Somoza Jose Carlos - Przynęta
Szczegóły |
Tytuł |
Somoza Jose Carlos - Przynęta |
Rozszerzenie: |
PDF |
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
[email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Somoza Jose Carlos - Przynęta PDF - Pobierz:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd pliku o nazwie Somoza Jose Carlos - Przynęta PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Somoza Jose Carlos - Przynęta - podejrzyj 20 pierwszych stron:
Strona 1
Strona 2
José Carlos Somoza
PRZYNĘTA
El cebo
przełożyła Agnieszka Rurarz
Strona 3
Dla Diega Jimeneza
i Margi Cueto
Strona 4
Świat jest teatrem, aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają.
WILLIAM SHAKESPEARE
Jak wam się podoba
tłum. Stanisław Barańczak, Poznań 1993, W drodze, akt II, scena 7
Strona 5
SPIS TREŚCI
Strona tytułowa
Dedykacja
Cytat
Prolog
I - Rozpoczęcie
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
II - Antrakt
22
23
24
25
26
27
28
29
Strona 6
30
31
III - Finał
32
33
Epilog
Od autora
Przypisy
Strona 7
Prolog
Ibiza, trzy miesiące wcześniej
Maska zdawała się patrzeć na dziewczynę złośliwie. Była to jednak
tylko etniczna wyrzeźbiona w drewnie dekoracja, wisząca na ścianie. Nieco
dalej wisiała druga, identyczna. Dziewczyna zwróciła na nie uwagę, gdy
poproszono ją, by odwróciła się bokiem. Mówiła tylko osoba siedząca na
krześle. Ta z tyłu milczała.
- A teraz proszę zdjąć bluzkę.
Chociaż prośba wypowiedziana została życzliwie, dziewczyna
pomyślała, że chcąc pokazać, iż umie wzbudzać zainteresowanie, może zbyt
szybko pozbyła się butów i spodni. Rozpięła bluzkę już wcześniej, teraz
więc zsunęła najpierw jeden rękaw, potem drugi, pozwalając im opaść aż
do nadgarstków. Nie miała na sobie biustonosza, jej drobne piersi ledwie
rysowały się na szczupłej sylwetce klasyfikującej się między chudością a
anoreksją. Majtki, maleńki trójkącik, były czarne, jak reszta garderoby.
Świadomie wybrała ten kolor, aby tworzył kontrast z mleczną barwą skóry
i krótkimi jasnymi włosami w platynowym odcieniu. Z subtelnym
wyglądem nieco kłóciły się pełne zmysłowe wargi, a przede wszystkim
opuchnięte powieki - świadectwo pracy po nocach i nadmiernych ilości
wypitego alkoholu.
Położyła bluzkę na tym samym krześle co wcześniej spodnie, i wróciła
na środek zaimprowizowanej sceny. Kilka oślepiających reflektorów ledwie
pozwalało jej dostrzec cokolwiek więcej niż owe dwie maski na ścianie po
lewej stronie i wycelowany w nią obiektyw kamery wideo. Głos osoby
siedzącej za kamerą był delikatny, miły, bardzo wyraźny.
- Obróć się dookoła, proszę.
Spełniając polecenie, odezwała się, by wypełnić pełną napięcia ciszę.
- Dobrze?
Strona 8
- Tak, spokojnie.
Była spięta. Oczywiście, że była, choć nieustannie wmawiała sobie, że
jest inaczej. Nie chodzi o to, że brakowało jej doświadczenia w tego rodzaju
sesjach, wcale nie. „Leni” albo Olena Gusiewa, jak stało w jej wymiętym
paszporcie z koszmarną fotografią odciśniętą z boku, jak obelga, lat
dwadzieścia cztery, często pozowała przed kamerą, niejednokrotnie mając
na sobie mniej bielizny niż teraz. Winę ponosił Karl, berliński fotograf,
który wyciągnął ją z rodzinnego Kijowa i przywiózł na Ibizę. Mieszkali
razem przez trzy lata, zanim ją ostatecznie porzucił, ale przez ten czas
zmontował jej fantastyczne portfolio, które umieściła na swojej stronie
internetowej i które demonstrowała we wszystkich agencjach hiszpańskich
i zagranicznych, jakie według niej mogłyby zainteresować się jej osobą.
