HERBERT GEORGE WELLS HISTORIA PANA POLLY TŁUMACZYŁA RÓŻA CZEKAŃSKA–HEYMANOWA TYTUŁ ORYGINAŁU ANGIELSKIEGO THE HISTORY OF MR. POLLY ROZDZIAŁ I POCZĄTKI I BAZAR — Dziura — syknął pan Polly, po czym dla odmiany ze znacznie większym naciskiem powtórzył: — Dziuuura! — Umilkł, ale po chwili wybuchnął w swoim dziwacznym żargonie: — Ach, ta głupia, cholerna, parszywa dziura! Siedział na przełazie, dzielącym dwa gołe poletka, dręczony dotkliwymi objawami niestrawności. Niemal codziennie po południu odczuwał te cierpienia, ale że brakowało mu wnikliwości, więc winę za nie przypisywał nie sobie, lecz całemu światu. Każdego popołudnia przekonywał się na nowo, że życie w ogóle i w każdym aspekcie jest „cholerne”. Dziś, znęcony złudnym błękitem nieba, które dlatego tylko było błękitne, że marcowy wiatr dął od zachodu, wyszedł na powietrze w nadziei, że uda mu się uszczknąć coś niecoś z wiosennej radości. Jednakże tajemna alchemia ducha i ciała nie pozwalała mu cieszyć się wiosną. Przed wyjściem miał kłopot ze znalezieniem czapki. Chciał włożyć właśnie czapkę — nową cyklistówkę — tymczasem pani Polly podała mu stary, miękki brązowy kapelusz. — Masz tu swój kapelusz — powiedziała tonem nieszczerej zachęty. Zaczął szukać w stosie gazet pod kuchennym stołem, lecz po chwili odwrócił się i wziął kapelusz. Włożył go na głowę, ale nie czuł się w nim dobrze. W ogóle czuł się niedobrze. Drżącą ręką nacisnął główkę kapelusza i próbował go włożyć na bakier to z lewej, to z prawej strony. Wtedy uświadomił sobie w pełni doznaną zniewagę. Kapelusz zakrywał mu lewą górną część twarzy, a on, rzucając spod ronda rozsierdzone spojrzenie na żonę, powiedział głosem ochrypłym z wściekłości: — Chciałabyś, widzę, żebym wiecznie nosił na łbie ten stary, zabłocony kalosz, co? A ja nie chcę! Mam go dosyć! A zresztą mam już dosyć tego wszystkiego… Do tego doszło… Kapelusz… Drżącą ręką zerwał go z głowy. — Kapelusz… — powtórzył. Cisnął nim o ziemię i kopnął z wściekłością. Kapelusz przeleciał przez kuchnię, odbił się o drzwi i upadł na ziemię z naderwaną wstążką. — Wcale nie wyjdę! — zawołał i włożywszy ręce do kieszeni znalazł w prawej zgubioną czapkę. Nie pozostawało mu nic innego, jak bez słowa skierować się wprost na schody i wyjść .trzasnąwszy mocno drzwiami. — Gagatek! — mruknęła pani Polly wśród zapadłej ciszy, podnosząc i otrzepując wzgardzone nakrycie głowy. — Znów te grymasy! — dodała. — Brak mi już cierpliwości! — Wolno i niechętnie, z miną osoby głęboko obrażonej zaczęła sprzątać skromną zastawę stołu po niedawnym posiłku i zaniosła naczynia pod kran. Uczta, jaką dla niego przygotowała, nie usprawiedliwiała w jej oczach mężowskiej niewdzięczności. Składała się z zimnej wieprzowiny pozostałej z niedzieli, smacznej sałaty, z zimnych kartofli i pikli z firmy Rashall, które szczególnie lubił. Zjadł przecież trzy korniszony, dwie cebule, mały kalafior i kilka kaparów — z wszelkimi pozorami apetytu, a nawet żarłocznie; prócz tego był jeszcze tłusty budyń na syropie i spory kawałek, sera. Lubił jasny, twardy ser — czerwony uważał za ciężko strawny. Zjadł również trzy kromki czarnego chleba i wypił więcej niż pół dzbanka piwa… Ale niektórym ludziom to jeszcze nie wystarcza. — Grymasy! — powiedziała pani Polly do zlewu, walcząc z musztardą na talerzu męża i wyrażając tym słowem jedyne rozwiązanie problemu, jakie jej się nasunęło. Tymczasem pan Polly siedział na przełazie pogrążony w nienawiści do życia, które uważał jednocześnie za nieumiarkowane i za nieodpowiadające jego wymaganiom. Nienawidził miasteczka Foxbourne, nienawidził jego głównej ulicy, nienawidził swego sklepu, żony i sąsiadów, jednego za drugim, i wreszcie z nieopisaną goryczą nienawidził samego siebie. — Po kiego licha osiadłem w tej przeklętej dziurze? — pytał. — Dlaczego to zrobiłem? Siedział na przełazie i patrzał oczami, które zdawały się być zmącone przez jakieś niedostrzegalne skazy, patrzał na świat, gdzie nawet wiosenne pąki były przywiędłe, światło słoneczne miało odcień metaliczny, a cienie nasiąkały niebiesko czarnym atramentem. Wiem, że moralista uważałby pana Polly za upostaciowanie grzesznego niezadowolenia, gdyż moraliści mają zwyczaj nie zwracać uwagi na materialne okoliczności, jeśli oczywiście można nazwać niedawny posiłek „okolicznością”, zważywszy, że nie „okalał” on pana Polly, lecz tkwił w jego wnętrzu. Nasi moraliści, rzecz prosta, odnoszą się obecnie krytycznie do picia — zarówno pod względem jakości, jak ilości, lecz ani kościół, ani państwo, ani szkoła nie ostrzegają mężczyzny przed przesadnym zaspokajaniem głodu oraz przed sposobem, w jaki go karmi żona. Tak więc pan Polly codziennie po obiedzie wpadał w niepohamowaną wściekłość i codziennie nienawidził zewnętrznego świata ł nawet nie przychodziło mu do głowy, że to właśnie z jego wewnętrznego świata, do którego tak po mistrzowsku robię delikatną aluzję, ten smętny chaos .przenika na zewnątrz. Jaka szkoda, że istoty ludzkie nie są przezroczyste! Gdyby na przykład pan Polly był przezroczysty albo przynajmniej trochę przejrzysty, to rzuciwszy okiem na iście laokonową walkę, rozgrywającą się we własnym jego wnętrzu, zrozumiałby, że jest nie tyle istotą ludzką, ile siedliskiem wojny domowej. Co za niezwykłe rzeczy musiały się rozgrywać we wnętrzu pana Polly! Ach, zaprawdę, niezwykłe! Było to chyba podobne do źle administrowanego fabrycznego miasta w dobie kryzysu. A więc agitatorzy, akty gwałtu i przemocy, strajki, stróże prawa i porządku czyniący wszelkie możliwe wysiłki, miotający się tu i ówdzie, zamieszki, „Marsylianka”, wozy więzienne, stukot i grzmot dudniących wozów więziennych… Nie wiem, dlaczego wschodni wiatr pogarsza stan ludzi