Weber David - Schronienie 04 - Potezna forteca
Szczegóły |
Tytuł |
Weber David - Schronienie 04 - Potezna forteca |
Rozszerzenie: |
PDF |
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
[email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Weber David - Schronienie 04 - Potezna forteca PDF - Pobierz:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd pliku o nazwie Weber David - Schronienie 04 - Potezna forteca PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Weber David - Schronienie 04 - Potezna forteca - podejrzyj 20 pierwszych stron:
Strona 1
David
Weber
Potężna
Forteca
A Mighty Fortress
Przełożył
Robert J. Szmidt
Strona 2
Dla Bobbie Rice.
Czekaj tam na nas, Babciu. Tęsknimy za Tobą,
ale wszyscy - Sharon i dzieciaki, i ja -
kiedyś do Ciebie dołączymy.
Strona 3
Strona 4
Strona 5
Strona 6
WRZESIEŃ
ROKU PAŃSKIEGO 893
Strona 7
.I.
PLAC JASZCZURZY
MANCHYR
CORISAND
- Nie wiem jak wy, ale ja mam serdecznie dosyć tego smoczego gówna! - wykrzyknął
Paitryk Hainree z prowizorycznego podium dla mówcy, za jakie mu posłużyła cysterna
miejskiej straży pożarnej.
- Dranie! - rozległ się głos kogoś z tłumku zebranego przed tawerną.
Był wczesny środowy ranek i ta tawerna, jak wszystkie spelunki w Manchyrze i na
całym Schronieniu, została zamknięta do czasu, aż skończy się poranna msza. Słońce ledwie
wzeszło, wąskie uliczki nadal przypominały wąwozy cienia, lecz chmury w górze już
zapowiadały popołudniowy deszcz; zresztą nawet teraz panowała wysoka wilgotność.
I - jak zauważył Hainree - raczej nerwowa atmosfera. Tłum nie porażał wielkością,
właściwie przyszło mniej ludzi, niż liczył, a w dodatku połowa znalazła się tutaj wyłącznie z
ciekawości i po tych nie było widać zaangażowania. Jednakże ci, którzy byli już
zaangażowani...
- Pieprzeni mordercy! - rzucił ktoś inny.
Hainree pokiwał zamaszyście głową, starając się, aby każdy z rozzłoszczonych
gapiów rozpoznał ten gest. Z zawodu był wytwórcą srebrnej biżuterii, nie aktorem ani
mówcą, a już na pewno nie księdzem! Ale w ciągu ostatniego pięciodnia zyskał okazję do
skorzystania z doświadczenia i rad całkiem sporej liczby duchownych. Dowiedział się, jak
emisja głosu i „spontaniczna” mowa ciała wspomagają i wzmacniają przekaz - zwłaszcza gdy
ów przekaz ma swoje źródło w szczerej, palącej wściekłości.
- Tak! - zawołał w stronę ostatniego z krzyczących ludzi. - Cholerna racja, że to
mordercy, chyba że ktoś chce wierzyć temu kłamliwemu draniowi Caylebowi! - Machnął ręką
w wymownym geście pogardy. - Ależ oczywiście, że nie on to zrobił! Skądże, dlaczego
miałby zlecać zabójstwo księcia Hektora!...
Odpowiedział mu nowy gniewny chórek, tym razem dający wyraz czystemu
gniewowi, a nie czemuś równie sztucznemu jak słowa. Hainree uśmiechnął się dziko.
- Przeklęci rzeźnicy! - ryczał ktoś. - Mordercy księży! Heretycy!!! Nie zapomnimy
Strona 8
Feraydu!
- Tak! - Hainree pokiwał głową nie mniej żywiołowo niż przedtem. - Mogą sobie
mówić, co chcą... ten nasz nowy „arcybiskup” i jego biskupi... ale ja nie byłbym taki pewien
w sprawie drogiego Caylebowi „Kościoła Charisu”! Może niektórzy duchowni nadużywali
swojej władzy. Nikt nie chce w to wierzyć... bo ja nie chcę, a wy? Ale przypomnijcie sobie,
co arcybiskup Wyllym stwierdził w swoim raporcie na temat masakry w Feraydzie! Nie ma
wątpliwości, że Cayleb łgał w sprawie potworności pierwotnego ataku, i jest prawdą jak
cholera, że on i jego przydupasy kłamali, mówiąc, jaka to ich odpowiedź była „wyważona”!
Ale tak czy inaczej Kościół Matka przyznaje, że powieszeni księża... powieszeni bluźnierczo,
bez kościelnego procesu, przez własnych braci „arcybiskupa” Maikela, zważcie na moje
słowa... nie byli bez winy. Kościół Matka to przyznaje, a wielki wikariusz wymierza pokutę
wielkiemu inkwizytorowi za to, że do tego doszło! Czy macie wrażenie, że Kościołowi Matce
nie można ufać? Że nie radzi sobie z wewnętrznymi nadużyciami i korupcją? Że jedynym
wyjściem jest rzucenie wyzwania Kościołowi Boga Oczekiwanego? Pozbycie się hierarchów
wyświęconych przez samego Langhorne’a?
Rozległ się kolejny gniewny pomruk, lecz jak zauważył Hainree, temu jakby
brakowało mocy. Nieco go to rozczarowało, choć nie zdziwiło zbytnio. Mieszkańcy
Corisandu w większości nigdy nie czuli się osobiście zagrożeni przez zakusy Kościoła Boga
Oczekiwanego i Rycerzy Ziem Świątynnych. A już na pewno nie tak jak Charisjanie, gdy
odkryli, że tenże Kościół potępił całe ich królestwo i skazał na wypalenie ogniem i wycięcie
mieczem. A jeśli nawet nie cały Kościół, to przynajmniej ci, którzy nim rządzili.
