Strona 1 JACK McDEVITT K/IĘŻYCA Strona 2 W SERII „KOSMICZNY RODZYNEK" UKAZAŁY SIĘ M.IN.: Eugeniusz Dębski „Planeta Anioła Stróża" Leonid Kudriawcew „Polowanie na Quacka" Marek Oramus „Arsenał" Mirosław P. Jabłoński „Duch Czasu" Marek Oramus „Rozmyślania nad tlenem" Marek Oramus „Rewolucja z dostawą na miejsce" Stefan Otceten „Przechowalnia" Marcin Wolski „The Bestiarium" Leonid Kudriawcew „Prawo metamorfa" Antologia polskiej SF „Wizje alternatywne 3" Frederik Pohl „Gateway - brama do gwiazd" Frederik Pohl „Za błękitnym horyzontem zdarzeń Frederik Pohl „Spotkanie z Heechami" Frederik Pohl „Kroniki Heechów" Brian W. Ałdiss „Malacjański gobelin" Kir Bułyczow „Pieriestrojka w Wielkim Guslarze" W PRZYGOTOWANIU: C.J. Cherryh „Cyteen" t. 1-3 HUGO 1988 Gordon R. Dickson „Encyklopedia Ostateczna" Jack McDevitt „Plaża nieskończoności" Kir Bułyczow „Zamach na Tezeusza" Brian W. Aldiss „Siwobrody" Pat Cadigan „Synners" Antologia polskiej fantastyki „Wizje alternatywne 4" Strona 3 JACK McDEVITT ZAGŁAD A KilĘŻYCA Przełożył Jarosław Cieśla Olsztyn 2002 Strona 4 „Zagłada Księżyca" Tytuł oryginału „MoonfaW Copyright © 1998 by Cryptic, Inc. Ali Rights Reserved Copyright © for the Polish translation by Jarosław Cieśla ISBN 83-88431-37-4 Vv< Pr©jjekt graficzny serii Tomasz Wencek Projekt i opracowanie graficzne okładki Dariusz Jasiczak Redaktor serii Wojtek Sedeńko Korekta Bożena Mołdoch Skład Tadeusz Meszko Wydanie I Agencja „Solans Małgorzata Piasecka ul. Generała Okulickiego 9/1, 10-693 Olsztyn tel/fax. (0-89) 541-31-17 f-mail: [email protected] www.solaris.net.pl Strona 5 Dla Frań i Briana Cole Desperados z Clearwater Podziękowania Jestem niezmiernie wdzięczny za pomoc, porady i pod- trzymywanie mnie na duchu, czym obdarzyli mnie: Fran- klin R. Chang-Diaz z Centrum Kosmicznego im. Lyndona B. Johnsona (Lyndon B. Johnson Space Center); Ted Dun- ham i Bruce Koehn z Obserwatorium Lowella (Lowell Ob- servatory); Terry Gipson z Centrum Naukowego St. Louis (St. Louis Science Center); Sergei Pershman z Uniwersyte- tu Pensylwanii (University of Pennsylvania); Eileen Ryan z Obserwatorium Narodowego Kitt Peak (Kitt Peak National Observatory); Jim Sharp, były pracownik Smithsoniań- skiego Muzeum Lotnictwa i Kosmonautyki (Smithsonian Air & Space Museum); George Tindle z Urzędu Celnego USA (U.S. Customs Sernice) oraz Judith A. Tyner z Uni- wersytetu Stanu Kalifornia w Long Beach (California Sta- te University, Long Beach). Tekst ten zyskał też wiele dzięki przewodnictwu Fre-da Espenaka z Ośrodka Goddarda NASA (NASA God-dard), tak osobistemu jak i za pośrednictwem jego znakomitej książki „Fifty Year Cannon of Solar Eclipses: 1986-2035" („Zaćmienia Słońca w latach 1986-2035") wydanej w 1988 przez Sky Publishing Corp., Cambridge, MA. Składam też serdeczne podziękowania Benowi « Bova za pozwolenie wykorzystania jego wersji Bazy Księżycowej, której szczegóły zostały zaczerpnięte przede wszystkim z jego książki „Wellcome to Moonbase" („Witajcie w Bazie Księżycowej") wydanej w 1987 roku przez Ballantine Books. W trakcie tworzenia tej książki Geoff Chester z Ob- serwatorium Marynarki USA (U.S. Naval Observatory) i pisarz science fiction Walt Curlie z Seminarium im. Isaaca Asimova (Isaac Asimov