chorych. Na pana Polly wpływał tak, że zdawało mu się, iż zęby tkwią mu luźno w szczękach, że jego własna skóra jest źle dopasowana, a włosy sterczą mu rozpaczliwie jak postronki. Dlaczego lekarze nie wymyślili jakiegoś lekarstwa na wschodni wiatr? — Nie pamiętasz nigdy, by we właściwym czasie ostrzyc sobie włosy — strofował siebie pan Polly spojrzawszy na swój cień. — Ty przeklęty, wytarty pędzlu malarski! Ech, ty! — i niecierpliwą dłonią przygładził sterczące kosmyki. Pan Polly miał dokładnie lat trzydzieści siedem i pół. Był małego wzrostu, krępy, z tendencjami do wypukłości zlokalizowanych tu i ówdzie. Twarz miał dość przyjemną, rysy delikatne, i, gdyby nie cokolwiek za szeroki podbródek i zbyt spiczasty nos, niemal klasyczne. Kąty jego wrażliwych ust opuszczały się ku dołowi. Oczy miał rudawopiwne, spojrzenie smętne, a lewe oko bardziej okrągłe i jak gdyby bardziej zdziwione niż jego bliźniak. Cera jego była blada i żółtawa zapewne, jak wspomniałem wyżej, na skutek owej wewnętrznej wojny domowej. Zasadniczo należało powiedzieć: nosił się gładko ogolony, tyle że z małą płową kępką pod prawym uchem i szramą na podbródku. Czoło miał porysowane drobnymi zmarszczkami jak człowiek do głębi niezadowolony; koło oczu, szczególnie pod prawym, sieć zmarszczek — i siedział tak sobie na przełazie trochę krzywo, z rękami w kieszeniach, kołysząc jedną nogą. — Dziura! — powtórzył znów. I zanucił drżącym, rozdygotanym głosem: — Zgniiłaa, chooleerna, głuupiaa dziura! Ochrypł z wściekłości i reszta zdania utonęła w potoku niewybrednych epitetów. Miał na sobie zniszczoną czarną bonżurkę i kamizelkę; taśma, którą były obszyte, w niektórych miejscach luźno odstawała, Kołnierzyk z odwiniętymi rożkami wybrany z zapasów sklepowych oraz nowy, barwny, luźno związany krawat nosił dla zachęcenia klientów, „gdyż był właścicielem sklepu z męską galanterią. Cyklistówka, wzięta również ze sklepu i nasunięta na jedno oko, rzucała na jego rozzłoszczoną twarz jakiś desperacki cień. Buty miał brązowe, gdyż nie cierpiał zapachu czernidła. Możliwe, że dręczyła go nie tylko niestrawność. Za tymi powierzchownymi przykrościami pana Polly kryły się poważniejsze i głębsze strapienia. Średnie wykształcenie, jakie otrzymał, pozwalało mu sądzić, że arytmetyka jest nauką niebezpieczną i że w interesach lepiej jest jej unikać, mimo to obywanie się bez ksiąg buchalteryjnych i niezdolność do odróżniania kapitału od procentów nie mogła go zaślepić do tego stopnia, by nie widział, że prowadzenie małego sklepu przy High Street absolutnie się nie opłaca. Brak wpływającej gotówki, ograniczenia kredytowe, pusta kasa… najbardziej bohaterskie postanowienia, że utrzyma na twarzy uśmiech, okazywały się daremne i nie mogły się ostać wobec tych nieodpartych faktów. Jeszcze można było rano przed obiadem i pod wieczór po herbacie zająć się czymś i zapomnieć, że na horyzoncie zbierają się czarne chmury niewypłacalności, lecz prawdziwym utrapieniem były te popołudniowe godziny, te długie, szare szmaty czasu po ukończeniu posiłków, gdy cała odwaga obsuwa się gdzieś głęboko w niewidzialną otchłań, gdy życie wydaje się obnażone do kości, a wszystko to widzi się z beznadziejną jasnością. Pozwólcie,, że opowiem historię pana Polly od kołyski aż po jego obecne trudności. Najpierw dziecina, co cicho kwili I wymiotuje w ramionach niani… Był czas, kiedy dwie osoby uważały, że pan Polly jest najrozkoszniejszym i (najukochańszym stworzeniem na świecie, gdy całowały jego paluszki u nóżek, mlaszcząc: „mniam, mniam!”, gdy podziwiały cudowną miękkość i delikatność jego włosów, gdy wołały się nawzajem, by słuchać jego niezwykle wyrazistego gaworzenia i sprzeczały się o to, czy dźwięk, jaki wydał przed chwilą, brzmiał „ta ta”, czy też świadomie i umyślnie powiedział „tata”; utrzymywano wtedy w czystości każdy najdrobniejszy szczegół jego ciałka, zawijano go w miękkie, ciepłe pieluszki i obsypywano pocałunkami. Tak, trzydzieści cztery lata temu miał królewskie życie. Litościwa niepamięć odgradzała pana Polly od wszelkich wspomnień o tych wspaniałych czasach, o jego władczych żądaniach, które natychmiast zaspokajano, w przeciwieństwie do obecnych warunków jego życia. Tamte dwie osoby uwielbiały go od czuprynki na głowie do paluszków foremnych stopek. Karmiono go w sposób nierozsądny, gdyż wówczas nikt nie zadawał sobie trudu, by wtajemniczać matkę w arkana wychowania — aczkolwiek, rzecz prosta, niania i posługaczka dawały jej cenne wskazówki — wobec czego w piątym roku życia doskonały porządek jego wnętrza był już cokolwiek zmącony przez pierwsze dolegliwości… Matka jego umarła, gdy miał zaledwie siedem lat. Z okresu gdy zaczynał się uczyć, pozostały mu tylko niejasne wspomnienia. Pamiętam, że gdzieś widziałem obraz pod tytułem „Wychowanie”. Zdaje mi się, że tak się właśnie nazywał, ale przedstawiał wyraźnie „Imperium, uczące swych Synów”; w każdym razie był to fresk na ścianie jakiegoś publicznego gmachu w Manchester czy w Birmingham, a może w Glasgow, ale tego nie jestem pewien. Obraz przedstawiał wspaniałą kobietę o rozumnej, nieustraszonej twarzy, nachyloną nad dziećmi i wskazującą im odległe horyzonty. Niebo miało perłowy ton letniego brzasku, a cały obraz był cudownie jasny, jak gdyby prześwietlony młodością i nadzieją pięknych dzieci stojących na pierwszym planie. Czuło się, że kobieta opowiada im o rozległych widokach, jakie życie przed nimi otwiera, o cudach morza i gór, które kiedyś zobaczą, o rozkoszy, jaką będą im dawały nabyte umiejętności, o wysiłkach i dumie z dokonania wysiłku, o poświęceniu i szlachetnych czynach, na jakie potrafią się zdobyć. Może nawet szepnęła im coś o ciepłej, triumfującej tajemnicy