Fleming Ian - Ryzyko

Szczegóły
Tytuł Fleming Ian - Ryzyko
Rozszerzenie: PDF
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres [email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.

Fleming Ian - Ryzyko PDF - Pobierz:

Pobierz PDF

 

Zobacz podgląd pliku o nazwie Fleming Ian - Ryzyko PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.

Fleming Ian - Ryzyko - podejrzyj 20 pierwszych stron:

Ian Fleming "RYZYKO" przełożył: Jarosław Kotarski Agencja Praw Autorskich i Wydawnictwo "InterArt" Debit Book Sp. z o.o. Warszawa 1990 Tytuł oryginału: "Risico", "The Property of a Lady" projekt okładki: Marek Łukasik redaktor: Maria Koszutska/ Ewa Siarkiewicz redaktor techniczny: Andrzej Wójcik korekta: Ewa Siarkiewicz Copyright for the Polish edition by Agencja Praw Autorskich i Wydawnictwo "InterArt" Warszawa 1989 Copyright for the Polish translation by Jarosław Kotarski, Poznań 1989 ISBN 83-85103-04 "InterArt" Sp. z o.o., Warszawa 1989 Nakład: 200 000 + 350 egz. Ark. wyd. 3,1 ark druk. 4,5. Oddano do składania: 10.11.1989 Podpisano do druku: 30.11.1989 Druk ukończono: w styczniu 1990 Skład: "FIRET", Warszawa ul, Grzelszczaka 8/ 161 Druk i oprawa: Prasowe Zakłady Graficzne w Krakowie, AL Pokoju 3 Nrprod. IA- 11/89 A - 84 Zam 3128/89 * * * RYZYKO - Ten pizness to dusze ryzyko. Słowa padły przytłumione przez gruby wąs, a twarde, czarne oczy powoli przesunęły się po twarzy Bonda, nieruchomiejąc na jego dłoniach osłaniających papierowe zapałki z nadrukiem Albergo Colomba dOro. James czuł tę lustrację, która trwała nieprzerwanie od momentu spotkania w barze Excelsior dwie godziny temu. Powiedziano mu, by szukał samotnego mężczyzny z dużym wąsem, pijącego Alexandrę, co zaskoczyło Bonda. Alexandra to damski trunek, natomiast jako sygnał rozpoznawczy była o wiele lepsza niż zwinięte gazety, kwiaty w butonierce czy hasła rzucające się w oczy, bądź wpadające w uszy uważniejszych sąsiadów. Kristatos zaczął zresztą spotkanie od małego testu. Gdy James zjawił się, w barze nie zauważył nikogo wśród dwudziestu gości, kto miałby cokolwiek przypominającego wąs, za" to na narożnikowym stole, skrytym za oliwkami, stała wysoka szklanka ze śmietaną i wódką. Doszedł tam i siadł na jednym z krzeseł. - Dobry wieczór, sir - kelner zmaterializował się prawie natychmiast. - Signor Kristatos jest w kabinie telefonicznej. - Poczekam. Proszę Negroni z Gordon Gin. - Negroni, uno z Gordonem - skłonił się kelner, odchodząc w stronę baru. - Przepraszam - oznajmił głęboki bas, a potężna, owłosiona dłoń przestawiła sąsiednie krzesło jak zabawkę. - Musiałem zamienić parę słów z Alfredo. Nie uścisnęli sobie dłoni, a gdyby ktoś ich obserwował, odniósłby wrażenie, że są starymi współpracownikami robiącymi wspólnie jakieś interesy. - Jak jego chłopak? - odbił piłeczkę James. Czarne oczy zwęziły się, oceniając przeciwnika - tak, to był zawodowiec. - Bez zmian, a czego można oczekiwać? - Grypa to przykra sprawa. Zjawiło się Negroni i obaj zamilkli. Byli zadowoleni, że mają do czynienia z kimś tej samej klasy, co w tej profesji było rzadkością. Najczęściej pracę w tandemie rozpoczynało się od utraty wiary w partnera. W przypadku Jamesa często zaczynało się od lekkiego swądu spalenizny oznaczającego, że jego legenda zaczynała być podejrzana i w krótkim czasie spłonie dokumentnie, co dawało mu wolny wybór - skończyć grę lub ją kontynuować, czekając na kule. Tym razem nic nie śmierdziało." Mimo to po dwóch godzinach spędzonych w niewielkiej restauracji przy Piazza di Spagna o nazwie Colomba d'Oro z zaskoczeniem stwierdził, że w dalszym ciągu jest obiektem oceny. Kristatos nadal obserwował go, zastanawiając się, czy może mu zaufać. Uwaga o ryzyku była najbliższą tematu i w ogóle przyznania, że może między nimi być mowa o jakimś interesie. Było to dobrym znakiem, gdyż takie środki ostrożności oznaczać mogły tylko jedno - intuicja M była dobra i Kristatos faktycznie coś wie. Bond wrzucił zapałkę do popielniczki i powiedział łagodnie: - Kiedyś nauczono mnie, że jakikolwiek interes mający więcej niż dziesięć procent zysku albo dokonywany po godzinie dwudziestej pierwszej jest niebezpieczny. Ten, który spowodował nasze spotkanie, daje zysk tysiąckrotny, a interes przeprowadzany jest wyłącznie w nocy, co powoduje, że musi być ryzykowny - zniżył głos. - Co do funduszy, to nie ma obaw, są i to w dowolnej walucie. Mogą być brytyjskie funty, szwajcarskie franki, wenezuelskie boliwary... do wyboru. - Cieszę się. Mam już dość włoskiego lira - Signor Kristatos sięgnął po menu - ale wpierw coś zjedzmy. Z pustym żołądkiem nie powinno się rozmawiać o poważnym piznessie. Tydzień temu M posłał po Jamesa i ledwie ten wszedł zapytał: - Jesteś zajęty czymś, 007? - Tylko papierkami, sir. - Co to znaczy, tylko papierkami? - widać było, że M nie jest w najlepszym humorze. - Kto nie ma takiej roboty? - Miałem na myśli to, że nie zajmuję się niczym aktywnym, sir. - Tak ci się tylko wydaje - M pchnął po blacie w jego stronę stertę wiśniowych akt tak silnie, że James ledwie zdążył je złapać tuż przed upadkiem na podłogę. - Masz tu faktycznie papierkową robotę i to już zrobioną - głównie przez Scotland Yard. Do tego Home Office, Ministerstwo Zdrowia i raporty z Międzynarodowego Biura Kontroli Opium z Genewy. Przeczytaj to, masz na to resztę dnia i większość nocy. Jutro lecisz do Rzymu i masz dostać szefa. Jasne? Bond stwierdził, że jasne, rozumiejąc jednocześnie powody nastroju M, który niczego bardziej nie cierpiał, jak wypożyczać swoich ludzi do innych niż służbowe zadań. Służbowe zadania zaś obejmowały wywiad, kontrwywiad i w miarę potrzeby sabotaż - wszystko inne było nadużywaniem służby i jej funduszy, które, Bóg jedyny wiedział, jak są niewystarczające. - Pytania? - ton głosu M wyraźnie mówił mu, żeby