Strona 1 Kyle Marffin GOTHIQUE OPOWIEŚĆ O WAMPIRACH Dla moich trzech M. Strona 2 Cafe Caveat Niesamowite opowieści Turniej autorski Mike'a Codziennie wieczorem od 21 Tydzień rozpoczyna się od kawy z dreszczykiem. Wasi ulubieni pisarze horrorów czytają Wam najbardziej przeraźliwe historie. Specjalnie dla Was w tym miesiącu „Nosferatu Noir's". W celu uzyskania dokładniejszej informacji zapraszamy do odwiedzenia naszej strony internetowej pod adresem www... Policja w Chicago Wydział Przestępstw Nieletnich Raport nr 9903 Temat: Założenia policji dotyczące zachowań nieletnich, drugi kwartał roku 1999 Zgodnie z raportami Systemu Informacji, w tym roku odnotowano 32 - procentowy wzrost zaginięć nieletnich. Opieka społeczna Cook County potwierdza statystyki, podając zbliżoną wartość 34% wzrostu w pierwszym kwartale w porównaniu do tego samego kwartału zeszłego roku. Do wiadomości: Wydział Zabójstw, Wydział Obyczajowy, Wydział do Walki z Przemocą Domową, wszyscy dzielnicowi... Kronika klubowa Chicago, 4 maja Modne miejsca Tutaj odprężysz się po wykańczającym dniu. Klub Dominae wprowadził do programu „Noc fetyszu". Lubiący pęta chłopcy i dziewczęta przybywajcie, wbijcie się w swoje najśliczniejsze ciuszki z lycry i skóry i powitajcie gościnnie występującego u nas DJ Bad - Bobbie Ball - Gag, a on specjalnie dla was zapoda najlepszy techno - pop, przy którym czas minie jak z bicza trzasł. Strona 3 ŻĄDZE I PRAGNIENIA Strona 4 Rozdział pierwszy Ciemność pojawia się na wschodzie. Później powoli wypełza na całe miasto. A oni budzą się wraz z nią. Czerń pojawia się nagle, prześlizguje ponad wschodnim horyzontem, a następnie przetacza nad rozległą taflą błękitnej wody. Mrok zapada czarną kurtyną, rozpalając iskry świateł w oknach stojących na brzegu morza drapaczy chmur i w pobliskich rzędach skromnych domów. Żaluzje z trzaskiem odcinają resztki dnia. Zasłony zasuwają się szczelnie. Ze wschodu nadchodzi ciemność. Niebo oblewa czerwień, a miasto się kuli. Kolejna noc. Czas na pobudkę. Dzieci ciemności wypełzają z legowisk i wpadają wprost w objęcia wieczoru. Budzą się. Przytomnieją w willowych sypialniach, w przerobionych na mieszkania magazynowych poddaszach, w pokojach na czwartym piętrze bez windy i w apartamentach na ostatnim piętrze drapaczy chmur. Nagle rozglądają się świadomym wzrokiem w anonimowych miejscach pracy, w ergonomicznych pracowniczych boksach, za kasami fiskalnymi i fornirowanymi ladami, po całodniowym ślęczeniu w zatłuszczonych barach zalanych fluorescencyjnym, naśladującym światło dzienne blaskiem. Budzą się w sklepach z używanymi płytami i komiksami, w księgarniach oraz w butikach aspirujących do miana „trendy", sprzedających używaną, markową odzież w drugorzędnych uliczkach, które kiedyś może i były modne. Po ocknięciu się stwierdzają, że są w sklepach walczących o przetrwanie, w stłoczonych na przedmieściach domach handlowych. Oto nadeszła kolejna noc. Odwracają się od monitorów, czatów i stron internetowych. Odkładają komiksy, powieści z obrazkami, używane książki, pisemka marketingowe, poplamione tuszem ziny, wielotomowe podręczniki i pożyczone posążki. Zamykają laptopy, odłączają kupione w lombardach gitary, pakują plastikowe zestawy perkusyjne i wypatrzone w MTV upragnione amatorskie klawisze. Nagle przestają zauważać człowieka, mijającego ich w drodze z aresztu, podążających do gimnazjów chłopców i dziewczyny z zespołów tanecznych, Strona 5 sztywne matrony za bibliotecznymi biurkami, szefa, skrytego w gabinecie na rogu, rodziców, zmagających się z rodzinnym obiadem. Zdzierają z siebie różowo - pomarańczowe uniformy sprzedawców pączków, tanie podkoszulki z firmowym logo, zielone służbowe wełniane spodnie i stylowe mundurki francuskich pokojówek. Przez chwilę, nawet jeśli miałoby to trwać tylko tę jedną noc, zapominają o niedokończonych programach komputerowych i młodzieńczych wierszach o nieszczęśliwej miłości, fragmentach powieści i ręcznie nagryzmolonych scenariuszach, niedbale nabazgranych chaotycznych freskach i skradzionych, zeskanowanych i zamienionych na pliki dziełach sztuki New Age. Porzucają dotychczasowe drogi do pożądanych piekieł wybrukowanych niekształtnymi, wciąż niedokończonymi dziełami. Miasto