Qualis Muzeum Opowie�ci Pan Melbourne szed� powoli przez jasno o�wietlon� sal� muzeum. Dooko�a niego, w eleganckich wn�kach umieszczonych po obu stronach pomieszczenia, sta�y stare komputery. Przed ka�dym z nich umieszczono xLCD gotowe udzieli� wszelakich niezb�dnych informacji na temat danej maszyny. Matowe powierzchnie ekran�w przyja�nie poch�ania�y kolory zachodz�cego dnia. Nic nie �ama�o codziennej ciszy i harmonii wieczoru. Sterylno�� i aseptyczno�� pomieszcze� muzeum, jego ciep�a cisza, samotno��, brak znak�w zapytania, wszystko to razem zadecydowa�o o przyj�ciu tej posady przez pana Melbourne kilka lat temu. Od tego czasu pan Melbourne pracowicie zamyka� sw�j bledn�cy �wiat w nieskazitelno�ci sal muzeum. Jego "ja", jego horyzont marze� zasnuwa� si� pogodnie mleczn� mg�� staro�ci, zm�czenia. Chocia� pan Melbourne nigdy tak do ko�ca nie przyznawa� si� przed sob� do efekt�w lepkich koszmar�w, jakie �ni�y mu si� ka�dej nocy. Nigdy w s�oneczne dni, w ka�dym razie. Kiedy przechadza� si� po swoim miejscu pracy, po prostu wyprzedza� nieistnienie, prze�ciga� pustk�. By� pierwszym. Jego muzeum, kryj�ce wielkie cielska dwa razy starszych od niego maszyn, wydawa�o mu si�, je�eli nie spokojnym portem, to przynajmniej kawa�kiem oceanu z widokiem na latarni� morsk�. Lecz jednak... ka�dy wiecz�r podszyty by� niepokojem. Te same elementy ciszy, koloru, pod wp�ywem nieuchwytnych impuls�w przeradza�y si� w pytanie. W zbytni� cisz�, w zbyt kolorowe barwy s�o�ca filtrowane zbyt grub� warstw� plastykowych p�aszczyzn okien. Jakby zachody s�o�ca nosi�y z sob� gro�b�... Pan Melbourne nigdy nie odwa�y� si� zako�czy� tej my�li. Horyzont czasu, kt�ry sobie zakre�li�, nie powinien przekracza� progu... nowego dnia. �ycie jest teraz. Teraz jest �ycie. W powietrzu brakowa�o drobinek kurzu, pomy�la� pan Melbourne. Sala z�oci�a si� �wiat�em. Wielkie komputery w absolutnej ciszy przelicza�y swoje istnienie. Pan Melbourne lubi� sobie wyobra�a� smugi impuls�w elektrycznych, biegn�cych wzd�u� zakurzonych wielowarstwowych blok�w nadprzewodz�cego �elu, gdzie� tam w czelu�ciach milcz�cych maszyn, nigdy nie s�abn�ce, zawsze pewne siebie. Przyjemny kontrast w stosunku do codziennego, wieczornego strachu jaki odczuwa�. A potem, rankiem zapomina� o nim. Praca by�a dla pana Melbourne b�ogos�awie�stwem. To, kim by� w swoim muzeum, dawa�o uj�� si� w jednym s�owie. Dekoracja. Twarz pana Melbourne, pokryta starczymi plamami, bladym i niejakim spojrzeniem oczu, wolnym chodem, stanowi�a komplet, naturalne dope�nienie dla muzealnych komputer�w. Nieliczni zwiedzaj�cy traktowali go z r�wn� oboj�tno�ci�, co szeregi danych technicznych wy�wietlanych na xLCd. Pan Melbourne przyjmowa� to z ulg�. Nie wie, czy zni�s�by zainteresowanie swoj� osob� przekraczaj�ce ramy milczenia. Bowiem wtedy, musia�by stan�� twarz w twarz z czasem, kt�ry mu pozosta�. A pan Melbourne zapomnia� o sobie i swoim czasie. I tak by�o dobrze. Pan Melbourne zna� na pami�� dane ka�dej z maszyn. Wszystkie by�y bardzo stare. Dwie generacje przez Metamorfami, czyli maszynami zdolnymi do idiosynkrazji. Pan Melbourne nigdy nie akceptowa� wsp�czesnych sobie maszyn. Ba� si� ich. Przera�a�a go ich domy�lno��, wiedza, za kt�r� zdawa�a czai� si� lito��. Nie mia� na to si�, wszystkie, jakie