Strona 1 ADELE PARKS Mó w d o m n ie Z języka angielskiego przełożyła Magdalena Procner Strona 2 Dla Boba Shevlina, Wilberta Dasa i Massima Bianchiego (i wcale nie dedykuję wam tej książki, by pochwalić się, że w gronie moich najbliższych przyjaciół są Amerykanie, Włosi oraz Holendrzy) Strona 3 1 Zakochałam się w Robercie dwa razy. Po raz pierwszy dwanaście lat przed naszym spotkaniem, podczas rodzinnych wakacji w Padwie, w północnych Włoszech. Miałam wówczas lat czternaście i byłam ponurą, wiecznie zadumaną romantyczką. Po raz drugi - dwanaście lat później, w pubie w południowo-zachodnim Londynie. On oglądał mecz, ja nalewałam piwo. Byłam już wówczas znacznie bardziej towarzyska i beztroska, ale wciąż niepoprawnie romantyczna. Przed Padwą wakacje z rodzicami (tylko na takie jeździłam) ograniczały się wyłącznie do Wysp Brytyjskich. Dorastałam więc święcie przekonana, że zagranicznych wczasów doświadczają wszyscy, tylko nie ja. Moi rodzice mieli dość konserwatywne poglądy i uważali, na co wydają pieniądze. Można to jednak łatwo wytłumaczyć i w pewnym sensie usprawiedliwić tym, że gdy bocian zostawił mnie na wycieraczce ich domu, oboje byli już w dość dojrzałym wieku - mama miała czterdzieści cztery lata, a ojciec czterdzieści dziewięć. Dziś pewnie nikt nie uznałby ich za rodziców wiekowych, ale w tamtych czasach tak właśnie ich postrzegano. Niektóre koleżanki mojej mamy zdążyły już zostać babciami. Poza tym przed podrzuceniem mnie bocian odwiedził ich już dwukrotnie, dziewiętnaście i siedemnaście lat wcześniej. Ojciec zawsze żartował, że ptak przypisany naszej rodzinie musiał mieć poważne problemy ze zmysłem orientacji i chyba nie bardzo mu się spieszyło, bo spóźnił się o jakieś piętnaście Strona 4 lat. Tato utrzymywał, że on i mama zawsze chcieli mieć trójkę dzieci, szczególnie córeczkę, co było miłe z jego strony, choć niezbyt wiarygodne. Moje opóźnione przybycie nikogo w rodzinie nie ucieszyło nadmiernie. Moi bracia, Max i Thomas, musieli być nieco zażenowani niezaprzeczalnym dowodem, że ich rodzice wciąż uprawiają seks. Nic więc dziwnego, że chętnie jak najszybciej uciekli na studia, żeby trzymać się z dala od całej sprawy. Moi rodzice natomiast musieli uważać, że czas brudnych pieluch i nieprzespanych nocy mają już dawno za sobą, przynajmniej do momentu pojawienia się wnuków. Ojciec właśnie został wspólnikiem w macierzystej kancelarii rachunkowej, tamtego roku pełnił też funkcję przewodniczącego klubu golfowego. Obydwa zajęcia wymagały dużo czasu i uwagi. Mama miała swoje kółko brydżowe, a do tego pojawiłam się jeszcze ja. Ale mimo wszystko całkiem nieźle sobie radzili. Rosłam zdrowo, a mamę bawiło ubieranie mnie w eleganckie sukienki - wychowując Maxa i Thomasa, nie miała rzecz jasna takiej możliwości. Jeśli jednak wierzyć rodzinnym opowieściom, wcale nie byłam promiennym słoneczkiem, raczej burzą. Burzą kłopotów. Mało spałam, wybrzydzałam przy jedzeniu, a podczas ząbkowania zamieniłam się w straszną złośnicę. Nie było łatwo. Dorastałam w przekonaniu, że wszyscy potajemnie odczuwają żal. Uważałam, że poglądy moich rodziców są przestarzałe i że w porównaniu z rodzicami moich znajomych strasznie się mnie czepiają. Ojciec grał na oboju i nazywał facetów „chłopami". Często poprawiał moich znajomych, gdy mówili „wziąść" zamiast „wziąć". To mama jednak stanowiła główne źródło mojego wstydu, pewnie dlatego, że częściej widywała moje koleżanki i kolegów z klasy. Nie dorównywała urodą innym matkom, które gromadziły się przed wejściem do szkoły. Jej ubrania, buty oraz całkowity brak pojęcia o tym, kim jest Paul Young, sprawiały, że różni- Strona 5 ca pokoleń wydawała się nie do pokonania. Spoglądając na to wszystko z perspektywy czasu, zdaję sobie sprawę, że była troskliwą i opiekuńczą matką, czego oczywiście nie doceniałam jako dziecko. Często zapraszała moich kolegów i koleżanki na obiad, ale nigdy nie podawała paluszków rybnych ani deseru Angel Delight jak inne mamy. Przygotowywała natomiast duszone mięso z jarzynami