skryło się w ciemnościach, a oni się budzą. Żywi. Wolni. Cieszą się wolnością istnienia zgodnego ze spaczonymi regułami ich sztywnych zwyczajów. Rozpoczynają rytuały. Cenią sobie te chwile, cieszą się i delektują czasem. Pragną i wierzą, że dzisiejszej nocy wszystko będzie inne. Prawdziwe. Chcą dziś stać się prawdziwi. Może to już tej nocy. Może to dzisiaj przydarzy im się coś więcej niż byle odgrywanie ról w piętrowych garażach i poczekalniach multipleksów, kawiarnianych kącikach i tanich, tandetnych zakątkach w suterenach, które zwykle służą im do macania się nawzajem. Noc zapada wokół schronisk i sanktuariów, malując na czarno okna, podczas gdy oni robią miny do garderobianych luster, lśnią w strumieniach wody w brudnych kabinach prysznicowych, mierzą dumnie wzrokiem swe wdzięki, kołysząc się w takt muzyki filmowej w stylu Sturm und Drang, sączącej się ze słuchawek albo głośników na książkowych półkach. W końcu zaczynają grzebać w szufladach z bielizną i skarpetkami oraz w plecakach, szukając zamówionych pocztą cynowych czaszek i tandetnych pierścionków z nietoperzymi skrzydłami, pomalowanych chromową farbą, podrabianych plastikowych krzyży ankh, aksamitek i nabijanych ćwiekami winylowych obróż. Malują na czerwono i czarno obgryzione do krwi paznokcie, a potem przyklejają na nich Strona 6 kalkomanie. Obsypują się burdelowym różem Whitechapel, smarują powieki kremową zielenią, błękitem i sobolą sadzą Cray - Pas. Wcierają w skórę barwniki, rozmazują je i obwodzą czarną kredką. W rękach ściskają tanie, modelujące pędzelki do ust, które aż ociekają od lepkiej purpury i błyszczyka w kolorze ciemnej, rubinowej czerwieni, a potem nadają ustom błyszczący, seksownie wilgotny wygląd dzięki uwodzicielskim, autoerotycznym ruchom. Wodzą zmysłowo palcami, jakby wymieniali z kimś pocałunek z języczkiem. Efektem tych działań są modne twarze o narkotycznym wyglądzie, pociągłe i boleśnie blade, lecz podniecające niczym oblicza z piosenek o miłości, która jest śmiercią. Tego zresztą pragną. Pożądają. Teraz z szuflad, starannie zabezpieczonych przed śledztwem mamusi i tatusia, wścibstwem sióstr i braci, kąśliwymi uwagami koleżanek i zgorszeniem współmieszkańców akademika, wydobywają siatkowane ciuchy Frederick's of Hollywood, nadwyżki z magazynów wojskowych, dodatki załączane do magazynów filmowych, kiczowate kostiumy z epoki, bieliznę Victoria Secret z wyprzedaży i sztuczne klejnoty z pchlego targu. Teraz zamieniają się w dotyk. Czują na miękkich, kościstych, bladych dłoniach rękawiczki bez palców. Czują szorstkie szwy wewnątrz sznurowanych gorsetów z supermarketu, a świeżo pomalowane paznokcie drą błyszczące tanie nylony, zamieniając je w mgliste, czarne pajęczyny. Czują, jak bezpłciowe, czarne rajstopy opinają anorektyczne biodra, a na kościstych, białych ramionach ślizgają się tasiemki gorsetów. Czują, jak skóra Harley Hog drży na ich niezgrabnych nogach. Posłuchajcie - to artystycznie poszarpane dżinsy, skórzane spodnie i plastikowe spódnice, szeleszcząc, wpełzają na ich ciała, a sztywna satyna sadowi się na miejscu. Ze świstem zapinają się zamki błyskawiczne kurtek. Ciężkie robocze buty i perwersyjne obcasy stukają, unosząc opięte czarną lycrą nogi. A oni, boleśnie skrępowani odzieżą, pojawiają się w drzwiach, mrocznie wodząc wokół, tym jakże trudnym do wyćwiczenia, sponiewieranym spojrzeniem. Wychodzą. Chłodny wieczór kąpie w podmuchach błyszczące od makijażu twarze, wślizguje się pod kuszące spódniczki i szarpie zafarbowane, powycinane i storturowane we fryzjerskim salonie loki. Strona 7 Zagłębiają się samotnie w noc, gdzie wszystko tętni życiem, pędzi przed siebie i sprawia wrażenie po stokroć lepszego od rzeczywistości. Tutaj kostiumy są jak średniowieczna zbroja, chroniąca przed pogardliwą miną przechodnia. Niczym osłony z kevlaru, ciuchy bronią ich przed pijanymi i śmiesznymi zwykłymi ludźmi, którzy nie mają pojęcia o niczym ważnym, a tylko przejeżdżają obok w vanach, stoją na przystanku za zasłoną gazety „USA Today" lub wyczekują na peronie kolejki, na postoju taksówek albo na rogu ulicy. Obłudni krawaciarze i sekretarki znikają w mroku w szytych butach i marynarkach w prążki, w konwencjonalnych kompletach z supermarketów