miłości, którą poznać zdołają ci, co mają cierpliwość i nieskażone serca… Przypominała im o wielkim dziedzictwie angielskich dzieci, które kiedyś może będą kierować jedną piątą częścią całej ludzkości; o tym, że one i wszystkie ich czyny powinny być zawsze jak najlepsze, gdyż duma państwa ten obowiązek na nie nakłada; o ich duchowym szlachectwie i rycerskości; o wyrzeczeniach i miłosierdziu, o zdyscyplinowanej sile, jaka przystoi rycerzom i władcom… Wychowanie pana Polly nie bardzo ściśle stosowało się do tego obrazu. Przez jakiś czas chodził do szkoły powszechnej prowadzonej w sposób niezmiernie oszczędny, by móc jak najtaniej opłacać niewykwalifikowany personel nauczycielski; robił dodawanie, którego nie rozumiał i którego nikt mu nie wytłumaczył; musiał czytać katechizm i Biblię z jak największą pilnością, a zarazem z całkowitym lekceważeniem interpunkcji i sensu; przy nauce kaligrafii i rysunków musiał niewolniczo kopiować wzory; słuchał wykładów o laku, o jedwabnikach i stonce ziemniaczanej, o imbirze, żelazie i różnych innych rzeczach; uczył się wielu przedmiotów, które nie chciały mu się zmieścić w głowie… Gdy miał dwanaście lat, rodzina dla dokończenia edukacji wepchnęła go do jakiejś marnej prywatnej szkoły o jeszcze marniejszych aspiracjach, gdzie nie było już poglądowej nauki o rzeczach, natomiast lekcje buchalterii i języka francuskiego bezskutecznie prowadzone przez pewnego starszego pana, który nosił trudne do opisania ubranie, zażywał tabakę, pisał kaligraficznie, niczego uczniom nie tłumaczył, a używał laski z niezwykłym upodobaniem i wprawą. Pan Polly poszedł do szkoły powszechnej, gdy miał lat sześć, a opuścił szkołę prywatną mając lat czternaście i w owym czasie umysł jego był w takim samym stanie, w jakim znajdowałbyś się i ty, czytelniku, gdyby dokonał na tobie operacji wyrostka robaczkowego jakiś sumienny, energiczny, ale przepracowany i źle płatny czeladnik rzeźnicki, którego w kulminacyjnym momencie operacji zastąpiłby kancelista — mańkut, człowiek wzniosłych zasad, lecz nieumiarkowanych obyczajów; słowem, jeśli można tak się wyrazić, w mózgu pana Polly panował nieopisany galimatias. Miła ciekawość i dobre chęci dziecka zostały pomieszane, pokrzyżowane, posiekane, a operatorzy, że się tak wyrażę, zostawili w nieładzie wszystkie swoje gąbki i ligatury i pan Polly stracił wrodzone zaufanie do liczb, nauk, języków i możliwość poznania spraw z nimi związanych. Nie myślał już o współczesnym świecie jako o cudownej krainie życiowych doświadczeń, lecz jako o historii, geografii, o powtarzaniu trudnych do wymówienia nazw, jako o tabelach produktów, o zaludnieniu, wysokościach i długościach, o kolumnach dat… Ach, co za nieopisana nuda! Według niego religia polegała na recytowaniu mniej lub więcej niezrozumiałych słów, trudnych do zapamiętania, Bóg zaś był jakąś nieograniczoną istotą, podobną do nauczyciela, istotą ustanawiającą nieskończone przepisy, znane i nieznane — i narzucane bezlitośnie. Istota owa szafowała szczodrze karami i, co było najokropniejsze, posiadała nieograniczoną moc szpiegowania. (Wobec czego starał się wedle możności nie myśleć o tym niestrudzonym oku Opatrzności.) Pan Polly był niepewny co do pisowni i wymawiania wielu słów w swym pięknym i bogatym, lecz skomplikowanym języku, co było szczególnie godne ubolewania, gdyż słowa zawsze go pociągały, a gdyby los był dla niego łaskawszy, mógłby je stosować w sposób należyty. Miewał też zawsze wątpliwości, czy to osiem razy siedem, czy też dziewięć razy osiem jest sześćdziesiąt trzy, a nie znał metody, która by mu pomogła w rozwiązaniu tej wątpliwości. Myślał, że całą zaletę rysunku stanowią wyraźne kontury, ale wyciąganie konturów zawsze bezgranicznie go nudziło. Jednakże owa niestrawność żołądka i umysłu, mająca odegrać tak wielką rolę w jego późniejszej karierze, dopiero zaczynała się wtedy ujawniać, Jego wątroba i soki żołądkowe, jego ignorancja i wyobraźnia walczyły nieustannie przeciw temu, co groziło jednoczesnym opanowaniem jego duszy i ciała. Miewał radosne okresy przedsiębiorczości i w trzynastym roku życia odkrył nagle rozkosze czytania. Zaczął chciwie czytać powieści i książki podróżnicze, byleby zawierały wiele przygód. Znajdował je przeważnie w miejscowej czytelni; zabrał się także nieregularnie, lecz gruntownie do studiowania pewnych sugestywnych tygodników, jakie zwykliśmy nazywać „brukowymi kryminałami”; były to przedziwne, pełne fantazji wydawnictwa humorystyczne, zastąpione dziś przez comicsy, czyli pisma rysunkowe dla chłopców. Gdy mając czternaście lat wynurzył się z cienistej doliny nauki szkolnej, pozostało w nim coś (a nawet pozostało i później, gdy miał już trzydzieści pięć lat), coś, co wskazywało mu — wprawdzie niewidzialnym i władczym palcem pięknej kobiety z obrazu, ale jednak wskazywało i mówiło mu, że na świecie istnieją rzeczy ciekawe, że istnieje szczęście. Głęboko w jestestwie pana Polly, głęboko w tej jego duchowej ciemni, niby u człowieka zdzielonego po głowie i uważanego za trupa, lecz jeszcze żywego — snuło się przekonanie, że oprócz i ponad rzeczami „miłymi i przyjemnymi” istnieje piękno, istnieje rozkosz; że gdzieś tam — może niełatwo dostępne, lecz możliwe do doznania — istnieją czyste, proste i radosne stany ducha i ciała. Wymykał się czasem w bezksiężycowe zimowe noce i patrzył na gwiazdy, a potem wstydził się powiedzieć ojcu, gdzie był. Czytał opowieści o myśliwych i podróżnikach i wyobrażał sobie, że niby wicher pędzi na mustangu przez prerie Zachodniej Ameryki lub przybywa jako uwielbiany biały człowiek do rojnej wioski w Afryce Środkowej. Strzelał do niedźwiedzi z rewolweru, trzymając w drugiej ręce papierosa, z ich