posiada� skierowa� na siebie, na ochron� swojego Teraz. Ale starych maszyn si� nie ba�. One by�y kalekie, mia�y tylko jedn� stron�, w przeciwie�stwie do wsp�czesnych polirzeczywistych maszyn. By�y jak same czasowniki, bez rzeczownik�w, w jednym gramatycznym zdaniu. Pan Melbourne pami�ta� star� my�l �w. Tomasza, i� B�g jest czasownikiem. Kilka wielkich Czasownik�w, drzemi�cych sobie w jego muzeum. To by�a bardzo przyjemna my�l. Strach pana Melbourne zdawa� si� topnie� w obliczu zatrzymanego czasu. Czym�e innym w ko�cu jest czasownik, jak nie wieczno�ci�? Dlatego pan Melbourne kocha� stare maszyny. Muzealne komputery umia�y trwa� w swoich �wiatach. By�y za ma�o pot�ne na to, aby mie� �wiadomo�� przysz�o�ci. Mia�y za ma�o pami�ci, aby zatrzyma� w sobie przesz�o��. By�y tym, czym chcia� z ca�ego serca sta� si� Pan Melbourne - by�y wieczn� chwil�. Pan Melbourne zna� histori� ich powstania, zna� zastosowanie i metodyk� metaprogramowania, kt�re zosta�o nast�pnie udoskonalone do formy metamorficznej. Co zaowocowa�o kolejn� generacj� komputer�w. Jednak�e tera�niejszo��, zbyt jasna, zbyt oczywista, stanowi�a tylko t�o dla nie�mia�ych rozwa�a� pana Melbourne. Nigdy na d�ugo nie wkracza� w jej ramy. Czas wszak�e dawno zatrzyma� si� dla muzealnych maszyn. Kiedy pan Melbourne przychodzi� na �wiat, one ju� by�y stare i niepotrzebne. A jednak one trwa�y. Dla Pana Melbourne czas i trwanie posiada�y magiczn� moc. Pan Melbourne, jak co wiecz�r, skierowa� si� do pomieszcze� konserwacyjnych. Cieniutkie jak paj�czyna przewody zawieraj�ce nadprzewodz�cy �el, biegn�ce od poszczeg�lnych xLCD, splata�y si� nast�pnie w jeden grubszy sznur prowadz�cy w g��b podziemi muzeum. A dalej, bieg�y ku centralnej nowoczesnej jednostce nadzoruj�cej, drzemi�cej g��boko w sercu gmachu. Pan Melbourne wolno podszed� do windy. Urz�dzenie rozpozna�o go i wpu�ci�o do �rodka. Nie poczu� nawet drgnienia, kiedy winda ruszy�a w d�. Panu Melbourne zawsze brakuje tego odczucia, bez niego ma przykre wra�enie, i� winda stoi, i� jest w niej uwi�ziony. Niepokoj�ca metafora. Pan Melbourne przez mgnienie chwili czuje delikatne dotkni�cie conocnych koszmar�w. Mikroskopijne igie�ki lodu krystalizuj� si� w jego sercu, by r�wnie szybko wyparowa�. Pan Melbourne zaciska oczy. W piwnicach muzeum znajduj� si� stalowe korpusy matryc kryj�cych w sobie rdzenie komputer�w. Ci�kie masy wysokotemperaturowego nadprzewodz�cego �elu, gdzie kwantowe paradoksy i zjawy tworzy�y monorzeczywiste osobliwo�ci. Pan Melbourne, kiedy ju� przyby� na miejsce, podchodzi na jednej z matryc. Patrzy na wielkie zielone litery T41 widniej�ce na jej boku. Dotyka d�oni� ch�odn� powierzchni�. Prywatnie nazywa go "Teramis". Maszyna dawniej s�u�y�a do projektowania in�ynierskiego. Obok niej znajduje si� "Athamis", naznaczony numerem T27, u�ywany do symulacji fizycznych. Nast�pny, ostatni z tr�jki maszyn umieszczonych na tym pi�trze, jest "Portis", numer T562, tak�e u�ywany w projektowaniu. Pan Melbourne najbardziej lubi w�a�nie te trzy maszyny. Ich opowie�ci s� mu najbli�sze. Po kolei stuka z wzruszeniem w ka�dy z komputer�w. Ich korpusy odpowiadaj� matowym pog�osem. Przy ka�dym z nich umieszczono xCRT przeznaczony do komunikacji serwisowej. Pan Melbourne nie jest programist�. Nauczy� si� jednak, w jaki spos�b