i przyzwoitych pantoflach, spiesząc się ku porządnym kolacjom, podawanym na wygodnie anonimowych przedmieściach lub w kultowych barach, albo podrabianych włoskich knajpkach i kawiarenkach z łańcucha supermarketowych lokali. Wszyscy są tacy sami. Symbolizują ohydny proletariat, rozlaźle zadowolony, bo może oglądać odgrzewane sitcomy i śnić w tanich szeregowcach swoje mieszczańskie sny. Albowiem właśnie zapada ciemność. Wokół panuje noc. Ulice należą do nich. Na razie. To oni zapełniają je wymyślonymi zabawami i paradami. Karnawał. Festyn. Co noc odbywa się Mardi Gras, Święto Zmarłych, Noc Walpurgi krzykliwe fety, jakby zaraz miała nadejść śmierć. Zbierają się w miejscach kultu, siedzibach bractw i stowarzyszeń, w niekomercyjnych kawiarniach o autentycznym, artystycznym zapleczu, o czym mają świadczyć nagie ceglane ściany i kubki od kompletu. Wtajemniczeni spierają się o Siouxie Sioux, Bauhaus, Maplethorpe'a, Gautiera oraz Shelleya i LeFanu, prawiąc kazania nowicjuszom, którzy, jak to zwykle nieopierzeni, czerwienią się i niemalże dochodzą do orgazmu w towarzystwie tych wszystkich Brite'ów i Rice'ów ( Poppy Z. Brite, Anne Rice - popularne autorki książek o wampirach.), ogarnięci najnowszym szaleństwem LARP (LARP - Live Action Role Play, gra fabularna rozgrywana na żywo).. Siedzą w ścisku przy lepkich stołach w podrzędnych barach przerobionych z ulicznych sklepów i w klubach zaaranżowanych w dawnych magazynach, a także w przejściach i alejkach, które dopiero czekają na stosowną przeróbkę. Oblizują czubki akrylowych protez Strona 8 zębów, brzegi purpurowych pucharów z krwią, usta, swoje ciało i siebie nawzajem. Liżą rany, wciąż krwawiące niespełnionymi snami. W światłach ulic i stroboskopach błyskają igły. Podwójne ostrza Gilette odmierzają sproszkowane porcje odwagi. Odkorkowuje się resztki alkoholi z barków, rozlewa zawartość i żłopie, a wokoło unosi się śmierdzący, duszny, owocowy zapach niezliczonych kolorowych papierosów, otulając wszystkich niczym cmentarna mgła. Dokładnie - jak mgła. Albo cmentarny opar. Ależ by było cudownie! Narkomani, seksoholicy, pedofile, zapaleńcy - wszyscy pogrążają się w lubieżnych marzeniach. Śnią. Marzą. Pragną. Rozpaczliwie czekają i mają nadzieję, że wreszcie się spełni. Tej nocy, o tak. Wszystkie filmy, piosenki, nagrania, książki, płyty, komiksy i ziny, podręczniki gry, strony internetowe i czaty, kluby, pozy i kostiumy - to wszystko (błagają o to!) dziś się spełni, zdarzy się choć raz naprawdę, zetrze monotonię dnia, zamieni w rzeczywistość (nieustannie błagają!) i stanie się prawdą. Niechaj zamienią się w spowitych mgłą dzikich bluźnierców, dzierżących w rękach rozświetlone księżycową poświatą kryształowe puchary pełne prawdziwej, ciepłej czerwieni. Niechaj opętają i zmuszą zwykłych ludzi do posłuszeństwa temu, kto wejdzie do ich domu, zbliży się do łóżka, wśliźnie w pościel i dotknie w ten jedyny prawdziwy sposób, dokładnie tam, gdzie trzeba, zacznie całować dokładnie w to miejsce, w które trzeba, a potem - och, tak - ugryzie, nie tak na niby, tylko naprawdę, o tak, dokładnie w ten jedyny prawdziwy sposób. Tak naprawdę. W ten prawdziwy sposób. Och, jakże oni o to błagają... Strona 9 „Chicago Business Monitor" Wydanie czerwcowe Regionalna konkurencja Media Mogul Mauls dokonuje ekspansji Whitestar Media Group, drugi pod względem wielkości koncern medialny w Chicago, kontrolujący kilka środkowozachodnich telewizyjnych i radiowych stacji regionalnych oraz coraz większą liczbę tytułów lokalnych, zakończył przejęcie konkurencyjnej sieci kin BBX Entertainment Ltd. Whitestar od dwóch lat bez zapału działał na regionalnym rynku rozrywki, skromnie inwestując w kilka znaczących sieci restauracji tematycznych w Chicago. Rzecznik Whitestar nie skomentował bezpośredniej akcji nabycia majątku BBX, ale... „Southwest News - Herald" Piątek, 9 czerwca, dział 2, strona 4 Znaleziono drugie ciało w Marquette Park Lagoon Policja ósmej dzielnicy odnalazła w niedzielę rano kolejne zwłoki w Marquette Park Lagoon. Rzecznik policji zdradził jedynie, iż należały do młodej białej kobiety i nosiły ślady molestowania seksualnego. Najprawdopodobniej kobieta padła ofiarą morderstwa. Jest to trzecie ciało, które