ich nie miał i dobrze by było, gdyby zabrał się z aktami do wszystkich diabłów. James wiedział, że tylko niewielka część jego zachowania jest grą. M miał swoje zagrywki, które były słynne wśród jego podwładnych, o czym zresztą wiedział i co go bynajmniej nie wzruszało. Jedną z głównych, było niewypożyczanie ludzi do zadań innych niż czysty wywiad, mniejszymi było niezatrudnianie osób mających brody albo doskonale opanowane dwa języki, kompletne ignorowanie osób starających się wywrzeć na niego presję poprzez członków rodziny czy układy w rządzie, albo nie obdarzanie zaufaniem tych, którzy po służbie zwracali się doń "sir", czy w końcu pokładanie prawie bezgranicznego zaufania w Szkotach. M, podobnie jak Churchill czy Montgomery, zdawał sobie sprawę z własnych obsesji, ale traktował to jako coś naturalnego, tak samo jak naturalnym było, iż nie wysłałby nikogo i nigdzie bez dokładnego wprowadzenia. - Dwa, sir - James starał się być zwięzły. - Dlaczego bierzemy to i, co za tym idzie, jak może pomóc Stacja I w kwestii informacji o ludziach zamieszanych w aferę? M posłał mu zranione spojrzenie i obrócił fotel tak, by móc obserwować zachmurzone październikowe niebo za oknem. Wydmuchał ostro fajkę, i jakby tracąc przez to część pary, położył ją łagodnie na biurku. Gdy odezwał się ponownie, głos miał spokojny i rozsądny. - Możesz sobie wyobrazić, że afery z narkotykami nie są moim marzeniem, jeśli chodzi o wykorzystanie personelu. Wcześniej musiałem cię wysłać do Meksyku i omal cię tam nie zabito. Była to uprzejmość w stosunku do Special Branch i mój błąd, ale kiedy poprosili o ciebie znowu, tym razem do Włoch, posłałem ich do diabła. Ronnie Valance poszedł za moimi plecami do Home Office i Ministerstwa Zdrowia, które zaczęły naciskać. Kiedy powiedziałem, że jesteś niezbędny tu, a innego pracownika nie mam, to poszli do Premiera - M przerwał. - Muszę przyznać, że Premier był bardzo przekonujący grając na nucie, że heroina w takich ilościach, o jakie tu chodzi, staje się instrumentem wojny psychologicznej, niszczy siłę i obronność kraju i takie tam, choć i tak sprawa była przesądzona - Premiera nie mogłem posłać do diabła. Stwierdził, że nie zaskoczyłoby go, gdyby się okazało, że stoi za tym nie tylko banda Włochów, którzy chcą zarobić. Wydaje mi się, że to Valance podsunął mu ten pomysł. Nie ulega wątpliwości, że Wydział Narkotyków wykonał nie lada robotę starając się, by narkomania nie osiągnęła u nas takiej skali, jak w Ameryce, szczególnie wśród młodzieży. Jego Ghost Squad zdołał spenetrować jedną z siatek dostawczych i nie ulega wątpliwości, że źródłem zaopatrzenia są Włochy, a towar przybywa tu w samochodach włoskich turystów. Zrobił, co mógł,używając Interpolu i włoskiej policji, ale do niczego nie doszli. Aresztowania tutaj dotarły do drobnych pośredników i napotkały na mur niewiedzy. Ci, którzy stanowią centrum dystrybucji, zbyt dobrze opłacili lub przestraszyli resztę. Poza tym zorganizowali nowy system kontaktów, dający im o wiele większe niż dotąd szansę ukrycia. - Może mają gdzieś ochronę, sir - wtrącił James. - Może, i na to też musisz uważać. Kiedy Premier zmusił mnie do wyrażenia zgody pomyślałem, że można by porozmawiać z Waszyngtonem. CIA było bardzo pomocne. Narkotics Bureau ma od końca wojny delegaturę we Włoszech. Ciekawostką jest, że nie ma ono nic wspólnego z CIA, podlega bowiem Ministerstwu Skarbu. Swoją drogą, taki system podległości mogli wymyślić tylko Amerykanie. Ciekawe, co FBI o tym sądzi? - M powoli odwrócił się od okna, spoglądając w twarz Jamesowi. - Ważne jest, że Stacja CIA w Rzymie współpracuje z tym zespołem .do spraw narkotyków, i CIA, a konkretnie sam Allan Dulles, dał mi nazwisko ich najważniejszego agenta. Ten facet, nazwiskiem Kristatos na przykrywkę sam trochę przemyca. Dulles oczywiście nie może mieszać w tę sprawę swoich ludzi i mówił, że lepiej tych od narkotyków też za bardzo nie wykorzystywać, chyba że byłbyś w niebezpieczeństwie. Obiecał również, że przekaże temu agentowi wiadomość, że jeden z naszych... tego, najlepszych ludzi, skontaktuje się z nim, by omówić pewien interes. Wczoraj dostałem informację, że spotkanie umówione jest na pojutrze. Resztę detali masz w aktach. Zapadła cisza i James zrozumiał, że temat został wyczerpany, a sprawa sama w sobie nie jest zbyt przyjemna, prawdopodobnie niebezpieczna, a z całą pewnością parszywa. Zebrał papiery i wstał. - W porządku, sir. Ile możemy zapłacić, żeby zakończyć sprawę? - Sto tysięcy funtów - M oparł ręce o blat. - W jakiejkolwiek walucie. To znaczy, tyle daje Premier. Ja natomiast nie chcę, żebyś się poparzył, wyciągając za innych kasztany z ognia i masz do dyspozycji następną setkę. Narkotyki to najzyskowniejsze i najniebezpieczniejsze przestępstwo na świecie. Uważaj na siebie! Signor Kristatos odłożył menu i zapytał: - Nie bawmy się w ciuciubabkę, Mr Bond. Ile? - Pięćdziesiąt tysięcy funtów za stuprocentowy rezultat. - Tak, całkiem przyzwoita kwota. Ja wezmę melona z czekoladą, nie lubię obfitych posiłków w nocy. Mają tu Chianti własnego wyrobu i mogę je z czystym sumieniem polecić. Podszedł kelner i odbyła się błyskawiczna konwersacja po włosku. James zamówił tagliatelli beroli z sosem genovese, Gdy zostali sami, Kristatos z zamyślonym wyrazem twarzy przez dłuższą chwilę żuł w milczeniu wykałaczkę. James domyślał się, że tamten zastanawia się właśnie, czy kogoś wydać, czy też nie. - W pewnych przypadkach może być więcej - zachęcił. - Tak? - Grek najwyraźniej zdecydował się. - Proszę mi wybaczyć, muszę iść do toalety. Wstał i poszedł ku tyłowi restauracji. James poczuł się nagle głodny i spragniony, nalał sobie Chianti i wypił je jednym tchem, po czym zabrał się za rogalik, zastanawiając się przelotnie, dlaczego to pieczywo naprawdę dobrze