kłów i pazurów sporządzał naszyjniki dla pięknej, młodziutkiej córki wodza. Zabijał lwa ostrym końcem włóczni, przebijając na wskroś serce bestii. Marzył, jakby to było cudownie być nurkiem i. pogrążać się w ciemne, zielone tajemnice morza. Prowadził atak na forty nie do zdobycia i w chwili zwycięstwa umierał na wałach. Cały naród łzami oblewał jego mogiłę. Jeden przeciw dziesięciu nacierał na okręty i posyłał je na dno. Ubóstwiany przez królowe barbarzyńskich krajów nawracał całe narody na wiarę chrześcijańską. Brano go na tortury i znosił je spokojnie i pięknie— ale to zdarzyło mu się tylko raz czy dwa podczas Wielkiego Tygodnia i nie weszło w przyzwyczajenie. Badał dorzecze Amazonki i odkrył w skale żyłę złota, odsłoniętą przypadkowo, gdy na nią runęło wielkie drzewo. Zajęty tymi wyczynami, zapominał o pracy, którą miał właśnie wykonać, i siedział w niedbałej pozie na ławce, kusząc w ten sposób nauczyciela do użycia laski… Dwa razy odebrano mu sprzed nosa książkę. Przywołany do rzeczywistości, pocierał czoło lub wzdychał, zależnie od okoliczności, i znów starał się pisać tak pięknie, jak pouczał wzór1 kaligraficzny. Nienawidził pisania; atrament plamił mu palce, a jego zapach kręcił go w nosie. Był przy tym zawsze pełen nie wyrażanych wątpliwości. Dlaczego litery mają być pochylone od prawej strony ku lewej? Dlaczego litery mają być cieńsze u góry, a grubsze u dołu? Dlaczego rączkę obsadki należy trzymać po linii prawego ramienia? Pod koniec nauki jego zeszyty zwiastowały mu już, co go czeka w przyszłości, i przekształcały się w handlowe dokumenty. „Szanowny panie — pisał. — Powołując się na pańskie cenne zamówienie z dnia 26 ubiegłego miesiąca, zawiadamiamy…” Ucisk duszy i umysłu, jakiego pan Polly doznawał w ówczesnych uczelniach, nagle, gdy kończył czternaście lat, został przerwany. Ojciec, który od dawna zapomniał, że drobne członki syna zdawały mu się kiedyś ukształtowane ręką Boga i że potrafił przez pięć minut w porywie czułości obcałowywać mu paluszki u nóg, oświadczył pewnego dnia: — Czas już, żeby ten niedołęga zaczął myśleć o swojej przyszłości. A po miesiącu, czy też trochę później, pan Polly rozpoczął karierę w handlu, co go wreszcie doprowadziło do posiadania bankrutującego sklepiku z męską galanterią i do przełazu, na którym w tej chwili siedzi. Pan Polly z natury nie interesował się wyrobami dzianymi ani męską galanterią. Co prawda od czasu do czasu zmuszał się do pozornego zainteresowania się handlem, ale wtedy właśnie trafiało mu się coś ciekawszego i wysiłek jego szedł na mamę. Terminował w jednym z tych wielkich, przeznaczonych raczej dla pospólstwa domów towarowych, które sprzedają wszystko, od fortepianów i mebli do książek i kapeluszy. Był to bazar „Port Burdock”, położony w Port Burdock, jednym z trzech miasteczek zgrupowanych dokoła stoczni. Pozostawał tam sześć lat. Spędził ten czas w zupełnej obojętności dla przedsiębiorstwa, pogrążony w jakiejś pozbawionej wszelkich wygód błogości, co jeszcze bardziej pogorszyło jego duchową i cielesną niestrawność. Na ogół wolał dom towarowy niż szkołę; godziny wydawały mu się tu dłuższe, za to natężenie pracy — o wiele słabsze. Pomieszczenie miało więcej powietrza, nie trzymano cię tu bez żadnego celu i laska nie była w użyciu. Człowiek obserwował tu z niecierpliwą ciekawością, jak mu rosną wąsy, i uczył się rudymentów towarzyskiego obcowania z ludźmi. Prowadził rozmowy i przekonywał się, że można mówić rzeczy zabawne. Miał także pieniądze na drobne wydatki, mógł wybierać sobie sam ubrania, a potem otrzymywał nawet niewielką pensję. Przy tym były tu dziewczęta! I przyjaźń! Przy spojrzeniu wstecz „Port Burdock” iskrzył się blaskiem wesołych wspomnień. — Co prawda niewiele pieniędzy zdołałem tam zaoszczędzić — mruknął do siebie pan Polly. Pierwsza sypialnia praktykantów była długim, zimnym pokojem o sześciu łóżkach, sześciu komodach z lustrami; stało tam również kilka drewnianych skrzynek i blaszanych pudeł; za tym pokojem znajdowała się jeszcze dłuższa i zimniejsza sypialnia o ośmiu łóżkach, z której przechodziło się do trzeciego pokoju, wytapetowanego żółtym papierem i zastawionego stołami pokrytymi ceratą — pokój ten w dzień służył za jadalnię, a po dziewiątej wieczorem za bawialnię i palarnię. Tutaj pan Polly, który był jedynakiem, doznał pierwszych radości towarzyskiego obcowania. Z początku dokuczano mu, gdyż nie uważał, by mycie twarzy należących do codziennych obowiązków, ale potem dwie bójki z kolegami ustaliły jego reputację jako złośnika, zaś obecność dziewcząt terminujących w sklepie przyczyniła się do podniesienia poziomu jego schludności do granic zadowalających. W swoim dziale miał niewiele do czynienia z praktykantkami, ale rozmawiał z nimi przy okazji, gdy przechodził przez inne działy bazaru, schodził im grzecznie z drogi, czasem pomagał nieść ciężkie pudła i przy takich okazjach czuł, że go obserwują. Z wyjątkiem pracy i wspólnych posiłków chłopcy i dziewczęta niewiele mieli sposobności do spotykania się. Jednak dziewczęta, tak bliskie, a jednocześnie tak dalekie, wywierały na nim głębokie wrażenie. Przyglądał im się, gdy przechodziły, i w duchu podziwiał piękno ich włosów, krągłość szyi, ciepłą miękkość policzków albo delikatność rąk. Czasem zdarzało mu się zakochać w jednej z nich podczas obiadu; wtedy usiłował wyrazić swą miłość przez sposób, w jaki podawał jej przy stole chleb lub margarynę. W sąsiednim dziale towarów łokciowych pracowała pewna praktykantka, blondynka o jasnej cerze, której co dzień mówił „dzień dobry” i przez pewien czas uważał tę chwilę za najważniejsze wydarzenie dnia. Gdy mówiła czasem: „Spodziewam się, że jutro będzie pogoda”, uważał