odkryto w ciągu ostatnich trzech tygodni w odległych od siebie parkach w południowo - zachodniej części miasta. Tylko jedne zwłoki zostały jak dotąd zidentyfikowane. Rozpoznany został dwudziestoletni Jonathan M. „Charade Magazine" Moda w czerwcu Czerń przez całe lato! Nie wyrzucaj swoich ślicznych, czarnych ciuszków na czas krótkiego, chicagowskiego lata. Poszukaj lekkich, czarnych lnów wśród czerni, panującej miłościwie we wszystkich lepszych salonach na Oak Street. Nowe, odjazdowe, cieniutkie skórzane spódniczki są seksowne jak twoja własna skóra i nie stracą na swej atrakcyjności w najgorętszym szale na parkiecie. Diabelsko świetnie komponują się z nowymi, przejrzystymi pończochami z mikrofibry, doskonale podkreślającymi smukłą sylwetkę i jasną karnację. Jeśli dodacie tegoroczną elegancką biżuterię Eulenaire z kości słoniowej, w której skład... Strona 10 DZIEDZICTWO MEGAN Strona 11 Rozdział drugi Wślizgując się do windy, Megan Russell była pewna, że udało jej się uciec przed Nickym. W drodze na dziewięćdziesiąte szóste piętro Hancock Building dwa razy strzeliło jej w uszach, a żołądek nieustannie fikał koziołki. Tylko że żołądek fikał koziołki, odkąd uciekła tego ranka ze swojego apartamentu. Ale mimo wszystko udało jej się przez cały dzień być o jeden mały krok przed Nickym. Gdy jednak dostrzegła go na Michigan Avenue, rozwalonego na ławce na przystanku autobusowym, wpatrzonego w nią zza odwróconej do góry nogami gazety „Sun - Times" z tym swoim rozlazłym uśmieszkiem na ustach, pomyślała, że za chwilę zwymiotuje na chodnik. Zamiast tego uciekła. Wtopić się w tłum na Michigan? Proste. Właśnie skończył się film w multipleksie w Water Tower Place, Megan wepchnęła się więc między ludzi, ledwie ośmielając się zerknąć przez ramię. Dostrzegła, że Nicky odrzuca gazetę do kosza i przebiega przez Michigan, podążając w jej kierunku. Wtem zniknął w wieczornym tłumie. Wtedy właśnie Megan wsunęła się między dwie taksówki i wpadła w obrotowe drzwi Hancock Building. Hol był pusty. Przy recepcji nie stał ani jeden strażnik. Gdy szła ku windzie, jej sandałki od Folgolio stukały o marmur jak wybuchające kapiszony. Zanim drzwi windy zamknęły się za nią, upłynęła cała wieczność. Tuż przed ich zatrzaśnięciem po raz ostatni wysunęła głowę, by rozejrzeć się po holu. Nie dostrzegła Nicky'ego. W ogóle nikogo tam nie było. Dziewięćdziesiąt sekund, tyle właśnie zajęło windzie wwiezienie kobiety na dziewięćdziesiąte szóste piętro. Drzwi otworzyły się cicho. Odgarnęła z czoła rozwiane włosy i starła ze skóry zimny pot. Megan zaczerpnęła głęboko tchu i wkroczyła do Klubu 96. - Dobry wieczór, panno Russell. - Hostessa zstąpiła z podium, dzierżąc na ramieniu długie na dwie stopy menu. - Jeszcze jeden długi wieczór w redakcji? - Dobry wieczór - odparła Megan. „Bonnie? Czy Bunny?", Megan nigdy nie była dobra w zapamiętywaniu imion. Strona 12 - Trochę późno na kolację, panno Russell. O jedenastej zamykamy kuchnię. Obawiam się, że szef już poszedł do domu. Ale mogę... - Nie, wpadłam tylko na drinka na dobranoc. - Megan machała torebką. Miała wciąż śliskie od potu palce, ale zmagała się z zapięciem Prady. Jej ciało przebiegł nagły dreszcz. W dole, na Michigan Avenue, parowała lepka, lipcowa noc, ale tu, na górze, w Klubie 96, panował chłód klimatyzacji. - Panno Russell, niech pani pozwoli, pomogę... - Nie! - Megan cofnęła się, przyciskając torebkę do piersi. Po chwili dodała spokojniejszym tonem: - Nie, dziękuję. - Hm, czy mogę w takim razie zaproponować stolik? Ma pani wybór. - Bonnie albo Bunny, jakkolwiek miała na imię, wskazała wnętrze klubu, czyli szeregi pustych stolików i zakamarków. Przy oknie na stoliku dla dwojga jakaś para trzymała się za ręce. Za nimi widniała pocztówkowa, rozjarzona panorama nieboskłonu nad Chicago. W centrum klubu barman przesunął drinka ku odzianemu w garnitur mężczyźnie w średnim wieku, który cały był pochłonięty pożeraniem wzrokiem oddalonej o cztery stoliki samotnej kobiety. Megan zmierzyła wzrokiem scenę: profesjonalnie uprzejmą hostessę, zerkającego na zegarek barmana, błyszczącą obrączkę u mężczyzny, który sięgał po drinka, i porozumiewawcze mrugnięcie kobiety, przesuwającej rąbkiem zbyt ozdobnej sukienki po