JUTRO WOJNA (Zawtra wojna) ALEKSANDER ZORICZ ROZDZIAŁ l TRZY KROKI NAPRZÓD Maj 2621 r. Północna Akademia Wojskowo-Kosmiczna Noira Ziemia Dyrektoria Rosyjska - Akademiaaaa... Róóównaj! Tysiąc trzystu kadetów ustawionych według wydziałów i roczników szarpnęło głowami w prawo. - Baaa-cznoość! Głowy odwróciły się o pięćdziesiąt stopni w lewo. -Wciągnąć flagi! Z głośników popłynęła płynna miedź sekcji dętej Wielkiej Orkiestry Narodowej, polała się grzmiąca rtęć Połączonego Chóru Armii i Marynarki. Hymn był jeden, flagi trzy. Po środkowym maszcie wspinała się flaga Rosji. Po prawej i lewej stronie w niewielkim odstępie wciągano flagi Sił Wojskowo-Kosmicz-nych oraz Narodów Zjednoczonych. - Ku gwiazdom przyszłości nas zaprowadzi!" - obiecywał Chór. Muzyka umilkła. - Opiekunowie grup przygotują się do przyjęcia raportów! Starsi grup zameldowali o liczbie chorych, przebywających w podróży służbowej oraz tych, którzy oddalili się samowolnie. W ostatniej kategorii było tradycyjne zero. „Samowolka" była poważnym wykroczeniem. O ile pamiętam - a jestem w Akademii trzy lata - coś takiego zdarzyło się raz. Po krótkim śledztwie przestępca został wykluczony z Akademii. Żeby ao wyrzucić, na Nową Ziemię przybyło dwustu kadetów z ostatniego roku Kijowskiej Akademii Muzyczno- Wojskowej. Biedaka z węzełkiem rzeczy, w mundurze z oderwanymi kadeckimi „orzeł- karr.i" przegonili „przez kije", załadowali na helikopter i wyrzucili w Murmańsku. Idź sobie, gdzie chcesz - ale do wojska masz drogę zamkniętą aż do śmierci. Zastanówcie się dobrze, towarzysze kadeci! Aż. Do. Śmierci. - Starsi opiekunowie przygotować się do przyjęcia raportów! Cała ta upierdliwa procedura trwa zwykle kwadrans. Niby niedługo, ale nie poruszyć się przez cały ten czas. nie wydać ani jednego dźwięku mogą chyba tylko gwardziści Czorugów i posągi w Alei Bohaterów. Kadeci ukradkiem przestępowali z nogi na nogę. W tylnych szeregach nawet pozwalano sobie na rozmowy. - I co. obejrzałeś wczoraj do końca „Fregatę Merkuriusz"? - spytałem sąsiada po lewej stronie, Wolodię Pieriewierziewa, niemal nie poruszając przy tym wargami. - Tak. - I jak się skończyło? - Wyrzucili ze statku generator osłony i wystartowali. Potem rozgonili całą eskadrę „gończych" i uciekli. - Uciekli przed myśliwcami fregatą bez osłony? - Właśnie. - Scenarzystę należałoby powiesić na suchej gałęzi. - Dokładnie. Czyli nie musiałem żałować, że nie obejrzałem tych bredni do końca. ...Wczoraj wieczorem z sali kinowej wyciągnął mnie goniec i zawlókł do dowódcy naszego wydziału myśliwców, komandora Fedunina. W gabinecie Fedunina prócz jego samego siedziało dwóch nieznanych mi oficerów marynarki. Jeden miał stopień komandora, a drugi kapitana eskadry. Odznaka dwudziestu bojowych lotów na piersi pierwszego oficera wrzeszczała na całego gardło: „Masz przed sobą starego wyjadacza lotnictwa, kocie!". Kapitan eskadry nie miał znaczka z „ogniową dwudziestką", za to na furażerce, którą trzymał na kolanach, pysznił się ster ze skrzydełkami. Oznaczało to, że kapitan należy do sił powietrznych marynarki i do składu dowódczego lotniskowca. Zastanawiałem się przez chwilę, czy to lotniskowiec szturmowy, czy eskortowy, i wywnioskowałem, że ten pierwszy. Założyłem, że obaj służą na jednym lotniskowcu. Kapitan eskadry to pewnie zastępca dowódcy statku, może nawet sam dowódca. A pilot w stopniu komandora należy do składu dowódczego oddzielnego skrzydła, bazującego na pokładzie. Kapitan eskadry miał chyba pięćdziesiątkę i zgodnie z tradycją floty szturmowej nosił bokobrody i długie włosy. Przez pierś ciągnął się pas (prawdziwa skóra!t miecza galowego. Komandor wyglądał znacznie młodziej. W odróżnieniu od kapitana eskadry był ogolony i ostrzyżony na jeża. I też miał galowy miecz, identyczny. Dowódca wydziału zadał mi trzy pytania: Jak nastrój ? Jak samopoczucie? Co sądzicie o małych celach, zachowujących manewrowość przy prędkościach 100-115 M? Moje odpowiedzi tchnęły optymizmem. Nastrój - bojowy. (W rzeczywistości kiepski - nie nauczyłem się rozdziału ze „statutów odznaczeń". A tak mi się chciało spać. że nie miałem szans na wkucie pierwotnego statutu Orderu Zwycięstwa sprzed siedmiu wieków i wszystkich jego następnych redakcji do najnowszej, zeszłorocznej.) Samopoczucie - znakomite. (Spać!!!) A co się tyczy celów o takich paradygmatach... Cele... Myślę... (Nic mi nie przychodzi do głowy! Czy takie cele w ogóle są możliwe?!) Wziąłem się w garść i postanowiłem strugać wariata: - Towarzyszu komandorze, gotów jestem wykonać każde zadanie, zarówno ćwiczebne, jak i bojowe. Jeśli padnie rozkaz: pracować z takimi celami, znaczy, że trzeba pracować! - A jeśli powiem, że cel może zmienić wektor ruchu na przeciwny w ciągu ośmiu sekund, nie tracąc prędkości? - Towarzyszu komandorze! Jeśli sprawdza pan moje wiadomości, odpowiadam: nauka wojskowa nie zna takich celów. Nasze floggery nie mają takich danych. Konkordia również nie dysponuje takimi maszynami, Czorugowie tym bardziej. Ale jeśli sprawdza pan mojego ducha bojowego... - Dajcie spokój. Bojowe aparaty latające o takich parametrach istnieją. Co wy na to? - Zostały stworzone przez Narody Zjednoczone? - Nie. - To niedobrze. - Zgadzam się. Oto pełne dane. Proszę się zapoznać. Fedunin podał mi planszetę. Szybko przebiegłem wzrokiem zawartość pierwszego scrolla. Taak... - Idź do sąsiedniego pokoju i zastanów się. Za kwadrans przedstawisz nam swoje propozycje taktyczne. Jak można zniszczyć osłonę z takich obiektów i wyprowadzić na cel grupy szturmowe? Po niecałym kwadransie wróciłem do gabinetu i oddałem dowódcy wydziału zapełnioną planszetę. Pewnie z punktu widzenia specjalistów