Kurtyzana- Proctor Candice
Szczegóły |
Tytuł |
Kurtyzana- Proctor Candice |
Rozszerzenie: |
PDF |
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
[email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Kurtyzana- Proctor Candice PDF - Pobierz:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd pliku o nazwie Kurtyzana- Proctor Candice PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Kurtyzana- Proctor Candice - podejrzyj 20 pierwszych stron:
Strona 1
Prolog
Central City, Kolorado,
luty 1874
A rktyczny wiatr wiał od strony gór, ciskając kryształkami
zlodowaciałego śniegu o rozświetlone okna bogato, choć
tandetnie, ozdobionej budowli, mieszczącej znany w całej
okolicy Przybytek Celeste. Jednakże w wyścielonych aksamitem
i brokatem pokojach płonący w kominkach ogień rzucał ciepły
blask na jedwabną pościel i jasne nagie ciała.
Przybytek Celeste cieszył się opinią najwspanialszego
burdelu pomiędzy San Francisco a Chicago. Mężczyźni czasami
przyjeżdżali pociągiem z Denver specjalnie po to, by odwiedzić
wielki biały dom u szczytu Nevada Gulch. Wszystkie
dziewczyny były młode i piękne, piwniczka z winem dobrze
zaopatrzona, a na miejscu nawet dyskretnie prowadzone kasyno,
gdzie można było wygrać... albo stracić fortunę.
Właścicielka Przybytku Celeste wiedziała wszystko o
zdobywaniu i traceniu. Tego wieczoru, przechadzając się wśród
bogatych, ustosunkowanych klientów, którzy zapełniali jej
salon, flirtując z dziewczętami, Celeste DuBois miała na sobie
wysączane klejnotami pantofle, niebieską wieczorową suknię z
jedwabiu, a na szyi sznur prawdziwych pereł. Były jednak czas,
-1-
Strona 2
gdy Celeste biegała boso, przyodziana w nędzne łachmany. Były
takie czasy...
Celeste nie zaprzątała sobie głowy tego rodzaju
wspomnieniami, ale też nic pozwalała sobie o nich zapomnieć.
Przypomniały jej bowiem, że nie wolno się pławić w
samozadowoleniu, wierząc, że posiada się coś raz na zawsze.
Tego wieczoru zresztą nie potrzebowała żadnych przypomnień.
Wiedziała, że jeśli Doug Slaughter dopnie swego, ona straci
wszystko, nie wyłączając życia. Tego wieczoru.
Zatrzymała się przy drzwiach prowadzących do kasyna,
szukając wzrokiem swego wspólnika, Jordana Haysa. Ogarnęła
przelotnym spojrzeniem swoich gości, właścicieli kopalni i
bankierów w opiętych kamizelkach, z wąsami sztywnymi od
pomady, by wreszcie skupić wzrok na karcianym stoliku, przy
którym dobiegała końca kolejna partia pokera. Widziała, jak
siedzący naprzeciw okna ciemnowłosy gracz o wąskich, jakby
zmrużonych oczach zgarnia ku sobie imponujący stos żetonów.
Jordan uniósł głowę i przyłapawszy jej wzrok, uśmiechnął
się szeroko. Pewnie serce by jej szybciej zabiło, gdyby jeszcze
była podatna na wdzięki przystojniaków o czarującym uśmiechu
i mrocznej naturze.
- Rozdajcie za mnie - powiedział, cedząc słowa z
charakterystycznym wirginijskim akcentem. Odsunął krzesło i
-2-
Strona 3
zbliżył się do wspólniczki powolnym, nieco kołyszącym
krokiem. Jego sposób poruszania się sprawiał wrażenie leniwego
i dziwnie groźnego zarazem. Zawsze nosił czarne ubranie, od
którego odbijała jedynie biel wykrochmalonej koszuli. Nawet
skórzane olstro na broń zwisające mu z biodra miało czarny
kolor.
I nawet kobieta, znająca mężczyzn tak dobrze, jak diabeł
zna grzeszników, musiała podziwiać ten wyjątkowo udany okaz
twardej męskiej urody. Był wysoki i szczupły, miał szlachetne
arystokratyczne rysy twarzy i kształtne dłonie. Piękne dłonie, tak
samo wprawnie obchodzące się z rewolwerem, jak z talią kart.