Mimo to byłoby nieścisłością - i głupotą - twierdzić, że wśród Corisandczyków wcale
nie ma takich, co żywią zastrzeżenia wobec obecnych możnych Kościoła. Manchyr, było nie
było, znajdował się daleko od Ziem Świątynnych i Syjonu, a Corisandczycy jako ogół
niewątpliwie przejawiali większą niezależność w sprawach religii, aniżeli Inkwizycja czy
wikariat byłyby rade widzieć. Skoro już o tym mowa, wielu mieszkańców Corisandu straciło
synów, braci albo ojców podczas bitwy w cieśninie Darcos, a jak było powszechnie wiadomo,
bitwa ta stanowiła tragiczny skutek wojny, w której Corisand i jego sprzymierzeńcy mieli
działać jako zbrojne ramię Kościoła. Tych najbardziej ortodoksyjnych motywowała religijna
gorączka, pasja rozgrzana do białości i oślepiająca, przewyższająca wszystko inne. Jednakże
większość Corisandczyków nie miała aż tak gorących głów. Ich opozycja w stosunku do
Kościoła Charisu wynikała głównie z tego, że był to Kościół najeźdźców, ściśle w ich
odczuciu połączony z dynastią Ahrmahków, która zawładnęła ich księstwem, niewiele zaś
miała wspólnego z ortodoksją jako taką. Prawdę powiedziawszy, Corisand zamieszkiwali
Strona 9
także zwolennicy reform i ci z kolei mogli lgnąć do rozłamowego Kościoła.
Nie koncentruj się zbytnio na kwestii herezji, Paitryku, nakazał sobie w duchu
Hainree. Pozwól, aby ci, których ta sprawa rozpala, rozgorzeli samoistnie. Ojciec Aidryn nie
myli się w tej sprawie: ci są gorący i bez twojej pomocy. Zachowaj więc swoją iskrę na inne
drwa.
- Nie wątpię, że Bóg, jego apostoł Langhorne i archanioł Schueler zajmą się tym w
swoim czasie - rzekł na głos. - Albowiem to sprawa Boga i Kościoła Matki, i im ją
zostawiam! Lecz co się stanie poza Kościołem... co się stanie w Corisandzie albo tutaj, na
ulicach Manchyru... to już ludzka sprawa. Nasza sprawa! Bo człowiek musi wiedzieć, za
czym stoi, a kiedy już to wie, musi stać za tym murem, a nie machać rękami jak wiatrak i
narzekać, że powinno być inaczej...
Ostatnie słowo wymsknęło mu się na wpół falsetem, na wpół pogardliwym
prychnięciem i Hainree poczuł wzbierający w nim znów gniew.
- Hektor! - wrzasnął szczapowaty człowieczek z paskudnie kiedyś rozoranym, a teraz
zabliźnionym policzkiem.
Hainree wprawdzie go nie dostrzegł, ale od razu rozpoznał głos. I nic dziwnego. W
końcu Rahn Aimayl był jednym ze starszych czeladników w jego warsztacie, zanim inwazja
Charisu na Corisand doprowadziła go do ruiny, podobnie jak wielu innych rzemieślników
oblężonej stolicy; co więcej, Hainree na własne oczy widział, jak rozbita forma i strumień
roztopionego srebra ranią twarz Aimayla.
- Hektor! - powtarzał Aimayl raz po raz. - Hektor!
- Hektor, Hektor! - podchwycili inni, a ktoś, kto by akurat patrzył na mówcę, mógłby
pomyśleć, że ma przed sobą uśmiechającego się jaszczurodrapa.
- No! - podjął Hainree. - Cokolwiek mówić, nas jest znacznie więcej niż ich! I nie
wiem, co wy myślicie, ale moim zdaniem wcale nie wszyscy nasi wielcy panowie i
członkowie parlamentu chcą się podlizywać Caylebowi jak ta cała rada regencyjna! Może
trzeba by pokazać, że i my nie zamierzamy tego robić!
***
- Hektor! Hektor!
Sierżant Edvard Waistyn skrzywił się, gdy tłum naparł, a krzyki stały się głośniejsze i
groźniejsze. Nie miał kłopotu z rozróżnieniem słów, mimo że całkiem niedaleko rozdzwoniły
się majestatycznie dzwony katedry. Oczywiście niewykluczone, że z taką łatwością
zrozumiał, co skanduje tłum, dlatego że w minionych kilku pięciodniach nasłuchał się
niemało podobnych okrzyków.
Strona 10
Niestety nie zanosi się na to, abym w nadchodzących kilku pięciodniach miał
wysłuchiwać czegoś innego, pomyślał ponuro.
Sierżant, jeden ze snajperów-zwiadowców pierwszego batalionu trzeciej brygady
piechoty morskiej Charisu, leżał jak długi na dachu, badawczym wzrokiem wodząc po
wąskiej uliczce poniżej. Tłum płynący w dole nawet pomimo cienia rzucanego przez budynki
po obu stronach w jego oczach zdawał się wahać. Gniew ludzi był nieudawany i sierżant nie
wątpił, że wyruszyli przepełnieni szczerą wściekłością, teraz jednak w polu ich widzenia
pojawiała się kopuła katedry z dzwonnicami po bokach. Pomysł okazywania...
niezadowolenia przestał być sprawą odległej przyszłości. Dotyczył jak najbardziej
teraźniejszości, tutaj i w chwili obecnej, i mógł przynieść niemiłe konsekwencje przynajmniej
dla niektórych.