smakuje jedynie we Francji i we Włoszech. Nie miał i tak nic więcej do roboty jak tylko czekać, a był prawie pewien, że Kristatos udzieli mu potrzebnych informacji. Teraz pewnie gdzieś dzwonił, by do końca mieć gwarancję jego wypłacalności, co akurat nie podlegało żadnej kwestii, ale to z całą pewnością wiedział tylko Bond. Odprężony spoglądał przez okno na przechodniów i dostrzegł partyjnego sprzedawcę gazet, zawzięcie pedałującego na rowerze. Do błotnika była przyczepiona chorągiewka z napisem: "PROGRESSO? - SI! - AVVENTURI - NO!" Uśmiechnął się na ten widok - najlepiej byłoby, gdyby stało się to mottem całego zadania. Po przeciwległej stronie pomieszczenia, przy narożnym stoliku, zgrabna blondynka o szerokich ustach powiedziała do jowialnie wyglądającego mężczyzny sporej tuszy, którego twarz łączyła z talerzem gruba wiązka spaghetti: - Ma raczej okrutny uśmiech, ale jest bardzo przystojny. Szpiedzy tak nie wyglądają. Jesteś pewien, że się nie mylisz, mein Taubchen? Mężczyzna przegryzł makaron, wytarł usta zdrowo już wysmarowaną sosem pomidorowym serwetką, czknął i oznajmił: - Santos. w takich sprawach nigdy się nie myli. Ma nosa do szpiegów i dlatego wybrałem go jako ogon dla tego bękarta Kristatosa. Kto inny oprócz szpiega mógłby spędzić wieczór ze świnią? Ale upewnimy się. Z kieszeni wyjął tani kastaniet z gatunku tych, które czasami rozdają w czasie karnawału razem z torbami i gwizdkami, i raz ostro nim trzasnął. Maitre d'hotel, będący akurat po przeciwnej stronie pomieszczenia, natychmiast przerwał swoje zajęcie i pośpieszył ku niemu. - Si, Padrone. Maitre d'hotel otrzymał szeptem instrukcje, skinął głową, podszedł do drzwi obok kuchni, oznaczonych tabliczką "uffizio", i starannie je za sobą zamknął. Faza po fazie wykonano to, co było dawno już doprowadzone do perfekcji, podczas gdy grubas z powrotem zajął się spaghetti, obserwując postępy akcji, jakby była to szybka partia szachów. Maitre d'hotel wrócił na salę, przeszedł ją szybkim krokiem i dość głośno polecił swemu zastępcy: - Dodatkowy stolik dla numeru czwartego. Natychmiast! Zastępca spojrzał nań i skinął głową, po czym ruszył jego śladem w pobliżu stolika Bonda, pstrykając na pomocników. Pożyczył krzesło od jednego stolika, potem od drugiego i, z przeprosinami, od tego, przy którym siedział Bond. Czwarte zostało przyniesione przez szefa z "uffizia". W środek pomocnicy wstawili stolik, który natychmiast został przykryty obrusem i zastawiony dla gości. - Przygotowaliście stół dla czworga? - zdziwił się maitre d'hotel. - Ja przecież mówiłem o trzech osobach. - Złapał krzesło, które sam wyniósł z zaplecza, dostawił je do stolika Bonda i gestem rozpędził pomocników, którzy zajęli się własnymi sprawami. Zajęło to wszystko około jednej minuty. W drzwiach pojawiło się niewinnie wyglądające trio Włochów. Maitre d'hotel powitał ich osobiście, poprowadził do stołu i akcja została zakończona przy całkowitym braku czyjegokolwiek zainteresowania. James ledwie zwrócił uwagę na zamieszanie. Równocześnie z powrotem Kristatosa przyniesiono posiłek, na którym obaj się skupili. Podczas jedzenia rozmawiali o bzdurach: wyborach we Włoszech, najnowszym modelu Alfa Romeo, włoskich autach i ich porównywaniem z angielskimi. Kristatos był dobrym rozmówcą, mającym na każdy temat coś ciekawego do powiedzenia. Mówił po angielsku ze specyficznym akcentem, od czasu do czasu pożyczając wymowę lub sformułowanie z innego języka, co stwarzało nader interesującą mieszankę. Ogólne wrażenie potwierdzało zaskakująco wysoką opinię amerykańskiego wywiadu o jego użyteczności. Przy kawie zapalił cienkie, czarne cygaro i mówił nie wyjmując go z ust. W pewnej chwili położył dłonie na stole i, wpatrując się w okno, oznajmił: - Ten pizness... zgadzam się, choć dotąd robiłem to tylko z Amerykanami. Im nie powiedziałem tego, co powiem teraz. Nie było takiej potrzeby. Ta machina nie operuje w Ameryce, to są ściśle regulowane sprawy. Ta machina działa tylko na terenie Anglii. Capito? - Rozumiem. Ścisły podział rynków to rzecz normalna w takich interesach. - Właśnie. Teraz, zanim podam informacje, ustalimy warunki, jak na solidnych ludzi interesu przystało. Zgoda? - Oczywiście. Signor Kristatos przyjrzał się dokładniej obrusowi. - Chcę dziesięć tysięcy dolarów, w banknotach o małym nominale, jutro do południa. Gdy zniszczy pan machinę, o której mowa, chcę jeszcze dwadzieścia tysięcy - przelotnie spojrzał na Bonda. - Nie jestem chciwy. Nie biorę całych pańskich zasobów gotówkowych, prawda? - Cena jest zadowalająca. - Bueno. Drugi warunek. Nie może być mowy o tym, skąd pochodzą pańskie informacje, nawet jeśli zostanie pan pobity. - Zgoda. - I ostatni. Głową tej machiny jest zły człowiek - znów przelotne spojrzenie, ale teraz w czarnych oczach krył się czerwony ~błysk. - On musi być destrutto - zabity. James omal nie gwizdnął. Teraz wszystko było jasne - prywatna vendetta. Kristatos potrzebował zabójcy i znalazł takiego, który nie dość, że nie brał pieniędzy, to jeszcze mu płacił za przywilej pozbycia się wroga. Nieźle jak na informatora - użyć Secret Service, żeby pozbyć się prywatnych długów. - Dlaczego? - spytał uprzejmie. - Kto nie pyta, nie słyszy kłamstw. Normalna sytuacja w przestępczych syndykatach - jak w przypadku góry lodowej widzi się tylko wierzchołek. Zresztą, co go to obchodziło? został przysłany by wykonać określone zadanie, a nikogo nie interesowało, co się stanie przy tej okazji. Jeden bandzior mniej, ot, czysta korzyść dla wszystkich. Miał zniszczyć pewną organizację. Jeśli oznaczało to zniszczenie pewnego człowieka, to było to nadal wykonanie tego zadania. - Nie mogę tego obiecać - odezwał się po chwili. - Wszystko, co mogę zrobić to to, że jeśli ten człowiek spróbuje mnie zniszczyć, to go zabiję. Kristatos