i z uporem serwowała kapustę oraz brukselkę. Nie miała pojęcia, co lubią dzieci. Poza tym koniecznie chciała odbierać mnie co dzień ze szkoły, nawet gdy byłam już w gimnazjum. Czasem, jeśli wiedziałam, że ujdzie mi to na sucho, udawałam, że jest moją stukniętą babcią (stuknięta babcia jest o niebo lepsza od wścibskiej matki), a wtedy wraz z innymi dziećmi naśmiewałam się z jej praktycznych butów i peleryny, dopóki nie zbliżyła się na tyle, by nas usłyszeć. Zawsze wstydziłam się rodziców. Fakt ten wprawiał mnie w dodatkowe zażenowanie, co z kolei potęgowało moją złość na nich jako pierwotne źródło mojego wstydu. Nie byli surowi, tylko po prostu nie tacy, jak chciałam. Choć moje kieszonkowe było nieznacznie mniejsze od tego, które otrzymywali moi koledzy z klasy, mogłam (przynajmniej teoretycznie) wydawać je według własnego uznania. Jednak ilekroć wybierałam „Bravo" i garść słodyczy zamiast pouczającej powieści, ich widoczne rozczarowanie odbierało mi całą przyjemność tego rzekomego przywileju. Ciuchy też stanowiły problem. Na pierwszą parę dżinsów pozwolono mi, gdy miałam lat dwanaście, na pierwszy tusz do rzęs, gdy miałam piętnaście (choć w tajemnicy przed rodzicami nakładałam go w szkolnej toalecie znacznie wcześniej), na przekłucie uszu, gdy byłam siedemnastolatką. Oczywiście patrząc na moje pretensje z perspektywy osoby starszej i mądrzejszej (choć wcale nie takiej starej — zaledwie trzydziestodwuletniej), mogę śmiało przyznać, że moi rodzice nie byli zbrodniarzami wojennymi, ale jako nastolatka tak właśnie o nich myślałam. Największe rozgoryczenie wywoływały we mnie wakacje. Inni rodzice zabierali swoje dzieci na Costa del coś tam albo Strona 6 (szczyt wypasu) do Disneylandu, tego największego, w USA. Moje koleżanki próbowały słodkich likierów i kupowały pluszaki wypchane słodyczami oraz słoiki z kolorowym piaskiem. Opalały się do woli, często więc wracały z poparzonymi ramionami, mając jednak w zanadrzu barwne opowieści o flirtach z przystojnymi chłopcami rekompensujących cierpienie. Moich rodziców natomiast bardziej interesowały zabytkowe budynki będące pod ochroną National Trust niż zatłoczone plaże. Najchętniej wsiadali w samochód z doczepioną przyczepą kempingową i jechali na południowe wybrzeże, najlepiej w pobliże jakiegoś zamku oraz cichej herbaciarni, w której można było dostać lekkie ciasto biszkoptowe. Tak właśnie, w ich przekonaniu, wyglądały najciekawsze wakacje. Musiałam więc znosić długie deszczowe tygodnie, obserwując ich zmagania z mapą turystyczną w celu znalezienia ścieżki prowadzącej do kolejnych nieciekawych ruin jakiegoś zamku. Kiedy miałam lat czternaście, rodzice obchodzili trzydziestą piątą rocznicę ślubu. Moi bracia, piastujący już wówczas dobre posady (Max pracował jako dziennikarz, Thomas był lekarzem), uznali tę okazję za odpowiedni pretekst, by zafundować rodzicom ich pierwsze zagraniczne wakacje. Ojciec wcześniej był już w Niemczech, pełniąc służbę wojskową, ale najdalsze miejsce, do którego dotarła moja matka, stanowiła wyspa Wight, położona zaledwie osiem kilometrów od południowego wybrzeża Wielkiej Brytanii (podobno są tam przepiękne miejsca do obserwacji ptaków). Rodzice podeszli do tego pomysłu z rezerwą. Max spędził długie godziny, opowiadając im o ciekawych historycznych i archeologicznych zakątkach, zaś Thomas rozwiewał ich wątpliwości dotyczące picia wody z kranu czy też dużej ilości komarów. Powoli rodzice zaczęli dopuszczać możliwość wyjazdu, a później nawet cieszyć się na myśl o nim! Ja oczywiście miałam pojechać z nimi, nigdy nie pozwalali mi zostać w domu pod opieką braci, a co dopiero samej. Natychmiast ogarnęła mnie niepojęta radość. Strona 7 Zaczęłam roznosić gazety i opiekować się dziećmi sąsiadów, żeby zaoszczędzić na nowe ciuchy i pokazać się w modnych szortach oraz bikini. Nie posiadałam się ze szczęścia, że wreszcie będę miała paszport. Czytałam przewodniki, oglądałam mapy. Moje podekscytowanie sięgnęło zenitu, gdy ojciec zabrał mnie do banku, żeby