Seminar) byli obiektami Strona 6 bezustannych prześladowań. Znieśli to z ogromną cier- pliwością i, mam nadzieję, wciąż jeszcze odzywają się do mnie. Maureen McDevitt pomogła w tworzeniu licznych wersji manuskryptu a Caitlin Blasdell z wydawnictwa HarperPrism służyła swoją zazwyczaj bardzo słuszną oceną. Dziękuję również Dolores Dwyer za pomoc edy- torską. Ron Pfeiffer współpracował ze mną przy tworzeniu fragmentów związanych z działalnością Straży Przybrzeż- nej (Coast Guard) a Lewis Shiner dostarczył przezroczy- stą taśmę samoprzylepną. Strona 7 O wiele lepiej jest ważyć się na rzeczy wielkie, dążąc do najwspanialszych triumfów, nawet skażonych nie - powodzeniami, niż pozostawać wśród tych nieszczęsnych dusz, którym nigdy nie jest dana ani ogromna radość ani ogromne cierpienie, jako że żyją w szarym cieniu nie znającym ani zwycięstwa ani porażki. - Theodore Rooseuelt Strona 8 Strona 9 Rozdział pierwszy Całkowite zaćmienie Poniedziałek, 8 kwietnia 2024 1. Statek wycieczkowy „Merrivale", wschodni Pacyfik. 5:21 czasu strefowego (9:21 letniego czasu wschodnioame- rykańskiego EDT). „Merrivale" płynął do Honolulu. W chwili gdy zaczy- nało się zaćmienie słońca mijały cztery dni od jego wy- płynięcia z Los Angeles. Tylko nieliczni pasażerowie wy- szli na pokład oglądać to zjawisko. Lecz Horace Brick- mann, który zapłacił za rejs poważną sumę, chciał by Amy uważała go za człowieka o szerokich zainteresowa- niach naukowych i artystycznych. - Tak - powiedział jej wczoraj wieczorem, kiedy stali koło łodzi ratunkowych słuchając monotonnego dudnie- nia silników statku i przyglądając się jak odkosy dzio- bowe odpływają w mrok - całkowite zaćmienie słońca. Nie mogę go przegapić. Prawdę mówiąc, dlatego udałem się w ten rejs. Kiedy zauważyła, że pas widoczności zaćmienia prze- chodzi w poprzek dużej części Stanów Zjednoczonych, szybko odrzekł, że to nie to samo. Zasugerowała, że też chciałaby je zobaczyć. W świe- tle gwiazd Amy wyglądała prześlicznie, serce biło mu mocno, przywodząc na myśl wspomnienia z czasów, gdy miał dwadzieścia parę lat, okresu, który pamiętał jako Strona 10 pełen romantyzmu i namiętności. Miał wrażenie, że w młodości to on kończył różne romanse, łamiąc kobie- tom serca, że w owym czasie nie był gotów do poważne- go związku. Lecz nadal zdarzały mu się chwile, gdy bu- dził się w nocy żałując tej czy innej utraconej kochanki. Czasami zastanawiał się gdzie teraz są i jak sobie radzą. Był to dziwny świt, słońce i księżyc razem, w chłod- nym, szarym uścisku. Ocean zrobił się niespokojny, a Horace siedział na leżaku popijając gorącą kawę, za - stanawiając się co zatrzymuje Amy. Obciągnął wełniany sweter na brzuchu i przypomniał sam sobie, że obser - wowanie zjawiska gołym okiem jest niebezpieczne. Więk- szość rannych ptaszków przyniosła koce, ale Horace chciał sprawiać wrażenie człowieka z fantazją i koc do tego nie pasował. Ku jego konsternacji, gadatliwy bankier, którego spotkał poprzedniego dnia, pojawił się przed nim i powi- tał go z taką wesołością, jakiej okazywanie tak wcześnie rano zawsze jest irytujące, po czym usiadł na sąsiednim leżaku. - To wspaniałe doświadczenie - oświadczył, zerka- jąc mniej więcej w kierunku zaćmienia, wyciągając jed- nocześnie