Chwilowo pracowała jako kelnerka w jednej z ibizańskich dyskotek, była
jednak pewna, że jej los się odmieni. Któregoś dnia ziści się jej sen o filmie.
Adriana, dziewczyna z Hondurasu, z którą dzieliła mieszkanie, wyczytała
jej kiedyś z kart:
- Czeka cię wspaniała przyszłość, Leni, ale tylko pod warunkiem, że
mnie posłuchasz.
Adriana była niska, miała smagłą skórę i indiańskie rysy twarzy.
Zaczęła pracować jako kelnerka razem z Oleną, ale teraz dostała „poważne
stanowisko” asystentki w agencji turystycznej. Olena bardzo ją lubiła za jej
otwartość i entuzjazm. Szkoda, że przy tym była tak drażliwa. Bez przerwy
pouczała. Olena nazywała ją „mamuśką”, choć jej prawdziwa matka nigdy
się nią tak nie przejmowała. Adriana mawiała, że dla dziewczyn podobnych
do Oleny Ibiza to nie wyspa, ale rodzaj ziemi niczyjej połączonej z pięcioma
kontynentami. „Znam takie, które tu przyjechały i nagle poznikały -
mówiła. - Kończą gdzieś w Azji czy u Arabów”. Miała obsesję na punkcie
porwań, zabójstw i gwałtów. Nalegała, by Olena miała przygotowany
„podręczny zestaw na przeżycie”: wiedzę, jak się zachować w rozmaitych
sytuacjach, by poruszać się pewnie we wszystkich środowiskach.
Adrianę obchodziła wyłącznie przyszłość: odgadywała ją albo się jej
obawiała. Olena natomiast żyła teraźniejszością, ale była równie ostrożna
Strona 9
jak jej koleżanka. W jej rodzinnym kraju, na Ukrainie, żyło się wcale nie
łatwiej niż gdzie indziej, i trzeba się było od małego uczyć przezorności, by
uniknąć niebezpieczeństwa. I tak Olena nie szła nigdy w nieznane sobie
miejsce, nie poinformowawszy o tym wszystkich włącznie z dwiema
lalkami - pamiątkami z dzieciństwa, które stanowiły jej jedyny bagaż przy
wyjeździe z Kijowa. Czasami chodziła na „podejrzane” spotkania w
towarzystwie jednego z umięśnionych ochroniarzy dyskoteki i zawsze
pozostawiała nagraną informację, kiedy wychodzi i kiedy zamierza wrócić.
Rzecz jasna, nigdy nie zapominała o komórce, choć wiedziała, że to marne
zabezpieczenie z uwagi na rozliczne kombinacje, jakie można zastosować,
by ograniczyć zasięg. Miała więcej zaufania do ludzi niż do urządzeń, jak
każdy świadomy obywatel jej czasów. „Leni” Gusiewą trudno było oszukać,
mimo że z pozoru wyglądała na łatwowierną. Jej „podręczny zestaw” był o
wiele lepszy niż zestaw samej Adriany.
- Doskonale. Stój tak, en face. Patrz w kamerę.
Denerwowała się, nie mogła zaprzeczyć. Czuła suchość w ustach i
chociaż była prawie naga, zaczęła się pocić. I wcale nie dlatego, żeby było w
tej sesji coś, co by ją choć w minimalnym stopniu zaniepokoiło. Dwie osoby,
które znajdowały się w pomieszczeniu, zachowywały się właściwie, nawet
uprzejmie i z dystansem. Nagranie trwało już pół godziny. Uprzedzono ją,
że będą ją filmować w bieliźnie, co było rzeczą absolutnie normalną. Jej
niepokój brał się, niewątpliwie, z pragnienia, by wypaść dobrze i wygrać
ten casting. Z całą pewnością z tego powodu.
Domyślała się od początku, że może to być dla niej olbrzymia szansa.
Ogłoszenie, które znalazła w internecie, wydawało się, na pierwszy rzut
oka, podobne do innych. Chodziło o znalezienie dziewczyn „z
możliwościami”, zdjęcia próbne i wybór spośród wszystkich nagrań dwóch,
trzech najlepszych, by wysłać je do europejskich i amerykańskich agencji
filmowych. Tak po prostu. W ogłoszeniu widniała nazwa agencji: Ephesus.