wymienić pieniądze. Przyglądałam się tym nieznanym mi banknotom i nie mogłam powstrzymać chęci ich powąchania. Pachnące pieprzem i miękkie w dotyku, miały w sobie coś obiecującego i tajemniczego. Oczywiście znacznie mniej interesowały mnie kościoły i galerie sztuki, na które cieszyli się moi rodzice, moim celem była piękna opalenizna, lody oraz nawiązanie kontaktu wzrokowego z włoskimi chłopcami. Nie obiecywałam sobie zbyt wiele — nie przypuszczałam, że zamienię słowo z kimś poza hotelową recepcjonistką — lecz mimo to emocjonowałam się na myśl o czekającej mnie przygodzie. Jakimś cudem nasze wakacje zdołały przejść moje najśmielsze oczekiwania. Zachwycało mnie wszystko co nowe, inne, obce. Sklepy wolnocłowe na lotnisku wydawały mi się niebywale eleganckie; wręcz pożerałam wzrokiem wielkie batony czekolady Toblerone, których jeszcze wtedy nie dało się kupić w każdym angielskim supermarkecie. Cieszyły mnie nawet papierowe ręczniki, które stewardesa rozdawała podczas lotu wraz z darmową (darmową!) colą. Kiedy po wylądowaniu otworzyły się drzwi samolotu i promienie słońca otuliły mnie niczym kokon, zakochałam się. Strona 8 2 Nie zakochałam się w facecie, który pilnował, żeby wszyscy pasażerowie bezpiecznie znaleźli się w autobusie przewożącym ich do terminalu, nic z tych rzeczy (choć nie powiem, był niczego sobie). Zakochałam się we Włoszech. Kiedy gorące promienie słońca po raz pierwszy musnęły moje kościste ramiona, miałam ochotę śpiewać, bo nagle poczułam, że znalazłam swoje miejsce na ziemi. W Anglii żyłam w schludnym, funkcjonalnym, dostatnim domu, w którym nie brakowało zdrowego jedzenia, lekcji muzyki i gier edukacyjnych. Było w nim wszystko, czego potrzebowaliśmy, ale nic, czego sama pragnęłam. Były wykładziny dywanowe, kuchenka mikrofalowa, termofory, srebrne sztućce (należące do mojej praprababci i przekazywane z pokolenia na pokolenie), ale nie mieliśmy telewizora w salonie (jedyny nasz odbiornik był schowany w pokoju dla gości i wyciągano go tylko na specjalne okazje). W naszym domu było też pianino, a nawet firanki (po co, na miłość boską, firanki?) - typowe insygnia brytyjskiej klasy średniej, nudne i bezbarwne. W Padwie poczułam się zupełnie inną osobą — ciepłą, barwną, żywiołową. Wcześniej niewiele rzeczy potrafiło wzbudzić we mnie entuzjazm. Ze względu na brak telewizora nie miałam bliższego pojęcia o Duran Duran, ale by nie odstawać od koleżanek, udawałam, że podkochuję się w perkusiście, choć nie rozpoznałabym go nawet w grupie tajlandzkich transseksualistów. Nie wyróżniałam się w sporcie ani w żadnym innym przedmiocie. Nie należałam do dzieci znajdujących ukojenie Strona 9 w książkach. Moje niezbyt liczne koleżanki były równie mdłe i nijakie. Właściwie trzymałyśmy się razem głównie dlatego, że nikt inny nie chciał się z nami przyjaźnić. Nigdy nie miałam chłopaka, nigdy się nawet nie całowałam. Lecz teraz byłam we Włoszech. W kraju ciepła. W kraju, który pachniał słodką mocną kawą. W kraju przepełnionym wrzawą i chaosem. W kraju, w którym ludzie gawędzą wesoło, żywo przy tym gestykulując. Zachwycały mnie olbrzymie ilości kwiatów, świąt, a także wstążeczki przypinane do drzwi, by obwieścić narodziny dziecka. Miałam wrażenie, że Włosi potrafią wycisnąć z życia każdą kroplę. Najbardziej jednak — bardziej niż piszczące z podniecenia dzieci goniące za gołębiami — podobało mi się to, że każdy chłopiec, a nawet każdy mężczyzna spoglądał na mnie tak, że czułam się interesująca i atrakcyjna, czułam, że żyję. W Anglii moje kręcone włosy i jasną, pokrytą piegami cerę uważano za niemodne. Włochom zdawało się jednak nie przeszkadzać, że nie mam na głowie eleganckiego ciemnego „boba"; wręcz przeciwnie. Z każdym wypitym espresso rosło moje zauroczenie tym krajem. Rodzice przez całe dziesięć dni przemierzali wąskie uliczki Padwy, czując obecność Giotta, Petrarki czy Dantego, ja zaś dreptałam u ich boku, zwracając uwagę wyłącznie na Giovannich, Davidów i Paulów, którzy rzucali za mną powłóczyste spojrzenia. Podczas gdy