Aczkolwiek, pomyślał sierżant, nie sądzę, żeby to się miało rozejść po kościach.
Wyczuwam trwałe łamanie w stawach, a nawet artretyzm.
Czujnym wzrokiem omiatał powoli ciżbę składającą się z mężczyzn oraz chłopców
wymachujących pięściami i rzucających przekleństwa w stronę uzbrojonych w strzelby,
odzianych w tradycyjne stroje piechoty morskiej Charisu - to jest białe spodnie i granatowe
tuniki - żołnierzy, którzy otoczyli kordonem budynek katedry w Manchyrze. Strażnicy ci
tworzyli żywą granicę pomiędzy krzykaczami a innym tłumem - cichszym, szybszym,
poruszającym się po stopniach za nimi.
Jak dotąd żadna z tych sporadycznych „spontanicznych demonstracji” nie zakłóciła
spokoju świątyni ani przyległych terenów. Właściwie to Waistyn był zdziwiony, że jeszcze do
tego nie doszło, zważywszy, że „heretycki” Kościół Charisu dawał ludziom do ręki gotową
broń przeciwko charisjańskiemu okupantowi. Może więc w Corisandzie było więcej
niezadowolonych z istniejącego stanu rzeczy, gdy idzie o sprawy religijne, aniżeli sierżant
byłby skłonny przyznać przed najazdem? A może raczej nawet najbardziej zawzięty
buntownik dwa razy się zastanowił, zanim naruszył świętość Kościoła Matki?
Tak czy owak, ten tłumek wydaje się bardziej żądny przygód niż jego poprzednicy, z
przekąsem stwierdził w duchu sierżant.
- Zdrajcy! - Ten okrzyk jakoś zdołał się przebić przez monotonny zaśpiew, który tak
naprawdę był skandowanym bez końca imieniem zamordowanego corisandzkiego księcia. -
Mordercy! Zabójcy!
- Wynoście się! Wynoście się, ale to już, i zabierzcie ze sobą tego swojego „cesarza"
mordercę!
- Hektor! Hektor!
Strona 11
Krzyki stały się jeszcze głośniejsze, o ile w ogóle było to możliwe, i tłum począł
napierać znowu, jakby z większą pewnością siebie, zupełnie jak gdyby wywrzaskiwane
przekleństwa przepędziły precz wahanie ostatnich minut.
Szkoda, że nie ma tu generała Gahrvaia z jego ludźmi, zauważył w myślach Waistyn.
Jeśli sprawy przybiorą tak zły obrót, na jaki chyba się zapowiada...
Grupa zbrojnych w biało-pomarańczowych barwach straży arcybiskupiej maszerowała
miarowym krokiem ku katedrze, a głosy protestujących znowu przybrały na sile, gdy ci
dostrzegli białą sutannę oraz przewiązany biało-pomarańczową kokardą czepiec na głowie
człowieka idącego na czele kolumny.
- Heretyk! Zdrajca! - krzyknął ktoś. - Langhorne pozna swoich... i Shan-wei także!
Cudownie, skwitował w duchu Waistyn, krzywiąc się z niesmakiem. Nie mógł po
prostu wejść od tyłu, prawda? No, nie bądźże głupcem, Eduardzie... Oczywiście, że nie mógł!
Nie dziś!...
Sierżant potrząsnął głową. Zapowiadała się pyszna zabawa...
***
Na poziomie ulicy porucznik Brahd Tahlas, młody oficer dowodzący drugiego
plutonu kompanii alfa, miał podobne myśli jak stary sierżant weteran na stanowisku powyżej
niego. Szczerze mówiąc, były one o wiele jaśniej sformułowane z uwagi na bezpośrednią
bliskość stale nacierającego tłumu.
Oraz ciążącą na nim bezpośrednią odpowiedzialność.
- Nie mogę powiedzieć, aby to mi się specjalnie podobało, sir - mruknął plutonowy
Zhak Maigee.
Plutonowy był dwakroć starszy od Tahlasa, a w Królewskiej Piechocie Morskiej
służył od piętnastego roku życia. Od tamtej pory zwiedził mnóstwo egzotycznych miejsc i
zobaczył wiele rzeczy - czy też, jak czasem sam to ujmował: „Poznał wielu interesujących
ludzi... a potem ich zabił!". Jedno można było o nim powiedzieć z całą pewnością - wiedział,
co robi. To zazwyczaj czyniło zeń mile widzianego towarzysza, lecz w tym akurat momencie
przybrał wyraz skupionego, skoncentrowanego w całości na bieżącym problemie
doświadczonego podoficera. Był świadkiem sytuacji, która mogła się potoczyć w rozmaitych
kierunkach, ale na pewno w żadnym dobrym. Dlatego odezwał się ściszonym głosem, tak by
usłyszał go tylko Tahlas, który w odpowiedzi wzruszył ramionami.
- Ja też nie jestem zachwycony - przyznał również szeptem, nie mogąc się nadziwić
własnemu opanowaniu. - Jeśli macie jakiekolwiek sugestie, jak w cudowny sposób zachęcić
tych idiotów do zniknięcia, jestem na nie otwarty.
Strona 12
Pomimo powagi położenia Maigee parsknął. Lubił swego młodego przełożonego,
któremu nie można było odmówić tego, że ma mocne nerwy. Zapewne z ich powodu został
wyznaczony na obecne stanowisko przez majora Portyra.
- Cóż, sir, w tej akurat chwili nic mi nie przychodzi do głowy. Zastanowię się jeszcze i
jeśli na coś wpadnę, natychmiast pana zawiadomię.