oddarł opakowanie wykałaczek i zajął się czyszczeniem paznokci. - Nieczęsto zgadzam się na niepewne - odezwał się, wyczyściwszy jedną rękę - tym razem będzie odwrotnie, gdyż to pan mi płaci, a nie ja panu. Teraz podam panu wiadomości, których pan oczekuje. Potem zostaje pan sam i działa sam. Jutro w nocy lecę do Karaczi, mam tam ważne spotkanie. Pan rozgrywa to tak, jak pan będzie chciał. - Zgoda. Tamten przesunął się z krzesłem i zaczął mówić cicho i szybko, bez cienia wątpliwości podając daty i nazwiska dla udokumentowania swych słów, nie wdając się w zbędne detale. Historia była krótka i treściwa: w kraju było ponad dwa tysiące gangsterów, deportowanych z USA Amerykanów włoskiego pochodzenia, których sytuacja nie była zbyt wesoła - byli na najgorszych listach policyjnych, a ich wspólnicy tu, we Włoszech, nie bardzo mieli ochotę ich zatrudniać, głównie zresztą z powyższego powodu. Setka najtwardszych połączyła zasoby finansowe i wysyłała niewielkie oddziałki do Bejrutu, Istambułu, Tangeru i Macao - największych centrów przemytu na świecie. Inni działali jako kurierzy lub właściciele niewielkiego, choć szanowanego zakładu farmaceutycznego w Mediolanie, dokąd napływało opium, przemycane małymi statkami, przez grupy stewardów Al Italia, czy też w Orient Expresie (gdzie obsługa wypełniała towarem całe przedziały). Firma ta, o nazwie Pharmacia Colomba SA zajmowała się przetwarzaniem go w heroinę i była centrum dalszej wysyłki, skąd kurierzy, używając samochodów osobowych rozmaitych marek, przewozili ją do pośredników w Anglii. - Nasi celnicy są całkiem dobrzy w wykrywaniu przemytu, - przerwał mu Bond - a w samochodzie nie ma zbyt wielu skrytek, o których by nie wiedzieli. Gdzie taheroina jest umieszczana? - Zawsze w zapasowym kole. Można tam zmieścić towaru za dwadzieścia tysięcy funtów. - Czy oni nigdy nie wpadli? Ani na dostawie do Mediolanu, ani na rozwożeniu? - Oczywiście, że część została wyłapana przy różnych okazjach, ale to twarde sztuki i nigdy nie sypią. Jeśli ktoś zostaje skazany, otrzymuje za każdy rok spędzony w więzieniu dziesięć tysięcy dolarów. Jeśli ma rodzinę, to ma ona zapewniony taki poziom życia, jakby był on na wolności. Po wyjściu może znów wrócić do pracy. Podział zysków jest tam równy, wyłączając szefa, który ma oczywiście więcej, ale dla szeregowych członków są to i tak ogromne pieniądze. - Kto to jest? Kristatos uniósł dłoń z cygarem, żeby osłonić usta i zza tej zasłony powiedział cicho: - Nazywają go "Gołąbek", Enrico Colombo. Jest właścicielem tej restauracji, zresztą dlatego właśnie pana tutaj przyprowadziłem. To ten grubas, który siedzi z blondynką, na którą wszyscy zwracają uwagę. Nazywa się ona Lisi Baum i jest luksusową kurwą. James nie potrzebował się oglądać - zauważył ją, ledwie usiadł - tak samo zresztą, jak wszyscy posiadacze spodni siedzący w lokalu. Miała obiecujący wygląd, jaki przypisuje się mieszkankom Wiednia, swoją obecnością rozświetlała przeciwległy kąt sali. Miała włosy koloru słomy, zadarty nosek, szerokie, śmiejące się usta i czarną wstążkę wokół szyi, a James "zdawał sobie sprawę, iż obserwuje go z niewielkimi przerwami przez cały wieczór. Jej towarzysza ocenił jako dobrodusznego, dobrze sytuowanego mężczyznę, z którym była chwilowo, by odpocząć od rozrywkowego trybu życia. Na pewno był wesoły i niezbyt skąpy, po zakończeniu szczęśliwych chwil, z niczyjej strony nie powinno być wyrzutów. Bondowi spodobał się na pierwszy rzut oka - lubił ludzi wesołych, korzystających z życia, ale po rewelacjach, które dopiero co usłyszał... Spojrzał w ich stronę akurat w chwili, gdy mężczyzna pogładził ją po policzku i wstał, kierując się ku drzwiom "uffizio". James obserwował znikającego za drzwiami człowieka, który wart był dwieście tysięcy funtów i który w najbliższym czasie najprawdopodobniej zakończy żywot, po czym przeniósł wzrok na dziewczynę i uśmiechnął się, gdy uniosła głowę. Zdawała się go ignorować, ale na jej ustach pojawił się skierowany do niego półuśmiech. Zbliżał się czas wzmożonego ruchu, który następował po zakończeniu seansów w kinach, i maitre d'hotel zarządził sprzątanie opuszczonych stolików i przygotowywanie nowych, co odbywało się przy akompaniamencie zwykłego w takich razach brzęku naczyń. James kątem oka zarejestrował zniknięcie dodatkowego krzesła przy ich stoliku - w pobliżu zestawiono stół dla sześciu osób - ale nie zwrócił na to uwagi. Zapytał Kristatosa o szczegóły z prywatnego życia signore Enrico Colombo. Ani on, ani jego rozmówca nie zauważyli wolnej, ale nieprzerwanej drogi krzesła od jednego do drugiego stolika, aż w końcu jego zniknięcia za drzwiami "uffiizio". Nie było zresztą żadnych powodów, dla których mieliby to zauważyć. Enrico odprawił maitre d'hotel i zajął się krzesłem, uprzednio starannie zamykając drzwi biura na klucz. Wyjął z krzesła poduszkę, rozpiął suwak pokrycia i z wnętrza wyjął miniaturowy magnetofon Grundiga. Zatrzymał go, przewinął taśmę i pogrążył się w słuchaniu nagranej konwersacji, od czasu do czasu puszczając pewne jej fragmenty powtórnie. Wyłączył urządzenie po wygłoszeniu opinii Kristatosa na temat Lisi, gdyż na taśmie była długa cisza, a i tak dowiedział się tego, co go najbardziej interesowało. Przez pełną minutę wpatrywał się w taśmę, po czym schował ją do szuflady z głośnym, choć pełnym zamyślenia stwierdzeniem: - Skurwysyn. Wyszedł, kierując się ku swemu stolikowi. Cicho i dobitnie powiedział coś do oczekującej jego powrotu dziewczyny. Skinęła głową i spojrzała w kierunku Jamesa, wstającego właśnie wraz z Kristatosem od swego stolika. - Jesteś obrzydliwy - powiedziała wściekle do Colombo - wszyscy mnie przed tobą ostrzegali i mieli rację. To, że postawiłeś mi kolację w swojej restauracji, nie upoważnia cię jeszcze do robienia mi świńskich