Strona 1 ANDERS ROSLUND BÖRGE HELLSTRÖM ODKUPIENIE Ze szwedzkiego przełożył WOJCIECH ŁYGAŚ Tytuł oryginału: EDWARD FINNIGANS UPPRÄTTELSE Strona 2 Nie chodzi o to, że ma umrzeć. I nie o to, że czeka na tę chwilą od czterech i pół roku. Nie o to. Kara – ta prawdziwa – polega na tym, że się wie kiedy. Nie potem. Nie, kiedy będzie starszy. Nie kiedyś tam, w tak dalekiej przyszłości, że nie musi o tym myśleć. Chodzi tylko o to kiedy. W którym roku, w którym miesiącu, którego dnia, o której godzinie. Kiedy przestanie oddychać. Gdy nie będzie już nic czuł, widział i słyszał. Kiedyś tam. Tylko ktoś, komu wyznaczono dokładną datę egzekucji, wie, jakie to pieprzone uczucie. Inni żyją z myślą o śmierci, ale nie wiedzą, kiedy nadejdzie. On wie. Wie, że nie będzie go za siedem miesięcy, dwa tygodnie, jeden dzień, dwadzieścia trzy godziny i czterdzieści siedem minut. Dokładnie wtedy. WTEDY Strona 3 Rozejrzał się po celi. Ten osobliwy zapach. Powinien się już do niego przyzwyczaić. Powinien stać się częścią jego osoby. Wiedział, że nigdy nie przywyknie. Nazywał się John Meyer Frey. Podłoga, na którą się gapił, miała żółtawy kolor moczu i dziwnie błyszczała; ściany, które napierały na niego z trzech stron, były kiedyś chyba białe, sufit straszył wilgocią, a widoczne na nim okrągłe plamy przebijały przez zielonkawe tło, przez co pięć i dwie dziesiąte metra kwadratowego powierzchni celi wydawało się jeszcze mniejsze niż w rzeczywistości. Zaczerpnął głęboko powietrza. Najgorsze były te ich zegarki. Radził sobie jakoś z widokiem niekończącego się korytarza przedzielonego kolejnymi, żelaznymi bramkami; przywykł też do dźwięku pobrzękujących kluczy, który rozbrzmiewał echem i powodował silny ból głowy, wypierając z niej wszystkie myśli. Potrafił nawet wytrzymać krzyki Kolumbijczyka z celi numer dziewięć, które w miarę upływającej nocy stawały się coraz głośniejsze. Inaczej było z zegarkami. Strażnicy nosili na rękach wielkie cebule wykonane z tombaku. Kiedy któryś z nich przechodził obok jego celi, cyferblaty jak gdyby ścigały go swoim widokiem. Na rurach wodociągowych, które biegły między blokiem wschodnim a skrzydłem zachodnim, wisiał inny zegar, choć John nie rozumiał, po co umieszczono go w tak dziwnym miejscu; w każdym razie zegar tam wisiał, tykał i nie można go było nie zauważyć. Czasami – John był tego najzupełniej pewien – słyszał bicie zegara dobiegające z białego kamiennego kościoła z niską wieżą stojącego przy rynku w Markusville; rozpoznawał ten dźwięk bardzo dobrze, zwłaszcza o świcie, kiedy na chwilę zapadała prawie całkowita cisza, a on, nie mogąc zasnąć, leżał na pryczy ze wzrokiem wlepionym w zielonkawy sufit; dźwięk uderzeń zegara wdzierał się wtedy do środka, a on liczył uderzenia. Bo to właśnie robili. Liczyli. Odliczali czas. Godzina za godziną, minuta za minutą, sekunda za sekundą; nie mógł się pogodzić z tym, że wie, ile czasu już upłynęło, i że przed dwoma godzinami jego życie było o dwie godziny dłuższe. To był właśnie jeden z takich poranków. Prawie przez całą noc leżał na pryczy, nie mogąc zasnąć; kręcił się z boku na bok, pocił, liczył mijające minuty i znowu zmieniał pozycję. Mniej więcej od północy Kolumbijczyk zaczął krzyczeć głośniej niż zwykle i robił to już przez całą noc, aż do chwili, Strona 4 gdy minęła czwarta. Jego strach odbijał się echem tak jak szczęk przekręcanych kluczy, a krzyki stawały się głośniejsze z każdą godziną; wołał coś po hiszpańsku, czego John nie rozumiał, to samo zdanie, na okrągło. John zapadł w drzemkę około piątej, nie widział tego na żadnym zegarze, ale czuł, że to mniej więcej ta pora, bo czas miał w sobie, a ciało odliczało upływające chwile nawet wtedy, gdy próbował myśleć o czymś innym. Obudził się o wpół do siódmej, nie później. Zapach celi natychmiast go zaatakował i już pierwszy oddech sprawił, że John zaczął się dusić; przez chwilę wisiał nad otworem śmierdzącego kibla, choć był to raczej porcelanowy otwór bez klapy umieszczony zbyt nisko nawet dla kogoś, kto miał metr siedemdziesiąt pięć wzrostu. Opadł na kolana i próbował zwymiotować; w końcu wsunął palce do gardła, bo nic nie chciało lecieć. Musiał zwymiotować. Musiał się pozbyć tego pierwszego wdechu, bo inaczej trudno mu będzie się podnieść, stanąć na wyprostowanych nogach. Od czasu, gdy tu trafił, ani jednej nocy nie przespał w całości; minęły już cztery lata i stracił nadzieję, że kiedykolwiek mu się to uda. Jednak ta noc i ten poranek trwały dłużej niż poprzednie. Dla Marvina Williamsa była to przedostatnia noc jego życia. Przed obiadem ten starszy już wiekiem więzień miał zostać zaprowadzony długim korytarzem do Domu Śmierci i zająć tam jedną z dwóch cel. Ostatnie dwadzieścia cztery godziny. Marv był jego przyjacielem z sąsiedniej celi. Jednym z tych, którzy w bloku śmierci siedzieli najdłużej. Marv – taki mądry, dumny, zupełnie inny w porównaniu z tutejszymi głupkami. Dostanie stesolid1 do odbytu, a potem, kiedy po niego przyjdą, zacznie się ślinić; tamci spokojnie go zbadają, a on powoli i potulnie pójdzie w otoczeniu umundurowanych strażników; a gdy zamkną się za nim drzwi bloku wschodniego, zapomni, jak tu kiedykolwiek pachniało. – John... – Tak? – Nie śpisz? 