- Świetnie. Tymczasem miej oko na tych tam obok latarni. - Tahlas machnął lekko
ręką, wskazując grupkę mężczyzn, o których mu chodziło. - Przyglądam im się od dłuższej
chwili. Większość tych idiotów to zwykłe mąciwody i hołota, jakiej można by się
spodziewać, ale nie ci tam.
Maigee przypatrzył się wskazanej przez Tahlasa grupce Corisandczyków i w duchu
przyznał przełożonemu rację. Ci konkretni mężczyźni ani nie stali na czele tłumu, ani nie
czaili się gdzieś z tyłu. Wydawali się jednak podejrzanie... zwarci. Jakby byli grupą samą w
sobie, a nie częścią tłumu. Przyglądali się otaczającym ich ludziom z natężeniem
odbiegającym od tego, które można było dojrzeć w oczach pozostałych. Niektórzy z
protestujących odwzajemniali te spojrzenia. Zupełnie jakby... czekali na coś. Bądź też czegoś
się spodziewali.
***
Straż kościelna zbliżyła się jeszcze bardziej i Waistyn nie mógł nie zauważyć, że tłum
zrobił się agresywniejszy. Głośniejszy stać się już nie mógł, więc zamiast tego jął rzucać
przekleństwami i obelgami o wyraźnym, niedwuznacznym religijnym zabarwieniu, które
dołączyły do ciągłego zaśpiewu będącego powtarzanym bez ustanku imieniem księcia
Hektora.
- No dobra, chłopaki - rzekł sierżant spokojnie do reszty snajperów-zwiadowców,
którzy zajmowali z nim pozycje na dachu. - Sprawdźcie spłonki, ale niech mi żaden nawet
okiem nie mrugnie bez rozkazu.
Odpowiedział mu cichy chór potwierdzeń, na co Waistyn chrząknął z aprobatą, ani na
moment nie odrywając spojrzenia od ulicy w dole. Wbrew własnemu napomnieniu nie
martwił się, że któregoś z jego chłopców zaświerzbi palec spragniony zetknięcia ze spustem.
Ci ludzie byli zaprawionymi w boju żołnierzami piechoty morskiej i wszyscy wysłuchali słów
majora Portyra, który wyraził się jasno - można by nawet rzec: boleśnie jasno. Ostatnie, czego
było im trzeba, to otwarcie ognia do „nieuzbrojonego tłumu” cywilów na ulicach stolicy
Corisandu. No, może przedostatnie... Waistyn był prawie pewien, że jeszcze gorzej zostałby
odebrany nieszczęśliwy wypadek arcybiskupa Klairmanta. Właśnie po to tkwił na dachu ze
swoim oddziałem - aby zapobiec takiej ewentualności.
Strona 13
Problem w tym, że jeśli nie zaczniemy strzelać w tym samym momencie, gdy ktoś
znajdzie się w odległości strzału od hierarchy, możemy być ździebko spóźnieni, zwłaszcza gdy
idzie o tę część z zapobieganiem, pomyślał kwaśno sierżant.
***
- Bluźniercy! - krzyknął Charlz Dobyns, grożąc pięścią nadchodzącej straży
arcybiskupiej. Głos mu się łamał, do czego niestety miał tendencję w stresujących sytuacjach,
ale oczy wciąż lśniły podnieceniem.
Gwoli szczerości, Charlz tak naprawdę nie opowiadał się jakoś szczególnie silnie po
żadnej ze stron w idiotycznym jego zdaniem konflikcie z „Kościołem Charisu”. I bynajmniej
nie sam wpadł na pomysł, co będzie krzyczał - podpowiedział mu to kolega jego starszego
brata, Rahn Aimayl. Lecz nie on jeden wykrzykiwał właśnie to słowo. Co najmniej sześć
osób w tłumie, w większości rówieśnicy Charlza, również wrzeszczeli: „Bluźniercy!”, tak jak
im kazano, gdy tylko w polu widzenia pojawiał się arcybiskup Klairmant.
Sądząc z reakcji otaczających ich ludzi, Rahn nie mylił się, zapewniając, że oskarżenie
o bluźnierstwo okaże się niezwykle skuteczne.
Charlz osobiście nie był do końca pewien, co dokładnie znaczy „bluźnierstwo” - jeśli
nie liczyć razów zbieranych od matki, tłukącej go, ilekroć niepotrzebnie odwoływał się do
imienia Langhorne’a. Nie rozumiał zupełnie, czym doktryna Charisjan może się różnić od tej
obowiązującej w reszcie Kościoła. Żaden był z niego ksiądz i nie zamierzał udawać, że jest
inaczej. Mimo to nawet jemu przychodziła z trudem wiara w orgie na ołtarzach i ofiary z
dzieci. Rozsądek podpowiadał mu, że gdyby coś takiego działo się tutaj, w katedrze, wszyscy
by o tym wiedzieli, a jak na razie nie spotkał nikogo, kto byłby naocznym świadkiem
podobnych wydarzeń. Ani nawet nie słyszał o tym od kogoś, komu ufałby w sprawie tak
prostej jak pogoda za oknem.
Co do reszty, jego zdaniem cały ten nowy „Kościół’' może i miał trochę racji. Jeśli
bowiem choć ćwierć z tego, co niektórzy gadali o tak zwanej Grupie Czworga, było prawdą,
łatwo dało się zrozumieć, że ten czy ów mógł się wściec na jej członków. Ale to także nie
miało znaczenia. Byli przecież wikariuszami, a z tego co widział Charlz, słowo wikariuszy
stanowiło prawo. On więc na pewno nie zamierzał przeciw nim występować. Jeśli chciał to
robić kto inny, wolna droga; Charlz wiedział, że całkiem sporo Corisandczyków zgadza się z
Charisjanami. Po prawdzie, nawet w tej chwili znacznie więcej ludzi znajdowało się
wewnątrz katedry niż przed nią.