nodze, wyzywająco założonej na drugą. Para młodych ludzi wstała, starannie odliczając pozostawiany na stole napiwek. Nicky'ego tu nie było. - Poproszę chivas z lodem, do tamtego stolika w rogu. - Megan wskazała osobne miejsce, wciśnięte pod olbrzymie ukośne belki, które dzieliły na części panoramiczny widok. - Podwójny Chivas. A ja się pójdę odświeżyć. - W końcu udało jej się otworzyć torebkę i wyciągnąć pięciodolarowy banknot. Bonnie - Bunny wzięła napiwek i skinęła głową z wyćwiczonym uśmiechem. Megan ulotniła się. W łazience było pusto. Strona 13 Drzwi w czterech kabinach pozostawały na wpół uchylone, ale Megan zajrzała do każdej z nich, by się upewnić. Najwyraźniej osoba opiekująca się toaletami poszła już do domu. Klub 96 nie był miejscem wieczornych spotkań. Megan ochlapała twarz zimną wodą, a potem skorzystała z perfum z porządnego rządka flakoników stojących wzdłuż marmurowego zlewu. Poprawiła makijaż, muskając tu cieniami, a tam szminką. Nie potrzebowała różu, bo jej policzki już się zaczerwieniły, dzięki całodniowemu i całowieczornemu biegowi przez Chicago, a zwłaszcza dlatego, że lipiec tego roku przyniósł upał i wilgoć. Także z tego powodu, że tak bardzo bała się o swoje życie. Krótkie, ozdobione pasemkami włosy Megan ułożyły się same, gdy przeczesała je szczotką. Makijaż poprawił jej wygląd, mimo że na twarzy wciąż gościł wyraz zmęczenia. Wyglądała na trzydziestopięcioletnią, przepracowaną kobietę na kierowniczym stanowisku, bez formy pozwalającej na całodzienne, szaleńcze biegi przez miasto. Żakiet od Donny Karan - który jeszcze tego ranka prezentował się jak schludny, lniany klejnocik - teraz wyglądał jak wyciągnięty psu z gardła. Pod pachami pojawiły się nieznaczne półkola potu. Wyśliznęła się z żakietu i prychnęła, widząc wielkie półksiężyce plam na przepoconej, jedwabnej bluzce. Ta bluzka kosztowała ją w Neiman's dwieście dwadzieścia dolców. Żadna pralnia nie spierze już tych plam. Zmęczona twarz. Wymięte ubranie. Zmęczenie i strach. Megan wysunęła stopę z pantofla. Niemal westchnęła, czując na nagiej skórze dotyk marmurowej podłogi. Kremowe buty od Folgolio zawsze wyglądały obezwładniająco, gdy przemierzała w tę i z powrotem salę konferencyjną w „Charade Magazine", z poczuciem, że góruje nad wszystkimi i ma wszystko pod kontrolą. Już wystarczająco ciężko było stać na samych palcach, gdy świat szarpał ją za kostki. Zwykle zdejmowała te pantofle, gdy tylko wchodziła do biura, a potem trzymała stopy za biurkiem. Teraz nogi piekielnie ją bolały, ale w końcu cały dzień biegała po śródmieściu na siedmiocentymetrowych obcasach. Aż dziw, że nie okulała. Stopa nie chciała teraz zmieścić się w bucie, ale w końcu się udało. Wrzuciła z powrotem kosmetyczkę do torebki, a potem Strona 14 przegrzebała jej zawartość: klucze, pióra Waterman, złota zapalniczka Colibri, bez gazu, identyfikator pracownika „Charade Magazine". Portfel spuchł od dolarów, które udało jej się dzisiaj zdobyć. Pakiecik z biura podróży z gotowymi biletami samolotowymi. I koperta. Oblepiona znaczkami koperta z adresem: Whitestar Media Group 211 East Fairmont Court Chicago, Illinois 60611 Do rąk własnych Jeffa Stanchecka dyrektora artystycznego „Charade Magazine". Koperta bez adresu zwrotnego. Megan wpatrywała się w nią. Patrząc, myślała o dyskietkach w środku i zapisanych na nich plikach. Rozmyślała... a raczej knuła. Wrzuci kopertę do skrzynki na lotnisku, i to tylko wówczas, gdy naprawdę będzie musiała. Zawsze mogła przechwycić ją później w biurze. Jeśli tylko wszystko pójdzie dobrze. Och, Jeff, jeśli rzeczywiście przeczytałby którykolwiek z tych plików, pomyślałby, że jej kompletnie odbiło. Pomyślałby, że znów coś bierze. Ale mogła to naprawić. Powiedziałaby, że to tylko żart. Może notatki do książki. O tak... albo do sztuki. Wszyscy w „Charade" pracowali nad książką albo scenariuszem. Jeff nabrałby się na to. Był pod tym względem strasznie naiwny. Jeff, niech go Bóg ma' w swej opiece, był czasem tak naiwny, że aż się stawał debilem. Tak, na lotnisku będzie miała trochę czasu. Mogła tam wysłać kopertę. Gdy tylko Nicky przestanie jej szukać, gdy nieco ostygnie jej trop. Gdy tylko się napije. Megan zarzuciła torebkę na ramię i wyszła z toalety. Wciąż