z kieszeni niebieskiego, marynarskiego bleze- ra złożony egzemplarz Wall Street Journal. Usiłował czy- tać gazetę w słabym, szarym świetle, ale dał za wygraną i upuścił ją na kolana. Zaczął gadać o surowcach, obligacjach i stosunku płac do cen. Horace omiótł wzrokiem niemal pusty po- kład. Przy relingu stał starszy mężczyzna oglądający zaćmienie przez okulary przeciwsłoneczne. Podszedł do niego steward i zaoferował jeden z przyrządów obserwa- cyjnych rozdawanych przez obsługę. Horace był za da- leko by usłyszeć rozmowę, spostrzegł jednak irytację pasażera, który w końcu przyjął przedmiot, odczekał aż steward się odwróci i wrzucił niechcianą rzecz do kie- szeni, by powrócić do obserwacji słońca. Bankier gadał dalej, pełen obaw, że rząd federalny znów podniesie sto- pę procentową. Zaczynało coraz mocniej wiać. Strona 11 Steward podszedł do Horace'a i bankiera, podając im przyrządy do oglądania. - Lepiej, żeby panowie nie patrzyli na zaćmienie go łym okiem - powiedział. Horace wziął jeden. Była to niebieska, plastikowa rura, o średnicy mniej więcej piętnastu centymetrów, z przyczepioną z jednej strony cynfolią. - Proszę skierować rurę na zaćmienie - ciągnął ste ward, - a na folii pojawi się rzutowany obraz słońca. Będzie pan mógł bezpiecznie obserwować wszystko. Na rurze umieszczono profil i nazwę statku. Horace podziękował. Amy spóźniała się już dwadzieścia minut, ale mu- siała opiekować się ośmioletnią córką, więc każde spo- tkanie było dość nieprzewidywalne. Nagle zdał sobie sprawę, że bankier zadał mu jakieś pytanie. - Przepraszam - usprawiedliwił się. - Byłem myśla mi gdzie indziej. - Nie ma sprawy, wiem jak to jest. Jego rozmówca był w średnim wieku. Włosy miał czarne jak pasta do butów, a leżak protestował przy każdym jego poruszeniu. Głęboki zmierzch zapadł nad statkiem. Bankier od- chrząknął i rzucił okiem na zegarek. Musiał unieść rękę i na szkiełku przez moment błysnęło odbicie luku. Spra- wiało to wrażenie, jakby sprawdzając czas kontrolował całe zdarzenie. Ostatki szarego blasku znikły z nieba i pojawiła się korona, blada i posępna. Do Horace'a do- biegały pełne podziwu wypowiedzi i głębokie westchnie- nia. Pojawiły się gwiazdy, ocean znikł w mroku. - Wspaniała rzecz, natura - powiedział bankier. - Piękna. Horace wymamrotał coś odpowiedniego. W ciągu mniej więcej godziny zjawisko zakończyło się, cień księżyca powędrował dalej a bankier udał się na śniadanie. Amy nie pojawiła się, a „Merrivale" sunął przez wciąż szare, niespokojne morze. Strona 12 Horace długo jeszcze siedział na leżaku. Wilgotny chłód niepostrzeżenie przesączył mu się pod ubranie. Później, wędrując po pokładzie, zobaczył Amy siedzącą z córką w liczniejszym towarzystwie przy stole w jadal- ni. Pogrążona była w ożywionej rozmowie z mężczyzną, którego Horace widział wczoraj skaczącego z wieży. Za- trzymał się na chwilę, lecz ani na moment nie podniosła wzroku. Zupełnie jakby cień, który ogarnął statek, dotknął samego serca świata. Stacja Kosmiczna LI, sterownia "Percivala Lowełla". 