Skoro już o tym mowa, rodzona matka Charlza była gospodynią na plebanii u Świętej
Kathryn, a on doskonale wiedział, gdzie rodzicielka jest teraz. W ostatnich pięciodniach
Strona 14
nasłuchał się, że nawet ojciec Tymahn coraz bardziej się skłania ku temu nowemu Kościołowi
Charisu.
Jednakże i to właściwie się nie liczyło w wypadku Charlza. Na ogół podzielał
matczyny respekt dla ojca Tymahna, ale tym razem uważał, że matce umyka sedno sprawy.
Albowiem wcale nie chodziło o doktrynę ani o to, kto tu w Manchyrze nosi arcybiskupi
czepiec... czy też nie chodziłoby o to, kto nosi ten czepiec, gdyby człowiek ów nie przysiągł
wierności zarówno Kościołowi, jak i Imperium Charisu, aby go dostać!
Nie w tym rzecz, że Charlz był fanatycznym patriotą. W Corisandzie w ogóle nie było
tak znów wielu patriotów, przynajmniej w rozumieniu obywateli nieistniejącej od tysiąclecia
Federacji Terrańskiej. Lojalność na Schronieniu - może z wyjątkiem dwu krain, Charisu i
Siddarmarku - ograniczała się do hołdów składanych najbliższemu baronowi, hrabiemu czy
księciu. No, może jeszcze władcy takiemu czy innemu. Nigdy jednak nie dotyczyła narodu
czy czegoś takiego jak państwo. Młody Charlz na przykład uważał się po prostu za
Manchyrczyka, mieszkańca miasta Manchyr, a dopiero potem za poddanego księcia
Manchyru. A gdy Hektor zasiadał na tronie, również za członka społeczności Corisandu.
Poza tym Charlz nigdy nie zastanawiał się głębiej nad zależnościami, w jakie jest
uwikłany, a już na pewno nie robił tego przed inwazją Charisu. Co więcej, nie orientował się
za dokładnie, co sprowokowało wrogość między Corisandem i Charisem. Na jego
usprawiedliwienie można powiedzieć, że miał zaledwie szesnaście lat wedle rachuby
Schronienia (to jest czternaście i pół, licząc wedle rachuby stosowanej na od dawna
wyludnionej Ziemi), i nie orientował się w wielu sprawach. Nie miał jednak wątpliwości co
do tego, że Corisand został zaatakowany, że miasto, w którym żył, znalazło się w stanie
oblężenia, że armia Corisandu poszła w rozsypkę, i wreszcie że książę Hektor - jedyny
wyrazisty (przynajmniej dla niego) symbol corisandzkiej tożsamości i jedności - zginął
zamordowany.
Tyle wystarczyłoby do zdenerwowania każdego, prawda?
A jednak gdyby cokolwiek zależało od niego, byłby skłonny machnąć ręką, spuścić
głowę i trzymać kciuki, żeby wszystko się ułożyło. Tymczasem nic od niego nie zależało. A
w Manchyrze nie brakowało mieszkańców, którzy wcale nie zamierzali machać ręką ani
spuszczać głowy - i to właśnie ci stawali się coraz głośniejsi i coraz bardziej natarczywi.
Nawet Charlz zdawał sobie sprawę, że wkrótce ludzie zaczną stawać po którejś ze stron, a
kiedy do tego przyjdzie, on nie będzie miał kłopotu z wyborem. Jakakolwiek była przyczyna
waśni między Corisandem i Charisem, Charlz nie chciał, aby jacyś szmatławi obcokrajowcy
wtykali patyki w gniazdo szerszeni w jego mieście rodzinnym.
Strona 15
(Bo to, że byli szmatławi, nie ulega kwestii, prawda? Przecież wszyscy obcokrajowcy
są szmatławi!)
- Bluźniercy! - zakrzyknął więc ponownie Charlz.
- Bluźniercy! - usłyszał okrzyk kogoś innego.
Nie rozpoznał głosu. Zupełnie obcy ludzie podchwytywali zawołanie wojenne Charlza
i jego przyjaciół. Chłopak wyszczerzył wszystkie zęby w uśmiechu, sięgnął pod tunikę i
dotknął krótkiej ciężkiej pałki, którą trzymał zatkniętą za pasem.
***
- Dosyć tego!
Ku zdziwieniu Paitryka głos młodego charisjańskiego oficera sprzed katedry przebił
się ponad okrzyki wzburzonego tłumu. Hainree pomyślał, że z pewnością pomogła mu w tym
skórzana tuba do mówienia, aczkolwiek nie zaszkodziło także to, że oficer był szkolony do
wydawania rozkazów na polu bitwy, gdzie raczej rzadko bywa cicho.
Jeszcze większe jego zdziwienie wzbudził fakt, że pierwsze szeregi tłumu - nie, nie
tłumu, poprawił się w myślach Hainree, nie bójmy się używać mocnych słów - zatem pierwsze
szeregi nie tłumu, tylko motłochu jakby się zawahały. Oczy Paitryka najpierw się rozszerzyły,
a potem zaraz ponownie zwęziły, gdy zrozumiał powód tego wahania. Owszem, Charisjanin
podniósł głos, aby dać się usłyszeć, lecz nie dobył z siebie ryku słusznego gniewu. Nie... Już
prędzej okazał rozdrażnienie. Jego mowa ciała też nie świadczyła o bojowym nastawieniu.