to za wielkie przeżycie. Nie miał sióstr i z natury był skłonny do uwielbiania rodzaju kobiecego. Ale nie zdradzał się z tym przed Plattem i Parsonsem. Przed Plattem i Parsonsem udawał młodzieńca doświadczonego w stosunkach z kobietami. Byli to dwaj jego koledzy–praktykanci w dziale włókienniczym i wszyscy trzej bardzo się z sobą zaprzyjaźnili, a to dlatego, że nazwiska ich wszystkich zaczynały się na literę P. Powiedzieli sobie, że są trójką P., i wałęsali się wieczorami razem, zachowując się jak rozbrykane szczeniaki. Czasem, gdy mieli pieniądze, wpadali do restauracji na wódkę. Wtedy stawali się jeszcze weselsi, spacerowali pod gazowymi latarniami po jezdni i śpiewali. Platt miał ładny tenor i należał do chóru kościelnego, więc bywał w takich razach dyrygentem. Parsons miał niezły bas, którym to nucił, to ryczał w sposób godny podziwu. Udział pana Polly ograniczał się do przedziwnego pomruku, czegoś w rodzaju monotonnej recytacji, i zdawało mu się, że śpiewa „drugim głosem”. Śpiewaliby na głosy, gdyby wiedzieli, jak się do tego zabrać, a tymczasem śpiewali unisono melancholijne kabaretowe piosenki o żołnierzu umierającym z dala od swoich bliskich. Zachodzili czasem do spokojnej willowej dzielnicy, gdzie było mniej policjantów i innych przeszkód, i tam, wykrzyczawszy się do woli, byli z siebie bardzo zadowoleni. Pobudzali w ten sposób do beznadziejnego współzawodnictwa okoliczne psy, które długo jeszcze wyły, gdy trzej panowie P. dawno już znikli w mroku nocy. Pewien zazdrosny brutal, irlandzki terier, usiłował ugryźć Parsonsa, lecz został odegnany dzięki przeważającej liczbie i solidarności przeciwników. Trzej panowie P. ogromnie zżyli się z sobą i w żadnym innym towarzystwie nie czuli się tak dobrze jak we własnym. Rozmawiali na wszelkie możliwe tematy: rozmawiali w sypialni już po zgaszeniu świateł, dopóki inni koledzy nie zaczynali rzucać w nich butami. W godzinach popołudniowych, podczas zmniejszonego ruchu, wymykali się ze swoich działów, żeby poplotkować w pakowni. W niedziele i święta wybierali się na dalsze spacery i znów rozmawiali. Platt miał jasną cerę i czarne włosy, lubił szepty i tajemnice; interesowało go tak zwane „towarzystwo” 1 półświatek. Był au courant tych spraw, czytywał bowiem stale brukowiec pod tytułem „Nowoczesne Towarzystwo”. Parsons był mocniej zbudowany, zapowiadał się już na grubasa, miał kędzierzawe włosy, okrągłą, jowialną twarz i duży, mięsisty nos. Był obdarzony doskonałą pamięcią i szczerze interesował się literaturą. Umiał całe fragmenty Szekspira i Miltona na pamięć i deklamował je na każde zawołanie. Czytał wszystko, co mu wpadło pod rękę, a gdy mu się coś podobało, czytał to głośno. Z początku pan Polly odnosił się do tej literatury podejrzliwie, ale z czasem porwał go entuzjazm Parsonsa. Kiedyś trzej panowie P. poszli na przedstawienie „Romeo i Julia” do Teatru Królewskiego w Port Burdock i słuchali oczarowani, przechyleni przez poręcz galerii. Potem ułożyli sobie rodzaj hasła: „Czy to nam zagrałeś na nosie?” „Na co odzew brzmiał: „A, zagrałem!”* Blask Szekspirowskiej Werony na długie tygodnie opromienił życie panu Polly. Chodził tak, jak gdyby miał przy boku miecz, a z ramion spływała mu peleryna. Spacerował po brudnych ulicach Port Burdock z oczyma zwróconymi na okna pierwszego piętra i patrzył na balkony. Widok drabiny na podwórzu pogrążył go w romantycznych marzeniach. Kiedyś Parsons odkrył włoskiego pisarza, którego nazwisko pan Polly wymawiał „Bokasziu”; po tym odkryciu w słownictwie Parsonsa dawało się często słyszeć niepokojące słowo „amours”, a pan Polly stawał przed akcesoriami swego dziewiarskiego działu i bawiąc się sznurkiem i kawałkiem papieru rozmyślał o nie kończących się zabawach pod ciemnymi drzewami oliwkowymi, tonącymi w słońcu Italii. W owym czasie wszyscy trzej panowie P. zaczęli nosić wykładane kołnierzyki i szerokie, jedwabne, artystyczne krawaty, których nie wiązali na środku, lecz mocno przeciągali na jedną stronę i paradowali tak w sposób wyzywający, a nawet pyszałkowaty. Wtedy właśnie olśniło ich wspaniałe odkrycie wielkiego francuskiego pisarza, którego pan Polly nazywał „Rabuluz”. Trzej panowie P. uważali opis urodzinowej uczty Gargantui za najwspanialsze arcydzieło świata — a ja sam nie jestem pewny, czy nie mieli racji. Toteż w deszczowe niedzielne wieczory, gdy im groziło śpiewanie hymnów, prosili Parsonsa, żeby im głośno czytał. Wobec kilku kolegów, członków YMCA, którzy dzielili z nimi sypialnię, trzej panowie P. zachowywali się w sposób sarkastyczny i wyzywający. — Mamy pełne prawo robić w naszym kącie, co nam się podoba — utrzymywał Platt. — A wy u siebie róbcie, co chcecie. — Ale, ten wasz sposób wysławiania się! — sprzeciwiał się Morrison, blady, o poważnym spojrzeniu praktykant, prowadzący głęboko religijny tryb życia w najbardziej niesprzyjających warunkach. — Jak to: wysławiamy się! — huknął Parsons. — Człowieku, ależ to LITERATURA! — Niedziela nie jest odpowiednim dniem na literaturę. — Przecież tylko w niedzielę mamy czas, a zresztą… I wybuchał zacięty spór na temat religii. Pan Polly lojalnie podtrzymywał pozostałych dwóch panów P., lecz serce mu się krajało. W oczach Morrisona płonął żar przeświadczenia o słuszności bronionej sprawy; argumentował spokojnie i przekonywająco. Było widoczne, że potrafi pędzić lepszy tryb życia niż oni, był powściągliwy w słowie i postępowaniu, pilny, pracowity i wyszukanie uprzejmy. Gdy jego młodszy kolega miał odparzone stopy i tęsknił za domem, Morrison mył mu nogi i dodawał otuchy; mogąc wyjść wcześniej z pracy, pozostawał dłużej, żeby pomóc kolegom, co było czynem wprost nadludzkim. Tylko ten, kto sam pracował przez długie