uzyska� dost�p do monorzeczywisto�ci swoich ulubie�c�w. Pierwsze maszyny tego typu, by�y na tyle wolne, i� generowa�y swoje �wiaty w czasie rzeczywistym r�wnym trzem sekund�. Tempo jakby dopasowane do szybko�ci czytania pana Melbourne. Przysuwa fotel do "Termisa" i dotyka xCRT. Teramis: (...)Bardzo dawno temu, kiedy ludzi by�o na tyle du�o, a�eby uzna� si� za w�a�ciwy rodzaj rozumnego istnienia i wz�r wszelakich praw, a na tyle ma�o, aby nie natkn�� si� na inaczej my�l�cych, nadszed� Ten moment. Ludzie wyruszyli ze swej krainy. Najpierw pojedynczy kupcy przynie�li wie�ci o innych rasach, ludach i ich bogactwach. Potem chciwi cesarze, nudz�c si� na swych z�otych tronach, spe�nili ciche marzenia rycerstwa czuj�cego mrowienie w r�kach od bezczynno�ci i postanowili zatem poszerzy� krain� w�adztwa ludzkiego rozumu na reszt� �wiata. Zgodnie z natur�. Zgodnie z prawem. Zgodnie z rozumem. I sta�o si� tak. Wyruszyli na elfy. One jednak okaza�y si� tak pot�ne, i� nic i nikt nie by� w stanie wej�� chod� by na pi�d� ich ziemi. Te, kt�re si� pojawi�y przed ludzkimi zdobywcami, okaza�y si� magami, istotami w�adaj�cymi niepoj�tymi si�ami, kt�re uwalnia�y, a te, zabija�y. Ruszyli na krasnoludy. Te mo�na by�o zabi�, lecz nie mo�na by�o pokona�. G�ry, w�adztwo ich rasy, okaza�o si� nie do ujarzmienia. Chmary wymachuj�cych obusiecznymi toporami krasnolud�w wypada�y nagle z zdawa�oby si� litej skalnej �ciany i �ciera�o z powierzchni ziemi odzia� za odzia�em rycerstwa. Ruszyli na barbarzy�c�w. Tylko ich g�upocie i lenistwie zawdzi�czaj� to, i� rodzaj ludzki przetrwa� t� wojn�. Tam wszystko zabija�o. Dzieci, kobiety, nawet trawa ostra jak sztylet i truj�ca jak nienawi��. Na koniec, ruszyli na smoki, �yj�ce tradycyjnie w�r�d wysp morza zielonego. Smoki wycofa�y si�, by potem przyby�, niszcz�c wszystko po drodze. Dziesi�ciu wielkich mag�w stworzy�o Stref�, kt�ra mia�a chroni� centrum ludzkiego �wiata, Ziemi� Czyst�. Nigdy dot�d nikt nie wtargn�� na jej teren. W trakcie poprzednich wojen, inne rasy zadowoli�y si� odparciem atak�w. Na tyle krwawym, a�eby pami�tano o tym przez wieki. Smoki by�y inne. Smoki pali�y, niszczy�y i zabija�y. Smoki przyby�y, aby zniszczy� ludzkie niezrozumienie �wiata. Zosta�a tylko Strefa, mieni�ca si� kolorami t�czy p�kula o �rednicy wielu setek kilometr�w. Nie zatrzyma�o to smok�w. W �rodku sfery, by�a druga, bardzo ma�a, zawiera�a to, co najcenniejsze dla ludzi, �wi�te M�wi�ce Serce. Dusz� i Rozum panuj�cych Cesarzy. Ma�ej o�lepiaj�co bia�ej p�kuli �aden z Smok�w przekroczy� nie m�g�. A to z niej w�a�nie wyp�ywa�y s�owa pociechy dla walcz�cych ludzi. S�owa, kt�re obiecywa�y zemst�, s�owa, kt�re tworzy�y wizj� ludzkiej racjonalno�ci, s�owa walki i s�owa �mierci. Przyby� wi�c inny smok. Czarny i bezl�ni�cy. Czarnooki. I On wszed� w bia�� sfer� i zabi� �wi�te M�wi�ce Serce. Znik�a wtedy Strefa. �wi�tynia Serca poleg�a w gruzach, naj�wi�tsze Miejsce, gdzie ono pulsowa�o M�wi�ce Serce zosta�o puste. Nie by�o tak�e czarnego, czarnookiego smoka. Od tego czasu zabrak�o ludzkiej rasie impuls�w do niszczenia innych. Smoki odesz�y, a ludzie stali si� jedn� z wielu ras. Bez swojej racjonalno�ci i jednego rozumu (...) Pan Melbourne wzdycha. Metaprogramowanie, dawno przebrzmia�a rewolucja w informatyce. Maszyna generowa�a