Właśnie z powodu tych dłoni przed dwoma miesiącami Celeste
wzięła sobie Jordana Haysa na wspólnika.
Większość ludzi podejrzewała, że wzięła go sobie również
na kochanka, ale tak nie było.
- Jakieś kłopoty? - spytał, nachylając się do jej ucha.
- Nie. - Widziała, jak jego spojrzenie przesuwa się od
witrażowego obramienia przy drzwiach wejściowych do
wykuszowego okna w kasynie. Ciężkie draperie z zielonego
aksamitu otulały ściany wdzięcznym łukiem; koronkowe
zasłonki w kolorze ecru przesłaniały dolną część okien, lecz
wyżej, przez nagie zaszronione szyby widać było anonimową
ciemność.
-3-
Strona 4
„Postaw na wzgórzu człowieka ze strzelbą, a z łatwością cię
wypatrzy", powiedział jej wcześniej Jordan, kiedy się upierała,
by jak zwykle krążyć między gośćmi.
- Nie wierzę, by Slaughter wynajął kogoś, żeby mnie zabił.
- Odwróciła się plecami do niezasłoniętych okien. Myślę, że
próbuje mnie tylko przestraszyć, żebym się zgodziła na
sprzedaż. Hays pokręcił głową, omiatając wzrokiem tłum
zgromadzony w salonie.
- Slaughter wie, że się nie boisz. Gdyby cię można było tak
łatwo przestraszyć, już dawno byś mu sprzedała ten dom. Do
licha, nie brak ci odwagi, że kręcisz się tutaj, jakby nigdy nic.
- Gdyby mnie tu nie było, żeby prowadzić interes, Slaughter
nie musiałby do mnie strzelać. Sama bym splajtowała.
- Nie będziesz mogła prowadzić tego domu, jeśli zginiesz.
- Nie boję się śmierci - odrzekła spokojnie. - Jeśli życie w
ogóle czegoś mnie nauczyło, to tego, że śmierć nie jest
najgorszym, co może się człowiekowi przydarzyć na tym
świecie.
Wyraz zielonych oczu Haysa nie zdradzał żadnych uczuć.
- Bogowie ukrywają przed ludźmi szczęście śmierci, żeby
mogli znieść życie - powiedział cicho.
-4-
Strona 5
Przytaknęła skinieniem. Choć nigdy o tym nie rozmawiali,
oboje wiedzieli, że w tym jednym są do siebie podobni. Oboje
żyli z bólem i poczuciem straty sięgającym głęboko w duszę.
Dotknęła koniuszkami palców sznura pereł. Minęło
dwadzieścia lat od czasu, gdy całowała mężczyznę, który po raz
pierwszy zapiął jej na szyi ten naszyjnik. Dwadzieścia lat, od
czasu gdy trzymała go w ramionach i czuła na policzku jego
ciepły oddech.
Dwadzieścia lat...
Nagle Celeste poczuła się starą kobietą, choć wiedziała, że
wcale nie jest stara. Lustro mówiło jej, że wciąż jest piękna,
wciąż godna pożądania, nadal ma cienką kibić, jędrne piersi,
twarz bez śladu zmarszczek, a jasnych włosów jeszcze nie tknął
cień siwizny. Ale czulą się stara. Stara i zmęczona. I dziwnie
spokojna.
Położyła dłoń na ramieniu Jordana i pochyliła się ku niemu,
bo choć był jej wspólnikiem, nie kochankiem, jednak był
mężczyzną, a ona była kobietą znającą wszystkie kobiece
sztuczki i wiedzącą, jak je stosować.
- Obiecaj mi coś, Jordanie.
Nakrył jej dłoń swoją mocną, ciemną od opalenizny dłonią i
uśmiechnął się. Bruzdy na jego policzkach pogłębiły się, nadając
mu trochę łobuzerski wyraz.
-5-
Strona 6
- Co tylko w mojej mocy, kochana.
Parsknęła śmiechem. Uwielbiała, kiedy tak się do niej
zwracał i kiedy uśmiechał się w taki sposób. Żałowała wówczas,
choć tylko przez moment, że nic jest znów młoda i wolna, by
móc się w nim zakochać... choć wiedziała, że każda kobieta,
która popełni ten błąd, skończy ze złamanym sercem. Ponieważ
Jordan Hays nie nadawał się na ukochanego. Był niespokojnym
duchem, dręczonym przez widmo śmierci, z kłębkiem bólu
zamiast serca.
