
r i a , że nie oświeciłem Wilcoksa w kwestii mówienia
po niemiecku, ale jakbym się zaczął jąkać, byłby h o r
ror. Szron na ciernistych gałęziach powoli odmakał,
skapując wielkimi kap-kap-kap kroplami. Kojąco, tak
jakby. W zagłębieniach, gdzie nie dochodziło słońce,
zostało jeszcze trochę śniegu zmieszanego ze żwirem,
ale stanowczo za mało, by ulepić śnieżkę. (Neron miał
w zwyczaju mordować swych gości, częstując ich je
dzeniem ze szkłem, dla zabawy). Zauważyłem rudzi
ka, dzięcioła, srokę, kosa, i z dali nagle dobiegł śpiew
słowika, c h y b a , bo nie mam pewności, czy one są już
w styczniu. Tamtędy, gdzie ścieżyna wiodąca z „Domu
w Lesie" schodzi się z główną drogą nad jezioro, leciał
jakiś zadyszany chłopak. Skryłem się między dwie so
sny. Był to Phelps — z batonem Yorkie i puszką lemo-
19
Strona 18
niady dla swego pana. (Zwykłej, więc top deck pewnie
wykupili). Zaraz za sosnami powinna być jakaś dro
ga na dół. Znam tu k a ż d ą ścieżkę — pomyślałem.
Oprócz tej. Pewnie zaraz po odejściu Toma Yewa Pete
Redmarley z Grantem B u r c h e m zaczną kolejną roz
grywkę. Uznawszy, że po to już nie warto wracać, ru
szyłem drogą, ciekaw, dokąd mnie zaprowadzi.
W lesie nie ma więcej domów, więc go nazywamy
„Domem w Lesie". Podobno mieszka tam jedna starusz
ka, ale nie mam pojęcia, kto to ani jak wygląda. Dom
ma cztery okna i komin, identyczne jak na rysunkach
małych dzieci. Otacza go mur z cegieł, wysoki jak ja,
i rosną dzikie krzewy, ale wyższe. Podczas zabaw w le
sie w wojnę nigdy się tam nie zbliżaliśmy. Nie przez
duchy albo coś w tym stylu. Po prostu ta część lasu się
nie nadaje i już.
Ale teraz dom wyglądał na tak zapuszczony, że zwąt
piłem, aby ktoś w nim jeszcze mieszkał. No i rozrywa
ło mi pęcherz, a wtedy człowiek raczej nie jest czujny.
Więc obsikałem oszroniony mur. Ledwo zakończyłem
kreślić w śniegu żółty autograf, gdy z lekkim skrzyp
nięciem uchyliły się przerdzewiałe wrota i przede mną
stanęła jakaś skwaszona ciotka z epoki czarno-białej.
Stała jakby nigdy nic. Wgapiona we mnie.
Momentalnie wyschła mi sikawka.
— O rety! Bardzo przepraszam! — Czekając na p i
r a m i d a 1 n ą klęskę, zapiąłem rozporek. Gdyby tak ma
ma przyłapała kogoś, jak sika na n a s z płot, żywcem
obdarłaby go ze skóry, a zwłoki władowała do pojem-
20
Strona 19
nika na kompost. Mnie też. — Nie wiedziałem, że ktoś
tutaj mieszka.
Skwaszona ciotka dalej się gapiła.
Ostatnie krople zmoczyły gatki.
— W tym domu wraz z bratem przyszłam na świat
— odezwała się nareszcie; podgardle miała obwisłe jak
jaszczurka. — I nie zamierzamy się wyprowadzać.
— Aaa... — wciąż nie byłem pewien, czy lada chwi
la nie otworzy ognia. — To świetnie.
— Ach, ta dzisiejsza młodzież! Jak można tak ha
łasować?!
— Przepraszam.
— Przez nieuwagę zbudziłeś mojego brata.
Zamurowało mnie.
— Nie ja narobiłem hałasu. Naprawdę.
— Bywa — skwaszona ciotka nawet nie mrugnęła
okiem — że brat mój ubóstwia młodych. Ale ostatnio
przez was bliski już jest obłędu.
— No, przecież mówię, że żałuję.
— Dopiero p o ż a ł u j e s z — rzekła z niesmakiem —
gdy on cię dopadnie.
Co ciche było za głośne, a głośne — niesłyszalne.
— Jest... w domu? Pani brat, znaczy się.
— Pokój jego nietknięty, odkąd się oddalił.
— Choruje?
Jakby mnie nie słyszała.
— Muszę wracać.
— D o p i e r o p o ż a ł u j e s z — zrobiła taki głupi gry
mas, jak to starsi ludzie, żeby się przez przypadek nie
obślinić — gdy zaczną pękać lody.
21
Strona 20
— Znaczy: lód na jeziorze? Twardy, jak nie wiem
co.
— K a ż d y z was tak mówi. Ralph Bredon też tak
mówił.
— Kto?
— Ralph Bredon. Syn rzeźnika.
Poczułem się nieswojo.
— Muszę już wracać.
Na obiad przy Kingfisher Meadows numer dzie
więć w Black Swan Green w hrabstwie Worcestershire —
były chrupiące naleśniki z szynką i żółtym serem, gu-
frowane frytki z piekarnika i brukselka. Brukselka ma
smak świeżych rzygów, ale mama kazała mi — bez
żadnych ceregieli — zjeść p i ę ć , bo inaczej mogę sobie
wybić z głowy deser w postaci Anielskiej Rozkoszy
z toffi. Mama mówi, że obiad to nie pora na „fochy
nastolatka". Kiedy raz przed Gwiazdką zapytałem, jak
„fochy nastolatka" mają się do niechęci wobec tej ja
rzyny, oświadczyła, że mędrkowanie nie wyjdzie mi na
dobre. Zamiast się zamknąć, odparłem, że przecież tato
nigdy jej nie zmusza do jedzenia melona (którego ona
n i e n a w i d z i ) , a ona nigdy nie każe tacie jeść czosnku
(którego n i e n a w i d z i on). O d razu s i ę w k u r z y ł a
i wysłała mnie do pokoju. A jak wrócił tato, wysłucha
łem wykładu o swojej arogancji.
I w tym tygodniu nie dostałem też kieszonkowego.
No, ale dobra. Teraz pokroiłem brukselkę na drobne
kawałeczki i utopiłem ją w keczupie.
— Tato...
22