dnie i wlokące się godziny, mając tylko nikły promyk nadziei na chwilę odpoczynku i wolności między mozołem i snem, zrozumie, jak bardzo było to nadludzkie. Polly w głębi serca bał się zostać sam na sam z tym człowiekiem i ulec potędze jego ducha. Miał się więc na baczności. Platt, który również walczył ze sobą, nie mogąc w myśli pogodzić niektórych sprzeczności, powiedział o nim: — To bezwstydny hipokryta. — On nie jest hipokrytą — powiedział Parsons. — Człowieku, on nie jest wcale hipokrytą. Brak mu tylko błogosławionej joy de vive. W tym właśnie cała rzecz! Chodźmy lepiej do Harbour Arms, żeby popatrzeć na zalanych w pestkę, starych kapitanów. — Nie mam forsy, człowieku — powiedział pan Polly uderzając się po kieszeni. — Nie zawracaj głowy — odparł Parsons — znajdziesz jeszcze dwa pensy na jedną gorzką. — Poczekajcie, niech zapalę fajkę — zawołał Platt, który od niedawna zaczął z wielkim upodobaniem palić. — Zaraz idę z wami. (Pauza i zmaganie się z fajką.) — Człowieku, nie trzymaj jej na dół — powiedział Parsons obserwując Platta ze ściągniętymi brwiami. — Nie trzymaj fajki obróconej do dołu. Przecież musi mieć dopływ powietrza. Czy nie widziałeś gdzie mojej laski? No, śpiesz się, człowieku. I, wsparty na lasce, z niecierpliwym współczuciem patrzał na usiłującego zapalić fajkę Platta. Jakże rozkoszne były te dni koleżeństwa dla początkującego bankruta, siedzącego w tej chwili na przełazie i pogrążonego we wspomnieniach przeszłości. Wlokące się nieskończenie godziny pracy w bazarze od dawna zbladły w jego pamięci, z wyjątkiem paru poważniejszych awantur i kilku wesołych przygód, ale rzadkie niedziele i święta jaśniały niby brylanty pośród zwykłych kamieni. Błyszczały słodką wspaniałością wieczornego nieba, odbitego w spokojnej wodzie, zaś poprzez te wszystkie niedziele widział Parsonsa, jak ryczał swoje tyrady o życiu, jak przy tym gestykulował, entuzjazmował się i budził entuzjazm w słuchaczach, jak miewał całe wykłady o książkach i opowiadał o tajemnicy tej swojej joy de vive. Szczególnie wspaniałe wycieczki odbywali w Zielone Świątki, w tak zwane „bankowe święto”. Trzej panowie P. wyruszali wczesnym rankiem w niedzielę, zajmowali pokój w jakiejś skromnej oberży, tam rozmawiali, rozmawiali, aż ich sen zmorzył; wracali wieczorem w poniedziałek śpiewając po ciemku lub kłócąc się na temat gwiazd. Stawali czasem na wzgórku w jakimś miłym wiejskim zakątku i patrzyli na rozciągający się u ichTlstóp Port Burdock, na splątaną sieć ulicznych latarni i światła tramwajów migoczące jak klejnoty na tle czarnego ogromu portowych wód. — A teraz nakładaj znów obrożę, człowieku — mówił Parsons. Człowiek w liczbie mnogiej brzmi niefortunnie, więc używał zawsze tego słowa w liczbie pojedynczej. — Nie wspominaj o tym! — odpowiadał Platt. Kiedyś w lecie wynajęli łódź na cały dzień. Przesuwali się wzdłuż przycumowanych do brzegu pancerników i starych, poczerniałych kadłubów okrętowych, obok najróżniejszych statków portowych, białego transportowca, obok stoczni i ciekawych widoków na warsztaty okrętowe, aż do płytkich kanałów i skalistej, porosłej splątanym zielskiem górnej przystani. Tego dnia właśnie Parsons i pan Polly prowadzili wielką dysputę i sprzeczali się o to, na jaką odległość można strzelać z działa dużego kalibru, Pagórkowata okolica za Port Burdock jest taka właśnie, jakim powinien być staroświecki, rzadko uczęszczany zakątek wiejski w Anglii. W owym czasie rowery były jeszcze mało znane i kosztowne, zaś era samochodów miała dopiero nadejść i zamącić wiejską ciszę. Trzej panowie P. szli wybranymi na chybił trafił ścieżkami poprzez pola i zapuszczali się w nieznane kręte dróżki między żywopłotami wiciokrzewu i dzikich róż. Czasem ośmielali się wędrować jakąś zieloną ścieżyną poprzez zarośla podszyte gęsto pierwiosnkami lub brodzić po pas wśród paproci w bukowych lasach. Jakieś dwadzieścia mil za Port Burdock zaczynała się okolica farm i plantacji chmielu, a jeszcze dalej, tam, dokąd tylko w święta jeździło się za ulgowymi biletami, ciągnęły się jałowe wzgórza pocięte gładkimi drogami, pełnymi czerwonawego piasku, porosłe sosnami, wrzosem i paprocią. Trzej panowie P. nie mogli sobie pozwolić na kupno rowerów i uważali, że jeśli kupią mocne buty, to i tak wydatek ten będzie stanowił największą pozycję w ich skromnym budżecie. Toteż machnęli ręką na elegancję i zafundowali sobie gotowe robocze buty podkute gwoździami. Krok ten wywołał w sypialni wiele dyskusji i sprzeciwów i trzej panowie P. zostali potępieni za uchybianie godności narodowej. Nie ma to na świecie jak wieś angielska dla tych, którzy tę wieś znają i nauczyli się ją kochać. Gdzież indziej znajdziesz takie delikatne a jednocześnie wyraziste zarysy wzgórz i dolin, taką ujętą w karby porządku gmatwaninę konturów, takie jelenie parki i niziny, zamki i okazałe domy, małe wioski i stare kościółki, farmy i stogi, i wielkie stodoły, odwieczne drzewa, jeziora i sadzawki, połyskujące wstęgi rzek, obsypane kwieciem żywopłoty, sady i kępy lasów, taką zieleń i tak przytulne oberże. Okolice wiejskie w innych krajach mają swoje przyjemne strony, nigdzie jednak nie znajdziesz podobnego urozmaicenia, zmieniającego się regularnie przez cały rok. Pikardia jest białoróżowa i rozkoszna w okresie kwitnienia drzew, Burgundia ma swój blask słoneczny, rozległe wzgórza i plątaninę winnic o powtarzającym się stale kolorycie; Italia — przydrożne kapliczki, kasztanowe i oliwne sady; w Ardenach masz wielkie lasy i wąwozy; Turenia, Nadrenia, Kampania z dalekim widokiem na Apeniny, południowe Niemcy ze swoją czystością, dobrobytem i górzystą okolicą pozostawiają trwałe wspomnienie swych uroków. Są jeszcze wzgórza