metaopowie�ci, kt�re by�y nieustannym ci�giem odpowiedzi na zewn�trze pytania programuj�ce. Dane numeryczne przetworzone na losy fantomowych osobowo�ci, liczby jako pory roku czy emocje, algorytmy w postaci struktur �wiat�w. Komputer opowiada� opowie�ci zgodne z wewn�trznym rytmem jego wielowarstwowego rdzenia-sieci. Translacja metaopowie�ci na wynikowe wizualizacje danych, ko�czy�a cykl. Ten spos�b pracy oferowa� olbrzymi� moc przeliczeniow� drzemi�c� po�r�d nieoznaczono�ci i wieloznaczno�ci dw�ch g��bokich struktur - sieci neutronowych i niezdeterminowanego znaczenia w j�zyku. Pan Melbourne zdawa� sobie spraw�, i� to, co czyta na xCRT, to jedynie sam efekt j�zykowy metaprogramu. Nie mia� poj�cia, czego tak naprawd� dotyczy�y opowie�ci Teramisa. Modu�y translacyjne, dor�wnuj�ce z�o�ono�ci� rdzeniom komputer�w, nie zosta�y zainstalowane w muzealnych maszynach. Teramis, jak i inne komputery, od dawna snu� swoj� ostatnia opowie��. Czasem, kiedy noc bywa�a szczeg�lnie ci�ka, pan Melbourne ba� si� zasn��. Dr�czy�y go koszmary, zawsze na ten sam temat - inercji. Iteracji. Powolnego zamierania jego opowie�ci, jego �ycia. Pan Melbourne chcia� wtedy wykrzycze� ca�e swoje �ycie, jako obron� przed nico�ci�, lecz nie by� w stanie nic sobie przypomnie�. Kim by�, co robi�, kogo kocha�. W jego koszmary przenika� czasem sen o zag�adzie jego komputer�w, ich legend, ich ca�ych �wiat�w pe�nych zmierzch�w i porank�w. Cichego znikania wszystkich sens�w, kt�re uparcie generowa�y w ciemno�ci stare maszyny. Kiedy brak jest zewn�trznych pyta�, ich �wiaty musz� umrze�... Pan Melbourne udawa� si� wtedy na spacer. Szed� do g��wnej sali muzealnej, siada� na jednym z foteli i patrza� na dalekie �wiate� nocnego �ycia miasta. By�y to jedyne chwile desperacji, pr�by spojrzenia poza swoje zamkni�cie, poza swoje muzeum. I zawsze parali�owa�y go kolorowe odblaski �ycia. Pan Melbourne cierpliwe czeka� �witu. Zna� tylko ten spos�b na przep�dzenie swoich demon�w strachu. Portis: (...) Pan Werner pozwoli� sobie na ma�� kropelk� potu na skroni. Drogi system biomakr, sterowny jeszcze dro�szym serwerem, otrzyma� stanowcze polecenie wyprodukowania owej kropelki i utrzymania jej na �ci�le okre�lony czas. Pan Werner by� bliski paniki, lecz opanowany. Zebrani w jego pokoju umieli doceni� zar�wno jego pot, jak i opanowanie. - Panie Presith - zacz�� - jakie mamy szanse na... Tu urwa�. Nie by�o potrzeby ko�czenia, co wi�cej, zaakcentowa� w ten spos�b graniczno�� sytuacji. - Panie Werner, mamy 13 godzin do momentu uzyskania potwierdzenia przez innych o naszej blokadzie. Szans nie mamy praktycznie �adnych. Moja b��dna decyzja co do potwierdzenia zaufania drugiego stopnia, zanim nasz nowy logos przeszed� wszystkie testy... - Panie Presith - wtr�ci� Pan Fey - znamy ju� pa�ski b��d, wiemy tak�e czym pan si� kierowa�. Dobro firmy jednak... - tu przerwa� daj�c obecnym czas na przypomnienie w�a�ciwego t�a omawianej decyzji - wymaga czego� wi�cej, ni� wiary w jej przysz�� pomy�lno��. To wi�cej, to zaufanie naszych akcjonariuszy, co do naszej trwa�o�ci. Milczenie. Los pana Presitha by� jasny. M�g� on jednak wykona� jeszcze dwa ruchy. Drugi z nich nie podlega� dyskusji, tradycyjne �miertelne upokorzenie, pozwoli zado�� uczyni� utrat� zaufania akcjonariuszy, symboliczny