Olena długo przeszukiwała strony w poszukiwaniu informacji na jej temat
i dowiedziała się, że agencja ma ponaddziesięcioletnie doświadczenie w
promowaniu nowych twarzy, które pojawiają się w niewielkich rolach w
Strona 10
wysokobudżetowych produkcjach. Bez wahania przesłała swoje portfolio i
dane kontaktowe. Oni i tak nigdy nie odpowiadają, „nawet, gdybyś im
wysłała zdjęcie, na którym robisz to z osłem”, jak mawiała wieczna
optymistka Adriana.
A jednak tym razem odpowiedzieli.
Trzy dni później dostała mejla. Zakwalifikowano ją do udziału w
zdjęciach próbnych. Wyznaczono spotkanie w pewien lipcowy wieczór, o
siódmej, w jednym z bliźniaczych budynków Java de Playa d’en Bossa. Już
samo miejsce przedstawiało się dobrze: Java de Playa d’en Bossa to
apartamentowce z wewnętrznym domofonem i takimi bajerami jak
przezroczyste ściany lub drzwi otwierające się na dźwięk głosu. Lokal w
takim miejscu mogła wynająć jedynie agencja rangi Ephesusa.
Olena namyślała się kilka dni nad wyborem stosownej kreacji, takiej, w
której sprawi najlepsze wrażenie. W końcu zdecydowała się wystąpić w
czerni: dżinsach, bluzce i sportowych butach. A gdy się szykowała w dzień
sesji, do jej małego pokoju wpadła jak burza Adriana.
- Nie idź tam, Leni. Źle to widzę.
Olena znała to wyrażenie. „Źle widzieć” znaczyło mieć złe przeczucia.
Adriana mówiła, że jej przeczucia biorą się stąd, iż pozostaje w stałym
kontakcie duchowym ze swoją siostrą bliźniaczką, która nigdy się nie
urodziła. Bliźniaczka dawała jej znać z tamtego świata, kiedy chciała ją
przed czymś ostrzec, zazwyczaj - przed niebezpieczeństwem. Dzięki takim
sygnałom, twierdziła Adriana, pewnego razu nie wsiadła do autobusu,
który stoczył się w przepaść.
- Opowiadałaś mi już o tym autobusie, Adri - zauważyła Olena swoim
chropowatym głosem z lekkim słowiańskim akcentem. - Przecież pójdę tam
tylko na chwilę. Poza tym wiem, dokąd idę.
- A jak ci dadzą prochy i gdzieś wywiozą?
- To jest poważna agencja. Oglądałam ich stronę. To Ephesus...
Adriana wpatrywała się w nią wielkimi antracytowymi oczami.
- Sfotografują cię nago, a jak się im spodobasz, znikniesz - ostrzegła.
Olena pokręciła głową i uśmiechnęła się, poprawiając przed lustrem
Strona 11
włosy.
- A ty będziesz mogła znów wynająć mój pokój, o czym zawsze marzyłaś.
- Mówię serio, Leni. Wiem to od bliźniaczki. - Adriana była tak
śmiertelnie poważna, że Leni się odrobinę zaniepokoiła. - Proszę cię, nie
idź.
Olena ujęła ręce przyjaciółki. Były zimne.
- Powiedz mi jedno, mamuśko: czy te twoje złe przeczucia okazały się
kiedyś fałszywe?
- Nigdy - Adriana przecząco pokręciła głową, ale nagle się zawahała -
może... może kiedyś, raz...
- Czyli nie zawsze się sprawdzają, zgoda? Wrócę, zanim zauważysz, że
mnie nie ma.
Posłała Adrianie całusa i wyszła.
*
Nagle się skończyło.
- No dobrze, wystarczy. Dziękujemy, Leni.
Przez chwilę mrugała powiekami, jakby zaskoczona nagłym końcem.
Potem spostrzegła, że kosmyk włosów klei jej się do czoła mokrego od potu.
Było jej gorąco od żaru reflektorów. W tym momencie zgasły, pozostawiając
jej przed oczami sine plamy, dwa ogniste koła, niczym tęczówki szatana.
Zaczęła mrugać powiekami, powoli przyzwyczajała się na powrót do
zwyczajnego oświetlenia.
Mężczyzna, który przedtem siedział, teraz wstał. Uśmiechał się lekko.
Możesz się ubrać. Skończyliśmy.