i pola Wirginii, przypominającej Anglię, tylko większą i bardziej zaniedbaną, jest strojny pejzaż Nowej Anglii, trochę chłodny, ale subtelny jak mentalność jej mieszkańców, są skaliste drogi, wzgórza i lasy stanu nowojorskiego… Nigdzie jednak charakter i sceneria okolicy nie zmieniają się tak w zasięgu trzymilowego spaceru, żadna nie ma tak pełnego słodyczy światła ani takich: zmiennych chmur na niebie, żadna nie orzeźwia nas tak łagodnym, a silnym tchnieniem wiatru wiejącego od morza, jak nasza matka — Anglia. Dobrze czuli się trzej panowie P., gdy wędrowali po takim kraju i na pewien czas mogli zapomnieć, że nie mają w nim żadnego oparcia i że najlepsze swoje lata muszą spędzać na ciężkiej pracy za kontuarem, w dziurze podobnej do Port Burdock. Zapominali wtedy o stałych i przygodnych klientach, o wszystkim, i byli po prostu szczęśliwymi wędrowcami po świecie, gdzie wieje łagodny wietrzyk, gdzie śpiewają ptaki, a drzewa dają cień. Przybycie do oberży było zawsze ważnym momentem. W ich przekonaniu nikt nie brał ich za subiektów sklepowych; w oberży mogli spotkać piękną kelnerkę lub miłą starszą właścicielkę, czy jakiegoś — jak mówił Parsons — „typa z charakterem” pijącego przy ladzie. Najpierw odbywały się ważkie narady nad wyborem potraw, co kończyło się przeważnie na zimnym rostbefie i piklach albo na smażonej szynce z jajami i na limoniadzie mieszanej z piwem lub dwóch kuflach piwa i dwóch butelkach piwa jałowcowego, pieniącego się w olbrzymim brzuchatym dzbanku. Co za wspaniała chwila — stanąć z pańską miną w drzwiach oberży i patrzeć na świat: przed nimi kołyszący się szyld oberży, gęsi na zielonej łączce, sadzawka dla kaczek, czekający na pasażerów omnibus, wieża kościelna, śpiący kot, niebieskie niebo; z kuchni donosi się syczenie smażonego mięsa! Smakowity zapach wędzonego boczku! Tupot stóp kelnerki przynoszącej jedzenie; brzęk naczyń i stół już nakryty! Czysty obrus! „Gotowe, proszę pana!” albo: „Proszę panów do stołu!” O ileż to milsze niż: „Polly, ruszaj się!” „Uważaj, Polly”. Człowiek wchodzi. Siada. Zabiera się do jedzenia. — Czy chcesz chleba, człowieku? — Dobra! Człowieku, nie zabieraj całej skórki! Kiedyś, gdy jedli, zatrzymała się przy nich zwykła sobie, prosta dziewczyna w różowej wzorzystej sukience i zaczęła z nimi rozmawiać. Naśladując galanterię Parsonsa wszyscy trzej udawali, że są w niej namiętnie zakochani, więc zalecali się do niej i pytali, który z nich najwięcej się jej podoba; było widoczne, że któryś z nich naprawdę wpadł jej w oko, ale nie chciała im zdradzić, który. Trwało to tak długo, aż głos matki odwołał ją. Później, gdy już opuszczali oberżę, dziewczyna zaprowadziła ich w kąt ogrodu, nieśmiało podała im trzy żółtozielone jabłka i prosiła, żeby ją jeszcze którego dnia odwiedzili; potem uciekła i po chwili znów się ukazała; patrzyła za nimi z daleka i powiewała białą chusteczką, dopóki nie znikli za rogiem. Przez resztę dnia sprzeczali się, który z nich najwięcej jej się podobał, i w najbliższą niedzielę znów się tam wybrali. Nie zobaczyli jej jednak, a groźna mina matki nie zachęcała do pytań. Choćby Parsons, Platt i pan Polly dożyli stu lat, żaden z nich nie zapomniałby tej dziewczyny, gdy tak stała zaróżowiona, lekko uśmiechnięta, a jednak poważna, i odchylała gałęzie żywopłotu, trzymając w ręce jabłko… Któregoś dnia szli tak, trzymając się możliwie blisko brzegu morza, i zawędrowali wreszcie do Foxbourne, wysuniętego najdalej na wschód przedmieścia Brayling i Hampstead–on–the–Sea. Tego popołudnia Foxbourne wydało się panu Polly szczególnie miłym zakątkiem. Miało schludną, piaszczystą plażę, nie taką jak Port Burdock, gdzie zatoka pełna była błota, kamieni i odpadków węgla. Stało tam w rzędzie sześć kąpielowych kabin, a na promenadzie znajdowała się kryta hala, w której trzej panowie P. zasiedli po dobrym, choć kosztownym śniadanku, składającym się między innymi z selerów. Na wielu willach z werandami widniały tabliczki z napisem „do wynajęcia”; trzej panowie P. ucztowali w hotelu z wymalowanym na biało krużgankiem, strojnym wesoło w pelargonie. Ulica Główna ze starym kościółkiem w głębi tonęła w przyjemnej popołudniowej ciszy. — Doskonałe miejsce na interes — powiedział Platt ledwie widoczny spoza swojej wielkiej fajki. Słowa te utkwiły w pamięci pana Polly. Pan Polly nie był równie pociągającym młodzieńcem jak Parsons. Nie miał dźwięcznego głosu i w tym okresie chodził z rękami w kieszeniach i miał minę lekko zamyśloną. Wyspecjalizował się w slangu lub posługiwał się przestarzałą, zapomnianą angielszczyzną i do tego samego pobudzał Parsonsa. Dziwnie pociągały pana Polly sugestywne słowa i nowe, niezwykłe wyrażenia. Nauka w szkole dała mu słabe albo żadne pojęcie o tajemniczej sztuce angielskiej wymowy i pod tym względem odebrała mu wszelkie zaufanie do siebie samego. Jego nauczycielowi brak było znajomości naukowych zasad lub stosował je niekonsekwentnie. Nowe słowa czarowały pana Polly i napełniały go przerażeniem. Nie przyswoił ich sobie należycie, a nie mogąc ich uniknąć, pławił się w nich. Kierował się zasadą, by nie dać się zdezorientować przez ortografię, która co prawda nie była tu nieomylnym wskaźnikiem. Toteż unikał ogólnie używanych zdań i wyrazy wymawiał błędnie, ale w ten sposób, by nie posądzano go o ignorancję, ale raczej o fantazjowanie. — Parsons wsadził nos w taśmowca, w gęstego od soczystych słów taśmowca — powiedział kiedyś. — Co takiego? — nie zrozumiał Platt. — To taki elokwintny rapsodus. — Gdzie? — zapytał Platt. — Tu, w naszej budzie, człowieku. Czyta Carlyle’a między kocami i serwetami! Czyta głośno! Aż się cały zapienił! Miele i miele! Warto to zobaczyć. Zedrze sobie kiedyś