Ale Celeste nie chciała jego serca. Potrzebowała jego
szybkich rąk i czujnych oczu oraz niezłomnego poczucia
honoru, którego żaden oficer Południa nie umiał się wyzbyć,
niezależnie od tego, jak tragiczną miał przeszłość i jak rozwiązłe
życie obecnie prowadził.
- Obiecaj, że dopilnujesz, by Gabrielle dostała mój udział w
tym domu, gdyby mi się coś przytrafiło - powiedziała.
Większość mężczyzn starałaby się ją uspokoić, mówiąc, by
nie zawracała sobie zmartwieniami ślicznej główki, bo nic jej nie
grozi. Ale Jordan nigdy nie zachowywał się protekcjonalnie.
- Jest twoją córką, Celeste. Już ci mówiłem, że dostanie
wszystko, co jej się należy, l zadbam o to, by się nie
dowiedziała, skąd to pochodzi, tak jak prosiłaś.
-6-
Strona 7
- Nawet jeśli to oznacza, że będziesz musiał w końcu
sprzedać ten dom Slaughterowi?
Jordan zacisnął usta, wzdychając z goryczą.
- Nie będę udawał, że mi się to podoba, ale skoro tego
chcesz...
- Chcę tego. To miejsce i ci ludzie są dla mnie ważni, ale
nie tak ważni jak moja córka. Chcę, żeby miała te pieniądze.
Znów przeniósł wzrok na zimną czerń nocy za oknem.
Widziała, jak zmrużył oczy, choć i tak nic mógł tam nic dojrzeć.
- Chciałbym się kiedyś wreszcie dowiedzieć, skąd ci się
wzięła córka nauczycielka w klasztorze w Nowym Orleanie -
powiedział.
Nawet po tak wielu latach ból rozłąki z Gabrielle tkwił jak
cierń głęboko w sercu Celeste.
- Gabrielle wychowała się w tym klasztorze – powiedziała
lekko drżącym głosem. - Po wojnie myślałam o tym, żeby ją tu
sprowadzić. Ale dom publiczny nie jest odpowiednim miejscem
na wychowywanie dziecka. Uwłaszcza dziewczynki.
- Niech noga twoja nie tyka fryzjerskich progów, ręka twoja
podwiki, pióro twoje wekslów; a zły duch nic ci nie zrobi -
zacytował sucho.
- Brzmi jak biblijna mądrość - stwierdziła.
- Rzeczywiście zaśmiał się. - Ale to Król Lir.
-7-
Strona 8
Zawtórowała mu śmiechem w chwili, gdy szyba
frontowego okna za jej plecami rozpadła się z brzękiem na
kawałki. Coś zimnego trafiło ją w środek pleców z taką siłą, że
aż brakło jej tchu.
Usłyszała, jak jakaś kobieta krzyczy. A potem męski głos
zawołał:
- O Boże! Została postrzelona!
Celeste zgięła się wpół, rozpaczliwie próbując chwycić
oddech, ale w piersiach czuła palący ból, a nogi same się pod nią
ugięły. Czuła, jak Jordan obejmuje ją ramieniem, podtrzymuje
osuwającą się na miękki dywan. Widziała nad sobą jego twarz,
błysk w zielonych oczach.
Chciała coś powiedzieć, więc pochylił głowę, żeby
usłyszeć. Ale brakowało jej powietrza, więc tylko poruszyła
ustami, wypowiadając bezgłośnie jakieś imię, modlitwę,
pozdrowienie.
- Beau...
A potem się uśmiechnęła.
-8-
Strona 9
1
Nowy Orlean, Luizjana.
Kilka tygodni później
G abrielle Antoine wbiła ostatni gwóźdź w wieko dużej
drewnianej skrzynki, która stała na oplecionej pnączami
klasztornej werandzie. Z najniższej gałęzi magnolii, rosnącej w
rogu brukowanego dziedzińca, dobiegał śpiew drozda, czysty i
donośny w porannym powietrzu. Gabrielle podniosła głowę,
szukając ptaka wzrokiem w gęstym listowiu, i natychmiast
młotek trafił ją boleśnie w palec.