Oficer trzymał jedną dłoń wspartą na biodrze i w sumie wyglądał tak, jakby zabijał czas,
stojąc na stopniach katedry.
Hainree uznał, że młody oficer przypomina raczej poirytowanego belfra aniżeli
żołnierza oko w oko z wrogim tłumem.
- Jest środa rano! - ciągnął Charisjanin. - Powinniście się wstydzić! Skoro sami nie
jesteście w kościele, przynajmniej pozwólcie innym dojść na mszę w spokoju!
- A co ty tam wiesz o mszach, heretyku! - odkrzyknął ktoś, niewykluczone, że
Aimayl.
- Wiem dość, żeby nie rzucać kamieniami przez okna katedry - wciąż podniesionym
tonem odparł Charisjanin, po czym wzdrygnął się ostentacyjnie. - Nawet nie chcę myśleć, co
by mi zrobiła matka, gdyby dowiedziała się o czymś takim.
Parę osób zaskoczyło Paitryka - i zapewne samych siebie też - wybuchając śmiechem.
Inni tylko sarknęli, ale znaleźli się również tacy, co wznowili nieprzyjazne okrzyki na widok
arcybiskupa Klairmanta wchodzącego do katedry za plecami żołnierzy piechoty morskiej.
- Rozejdźcie się! - kontynuował Charisjanin głosem nieomal miłym, zabarwionym
Strona 16
raczej rezygnacją aniżeli złością. - Skoro już musicie dać czemuś wyraz, zróbcie to gdzie
indziej i w inny dzień, nie boży. Nie chcę widzieć żadnych ofiar przy środzie. Właściwie
mam rozkaz zapobiec rozlewowi krwi za wszelką cenę. Ale mam też rozkaz zapewnienia
ochrony katedrze i znajdującym się w niej ludziom. Jeśli więc będę musiał wybierać, nie
powstrzymam się przed zranieniem kogoś z was.
Głos Charisjanina wyraźnie stwardniał; oficer starał się kierować rozsądkiem, lecz
poznać było, że jego cierpliwość jest na wyczerpaniu.
Hainree obrzucił wzrokiem twarze czterech czy pięciu osób, które stały najbliżej
niego. Jeden z mężczyzn uniósł brew i ledwie zauważalnie skinął głową w stronę, z której
przyszli, a Paitryk odpowiedział lekkim potaknięciem. Osobiście nie bał się wdać w bójkę z
żołnierzami piechoty morskiej, jednakże ojciec Aidryn jemu zlecił kierowanie ruchem
antycharisjańskiego oporu. Ów ruch oporu być może będzie potrzebował męczenników w
przyszłości, lecz jeszcze bardziej przydadzą mu się przywódcy. Tak, ci ostatni będą
zdecydowanie bardziej potrzebni.
I Mężczyzna z uniesioną brwią skinął ponownie, po czym odwrócił się i jął sobie
torować drogę na czoło nagle znieruchomiałego tłumu. Hainree przez moment odprowadzał
go wzrokiem, a następnie sam z kilkoma innymi zaczął się wycofywać w przeciwną stronę.
***
Niech mnie diabli, jeśli temu, chłopakowi się nie uda, pomyślał z podziwem
plutonowy Maigee.
Plutonowy jeszcze przed chwilą nie postawiłby złamanej marki harchońskiej na to, że
porucznik Tahlas zdoła namówić motłoch do rozejścia się i powrotu do domów, tymczasem
jego słowa o dniu bożym najwyraźniej zrobiły swoje. Maigee spodziewał się raczej ostrej
retorty, zważywszy na ponawiane okrzyki „Bluźniercy!” i „Heretycy!”, wszelako porucznik
chyba lepiej odczytał nastroje tłumu.
- Wracajcie do domów - mówił porucznik Tahlas coraz łagodniejszym tonem, w miarę
jak ciżba się przerzedzała i mógł przestać krzyczeć. - Rozejdźcie się, zanim komukolwiek
stanie się krzywda. Nie życzę nikomu z was źle. Skoro już o tym mowa, wierzcie czy nie,
cesarz Cayleb także nie życzy źle nikomu z was. Ani arcybiskup Klairmant. Ani, do Shan-
wei, jeśli zechcecie wybaczyć mój język, nie chce tego Bóg. Dlaczego nie mielibyście
uszczęśliwić wszystkich wymienionych osób, spokojnie się rozchodząc?
***
Charlz Dobyns skrzywił się, czując, że nastrój otaczającego go tłumu ulega zmianie. Z
jakiegoś powodu nie tego się spodziewał. Ów charisjański oficer - Charlz nie znał się na
Strona 17
insygniach wojskowych, nie potrafił więc określić jego stopnia - powinien szaleć z
wściekłości i wrzeszczeć na nich. Grozić im, jasno dając wyraz swojej pogardzie dla
Corisandczyków. A już na pewno nie przemawiać w ten sposób ani przekonywać ich
namiętnie. Coś takiego - nawet jeśli nie do końca szczere - było nazbyt diaboliczne, aby dało
się w to uwierzyć.
Mimo to Charlz nie pozostał całkiem obojętny na argumenty Charisjanina. Było wiele
racji w tym, co powiedział o dniu bożym. Natomiast wzmianka o matce... cóż, przypomniała
Charlzowi o jego własnej matce i o tym, co mu zrobi, jak się dowie, gdzie był w czasie, kiedy
powinien uczestniczyć we mszy.