8:03. Zawsze wiedziano, że kanały to bzdura, że sieć prze- cinających się linii widziana przez "Percivala Lowella" oraz obszary ciemniejące latem, po nasączeniu wodą, to tylko ułuda. Adams i Dunham, w 1933, zanim ja się urodziłem, wykazali, że zawartość tlenu w atmosferze Marsa stanowi mniej niż jedną dziesiątą procenta jego stężenia na Ziemi. To powinno wystarczyć. Jednak lu - dzie wciąż mieli nadzieję, nawet gdy w latach sześćdzie- siątych byłem w szkole średniej. Do chwili, gdy tuż po Święcie Dziękczynienia 1964 roku Mariner 4 przysłał te koszmarne zdjęcia i wtedy zrozumieliśmy, że widzimy koniec mitu kanałów. Dziadek Rachel Quinn chciał zostać astronomem, lecz poszedł na niewłaściwą uczelnię, bo była blisko i tania. Musiał studiować to, co było tam dostępne i w jakiś sposób skończył jako księgowy. Lecz miał wspa- niały teleskop, przez który Rachel oglądała księżyce Jo- wisza, demoniczną gwiazdę - Algola i Wielką Kometę w roku 2011. Ona też bardzo żałowała, że na Marsie nie ma kanałów. Ostatnio, w trakcie przygotowań do startu, często przy- chodziło jej to na myśl. Jakże inna byłaby to wyprawa, gdyby ktoś czekał po drugiej stronie. „Witamy, ludzie z Ziemi". No cóż, na Marsie istnieją prymitywne formy bio- logiczne, lecz nic, co mogłoby zauważyć jej przybycie. Zastanawiała się, dlaczego pragnienie znalezienia innych istot wśród świateł na niebie jest tak silne. Wła- Strona 13 ściwie to było ono tak głęboko zakorzenione, że nikt ni- gdy nie spostrzegł, iż samotni bylibyśmy o wiele bar- dziej bezpieczni. Start miał nastąpić za dwadzieścia dwa dni. Blask słońca wpadał przez okna i lśnił na srebrnym dziobie „Lowella". Znajdowali się na stacji Lagrange Jeden, powszechnie znanej jako LI, zawieszonej pomiędzy Ziemią i Księżycem, pięćdziesiąt osiem tysięcy kilo- metrów ponad powierzchnią ziemskiego satelity. Byli gotowi do odlotu. Reaktor atomowy statku został prze- testowany na pustyni Mojave i na orbicie wokółksię- życowej; w systemy nawigacyjne wpisano wytyczony kurs na Marsa; sprzęt pomiarowy został załadowany; części zapasowe spoczywały w pokładowych magazy- nach i biblioteka wideo też była na miejscu. Jeden z techników zaprogramował obwody kontrolne tak, by codziennie rano zadawały Rachel kolejny wariant py- tania „Czy już czas?". NASA poprosiła dzieci z całego świata o zapropo- nowanie nazwy dla nuklearnego statku, który miał wy- ruszyć na Marsa. Nagrodą dla zwycięzcy konkursu były: wycieczka na LI, pamiątkowe zdjęcie z sześcio- osobową załogą i możliwość obserwacji startu z bli- ska. Napłynęły setki tysięcy propozycji, nazwy we wszystkich językach Ziemi. Cała armia sekretarzy, młodszych asystentów i stażystów przeglądała ten zalew listów, wynajdując nazwy, które mogły mieć w opinii jury cechy oryginalności lub atrakcyjności. Krążyły plotki o animozjach i impasie, jeden z sędziów naprawdę zrezygnował z funkcji, lecz w końcu komi- sja wybrała nazwę „Perciual Lowell". W nazwaniu marsjańskiego statku imieniem czło- wieka, który tak dogłębnie się mylił i tkwił w błędzie do samej śmierci, tkwiło ziarno ironii. - Ale on marzył - powiedział zwycięzca - w imie- niu nas wszystkich. Bez niego nie byłoby Barsoom ani Kronik marsjańskich. Nieodparte pragnienie pchające nas w przestrzeń narodziło się wraz z „Perciualem Lowellem". Strona 14 To powiedzenie utkwiło Rachel w pamięci. Nie zga- dzała się z nim, ale nie potrafiła też znaleźć wystarcza- jąco mocnych argumentów