skórę z języka. Udawał, że w jednej ręce trzyma książkę, a drugą z zapałem gestykulował parodiując rozentuzjazmowanego Parsonsa: „Toteż mimo wszystko każdy bohater musi czasem powracać do Rzeczywistości, a to gwoli stania twardo ponad przejawami życia, a zaś nigdy pod Śmiałbym się, żeby go tak zastał nasz stary — rzekł Platt. — Parsons nawet by nie usłyszał, jak zupełnie upił się tym czytaniem — roześmiał się’ pan Polly. — Mnie się to nigdy nie zdarzyło. Gorzej jeszcze, niż wtedy „Rabeluzem”. ROZDZIAŁ II DYMISJA PARSONSA Niespodziewanie i nagle Parsons został zwolniony z pracy. Zwolniono go w tak dziwnych i gwałtownych okolicznościach, że wywarło to na panu Polly głębokie wrażenie. Po latach jeszcze nie rozumiał tej sprawy i nie wiedział, po czyjej stronie była słuszność. Okres praktyki Parsonsa minął; został subiektem i dekorował wystawowe okna w dziale włókienniczym. Według własnej opinii dekorował je wspaniale. Mówił czasem: „Człowieku, moje stanowisko tutaj jest murowane, ponieważ umiem dekorować wystawę”. Gdy miewał w pracy jakiś zatarg, zwykł był twierdzić, że „Mały Puszek” — tak praktykanci w Bazarze nazywali pana Garvace’a, wspólnika i dyrektora administracyjnego — dwa razy się namyśli, zanim rozstanie się z jedynym człowiekiem w firmie, który z okna wystawowego, pełnego materiałów, potrafi zrobić coś, co ma swoją wymowę. Podobnie jak wielu kolegów–artystów padł ofiarą swych teorii. — Sztuka dekorowania okien wystawowych jest jeszcze w niemowlęctwie — mówił — tak, tak, tkwi jeszcze w powijakach. Symetria i sztywność jak na egipskim rysunku! Nie ma w tym za grosz radości. Wszystko — konwencjonalne. Okno wystawowe powinno zwracać uwagą przechodnia, przyciągać go, gdy je mija. To jasne jak słońce! Przyciągać! Tu głos jego zmienił się w ryk. — A czy przyciąga? Po krótkiej pauzie dziki pomruk: — Nnnie!! — On ma zupełnego kręćka — wzdychał pan Polly. — Mów dalej, człowieku. Chcemy jeszcze posłuchać! — Spójrzcie na wystawę z garderobą, dekorowaną przez starego Morrisona. Jest czyściutka, gustowna, poprawna, ale zapewniam was, że nudna! — Raz jeszcze krzyknął głośniej: — Nudna! — Nudna! — powtórzył jak echo pan Polly. — Po prostu poukładał rzędem sztuki materiału, wyglądające jak rząd pierzynek, tylko niektóre porozwijał jak należy. — Porządek i nuda jak w kościele — powiedział pan Polly. — Wystawowe okno powinno nas podniecać — mówił dalej Parsons — powinno wołać do przechodnia: „Stój i patrz!” Zamilkli na chwilę, a Platt obserwował go spoza pykającej fajki. — Rokokokjo — zrobił uwagę pan Polly. — Potrzebna nam jest nowa szkoła dekorowania wystaw sklepowych — powiedział Parsons nie zwracając uwagi na ten komentarz. — Nowa Szkoła! Szkoła Port Burdock! Pojutrze zmienię wystawę od strony ulicy Fitzallan. Tym razem będzie to prawdziwa zmiana. Albo przed oknem będą stały tłumy, albo wylecę stąd. Jeśli chodzi o ścisłość, obie przepowiednie sprawdziły się. Parsons mówił dalej tonem wyrzutu skierowanego do samego siebie: — Człowieku, byłem dotychczas zbyt skromny. Kryłem to w sobie. Nie doceniałem własnych możliwości. Tłumiłem w sobie wrzące rojne pomysły… Teraz już się to skończyło. — Skończyło się — przełknął ślinę pan Polly. — Tak jest, człowieku, skończyło się na dobre! Platt podszedł do pana Polly, który był zajęty sortowaniem pudeł z kołnierzykami: — Parsons urządza swoją „podniecającą” wystawę. — Jaką wystawę? — Tę, o której mówił. Polly przypomniał sobie. Sortował dalej pudła z kołnierzykami nie odwracając oczu od starszego subiekta, Mansfielda. Mansfielda odwołano właśnie do buchalterki i Polly jednym susem wymknął się na ulicę, szybko przebiegł obok wystawy z towarami włókienniczymi i wpadł z powrotem, do sklepu przez dział jedwabi. Nie mógł przystanąć na dłużej, ale wystarczyło jedno spojrzenie na plecy nieświadomego tej inspekcji Parsonsa, by odgadnąć jego bezgraniczne zadowolenie z samego siebie. Parsons zdjął z siebie żakiet i pracował z zapałem. Miał zwyczaj mocno dociągać paski kamizelki, co uwypuklało zapowiadającą się korpulentność jego młodzieńczych kształtów. Sapał z podniecenia, przeczesywał palcami czuprynę i znów pracował szybko, z gorliwością człowieka natchnionego. Dokoła jego stóp i kolan leżały szkarłatne koce, które nie były zwinięte ani rozwinięte, lecz — jeśli można tak określić — po prostu kłębiły się. A nad tym rozciągnięty w poprzek okna olbrzymi, nawinięty na wałek ręcznik z tabliczką, a na tabliczce wielkimi, czarnymi literami zuchwały napis: „PATRZCIE!” Zaledwie Polly wpadł do działu z jedwabiami i spotkał Platta, już się zorientował, że inspekcja jego trwała za krótko. — Czy obejrzałeś półki w głębi? — zapytał go Platt. Nie, pan Polly nie zdążył tego zrobić. Odpowiedział tylko: — To będzie coś zupełnie niezwykłego! — i nurknął krętym podziemnym przejściem do swego działu z galanterią męską. Za chwilę otworzyły się drzwi od ulicy i wszedł Platt z miną człowieka całkowicie pochłoniętego pracą. Minę tę przybrał, by usprawiedliwić się, że musi przejść właśnie tędy, i skierował się ku schodom prowadzącym nas w dół do magazynu. Po drodze wzniósł do góry oczy, szepnął do pana Polly: — Rany Boskie! — i znikł. Nieodparta ciekawość ogarnęła pana Polly. Czy ma się znów odważyć na przejście przez dział włókienniczy i zaryzykować jeszcze jeden wypad na ulicę? Dał nurka w kierunku drzwi wyjściowych. — Dokąd? — zapytał go Mansfield. — Tam… mały piesek… — mruknął pan Polly tonem wyjaśnienia, nie dbając o to, jak tamten to zrozumie. Parsons wart był tej powtórnej fatygi. Parsons był bogaty w pomysły! Tym razem Polly przystanął, żeby się dokładnie przyjrzeć. Parsons ułożył olbrzymi, asymetryczny stos puszystych białych i czerwonyc