zrobiłem masę strasznych błędów. Fedunin przebiegł oczami pierwsze linijki i uśmiechnął się. - Możesz odejść. Na końcówkę „Fregaty Merkuriusza" już nie zdążyłem, co ostatecznie zepsuło mi humor... Wreszcie raporty zostały wygłoszone, kadeci wyprostowali się w oczekiwaniu na tradycyjne: ,,Spocznij! Rozejść się do audytoriów!". Ale zamiast tego... - Spocznij! Pierwszy i drugi rok do audytoriów - biegiem marsz! Wydziały zwiadowczy, szturmowy i techniczny trzeciego i czwartego roku - biegiem do audytoriów! Czemu biegiem?... - Pozostali - baczność! Pozostali - czyli myśliwce dwóch najstarszych roczników. Plac apelowy szybko pustoszał. - Równać do naczelnika Akademii! Z drzwi w prawym skrzydle wyłonił się rzadki gość porannych apeli, naczelnik Akademii, kontradmirał Turowski. I to nie sam, lecz w towarzystwie Fedunina i dwóch moich wczorajszych „znajomych". Oczy kontradmirała płonęły. Komandorzy mieli nieświeży wygląd i kwaśne miny. Z niewyspania? A może z przepicia? I tylko twarz Fedunina jak zwykle nie wyrażała absolutnie nic. Skoro na placu pojawił się kontradmirał, to znaczy, że on będzie przemawiał pierwszy. - Czołem, towarzysze kadeci! - Czołem, towarzyszu kontradmirale! - Dowództwo sił wojskowo-kosmicznych daje wam rzadką możliwość wyróżnienia się. Potrzebni są ochotnicy do udziału w działaniach wojennych. Zadanie jest niebezpieczne i odpowiedzialne. Konflikt jest utajniony, informacje nie pojawiają się w otwartych kanałach. Tym niemniej loty, przeprowadzone w strefie konfliktu, zostaną potraktowane jako bojowe, odnotowane w waszych dokumentach i umieszczone w przebiegu służby oficerskiej. Trzy loty w strefie konfliktu dla trzeciego roku oznaczają zdanie egzaminu z przygotowania lotniczego, dwa starcia z przeciwnikiem będą równoznaczne z zaliczeniem egzaminu z przygotowania bojowego. Dla czwartego roku zaliczenie egzaminu z przygotowania lotniczego to cztery loty, z przygotowania bojowego - trzy starcia. Ochotnicy - trzy kroki naprzód! Oba nasze roczniki w pełnym składzie zbliżyły się do kontradmirała o trzy kroki. - Uprzedzałem pana, Władysławie Arkadjewiczu - zwrócił się Turowski do kapitana eskadry. - Do naszej Akademii nikogo nie ciągnie się na siłę. Każdy, kto zdał egzaminy i włożył mundur kadeta, gotów jest pójść w ogień i wodę. W plazmę i wrzącą stal! Moje orły są do pańskiej dyspozycji. Proszę wybierać. Kontradmirał zasalutował i oddalił się. Kapitan eskadry i Fedunin zaczęli o czymś szeptać. Gdy oni się naradzali, pilot z bojową dwudziestką na piersi podszedł do nas i przeszedł się tam i z powrotem wzdłuż szeregu, wpatrując się w nasze twarze. - Towarzyszu komandorze, proszę o pozwolenie zadania pytania! - O dziwo, byłem jedynym, któremu starczyło bezczelności na rozpoczęcie rozmowy. - Zezwalam. - Z kim walczymy? - O tym dowiedzą się tylko ci, którzy zostaną wybrani do tej operacji. - Pozwoli pan na jeszcze jedno pytanie? - Słucham. - Czy spodziewane są... duże straty? Nie chciałem, naprawdę nie chciałem zaczerwienić się w tej chwili - ale nie udało mi się. Pytanie zabrzmiało jakoś tak... niesłusznie. - Wojna to nie przechadzka - odpowiedział pilot po chwili milczenia.-Drodzy kadeci, możecie to sobie tłumaczyć, jak wam się żywnie podoba. Albo czeka nas lekkie zwycięstwo, albo przeciwnie. Tymczasem Fedunin i kapitan eskadry już coś uzgodnili. Nasz dowódca odczytał jedenaście nazwisk. - Pozostali rozejść się do audytoriów! Widząc, że ci, których nazwiska nie zostały odczytane, wahają się i nawet próbują uśmiechać, Fedunin warknął ze złością: - Do audytoriów! Biegiem! Nie ruszyłem się. Jako jedenaste padło nazwisko Puszkin. Moje nazwisko. Kapitan eskadry przedstawił się jako Tocki, kierownik lotów lotniskowca uderzeniowego Trzech Świętych. Komandor z bojową dwudziestką nazywał się Szubin i był dowódcą 19. samodzielnego skrzydła bazującego na Trzech Świętych. Więc jednak zgadłem! Byli kolegami i zajmowali te stanowiska, o które ich podejrzewałem. Dostaliśmy siedem minut na spakowanie rzeczy. Surowo wzbroniono nam brać jedzenie i alkohol, wagę rzeczy osobistych ograniczono do trzech kilogramów. Nakarmić nas i wyposażyć w niezbędne rzeczy mieli na pokładzie lotniskowca. Polecieliśmy do swoich pokoi na złamanie karku. Co zabrać? I czy w ogóle coś brać? Nie zdążyliśmy odsapnąć po pakowaniu i bieganinie, kiedy służbowa kolej jednoszynowa już wiozła nas na kosmodrom Koiczak. Tam nasz moduł pasażerski został wyrwany przez mechanicznego ładowacza prosto z wagonu i wsunięty do ciężkiego floggera typu Andromeda, do jednej z ośmiu standardowych komórek ładowni. Na nasze ramiona spadły łapy automatycznych uchwytów. - Lekkiego startu! - powiedział Tocki. - Lekkiego startu, towarzyszu kapitanie eskadry! Dla garstki kadetów i kilku nowych floggerów lotniskowiec nie lądował na kosmodromie - czekał na orbicie. Przybyliśmy tam po trzydziestu minutach lotu. Po raz pierwszy znaleźliśmy się na prawdziwym bojowym lotniskowcu. Wprawdzie do naszej Akademii przypisana była Dzujho -łajba szkoleniowa produkcji japońskiej (zwana przez kadetów „Muchą"), lecz nazywanie jej lotniskowcem bojowym równałoby się dezinformacji przeciwnika. Po raz pierwszy od trzech lat, nie licząc rzadkich przepustek i krótkich wakacji, plan dnia został zgnieciony i wyrzucony do śmieci. Najpilniejsi i najbardziej zdyscyplinowani kadeci przeżyli szok. Jak to?! Zgodnie z planem mieliśmy mieć teraz „statuty orderów", a chłopaki z czwartego roku „bojowe zastosowanie rakiet". No i wkuwali, może nawet we śnie liczyli i ważyli brylanty na Orderze Zwycięstwa i używali „gza" do oddalonego, manewrującego celu, zaś „mureny" - do liniowca, z bliska. A teraz