gest maj�cy za ca�� sw� si�� osobiste zaanga�owanie pracownik�w. Ruch pierwszy dawa� nieokre�lon� mo�liwo�� na unikniecie samounicestwienia firmy, cho� nie prze�ycia pana Presitha. Albo dwie �mierci, albo jedna. Kodeks w takich sytuacjach nic nie nakazywa�, sugerowa� jedynie pewne rozwi�zania. - Panowie - pan Presith - pozosta�y mi czas po�wi�c� na znalezienie rozwi�zania problemu. Mo�liwe, �e istnieje szansa na to, aby zaufanie naszych klient�w do firmy pozosta�o nie skalane. "Przed �witem i skazaniec mo�e okaza� si� kr�lem". Wypowiedzia� zwyczajow� formu�k�, przejmuj�c tym samym na siebie ca�� win�, oraz ca�� nadziej�. Pan Werner i pan Fey sk�onili si� w milczeniu (...) Pan Melbourne w zamy�leniu puka w ekran xCRT. �wiaty starych maszyn zawsze migota�y charakterystyczn� p�ynno�ci�. Semiotyki wy�szego celu budowa� chaos. Poszczeg�lne sensy kolejnych zada�, chocia� powi�zane z sob� logicznie, rozpada�y si� w wraz z kolejnymi iteracjami. Sens tkwi� w ca�o�ci narzuconego zadania i jako taki by� niedost�pny na poziomie metaopowie�ci czytanej przez pana Melbourne. Dzisiejsza opowie�� by�a inna ni� wczorajsza. A jutro b�dzie inna ni� dzisiejsza. Niezdeterminowanie znaczenia pozwala�o komputerom powoli rozlu�nia� narzucone przed wieloma laty aksjomaty, na rzecz p�ynnego dryfowania opowie�ci. Panu Melbourne bardzo nie odpowiada� fakt, i� tak naprawd� metafora �ycia osnutego w posta� zakodowanego, niewiadomego przekazu, umieszcza�a jego rozwa�ania bardzo blisko mistycznej religii. Pan Melbourne nie by� cz�owiekiem wierz�cym. Wola� postawi� wy�ej swoj� wra�liwo�� niemo�no�ci wyobra�ania sobie boskiej Inteligencji spokojnie oceniaj�cej istnienia innych, ni�li trudzi� si� z akceptacj� niezrozumienia Absolutu. Pan Melbourne wzdryga� si�, pomy�lawszy sobie, "oto jam B�g a ty� Portis...". Parafraza... Pan Melbourne popatrzy� na kad�ub maszyny. Kolejne linijki jej opowie�ci pracowicie wype�nia�y xCRT. Minuta za minut�, godzina za godzin�. Je�eli mo�na namalowa� samotno�� - oto jej obraz - niesko�czony monolog. Pan Melbourne lubi� szeregowa� swoje my�li w podobny spos�b. Jakby sam by� jednym z xCRT. Tylko, kt� jest jego czytelnikiem? Istnienie wy�szych Inteligencji w jakimkolwiek sensie, by�o ja�ow� zabawk�. I dla niego i dla jego starych komputer�w. A jednak... Pan Melbourne ba� si�. Pan Melbourne wyobrazi� sobie wn�trzno�ci Portisa prze�uwaj�ce kolejne cykle metaopowie�ci w ca�kowitej ciemno�ci. Jak przekl�ci �lepcy przed katedr�. Od zbawienia dzieli ich krok i wieczno�� zarazem. Marzenie pan Melbourne - by� czytanym. Zazdro�� pana Melbourne o niewiadomego, bezsilnego czytelnika. Przera�enie pana Melbourne na widok samotno�ci linijek tekstu, grubo�ci kompozytowego pancerza. Bezradno�� pana Melbourne, kt�ry nic nie potrafi� zrobi� dla swoich komputer�w, nic poza czytaniem... Athamis: (...)Musz� Ciebie stworzy�. Poniewa� nie istniejesz. Nawet "nie jeszcze", poniewa� nie mam a� tak du�o czasu, tylko "zawsze, w og�le". Tak zwyczajnie nie ma Ciebie. A w moich my�lach...? Hm, pytasz mnie...? Czy te� ja sam siebie pytam? To wa�ne, ja b�d� tw�rc�, stworzenie musi mie� plan, zatem musisz gdzie� sobie istnie�. Nie, nie "ju�", "dopiero" bardziej. Ty jeste� Sob�, nie cz�stkami porozrzucanymi bez�adnie po moich marzeniach. Pytam wi�c sam