1 Rodzaj środka uspokajającego w działaniu przypominającego valium. Strona 5 Marv też nie spał. John słyszał, jak tamten przewraca się z boku na bok na ciasnej pryczy i śpiewa coś, co przypominało dziecięce piosenki. – Nie, nie śpię. – Nie miałem odwagi, żeby zamknąć oczy. Rozumiesz mnie? – Marv... – Bałem się zasnąć. Bałem się zasnąć. – Marv... – Nie musisz nic mówić. Kraty miały śmietankowobiały kolor, szesnaście wstrętnych, żelaznych prętów między jedną a drugą ścianą. Kiedy John uniósł się z pryczy i pochylił do przodu, zrobił to tak, jak zawsze: objął kciukiem i palcem wskazującym jeden z tych prętów i przytrzymał się go. Za każdym razem robił to w taki sam sposób: dłoń i dwa palce. I znowu głos Marva, niski, spokojny baryton. – Tak też jest dobrze. John czekał w ciszy. Rozmawiali ze sobą od dnia, kiedy go tu zamknęli, już pierwszego ranka miły głos Marva sprawił, że uniósł się z pryczy i zdołał stanąć, nie tracąc równowagi. Od tamtej pory prowadzili rozmowę, która trwała nadal, słowa ulatywały przez kratę w powietrze, trafiały w ścianę, a oni rozmawiali tak przez kilka lat, nie widząc się wzajemnie. Teraz jednak słowa utknęły mu gdzieś w gardle. Odchrząknął. O czym tu rozmawiać z kimś, kto pożyje jeszcze jedną noc i jeden dzień, a potem umrze? Marv oddychał ciężko. – Nie rozumiesz tego, John? Ja już nie jestem w stanie dłużej czekać. *** Każda doba trwała godzinę. I tylko tyle. Na zewnątrz doba trwała dłużej. A tu było inaczej: jedna godzina, żeby pooddychać świeżym powietrzem, spacerniak otoczony murem zwieńczonym wysokim na metr drutem kolczastym, strzeżony przez uzbrojonych strażników stojących na murowanych wieżach. Dwudziestu trzech więźniów w celach, gdzie podłoga ma żółtawy kolor moczu, pięć metrów kwadratowych z kawałkiem na każdego z nich. *** Trochę czytali. John nigdy przedtem tego nie robił. Nie z własnej woli. Po kilku Strona 6 miesiącach Marv zmusił go, żeby przeczytał powieść Przygody Hucka. Kurwa, przecież to książka dla dzieci. Ale przeczytał ją. I następną. A teraz czytał każdego dnia. Żeby nie musieć myśleć. – Co masz na dzisiaj, John? – Dzisiaj chcę z tobą pogadać. – Musisz czytać. Przecież wiesz. – Nie dzisiaj. Jutro. Jutro znowu coś przeczytam. *** Czarny Marv. Jedyny czarnuch we wsi. Tak właśnie się wszystkim przedstawiał. Właśnie to powiedział tamtego pierwszego ranka, kiedy John nie mógł poruszać nogami. Na głos z celi za ścianą John zareagował dokładnie tak, jak robił to zazwyczaj, to znaczy kazał mu się odpierdolić. Jedyny czarnuch we wsi. Przecież John sam to widział, kiedy Marv zjawił się pierwszy raz w towarzystwie czterech strażników, którzy otworzyli, a zaraz potem zamknęli za nim drzwi celi. W bloku wschodnim nie było żadnych innych białych. John był tu sam. Miał siedemnaście lat i był przestraszony bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, pluł na ścianę i kopał w nią tak długo, aż drobne kawałeczki tynku osiadły na jego butach warstwą kurzu. „Ty pieprzony czarnuchu, dopadnę cię!” – wołał, aż głos uwiązł mu w gardle. Wieczorem było podobnie. Cześć, mam na imię Marv, jedyny czarnuch we wsi. John nie był już w stanie dłużej krzyczeć. A Marv nadal opowiadał mu spokojnie, jak dorastał w jakiejś dziurze w Luizjanie, jak w wieku trzydziestu kilku lat przeprowadził się do górskiej wioski w Kolorado, jak w wieku czterdziestu czterech lat odwiedził pewną piękną kobietę w Columbus w stanie Ohio, a potem poszedł do chińskiej restauracji, gdzie trafił w niewłaściwe miejsce o niewłaściwej godzinie i widział, jak u jego stóp umiera dwóch mężczyzn. – Boisz się? Śmierć. Tylko o niej nie wolno im było myśleć. I tylko o niej myśleli. – Nie wiem, John. Już sam nie wiem. *** Rozmawiali przez całe przedpołudnie, czasu zostało im niewiele, a tyle mieli sobie jeszcze do powiedzenia. Widzieli, jak wyprowadzano stamtąd innych, dokładnie znali obowiązujące zasady Strona 7 spisane w instrukcji przysłanej z Department of Rehabilitation and Correction; wisiały na ścianach i mówiły, gdzie i jak mają przeżyć każdą godzinę ostatniej doby życia. Chwilę wcześniej zjawiła się lekarka i wcisnęła Marvowi z tuby do odbytu stesolid, który właśnie teraz zaczął powoli działać; Marv bełkotał coś, próbując