mama z tatą dyskutowali o uśmiechach, którymi artyści obdarowali Maryję czy Jezusa, ja delektowałam się znacznie śmielszymi uśmiechami, które rzucali w moją stronę kelnerzy i chłopcy przesiadujący pod sklepami z pamiątkami. Byłam zbyt nieśmiała, by odezwać się do kogokolwiek, spędzałam więc długie godziny, pijąc colę, jedząc lody i rozglądając się wokół. Przyglądałam się dziewczętom chichoczącym z wyrafinowaniem, o którym moje koleżanki ze szkoły, nawet te znacznie starsze, mogły jedynie pomarzyć. Na czym polegał ich urok? Strona 10 Czy był zasługą ich wysokich obcasów lub obciskających talię pasków? Chudych nadgarstków czy długich pomalowanych tuszem rzęs? Nie miałam pojęcia. Wiedziałam jedynie, że chcę być jedną z nich. Chciałam dołączyć do licznej głośnej rodziny idącej na słynną passeggiatę o piątej po południu; nie mogłam uwierzyć, że nawet zwykły spacer można zmienić w prawdziwą uroczystość. Chciałam kupować ciasta zapakowane w przyozdobione kolorowymi wstążkami tekturowe pudełeczka i obdarowywać nimi znajomych w niedzielny poranek. Chciałam mieszkać w miejscu pełnym dobrego stylu, w miejscu przesiąk- niętym starożytną historią. Chciałam jeść to co oni i być równie towarzyska. Rozkoszować się ich obyciem kulturowym i obywatelską dumą. Chciałam mieszkać we Włoszech i być Włoszką. Wiedziałam, co muszę zrobić. Muszę poślubić Włocha. Wróciłam do Anglii z torbą pełną numerów czasopisma „Oggi", włoskiego odpowiednika brytyjskiego „Hello!". Zarzekałam się, że będę sama uczyć się włoskiego, przeglądając zakupione magazyny, przynajmniej dopóki nie znajdę sobie korepetytora. Wraz z moją opalenizną zniknęła jednak ochota do samodzielnej nauki. Oczywiście pielęgnowałam swoją fascynację wszystkim co włoskie — szczególnie jeśli chodziło o jedzenie, kawę, czy styl bycia i ubierania się, ale nie robiłam nic, by zgłębić choćby podstawy języka. Pisma „Oggi" szybko wylądowały pod łóżkiem, gdzie spędziły ładnych parę lat, pokryte grubą warstwą kurzu. Zamierzałam studiować italianistykę, ale trójka z francuskiego na maturze nie przekonała osób zajmujących się rekrutacją, że mam odpowiednie zdolności językowe. Kiedy komisja egzaminacyjna zapytała, dlaczego wybrałam właśnie ten kierunek, próbowałam jak najlepiej wytłumaczyć swoje pobudki, ale „chęć poślubienia Włocha" okazała się niewystarczającą motywacją. Zaczęłam więc rozważać możliwość zamieszkania we Włoszech i podjęcia pracy w szkole językowej. Słyszałam kiedyś o specjalnym kursie, który przygotowuje do uczenia Strona 11 języka angielskiego właściwie bez używania ojczystej mowy uczniów, nazywają to „metodą całkowitego zanurzenia", ale szybko odkryłam, że cena takiego kursu znacznie przewyższa moje możliwości finansowe. Zdecydowałam więc, że najlepszym rozwiązaniem będzie znalezienie pracy na jakiś czas i zaoszczędzenie niezbędnej sumy. Rodziców zdruzgotała wieść, że planuję przeprowadzkę do Londynu. Ojciec bał się, że stanę w miejscu. Wielokrotnie podkreślał, że moi bracia zawsze byli zdeterminowani i mieli silną motywację, przez co nigdy nie dostarczali jemu ani mamie zmartwień. Ja też byłam zdeterminowana, też miałam silną motywację, ale tacie nie dało się tego wytłumaczyć. Wiedziałam, że podobnie jak członkowie komisji egzaminacyjnej, nie uzna mojego zamiaru poślubienia Włocha za odpowiedni plan kariery. Na szczęście w tym samym czasie za sprawą Maxa i jego żony Sophie moi rodzice po raz kolejny zostali dziadkami. W dodatku Thomas ożenił się ze straszliwą pediatrą, Eileen MacKinnan, która w równym stopniu impo- nowała moim rodzicom, jak i rządziła nimi. Mieli więc dość innych spraw na głowie. Zaraz po przyjeździe do Londynu udałam się do dzielnicy Covent Garden, wiedząc, że znajduje się tam wystarczająco dużo włoskich restauracji i barów, bym mogła udawać, że jestem w kraju z trójkolorową flagą. Uznałam, że będę się musiała tym zadowolić, dopóki nie zaoszczędzę na tyle pieniędzy, by zamieszkać w wymarzonym miejscu. Szybko znalazłam pracę kelnerki i barmanki, jakimś