co? Zamiast zasłużonych dziesięciu punktów kujony dostały ciemne pomieszczenie, gdzie kontenery z tymiż „gzami" i „murenami" leżą sobie na stercie, a załoga kompletnie się nimi nie interesuje. Z Orderami Zwycięstwa jeszcze gorzej! Nie stwierdzono u żadnego z oficerów! Obok nas, na plac z Andromedami, przewieziono kilka kontenerów, w których zwykle transportowane są rozebrane na części myśliwce. Jednak tym razem był ładunek niestandardowy. Pewne elementy nie zmieściły się do kontenera i sterczały z niedomkniętych górnych drzwiczek. Żeby drzwiczki się nie otwierały, kontener owinięto kablem. No, no. jaka inicjatywa, przejawiona w sytuacji bojowej! Otóż w kontenerze znajdował się rozłożony na części pierwsze myśliwiec - a właściwie rozwalony na części pierwsze przez wybuch. Płaszczyzna dziobu i fragment głównego radaru zachowały się całkiem nieźle. Widocznie flogger rozwalił się już na pokładzie lotniskowca, jak inaczej zebraliby szczątki? Ciekawe, co z pilotem... Bystrow. współlokator Wołodii Pieriewierziewa, cofnął się i oparł plecami o stertę „gzów". Ziewnął kilka razy, przeciągnął się, aż zachrzęściły kości... Przykucnął. Wstał. Znowu ziewnął. Bystrow się denerwował. To dobrze, gdy dowództwo ci ufa. Gorzej, gdy widzisz, że z powodu tego zaufania Kostucha kiwa na ciebie palcem. Kołpin z ostatniego roku, demonstracyjnie ignorując zawartość kontenera, prychnął lekceważąco: - Też mi lotniskowiec! W albumie wygląda lepiej. - Dziewczyna też z zewnątrz ładniej wygląda - zauważył filozoficznie Wachtang Artaszwili, kumpel Kołpina. - A jednak facet włazi do środka... - Wachtang, kiedyś za ten brak szacunku do kobiet, naszych przyjaciółek i matek, dostaniesz ode mnie po mordzie. Nie musiałem się odwracać, żeby poznać nudziarza na skalę kosmiczną, starostę czwartego roku Andrieja Bielokonia. - Jaki brak szacunku? - rozgniewał się Wachtang. - Co ja takiego powiedziałem? - Uspokój się, oficerowie tu idą. A ty, Kołpin, zapamiętaj, że to nie żaden „też mi lotniskowiec", tylko Trzech Świętych, jeden z najlepszych okrętów naszej marynarki. Biełokoń korzystał z każdej okazji, żeby się zasłużyć. Ostatnie zdanie powiedział specjalnie głośno - żeby Szubin mógł go usłyszeć. Komandor podszedł do nas, uśmiechnął się oczami i poważnie zapytał: - Na jakiej podstawie, kadecie, sądzicie że Trzech Świętych to jeden z najlepszych? Widzieliście lepsze? Biełokoń przestraszył się. - Przepraszam, towarzyszu komandorze! Oczywiście najlepszy! - Jak się nazywacie? - Biełokoń! - Kadecie Biełokoń, dlaczego podlizujecie się dowództwu? Nie wiecie, że Trzech Świętych lata od dziesięciu lat i zdążył się moralnie zestarzeć? Dobrze, zanotujemy w opinii: „Kadet Biełokoń nie wykazuje inicjatywy i nie ma pojęcia o podstawowych typach współczesnych statków...". Ależ odprężcie się, żartowałem! Kadecie Własik, co wiecie o dżipsach? Głowa dwumetrowego Własika, podpory naszej koszykówki, podskoczyła aż do sufitu - Własik zerwał się tak gwałtownie, że siła przyciągania 0.5 g, stworzona przez siłowy emulator lotniskowca, nie poradziła sobie z jego służbową gorliwością. Stopy Własika oderwały się od podłogi, kadet wzbił się w górę i stuknął o plastikowy sufit, ale zanim opadł na podłogę, raźnie zatrajkotał: - Towarzyszu komandorze, dżipsy to pozaziemska rasa... - Można na siedząco. I bez regulaminowych dłużyzn. Tylko konkrety. - Tak jest! Dżipsy to rasa pozaziemska. Próby nawiązania kontaktu nie powiodły się. Metropolii nie stwierdzono... Wygląd zewnętrzny -nieznany... Własik gasł w oczach. Nic dziwnego - o dżipsach mieliśmy blade pojęcie. Kilka słów na kursie astrografii, pół zajęcia na fakultatywnej technologii ras pozaziemskich... - Coś jeszcze? - Mmm... Priorytet na liście potencjalnych przeciwników - niski... Chyba. - Dziękuję. Czy ktoś może coś dodać? - Może ja, towarzyszu komandorze... - To oczywiście Kola, czyli Nikołaj Samochwalski, i mój serdeczny przyjaciel. - Proszę. - Do pierwszego wizualnego kontaktu z dżipsami doszło osiemdziesiąt sześć lat temu. Liniowiec Konkordii Kir Wielki zarejestrował w systemie Dromadera podejrzany obiekt kosmiczny. Grupa asteroid 0 średnicy od czterdziestu metrów do półtora kilometra poruszała się, łamiąc prawa mechaniki niebieskiej, dokładnie po orbicie drugiej planety. Jednak zamiast spodziewanego zderzenia załoga liniowca zaobserwowała zagadkowe ewolucje asteroid, które przeszły z trajektorii zgodnej z orbitą planety na orbitę wokół niej, stając się jej satelitami. Na pierwszy rzut oka naturalnymi, ale biorąc pod uwagę okoliczności - sztucznymi. Liniowiec połączył się z bazą, zbliżył się do największej asteroidy na odległość celnego strzału i przystąpił do obserwacji. Żeby lepiej poznać sytuację, liniowiec wypuścił do wnętrza roju asteroid dwa floggery zwiadowcze i dwa bojowe. Floggery przeniknęły do wnętrza roju i stwierdziły na powierzchni asteroid ślady rozumnej działalności. Jeden zdecydował się na lądowanie obok czerwonego stożka na dużej asteroidzie i wtedy z powierzchni uniosła się i poleciała w stronę myśliwca szczelna chmura pyłu i drobnych kamieni. Biorąc pod uwagę prędkość zbliżenia, równało się to ostrzałowi nieruchomego floggera rakietami przeciwlotniczymi. Na szczęście chmura ostro wyhamowała i flogger uniknął zbombardowania kamiennym gradem. Tak więc, już przy pierwszym spotkaniu, dżipsy dały do zrozumienia, że nie życzą sobie bezpośredniego kontaktu. Nazajutrz kapitan Kira Wielkiego... - Wystarczy, kadecie. To wszystko prawda, ale j jak tak dalej pój dzie, aż do Flory będziemy grzęznąć w historii. Poproszę ogólny zarys. - Tak jest. W ciągu ostatnich lat doszło do dziewięciu wizualnych kontaktów z