uporządkować słowa, ale podczas mówienia z kącika ust ściekała mu strużka śliny. John żałował, że nie może go zobaczyć. Co za uczucie, kiedy się obok kogoś stoi, a zarazem nie stoi, kiedy czuje się czyjąś bliskość, a jednocześnie nie można tej osoby dotknąć, nawet dłonią w ramię. W sąsiedniej celi otwarły się drzwi. Głośne trzaskanie obcasów o żółtawą podłogę. Wysokie czapki przypominające cyklistówki, zielono-brązowe mundury, błyszczące, wyczyszczone buty, czterej strażnicy maszerują dwójkami w stronę celi Marva. John obserwował każdy ich krok i widział, jak zatrzymują się metr od niego z twarzami zwróconymi w stronę tego, co znajduje się po drugiej stronie ściany. – Wyciągnij ręce! Głos Vernona Eriksena był jasny, mówił akcentem typowym dla południowego Ohio, typowy tutejszy chłopak, który gdy miał dziewiętnaście lat, zjawił się w zakładzie karnym w Marcusville, żeby tam trochę popracować latem. Potem został na stałe, a już kilka lat później awansował na dowódcę straży w bloku śmierci. John przestał widzieć, co się dzieje, widok zasłoniły mu mundury strażników. Nie widział, ale wiedział. Marv wysunął dłonie przez otwór w kracie, a Eriksen nałożył mu na przeguby kajdanki. – Otworzyć celę numer sześć! Vernon Eriksen był jedynym strażnikiem, którego z czasem John nauczył się szanować. Eriksen angażował się w życie codzienne skazańców, choć przecież nie musiał. – Cela numer sześć otwarta! Głośnik w pomieszczeniu strażników zatrzeszczał, otworzyły się drzwi w celi Marva. Eriksen odczekał chwilę, potem skinął na strażników, a gdy dwaj z nich weszli do środka, pozostał na miejscu. John mu się przyglądał. Wiedział, że Eriksen nie lubi sytuacji, gdy musi zaprowadzić do Domu Śmierci, a potem przyszykować do egzekucji więźnia, którego zdążył poznać. Eriksen nigdy tego nie powiedział i nigdy nie mógłby tego powiedzieć, ale John już dawno temu zrozumiał, że tak właśnie jest, po prostu wiedział o tym. Eriksen był wysoki, niezbyt silny, ale dobrze zbudowany. Jego rzadkie włosy tworzyły tonsurę, biegły szarym Strona 8 półkolem wokół brzegów czapki. W pewnej chwili Eriksen zajrzał do celi Marva i przesuwając białymi rękawiczkami po obu pękach kluczy wiszących na pasie wokół bioder, obserwował ruchy strażników. – Wstawaj, Williams. – Już czas, Williams. – Wiem, Williams, że mnie słyszysz, podnieś się, do diabła, żebym nie musiał cię dźwigać. John słyszał, jak dwaj strażnicy ściągają jego sąsiada z pryczy, słyszał też słabe protesty odurzonego lekarstwem sześćdziesięciopięcioletniego Murzyna. Potem spojrzał na Eriksena, który nadal był zwrócony twarzą w stronę celi. John chciał krzyczeć, ale nie na niego, bo Eriksen – co może zabrzmieć dziwnie – stał po ich stronie, więc pokrzykiwanie na niego nie miałoby sensu. John odwrócił się do wszystkich tyłem, ściągnął spodnie i zaczął sikać do dziury pełniącej funkcję muszli klozetowej. Żadnych zbędnych słów, żadnych myśli. Kiedy Marva wyprowadzano z celi, John strumieniem moczu zepchnął kawałek papieru aż na sam dół wypełnionego wodą otworu, po czym dalej olewał go ze wszystkich stron, aż papier przylgnął do białej porcelany. – John. To głos Marva, gdzieś z tyłu. John podciągnął spodnie i odwrócił się. – Chcę ci coś powiedzieć. John spojrzał na dowódcę strażników, który skinął przyzwalająco głową. Podszedł do metalowych prętów między zamkiem drzwi a murowaną ścianą. Pochylił się do przodu i jak zwykle objął jeden z prętów kciukiem i palcem wskazującym. I nagle stanął twarzą w twarz z człowiekiem, którego rzadko widywał, choć przez cztery lata rozmawiał z nim wiele razy, każdego dnia. – Cześć. Ten głos był mu dobrze znany, przyjazny, bezpieczny. Oto stał przed nim dumnie wyprostowany człowiek, z posiwiałymi dawno temu włosami, gładko ogolony, właśnie taki, jakiego wyobrażał sobie John. – Cześć. Marvowi ściekała z ust strużka śliny, John widział, jak próbuje się skoncentrować, ale mięśnie twarzy odmawiały mu posłuszeństwa. Więzień, który wkrótce umrze, musi być spokojny, nie ma tu miejsca na żal, choć John był pewien, że to przez wzgląd na strażników, żeby to im nie było żal. – Masz. To dla ciebie. Strona 9 John spostrzegł, jak Marv unosi dłoń do szyi, porusza przy niej niesprawnymi już palcami, aż w końcu udaje mu się chwycić to, czego szukał. – I tak później będę musiał to z siebie zdjąć. Krzyżyk. Dla Johna nic nie znaczył, ale wiedział, że dla Marva krzyżyk jest wszystkim. Dwa lata temu Marv przyjął Jezusa, podobnie jak wielu innych, którzy siedzieli w sąsiednich celach i czekali. – Nie. Stary Murzyn owinął srebrny łańcuszek wokół krzyżyka i wsunął go Johnowi do ręki. – Nie mam nikogo innego, komu mógłbym go dać. *** John spojrzał na łańcuszek, który trzymał w dłoni, a