sposobem nie zdołałam jednak odłożyć kwoty niezbędnej do rozpoczęcia kursu TEFL. I tak upłynął jeden rok, potem kolejny, a potem następny, nawet nie wiem kiedy. Oczywiście ojciec przy każdej okazji powtarzał: „A nie mówiłem?". Ja zaś, ilekroć myślałam o kursie, dochodziłam do wniosku, że nie ma po co się spieszyć. Przecież we Włoszech zawsze będą osoby pragnące uczyć się angielskiego. Do szczęścia nie potrzebowałam wiele — wystarczyło, że mogłam sobie pozwolić na modne buty i torebki oraz na opłacenie malutkiej Strona 12 kawalerki w Earls Court, wynajmowanej razem z Alison, dziewczyną, którą poznałam, będąc kelnerką. Pomimo dość monotonnej pracy i małego, zaniedbanego mieszkania bardzo miło wspominam te pierwsze lata spędzone w Londynie. Może i zapomniałam trochę o kursie, ale pozostałam wierna planom poślubienia Włocha. Szybko odkryłam, że jest ich w Londynie na tyle dużo, że wcale nie muszę przewracać swojego życia do góry nogami i wyjeżdżać sama za granicę. Spotykałam się więc z kolejnymi Giancarlami, Maksimami i Angelami. Nigdy nie zawodzili moich oczekiwań. Karmili mnie komplementami i makaronem, byli troskliwi i uprzejmi, a ja świetnie się z nimi bawiłam. Prędzej czy później wszyscy jednak albo wracali do Włoch, albo też namiętność wypalała się już po kilku tygodniach. Nie martwiło mnie to zbytnio, bo choć zakochiwałam się w każdym z nich w mgnieniu oka, równie szybko potrafiłam się odkochać. Nigdy nie rozpaczałam dłużej niż tydzień. Alison uważała, że jestem płytka, ale ja wolałam myśleć, że jestem po prostu dobrze przystosowana do życia. Widziałam wiele dziewczyn płaczących noc w noc w poduszkę przez jakiegoś faceta — cóż za absurd! Ja zamierzałam cieszyć się młodością. Przecież świat nie kończy się na jakimś Luigim! Alison radziła, żebym zaczęła umawiać się z mężczyznami, którzy planują zostać w kraju na dłużej, ale kompletnie nie rozumiała istoty sprawy. Moje dziwactwo urosło do takich rozmiarów, że nie potrafiłam już spotykać się z mężczyznami narodowości innej niż włoska. Nie potrafiłam i nie chciałam. Kilka razy spróbowałam i zawsze kończyło się tak samo. Anglicy nie umieli patrzeć na kobietę w taki sposób i z taką intensywnością. Kiedy chcieli powiedzieć jakiś komplement, nie potrafili wydusić z siebie słowa. W porównaniu z Włochami brakowało im klasy. Dobrze skrojone koszule czy workowate podkoszulki z nadrukami ulubionych drużyn piłkarskich? Recytowanie poezji czy powtarzanie starych skeczy Monty Pythona? Picie szampana z mojego bucika czy piwa z kufla? Gdzie tu miejsce na dylemat? Strona 13 I tak osiem lat mojego życia wypełniły liczne gwałtowne, choć krótkotrwałe romanse. Może rzeczywiście byłam płytka, a może zachowywałam się jak większość kobiet w moim wieku. Nie wiem. Miałam swój typ i tyle. A potem w moim barze i życiu pojawił się Roberto. Przyglądałam mu się, gdy wpatrywał się w ekran telewizora, oglądając mecz piłki nożnej. Od razu wiedziałam, że jest Włochem — miał lśniące buty i różową koszulę, którą nosił z elegancją i pewnością siebie całkowicie obcą Anglikom. Do tego miał w sobie niesamowitą energię i zmysłowość, które odbijały się rykoszetem od ścian, raz po raz uderzając we mnie z niezwykłą siłą. Obserwowałam, jak kibicował swojej drużynie, wznosząc okrzyki radości po każdym dobrym podaniu, chowając głowę w ramionach, kiedy puszczali gola, ściskając swego kolegę, gdy wyrównali. Przyglądałam mu się kompletnie zahipnotyzowana. Gorący i rozgorączkowany nieznajomy musiał wyczuć, że na niego zerkam. Obrócił się i przyłapał mnie na rozbieraniu go wzrokiem. Zastanawiałam się, czy się zorientował, że moje myśli wybiegły już daleko poza nasze pierwsze cielesne doznania — do ołtarza, a potem prosto na porodówkę. Pod spojrzeniem jego głębokich ciemnych oczu stałam się zupełnie bezbronna; straciłam umiejętność udawania obojętnej. Walczyłam z chęcią dotknięcia jego cudownie opalonej skóry. Chciałam błądzić rękoma po umięśnionym, wysportowanym ciele. Nie był szczególnie wysoki, ale każdy jego ruch