przeciwko. Dzieciak pochodził z Chin, był uczniem szkoły śred- niej w Kantonie i za dwa tygodnie miał przylecieć razem z resztą załogi. Jak dotychczas oprócz niej na pokładzie znajdował się tylko geolog Lee Cochran. Rachel niewiele obchodziło jaka nazwa zostanie umieszczona na kadłubie, byle tylko statek był zdolny do lotu. A po raz pierwszy w historii jej styczności z rzą- dowymi projektami wszystko zdawało się przebiegać tak sprawnie, że jeszcze zostawała rezerwa czasowa. „Lowell" składał się z długiego trzonu, na jednym końcu którego umieszczono pomieszczenia załogi i ste- rownię, na drugim silniki jądrowe. Pokłady załogowe, oprócz sterowni, mogły się obracać dając pozorne ciąże- nie 0.07 g. Było to za mało, by zapewnić wygodną pod- róż, lecz dość blisko warunków panujących na stacji i stanowiło prawie połowę ciążenia księżycowego. Pod brzuchem statku przymocowano ładownik. Z kadłuba wystawały talerze czujników, gniazda przewodów zasi- lających i anteny. Napędzały go zmiennoimpulsowe silniki plazmo- we, wymyślone pod koniec lat 90. XX wieku 1 . Zasada ich działania opierała się na podgrzaniu znajdującego się w butelce magnetycznej wodoru, promieniowaniem 0 częstotliwości radiowej do temperatur gwiazdowych 1 skierowaniu powstałej plazmy do dyszy, również za pomocą potężnych pól magnetycznych. Technologii tej nie rozwijano dopóki prezydent Culpepper nie podjął decyzji o wyprawie na Marsa jako logicznej kontynu acji ustanowienia stałej bazy na Księżycu. ' Variable Specific Impulse Plasma Dńve. Naprawdę taki silnik jest opracowywany obecnie przez NASA. Jego konstrukcje umożliwiło odkrycie nadprzewodników wy- sokotemperaturowych. Na 2004 rok planuje się pierw- szy start pojazdu z takim silnikiem, próbnika mającego badać pasy van Allena. (przyp. tłum.) Strona 15 Kilka lat temu Rachel prowadziła prototypowy lu- nobus napędzany pyłem aluminiowym i ciekłym tlenem. Teraz siedziała w nuklearnym potworze, który miał ją zabrać przez międzyplanetarną pustkę. Było to miłe uczucie. Otworzyła się śluza prowadząca do sterowni i Lee wsadził przez nią głowę. - Hello, Rache. Co ty tutaj robisz? Siedziała w fotelu pilota. Wyznaczone na dziś sy- mulacje już się skończyły i czuła się niemal winna, jakby przyłapano ją na stawianiu pasjansa na kom - puterze. - Wącham róże - odparła. Miała teraz wrażenie, że całe jej życie prowadziło do tej chwili, że znalezienie się w tym fotelu było jej prze- znaczeniem. Zamierzała w pełni delektować się sukce- sem. Pragnęła tego gdy miała dziesięć lat i spoglądała przez teleskop dziadka. Tkwiło to w zakamarkach jej umysłu gdy poszła do szkoły lotniczej, gdy latała w pa- trolach nad Zagrzebiem i gdy zaczęła pilotować lunobu- sy pomiędzy instalacjami księżycowymi i LI. Gdy Cul- pepper dziewięć lat temu ogłosił, że jej naród wyruszy na Marsa, Rachel Quinn złożyła podanie zanim jeszcze skończył mówić. - A gdzie miałabym być? - spytała Lee. - Dziś jest poniedziałek. Dyrektorskie śniadanie. - Zapomniała. Wczoraj jadła lunch z wiceprezyden- tem, który znalazł się tu w drodze na Księżyc, gdzie dziś po południu miał pełnić honory w czasie uro- czystości przecięcia wstęgi na otwarciu Bazy Księży- cowej. Dziś powinna spożyć jajka na bekonie w to- warzystwie