potem niespokojnie na Eriksena. Nigdy wcześniej nie widział u niego takiej twarzy. Była cała czerwona, płonęła, jakby targały nią drgawki. I ten jego głos, zbyt mocny, zbyt głośny. – Otworzyć celę numer osiem! Była to cela Johna. Coś się tu nie zgadzało. John spojrzał na Marva, który chyba nie zareagował, a potem na trzech pozostałych strażników, którzy stali spokojnie i zerkali na siebie. Zakratowane drzwi celi nadal były zamknięte. – Proszę powtórzyć! – rozległ się w głośniku głos dyżurnego strażnika. Poirytowany Eriksen wyciągnął szyję, jakby chciał pokazać strażnikowi na drugim końcu korytarza, że kiedy do niego mówi, patrzy na niego. – Powiedziałem: otworzyć celę numer osiem. Natychmiast! Potem spojrzał na kratę, czekając, aż drzwi się otworzą. – Szefie... Jeden z trzech pozostałych strażników zrobił ręką ruch, jakby chciał wyjaśnić, o co chodzi, ale ledwo zaczął mówić, Eriksen mu przerwał. – Zdaję sobie sprawę, że to odbiega od ustalonego rozkładu czasowego. Jeśli stanowi to dla ciebie problem, możesz sformułować swą skargę na piśmie. Później. I znowu spojrzenie w stronę dyżurnego. Kolejne kilka sekund wahania. Stali tak wszyscy w ciszy, aż drzwi celi zaczęły się powoli przesuwać. Eriksen odczekał, aż przesuną się do końca, a potem odwrócił się do Marva i dał mu Strona 10 znak, że może wejść do środka. – Możesz wejść. Marv się nie poruszył. – Chce pan, żebym...? – Wejdź i pożegnaj się. *** Później zrobiło się zimno i wilgotno, zaczęło ciągnąć od okna, które znajdowało się tuż przy dachu nad korytarzem i słychać było słaby powiew powietrza, które spływało na podłogę. John zapiął aż pod szyję swą pomarańczową, wełnianą i niezbyt dopasowaną bluzę; na jej tylnej części i na nogawce spodni, na wysokości ud, widać było drukowane litery BŚ. Marzł. I nie wiedział, czy broni się przed chłodem, czy też przed smutkiem. TERAZ Szedł powoli wśród mocnych porywów wiatru. Na pokładzie ani jednego człowieka. Wszyscy byli w środku, pośród ruchliwej społeczności odwiedzającej restauracje, parkiety taneczne i sklepy wolnocłowe. Usłyszał, jak ktoś się śmieje, a później dobiegł go gwar i brzęk szkła, a także dźwięki muzyki płynące z jednego z pokładów pełnych młodych i eleganckich pasażerów. Nazywał się John Schwarz i myślał o niej, jak zawsze. Była pierwszą tak bliską mu osobą. Pierwszą kobietą, która dała mu swoją nagość, skórę; czuł ją, marzył o niej i tęsknił za nią. Zmarła przed osiemnastu laty. Strona 11 W biały dzień. Zbliżył się do drzwi, nabrał w płuca zimnego bałtyckiego powietrza, doleciał go zapach okrętu – smaru maszynowego, alkoholu i tanich perfum. Pięć minut później stał na ciasnej scenie w ogromnej sali i rozglądał się ponad głowami tych, którzy stanowili wieczorną publiczność, a wolny czas zabijali drinkami z małymi parasoleczkami i orzeszkami ziemnymi podawanymi w niewielkich szklaneczkach. Dwie pary. Na środku parkietu. Poza tym pusto. Potrząsnął głową. Też nie spędzałby czwartkowego wieczoru na promie do Åbo, gdyby nie musiał. Jednak w domu czekał na niego Oscar, a na dodatek potrzebował pieniędzy bardziej niż kiedykolwiek. Goście ożywili się na dźwięk trzech szybkich kołyszących taktów; na parkiecie pojawiło się od razu osiem par, które mocno się obejmowały i pochylały ku sobie, licząc na to, że kolejny przebój pozwoli na bezpośredni kontakt cielesny. John śpiewał i rozglądał się wśród tańczących i tych, co stali trochę dalej, mając nadzieję, że ktoś ich zauważy i poprosi do tańca. Była tam pewna piękna kobieta z długimi, ciemnymi włosami i w czarnej sukience. Za każdym razem, kiedy partner deptał jej po palcach, uśmiechała się. John śledził ją wzrokiem i myślał o Elizabeth, która już nie żyła, i o Helenie, która czekała na niego w ich mieszkaniu w Nacka. Kobieta wyglądała jak obie razem, miała ciało Heleny i poruszała się jak Elizabeth. Ciekawe, jak ma na imię. Tańcząca para zrobiła sobie przerwę, żeby napić się wody mineralnej; w oparach dymu i promieniach reflektorów turkusowoniebieska koszula z czarną lamówką wokół szyi zrobiła się wilgotna pod pachami. Kobieta, z którą John szukał kontaktu wzrokowego, w ogóle nie opuszczała parkietu, kilkakrotnie zmieniała partnerów, a jej twarz i szyja błyszczały od potu. Spojrzał na zegarek. Jeszcze godzina. Jeden z pasażerów, w którym John rozpoznał kogoś, kto w Boże Narodzenie zeszłego roku dwa razy podróżował promem, podszedł do grupy osób, która chciała tańczyć; John domyślił się, że to jeden z tych pijanych spryciarzy, którym zdarzało się kłaść rękę na kobiecych udach, kiedy tylko trafiała się okazja. Mężczyzna przesuwał się wśród par i przez chwilę dotknął nawet piersi jednej z młodszych kobiet; John nie był teraz pewien, czy coś zauważyła, bo