Nie mógł wiedzieć, co myślą inni ludzie, ale czuł wyraźnie, że z tłumu jakby uchodzi
para i że ciżba traci impet, który przywiódł ją aż pod katedrę. Niektórzy - nie wyłączając
kolegów Charlza - nadal pokrzykiwali, lecz ich głosy nie były już tak zapalczywe jak
przedtem. Zdawały się cieńsze, a krzyki odosobnione, jakby krzyczących nagle opuściła
pewność siebie. Charlz zdjął rękę z pałki pod tuniką i ze zdumieniem stwierdził, że czuje
raczej ulgę niż żal z powodu takiego obrotu spraw.
Zaczął się odwracać, ale zaraz zamarł z szeroko otwartymi oczami, gdy zobaczył, co
wyjmuje spod tuniki mężczyzna idący dotąd za nim.
Charlz nigdy jeszcze nie widział żadnego egzemplarza skałkówki, którą niedawno
wprowadzono do wyposażenia corisandzkiej armii, niemniej bez trudu się domyślił, na co
patrzy. Broń była krótka i masywna - oberżnięto jej kolbę i upiłowano lufę, by całość miała
tylko kilka stóp długości. Nadal jednak wyglądała na większą i mniej poręczną od pistoletów
używanych przez gwardię cesarską, a już z pewnością nie było jej łatwo ukryć, jednakże
zamek skałkowy, który umieszczono w miejscu pierwotnego lontu, nie wymagał mozolnego
krzesania ognia i podpalania. Charlz pojął to w okamgnieniu, ze spokojem rozważając stronę
techniczną zagadnienia.
Przyglądał się jak skamieniały unoszeniu broni. Lufa dźgnęła w ramię innego
młodzieńca, niespełna rok starszego od Charlza i stojącego tuż obok. Chłopak drgnął
zaskoczony, odwrócił głowę i spojrzał prosto w otwór lufy zasłaniający mu pole widzenia... w
tej samej chwili, gdy człowiek trzymający broń pociągnął za spust.
***
Nagły huk wystrzału zaskoczył wszystkich, nawet doświadczonych podoficerów,
takich jak Waistyn i Maigee. Raczej nie powinno tak się stać, jednakże zauważalny sukces
porucznika Tahlasa przy opanowaniu tłumu uśpił także ich czujność, przynajmniej w pewnej
mierze.
Strona 18
Mężczyzna trzymający muszkiet wybrał sobie na cel porucznika piechoty morskiej
Charisu. Na szczęście dla Brahda Tahlasa broni niedoszłego zabójcy nie dało się nazwać
instrumentem precyzyjnym. Był to muszkiet starego typu z niezwykle krótką lufą,
załadowany prochem tradycyjnym, a nie ziarnistym. Prawie ćwierć wolno się palącego,
anemicznego ładunku została zużyta, zanim pozostała część wytrysnęła z lufy w ogromnej
oślepiającej chmurze, natomiast trajektorię pocisku można było określić wyłącznie jako
nieskoordynowaną.
Pechowy młodzian, który patrzył w otwór lufy w chwili wystrzału, zaryczał z bólu,
gdy eksplozja poważnie oparzyła mu twarz. Zachwiał się i zatoczył do tyłu, zasłaniając
uszkodzone oczy, podczas gdy parę osób stojących przed nim także zakrzyknęło z bólu, kiedy
płonące płatki prochu wypalały na ich karkach tak zwany tatuaż górnika. Jeden wyjątkowy
pechowiec poczuł, jak włosy zapalają mu się na głowie, padł na kolana i jął obiema rękami
gasić ogień, nie przestając drzeć się wniebogłosy.
Charlz Dobyns, który stał na tyle daleko od strzelającego, że uszedł z tej przygody
zaledwie osmalony, odwrócił się szybko, by spojrzeć na niedoszłą ofiarę.
***
- Szlag!
Porucznik Tahlas nie miał pewności, czy plutonowy Maigee w ogóle był świadom
tego, że się odezwał. Rzucone przezeń pojedyncze słowo zostało wypowiedziane tonem
niemal konwersacyjnym. Z tymże w tej sytuacji nie robiło to większej różnicy.
Był natomiast prawie pewien, że strzelec celował w niego, ale chybił. Kula muszkietu
trafiła prosto w pierś jednego z szeregowych, tego, który stał jakieś cztery stopy na prawo.
Gdy żołnierz padł na ziemię, łapiąc się za zakrwawiony nagle przód tuniki, porucznik
uświadomił sobie coś jeszcze. Rozkazy majora Portyra nie pozostawiały wątpliwości w
kwestii, co Tahlas ma uczynić w razie, gdyby padł strzał albo ktoś próbował użyć ostrego
narzędzia przeciwko członkowi jego oddziału.
- Bagnet na broń! - usłyszał własny rozkaz i zobaczył las ostrzy, gdy podwładni go
posłuchali.
Zobaczył również, że wiele osób w tłumie cofnęło się nagle na widok długich,
lśniących bagnetów jak gdyby wyskakujących z końców strzelb jego żołnierzy. Jednakże
tylko niektórym udało się cofnąć, reszta natknęła się na mur z ciał ludzi stojących za nimi.
Albowiem nie wszyscy zareagowali obawą, byli też tacy, co szczerząc się okrutnie, dobywali
pałek, które dotąd mieli schowane pod tunikami. Pierwsze szeregi tłumu zwarły się, tworząc
jednolitą ścianę. Wszystko wskazywało na to, że są gotowe do walki.
Strona 19
Na razie, pomyślał ponuro porucznik Brahd Tahlas. Na razie...
Przeniósł spojrzenie na zakrwawionego szeregowca i zacisnął szczęki, a w jego
oczach pojawiła się hardość niespotykana u osób tak młodych wiekiem. Naoglądał się dość
umierających w przełęczy Talbor. Odwrócił wzrok i patrząc prosto na plutonowego, rzucił
głosem, który zabrzmiał niczym kute żelazo:
- Plutonowy Maigee, oczyścić tę ulicę!