dżipsami. Świadkami rojów asteroid, nazwanych potem karawanami, były załogi setek statków, również cywilnych, na pokładzie których znajdowali się reporterzy, naukowcy, bogaci turyści. Czterokrotnie roje dżipsów wychodziły na orbity planet skolonizowanych przez ludzi. Latające aparaty dżipsów, tak zwane „tulipany" i „lemiesze", dokonywały przelotów nad naszymi miastami, fabrykami i obiektami wojskowymi. Dżipsy lądowały na planetach, brały próbki wody, ziemi, powietrza. Kilkakrotnie przeprowadzili wiercenia laserowe, po których pozostały głębokie dziury z małym otworem wejściowym. Na próby nawiązania kontaktu ponawiane na różnych częstotliwościach nie reagowały. Narody Zjednoczone i Konkordia regularnie wysyłały w kierunku dżipsów potężne eskadry, żeby towarzyszyły „tulipanom" i „lemieszom", w niektórych wypadkach prowadzono ogień zaporowy. Dżipsy reagowały poprawnie. Nie podejmowały prób przedarcia się przez strefy ognia zaporowego, obecność floggerów przyjmując ze spokojem -chyba że floggery próbowały podejść zbyt blisko ich karawan. Zbrojna neutralność - tak można scharakteryzować stosunki między naszymi rasami. - Doskonale, Samochwalski. Jeśli w walce głowa pracuje wam równie dobrze jak w ławce, waszemu prowadzącemu klucza można pozazdrościć. - Ku chwale Rosji! - Ostatnie pytanie. Skąd się biorą i gdzie znikają karawany dżipsów? - Może ja? - Własik podniósł rękę. Czuł się urażony, że Kola, pupilek wykładowców, znowu popisywał się niewiarygodną pamięcią, a on, Własik, zachował się tak, jakby o dżipsach słyszał pierwszy raz. Kapitan skinął głową. - Karawany dokonują międzygwiezdnych przelotów najprawdopodobniej przez matrycę x, jak nasze statki. W każdym razie dematerializację i rematerializację statków obserwowano niejednokrotnie. - Zgadza się. A teraz uwaga, daję plan sytuacyjny. Planeta, obok której liniowiec Kir Wielki stwierdził karawanę dżipsów, została skolonizowana przez Konkordię i nazwana Naotar. Pierwszego maja tego roku karawana dżipsów pojawiła się w okolicach Naotaru i wyszła na średnią orbitę nad planetą. Prócz znanych nam typów aparatów latających pojawiły się nowe: „wielki piec" i „grzebyk". „Wielki piec" to duży cylindryczny obiekt, długości ośmiuset i średnicy stu siedemdziesięciu metrów i jest czymś między statkiem desantowym i mobilnym zakładem przetwórczym. „Grzebyki" to aparaty bojowe, można je umownie zaliczyć do floggerów, choć konstrukcja i zastosowane technologie są inne. Żeby łatwiej uchwycić istotę sprawy, będę je nazywał statkami desantowymi i myśliwcami. - Czy mogę zapytać... - Pytania potem. Statki desantowe dżipsów wylądowały na powierzchni Naotaru pod osłoną myśliwców. Lądowanie przeprowadzono na wybrzeżu, w okolicy równika, gdzie znajduje się strefa rolnicza. Gęstość zaludnienia nie jest duża, to głównie pojedyncze farmy, będące ośrodkami sterowania automatyczną techniką rolniczą. W rejonie lądowania było tylko jedno miasteczko - Rita. Statki desantowe zakopały się w gruncie do około jednej trzeciej swojej wysokości i wyładowały liczne agregaty naziemne, umownie nazwane kombajnami. Oczywiście, zarówno prywatna ochrona strefy agrarnej, jak i sprowadzone z pobliskiej bazy wojskowej myśliwce robiły zdjęcia. Popatrzcie na ekran. Panel na odległej ścianie odjechał na bok, odsłaniając dwuwymiarowy ekran. Zdjęcia na Naotarze robiono bez żadnych laserowych bajerów. Większość kadrów w polowych warunkach można wykonać prostym sprzętem optycznym, bez aktywnego tworzenia trójwymiarowych hologramów. - Sytuacja na dzień drugi maja - zaanonsował Szubin. Na ekranie pojawił się obraz - pola fioletowych pomidorów, po których przesuwają się większe, zjadliwie zielone pomidory. Kamera unosi się, jakby operator krył się na środku pola, a potem, gardząc niebezpieczeństwem, wstał. Teraz wyjaśniła się skala obiektów: zielone pomidory to koła obcych maszyn wielkości dwupiętrowego domu. Trudno pojąć, jak są ze sobą połączone i co jest między nimi - kabina czy wieża bojowa. - To kombajn dżipsów. Oto, co robią z planetą. Zdjęcie z powietrza, chyba z helikoptera. Za sześcioma zielonymi kulami, ułożonymi po trzy w dwóch rzędach, ciągnie się głęboki rów. Na pierwszy rzut oka trudno ocenić, co to jest - dno parowu czy skiba ziemi z czarnym cieniem. Plan ogólny. Kombajny są wszędzie. Pole jest zmasakrowane - zdarto całą roślinność, zerwano żyzną warstwę ziemi, piaszczystą glinę i... co tam mają na Naotarze pod gliną? Trzeba by zapytać gleboznawcę... Krótko mówiąc, wszystkie organiczne i część nieorganicznych warstw gleby uległo zniszczeniu. - Sytuacja na dzień trzeci maja - kontynuuje Szubin. - Miasto Rita. Oburzeni farmerzy gromadzą się na placu i wymachują karabinami. Niemal wszyscy podobni jak dwie krople wody. Klony. No a czego spodziewać się po Konkordii? W tle - drżący huk. Drab w mundurze, chyba żandarmeria polowa, próbuje uspokoić tłum. Nie słuchają go, napierają. Żandarm strzela w powietrze. Coś się dzieje z człowiekiem, kręcącym film. Kamera upada, obiektyw zwraca się w inną stronę - teraz widać boczną ulicę. Kłębi się tam gęsty czarny pył, budzący niepokój. Huk narasta. Tymczasem operator podnosi kamerę i dokądś biegnie. Kryjąc się w krzakach - tak samo fioletowych jak rośliny na polach, kontynuuje kręcenie. Farmerzy strzelają. Nie wiadomo do kogo, dom w lewym rogu kadru nie pozwala się zorientować. Na ścianie domu plakat z hasłami w języku konkordiańskim. Z plakatu straszy potwór, z którym zręcznie radzą sobie uzbrojone w miotacze ognia zuchy. Napisy wołają pewnie: „Armia nas ochroni! Umacniaj obronę stolicy!". - Rita dwie godziny później. Oglądamy film kręcony z floggera. Różne znaczki w