kobiety rzadko to zauważały, przecież ciągle grała muzyka, wokół poruszało się tyle ludzkich ciał, a dłoń mężczyzny jakby nagle znikła. John nienawidził go. Widywał już takich wcześniej: ciągnęło ich do muzyki dyskotekowej i mocnego piwa, a swój strach wydychali śmierdzącym oddechem na tych, którzy znaleźli się na ich drodze; Strona 12 kobieta, która tańczy, może być zarazem kobietą, do której można się w ciemności dobrać, którą można przycisnąć. I nagle mężczyzna zaczął się dobierać także do niej. Do tej, która była i Elizabeth, i Heleną. Do tej, która była kobietą Johna. Kiedy kobieta pochyliła się w drugą stronę, mężczyzna wyciągnął rękę w stronę jej pośladków, ale trafił za daleko, więc przycisnął się do jej biodra w taki sposób, żeby wyglądało to jak niezdarny krok taneczny. A ona była jak inne kobiety, zbyt radosna i naiwna, żeby się zorientować, że facet się do niej dobiera. John śpiewał, patrzył i trząsł się ze złości, czuł się tak jak kiedyś, gdy wściekłość wywoływała w nim stan zamroczenia, który trwał tak długo, aż kogoś uderzył. Przez lata bił ludzi, a teraz wyładowywał się już tylko na ścianach i meblach. Jednak ten facet obrażał kobiety i zbyt mocno się o nie ocierał. WTEDY Leżał na pryczy i próbował czytać, ale mu to nie wychodziło. Słowa ulatywały, nie mógł zebrać myśli. Czuł się jak wtedy, za pierwszym razem, kiedy był nowy i po dwóch tygodniach kopania w ściany i żelazne pręty uświadomił sobie, że chodzi tylko o to, aby przetrwać i dalej oddychać po otrzymaniu kolejnej odpowiedzi na pismo z prośbą o ułaskawienie, żeby zyskać dodatkowy czas, chodzić bez konieczności mierzenia mijających godzin. Tego dnia było inaczej. Dzisiaj nie robił tego właściwie przez wzgląd na siebie. Przecież wiedział o tym. Że myśli o Marvie. Że czyta dla Marva. John – każdego ranka słyszał to samo pytanie – co będzie dzisiaj? Dla Marva było to ważne. Steinbeck? Dostojewski? Całkiem niedawno czterech umundurowanych strażników poprowadziło Strona 13 sześćdziesięciopięcioletniego, czarnego mężczyznę długim korytarzem obok zamkniętych cel. Z ust ściekała mu strużka śliny, a nogi ugięły się pod nim kilka razy, ale starał się zachowywać godnie: nie krzyczał i nie płakał. Ostry drut kolczasty rozciągnięty nad nimi błyszczał w słabym świetle, które przebijało się trochę dalej przez małe okienka. Marvin Williams był dla niego prawie tym, kogo inni nazywali przyjacielem. Postarzały mężczyzna, który powoli zmusił siedemnastoletniego, agresywnego i bojącego się o swoje życie chłopca do tego, aby zaczął mówić, myśleć, tęsknić. Być może właśnie to zauważył Eriksen – poczucie pewnej więzi rodzinnej, które było na tyle silne, że mógł zrezygnować z rutynowych środków bezpieczeństwa. Teraz Marvin stał w celi Johna, rozmawiali ze sobą półgłosem, czując na sobie wzrok Vernona Eriksena, który spoglądał na nich z korytarza i pozwolił, aby te kilka chwil mogli spędzić wspólnie. Wkrótce Marv umrze. Marv trafił do jednej z dwóch cel przeznaczonych dla więźniów skazanych na śmierć, jakie istniały w Domu Śmierci w zakładzie w Marcusville; była to ostatnia stacja życia, gdzie skazańcy mieli przed sobą już tylko dwadzieścia cztery godziny życia, cela numer cztery i cela numer pięć. Żadna inna cela nie miała tych numerów śmierci, przynajmniej nie tutaj, w bloku wschodnim, i nigdzie indziej na terenie tego ogromnego zakładu karnego. Jeden, dwa, trzy, sześć, siedem, osiem... tak właśnie odliczano na wszystkich oddziałach, na wszystkich korytarzach. Jedyny Murzyn we wsi. Marv wyjaśnił mu to po kilku miesiącach kłótni, kiedy John zaczął czytać książki, które Marv mu zaproponował. Zanim doszło do tamtych wydarzeń przed chińską restauracją w Ohio, z tymi dwoma facetami leżącymi u jego stóp, Marv mieszkał w górskiej wiosce Telluride w Kolorado; była to stara osada górnicza, która opustoszała, kiedy kruszec się skończył; umarła na krótko, aż do czasu, gdy w latach sześćdziesiątych zaludnili ją hippisi z wielkich miast prowadzący swój alternatywny styl życia. Dwustu białych, wykształconych, młodych Amerykanów, którzy wierzyli we wszystko, w co wtedy wierzono: wolność, równość, braterstwo i prawo do skręta dla wszystkich. Dwustu białych i jeden Murzyn. Marv faktycznie był jedynym Murzynem we wsi. Po kilku latach zawarł fikcyjne małżeństwo z pewną białą kobietą z Afryki Południowej, która nie miała pozwolenia na pobyt w Stanach Zjednoczonych; zrobił to dla hecy, a może po prostu chciał nawiązać do tej idei braterstwa. Regularnie wysiadywał przed urzędnikami i wyjaśniał im, że jedyną prawdziwą miłością dla jedynego Murzyna we wsi jest biała kobieta z kraju nazywanego ojczyzną apartheidu, a robił to tak przekonująco, że kiedy Strona 14 brali