epatował siłą i stanowczością. Jego obecność dawała mi poczucie bezpieczeństwa, jednocześnie wprawiając w stan ekscytacji. W pewnym momencie przerwał oglądanie meczu i ruszył w stronę baru, w moją stronę. Alison pewnie uznałaby go za zbyt pewnego siebie, ale mnie to nie przeszkadzało. Pochylił się w taki sposób, że zapach jego cytrusowej wody kolońskiej lekko zawrócił mi w głowie. — Dla mnie piwo. Ty też, jeśli jesteś wolna - powiedział niezbyt poprawnie. Patrzył mi głęboko w oczy, a ja, pomimo szczerych Strona 14 chęci, nie potrafiłam odwrócić wzroku. Jeszcze raz, co on powiedział? Chce mi postawić piwo? A może miał na myśli, że weźmie mnie na randkę? Albo... weźmie mnie? Czy jest na tyle bezczelny, by bez ogródek proponować mi seks? Miałam nadzieję, że tak. - A ze mną co zrobisz? — zapytałam, szybko decydując, że musi mu chodzić o coś więcej niż postawienie mi piwa. - Zabiorę cię gdzieś. Do restauracji. Do kina. Na nieodkryte wyżyny ekstazy. Że też miał czelność powiedzieć coś takiego, a potem czekać pewien siebie na moją odpowiedź! Powinnam czuć się urażona i zbulwersowana. Albo przynajmniej udawać, że tak się czuję. Ja jednak zaproponowałam, że dam mu swój numer telefonu. - Nie będę brać twojego numeru — rzucił zuchwale. - Nie? - Speszyłam się. Czy naprawdę źle to wszystko odczytałam? Nie dosłyszałam, co dokładnie powiedział? Czy ta niesamowita chemia między nami zaistniała wyłącznie w mojej głowie? Czy Amor tylko mnie trafił śmiercionośną strzałą? - Będę czekać tutaj, aż skończysz zmianę. - Ale to jeszcze pięć godzin — zaprotestowałam łagodnie i uśmiechnęłam się szeroko, wcale nie próbując ukryć rozbawienia. - Mam całą wieczność. Wiem, że warto na ciebie czekać. Jeśli dasz mi numerek, będę dzwonić, a ty możesz już poznać inny mężczyzna. Nie będę ryzykować. Raczej będę czekać. Nie mogę tego przegapić. Czuję, że to coś bardzo ważnego. Nie pierwszy raz słyszałam tego typu słowa — Włosi często wygłaszają płomienne tyrady, ale właśnie to w nich lubię. Taką chemię czułam jednak po raz pierwszy. Obecność Roberta sprawiła, że zaschło mi w gardle. Miałam wrażenie, że zdetonował ładunek wybuchowy, który się we mnie znajdował, olbrzymią bombę fascynacji i euforii. Przeszywał mnie ogień radości i podniecenia; nagła fala pożądania rozsadzała wnętrzności i przyprawiała o zawroty głowy, powodując dreszcze, które przechodziły przez każdy nerw mojego ciała. Strona 15 Bar szybko opustoszał. Nie obchodziło mnie, czy są w nim klienci, których trzeba obsłużyć. Byłam tylko ja i Roberto, wszystko inne wydawało się nieciekawe i nieistotne. Przez następne pięć godzin nie odstępowaliśmy się na krok. Na zmianę rozmawialiśmy, śmialiśmy się i wpatrywali w siebie w milczeniu. Opowiedział mi o swojej miłości do szybkich samochodów i piłki nożnej. Przedstawił kilku swoich kolegów, ale nie zapamiętałam nawet ich imion, całą uwagę skupiałam na nim, wszystko inne nie miało najmniejszego znaczenia. Powiedział, że choć przeprowadził się do Anglii zaledwie tydzień temu, był już na rozmowie o pracę w agencji reklamowej w Soho. - A twoja rodzina? - zapytałam. - Moja rodzina zajmuje się winem - wyjaśnił krótko, po czym upił łyk piwa, najwyraźniej uciekając od tematu. - Macie winnicę, fantastycznie! - Szybko wyobraziłam sobie skąpane słońcem rzędy winorośli, jeden obok drugiego niczym żołnierze. - Wcale nie, nic takiego. - Wzruszył ramionami. Nie mogłam pojąć, jak można mówić, że posiadanie winnicy to „nic takiego". Przecież to najbardziej romantyczne zajęcie na świecie! Stwierdziłam, że na pewno nie chce się przechwalać. Zastanawiałam się, czy wciąż ugniatają winogrona stopami. Raczej nie, na pewno zabraniają tego europejskie przepisy prawne. Ale może wciąż używają tradycyjnych metod przy produkcji wina na święta? Włosi uwielbiają święta. Nie żebym chciała poczuć winogrona pod swoimi stopami. Aż takiej inte- gracji z naturą nie potrzebuję. A tym bardziej nie chciałabym wiedzieć, że były pod czyimiś stopami! Fuj! Wystarczający powód, by zostać