- Jezus, Maria, Józef i wszyscy święci - mruknęła, wtykając
stłuczony kciuk do ust.
- Znowu przeklinasz, Gabrielle? - skarciła ją Julia St.
Etienne, podchodząc z szelestem jedwabnych spódnic.
Odwróciwszy głowę. Gabrielle napotkała roześmiane,
czarne oczy przyjaciółki.
- Nie przeklinałam, Julio. - Także się uśmiechnęła, nie
wypuszczając kciuka z ust. - Modliłam się.
- Oczywiście, mon amie - Nie dbając o elegancką różową
suknię ozdobioną rzędami kremowych adamaszkowych
falbanek, Julia podskoczyła i usadowiła się na brzegu kufra. - O
co się modliłaś?
-9-
Strona 10
- O lepsze oko. - Gabrielle znów uderzyła młotkiem. Tym
razem ostrożnie. - l o nagłą, potwornie bolesną śmierć dla
każdego cholernego jankeskiego posła w Nowym Orleanie.
- To nie brzmi zbyt świątobliwie.
- Nigdy nic twierdziłam, że jestem świątobliwa.
- Rzeczywiście. Chociaż zawsze sądziłam, że siostry
poradziły sobie z tobą lepiej niż ze mną.
- Miały mnie dłużej. - Gabrielle ostatni raz machnęła
młotkiem, a potem, oparłszy się biodrem o skrzynkę, popatrzyła
na kipiące zielenią ogrody, zapadnięte brukowe ścieżki i stare
zabudowania klasztoru, który przez większość swego życia
nazywała domem. Miała wrażenie, że coś w niej umiera. Coś
cennego i niezbędnego dla poczucia bezpieczeństwa. – Wciąż
nie mogę uwierzyć, że siostry muszą się stąd wynieść.
Julia parsknęła ze złością.
- Dla ciebie i dla mnie to jest klasztor, a dla Jankesów
zasobna posiadłość w rękach piętnastu zakonnic praktykujących
cnotę ubóstwa. Nic więcej.
- To nie w porządku.
Juda wywróciła oczami, przeczesując palcami obu rąk gęste
ciemne włosy.
- Gabrielle, Gabrielle, ile razy mam ci powtarzać, że życie
nie jest w porządku?
- 10 -
Strona 11
Gabrielle odpowiedziała smutnym uśmiechem.
- Wiem, że nie jest. Ale powinno być. - Odrzuciła młotek
na wieko skrzynki, wzięła przyjaciółkę pod rękę i pociągnęła za
sobą przez werandę do jednej z wysokich klas. - Chodź.
Powiedziałam
Matce Przełożonej, że postaram się skończyć pakowanie
książek dla podstawówki przed obiadem. Skoro tu jesteś, możesz
mi pomóc.
- Nie przyszłam tu, żeby ci pomagać przy pakowaniu -
obruszyła się Julia, ale opadła na kolana na zniszczonej
drewnianej podłodze i sięgnęła po stos wyblakłych starych
elementarzy. - Przyszłam wybić ci z głowy ten niedorzeczny
plan przeniesienia się razem z siostrami do Mobile.
- Aleja...
- Nie, bądź cicho przez chwilę i posłuchaj mnie- Nie ma
żadnego powodu, byś nie mogła zamieszkać ze mną w Beaulieu.
Zawsze lubiłaś bywać u mnie w wakacje i podczas ferii
świątecznych. Prawda?
Gabrielle nie odrywała wzroku od książek układanych
starannie na dnie jednego z pudeł.
- To było co innego, Julio, sama wiesz. To były
odwiedziny. A teraz miałabym zamieszkać na stałe. Nie mogę
się narzucać twojej rodzinie.
- 11 -
Strona 12
- To żadne narzucanie. I wcale nie na stałe. Spędziłaś zbyt
wiele czasu za tymi klasztornymi murami, mon amie. Wrzuciła
naręcze książek do sąsiedniego pudła, a potem rozpostarła dłonie
przed oczyma Gabrielle, jak magik wykonujący czarodziejską
sztuczkę. - Tam, w prawdziwym świecie, kręcą się tajemnicze,
niepokojące i fascynujące istoty zwane mężczyznami. Noszą
Spodnie i kamizelki i różnią się od nas w dziwny, lecz cudowny
sposób, który każe im się zakochiwać w młodych kobietach i
żenić się z nimi.