- Mam jakieś szanse? - zagadnęła Olena, zapinając bluzkę. Chciała
uniknąć zbędnych pytań, ale dręczyła ją niepewność, a przy tym
mężczyzna, który z nią rozmawiał, zachowywał się tak uprzejmie, że
wzbudzał zaufanie.
- Trudno powiedzieć z całą pewnością, kochana. Kandydatek jest wiele,
a nie mamy jeszcze określonego wzoru. Ale spodobałaś się nam. Masz
osobowość i swobodnie zachowujesz się przed kamerą.
Strona 12
Olenę ucieszyła ta ostatnia uwaga.
- Dziękuję. Kiedy się dowiem?
- Pod koniec lata. Wrzesień, październik, coś takiego. Mamy twoje dane,
więc zadzwonimy, jeżeli... Dobrze się czujesz?
- Tak, to tylko... - Nagle poczuła zawrót głowy. Przymknęła oczy i
widziała, jak silne reflektory, groteskowe maski, kamera wideo, wszystko
wiruje wokół niej.
A jak ci dadzą prochy.
Wzięła głęboki oddech, zrobiła kilka kroków i pokój odzyskał swoje
właściwe położenie. Uspokoiła się. Nikt jej nie dał prochów, nie
zaproponowano jej nawet wody. Jedyna rzecz to gorąco. Uśmiechnęła się i
wzięła chusteczki higieniczne podane jej przez drugiego mężczyznę, tego,
który się nie odzywał. Wyjął je z pudełka stojącego na szklanym stoliku, na
którym leżała także jakaś książka. Gdy ocierała czoło, spojrzała z
ciekawością na okładkę: Komedia pomyłek, William Szekspir. To
przekonało ją ostatecznie, że jedyne, co obchodzi obecnych w pokoju ludzi,
to świat sztuki.
- Chcesz może pójść do łazienki? - zapytał ten, który się odzywał.
- Nie, dziękuję, już mi lepiej...
Rzeczywiście, czuła się lepiej. Coraz lepiej. Pożegnała się mocnym
uściskiem dłoni i kiedy wychodziła z budynku na rozpasane słońce i
morską bryzę, nie czuła już zawrotu głowy. Nie wiedzieć czemu, przeczucie
mówiło jej, że zostanie wybrana.
Idąc na przystanek autobusowy, wyjęła komórkę i wysłała esemesa do
Adriany: „Nie porwali mnie”. W domu Adriana udawała, że jest urażona,
ale w końcu obie zaczęły żartować. Olena miała tego wieczoru wolne, więc
zjadły razem kolację, wznosząc toast za aktorską karierę Oleny.
Dopiero później, w swoim pokoiku, tuż przed zaśnięciem, Olena
przypomniała sobie o drobiazgu - bez znaczenia, ale ciekawym.
Człowiek, który odzywał się podczas zdjęć próbnych, pod koniec zwrócił
się do niej per „Leni”. Była pewna, że nie podała im swojego przezwiska. A
może jednak?
Strona 13
Łamała sobie głowę, grzebiąc w pamięci, w końcu jednak uznała, że ten
szczegół tak naprawdę nie ma żadnego znaczenia, i z tym przekonaniem
zasnęła.
Strona 14
I
R OZPOCZĘCIE
Jakim narzędziem pomożesz nam skrócić
Wieczór? Teatrem? Muzyką? Baletem?
WILLIAM SHAKESPEARE
Sen nocy letniej
tłum. Stanisław Barańczak, Kraków 2008, Znak, akt V, scena 1
Strona 15
1
Madryt, obecnie
Mężczyzna wydawał się normalny i to właśnie obudziło we mnie
podejrzenie, że jest niebezpieczny.
Jego dom, albo dom, do którego mnie zaprowadził, mówiąc, że należy do
niego, sprawiał takie samo wrażenie przesadnej normalności: panele
słoneczne, mały ogródek i wymyślny system alarmowy. Stał przy spokojnej
uliczce w Padua, jednym z tych licznych podmadryckich osiedli
stworzonych po to, by pomieścić budynki i ludzi, którzy nie mieszczą się
gdzie indziej. Wnętrze pachniało czystością i było posprzątane, co także
mnie zaintrygowało. Mówił mi, że mieszka sam, a ten niesłychany
porządek w przypadku samotnego mężczyzny był niepokojący.