abstynentem. Roberto westchnął. - Właściwie przyjechałem tu po kłótni z rodziną. Muszę się uwolnić. Zarobić karierę. — Podobała mi się jego niezależność. - Czasem rodzina cię dusi. Muszę od nich odpoczywać. Rozumiesz? - dodał szybko, nie musiałam więc pytać o naturę Strona 16 jego rodzinnych problemów. Skinęłam głową, uśmiechając się szczerze. Oczywiście, że rozumiałam. Doskonale rozumiałam wszystko, co mówił. — Myślę, że rozumiesz bardzo dobrze — powiedział smutnym, pełnym szczerości głosem. Szczerości, która przyćmiła wszystkie wcześniejsze wydarzenia. Strona 17 3 Pobraliśmy się pół roku później. Byłam niesamowicie szczęśliwa. Rodzice uważali co prawda, że za bardzo się spieszymy, ale szybko przypomniałam im, że przecież sami zaręczyli się po zaledwie trzech miesiącach znajomości. Mama spojrzała na mnie lekko zmieszana i powiedziała, że „w jej czasach" było zupełnie inaczej, a poza tym wzięli ślub dopiero dwa lata później. Osobiście sądziłam, że mama miała czas do stracenia albo wątpliwości, które trzeba było rozwiać. Ja nie miałam ani czasu do stracenia, ani wątpliwości, nie widziałam więc powodu, by przedłużać okres narzeczeństwa. Alison rzuciła aluzję, że może to wcale nie jest miłość, tylko pożądanie, na co zareagowałam śmiechem, lekceważąc jej cyniczną insynuację. Po cichu współczułam Alison, że nigdy nie miała okazji doświadczyć takiego porywu uczuć. Jedyną osobą, która potrafiła dostrzec pozytywny aspekt mojego rychłego zamążpójścia, był ojciec — na wieść o naszych zaręczynach wyraził nadzieję, że może dzięki temu zacznę się wreszcie rozglądać za „prawdziwą" pracą. Nigdy nie przepuścił okazji, by mi przypomnieć, że w jego mniemaniu praca za barem nie jest zajęciem imponującym. Ojciec miał rację, myślałam o prawdziwej pracy, a miało nią być wydanie na świat grupki bambinich, najlepiej jednego po drugim. Nie chciałam, żeby moje dzieci miały podstarzałą matkę, jak ja. Pragnęłam też, by dorastały razem - różnica wieku pomiędzy mną a moimi braćmi była tak duża, że często czułam się właściwie jak jedynaczka. Miałam nadzieję, że mój dom szybko wypełnią dziecięce głosy, że będzie tętnił życiem. Strona 18 Oczywiście nie powiedziałam rodzicom o swoich planach, nie miałam ochoty słuchać, jak głośno zastanawiają się, czy Roberto na swoim niezbyt wysokim stanowisku w agencji reklamowej zdoła zarobić na utrzymanie rodziny. Ponieważ wszyscy zdawali się szukać dziury w całym, nie chciałam dolewać oliwy do ognia. Zawsze denerwował mnie brak romantyzmu u moich bliskich, dlatego właśnie Roberto wydawał mi się idealnym partnerem. Oboje byliśmy romantyczni i impulsywni. Nasze dusze odnalazły się i zrozumiały. Moim zdaniem wszystko było jasne. Zakochaliśmy się w sobie głęboko, szaleńczo i bez pamięci. On, jak każdy Włoch, uwielbiał moje kręcone blond włosy i piegi. Nie potrafił oderwać ode mnie wzroku ani rąk, a uwaga, którą poświęcał mojemu ciału, zdawała się mieć na nie widoczny wpływ. Moje piersi sprawiały wrażenie pełniejszych i bardziej wrażliwych - wystarczyło, że Roberto wszedł do pokoju, a moje sutki natychmiast stawały na baczność, niczym początkujący żołnierze na widok oficera. Moja talia wyglądała na węższą, a brzuch na bardziej płaski. Wciąż byłam pobudzona. Poza tym Roberto zawsze zachwycał się sposobem, w jaki wymawiałam słowa mobile i potato, podobało mu się, że potrafię wytłumaczyć mu angielski humor, a także uwielbiał to, że jestem osobą pogodną i zawsze się uśmiecham. Nie przeszkadzało mu, że nie mam skończonych studiów ani imponującej pracy. Moją fascynację wszystkim co włoskie uważał za uroczą, schlebiała mu. Twierdził, że jestem świetnym materiałem na matkę. Wszystko mu się we mnie podobało, nic nie powodowało irytacji. Wspaniale było czuć tak pełną akceptację. Ja także go uwielbiałam. Stanowił ucieleśnienie tego, o czym przez lata marzyłam. Kochałam brzmienie jego głosu (lekko zachrypnięty, pełen ciepła i szczerości, ale wciąż bardzo męski). Ubóstwiałam jego oczy, które nie widziały świata poza mną; podziwiałam