trzymała w ręku kopertę, wpatrując się w nią, gdy wchodziła do klubu. Skierowała się ku stolikowi. Choć dzień był tak wyczerpujący, niemalże uśmiechnęła się do podwójnego Chivas z lodem, który wyglądał tak odświeżająco, chłodno i nieskazitelnie na swojej plastikowej podstawce. Niemalże się uśmiechnęła. Ale nie udało jej się to. Uśmiech, już wypełzający na usta, znikł, gdy tylko go ujrzała. Nicky Kolitzy rozpierał się po drugiej stronie stolika. Megan natychmiast schowała kopertę za plecami. Strona 15 Na jej czole znów pojawił się pot, a Nicky uśmiechnął się szeroko i pokiwał na nią zakrzywionym palcem. Wypuściła kopertę z dłoni, a ta wylądowała na podłodze, skryta do połowy za donicą z paprotką. * Nicky promieniał niczym niegrzeczny chłopczyk, któremu udało się wykiwać nauczyciela. - Cieszę się, Megan, że nie zaczęłaś wiać. Nie cierpię robienia scen w tak stylowym miejscu. - Sięgnął do kieszeni skórzanej kurtki i wyciągnął paczkę kools i plastikową zapalniczkę. - To tutaj krawaciarze chodzą na jednego, co? Megan wierciła się z zażenowaniem. Czuła, jak spódnica podjeżdża jej w górę, a wilgotna skóra przykleja się do skórzanej tapicerki krzesła. - Nicky, czego chcesz? - Ale Nicky zajął się zapalaniem koola. Podsunął jej paczkę. - Nie, dzięki - odparła. - Palenie zabija. Podrzucił paczkę, a zakończony korkopodobnym filtrem papieros wysunął się do połowy. - Wiele rzeczy może cię zabić, Megan. - Nawet mimo oddzielenia od niego stołem wyraźnie czuła zapach mentolu. Oblizała wargi i sięgnęła po papierosa, a potem pochyliła się ku plastikowej zapalniczce. Ręka jej się trzęsła, a usta drżały. Papieros chybotał się w płomieniu. Nicky prychnął i przytrzymał jej dłoń, dopóki nie zapaliła. Aż się skuliła, czując jego zapach, skomponowany z taniej supermarketowej wody kolońskiej, żelu do włosów i odświeżacza samochodowego. Wciągnęła dym i odchyliła się, opierając o skórzane oparcie. Najpierw kaszlnęła, a w końcu zaczęła rozkoszować się smakiem. Nicky przesunął po stole szklankę z Chivas. - Dalej, napij się. Po to się tu znalazłaś, prawda? Wpadłaś się napić? - Nicky, dlaczego za mną łazisz przez cały dzień? Czego tak naprawdę chcesz? Jego uśmiech zgasł. Tak naprawdę bez tego jego twarz wyglądała mniej groźnie. - Napij się. Megan złapała oburącz szklankę i łyknęła. - Dobra, skończmy te pierdoły, Megan. Wiesz, czemu cię śledzę. Masz coś, czego chcę. - Nie wiem, o czym. Strona 16 Nicky trzasnął pięścią w stół. Bonnie - Bunny podniosła wzrok znad swojego podium, a barman wychylił się zza baru. - Przepraszam - zawołał do nich Nicky z nieprzytomnym uśmiechem. - Oparzyłem się papierosem. Przepraszam. - Odwrócił się znów do Megan. - Wiem, że myślisz o mnie, że jestem nikim - zniżył głos do szeptu. - Ale powiem ci raz, Megan, i więcej tego nie powtórzę, nie zaczynaj ze mną. - Wcale nie uważam, że jesteś nikim, Nicky. - Chivas spotęgował odwagę Megan. - Myślę, że jesteś wart znacznie mniej. Wykolejeniec, młodociany przestępca, złodziejaszek, dilerek, frajer, mniej niż zero. Pamiętaj, Nicky, znałam cię już wcześniej. Nie zgrywaj mi tu mafioso, bo się udławię ze śmiechu. - Napiła się ze szklanki, zadowolona ze zmieszania widocznego w oczach Nicky'ego. Z zaciśniętych ust wystawał mu papieros i dymił wściekle. Megan zgasiła swojego. - No i? - spytał. - Może i tak było. Chyba nieźle wyszłaś na nieoficjalnych informacjach, które przekazywałem twoim spedalonym redaktorom przez parę ostatnich lat. Ale tu już nie chodzi o drobiazgi, sama dobrze wiesz. Gdyby tak było, może nie musiałabyś uciekać, co? Pewnie sądzisz, że mi możesz śmiało napyskować. Ale co z nimi? - Megan zakrztusiła się, kiedy powiedział o „nich". Gdy odstawiała drinka, znów zaczęły jej się trząść ręce. - Och, Megan, tak mi przykro. Zdenerwowałem cię czymś? - Nicky chwycił jej wpół opróżnioną szklankę i osuszył ją. Kostki lodu zagrzechotały o zęby, gdy wysączał ostatnią kroplę. - Wiesz, zamierzałem przeprowadzić to w miły sposób. Pomyślałem, że osłodzę ci to, przez co musisz przejść, postawię wino i obiad, potem bzyknę, a ty w zamian będziesz współpracować. Ale koniec z gierkami. Masz coś, czego chcę. Coś, czego oni chcą. - Mam to w domu, Nicky. Jeśli tak bardzo tego chcesz, dobrze. Chodźmy