siebie - jeste� we mnie...? Nie wiem. Dowiem si�, jak ju� sko�cz�. Dam Ci nawet wyb�r - by� czy nie by� - zadasz sobie to pytanie. I odpowiesz. Sk�adniki: pieni�dze, pieni�dze i jeszcze raz pieni�dze. Sk�adniki: k�amstwo. Sk�adniki. Dobrze. Nie podoba mi si�... Mo�e tak... I owszem! Niech�� do pozbywania si� cia�a nie jest wcale irracjonalna. Przenigdy! Lecz nie jest tak�e racjonalna - to co si� otrzymuje jest tworem mog�cym prze�ywa� o wiele wi�cej. Tylko... Czas, kt�ry min��. A dok�adnie, przyzwyczajenie, �e to, co jest, jest naprawd� prawdziwe. Zamiana siebie na wi�zk� impuls�w zuba�a, pozbawia... prawdziwo�ci. Mo�e i tak. Dop�ki nie sta� na to ka�dego, takie gadanie to pustos�owia zazdroszcz�cych. Od zera jest �atwiej. Bo niby sk�d ma si� widzie�? Aha, wyb�r, no tak. B�dzie potrzebny... Trzeci?? Hm. Ale przecie� to mia�a by� Ona... Uczciwo�� czy te�...? Znam siebie. Bez tego trzeciego strac� poczucie realno�ci. B�dzie brzydki, cho� nie do ko�ca. Z�y, acz bez przesady. Nieuczciwy, lecz z reszt� sumienia. G�upi, maj�cy jednak w tym granice. Ot taki sobie... po�rodku. Le�� sobie. Jest noc. Pogodna. Patrz� na gwiazdy... Gwiazdy nade mn�; nigdy nie rozumia�em tego faceta. Zreszt�? Pi�kna noc. Chcia�bym... Kogo bym chcia�? Ciep�o? Czym jest ciep�o? Cech� osobowo�ci, czy te� cia�a? Dotyk, chcia�bym, aby umia�a dotyka�. Ciep�o przez dotyk. Ciep�o przez m�dro��. O tak. Lecz... nie, m�dro��? Musia�bym j� skrzywdzi� wpierw, aby sta�a si� m�dra. Starci przez to ciep�o, stanie si� bardziej odleg�a, nabierze dystansu. Nie, lepiej nie. Niech b�dzie otwarta, naiwna, �atwa do zranienia - i bezpieczna bo ja b�d� ze ni� (...) Pan Melbourne patrzy bezradnie na xCRT. Athamis by� najstarszym z nich a jego opowie�ci najbardziej zagadkowe z wszystkich. Czu� w nich inne kolory, wi�kszy bez�ad, chaos. Czasem, wydawa�o mu si�, i� widzi w nich t�sknot�. Ale rzadko, poniewa� pan Melbourne boi si� przypomina� sobie swoj� mi�o��. Czy mo�e mi�o�ci? Czy kocha� kiedy�? A mo�e, bo i taka my�l gdzie� g��boko w nim tkwi�a, ba� si� przyzna�, i� nie kocha nikogo. Czy by� kochany...? Dla pana Melbourne mi�o�� stanowi�a najbardziej wyblak�� cz�� jego wspomnie�. Opowie�ci Athamisa, cz�sto urywane, zbyt przypominaj� panu Melbourne w�asne zagubione my�li. Dawno, za czas�w m�odo�ci, pan Melbourne p�on�� p�omieniem nadziei na mi�o��, podsycanym jeszcze nie odkrytym urokiem zmys�owo�ci. Budowa� pa�ace zamieszkane przez twardosutkie, akasamitnobiodre ksi�niczki... Rysy na murach owej budowli pojawi�y si� tu�, tu� na granicy zaspokojenia i pragnienia. Wydaje si�, i� pan Melbourne nie by� w stanie g��boko po��da� drugiej osoby. Zawsze cofa� si� zaspokoiwszy t�sknot�, nie wa��c si� pragn�� wi�cej - ca�o�ci. Ba� si�, i� tego nie otrzyma, lub co gorsza, �e to, czego chce, tak naprawd� nie istnieje. Jego pa�ac run��, pozostawiaj�c po sobie nigdy nie zasklepion� ran�-pytanie. Pan Melbourne czytaj�c Athamisa czu�, �e zgubi� co� jeszcze. Sama warto�� pragnienia i poszukiwania, istniej�c� dla siebie, nie dla efekt�w jakie mo�ne przynie��. Athamis t�skni� t�sknot� nieu�wiadomionej - lecz wsz�dzie obecnej - pora�ki. A mimo wszystko robi� to. T�skni�. Pragn��. Pan Melbourne cierpia� przy nim najbardziej. Odczuwa� wszak�e tak�e jak�� straszn� ulg�. Je�eli