jego ramiona i plecy, silne i idealnie proporcjonalne do talii. Jego stopy były zadbane, kości policzkowe od- Strona 19 powiednio zarysowane, a ubrania nieskazitelnie czyste. Włosy lśniły tak kusząco, że ilekroć znaleźliśmy się w tym samym pomieszczeniu, musiałam powstrzymywać się przed zatopieniem w nich swoich dłoni. Był spełnieniem wszystkich moich fantazji. Łatwo się go kochało. Pobraliśmy się w Anglii, choć, szczerze mówiąc, nie o tym marzyłam. Chciałam wyjść za mąż we Włoszech. Oczami wyobraźni widziałam siebie kroczącą piazzą w śnieżnobiałej powłóczystej sukni i butach na wysokim obcasie. Prowadziliśmy gości na wystawne weselne śniadanie w eleganckiej trattorii, Roberto trzymał mnie za rękę, a ja uśmiechałam się promiennie. Ludzie wokół wiwatowali i klaskali, życząc nam wszystkiego najlepszego i obsypując nasze głowy ryżem. Przez wiele godzin jedliśmy wykwintne potrawy, popijając dobre wino, a potem tańczyliśmy na ulicy — pomimo późnej godziny wieczór wciąż był ciepły. Roberto zwrócił mi jednak uwagę, że nie jestem katoliczką i musielibyśmy uczestniczyć w naukach przedmałżeńskich oraz spełnić wiele innych wymagań, zanim uzyskalibyśmy pozwolenie na ślub kościelny. Nie bardzo mogliśmy wziąć kilkumiesięczne urlopy w pracy tylko po to, by zająć się przygotowaniami. Poza tym w dalszym ciągu nie mówiłam po włosku (wciąż zamierzałam rozpocząć naukę, ale brakowało mi czasu), a msza musiałaby się odbyć po włosku albo nawet po łacinie. Decyzję o ślubie w Anglii ostatecznie przesądził jednak stan zdrowia ojca - tata od dawna chorował na serce, a teraz zaczęły go lękać ataki arytmii. Nie były na tyle silne, by uniemożliwić mu podróż, ale jakoś nie widziałam swojego siedemdziesięciopięcioletniego ojca tańczącego na ulicy i próbującego porozumieć się po włosku z rodziną mojego męża. Stwierdziłam więc (a raczej Roberto mnie przekonał), że spokojny ślub w kościele anglikańskim w rodzinnej miejscowości moich rodziców będzie najlepszym rozwiązaniem. Wiedziałam, że Roberto zachował sie jak na zięcia przystało, stawiając zdrowie ojca na pierwszym Strona 20 miejscu, nie mogłam więc upierać się przy swoim. Pocieszałam się, że przecież możemy zorganizować we Włoszech chrzciny naszych dzieci i wtedy przejść piazzą. Zaskoczyło mnie, jak niewielu krewnych mojego męża przyjechało na wesele. Jego ojciec zmarł, kiedy Roberto miał czternaście lat, ale matka wciąż mieszkała we Włoszech ze swoim ojcem oraz siostrą Roberta, Paoliną. Podobno kłótnia, która skłoniła mego małżonka do porzucenia rodzinnego interesu i rozpoczęcia kariery w Anglii, była na tyle poważna, że urazy nie poszły w niepamięć przez minione pół roku. Po naszych zaręczynach Roberto wielokrotnie rozmawiał z matką przez telefon. Nawet bez znajomości włoskiego rozumiałam, że mój przyszły mąż błagał ją, by przyjechała na nasz ślub. Na próżno. Zarzuciłam mu ręce na szyję, próbując go pocieszyć. - Może powinniśmy poczekać ze ślubem, aż wyjaśnicie wszystkie sprawy? - zaproponowałam, ale zaraz pomyślałam, że chyba umarłabym z żalu, gdybyśmy musieli przełożyć nasze wesele choćby o minutę. - Bez sensu - odparł. Nie kontynuował, a ja nie drążyłam tematu. Wciąż jednak oczekiwałam przybycia całego zastępu ciotek, wujków, kuzynów, kuzynek oraz rodziców chrzestnych. Przecież Włosi są tacy rodzinni! Nikt z krewnych Roberta się jednak nie zjawił. Tłumaczyli się zbyt późnym zawiadomieniem, ale podejrzewałam, że jego kłótnia z matką musiała wstrząsnąć całą rodziną. Udawałam, że wierzę w ich wyjaśnienia, gdyż nie chciałam zmuszać Roberta do kolejnej konfrontacji. Choć przez ostatnie sześć miesięcy spędziliśmy niezliczone godziny, rozmawiając chyba na każdy z możliwych tematów, nigdy nie znalazłam właściwej chwili, by zapytać, w jaki sposób rodzina go „dusi" i dlaczego musi od niej odpocząć. Roberto zakładał, że doskonale wiem, o co mu chodzi. Ja zaś nie pytałam o szczegóły, by żył w błogim przekonaniu, że tak doskonale się rozumiemy. Postanowiłam nie rozdrapywać ran, przecież prędzej czy