Strona 1 Strona 2 Martyna ‌Kielańska Żyj, ‌Łucjo   Strona 3 Dla wszystkich i dla każdego z‌  osobna, aby z‌ awsze wierzyć, ‌mieć nadzieję ‌i pamiętać, że niemożliwe nie ‌istnieje. Miej odwagę ‌marzyć, ‌oczekiwać ‌tego, co ‌jest dla Ciebie ‌najlepsze, co ‌czyni ‌Cię szczęśliwym. Jesteś ‌tutaj po coś. Bądź wdzięczny ‌i żyj ‌tak, jak ‌tylko ‌chcesz. Strona 4 Wszelkie podobieństwo do osób ‌i zdarzeń ‌jest przypadkowe. Strona 5 Grudzień ‌2014   Powiesiła się. Gdzie wtedy ‌byłam? Nie wiem. Słyszałam tylko bicie s‌ wojego ‌serca. Świat stanął. Tak ‌jakby wszystko rozgrywało s‌ ię w zwolnionym tempie. Nieprawdziwe. Jedna chwila ‌miała z‌ mienić wszystko. Minęło już 9 ‌lat. Am‌ oje życie? Wieczny strach, lęk, ‌obawa, ‌złość, płacz. Zacznijmy ‌od początku. Strona 6 Rok 2 ‌ 003   –  Dziewczyny, już siódma, wstawajcie  – ‌westchnęła ‌zrezygnowana. Mama – chyba ‌najważniejsza ‌osoba w życiu każdego z nas. Zosia, ‌moja ‌siostra, kompletna egoistka, a‌ le ‌jednak siostra. Poranne czesanie ‌moich długich, ‌brązowych włosów, ‌mycie zębów, ‌ubieranie i na końcu p ‌ yszne śniadanie – ‌rutynowe poranki. Jednak nie ‌dziś. – Lula, ‌będziesz musiała pójść ‌dzisiaj sama ‌do ‌szkoły, ‌ja bardzo źle się ‌czuję. – Sama ‌do szkoły?! ‌Przecież mam dopiero ‌8 lat! – krzyknęłam zrozpaczona. Mama ‌zawsze ‌nas ‌odprowadzała i  ta ‌wiadomość zwaliła mnie z nóg. – Poradzisz ‌sobie, ‌to tylko kilka ‌kroków od ‌domu, wyjdę z tobą ‌przed bramę ‌i  ci pomacham  – odpowiedziała ‌mamusia ‌z wymuszonym uśmiechem, widocznie naprawdę ‌źle ‌się ‌czuła. Z ‌płaczem wyszłam z  domu i  co ‌kilka ‌kroków ‌odwracałam się żeby ‌zobaczyć ją w progu, przez ‌następne ‌kilka patrzyłam ‌na swoje ‌nowe adidasy. Żeby tylko dotrzeć ‌do ‌szkoły, żeby tylko ‌dotrzeć. Do ‌nikogo się nie ‌odzywaj, na ‌nikogo nie ‌patrz – powtarzałam ‌sobie w duchu. Strona 7 ***   Szkolny dzwonek, ‌nareszcie. –  Cześć, mamusiu!  – ‌krzyknęłam w  jej ‌stronę, ‌gdy tylko znalazłam się ‌na s‌ zkolnym dziedzińcu. Zosia też ‌już ‌skończyła lekcje i  poszłyśmy do ‌domu, ‌uśmiechnięte ‌od u ‌ cha do ucha. W domu ‌przywitał ‌nas ‌zapach pysznego ‌obiadu. Kiedy weszłyśmy, ‌mama kazała ‌nam ‌usiąść przy ‌stole. –  Dziewczynki, mam dla ‌was niespodziankę  – ‌odezwała się i  postawiła ‌przed ‌nami małą buteleczkę z  nakrętką ‌przypominającą ‌głowę ‌Kubusia Puchatka. – Co t‌o jest? – spytałyśmy ‌jednocześnie. – Będziecie miały ‌braciszka – powiedziała triumfalnie. Zdębiałyśmy, popatrzyłyśmy ‌na ‌siebie i  obie z  uśmiechem rzuciłyśmy ‌się ‌w ramiona mamy. –  Jak to ‌możliwe?! Będziemy ‌mieć brata?! Ale nadal ‌nas ‌będziesz tak ‌bardzo ‌kochać? On nie ‌będzie najważniejszy? ‌A będziesz się ‌z nami ‌bawić? – zadawałyśmy tysiące pytań. – Zawsze ‌będziecie ‌dla ‌mnie najważniejsze i nikt ‌i nic tego nie zmieni – ‌odparła ‌mama, przytulając i całując nas czule. Strona 8 Koniec sierpnia 2003   Bardzo dobrze wspominam dzieciństwo. Najlepiej wieczorne, bardzo słodkie mleko w butelce ze Świętym Mikołajem, a  w  tle głos mamy czytającej nam najczęściej Biblię dla Dzieci. Mieszkamy w samym centrum miasta. Poznań. Mieszkanie było bardzo malutkie, ale przytulne. Miałyśmy kilka koleżanek, z  którymi co wieczór biegałyśmy po podwórku. Przeżyłam wtedy pierwszy