propozycji. Jej głos w miarę mówienia stawał się coraz głośniejszy. Wstała, trzymając torebkę w ręku, stojąc dokładnie na drodze Jamesa do wyjścia. - Ty przeklęta austriacka dziwko... - Enrico poderwał się z miejsca z twarzą czerwoną z wściekłości. - Nie waż się obrażać mojego kraju, ty włoska ropucho! - sięgnęła po kieliszek i chlustnęła jego zawartość prosto w twarz mężczyzny, a gdy ten, ocierając zalane winem oczy, ruszył ku niej, naturalnym ruchem cofnęła się wprost w objęcia Bonda, czekającego spokojnie wraz z Kristatosem na możliwość przejścia. Colombo wytarł twarz serwetką i oznajmił trochę spokojniejszym głosem: - Nie pokazuj się więcej w mojej restauracji - udał, że spluwa jej pod nogi i wyszedł na zaplecze. Maitre d'hotel pośpieszył ku nim wśród całkowitej ciszy - wszyscy goście przestali jeść i wpatrywali się w nich. - Pomóc pani znaleźć taksówkę? - spytał Bond, ujmując ją pod ramię. Wyszarpnęła je, nadal wściekła. - Wszyscy mężczyźni to świnie - oznajmiła, po czym przypomniała sobie o dobrych manierach i dodała: - To miłe z pana strony. Ruszyła ku drzwiom, a obaj mężczyźni podążyli w ślad za nią. W lokalu rozległ się przyciszony dźwięk rozmów i brzęk sztućców - cisza pękła ku pełnemu zadowoleniu wszystkich obecnych. Smutno wyglądający maitre d'hotel otworzył im drzwi, mówiąc do Jamesa: - Przepraszam Monsieur, to miło z pana strony, że starał się pan pomóc. Gestem zatrzymał przejeżdżającą taksówkę i otworzył jej drzwi. Dziewczyna wsiadła, James za nią. - Zadzwonię rano - oznajmił przez szybę Kristatosowi, i nie czekając na odpowiedź, spytał wciśniętą w przeciwległy kąt siedzenia dziewczynę dokąd? - Hotel Ambasadori. Przez chwilę jechali w milczeniu, które James przerwał pytaniem: - Nie chciałaby pani napić się czegoś? - Dziękuję, ale nie. Jest pan bardzo miły, ale dziś jestem zmęczona. - To może innego dnia? - Może, ale jutro wracam do Wenecji. - Także tam będę. Zje pani ze mną kolację? - Sądziłam, że Anglicy są sztywni - uśmiechnęła się. - Pan jest Anglikiem, prawda? Jak się pan nazywa? Co pan robi? - Tak, jestem Anglikiem. Nazywam się Bond... James Bond i piszę książki przygodowo - sensacyjne. Teraz piszę taką o handlu narkotykami. Jej akcja rozgrywa się w Rzymie i w Wenecji, a problem polega na tym, że niewiele wiem na ten temat. Dlatego chodzę gdzie się da i zbieram plotki. Zna pani jakieś? - To dlatego jadł pan kolację z tym Cristatosem. Słyszałam o nim, ma złą opinię... Nie, nie znam plotek, które mogłyby panu pomóc. Wiem tylko to, co wiedzą wszyscy. - Ależ o to właśnie mi chodzi, nie interesuje mnie fikcja. Tę mogę stworzyć sam. Interesują mnie plotki z tak zwanych "źródeł zbliżonych do dobrze poinformowanych", które przeważnie mają w sobie sporo prawdy. Takie wiadomości to klejnoty dla pisarza. - Mówi pan o prawdziwych? - roześmiała się. - Cóż, aż tyle jako pisarz nie zarabiam, ale udało mi się sprzedać prawa do sfilmowania tej książki, a jeśli uda mi się ją napisać wystarczająco prawdziwie, to chyba ją sfilmują. Powiedzmy, diamentowe klipsy od Van Cleefa. Umowa stoi? - Podjeżdżali pod Ambasadori i Lisi, biorąc z siedzenia torebkę, zwróciła się twarzą do niego. Portier otworzył drzwi i światła lamp padły na nią, ukazując poważną twarz. - Wszyscy mężczyźni to świnie, ale niektórzy są milsi niż inni. Zgoda, spotkamy się, ale nie na kolacji. To, co mam panu do powiedzenia, nie bardzo nadaje się na miejsca publiczne. Każdego popołudnia kąpię się na Lido, ale nie na ogólnej plaży, tylko na Bagni Alberoni, tam, gdzie wasz poeta Byron lubił jeździć konno. To na czubku półwyspu, vaporetto dowiezie pana prawie na miejsce. Spotkamy się tam pojutrze o piętnastej pod żółtym parasolem. Proszę w niego zapukać i zapytać o Fraulein Lisi Baum. - Wysiadła podając mu dłoń. - Dziękuję za pomoc. Dobranoc. - A więc do zobaczenia - odparł. - Dobranoc. Popatrzył w zamyśleniu jak wchodziła po stopniach, po czym polecił kierowcy zawieźć się do Nationale. Jechał obserwując migające za oknem neony. Wszystko działo się zbyt szybko, ale jedyne, nad czym miał kontrolę, to była taksówka. Pochylił się ku kierowcy i polecił mu zwolnić. Najlepszym pociągiem z Rzymu do Wenecji jest "Laguna Express", wyjeżdżający z Rzymu w południe. James, po ranku spędzonym na rozmowach z Londynem za pośrednictwem Stacji I, ledwie nań zdążył i przekonał się, że nazwa jest jedynym luksusem istniejącym w tymże pociągu. Fotele miały rozmiar młodzieżowy (Włosi są drobnej budowy i im to nie przeszkadza), a wagon restauracyjny cierpiał na zarazę coraz bardziej rozprzestrzeniającą się po europejskich pociągach: szczerą i serdeczną niechęć do podróżnych, a szczególnie do podróżnych obcej narodowości. Jedyne wolne miejsce znajdowało się na tylnej osi, wagonem trzęsło, jakby jechał po kocich łbach, co malowniczo plamiło już i tak brudny obrus, kolana Jamesa ledwie weszły pod blat stolika, a kelner robił prawdziwą łaskę racząc się w ogóle pojawić. Ogólnie Bond spędził podróż klnąc w żywy kamień Ferrowe Italiane delio Stato, czyli Włoskie Koleje Państwowe. Gdy w końcu za oknami pojawiła się Wenecja, nawet piękno Wielkiego Kanału nie wywarło na nim wrażenia - miał wszystkiego serdecznie dość. Wieczór spędził na rozdawaniu tysiąclirówek w Vallombrosa, w Harry's Bar i w końcu w Quadri, udowadniając wszystkim, którzy mogli go obserwować, że faktycznie jest tym, za kogo podał się dziewczynie - dobrze zarabiającym pisarzem, lubiącym wygodne życie i poszukującym określonych informacji. Następnie wrócił do hotelu i przespał kamiennym snem osiem godzin dzielących go od południa. Maj i październik to najlepsze miesiące w Wenecji - jest ciepło, choć słońce nie doskwiera, a noce są chłodne. W tym czasie,>jak na Wenecję, - stosunkowo niewielu turystów, chociaż jest to miasto, które w swoich