Potrząsnąwszy głową, Gabrielle zaczęła porządkować
bałagan w pudle Julii.
- Ale nie z młodymi kobietami biednymi jak myszy
kościelne.
- Gabrielle, nie jesteś biedna. Może też nie bogata, ale dziś
w Nowym Orleanie jedynie bogacze mają jankeski akcent i
szczurze instynkty. Twój fundusz powierniczy... - Urwała,
widząc, jak Gabrielle wzdryga się bezwiednie, a potem zastyga
w bezruchu. - Gabrielle? Co przede mną ukrywasz?
Gabrielle odchyliła się na piętach, wycierając ręce w
fartuch, który chronił przód jej prostej, sięgającej pod szyję
szarej sukienki.
- 12 -
Strona 13
- Pamiętasz monsieur Longchampsa, tego starego prawnika,
zajmującego się funduszem, który miałam otrzymać, kończąc
dwadzieścia jeden lat?
Julia przytaknęła skinieniem głowy.
- Cóż, mówiłam ci, że zmarł po Bożym Narodzeniu.
Wygląda na to, że po jego śmierci jego partner wyczyścił
wszystkie konta klientów, do których miał dostęp, i zniknął.
Między innymi moje konto. Byłam w banku, na policji. Nikt nie
może nic na to poradzić.
- Mon Dieu - szepnęła Julia. - Jak to możliwe?
- Świat nie jest w porządku, czyżbyś zapomniała? –
Gabrielle starała się mówić lekkim tonem, ale głos jej drżał.
Julia przysunęła się, żeby ją objąć serdecznie.
- No to sprawa przesądzona. Nie jedziesz do Mobile.
Gdybym ci pozwoliła zamieszkać z zakonnicami w Mobile,
nigdy byś nie wyszła za mąż.
Gabrielle zachichotała, chwytając ją za rękę.
- Och, Julio. Tak się cieszę, że jesteś moją przyjaciółką. Ale
nie mogę się zwalić na głowę twojej rodzinie i zamieszkać w
domu na plantacji. Jednak do Mobile także się nie wybieram.
- Nie?
- 13 -
Strona 14
Gabrielle sięgnęła za stanik sukni i wyciągnęła list, mocno
wymięty od ciągłego czytania i noszenia blisko ciała przy
pakowaniu całego klasztornego dobytku.
- Dostałam to w czwartek. Od człowieka, który się nazywa
Jordan Hays. Mieszka w Central City, w Kolorado i donosi mi,
że odziedziczyłam tam dom i interes po jakiejś kobiecie, która
się nazywała Celeste DuBois.
- Co?
- Wiem, że to brzmi niewiarygodnie, ale sama posłuchaj. -
Gabrielle rozłożyła arkusik listu. - Droga Panno Antoine -
zaczęła. - Zżąłem muszą Panią poinformować o niedawnej
śmierci mojej wspólniczki, panny Celeste DuBois. Choć wiem,
że nie znała Pani panny DuBois, jednak była ona osobą z całego
serca dbającą o Pani dobro i dlatego przekazała Pani swoje
udziały w domu i interesie...
- Gabrielle!
- ...przy Nevada Gulch, który posiadaliśmy do spółki.
Jestem przekonany, że nie interesuje Pani nieruchomość jako
taka, wiec proponuj ę ją sprzedać i podzielić się zyskiem. Jak
zechce Pani podpisać załączone dokumenty, będę mógł
niezwłocznie zająć się sprzedażą i prześlę Pani należną cześć
uzyskanej sumy wraz z kilkoma osobistymi pamiątkami i
- 14 -
Strona 15
biżuterią, którą z pewnością pragnie Pani zatrzymać. Z
wyrazami oddania, Jordan Hays.
Gabrielle podniosła wzrok znad listu. Musiała czytać te
słowa z pięćdziesiąt razy w ciągu ostatnich kilku dni, lecz w jej
głosie wciąż słyszało się ton podniecenia, nutę oczekiwania na
Jakieś cudowne odkrycie.
- Co o tym sądzisz? - zagadnęła Julię.
- DuBois - powiedziała Julia z namysłem. - Nigdy nie
słyszałam tego nazwiska.
Gabrielle pochyliła głowę, skrywając uśmiech. Rodzina St.