rozwód, kobieta miała już amerykańskie obywatelstwo. To również przez nią pojechał potem do Ohio i wszedł nie do tej restauracji co trzeba. John westchnął, zacisnął mocniej dłonie na książce i ponownie próbował coś przeczytać. Przez całe popołudnie i przez cały wieczór przeczytał kilka linijek, a w celi, w której nie było prycz, widział w myślach Marva; może właśnie teraz siada na niebieskim krześle stojącym w rogu, a może leży zwinięty na podłodze, z oczyma wlepionymi w sufit? Kilka nowych linijek tekstu, od czasu do czasu cała strona i znowu Marv. Światło dnia powoli znikało z małych okienek, a jego miejsce zajmowała noc. Trudno mu było tak leżeć obok pustej celi i nie słyszeć ciężkiego oddechu Marva. Ku swemu zdziwieniu po dwóch godzinach John zdołał usnąć, choć zmęczenie nie opuszczało go od poprzedniej nocy, a Kolumbijczyk krzyczał mniej niż zwykle. Obudził się około siódmej, leżąc na książce, przeleżał jeszcze dwie godziny i wstał prawie całkowicie wypoczęty. Wyraźnie słyszał głosy jakichś osób. Z łatwością odróżniał głosy zwykłych ludzi od głosów osób skazanych na śmierć. Ten dźwięk, jaki wydobywa się z ust kogoś, kto nie wie dokładnie, kiedy umrze, niepewność, która sprawia, że nie musi liczyć... łatwo to było wyczuć. Spojrzał w stronę dyżurki, gdzie siedzieli strażnicy, i doliczył się piętnastu przechodzących osób. Byli za wcześnie, do egzekucji pozostały jeszcze trzy godziny, ale oni szli powoli, zerkając z ciekawością w głąb korytarza. Najpierw naczelnik więzienia, którego John widział przedtem tylko raz, a za nim świadkowie przyszłej egzekucji. John domyślił się, że skład jest ten sam co zwykle: krewni ofiary zbrodni, jakiś przyjaciel skazańca, kilku dziennikarzy. Mieli na sobie płaszcze, na ramionach resztki śniegu i zaczerwienione policzki – z zimna lub podniecenia. Przecież przybyli tu oglądać czyjąś śmierć. John splunął przez pręty w ich stronę. Już miał się odwrócić, gdy nagle usłyszał, jak dyżurny strażnik otwiera drzwi i wpuszcza jedną z tych osób na korytarz w bloku wschodnim. Był to niewysoki, przysadzisty mężczyzna z wąsami i ciemnymi, zaczesanymi do tyłu włosami. Miał na sobie futro nałożone na szary garnitur, śnieg już na nim stopniał, ale kołnierz nadal był wilgotny. Szedł środkiem korytarza pewnym krokiem, na nogach miał mokasyny na gumowej podeszwie, które sprawiały wrażenie miękkich, choć trochę stukały na posadzce. Nie wahał się, wiedział, w którą stronę i do której celi ma iść, kierował się dokładnie w tamtą stronę. John niespokojnie poprawił włosy i zaczesał je jak zawsze palcami za uszy, tak że Strona 15 spadały mu jak warkoczyk na sam kark. Kiedy tu trafił, miał krótkie włosy, których nie strzygł, więc każdego miesiąca przyrastały o kolejny centymetr. Był to dla niego jak gdyby zapasowy zegarek, na wypadek gdyby ten, który miał w sobie, przestał nagle funkcjonować. John widział go teraz bardzo wyraźnie, ponieważ mężczyzna zatrzymał się dokładnie naprzeciw jego celi. John ujrzał twarz, która ciągle go nawiedzała w snach. Kiedyś pokrywał ją trądzik, ale teraz pozostały po nim drobne blizny, których ani upływający czas, ani tłuszcz nagromadzony pod skórą nie zdołały wygładzić. Edward Finnigan odczekał chwilę, blady jak ściana, a jego oczy wyrażały zmęczenie. – Morderca. Nadął usta, przełknął ślinę i powiedział podniesionym głosem. – Morderca! Szybkie spojrzenie w stronę strażnika i Finnigan zrozumiał, że jeśli chce zostać tam dłużej, musi mówić ciszej. – Zabrałeś mi moją córkę. – Finnigan... – Siedem miesięcy, trzy tygodnie, cztery dni i trzy godziny. Właśnie tyle. Możesz błagać o ułaskawienie, gdzie tylko chcesz, a ja i tak się postaram, żeby je odrzucono. Tak jak postarałem się, żebym mógł tu teraz stać przed tobą. Wiesz o tym, Frey. – Odejdź. Mężczyzna starał się mówić cicho, ale nie udało mu się; uniósł dłoń do ust i położył palec na wargach. – Ciiii, nie przerywaj, nie lubię, kiedy jakiś morderca mi przerywa. Odsunął palec od ust i znowu odezwał się silnym głosem. – Dzisiaj, w imieniu gubernatora, będę obserwował, jak kończy Williams. A we wrześniu będę oglądał ciebie. Rozumiesz? Została ci tylko jedna wiosna... i jedno lato. Mężczyzna w futrze i mokasynach z trudem zachowywał równowagę. Przestępował z jednej nogi na drugą, wymachiwał ramionami, a nienawiść, którą do tej pory tłumił, znalazła wreszcie ujście. John stał w milczeniu, tak jak wtedy, gdy spotykali się na procesie, kiedy dochodziło między nimi mniej więcej do podobnej wymiany zdań; na początku próbował odpowiadać, ale potem zrezygnował, bo stojący przed nim mężczyzna nie potrzebował żadnych odpowiedzi, nie był na nie jeszcze gotów i już nigdy nie będzie. – Odejdź stąd. Nie masz mi nic do powiedzenia. Finnigan sięgnął ręką do kieszeni płaszcza i wyjął książkę w czerwonej okładce, z kartkami, które wyglądały jak pozłacane. Strona 16 – Posłuchaj, Frey. Przez kilka chwil przerzucał kartki, szukał zakładki, aż wreszcie ją znalazł. – Księga Wyjścia, rozdział dwudziesty pierwszy... – Zostaw mnie w spokoju, Finnigan. – ...werset od dwudziestego trzeciego do dwudziestego piątego. Znowu zerknął w stronę strażnika, zacisnął szczęki, chwycił Biblię i zaczął recytować. – „Jeśli zaś poniesie jakąś szkodę, wówczas odda życie za życie, oko za oko, ząb za ząb...”