rogach kadru i czysty obraz świadczą, że operatorem jest doświadczony wywiadowca. Flogger jest na wysokości jakichś czterdziestu kilometrów nad Rita. Miasto zostało zmiecione z powierzchni ziemi. O tym, że nie tak dawno było tu miasto, świadczy jedynie kilka kawałków dachu wyłaniających się spod jaskrawopomarańczowej substancji. Substancja porusza się. Czyżby to ta słynna protoplazma, biomasa, żywe, może nawet rozumne ciasto, z którego ponoć zbudowane są dżipsy? I którym teraz postanowili pokryć Naotar? Ale nie... Nad powierzchnią substancji pojawiają się zielone koła kombajnów i zaczynam rozumieć, że wszystko jest bardziej prozaiczne. Dżipsy zlikwidowały miasto, zrywając je aż do najgłębszych warstw gliny, która rozpłynęła się w strugach deszczu. I w tej glinie nurzają się kombajny. „Taak... Żadnej biomasy. Wszystko jest bardziej prozaiczne - powtarzam bezmyślnie, jakby mi mózg zablokowało. - Bardziej prozaiczne... bardziej prozaiczne...". Ale to wcale nie oznacza „lepsze". A jeśli w Ricie zginęli ludzie? Jak dżipsy zareagowały na strzelaninę farmerów? I po jakie licho tych gwiezdnych koczowników zaniosło na Naotar, w dodatku do miasta? Jak tak można, bracia-sapiensy? - Wandale! - wtóruje moim myślom ideologiczny okrzyk Biełokonia. - Spokój, kadecie. - Szubin na chwilę wyłącza ekran. - To dopiero początek. Najciekawsze dopiero przed nami. Jak widzicie, dżipsy przeszły do działań agresywnych. W Ricie raniono około trzydziestu osób. Na szczęście, kombajny poruszają się wolno, a zabudowania były piętrowe i parterowe. Ludność miasta zdołała uciec i zabrać ze sobą rannych - przypominam, że takie kategorie ludności jak inwalidzi, niemowlęta czy starcy w młodych koloniach Konkordii nie występują. W odpowiedzi na agresję dyżurująca w okolicach karawany eskadra podjęła działania mające na celu usunięcie dżipsów z planety. Popatrzcie. To już była najprawdziwsza wojna. Kombajny dżipsów jeszcze nie zdążyły opuścić gliniastego bagna, gdy transportery Konkordii wyładowały na przedmieściach Rity pułk pancerno-desantowy z oddziałami wsparcia. Dywizjon rakietowy załatwił kombajn celnie i szybko. Efekty pierwszych strzałów były wstrząsające. Koła rozpadły się na kawałki, w różnobarwnych fontannach gliny widać wzlatujące w stratosferę kawałki ciał zagadkowych obcych. Ale potem było już mniej różowo. „Grzebyki" zaatakowały batalion i zaczęły ostrzeliwać maszyny z dział laserowych. - Najwyraźniej - wtrącił się Szubin - dżipsy używają laserów rentgenowskich w rodzaju tych umieszczonych na naszych floggerach. Dziwi jedynie ta nieprawdopodobna szybkostrzelność. Zdaje się, że dżipsom udało się rozwiązać ten problem techniczny i teraz ich działa są dwadzieścia razy szybsze od naszych. Obrona przeciwlotnicza Konkordii okazała się bezsilna. Bateria batalionu zdążyła otworzyć ogień i została spalona. Działa czołgowe, teoretycznie zdolne do niszczenia celów powietrznych, nie nadążały z celowaniem do zwrotnych myśliwców wroga. Za to rentgenowskie działa obcych waliły w ziemię raz po raz, nie przejmując się niskim procentem trafień. Jeden wystrzał na kilkanaście dosięgał celu. Czołgi, niszczone powoli, acz skutecznie, przedzierały się do przeklętych „wielkich pieców". Tylko nielicznym udało się przedrzeć na odległość efektywnego strzału i rozładować akumulatory plazmy. Niestety, atak czołgów nie zdołał wyrządzić piecom większych strat. Wówczas dowódca eskadry rzucił do walki floggery, znajdujące się na pokładzie dwóch liniowców i lotniskowca. Myśliwce miały ratować batalion pancerny, a szturmowce załatwić wielkie piece. W pewnym momencie wyglądało na to, że nastąpił przełom. Wspólnym wysiłkiem całej eskadry udało się przycisnąć dwa myśliw-ce-grzebyki i załatwić je kombinowanym ogniem dział czołgowych i rakiet „powietrze-powietrze". W czasie pierwszego podejścia szturmowców okazało się, że ; pojedyncze trafienia w wielki piec nie przynoszą efektu - wtedy trzy klucze szturmowców zaatakowały razem wybrany cel i zrzuciły bomby na ten sam punkt. Następne kadry były prawdziwym wstrząsem. Gigantyczna opancerzona kolumna nie wytrzymała - rozpadła się, wypuściła obłok gęstej, tęczowej pary i drgnęła tak, że operator przerwał kręcenie. - Planeta przetrwała? - prychnął Kola. - A skąd! - poparłem go. - Zwerbowali nas do zbierania kawałków planety! - Żarty żartami - odezwał się Szubin - a dowództwo Konkordii podało, że od wybuchu tego pieca pękła płyta kontynentalna. Główny wybuch, prawdopodobnie o sile megatony, miał miejsce na dużej głębokości, na szczęście obeszło się bez promieniowania radioaktywnego. Niżej znajdowała się gruba soczewka wodna i w czasie wybuchu płyta kontynentalna otrzymała potężne uderzenie hydrauliczne... Pozostałe wielkie piece nie ucierpiały, więc dowódca eskadry połączył się ze sztabem marynarki i otrzymał zezwolenie na użycie głównego kalibru. Dwa liniowce skupiły ogień na największej asteroidzie, a wtedy kilka małych opuściło orbitę i wystawiły się na ogień liniowców. Gdy liniowce roznosiły w pył tony kamienia, wielka asteroida wypuściła około trzydziestu grzebyków - przypominam, że floggery Konkordii walczyły też z inną grupą dżipsów i eskadra została bez osłony myśliwców. Grzebyki zaatakowały liniowce ze wszystkich stron, a największa asteroida przy pomocy nieznanego pola kierowała pyłowe strumienie maskujące. Grzebyki przedarły się do liniowców i ostrzelały je, a widząc, że są one osłonięte tarczą, przeskoczyły ją - tracąc kolejne dwa grzebyki. Jeden liniowiec Konkordii został poważnie uszkodzony, drugi eksplodował. Okoliczności walki nie są do końca jasne. Jedno jest pewne: pierwszego dnia konfliktu 3. eskadra