do mnie i sobie to weźmiesz. - W twoim domu nie ma nic. Uważasz, że nie umiem prześliznąć się obok portiera? - Nicky dmuchnął jej dymem w twarz. - Fajne sobie uwiłaś gniazdko. Sam sobie niebawem takie sprawię. Wysoko, z widokiem na jezioro. Oczywiście, trochę w nim teraz bałaganu. - Włamałeś mi się do mieszkania? Strona 17 - Błagam cię. Dziś rano znalazłem się w środku i dziesięć minut po twoim wyjściu zacząłem przeglądać rzeczy. Joey cię śledził, a ja przeglądałem. Jak się nad tym głębiej zastanowisz, to zrozumiesz, że palnęłaś głupotę. Jeśli wiedziałaś, że za tobą idę, dlaczego nic z tym nie zrobiłaś? Dlaczego po nikogo nie zadzwoniłaś? W kącikach oczu Megan wezbrały łzy. - Nie... Nie chciałam nikogo narażać na niebezpieczeństwo. - No i? Przecież z ciebie taka gruba ryba. Pani wielka redaktor poczytnego magazynu. Masz koneksje, prawda? Dlaczego nie zadzwoniłaś po gliny? Po policzkach Megan pociekły łzy. - Gliny? - Uśmiechnęła się smutno. - Chyba masz rację. Po co? - Nicky wzruszył ramionami. - Przecież by ci nie uwierzyli. - Pochylił się ku niej nad stołem, zniżając głos do konspiracyjnego szeptu. - Ale czegoś tu nie rozumiem. Jesteś taka, kurwa, sprytna, to wiesz, że gliny ci nie uwierzą. Nikt ci nie uwierzy. Więc się nie przejmuj. - Nicky, ktoś musi... - Nie, nikt nie musi. Nikt nic nie musi. - Oparł się z powrotem na swoim krześle. - A więc w twoim mieszkaniu nic nie było. Musisz to mieć ze sobą, prawda? Podaj mi torebkę. - Nicky, w mojej torebce nic nie ma. Nic ze sobą nie mam. Nie mam tego, co myślisz, że mam. I co oni myślą, że mam. Nigdy nie miałam. Nicky potrząsnął głową i westchnął. - Taka, kurwa, sprytna. I taka głupia. - Sięgnął za pazuchę, a potem przesunął rękę pod stołem. - Megan, wiesz, jak to jest otłuc komuś mordę pistoletem? Kobieta wytarła łzy z policzków. - Co... takiego? Otłuc kogoś pistoletem? Uważasz, że uda ci się mnie tutaj uderzyć? W Klubie 96? Sądzisz, że nie wezwą ochrony i nie wywalą cię wprost na Michigan Avenue? - Megan, wcale nie powiedziałem, że to zamierzam zrobić. Ja tylko zapytałem, czy wiesz, co to oznacza. Megan, kompletnie zaskoczona, odpowiedziała: - No pewnie. Wiem, jak to jest, gdy ktoś komuś obija pysk pistoletem. Strona 18 - Naprawdę? Patrzcie państwo. Naprawdę mądra z ciebie dziewczynka. Bo widzisz, ja tak naprawdę nigdy nie wiedziałem. Tak się mówi, ale jak to naprawdę jest? Jak to jest, gdy ktoś cię obija pistoletem? - Nicky zaśmiał się. Dźwięk jego głosu sprawił, że Megan poczuła, jak żołądek znów jej się kurczy. - Ale choć jesteś taka sprytna, mogę się założyć, że wciąż cię wyprzedzam o krok. - Nicky, o czym ty mówisz? - A wiesz, jak to jest, wypierdolić kogoś kulką? Megan drgnęła. Nagle poczuła, jak w kolana wbija jej się zimny metal, rozpychając je na boki. Potem chłód popełzł wzdłuż jej ud, by spocząć między nogami. Zatrzymał się w połowie drogi pod jej spódnicą. - Nie, Nicky... nigdy... - Bo sam to wymyśliłem. Widzisz, między nogami trzymasz mauzera 9 mm. Celuję ci wprost w cipkę. Jak pociągnę za spust, to ci zrobi śliczną dodatkową dziurkę. I pewnie trochę zniszczy modne majteczki, które teraz masz na sobie. - Mrugnął do niej. - Naprawdę przekopałem się dziś rano przez wszystkie twoje rzeczy. - Megan skuliła się, pewna, że za chwilę zwymiotuje. - No, już, kochanie - dodał uspokajająco. - Nic takiego nie zrobię. Jeden ruch, Megan. Tylko jeden, a kulka poskacze sobie w tobie, aż zrobi z ciebie sieczkę. Założę się, że zanim umrzesz, usłyszysz, jak to małe kurestwo odbija ci się od kości. - Mężczyzna zachichotał ponownie. Wtem jego usta skrzywiły się w szyderczym grymasie. - A więc podaj mi tę pieprzoną torebkę. Kobieta pchnęła torebkę po stole, pospiesznie mierząc wzrokiem klub. Para przy sąsiednim stoliku zniknęła. Starszy mężczyzna przy barze i mierząca go wzrokiem dziewczyna też się ulotnili. Megan nie widziała barmana ani hostessy. Dostrzegła tylko sprzątaczkę, Latynoskę, która skierowała się z wózkiem ku toaletom. - Megan, chyba nie chciałaś się wymknąć bez „do widzenia", prawda? - Nicky otworzył saszetkę z biura podróży. - Ojej, bilety do Los Angeles, rezerwacje motelu, wypożyczalnia samochodów. - Skierował na nią wzrok. - Kochanie, może przede mną udało