- Wejdź, rozgość się - zaproponował, zajęty wyłączaniem systemu
alarmowego.
- Dziękuję.
- Czego się napijesz? - uśmiechnął się, rozkładając ręce. - Nie mam
alkoholu.
- Coś zimnego, najlepiej light, co tam masz.
Położyłam torebkę na sofie, ale nie usiadłam. Kiedy wyszedł po napoje,
rozejrzałam się po salonie. Naliczyłam nie mniej niż pięć obrazów o
tematyce wiejskiej, które zanudziłyby na śmierć starsze panie, i ponad
tuzin wizerunków religijnych, w tym jedną z tych mikroskopijnych rzeźb z
twarzą Matki Boskiej lub Chrystusa, którą można zobaczyć tylko przez
szkło powiększające. Przesadnej religijności mogłam się spodziewać. Tego,
że na stoliku pośrodku będzie leżał laptop na podczerwień, także. Zapewne
pracuje jako redaktor w jakimś kanale informacyjnym Online, a skoro
mieszka sam, może trzymać komputery, gdzie mu się żywnie podoba.
Nie spodziewałam się natomiast widoku kobiety.
Strona 16
Holografia na niewielkiej kamiennej podstawce bujała się w ramce w
kształcie litery U. Stała na białym regale obok czterech książek
informatycznych i krucyfiksu. Kobieta siedziała obok mężczyzny,
najprawdopodobniej w jakimś barze. Oboje uśmiechali się i wydawali
znudzeni, ona bardziej niż on. Nagle zaczęłam się jej przyglądać: jakieś
trzydzieści lat, mocna budowa, gęsta ciemna czupryna. Sukienka
odsłaniała nagie ramię i lewe udo. Jedną ręką podtrzymywała drugą.
Kobieta zdawała się dominować w tym związku, co mnie specjalnie nie
zaskakiwało, zważywszy na to, czego spodziewałam się po Panu
Czyścioszku, jednakże było w jej pozie coś, co mnie zastanawiało.
Usłyszałam kroki za plecami i postanowiłam nadal przyglądać się
portretowi.
- Nie wiedziałem, czy chcesz z lodem, czy... - urwał.
- Może być bez lodu.
- Patrzyłaś na ten portret?
Zaczęłam bąkać jakieś głupie przeprosiny, ale mężczyzna się
uśmiechnął.
- To moja żona. To jest, moja była.
- Och, w porządku.
Usiedliśmy na sofie, on po mojej lewej stronie. Odwróciłam się w prawo
i zrobiłam małe doświadczenie. Miałam na sobie spodnie, ale obcisłe, z
czarnej skóry, co pomagało mi demonstrować bok uda. Odczekałam, aż na
mnie spojrzy, by zdjąć obcisłą czarną skórzaną kurtkę, odsłaniając
najpierw lewe ramię. Obserwowałam jego oczy: zainteresowanie mną nie
narastało, ale też i nic nie wskazywało, by malało. Było oczywiste, że
odpowiada mu oglądanie mnie w tej pozie - pozie jego byłej - aczkolwiek
bez przesady. Odezwałam się, manipulując przy kurtce.
- Mówiłeś, że jesteś kawalerem.
- Rozwiodłem się niedawno - machnął ręką. - Bez znaczenia.
- Tak. Jak coś nie działa, lepiej to przeciąć - mówiąc to, rzuciłam kurtkę
obok torebki. Usiadłam daleko od torebki, żeby pokazać, że dysponuję
sporą ilością czasu, jednak zaznaczyłam:
Strona 17
- Będę musiała niedługo pójść.
- Też coś - rzucił, jakby chodziło o drobną sprzeczność, i wskazał na
szklankę na stole. - Nie napijesz się nawet łyka?
- Oczywiście.
Spróbowałam. Napój miał cytrynowy smak, co jednak nie dawało
pewności, że nie zawiera jakiegoś narkotyku. Nie miało to znaczenia,
byłam pewna, że nic mi nie zrobi, póki jestem nieprzytomna. Jeżeli był
Widzem, to potrzebował mnie przytomnej, żeby się zabawić.
- Piękna jesteś - odezwał się - bardzo, bardzo piękna.
- Dziękuję.
- Taka szczupła i... wysoka. Wyglądasz jak modelka... I taka młoda...