Etienne popadła w niedostatek, a ich plantacja River Road
zmieniała się w ruinę, ale wciąż byli jednym z najstarszych i
najlepszych rodów w Nowym Orleanie, a dla ludzi takich jak oni
nazwisko było wszystkim.
- O nazwisku Antoine także nikt nie słyszał - przypomniała.
- Ktoś jednak musiał, bo inaczej nie trzymaliby cię w tym
klasztorze - zauważyła Julia. - Zacne siostrzyczki od świętej
Agnieszki nic biorą pod swoje skrzydła byle kogo.
- To nie było miłe.
- Ale dobrze wiesz, że prawdziwe. - Strzepnęła smugę
kurzu z falbanki różowej spódnicy. - Nie wiesz, kim mogła być
ta DuBois?
- 15 -
Strona 16
- Nie mam pojęcia. Gdyby żył monsieur Longchamps,
może mógłby mi powiedzieć, ale skoro... - Gabrielle wzruszyła
ramionami. - Jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć.
Julia zastygła z uniesioną ręką.
- Chyba nie zamierzasz sama pojechać do Kolorado? -
Przesunęła się po brudnej podłodze ku Gabrielle, tak że zetknęły
się kolanami. - Gabrielle? Nie podoba mi się twoja mina. Daj mi
ten list.
Wyrwała przyjaciółce kartkę z dłoni i sama przebiegła
wzrokiem treść, wykręcając się do światła padającego przez
wysokie francuskie okno.
- Czemu on nie pisze, co to za interes, który odziedziczyłaś?
Czy to nie dziwne? Jaką kobietą była ta panna DuBois, że
posiadała dom na spółkę z mężczyzną, który nie był jej mężem?
Interes to jeszcze rozumiem, ale dom? - Julia złożyła list i oddała
właścicielce. - Gabrielle, powiedz, że się tam nie wybierasz.
Gabrielle ukryła list z powrotem na piersi.
- Muszę. Nie rozumiesz, Julio? - Gabrielle podniosła się z
kolan i potoczyła wzrokiem po na wpół opróżnionej sali
lekcyjnej. – Przez całe życie myślałam o moich rodzicach. Kim
byli? Dlaczego nikt nie mógł mi nic o nich powiedzieć? Zawsze
podejrzewałam, że siostra Claire wie, bo była Matką Przełożoną,
- 16 -
Strona 17
kiedy mnie tu przywieziono. Ale jeśli miała jakieś wiadomości,
zabrała je ze sobą do grobu.
- Gabrielle, przecież kimkolwiek była ta Celeste DuBois...
cokolwiek wiedziała, także nie żyje.
- Wiem. Co oznacza, że jeśli pozwolę temu Jordanowi
Haysowi sprzedać dom i interes i pozbyć się jej rzeczy, pewnie
już nigdy się nie dowiem, co mnie z nią łączyło.
Julia głośno westchnęła.
- Przyszło ci kiedyś do głowy, Gabrielle, że może być jakiś
istotny powód, dla którego nie mówiono ci nic o rodzicach? Że
ktoś najwyraźniej uznał, iż będzie lepiej, jeśli się nie dowiesz?
Gabrielle stanęła przy otwartych drzwiach prowadzących na
dziedziniec. Gardenie i jaśminy kwitły obficie, nasycając ciepłe
wilgotne powietrze Nowego Orleanu niepokojącym słodkim
aromatem.
- Oczywiście, że o tym myślałam. - Zerknęła na Julię przez
ramię i uśmiechnęła się smutno. - Nadal pamiętam moją matkę.
Choć słabo. Pamiętam, jak wchodziła po szerokich błyszczących
schodach, żeby mnie pocałować na dobranoc. Pamiętam
migotanie świec i roześmiane głosy kobiet i mężczyzn. I zapach
potpoum. Pamiętam, jaka się czułam bezpieczna w jej
ramionach. Czułam się... otoczona jej miłością. Ilekroć ją
wspominam, zawsze ma na sobie niebieską jedwabną suknię ze
- 17 -
Strona 18
srebrną koronką. - Głos jej się załamał. - Czy to nie dziwne?
Doskonale pamiętam tę suknię, a jej twarz bardzo słabo.