operacyjnego związku taktycznego Tishtria została poważnie przetrzepana i wycofała się. Krótko mówiąc, Konkordia poniosła klęskę. Słucham pytań. - Czy myśliwce dżipsów to te fantastycznie zwrotne obiekty, o których pisałem wczoraj wypracowanie? - zapytałem niewinnie. - Wasze nazwisko Puszkin? - Tak jest! - A ja się zastanawiam, skąd ten bezczelny wyszczerz... - Ośmielę się zaprotestować: nie bezczelny, lecz zamyślony! - Zamyślony wyszczerz to nowość, jeśli chodzi o ludzką mimikę. Ale słusznie się szczerzycie, kadecie Puszkin. Rzeczywiście, grzebyki to nie tylko doskonale uzbrojone, lecz także zdumiewająco zwrotne aparaty. Nasi specjaliści opracowali konkretną taktykę walki z dżipsami. W części, dotyczącej zniszczenia grzebyków, wasze pomysły pokrywają się z opinią ekspertów. Jeszcze jakieś pytania? - Dziś jest siedemnasty maja. Co działo się przez te dni? - Wojna, kadecie. Kombajny dżipsów kontynuują zbieranie związków organicznych na planecie. Tishtria przez tydzień próbowała zniszczyć dżipsy, lecz po kolejnej klęsce eksperci Konkordii zrozumieli, że to się nie uda. Konkordia uznała, że ich statki mają wiele technicznych braków. Wielka Kanapa przez tajne kanały zwróciła się do Rady Dyrektorów o pomoc. Ponieważ nie zwykliśmy odmawiać pomocy astropolitycznym partnerom, od jedenastego maja bierzemy udział w konflikcie. Do walki z dżipsami stworzono tajną Marynarkę Ekspedycyjną „Naotar" - dowództwo Konkordii odstąpiło nam zaszczyt odgrywania roli głównej siły uderzeniowej w decydującej operacji. Tishtria będzie przeprowadzać operację odwracającą uwagę. - Czy karawana dżipsów otrzyma wsparcie? - zainteresował się ostrożny Bystrow. - Tego się nie dowiemy. - Jakie jest nasze zadanie? Osłona desantu, floggerów szturmowych, walka o zdobycie ogólnej przewagi? - Konkretne zadania bojowe otrzymacie w eskadrach, ja chcę jedynie zarysować wam kierunek działań bojowych. Dowództwo nie dąży do likwidacji karawany dżipsów. Główne zadanie operacji - zmusić obcych do opuszczenia systemu gwiezdnego Dromadera. Pokazać dżipsom, że Wielka Rasa będzie bronić swoich kolonii wspólnym frontem, mimo różnic w ustroju politycznym czy fizjologii. Poza tym, nasze dowództwo chce w praktyce sprawdzić pewne nowinki techniczne i pozwolić utalentowanej młodzieży wykazać się w warunkach bojowych. To o was, chłopaki. - Szubin uśmiechnął się. ROZDZIAŁ 2 KONSTRUKTOR GENERALNY Maj 2621 r. Poligon doświadczalny Santa Rosę, prowincja La Pampa Dyrektoria Południowoamerykańska Wiał nieprzyjemny zachodni wiatr, bez którego w Patagonii nie mógł się obejść żaden szanujący się poranek. Na pustych trybunach z widokiem na poligon doświadczalny stali dwaj mężczyźni. Obaj z niepokojem wpatrywali się w niebo. Za chwilę piąty prototyp myśliwca Durandal miał wejść w atmosferę, za chwilę miały rozstrzygnąć się losy projektu, kosztującego Narody Zjednoczone okrągłą sumkę sześciu miliardów terro. - Za sześć miliardów terro mógłbym kupić pół Patagonii! - wrzeszczał mężczyzna po cywilnemu (miał na imię Mario), zupełnie jakby to on wyłożył te pieniądze, a nie NZ. Klnąc, Mario przyciskał łopoczące na wietrze poły swojego szpa-nerskiego płaszcza w kolorze metałik. Dużo mówił, dużo klął, dużo gestykulował. - Można by kupić nawet całą Patagonię - tylko po co? Chyba po to, żeby sprzedać ją Czorugom. Przenieśliby się tutaj - i wyzdychali. Z nudów. Rozmówca Mario miał na sobie znoszony kombinezon personelu inżynieryjnego marynarki wojennej, świetnie pasujący do niedź-wiedziowatej figury mężczyzny i surowych rysów jego twarzy. To był Roland Esterson, generalny konstruktor Durandala, myśliwca ostatniego pokolenia. Roland z trudem znosił obecność Mario i całym sercem nienawidził Patagonii. „Ciężki charakter" - mawiali podwładni Estersona. Mario spiął się i opuścił lornetkę wojskową. Roland sposępniał. Durandal był już widoczny gołym okiem. Oto ona, rosnąca powoli czarna plama, otoczona złocistym obłoczkiem. Oto świetlana przyszłość sił wojskowo-kosmicznych... - Dawaj, dawaj... No, leć, leć, leć, draniu jeden! No! - Mario podskakiwał w miejscu. Esterson wydawał się spokojny. Pochylił głowę i zaczął masować zdrętwiały kark. Jeśli nawet Durandal za chwilę eksploduje... W końcu miał już okazję oglądać to widowisko, i to czterokrotnie. Wystarczająco dużo, żeby obrzydzić najciekawsze show. - Aaa, przeklęty draniu! Trzymaj się, bydlaku! Wytrzymaj jeszcze, wytrzymaj! - zaklinał Mario odległy myśliwiec. Esterson wyjął z paczki „Słoneczna Konkordia" papierosa i zapalił. Gdyby Mario nie był tak pochłonięty widowiskiem, zauważyłby, jak Estersonowi drżą palce. Tymczasem Mario od zaklinania wolframowo-ceramicznego ptaka przeszedł do wyższych materii. - Najświętsza Panienko! Spraw, no spraw! Prosi cię o to twój Mario! Kościół zbuduję! Piękny kościół! Katedrę! Jeśli tylko mi pomożesz, wszystko dla ciebie zrobię! Chcesz, to zbuduję katedrę? I to nie w Santa Rosę, w Buenos Aires! Na Marsie! Na Ganimedzie! A co mi tam! Mój teść jest głównym architektem Układu Słonecznego! Błagam cię, Najświętsza Panienko, błagam na wszystko! Chcesz, to porzucę Juanitę? Chcesz? Porzucę ją, porzucę! Więzy małżeństwa są święte! Tylko spraw, żeby ta przeklęta puszka... Zapewne wiele osób uznałoby ten monolog za artystyczny monodram, zabawny i jednocześnie wzruszający. Ale nie Esterson. Dla Rolanda, wychowanego w tradycyjnym szwedzkim duchu, gdzie opanowanie górowało nad emocjami, modlitwa Argentyńczyka była wygłupami klowna. Kilka lat temu Mario „kupił" Estersona dokładnie tak samo, jak teraz próbował kupić Najświętszą Panienkę. Tylko że wtedy obiecywał nie katedrę na Ganimedzie, lecz osiem milionów terro. Papieros