wąskich uliczkach i kanałach potrafi schować imponującą liczbę ludzi, nie wspominając o wrzaskliwych dzieciakach i tranzystorach. Godziny poranne Bond spędził na spacerowaniu po bocznych uliczkach i odwiedzaniu kościołów (wchodził głównym wejściem, wychodził bocznym) w nadziei, że uda mu się odkryć, kto za nim łazi (jeśli, rzecz jasna, ktoś taki był). Po paru godzinach doszedł do budującego wniosku, że kogoś takiego nie było, udał się więc do Floriana i przy drinku posłuchał pary amerykańskich snobów dyskutujących o braku proporcji w fasadach na Placu Świętego Marka. Później, kierując się nagłym impulsem, wysłał do swej sekretarki (która była tu na wycieczce i przez parę ładnych miesięcy nie pozwalała mu o tym zapomnieć) kartkę następującej treści: Wenecja jest cudowna. Jak dotąd zwiedziłem dworzec i giełdę. Wieczorem w planie wodociągi miejskie i kino Scala. Znasz wspaniałą piosenkę "O sole mio"? - jest bardzo romantyczna, podobnie jak wszystko tutaj. J.B. Zadowolony z siebie zjadł wczesny obiad i wrócił do hotelu, gdzie sprawdził dokładnie Walthera PPK. Ubrał się i o dwunastej czterdzieści znalazł się na vaporetto do Alberoni. Płynąc łodzią po podobnej do lustra powierzchni laguny, zastanawiał się leniwie, co przyniosą najbliższe godziny. Z mola w Alberoni (po weneckiej stronie Zatoki) jest pół mili pylistej drogi biegnącej przez nasadę półwyspu do Bagni Alberoni, leżącego nad Adriatykiem. Jest to pustynny świat. Choć o milę w głąb lądu pełno jest luksusowych posiadłości, tu nie ma nic oprócz niewielkiej wioski rybackiej, sanatorium dla studentów i opuszczonych ruin, będących niegdyś stacją badawczą włoskiej marynarki, oraz prawie niewidocznych zza krzewów i chwastów cementowych podstaw do dział artylerii nadbrzeżnej z ostatniej wojny. W środku niewielkiego pasa ziemi znajduje się klub golfowy, którego trasa wije się wśród ruin starożytnych umocnień. Nie cieszy się on zbytnią popularnością tak wśród turystów, jak i wśród mieszkańców Wenecji. Otacza go wysoki płot z rozwieszonymi gęsto tabliczkami zawierającymi groźne Vietatos i Prohibitos. Położone wokół tej enklawy wydmy nie zostały jeszcze od wojny oczyszczone z min, o czym świadczą pordzewiałe ogrodzenia z drutu kolczastego i tablice "Minas. Pericolo di Morte" z twarzowymi trupimi czaszkami pod spodem. Cały ten rejon jest dziwnie melancholijny i stanowi duży kontrast z wesołą Wenecją oddaloną ledwie o godzinę drogi. Nieco się spocił, przebywając te pół mili dzielącego od plaży i przez chwilę stał w cieniu ostatniej akacji rozglądając się wokół - z przodu miał nie pierwszej świeżości drewnianą bramę z wyblakłym napisem: "Bagni Alberoni", za nią podobnej jakości drewniane kabiny, stoyardów piasku i błękit wody. Wokół nie było żywej duszy i miejsce wyglądało na zamknięte od dawna, ale gdy dotarł do bramy, usłyszał słabe dźwięki radia nadającego neapolitańską muzykę. Dobiegała ona z rozsypującej się budy ozdobionej reklamą Cocacoli i paru tutejszych napojów orzeźwiających, choć nie mógł sobie wyobrazić, jak "można tu zarobić nawet w środku sezonu. Stopy zagłębiały się w piasku, gdy wszedł na wydmy, obchodząc zabudowania i zbliżając się do morza. W lewo pusta plaża łagodnym łukiem ciągnęła się ku niewidocznym stąd ośrodkom w Lido, a w prawo było jej około półtorej mili do cypla, na którym stały byle jak sklecone domostwa rybaków. Za plażą ciągnęły się wydmy i majaczyło ogrodzenie klubu golfowego, a na skraju wydm, o paręset yardów, widać było błysk jasnej żółci, ku której ruszył brzegiem morza. - Ahem. Spoczywające na piasku dłonie poderwały się, podciągając opalacz. James wszedł w zasięg wzroku leżącej dziewczyny i stanął spoglądając w dół, gdzie cień parasola padał tylko na jej twarz, a reszta ciała w czarnym bikini wystawiona była na promienie słoneczne. - Jest pan pięć minut za wcześnie i miał pan pukać. Usiadł obok niej w cieniu parasola i starannie wytarł twarz chusteczką. - Jest pani właścicielką jedynej palmy na tej pustyni i musiałem się tu dostać najszybciej, jak się dało. Niezłe miejsce na spotkanie. - Pod tym względem jestem taka, jak Greta Garbo - roześmiała się. - Lubię być sama. - A jesteśmy sami? - Dlaczego pan pyta? Sądzi pan, że wzięłam pokojówkę? - Skoro wszyscy mężczyźni to świnie... - Ach, ale pan jest świnią gentlemanem - zachichotała - a poza tym jest za gorąco na takie rzeczy i w dodatku jest to spotkanie w interesach, no nie? Ja panu opowiem historyjkę o narkotykach, a pan da mi diamentowe kolczyki od Van Cleefa. A może zmienił pan zdanie? - Nie. Od czego zaczniemy? - Proszę pytać o to, co pana interesuje - siadła, podciągając kolana pod brodę i przyglądając mu się poważnym wzrokiem. Zauważył zmianę, ale nie dał nic po sobie poznać. - Mówią, że pani przyjaciel, Colombo, to gruba ryba w interesie - powiedział obojętnie. - Proszę mi o nim opowiedzieć. Byłby dobrą postacią do mojej książki, oczywiście zmieniony. Potrzebuję szczegółów: jak działa, gdzie ma magazyny. Tego autor nie zdoła już Wymyślić. - Enrico byłby wściekły, gdyby wiedział, że zdradzam jego tajemnice. Sama nie wiem, co by mi zrobił. - Nie dowie się tego. - Lieber Mr Bond - oznajmiła poważnie. Jest bardzo mało rzeczy, o których on nie wie, a potrafi też skutecznie działać na podstawie domysłów. Nie zdziwiłabym się, gdyby kazał mnie śledzić, to podejrzliwy człowiek... Myślę, że najlepiej będzie, jak pan sobie pójdzie. To wszystko było wielkim błędem. W przeciwieństwie do niej, otwarcie spojrzał na zegarek - było wpół do czwartej. Lekko się wychylił, spoglądając wzdłuż plaży - przy rozsypujących się kabinach poruszało się trzech mężczyzn, maszerując w nogę jak na paradzie. Cała trójka miała na sobie ciemne ubrania. Wstał spoglądając na nią mruknął: - Widzę, co pani ma na myśli. Proszę powiedzieć Colombo, że