dyrektora stacji. Jutro będzie to kolejny lunch, tym razem z chińską delegacją dyplomatów i przemysłowców. Miała wrażenie, że najbardziej cza- sochłonną częścią jej pracy jest dotrzymywanie to- warzystwa wszystkim VIP-om trafiającym na LI. A przy zbliżającym się starcie na Marsa i dzisiejszym oficjalnym otwarciu Bazy, znajdzie się tu cała horda ważniaków. Strona 16 Lee skrzywił się. - Kolejne faux pas popełnione przez zespół NASA. Rachel wzruszyła ramionami, próbując zasugerować, że ma ważniejsze rzeczy do roboty. Jednak tak napraw- dę to porządnie wyprzedzali harmonogram. Większość „Lowella" wystawała poza stację. Tylko przednia sfera, w której mieściła się sterownia, znajdowa- ła się w doku wypełnionym powietrzem. Popatrzyła w dół na samotnego technika przełączającego przewody. - Mogę ruszać, Lee - powiedziała. Statek też. Było to już tylko sprawą odpraw i polityki. Lee usiadł w fotelu drugiego pilota. Na wiszącym nad nimi ekranie widniał obraz Marsa, szeroki, posęp- ny, rdzawy. - Nastąpi to już naprawdę niedługo - odezwał się Lee. - Sądzę jednak, że tymczasem powinnaś pójść na to śniadanie. W ostatnich dniach jesteś gwiazdą pro gramu i zignorowanie dyrektora sprawi nie najlepsze wrażenie. Rachel skrzywiła się. - Nienawidzę polityki związanej z tego typu rzecza mi. Właściwie to nie nienawidziła. A w każdym razie nie całej. Wczorajsze spotkanie z wiceprezydentem było miłe. Lecz do kodeksu astronautów należało tra ktowanie wszystkich szczurów lądowych, nawet wiceprezydentów, jak pechowców. Istoty gorszego gatunku. - Rachel, do jasnej Anielki, dorośnij. Uśmiechnął się. Major Lee Cochran był opanowa- ny, miał żywe, przystojne rysy i wciąż spadające mu na oczy włosy. - Połowa tej roboty to polityka i kontakty z media mi. Kto, jak myślisz, płaci za tę zabawkę? Był członkiem załogi uwielbianym przez media. Wciąż jeszcze przed czterdziestką, w zeszłym miesiącu znalazł się na czort wie czyjej liście dziesięciu najlep - szych kawalerów do wzięcia. W przeciwieństwie do Ra- chel i wszystkich pozostałych potrafił powiedzieć coś, co dawało się zacytować. Był dubletem, dwa-w-jednym, Strona 17 inżynier kosmonautyki i jednocześnie światowej sławy geolog. Cochran miał dotrzeć do serca Marsa i używając laserów oraz przyrządów do zbierania próbek rozpocząć wreszcie rzeczywiste badania historii planety. A jednak, choć nikt by tego nie przyznał, to nie sprawność zawo- dowa zapewniła mu ten przydział, ale umiejętność ra - dzenia sobie z mediami. - On mówi to co trzeba - oznajmił jej dyrektor sta- cji. - Pogadaj z nim zanim zejdziesz z drabinki. Posłu- chaj jego rad i niech już nigdy nie będzie tego pieprzo- nego „wielkiego kroku ludzkości". Taak. Rachel udała, że jej uczucia zostały zranione, ale facet miał rację. Tak jak Lee teraz. Jeśli nie chcą powtórzyć historii projektu Apollo, czyli parę razy prze- lecieć się na Marsa i pożegnać się z nim na długo, nale- żało potraktować media bardzo poważnie. Kosmodrom Bazy Księżycowej. 