dotyk mężczyzny. Wprowadził się niejaki Norbert. Bardzo często bawił się z nami w piaskownicy. Nie pamiętam jego twarzy, ale pamiętam, kiedy bawiliśmy się w rodzinę i przejechał ręką po moim udzie. Pamiętam ten dreszcz emocji  – w  końcu był to pierwszy erotyczny moment w moim życiu, jeśli można to tak nazwać. Wiem, że zaczęło mnie do tego ciągnąć. Strona 9 Rok 2006   Każdego lata wyjeżdżałam do babci, do miasta, w  którym się urodziłam. Zawsze była ze mną moja kuzynka Agnieszka. Pewnego wieczoru nie mogłyśmy bardzo długo spać, więc włączyłyśmy telewizor. – Co oglądamy? – zapytała Agnieszka. –  Pewnie już nic nie ma, przejrzyj wszystkie programy  – odpowiedziałam. Byłyśmy trochę zestresowane, bo światło telewizora padało bezpośrednio na drzwi, a  babcia bardzo nie lubiła, kiedy siedziałyśmy do późna. Przez przypadek trafiłyśmy na program dla dorosłych. Zaczęłyśmy go oglądać. Nie wiem, jak to się stało, ale Agnieszka przysunęła się do mnie i zaczęła mnie dotykać, po piersiach, po udzie, aż tam… Bardzo mi się to spodobało i odwzajemniłam dotyk. Pocałowałyśmy się. Było lepiej, niż myślałam. Wtedy zaczęłam się zastanawiać, czy wolę dziewczyny? Czy to coś złego? Nie. Strona 10 Myślę, że każdy ma w sobie jakiś pociąg do osób tej samej płci. A na pewno kobiety. Poza tym, byłyśmy młode, nie znałyśmy seksu, miłości. Wszystko było przed nami. To było ekscytujące. Strona 11 Styczeń 2004   –  Muszę już jechać do szpitala, babcia do was przyjedzie na tydzień – oznajmiła mama. Byłyśmy trochę zdenerwowane, a przynajmniej ja, po Zośce nie było tego widać. Piotruś już lada moment miał być na świecie. Niesamowite. Ciekawe, jak to będzie. Znowu przez głowę przebiegało mi tysiące pytań. To ten dzień. 13 stycznia. Urodził się. Nie pamiętam dokładnie wszystkich okoliczności, ale wiem, że byłyśmy z siostrą i babcią w szpitalu w odwiedziny i mama przyszła z tym małym brzdącem na rękach. Czysty tata. Blond włosy, wszędzie jakaś czerwona wysypka, zaciśnięte pięści i niezbyt zadowolona mina. To nasz brat. Spojrzałam na Zosię i obie miałyśmy łzy w oczach. Strona 12 Tata w Niemczech. Pracował tam od kilku lat i  akurat teraz go nie było, w  tak ważnym momencie. Pamiętam tylko, że mama zadzwoniła do niego: Masz syna  – tata już nie wrócił do pracy w tym dniu, pełen radości i smutku, że go z nami nie ma. Zima szalała w pełni. Mróz, śnieg skrzypiący pod nogami, a  na mamy rękach  – malutki braciszek. Pamiętam jej brązowe włosy, śniadą twarz, lekki uśmiech. Była taka zmęczona i smutna. Pewnie dlatego, że nie było z nami taty. Po powrocie do domu od razu zawisłyśmy nad jego łóżeczkiem. Miał biało-niebieskie body, a  ogromnymi niebieskimi oczami wpatrywały się w nas z dużym zainteresowaniem. Pod łóżeczkiem – Sara, nasz pies, malutka bokserka. Od początku pilnowała Piotrusia, żeby nic mu się nie stało. Tak jak całą naszą rodzinę. Była przykładem najwierniejszego psa. Zdechła kilka lat później na padaczkę. Opłakiwaliśmy ją jeszcze długo. Tatuś wrócił do nas miesiąc po narodzinach Piotrusia. Była 5 rano, zawsze wracał nad ranem. Pamiętam, jak wbiegł do pokoju i wziął go na ręce. Oczy miał wypełnione łzami. – Tata! – krzyczałyśmy z Zosią. –  Cześć, dziewczyny  – powiedział do nas czule