Pamiętam tylko, że miała bardzo jasne włosy i że wydawała mi
się piękna. Ojca w ogóle nie pamiętam.
- Bo pewnie go tam nie było. - Julia wstała i wzięła
przyjaciółkę za rękę. - Przecież wiesz, że to najbardziej
prawdopodobne wytłumaczenie, prawda? Że twoja matka
pochodziła z dobrej nowoorleańskiej rodziny i popełniła błąd,
zadając się z mężczyzną, który nie chciał lub nie mógł się z nią
ożenić. Rodzina pewnie pozwoliła jej zatrzymać cię po
urodzeniu, ale po jej śmierci przysłała cię tutaj. Żadnej
tajemnicy. Tylko... tragedia. I skandal, o którym po dwudziestu
jeden latach wszyscy woleliby zapomnieć.
Gabrielle pokręciła głową.
- Nie ja. Ja chcę wiedzieć. A dowiem się, tylko jadąc
osobiście do Central City.
Julia jęknęła, przeciskając się obok Gabrielle na werandę.
- Mon Dieu - westchnęła, wznosząc ręce ku niebu, jakby
prosiła o boską interwencję. - A nie możesz napisać do tego
Jordana Haysa i spytać go, co on wie?
- On pewnie nic nie wie. Gdyby wiedział, toby przecież coś
napisał. Jadę, Julio. Już zdecydowałam.
- 18 -
Strona 19
Julia objęła ramieniem rzeźbiony słupek werandy i okręciła
się wokół niego, żeby spojrzeć na przyjaciółkę.
- I nic, co powiem, nie odwiedzie cię od tego
postanowienia? - upewniła się po chwili milczenia.
- Nie - potwierdziła Gabrielle i uśmiechnęła się szeroko.
- Zdajesz sobie sprawę, mon amie, że może ci się nie
spodobać to, co odkryjesz?
- Owszem.
- Ale kiedy już odkryjesz to, co jest do odkrycia, wrócisz do
Nowego Orleanu, prawda?
- Oczywiście. - Gabrielle dołączyła do Julii na werandzie. -
Mam nadzieję, że wystarczy tych pieniędzy, bym mogła
otworzyć własną szkołę. Właśnie tak planowałam wykorzystać
mój fundusz powierniczy.
- Kiedy wyjeżdżasz? - spytała Julia z westchnieniem.
- W ten piątek.
- W piątek? - Julia puściła słupek. - Dobrze, że mam
spędzić resztę tygodnia w Nowym Orleanie z moją siostrą.
Musimy zrobić mnóstwo zakupów, jeśli masz być gotowa na
piątek. - Chwyciwszy Gabrielle za rękę, pociągnęła ją przez
dziedziniec w stronę klasztornej bramy.
Gabrielle ze śmiechem próbowała się opierać.
- 19 -
Strona 20
- Julio, zaczekaj chwilę. Pieniędzy wystarczy mi jedynie na
opłacenie biletów i dwutygodniowy pobyt w hotelu.
- Masz tylko tyle? - Julia aż przystanęła.
- Tylko tyle. Nie mogę sobie pozwolić na żadne zakupy.
Julia najpierw zmarszczyła brwi w wyrazie zatroskania, a
potem rozjaśniła się w nagłym uśmiechu.
- No to już wiem, co ci sprawić na pożegnalny prezent.
- Co?
Biorąc przyjaciółkę pod rękę, Julia znów ruszyła ku bramie.
- Ciepły płaszcz.
Gabrielle roześmiała się serdecznie, dając wyraz ciepłym
uczuciom wobec tej pięknej, żywiołowej kobiety, która była jej
bliska od czasów dzieciństwa. Pobyty u wesołej, ceniącej uroki
życia rodziny St. Etienne w ozdobionym białymi kolumnami
domu na plantacji nad Missisipi pomagały uśmierzyć ból
samotności, który zawsze Gabrielle doskwierał.
Uśmierzały ból, ale nie zdołały zapełnić dotkliwej luki w jej
życiu. Ponieważ tak naprawdę mógł ją zapełnić Jedynie własny
dom i własna rodzina.
Gabrielle głęboko wciągnęła powietrze tak ostre, że aż
raniło płuca. Z zasnutego bielą nieba leciały płatki
śniegu. Poczuła ich chłodne dotknięcia na policzkach, kiedy
- 20 -