od teraz biorę się za jego biografie, i że jestem człowiekiem upartym. Na razie! Ruszył biegiem ku cyplowi - w wiosce byli ludzie, a ludzie oznaczali bezpieczeństwo. Trójka mężczyzn przyśpieszyła kroku, przechodząc w marszobieg, jakby trenowali do maratonu. Gdy mijali parasol, jeden z nich uniósł rękę, na co dziewczyna, obserwująca ich postępy, zrobiła to samo i położyła się na brzuchu, być może chcąc opalić plecy, a być może dlatego, że nie chciała oglądać dalszego ciągu tego pościgu. James w biegu zdjął krawat, schował go do kieszeni i rozpiął górne guziki koszuli - było gorąco i zaczynał już spływać potem. Ścigający byli, rzecz jasna, w tej samej sytuacji i pytaniem rozstrzygającym było to, kto jest w lepszej kondycji. Dotarł do falochronu i z jego wysokości obejrzał się - tamci nie zbliżyli się doń, ale dwóch z nich oddaliło się w bok, chcąc ściąć cypel wzdłuż ogrodzenia klubu golfowego, nie zwracając żadnej uwagi na stare tablice ostrzegające przed minami Ocenił odległość i doszedł do wniosku, że mają spore szansę złapać go przed wioską leżącą po przeciwnej stronie pola minowego, toteż nie zwlekając, pognał co sił w nogach. Koszulę miał już mokrą, a stopy ciążyły jak kamienie. Dotąd przebył około mili i do bezpiecznej strefy pozostało mu przynajmniej drugie tyle, w dodatku musiał uważać, aby nie potknąć się o pordzewiałe działobitnie, rozmieszczone w betonie co jakieś pięćdziesiąt yardów. Zaczynał łapać powietrze z coraz większym trudem, czując, jak spodnie i marynarka stają się coraz bardziej wilgotne i coraz bardziej utrudniają mu bieg. O trzysta yardów za nim był ścigający, w prawo, pomiędzy wydmami pozostała dwójka,, która szybko nadrabiała straty, a w lewo znajdował się dwudziestostopowy stok betonu, prowadzący wprost do zielonych wód Adriatyku. Miał właśnie zamiar zwolnić do szybkiego marszu, by uspokoić oddech, gdy niespodziewanie nastąpiły po sobie błyskawicznie dwie rzeczy. Przed sobą dostrzegł grupę rybaków wychodzących z wody, a od strony klubu dobiegłgo huk eksplozji. W powietrze wyleciał grzyb dymu, ziemi i innych odpadków, a w bok uderzyła go niezbyt silna fala podmuchu. Zwolnił, widząc jak pozostały wśród wydm mężczyzna stanął, zamierając w całkowitym bezruchu z otwartymi ustami. Nagle jęknął i runął na ziemię obejmując głowę rękami. James znał te objawy - facet był w szoku i nie ruszy się, dopóki ktoś po niego nie przyjdzie i go nie wyprowadzi. Wydarzenie to znacznie podniosło go na duchu - do rybaków zostało mu około dwustu yardów, a ci dostrzegli go najwyraźniej, gdyż zebrali się w grupę zwróconą ku niemu. - Mi Ingles. Prego dore il carabinieri! - krzyknął mobilizując swe zasoby włoskiego. Zaryzykował spojrzenie w tył - dziwne, ale goniący go nadal nie zwalniał kroku i teraz dzieliło ich zaledwie sto yardów. Przed nim rybacy rozsypali się w półkole, trzymając w pogotowiu pneumatyczne harpuny, W środku linii stał mężczyzna z potężnym brzuchem zwisającym nad czerwonymi kąpielówkami i maską do nurkowania zsuniętą na czubek głowy. Widząc jego twarz Bond zwolnił aż do niespiesznego kroku i wyciągnął broń - mężczyzną ze skrzyżowanymi rękoma, który stał w centrum harpunników, był Enrico Colombo. Obserwował spokojnie Jamesa, a gdy dzieliło ich dwadzieścia yardów, przemówił: - Proszę odłożyć tę zabawkę, Mr Bond. Wiemy, że jest pan z Secret Service. To, co oni trzymają w dłoniach, to pneumatyki na dwutlenek węgla. Radzę stanąć nieruchomo, chyba że chce pan być kopią świętego Sebastiana z Magenty. - Zwrócił się do stojącego po prawej stronie: - Jak daleko był ten Albańczyk, którego w zeszłym tygodniu...? - Dwadzieścia yardów, padrone, a harpun przebił go na wylot. To był gruby facet, dwa razy grubszy od tego. James siadł na najbliższym pordzewiałym żelastwie, umieszczając dłoń z bronią na kolanie tak, że celowała W środek grubego brzucha Colombo. - Możesz trafić i pięcioma harpunami, ale to nie zatrzyma kuli, którą będziesz miał we flakach, Colombo uśmiechnął się i skinął dłonią - stojący za Bondem, ocalały z pierwotnej trójki ścigających, mężczyzna rąbnął go fachowo kolbą Lugera w nasadę czaszki. Gdy człowiek się budzi po silnym ciosie w głowę, pierwszą reakcją jest ochota na wymioty, a dopiero później zaczyna zdawać sobie sprawę z tego; co się dzieje wokół. Dlatego też minęło nieco czasu od chwili odzyskania świadomości, zanim James Bond zdał sobie sprawę, że jest na statku, który gdzieś płynie, i że jakiś facet wyciera mu czoło mokrym ręcznikiem, mrucząc zachęcająco w łamanej angielszczyźnie: - Okay, amigo... spokój... nie denerwować się... James się nie denerwował, nie mając na to chwilowo siły, natomiast na tyle, na ile mógł się rozejrzeć bez ryzyka, że mu głowa odpadnie, przyjrzał się otoczeniu. Był w niewielkiej, ale komfortowej kabinie, wypełnionej zapachem damskich perfum, Leżał na koi, a nad nim pochylał się jeden z harpunników, ubrany w wytarte spodnie i rozpiętą koszulę, uśmiechając się doń niczym ukochana niania. - Lepiej? - spytał wskazując własny kark w geście sympatii. - Trochę boleć, ale szybko być okay. Tylko czarne włosy przykryć i dziewczyny nic nie widzieć. Bond uśmiechnął się i odruchowo skinął głową, co omal mu jej nie rozsadziło. Gdy ponownie otworzył oczy, mężczyzna skrzywił się z niezadowoleniem, podsuwając mu przed oczy zegarek - była siódma wieczorem. - Mangiare con Padrone, si? - spytał, pokazując palcem dziewiątą. - Si. - Dormire - tamten przyłożył dłonie do policzka i przekrzywił głowę w geście oznaczającym sen. - Si - mruknął ponownie Bond, obserwując jak tamten wychodzi zadowolony i zamyka za sobą drzwi. Nie usłyszał jednakże żadnego szczęku klucza w zamku czy innej zasuwy. Klnąc w duchu wstał ostrożnie i powlókł się do umywalki. Odświeżony nieco rozejrzał się i ku swemu zaskoczeniu znalazł