i  uściskał nas mocno. – Masz dla nas prezenty? – od razu wypaliła Zosia. – Pewnie, jak zawsze, otwórzcie torbę. A tam, jak po każdym wyjeździe, worki słodyczy, które mamusia chowała nawet w piekarniku, bo mogłyśmy zjeść je wszystkie naraz. Strona 13 Jakoś przyzwyczaiłyśmy się, że tata tak często wyjeżdża i że go nie ma. W zamian za to dostawałyśmy słodycze i  to jakoś łagodziło tęsknotę. Takie jest niestety albo stety myślenie dzieci. Tata jednak przestał wyjeżdżać, kiedy któregoś razu Piotruś zaczął się go bać. Nie wiedział, że to jego tata, nie wiedział, kto to w  ogóle jest tata, skoro na co dzień jest mamusia, Zosia i Lula. Kto to właściwie jest tata? Pan, który przyjeżdża raz na dwa miesiące. Tatę bardzo to zabolało, więc znalazł pracę w Polsce. Przeprowadziliśmy się. Wszystko miało układać się już idealnie. Ale czy aby na pewno? Strona 14 Rok 2010   Każde wakacje spędzałam u babci ze strony taty. Jednak kiedy już podrosłam, zaczęłam wyjeżdżać do drugiej babci. A to dlatego, że mama ma siostrę, starszą ode mnie tylko o 10 lat. Myślę, że jak na ciocię, to mała różnica wieku. Także łatwo się domyślić, dlaczego wolałam tam jeździć. Ala zawsze była bardzo rozrywkowa. Pamiętam, jak byłam młodsza i  musiałam pójść spać, a  ona wpadała do pokoju, zakładała sukienkę, robiła szybki makijaż, układała włosy i leciała do klubu. Bardzo jej zazdrościłam, ale przede wszystkim było mi smutno. Zawsze spędzałam z  nią całe dnie, a  gdy przychodził wieczór, oznajmiała, że wychodzi i pewnie wróci rano. Nieraz płakałam, siedząc sama w pokoju. Czasem nawet na nią czekałam. Kiedy miała 15 lat, poszłam z nią na pierwszą dyskotekę. Chyba możecie sobie wyobrazić, co to było za uczucie. Trzy piwa, jej znajomi, dobra głośna muzyka  – byłam przeszczęśliwa. Strona 15 Bardzo tęsknię za porankami z jej jajecznicą i świeżymi bułkami. Za pianiem koguta. Za spacerami nad stawem. Za wspólnymi dużymi świętami. Strona 16 Rok 2013   Klasa sportowa. Wydaje się im, że są kimś lepszym. Że mogą mieć wszystko i wszystko ujdzie im na sucho. Jak też tak myślałam. O nich. O nim. Spotkaliśmy się u mojego starego kumpla w jego urodziny. Pojechałam do niego z Agnieszką. – On tam będzie? – zapytała z lekkim uśmiechem. –  Będzie, tak mi napisał, zaraz się posikam ze strachu  – odpowiedziałam zdenerwowana. –  Przestań, będzie fajnie, napijemy się i  wszystko minie!  – Zaśmiała się. Łatwo jej mówić. Czy to można było nazwać zakochaniem? Pewnie zauroczeniem. – Tata nas podrzuci. I już jesteśmy w  drodze, zaraz wszystko się zmieni, zaraz przestanę się odzywać, cała się pocę, boli mnie brzuch, muszę do toalety. – Boże. – Przez zaciśnięte zęby tylko tyle udaje mi się z siebie wydusić. Strona 17 Wjeżdżamy na ciemne osiedle domków jednorodzinnych. Jest bardzo zimno. Ja jednak tego chłodu nie czuję. Serce wali mi jak oszalałe. –  Uśmiech i  wchodzisz!  – zakomenderowała moja kuzynka, sprzedając mi mocnego kopniaka w tyłek. – STO LAT! Cześć wszystkim! – wykrzykuję na wejściu. Czy to na pewno ja? Raczej ktoś z boku. Sama przeraziłam się swojego głosu. Widzę go, wstaje, ma na sobie tę samą fioletową bluzę z kapturem, którą widziałam na filmikach, oglądając je tysiąc razy dziennie. – Cześć, miło was poznać – odzywają się wszyscy. – Nam również. Hej – odpowiadamy z Agą. Wpatrujemy się w siebie, stojąc przez chwilę w milczeniu. –  Zapraszamy! My już pijemy. Wódka, wino?  – Przerwał nam gospodarz domu, Kamil – znajomy jubilat. –  Ja wódkę  – wypaliłam. Chyba zbyt szybko i  głośno, zbyt entuzjastycznie. Tak jakby tylko ta rzecz mogła mnie uratować. On uśmiechnął się ukradkiem. Ma duże niebieskie oczy i blond włosy. Jest średniego wzrostu. Ma piękne białe zęby, śliczny uśmiech i niesamowitą barwę głosu. – Siadaj na kanapie – przerwał mi. Dom Kamila jest bardzo bogato urządzony, widać, że mają kasę. Siadamy wszyscy na fotelach i kanapie. Ja obok niego. Pijemy już któryś kieliszek wódki z  sokiem pomarańczowym i zaczynamy się otwierać. Wszyscy. Śmiejemy się głośno. Słuchamy muzyki. Schylam się po ciastko, a  on dotyka moich pleców przez wyciętą na plecach bluzkę. Przechodzi mnie dreszcz. Odwracam się i lekko uśmiecham. Strona 18 – Rozumiem, że zrobiłeś to przez przypadek? – pytam zalotnie. – Całkowicie. – Odwzajemnia uśmiech. I cała noc przelatuje jak kilka minut. Kiedy wybija północ, wszyscy stoimy na tarasie, pijemy szampana z butelki i śpiewamy głośno Sto lat, a on wtedy podchodzi, przyciąga mnie do siebie, w  drugiej ręce trzymając papierosa, i  całuje delikatnie i czule. W ustach zostaje mi smak gumy do żucia, papierosów i perfum. Jestem szczęśliwa. Niech świat się zatrzyma. ***   Następny dzień, rano   – Moja głowa! Już nigdy nie wypiję alkoholu. – Odwracam się do Agi. – Nie jest tak źle – odpowiada i wstaje z łóżka. A ja? Jestem w innym świecie. Cały czas o nim myślę. Napisać czy czekać, aż to on się odezwie? No tak, klasyczny dylemat. Zajmuję się ogarnianiem siebie, śniadaniem i  opowiadaniem o zeszłej nocy. Nagle dzwoni telefon. – O nie. – Napinam ciało i przechodzi mnie miły dreszcz. – Hej, jak tam po wczoraj? – To tylko Kamil. –  Hej, dobrze. Trochę męczy nas kac, ale żyjemy, dziękujemy za superzabawę – odpowiadam trochę rozczarowana. Strona 19 Nie mogę mu powiedzieć o Bartku, bo wiem, że mogłoby go to zaboleć. Mam wrażenie, że się we mnie zakochał, a przynajmniej, że mu się podobam. –  To ja dziękuję, że przyjechałyście. Jesteśmy w  kontakcie, miłego dnia. Pa, Lula – żegna się, a kiedy wypowiada słowo „Lula”, robi to z czułością. – Pa, Kamil, miłego dnia! – odpowiadam i rozłączam się. – Czyżby to Pan…? – pyta Aga z nutką ironii w głosie i lekkim uśmiechem, wychodząc z toalety. – To tylko Kamil. Pytał, co u nas. –  To chodź, opowiadaj dalej i  zostaw telefon. To on ma się odezwać. Tak rozmawiałyśmy i  leniuchowałyśmy przez resztę dnia, a  telefon milczał. Strona 20 Grudzień 2013   Święta, święta i po świętach… Czas wrócić do rzeczywistości. Koniec obżerania się piernikami i  mandarynkami, oglądając Kevina. Tak, uwielbiam ten czas. Czas świąt Bożego Narodzenia. To dla mnie zawsze coś niezwykłego. Zapachy w domu. Rodzina. Pięknie ubrana choinka. I zgrzyt drzwi w  sklepie z  zabawkami naprzeciwko naszego mieszkania. Cisza, światło latarni, lekko prószący śnieg – tam w górze. Niżej świąteczna gorączka. Ostatnie prezenty, wstążki, kokardy, ciasta. Ludzie goniący za idealnym obrazem rodziny, świąt, życia. Nadal nie napisał. Czy to miało jakiś sens? ***