.II.
MAIKELBERG
KSIĘSTWO EASTSHARE
CHISHOLM
- Zatem - rzekł sir Kynt Clareyk, generał armii Imperium Charisu, niegdysiejszy
brygadier piechoty morskiej, niedawno pasowany na rycerza i obdarzony tytułem szlacheckim
barona Zielonej Doliny, nalewając wina do kielicha gościa - co o tym sądzisz, seijinie?
- O czym. panie? - zapytał łagodnym głosem wysoki, szafirowooki kapitan gwardii
cesarskiej odziany w czerń i złoto dynastii Ahrmahków.
Sięgnął po kielich i z uznaniem pociągnął łyk. Clareyk zawsze gustował w dobrych
trunkach i to się nie zmieniło wraz z jego awansem. W ogóle były komandos niewiele się
zmienił, z tego co widział Merlin Athrawes. Generał był tym samym kompetentnym oficerem
jak zawsze, gotowym zakasać rękawy i wziąć się do dzieła. Namiot, w którym właśnie
siedzieli, podczas gdy na zewnątrz padał lodowaty jesienny deszcz, siekąc teoretycznie
nieprzemakalną płócienną powłokę, był tego dowodem. Pojutrze wypadała pierwsza rocznica
ślubu Cayleba i Sharleyan, a co za tym idzie ich wspólnego panowania i utworzenia Imperium
Charisu, co zmusiło Merlina do porównania w myślach zimna i wilgoci królujących poza
namiotem barona Zielonej Doliny z jaskrawym słońcem, tropikalnym upałem i kolorowymi
kwiatami tamtego weselnego dnia.
Różnica bardzo rzucała się w oczy, a baron Zielonej Doliny, choć dzierżył najniższy
arystokratyczny tytuł, i to najkrócej ze wszystkich szlachetnie urodzonych w cesarstwie
(mówiąc ściśle, trwało to niecałe cztery pięciodnie), całkiem jawnie był faworyzowany przez
parę cesarską. Tak jawnie, że został ściągnięty z powrotem do Chisholmu z dopiero co
podbitego (mniej lub bardziej) Corisandu. Wziąwszy to wszystko pod uwagę, można by
Strona 20
sądzić, że ktoś taki postara się o solidną kwaterę w pobliskim mieście zwącym się
Maikelberg, zamiast wylądować pod przeciekającym płótnem w początkach zimy.
I to północnej zimy, dodał w duchu Merlin, zerkając na powiększającą się plamę w
rogu namiotu, gdzie sufit z teoretycznie nieprzemakalnego płótna nie zdołał się oprzeć
ulewie. Tak czy siak, to człowiek z południa, któremu zima na północy na pewno nie
przypadnie do gustu. Deszcze są wystarczająco złe, ale to jeszcze nie koniec. Wkrótce,
nadejdą śniegi, auć!
Seijin doskonale rozumiał, że to właśnie jest prawdziwym powodem, dla którego
baron Zielonej Doliny zamieszkał w namiocie zamiast w luksusowym miejskim domu czy
nieco mniej komfortowym pokoju w którejś z bardziej szanowanych oberż Maikelbergu.
Całkiem sporo innych byłych charisjańskich komandosów miało spędzić zimę w Chisholmie
w warunkach daleko odbiegających od ideału, więc baron Zielonej Doliny ani myślał
wyprowadzać się ze swego namiotu, zanim jego ostatni podwładny znajdzie się w suchym i
ciepłym miejscu w jednym z naprędce wznoszonych baraków.
- O czym? - powtórzył generał, odchylając się na oparcie polowego krzesełka
ustawionego obok żelaznego piecyka, który robił co mógł (i na razie odnosił sukces w tej
mierze), aby utrzymać w namiocie przyjemną temperaturę. - Ach tak, no cóż, popatrzmy... O
co też ja mogłem pytać... Hmmmmm...
Zmarszczył czoło, ostentacyjnie okazując zamyślenie, drapał się po brodzie ze
zmrużonymi oczami, dopóki Merlin nie zachichotał cicho. Na Schronieniu nie było wielu
ludzi, którzy czuli się w obecności przerażającego seijina na tyle swobodnie, aby pozwolić
sobie na żarty, tym bardziej więc Merlin cenił tych, co nie tracili przy nim poczucia humoru.
- Dobrze, już dobrze! - przyznał się do porażki z uśmiechem, zaraz jednak spoważniał.
- Prawdę powiedziawszy, jestem pod sporym wrażeniem. Wraz z księciem Eastshare’em
przeprowadzasz proces integracji sprawniej i szybciej, niż ich cesarskie moście
przewidywały. Odniosłem tez wrażenie, że generalnie odpowiadają wam zależności rodzące
się w ramach dowództwa?
Na tak zadane pytanie baron Zielonej Doliny prychnął.
- Spodziewałem się po tobie nieco bardziej wizjonerskiego komentarza, Merlinie -
rzekł. - I jeśli mam być szczery, zdziwiło mnie, że jego wysokość uznał, że trzeba przysłać cię
osobiście, abyś przekonał się o wszystkim na własne oczy, że tak powiem.
Merlin zdołał się powstrzymać przed grymasem, mimo iż ostatni komentarz zakrawał
na zniewagę. Z drugiej strony był całkiem racjonalny, szczególnie że baron Zielonej Doliny
należał do stosunkowo niewielkiej grupy osób wiedzących, iż seijin jest czymś znacznie