- Pytasz, ile mam lat? - Zaśmiałam się i dodałam:
- Dwadzieścia pięć.
- Aha. A ja czterdzieści dwa.
- Też wyglądasz młodo.
Podniósł owłosioną rękę, podziękował mi gestem i roześmiał się jak z
tajemnego żartu. Kiedy kończyłam pić, jego oczy wciąż wracały do mojej
twarzy i nie odrywały się od niej, ale ja wiedziałam, że podnieca go we
mnie, pociąga, wszystko - począwszy od włosów zebranych w kok, przez to,
co niżej: czarne ramiączka rysujące się wyraźnie na ramionach, skórzane
bransolety o wyglądzie kajdanek na nadgarstkach, goły brzuch pod topem,
nogi pod czarnymi skórzanymi spodniami, które przedłużały jeszcze
spiczaste wysokie buty.
- Jesteś... Hiszpanką czy...? Wyglądasz... nie wiem... jak Szwedka, czy
jakoś tak...
- Jestem z Madrytu. Szwedka z Chueca.
Mężczyzna roześmiał się, potrząsając głową.
- Dzisiaj nikt nie jest tym, na kogo wygląda.
- Żebyś wiedział - przytaknęłam.
Zamilkł. Wykorzystałam tę chwilę, by popatrzeć na niego z udanym
zainteresowaniem, i zastanawiałam się intensywnie: „Nad czym tak
myślisz, palancie? Jest coś, co nieustannie chodzi ci po głowie. Nie chodzi
Strona 18
tylko o seks... Coś się kryje w tym czarnym spojrzeniu, coś chcesz
powiedzieć albo zrobić... O co chodzi?”.
Mężczyzna przedstawił się jako Joaquín. Wyglądem przypomniał mi
człowieka z Cro-Magnon z filmów dokumentalnych, które można zobaczyć
na płatnych kanałach: silny, niski, z cofniętym czołem, włosy ostrzyżone na
jeża, gęste brwi zrośnięte u nasady nosa oraz szeroko osadzone,
nieruchome oczy. Osobnik o ogromnej sile, który nawet nie zdaje sobie z
tego sprawy. Jeden z tych, którzy, przy odpowiednim wysiłku, mogą
rozbijać cegły głową. W jego okazałym wyglądzie uderzał jeszcze jeden
szczegół: zielona koszula dobrana do swetra. Dbałość o własny wygląd.
Człowiek samotny i zarozumiały, religijny i rozwiedziony, o delikatnym
głosie i nieforemnej sylwetce. Owłosiona i muskularna zagadka, nieśmiały,
o nieruchomym spojrzeniu.
Wyraźnie go pociągałam, ale wydawało się, że potrzebuje czegoś więcej,
by przejść do działania. Pomyślałam znowu o dominującym wyglądzie jego
byłej - jeżeli to rzeczywiście była ona - i przypomniałam sobie, co Gens
mówił o Poskromieniu złośnicy i związku tej sztuki z osobnikami
zaliczanymi do holokaustofilów. W sztuce Kasia, złośnica, mnoży trudności,
które złoszczą Petruchia, wobec tego on „ujarzmia” ją jeszcze większymi
trudnościami. „To walka między dwiema wolami, które sobie wzajemnie
wadzą - mawiał Gens - symbol maski Holokaustu”.
Spróbowałam tej taktyki. Odstawiłam głośno szklankę na stół i
poruszyłam się na sofie, odzywając się ostrzejszym głosem:
- No więc, co?
- Słucham? - Poderwał się.
- Co chcesz robić?
- Robić?
- Przyprowadziłeś mnie chyba do domu w jakimś celu?
Wyglądało na to, że długo przetrawia moje pytanie.
- No tak... Pomyślałem sobie, że moglibyśmy pogadać...
- Czyli według planu mam spędzić całą noc na pogaduszkach. A tak
naprawdę...
Strona 19
- Spieszy ci się?
- Wiesz, daję ci godzinę - poruszyłam rękami - nie mogę zostać dłużej.
- Dobrze, dobrze. Chciałem tylko, żebyśmy się trochę poznali...
- Już się znamy. Ja jestem Jane, ty - Tarzan. Coś jeszcze?
- Nie, dobrze już, ja...
Prowokowałam dalej.