czu� strat�, b�l, by� mo�e to, co dawno uzna� za martwe w sobie, jeszcze �yje. Jego przekle�stwo, jego nadzieja, jego strach. Pan Melbourne szed� przez swoje dni coraz bardziej pokrywaj�c si� kurzem. Czasem nie by� w stanie odpowiedzie� sobie na pytanie, jaki dzi� jest dzie� tygodnia. Albo te�, jaki� mamy miesi�c. Wype�nianie swoich obowi�zk�w poleci� automatyzmowi rutyny. Popo�udniowe przechadzki po halach. Wieczorne dumania nad xCRT jego komputer�w. Cienie innych ludzi. Ich s�owa gubi�ce sens, zanim jeszcze dotar�y do jego uszu. Pan Melbourne stara� si� utopi� sw�j rosn�cy strach, w szaro�ci, w braku szczeg��w. Pan Melbourne ba� si� �mierci. Co wiecz�r czerpa� si�� na nast�pny dzie�, patrz�c na niezmiennie pojawiaj�ce si� linijki metaopowie�ci starych maszyn. One �y�y, pracowicie wytwarzaj�c swoje sensy istnienia. Samotne jak on. Stare jak on. Niepotrzebne jak on. Pan Melbourne w g��bi ducha chcia� wierzy� we w�asn� odwag�. Chcia�, tak jak jego trzej stalowi przyjaciele, m�c otwarcie komunikowa� w�asn� opowie��. Nie pyta� si� wi�cej o czytelnika, o kogo�, kto go zechce zrozumie�. Nie - by� odwa�nym i m�wi�, i m�wi�, i m�wi�. Kiedy si� m�wi, nie spos�b umrze�. S��w nie mo�na spali�, s��w nie mo�na zabi�, zniszczy�. Ale kiedy po raz kolejny spacerowa� po halach muzeum, widz�c jakie� grupki ludzi, s�ysz�c szmer ich rozm�w, ca�a odwaga, jak� zdo�a� uzbiera� poprzedniego wieczoru, gdzie� ulatywa�a. Nie by� w stanie powiedzie� s�owa - bo komu�? Pan Melbourne zapomnia� wtedy o tym, czego nauczy�y go rozmowy z starymi maszynami - aby m�wi�, nie potrzeba s�uchacza. Kt�rej nocy sta�o si� to, czego pan Melbourne od dawna oczekiwa�. Sta� si� koniec. Tak po prostu, zwyczajnie. Maszyny z poziomu trzeciego przesta�y funkcjonowa�. Pan Melbourne tak bardzo ba� si� tej chwili, i� kiedy to wreszcie si� sta�o, poczu� ulg�. A potem rozpacz. I dopiero potem nadszed� parali�uj�cy strach. Bezradnie patrzy� na XCRT. Nic nowego si� nie pojawia�o. Linijki tekstu pozosta�y nieruchome, jak sparali�owane my�li pana Melbourne. Komputery, raz utraciwszy swoj� sp�jno�� logiczn�, by�y nie do naprawienia. Pan Melbourne wiedzia�, �e funkcje semiotyczne realizuje si� sprz�towo, przez zmienne po��czenia wewn�trz ich rdzenia- sieci. Czego� takiego nie da si� na nowo uruchomi�. Trzy opowie�ci zamar�y prawie jednocze�nie, tej samej nocy. Pan Melbourne przeczuwa� to, bowiem tak objawia si� przeznaczenie. Czy teraz on... umrze? Rozejrza� si� po sali. Nic si� nie zmieni�o. Cicho szumia�a klimatyzacje. W oddali pe�ga� �wiate�kami panel kontrolny windy. Pan Melbourne oddycha�. Pan Melbourne �y�. Jeszcze �y�? Od tak dawna przyzwyczai� si� synchronizowa� swoje �ycie z opowie�ciami muzealnych maszyn, i� teraz nie bardzo wiedzia� co w�a�ciwie ma czu�. Ogarn�� go wielki niepok�j na my�l, aby przeczyta� ich ostatnie s�owa, opowie�ci. Sam nie wiedzia�, czego ma w�a�ciwie si� ba�. Komputery nie by�y �wiadome siebie, by�y chwil� tera�niejsz�, czasownikami. Ich �mier� tak�e by�a Teraz. Natychmiastowa, bez objaw�w. Pan Melbourne, kt�remu serce wcale nie chce si� zatrzyma�, czuje �zy na policzkach. Kurz, kt�rym obr�s� przez lata niech�tnie im ust�puje. Ale one p�yn� dalej... Teramis: (...)Dla mnie czas zwolni�. Wiedzia�em, i� znam ten szum. Wiedzia�em, ale nie zapomnia�em. Widz� jak