8:11. Kiedy wiceprezydent Charles L. Haskell przeszedł z mikrobusu do rękawa dla pasażerów, zrobił to jako najwyższy urzędnik administracji USA, który kiedykol- wiek stanął na Księżycu i jednocześnie przerośnięty dzie- sięciolatek. Serce waliło mu mocno, bardzo uważnie po- stawił stopę na rampie zejściowej prowadzącej prosto do hali pasażerskiej. „Tak, właśnie tak. Naprawdę tu jestem." pomyślał. Odetchnął głęboko, przypominając sobie dinozaury i modele statków kosmicznych, które kiedyś wypełniały mu życie. By ukryć targające nim uczucia zwrócił się z jakąś niewinną uwagą do Ricka Haileya i uścisnął dłonie przedstawicieli kierownictwa Bazy Księżycowej, którzy wyszli mu na powitanie. Pomimo długiej podróży czuł się świeżo. Zapewne dzięki temu, że zarówno obie stacje kosmiczne, jak i baza na Księżycu działały według EDT, letniego czasu strefo- wego wschodniego wybrzeża USA, gdzie znajdowały się siedziby Administracji Transportu Księżycowego (LTA) i konsorcium Moonbase International (MBI). oficjalnie Bazy Księżycowa jeszcze nie istniała. Znaj-dowała się na naszym satelicie i funkcjonowała w ten Strona 18 czy inny sposób już od siedmiu lat, może nawet ośmiu, zależy od którego momentu zacząć liczyć. Jednak dziś zostanie oficjalnie ogłoszone jej otwarcie. Dlatego wła- śnie Charlie Haskell przybył na Księżyc. Gdy wszedł do hali przylotów, dziennikarze już na niego czekali. Zarejestrowali jego uścisk dłoni z Eve- lyn Hampton, główną dyrektorką Moonbase Interna- tional; wykrzyczeli kilka pytań wyborczych i głośno zastanawiali się, dlaczego prezydent nie przyjechał. Czy to dlatego, że nie ubiegał się o drugą kadencję i chciał dać Charliemu przewagę nad innymi kandy- datami? Charlie odparł, że nie ma tu głowy żadnego pań- stwa, Baza jest przedsięwzięciem komercyjnym, i że sta- rał się znaleźć pod ręką, bo mogła to być dla niego ostat- nia szansa na darmową wycieczkę na Księżyc (ostatnia uwaga odnosiła się do faktu, że niewielu spodziewało się, by Charlie dostał latem nominację swojej partii). - Jednak - dodał poważnym tonem, - Stany Zjedno czone są głównym udziałowcem tego przedsięwzięcia, a kosmos zawsze zarezerwowany był dla wiceprezyden tów. Datuje się to już od czasów Lyndona Johnsona. Prawda była zaś taka, że prezydent nie za bardzo lubił Charliego, który znalazł się na tym stanowisku wyłącznie dzięki swoim głosom w Nowej Anglii. Z Wa- szyngtonu Baza wyglądała jak inwestycyjna bzdura i Henry Kollander wcale nie chciał być z nią wiązany, nawet jeśli wycofywał się z życia publicznego. - Wiedział jak wiele ten program znaczy dla mnie - ciągnął Charlie, znacząco naginając prawdę. - Popro sił mnie więc, bym go reprezentował. Jestem zachwyco ny, że się tu znalazłem. Odwrócił się i uśmiechnął do Evelyn Hampton, która lekko skinęła głową. 2 Regolit to rozdrobniony i wymieszany luźny mate- riał skalny, powstający przy braku gęstej atmosfery, wielkich skokach temperatury oraz upadkach meteory- tów i mikrometeorytów. (przyp. tłum.) Strona 19 Za tłumkiem reporterów znajdowało się okno z wi- dokiem na regolitową 2 równinę. Płaski grunt ciągnął się do bardzo bliskiego horyzontu. „TR byłby zachwycony", pomyślał. Teddy Roosevelt stanowił dla Charliego wzorzec do naśladowania. Twardy. Niewzruszony, gdy przekonany, że ma rację. Bezwzględnie uczciwy. Zafascynowany ota- czającym go światem. Co by dał stary „Rough Rider", by móc spojrzeć na ten krajobraz? Hampton zaprowadziła go do kwater w towarzystwie czterech ochroniarzy z Secret