dopalał się i Roland od razu zapalił następnego - żeby tylko nie patrzeć w niebo. Nagle Mario podskoczył jak użądlony i wrzasnął: - Nie! Tylko nie to! Piąty raz! Do diabla! Piąty raz! Siły niebieskie! No co się dzieje, Esterson, co się dzieje?! Nie zmieniając wyrazu twarzy, Roland Esterson podniósł wzrok. Ognista chryzantema, która kilka sekund temu była Durandalem, rozpłynęła się w błękicie poranka. Myśliwiec spadał bezgłośnie, ale w uszach Estersona bil dzwon pogrzebowy. Płatki chryzantemy poszarzały i spadły na ziemię. I dopiero wtedy dotarł do nich odgłos wybuchu. Oto one - lata pracy, tony aparatury na pokładzie floggera i kilo-tony na elingach fabryki eksperymentalnej. Nadzieja generalnego biura konstruktorskiego i setek kooperantów. Wszystko poszło na oświetlenie i ogrzanie okołoziemskiej przestrzeni. - No co się dzieje, Esterson, co?! Czegoś znowu nie uwzględniliście?! Co znowu przegapiliście, niech to diabli?! - Mario bryzgał śliną. - Co tym razem? Znowu wsadziliście odwrotnie jakiś synchrotron?! - Już to panu tłumaczyłem, Mario - powiedział Roland głosem wypranym z emocji. - Kwestia wyposażenia myśliwca w generator pola siłowego w układzie podwójnym o dwóch trybach pracy została rozwiązana, ale tylko w teorii. W praktyce nie rozwiązał jej jeszcze nikt. Nasi kooperanci z biura Gazadi już dokonali cudu, tworząc kompaktowy generator pola siłowego, który udało się wpisać w konstrukcję nośną Durandala. Ponieważ masa generatora jest za duża dla tak lekkiej maszyny, musieliśmy zrezygnować z „rosyjskiego standardu" zwrotności. Dla pana to za mało! Pan chce, żeby myśliwiec był nietykalny również w atmosferze! Niestety - pole siłowe zmienia parametry turbulentności i opływanie korpusu strumieniem powietrza nabiera zupełnie innego charakteru. To fatalnie odbija się na przejściu przez atmosferę i chociaż niejednokrotnie mówiłem... - Nie chcę tego słuchać! Nie chcę, nie chcę! - wrzasnął Mario. - Nie będę słuchał tego naukowego bełkotu! Jestem managerem i nie wiem, co to takiego ta wasza turbu... trubo... torbalentność! Potrzebuje efektów, a nie teorii! Chcę, żeby maszyna latała! I to z polem siłowym! I w atmosferze! Jasne?! - Pozwolę sobie przypomnieć, że doprowadzenie do pełnej sprawności poprzedniego modelu, Mjollnira, trwało pięć i pół roku. Europejski Hagen dziewięć razy eksplodował w czasie prób. A na Durandal nie straciliśmy nawet... - Do diabła z tym wszystkim! Do diabła, do diabła... - Spokorniały nagle Mario machnął ręką. Jak wielu impulsywnych ludzi, stygł jeszcze szybciej, niż się zapalał.. Mario odwrócił do Rolanda bladą od nadużywania amfetaminy twarz. W szeroko rozstawionych oczach zabłysły łzy. - Najbardziej żal mi pilota - powiedział, pociągając nosem. Przez chwilę Roland nie mógł zrozumieć, jakiego pilota tak żałuje Mario. Manager wyjaśnił: - No tego, który pilotował Durandala. Dzieci osierocił... żona młoda... W mózgu Rolanda rozbłysła ta północna wściekłość, która prowadziła do walki jego odległych przodków, Wikingów. Przecież w czasie lotów próbnych myśliwce pilotowane są automatycznie -już od pięciuset lat! Nawet Carlito, nastoletni roznosiciel kawy w stołówce laboratoryjnej, nawet on wie, że nigdy konstruktor nie naraża życia ludzi! A ten top-manager Mario nie wie! I temu tępemu kretynowi, temu bezmózgowi, który myśli, że w prototypie siedział żywy człowiek, temu narkomanowi starcza sumienia, żeby lać krokodyle łzy i udawać, że katastrofa zraniła w samo serce! A przecież, czym on, Mario, ryzykuje? Nawet gdyby sześć kolejnych Durandali runęło na ten poligon, on, Mario, pozostanie wolnym człowiekiem. W odróżnieniu od Rolanda, człowieka doskonale zniewolonego, wyrobnika koncernu „Dieterhasi i Ro-driges". Co z tego, że na koncie Estersona leży osiem milionów, jeśli do chwili, gdy Durandal nie wyląduje z włączonym polem siłowym, właściciel konta nie zdoła wypłacić nawet trzech terro na piwo? A jeśli nigdy nie wyląduje? Esterson zapalił kolejnego papierosa i wycedził z pozorną obojętnością: - Panie Mario, mówiłem w czasie poprzednich prób, że Durandale pilotuje się automatycznie. Nie było tam pilota. Rozumie pan? - Nie było? No cóż, tym lepiej - odparł zagadkowo Mario i wysmarkał się w czerwoną chustkę do nosa. W grobowym milczeniu postali jeszcze kilka minut. Odłamki myśliwca gruchnęły na północnym końcu poligonu, słup pyłu i sadzy wzbił się do nieba. Przygarbieni, posępni, źli, Mario Fereira i Roland Esterson poczłapali do wojskowego jeepa. Kto wie, może w tej dymiącej się stercie znajdą coś wartego uwagi? Roland Esterson powitał północ w gabinecie w towarzystwie butelki wódki „Stolichnaya" i trój ekranowego wizora Panasonic. Intelektualny luminarz koncernu siedział przed wizorem w hy-drofotelu i spokojnie się upijał. Butelka „Stolly" była opróżniona w jednej trzeciej i konstruktor miał duże szansę, że ranek zastanie go pijanego w sztok. Ekrany wizora były nastrojone na japońską falę „Asahi" i przemawiały w języku Yukio Mishimy i wielkiej sztuki anime. Roland znał w tym języku tylko jedno słowo: „sento-ki" czyli myśliwiec - był z pochodzenia Szwedem i od dwudziestu lat interesowały go niemal wyłącznie myśliwce. Dwa dni temu stuknęła mu czterdziestka. Ekrany wizora były odwrócone do ściany. Roland miał takie swoje hobby - nieoglądanie włączonego wizora. Od katastrofy Durandala dzieliło Estersona czternaście godzin - ale jakich godzin! Kiedy on i Mario przybyli na miejsce lądowania odłamków myśliwca, inżynierowie już zaczęli sortować wolframowo-ceramiczne kawałki i wkładać je do plastikowych torebek z numerkami. Wymachując kartą nieograniczonego dostępu, Mario pokonał żółtą taśmę i