. Finnigan odczytywał tekst w taki sposób, jakby to było kazanie. – „...rękę za rękę, nogę za nogę, oparzenie za oparzenie, ranę za ranę, siniec za siniec”2. Gdy zamykał Biblię, na jego twarzy pojawił się uśmiech. John odwrócił się i położył na pryczy tyłem do kraty i korytarza, ze wzrokiem wbitym w brudną ścianę. Leżał tak, aż kroki ucichły i drzwi prowadzące na korytarz otwarły się, a potem znowu zamknęły. *** Jeszcze kwadrans. John nie potrzebował zegarka. Zawsze dokładnie wiedział, jak długo leżał. Spojrzał w górę, w stronę poplamionej świetlówki wiszącej pod sufitem celi. Muchy garnęły się do lampy, która zawsze była zapalona, podlatywały za blisko i natychmiast ginęły od gorąca. Przez pierwsze noce zasłaniał oczy dłońmi, nie umiał pozbyć się uczucia strachu i odseparować od wszystkich nowych dźwięków. Lampa paliła się na okrągło, więc trudno mu było się odprężyć, bo światło rozpraszało ciemność. Miał je widzieć aż do ostatniej chwili swego życia. *** Czasem liczył na to, że śmierć nie kończy wszystkiego. Że potem jest jeszcze cokolwiek, coś więcej niż tylko krótkie, paskudne poczucie śmierci; coś więcej niż tylko świadomość, że właśnie teraz umiera, a po chwili już nie żyje. Najsilniej czuł to właśnie teraz, kiedy na zawsze miał odejść ktoś, kto nie musiał już liczyć czasu. Strona 17 W takich chwilach John kładł się zazwyczaj na pryczy i gryzł rękaw więziennej bluzy, czując, jak serce dudni mu coraz mocniej; oddychał z trudnością, aż w końcu dostał drgawek i zwymiotował na podłogę. Głowa pulsowała mu od gwałtownych uderzeń fal gorąca. Czuł się tak, jakby i on za każdym razem umierał. *** Gdy nagle zgasło światło, John złapał się mocno pryczy. Światło rozbłysło na nowo, zajaśniało w pełni i znowu zgasło. Działo się to w bloku wschodnim, w skrzydle zachodnim i na innych oddziałach więzienia w Marcusville dokładnie w tym samym czasie, gdy ciało Marva Williamsa w ciągu zaledwie jednej minuty skurczyło się od uderzeń prądu o napięciu od sześciuset do tysiąca dziewięciuset woltów. Marv zwymiotował prawdopodobnie już po pierwszym takim uderzeniu, a potem, przy każdym nowym impulsie, wyrzucał z siebie po trochu resztkę, aż opróżnił cały żołądek. Świetlówka znowu rozbłysła i John już wiedział, że popalone ciało Marva zapadło się przed kilkoma sekundami w krześle, wykazując ostatnie oznaki życia. Wbił zęby w rękaw bluzy i zastanawiał się, czy Marv wtedy myślał i czy jego myśli zdołały zagłuszyć ból. Drugie uderzenie prądu trwało zawsze siedem sekund, płynął wówczas prąd o napięciu tysiąca woltów; ciecz, w której były zanurzone miedziane elektrody przymocowane do głowy i prawej nogi, zaczynała wtedy wrzeć. John przestał gryźć rękaw bluzy. Rozpiął dwa górne guziki, a potem sięgnął po srebrny łańcuszek i krzyż, które miał zawieszone na szyi. Kiedy zaciskał je w dłoni, lampa rozbłysła i gasła jeszcze kilka razy; trzecie, a zarazem ostatnie uderzenie trwało zazwyczaj dłużej, była to dawka o napięciu dwustu woltów w ciągu dwóch minut. W tym momencie prąd wysadza mu gałki oczne z orbit. Teraz wypływa z niego mocz i ekskrementy. A teraz ze wszystkich otworów jego ciała tryska krew. John nienawidził wszystkiego, co miało jakikolwiek związek z religią, ale zachował się tak, jak uczyniłby to Marv: chwycił krzyżyk jedną dłonią, a drugą nakreślił przed sobą w powietrzu znak krzyża. 2 Cytaty zaczerpnięto z Biblii Tysiąclecia. Strona 18 TERAZ Była to ostatnia godzina rejsu, a on powinien patrzeć w inną stronę. Prom wypłynął już z Åbo i kierował się z powrotem do Szwecji; jeszcze kilka przebojów i trochę bardziej podkręcone tempo, które zmiotło z parkietu tych wszystkich, co wypili za dużo; potem jakiś wolny kawałek dla tych, co nie chcieli kończyć zabawy, kilka godzin w kajucie i wreszcie Sztokholm. Nie potrafił jednak odwrócić wzroku po raz kolejny; mężczyzna, który dobierał się do kobiet na parkiecie, ten sam co przedtem, przycisnął właśnie swe narządy płciowe do biodra kobiety po raz drugi, a ona znowu nic nie zauważyła i nie poczuła. John przez cały wieczór śledził ją wzrokiem. Ciemne włosy, śmiech i radość, że może tańczyć aż do upadłego; była piękna, była jednocześnie