ci się uciekać, ale czy sobie wyobrażasz, że oni nie daliby rady cię wyśledzić? - Nie, Nicky, to sprawy gazety. Po prostu... Strona 19 - Sprawy gazety, tak? Och, ależ tylko popatrz, bilety zostały wystawione na jakieś inne nazwisko. - Nicky potrząsnął głową. - Megan Smith? Na tyle cię było stać? - Przestudiował rachunek biura podróży. - Zapłacone gotówką? Doprawdy, starałaś się. Megan wyciągnęła szyję i zastanowiła się, czy udałoby jej się wrzasnąć i zamówić jeszcze jednego drinka. Byleby ktoś tu przyszedł. Ponownie dostrzegła sprzątaczkę, która odkurzała teraz rośliny w donicach w holu przy łazienkach. Kobieta przykucnęła i coś podniosła. Wpatrywała się w ten przedmiot. A potem wetknęła go do kieszeni fartucha. „Koperta?". - A jeśli mówimy o gotówce... - Nicky gwizdnął, wyciągając zwitek banknotów. - Jezu, tysiąc, tysiąc pięćset, dwa... Nie planowałaś zbyt szybkiego powrotu, prawda? - Nie, Nicky, zupełnie źle to odbierasz. To po prostu... zaliczka na koszty podróży. Mówię ci, że planowałam podróż służbową. Sesję zdjęciową na wybrzeżu i... - Czy podać coś jeszcze, pani Russell? To Bonnie - Bunny nagle stanęła obok ich miejsca. Megan żałowała z całych sił, że nie zna imienia dziewczyny. - Zamykamy już, ale może udałoby mi się przemycić państwu jeszcze drinka. Zanim Megan zdążyła odpowiedzieć, Nicky wyciągnął setkę z banknotów z jej torebki i wsunął ją w rękę hostessy. - Nie, dziękujemy. Właśnie mieliśmy wychodzić. - A potem wsunął resztę pieniędzy do kieszeni. Hostessa zawahała się i popatrzyła wprost na Megan. - Jesteście pewni? Niczego... wam... nie potrzeba? Megan zerknęła na Nicky'ego. Czuła, jak broń obija jej się o nogi. - Nie - odparła. - Naprawdę musimy już iść. * Nicky zaklął bezgłośnie, kiedy odkrył, że drzwi dla personelu obok wind są zamknięte. Zerknął przez ramię, upewnił się, że na korytarzu panuje pustka, a potem wyjął coś z kieszeni i wsunął do zamka. Rozległ się stuk i drzwi się otworzyły. - Ma się te zgrabne paluszki, co? - Poklepał Megan po plecach pistoletem. - No, idziemy. Strona 20 Poszli ciemną klatką schodową. Wokół nich zamknęły się betonowe ściany, pod nogami dzwoniły metalowe stopnie. Opierali dłonie na nagich, metalowych poręczach. - Dokąd idziemy? - zapytała Megan. Słyszała stukot maszyn, grzmiących gdzieś pod betonem. - Na przechadzkę. - Nicky przesunął pistoletem po plecach i wetknął jej lufę w kark. Dwa stopnie. Trzy. Na czwartym natknęli się na kolejne zamknięte drzwi. Nicky otworzył zamek dokładnie tak, jak poprzednio. - Dalej - powiedział, szturchnąwszy ją pistoletem. Megan, przestępując przez drzwi, poczuła na twarzy uderzenie ciepłego, wilgotnego wiatru. - Jezu. - Tylko tyle była w stanie z siebie wydobyć. - O mamo, to szczyt świata - krzyknął Nicky. Ujrzał, że Megan nie zrozumiała dowcipu, i kopniakiem zamknął drzwi. - Sto pięter nad ziemią. Czyż to nie piękne? - Megan, czując pistolet w plecach, wygramoliła się na dach Hancock Building. Wokół niej rozpościerała się migocząca panorama Chicago. Przez chwilę kobieta czuła zawroty głowy, stojąc na otwartej przestrzeni, a wicher szarpał jej ubraniem. Nic jej nie odgradzało od reszty miasta, żadne okna ani balustrady. Zerknęła w górę i ujrzała wielkie bliźniacze anteny Hancock, kołyszące się na wietrze. Poczuła, że się zatacza. Niemal spadła. Nicky złapał ją za ramię i przytrzymał. - Nazywam to „najwyższym szczytowaniem". Czujesz? Szczyt szczytów! - Megan nic na to nie odpowiedziała. Zupełnie zaschło jej w gardle. Ponownie pociekły jej łzy, gdy Nicky popchnął ją ku krawędzi dachu. - Dobrze, tyle wystarczy. - Zatrzymał się o metr od krawędzi. Megan zaczęła się obracać. - Nie, nie okręcaj się. Chcę, żebyś patrzyła w dół. To daleka droga, co nie? - Nicky, po co to robisz? - Zamknij się. - Ponownie szturchnął ją w plecy mauzerem. W zasadzie było to ledwie stuknięcie. Ale Megan i tak krzyknęła. - Dobra, a teraz ściągaj ciuchy. - Co? - „To o to chodzi? O seks?". Megan zdecydowała, że Nicky Kolitzky rzeczywiście był nikim. I pomyślała, że zamierza... że go zmusili... - Powiedziałem ci, żebyś ściągała ciuchy. I to już. - Nicky, jeśli zamierzałeś mnie zerżnąć, to czemu tego po prostu nie powiedziałeś? - Czy znów uda jej się mu wymknąć, czy trzeba