Service. Agenci byli dość nieszczęśliwi, że nie mogli z tego rejonu usunąć miesz- kańców przed przybyciem Charliego. Jednak w Bazie było jeszcze dość ciasno i po prostu nie znalazłoby się dość miejsca na ludzi z całego skrzydła. Co więcej, wicepre- zydent zwrócił uwagę głównemu agentowi, że na Księ- życ nie wpuszczają wariatów. Evelyn Hampton była zaskakująco atrakcyjną Syn- galezką, mówiła znakomitą angielszczyzną ze śladami akcentu oksfordzkiego. Miała błyszczące, ciemne oczy i władczy sposób bycia, który nie pozostawiał jej pod- władnym najmniejszych wątpliwości kto tu rządzi. - Jesteśmy zachwyceni, że mógł pan przybyć, panie wiceprezydencie - powiedziała, stojąc na progu jego kwa tery. - Mamy nadzieję, że będzie pan w pełni zadowolo ny z pobytu u nas. Przez moment jej oczy obiecywały coś więcej. - Pańscy ludzie mają mój numer - dodała. - Proszę zwracać się do mnie, jeśli tylko będę mogła w czymś pomóc. - Zrobię tak - obiecał Charlie. Był kawalerem i jedyną przykrą dla niego rzeczą w politycznej karierze stanowiło zainteresowanie mediów, tak utrudniające prowadzenie choćby w miarę normal - nego życia. Evelyn Hampton miała na sobie oficjalny mun - dur Bazy - białą bluzkę, marynarską kurtkę, spodnie i chustę wokół szyi. Na naszywce na kieszeni wyha - ftowano jej nazwisko i emblemat Bazy, pomnik Arm- stronga. Strona 20 - Po ceremonii będzie niewielki poczęstunek - do kończyła. - Mam nadzieję, że znajdzie się na to miejsce w pańskim harmonogramie. - Oczywiście - zgodził się Charlie. - Nie mógłbym go opuścić. Jego apartament znajdował się w Dzielnicy Gris- soma, sekcji zarezerwowanej dla wyższego personelu i odwiedzających Bazę VIP-ów. Był większy niż się spodziewał. Miał do dyspozycji dwa całkiem spore pokoje oraz łazienkę i wnękę kuchenną. Znajdowało się tu biurko, niewielki stół konferencyjny, kilka krze- seł, półka z książkami (na której ktoś przezornie umieścił powieści współczesne i historyczne) oraz stolik do kawy. W jednej ze ścian znajdowało się uni- wersalne okno, które zapewniało widok na powierzch- nię Księżyca. Albo, jeśliby wolał, na wodospad Tequ- endama w Kolumbii, Mount Bromo w Indonezji czy też dolomitowe wzgórza Kweilin. Gdyby poczuł tęsk- notę za domem, dostępne było kilka widoków z przy- lądka Cape Cod. Po naciśnięciu guzika ze ściany wy- suwało się łóżko. Ktoś zostawił na sofie dwa mundury Bazy, jeden wyjściowy, drugi roboczy, oraz marynarkę. Mundur do- brze prezentowałby się przed kamerami, postanowił więc założyć go na ceremonię otwarcia. Pomimo, że na Księżycu znaleziono zamarzniętą wodę, jej wydobycie wciąż było kosztowne i trudne. W rezultacie bardzo ją oszczędzano. Nie zabraniano jej używania, jednak wielki napis zwracał się do niego z prośbą o skorzystanie z ultradźwiękowej skrobaczki zamiast prysznica. Personel księżycowy miał niewielki przydział wody pozwalający od czasu do czasu na wybór sposobu mycia. Charlie wiedział, że mógłby zużyć jej dowolną ilość i nie usłyszałby na ten temat ani słowa skargi. Jednak na pewno przeciekłoby to do mediów. Uśmiechnął się, rozbawiony grą słów. Roze- brał się, wszedł do kabinki, zaciągnął zasłonę i wy- brał pozycję „Ultradźwięki". Wrażenie wcale nie było przykre. Tysiące drobniutkich palców szturchały