Elizabeth i Heleną. Jego kobieta. – Co ty, do cholery, robisz? Nagle John przestał śpiewać, choć nawet sam nie zdawał sobie z tego sprawy; wściekłość nie pozwalała mu czytać nut, a pozostali muzycy, którzy stali za nim, grali jeszcze kilka taktów, po czym opuścili instrumenty i czekali w ciszy. Powinien był patrzeć w inną stronę. John ze sceny zwracał się do mężczyzny, który nadal stał blisko niej. – Zostaw ją w spokoju. Natychmiast! Gdzieś przy wejściu zabrzęczało szkło. To silny wiatr, który uderzał w wielkie szyby okien. Poza tym w sali panowała cisza. Taka, jaka zapada w chwili, gdy przestaje grać muzyka, bo solista przerwał nagle w połowie refrenu. Trzynaście par stało na parkiecie w całkowitym milczeniu. Każda z nich zastygła w bezruchu w pół taktu, oddychali ciężko, aż nagle zaczęli rozumieć, co się stało; odwrócili się w stronę, w którą wskazywał John, w kierunku Strona 19 wysokiego, jasnowłosego faceta, który stał pośród nich na parkiecie. Mikrofon zatrzeszczał, gdy John przemówił zbyt głośno. – Nie kumasz? Zaczniemy znowu grać, jak się zmyjesz. Mężczyzna zrobił krok do tyłu, zachwiał się, a jego członek nie dotykał już jej bioder. Odzyskał równowagę, potem odwrócił się w stronę sceny i podniósł w górę palec. Zastygł w tej pozycji, nic nie mówił i nie poruszał się. Ktoś zszedł z parkietu. Ktoś inny pochylił się w stronę partnera lub partnerki, szepcząc coś do ucha. Jeszcze ktoś inny zamachał niecierpliwie ramionami, jakby chciał powiedzieć: no graj wreszcie, przecież my tu tańczymy. Mężczyzna, który nadal trzymał uniesiony palec, zaczął się przeciskać wśród stojących nieruchomo par w stronę sceny i Johna. Usłyszał głos Lenny’go dobiegający z tyłu: „Olej to, John, odpuść sobie, niech zajmie się tym ochrona”, a potem głos Giny, która westchnęła i powiedziała: „Wystarczy, niech sobie ten pijaczyna trochę poprzeklina”; nawet basista, który do tej pory nie zabierał głosu, rzucił: „To bez sensu, jutro znowu nam się taki trafi”. John ich słyszał. A zarazem nie słyszał. Pijany mężczyzna stał już przy nim pod sceną i uśmiechał się szyderczo, John czuł na sobie jego oddech, jego twarz sięgała mu gdzieś do wysokości pasa. Mężczyzna nadal trzymał palec w powietrzu, ale teraz powoli go opuścił, a potem z kciuka i palca wskazującego drugiej dłoni zrobił kółko; wtedy spojrzał Johnowi w oczy, a następnie długi palec pierwszej ręki dwa albo trzy razy wsunął w środek kółka zrobionego z palców. – Tańczę, z kim chcę. Ktoś upuścił widelec. A może coś zgrzytnęło w którymś z głośników. John nawet tego nie zauważył. Później nie potrafił opowiedzieć, co działo się wokół niego. Był zajęty liczeniem. Jeśli tylko będę liczył, ta cholerna złość mnie opuści, uspokoję się. Przecież się tego uczył. Nie uderzać. Nigdy więcej nie uderzać. John spojrzał w dół na faceta, który śmiał się szyderczo w jego stronę i wykonywał tamten gest; przeciągnął dłońmi po głowie, jakby wciąż miał jeszcze długie włosy i próbował Strona 20 założyć je za uszy, tak jak robił to zawsze, kiedy niepokój i strach uniemożliwiały mu kontrolowanie swego zachowania; w myślach ujrzał twarz szesnastoletniej Elizabeth i twarz trzydziestosiedmioletniej Heleny; następnie spojrzał w kierunku kobiety, która jeszcze przed chwilą oddawała się na parkiecie szaleństwu tańca, a teraz stała w zupełnej ciszy niedaleko od niego; i znowu spojrzał na dłonie pijaka, który niedawno się do niej przyciskał, i nagle poczuł się tak, jakby wszystko w nim pękło, wszystkie te cholerne lata liczenia i kontrolowania złości, która wypełniała jego wnętrze, gdy próbował zasypiać; potem, nawet o tym nie wiedząc, odchylił nogę i z całej siły, jaka nagromadziła się w nim przez cały ten czas, kopnął mężczyznę w głowę, trafiając go w sam środek jego szyderczego uśmiechu. Potem, kiedy zebrani na sali ludzie zaczęli się do niego zbliżać, nawet nie słyszał odgłosów zamieszania i podniecenia. CZĘŚĆ I PONIEDZIAŁEK To był całkiem ładny poranek. Sztokholm spowity mgłą, słońce, które starało się przez nią przebić, kłęby pary tańczące na wodzie. Jeszcze pół godziny, potem nabrzeże, miasto i dom. John wyjrzał na zewnątrz przez plastikowe okno. Wielki prom sunął powoli wyznaczonym torem z prędkością kilku węzłów na godzinę, dziób łagodnie rozcinał fale. Miał za sobą długą noc i czuł zmęczenie; po czwartej próbował zasnąć, ale nie mógł spać. Działo się tak wtedy, gdy teraźniejszość zaczynała mieszać mu się z przeszłością. Czuł, że bolą go oczy, czoło, całe cholerne ciało. Bał się. Już od dawna niczego się nie bał i wpadł nawet w codzienną rutynę spokojnego życia. Helena, obok której zasypiał, i Oscar, który we śnie ciężko oddychał, leżąc w łóżku stojącym w sąsiednim pokoju. Mieli swoje życie i