na szafie wszystko co miał przy sobie, poza bronią. Umieścił drobiazgi w kieszeniach, siadł na łóżku i zapalił papierosa. Zamyślił się, jednak nie doszedł do zbyt konstruktywnych wniosków. Wzięto go na wycieczkę, ale sądząc po zachowaniu tego marynarza, nie traktowano go jak przeciwnika. Z drugiej strony jednak, zadano sobie sporo trudu, by go złapać i przypuszczalnie stracono przy tej okazji człowieka, choć był to czysty przypadek. Możliwe,, że to łagodne traktowanie było przygrywką do rozmów i do zawarcia z nim jakiegoś układu, ale o co chodzi i co mu zaproponują, nie miał pojęcia. Toteż doszedł do wniosku, że dalsze myślenie nic nie da i położył się spać. W dwie godziny później ten sam mężczyzna przyszedł i zaprowadził go do niewielkiego, choć gustownie urządzonego saloniku, pozostawiając go tam samego. Na środku stał stół z dwoma fotelami i niklowany stolik na kółkach zastawiony półmiskami i baterią butelek. Próba otwarcia drzwi po przeciwległej stronie salonu wykazała, że są zamknięte, toteż James zainteresował się iluminatorem. Z tego, co mógł dostrzec, statek miał około dwustu ton wyporności i prawdopodobnie niegdyś był dużym trawlerem rybackim. Praca silnika przypominała odgłosy diesla. Choć na maszcie widać było zrefowany żagiel, to ich szybkość oceniał na sześć do siedmiu węzłów. Na ciemnym już horyzoncie dostrzegł zbiorowisko świateł - wyglądało na to, że płyną wzdłuż brzegu Adriatyku. Zasuwa w drzwiach szczęknęła i odszedł od iluminatora - w otworze pojawił się Colombo w podkoszulce, spodniachi sandałach, z dziwnym wyrazem twarzy i błyskiem zainteresowania w oczach. Zajął jeden z foteli i machnął ręką w stronę drugiego. - Siadaj, przyjacielu. Jedz i pij. Musimy sobie porozmawiać i przestać się zachowywać jak chłopcy. Jesteśmy przecież dorośli, prawda? Czego się napijesz - gin, whisky, szampan? A to są najlepsze parówki w całej Bolonii, rovelone, czyli wędzony ser i świeże figi. To chłopskie jedzenie, ale wyśmienite. Ten bieg musiał zaostrzyć ci apetyt. Smacznego. Jego uśmiech był zaraźliwy. James nalał sobie whisky i usiadł. - Dlaczego zadałeś sobie tyle trudu? - spytał. - Mogliśmy się spotkać bez tego całego dramatyzmu, a tak przysporzyłeś sobie sporo kłopotu. Ostrzegłem mojego szefa, że coś takiego może się zdarzyć. Sposób, w jaki zaaranżowałeś poznanie Lisi w swojej restauracji, był tak banalny, że aż szkoda słów. Uprzedziłem go, że pakuję się w pułapkę, by przekonać się, co jest grane. Jeśli do jutra w południe nie skontaktuję się z nim, będziesz miał na karku tutejszą policję, Interpol i moich kumpli. Colombo wyglądał na zaskoczonego. - Jeśli wiedziałeś i byłeś gotów wpaść w tę pułapkę, to dlaczego starałeś się uciec,moim ludziom? Posłałem ich, by cię zaprosili na ten statek i wszystko miało się odbyć po przyjacielsku. Teraz straciłem dobrego człowieka, a ty omal nie masz pękniętej czaszki. Nic nie rozumiem. - Nie spodobali mi się twoi wysłannicy. Rozpoznaję morderców na pierwszy rzut oka. Pomyślałem, że mogłeś wpaść na jakiś głupi pomysł. Wystarczyło użyć tylko dziewczyny, oni byli niepotrzebni. Colombo potrząsnął smętnie głową. - Lisi nie miała nic przeciwko temu, by się o tobie czegoś dowiedzieć, by cię poznać, ale absolutnie nic więcej, a teraz jest pewnie tak wściekła na mnie, jak ty. Życie jest bardzo trudne. Lubię mieć wokół siebie przyjaciół, a teraz w ciągu jednego dnia przysporzyłem sobie dwóch wrogów. To bardzo, ale to bardzo źle - wyglądał na szczerze zmartwionego, uciął sobie solidny kawał parówki i popijając szampanem zjadł błyskawicznie, po czym poinformował Jamesa ze smutkiem: - Zawsze to samo. Kiedy jestem zmartwiony, muszę jeść, ale niczego nie mogę przetrawić. A teraz ty mnie martwisz. Mówisz, że mogliśmy się spotkać i porozmawiać, mówisz, że niepotrzebnie wszystko skomplikowałem i przez to krew Maria jest na moich rękach, choć nie kazałem mu iść na skróty. Ale ja nie sądzę, żeby to była tylko moja wina. Ty także masz w tym swój udział. Może nawet większy! Zgodziłeś się mnie zabić! Jak można zorganizować przyjacielskie spotkanie z kimś, kto ma cię zabić? Powiedz mi. - Ostatnie zdanie prawie wykrzyczał, po czym oderwał kawał chleba i zaczął go wściekle gryźć, spoglądając ze złością na Bonda. - O czym ty, u diabła, mówisz? - zdumiał się James. Colombo cisnął na stół resztki pieczywa, wstał i nie spuszczając oczu z gościa, podszedł do stojącej pod ścianą szafki, otworzył ją i wyjął miniaturowy magnetofon. Ciągle patrząc oskarżycielsko, wrócił na swoje miejsce i wcisnął klawisz odtwarzania. - Właśnie - dobiegł z głośnika głos Kristatosa. - A teraz jak dobrzy handlowcy ustalimy warunki, zgoda? James ze szklanką w dłoni słuchał w milczeniu. Nie pamiętał, jak dokładnie brzmiała jego własna odpowiedź i zdawał sobie sprawę z tego, że w tej chwili jest to dla niego jedna z najistotniejszych rzeczy. Wreszcie usłyszał swój głos: - Nie mogę tego obiecać. Mogę natomiast przyrzec, że jeśli ten ktoś zdecyduje się mnie zniszczyć, to go zabiję. Colombo wyłączył magnetofon, a James wypił co miał i oznajmił z ulgą: - To jeszcze nie znaczy, że jestem mordercą. - Dla mnie tak, szczególnie jeśli mówi to Anglik. Pracowałem z wami w czasie wojny i znam wasz sposób mówienia. Mam nawet wasz medal - wyjął z kieszeni srebrny Medal za Wolność i rzucił na stół. - Widzisz? - Tylko że dawno skończyłeś współpracę - odparł twardo Bond. - To też jest na tej taśmie. Teraz pracujesz przeciwko nam, i to dla zysku. - Słyszałem całą waszą rozmowę i wszystko to są kłamstwa! - Colombo rąbnął otwartą dłonią w stół, aż zadzwoniły szklanki. - Każde słowo to kłamstwo. Wstał gwałtownie, przewracając fotel, sięgnął po butelkę i wlał uczciwą porcję do szklanki Jamesa, po czym ostrożnie podniósł mebel i ustawił przed sobą butelkę szampana. - Szczerze