znalazł się w epicentrum uderzenia. Tam zaczął się miotać i wrzeszczeć, depcząc i miażdżąc wszystko, co udostępniła mu katastrofa, tym samym redukując szansę zorientowania się, co tym razem stało się przyczyną klęski. I wtedy Roland dał upust swej północnej wściekłości. Złapał Mario za kołnierz, odciągnął ze stery dymiących szczątków i na oczach inżynierów, którym opadły szczęki, poczęstował managera Fereirę bokserskim hakiem - i to takim, że Mario poszła krew nosem... Argentyńczyk wył oburzony, wzywał wszystkich na świadków, groził jakimś mitycznym „trybunałem wojskowym" i przysięgał, że „on tego tak nie zostawi". Ale Mario to tylko pies łańcuchowy przemysiowo-wojskowej mafii NZ. Kundel. Pchlarz. Roland już nie bał się Argentyńczyka. I sam się sobie dziwił - gdzie się podziało jego szwedzkie opanowanie? Co się staio ze strachem przed zwierzchnikami? Wkrótce potem sztandar histerii, wypadły z osłabłych rąk Mario, podchwyciły ważniejsze postacie. Pan Gross, główny akcjonariusz koncernu „D&R", przyleciał do Santa Rosę z samej Stolicy, z wyspy Fidżi, czyli mówiąc oględnie, z daleka, i przyleciał chyba tylko po to, żeby bitą godzinę kląć jak szewc. Generał Gross sapał i potrząsał przed nosem konstruktora swoim pistoletem i nazywał Rolanda „łajdakiem" i „gnojem". Najczęściej używanym słowem była „kara". Za to generał Rodriges, którego nazwisko -jakby nie było - stanowiło połowę nazwy koncernu, wybrał inną drogę. - Panie Esterson, chyba zdaje pan sobie sprawę, jak może się na panu odbić to przestępcze niedbalstwo i samowola - syczał generał, hipnotyzując konstruktora zimnymi oczami gada. - Pańscy bliscy, żona i dzieci, jako pierwsi odczują na sobie konsekwencje pańskich niedoróbek... - Nie mam bliskich - rzucił mu zwycięsko Roland. -1 nigdy nie miałem. - W takim razie osobiście zatroszczę się o stworzenie panu warunków, które nauczą pana solidności. Bo widzę, normalne traktowanie działa na pana demoralizująco - zakończył złowieszczo Rodriges. Mówiąc o bliskich, Roland nie był do końca szczery. Kiedyś miał żonę. A nawet syna. Z żoną rozstał się cztery lata po ślubie. W czasie rozwodu Liv stwierdziła, że nie potrafi żyć z człowiekiem, który „obowiązki małżeńskie" spełnia dwa razy w roku - w Boże Narodzenie i Wielkanoc. Cóż, można ją było zrozumieć. Powstaje pytanie, jakim cudem udało im się począć syna? Ten fakt mógłby obalić kilka fundamentalnych założeń teorii prawdopodobieństwa. Pół roku po rozwodzie Liv wyszła powtórnie za mąż. Jej wybranek był skromnym właścicielem sklepu z konfekcją, jego słownik nie przekraczał dwustu słów, zaś „oponka" od piwa zdradzała w nim kibica piłki nożnej. Za to kochał dzieci, dwa razy w tygodniu wypełniał obowiązki małżeńskie i umiał zrobić omlet z grzybami oraz prawdziwe kakao. Roland nie mógłby się pochwalić żadną z tych umiejętności. W tym okresie Esterson uczestniczył w „Projekcie 117", w ramach którego prowadzono prace nad unikalnym modułem stykowym. Narody Zjednoczone chciały stworzyć z gigantycznej bazy kosmicznej w systemie gwiazdy Zosma i nomad-stacji Czorugów coś w rodzaju wspólnego akademika, licząc, że dzięki temu zyskają odpowiedź na pytanie, czy ludzie i Czorugowie mogą mieszkać razem, a przy okazji obserwować Czorugów przy pracy. Niestety, stosunki z Czorugami zepsuły się, nim ukończono „Projekt 117". Cała historia skończyła się tym, że Liv poprosiła Rolanda o zrzeczenie się praw rodzicielskich. „I tak się dzieckiem nie interesujesz, a chłopiec powinien mieć prawdziwą rodzinę, prawdziwego ojca. Nie tego, który go począł, lecz tego, który wychowuje" - powiedziała Liv to, co zwykle się w takich wypadkach mówi. Roland poszedł za głosem rozumu i tradycji i zgodził się. Nawet podpisał dokument, w którym on, Roland Esterson, zrezygnował z prawa nazywania się ojcem Eryka, wyrażał zgodę na to, żeby dziecko zmieniło nazwisko, i obiecywał, że w przyszłości nie będzie wtrącał się do wykształcenia i wychowania dziecka. A jednocześnie Esterson zobowiązany był co miesiąc płacić małemu Erykowi sumę równą dziesięciu procentom swojej pensji... Wtedy nie zdawał sobie sprawy, co robi, nie rozumiał, co traci. Był całkowicie pochłonięty „Projektem 117" i swoimi wynalazkami. A gdy uświadomił sobie, co nawyprawiał, było już za późno. Esterson nalał sobie wódki, wypił. Włożył do ust czarną oliwkę zastanowienia dodał do niej żółty plasterek cytryny, -.jakimi to warunkami straszył mnie generał Rodriges? - zapytał sam siebie, wykrzywiając twarz w cytrynowej męce. Wytarł wąsy wierzchem dłoni, a jego mętne spojrzenie padło na leżące w kącie plastikowe kontenery z resztkami systemu sterowania ym. Plastikowe pudełka zaklejono na krzyż czerwoną taśmą klejącą. ftxez całą jej długość biegły powtarzające się do znudzenia napisy:"ściśle tajne". W ciągu ostatnich dwudziestu lat Roland widział ten napis tyle ze stracił dla niego wszelkie znaczenie. Na pewnej tajnej naukowo-produkcyjnej bazie w systemie Centaura widział nawet pomieszczenie, na drzwiach którego zamiast historycznego _M" czy zwykłego żywego hologramu z abstrakcyjnym dzentelmmmi w kapeluszu pysznił się znaczek „ST". W środku było to, co zwykle - pisuary próżniowe z żółtym nalotem, zgniecione niedopałki pod umywalką i prezerwatywy, zostawione przez miłośników bathroom fucks, których na takich bazach nigdy nie brakowało... Esterson odwrócił się. Ostatnią rzeczą, na jaką miałby teraz ochotę, było oglądanie zawartości kontenerów. Zaraz po katastrofie nie mógł się doczekać, kiedy szczegółowo obejrzy ten cudem ocalały blok - intuicja podpowiadała mu, że właśnie w nim kryje się rozwiązanie przeklętej zagadki pod tytułem: „DLACZEGO CIĄGLE SPADAJ