- Jak chcesz płacić za godzinę seksu, twoja sprawa. Biorę też za to, że
się nudzę.
- Nie, nie, lepiej tak. Dwoje nieznajomych.
- To powiedz mi, czego właściwie chcesz?
- Nie zrobię nic, czego ty nie będziesz chciała - przerwał mi.
Fakt, że mi przerwał po raz pierwszy, od kiedy się poznaliśmy godzinę
wcześniej w nocnym klubie, wydał mi się dobrym znakiem: oznaczało to, że
powoli włączał silniki.
- Twoja sprawa. Powiedziałam ci, że wszystko da się ustalić, z
wyjątkiem zapłaty z góry... Jak zobaczę pieniądze, zrobię, co zechcesz. Jak
zobaczę więcej, zrobię więcej.
- I tak po prostu?
- Tak właśnie.
Mężczyzna wyjął portfel i zaczął liczyć banknoty. Nagle poczułam
rozczarowanie. Pomyślałam, że to taki najzwyklejszy palant, jeden z wielu,
niewinny holokaustofil, niedysponujący zagraconymi pokojami i
niebezpiecznymi piwnicami. Było to wysoce prawdopodobne, jednakże
jeden szczegół sprawiał, że nie zamierzałam ustąpić. Tylko jeden szczegół.
„Dlaczego tak kontrolujesz mój wzrok, Joaquín? Na co nie chcesz
patrzeć i nie chcesz też, żebym ja na to patrzyła?”
Podniosłam rękę, jak gdybym chciała spojrzeć na zegarek, ale w pół
gestu popatrzyłam znowu na Rybie Oczy.
I przyłapałam go. Jego czarne źrenice przez ułamek sekundy
zatrzymały się na miejscu znajdującym się dokładnie za mną, zanim znowu
powróciły do kontemplacji mojej twarzy. Co to mogło być? Nie mogłam się
odwrócić, bo to by oznaczało wskazać zamkniętą komnatę Sinobrodemu.
Strona 20
Zganiłam się za nieuwagę: Gens uprzedzał, że trzeba dobrze sprawdzać
dekoracje, zanim założy się którąkolwiek maskę.
Na nic zdałoby się szukanie luster, ale wykorzystałam jeden z obrazów
za szkłem wiszący na ścianie za mężczyzną. Na jego powierzchni odbijało
się światło wpadające przez szyby w drzwiach pokoju za moimi plecami. To
na to patrzył?
- Wystarczy? - zapytał, przesuwając ku mnie banknoty.
Wzięłam pieniądze. On znowu się napił, a mnie pozwoliło to raz jeszcze
rzucić okiem na obraz. Obok drzwi było coś jeszcze, jakaś kanciasta figura.
Starałam się przypomnieć sobie wszystko, co dostrzegłam, wchodząc do
tego domu. I nagle odgadłam.
Pręty balustrady.
Schody na górę.
Piętro. To tam. To na to nie chciał patrzeć. Wszystko znajdowało się na
piętrze. Musiał spróbować przenieść tam teatr jak najprędzej.
- Nudzisz się? - zapytał.
- Skądże: uwielbiam patrzeć na twoje obrazy.
Nie zamierzał zabrać mnie tam szybko, jasne. Jego psynom musiał
pogotować się we własnym sosie, skoro już był usidlony. Ale ja musiałam
wiedzieć jak najszybciej, że nie mylę się co do obiektu. Jakakolwiek
inicjatywa seksualna była niewskazana: gdybym to ja zrobiła pierwszy
krok, jego prawdziwe pożądanie wycofałoby się i nigdy nie zaprowadziłby
mnie na górę ani nie odkrył swojej tajemnicy. Myślałam gorączkowo i
wybrałam drastyczny sposób.
- Słuchaj, przykro mi. Muszę iść.
Zostawiłam pieniądze na stole, wstałam, wzięłam kurtkę i zaczęłam ją
wkładać.
- Mówiłaś, że masz godzinę - zaprotestował beznamiętnie.
- Tak, ale przemyślałam sprawę. - Przechyliłam głowę, przepraszając,
że zapomniałam o torebce, ale tak naprawdę zapięłam jeden z pasków
kurtki i dopiero potem wzięłam torebkę. Obracając się, by przejść przez
salon, podniosłam rękę i oparłam ją na torebce, jakbym chciała ją otworzyć,