t�um na rynku przy katedrze powoli unosi g�owy w g�r�. Widz�, jak zmieniaj� si� twarze ludzi w pobli�u. Widz� profil ma�ego kupca z stru�ka brudnego potu sp�ywaj�cego po jego policzku. Widz� jak stara kobieta mru�y oczy wyt�aj�c s�aby wzrok. Potem. Nie to jest teraz... T�um krzykn�� g�o�no. Wrzasn��. Szum sta� si� grzmotem. Ludzie zastygli z zadartymi g�owami by po chwili, po sekundzie, teraz, zacz�� ucieczk�. Krzycz�. Powoli obracam g�ow�, k�tem oka zauwa�am rosn�ca plam� na niebie. Wiem, co to znaczy, lecz znaczenie nie chce jeszcze �piewa�. Stra�nik miejski tr�ca mnie r�k�, pr�buje odskoczy� od czego�. Znika mi z pola widzenia. Nadal powoli obracam g�ow�. Kieruje wzrok na �r�d�o grzmotu. Na niebo. Teraz... Teraz, teraz, teraz, teraz, a jednak inaczej. Ma�y kupiec pada na kolana, zaraz si� podrywa i ucieka. Krzyczy. Oni krzycz�. Widz�... Stoj� sam na �rodku rynku. Ile czasu min�o, nie wiem, dla mnie ci�gle jest ta chwila, w kt�rej podnios�em wzrok na szare niebo, grzmi, czy ja co� widz�? Plamka... i... teraz jest ta chwila w kt�rej ma�a kropka zmienia si� w og�uszaj�cy, rytmiczny grzmot, a grzmot zmienia si�... w... pot�nego, szaro-ciemnego smoka, jego pot�ne skrzyd�a, wydaj�ce z ka�dym ruchem grzmot... ci�koskalista masa przelatuje par� metr�w nade mn�, czuje ci�ar powietrza zgniecionego jego mas�, j�czy ono, p�ka, puchnie, �piewa, tak... teraz... �piew ucich�, smok jest kropk�, powietrze oddycha swobodnie, czuj� rado��, czuje �e to wszystko co jest znajome, ta katedra, rynek, ludzie, straci�y nagle na realno�ci, jak �wiat�o �wiecy o poranku, teraz... id� wzrokiem za kropk�, tak, jest, znowu si� przybli�a, teraz wolniej, znowu wszystko �piewa, ziemia dr�y, smok wolno, pot�nie wachluj�c skrzyd�ami podp�ywa nad plac, jest nisko, czuje jego zapach, ostry, widz� faktur� sk�ry, barw�, jest pi�kno-szary, inaczej ni� niebo, �adniej, na u�amek sekundy �api� jego zielone spojrzenie, b�ysk k��w, jego wielka masa przep�ywa nade mn�, majestatycznie obraca si�, nie wiedzia�em, �e grzmot mo�e by� pi�kny, jest, jest, jednym �wiszcz�cym ruchem wysuwa przed si� szponiaste �apy, l�duje, pot�ny grzmot, trzask �amanych stragan�w, g�uchy �omot wal�cych si� �cian, i wiem...wyl�dowa�, widz� go przed sob�, jest Pi�kny, jest tu� ko�o mnie, nie s�ysz� grzmotu, jego oddech, jest niski, basowy, czuje go ca�ym sob�, powoli zbli�a do mnie g�ow�, ziele�, widz� tylko ziele�, czysta, bez skazy, bez z�ota i srebra, bez czerni, ziele� i zapach, jak ja znam ten zapach... smok zbli�a nozdrza do mnie i wci�ga oddech, jego zapach jest bardzo intensywny teraz, nagle jego g�owa znika, b�yskawicznie podnosi j� do g�ry, i... czuje krew, sp�ywa mi po bokach twarzy, smok zarycza�, nie, by�y trzy rzeczy na raz, ryk, krew i �wiat�o i cisza... na u�amek sekundy promie� s�o�ca wychyli� si� za chmur, teraz, rozleg� si� ryk, teraz, poczu�em krew i cisz�, teraz, ca�a szklana �ciana witra�y katedry wybuch�a w ciszy roz�wietlona b�yskiem s�o�ca, a ja czu�em cisz� i ryk w sobie, smok zbli�y� g�ow� do mnie, widz� jej ciemny obrys na tle z�ota od�amk�w nadal upadaj�cego na ziemie, z okien dumnego ko�cio�a... nie, teraz jest on, czuje silny podmuch wiatru, widz� biel jego k��w i czerwie� gard�a, nie czuje grzmotu, nie czuje ju� ryku, ale wiem, �e on mnie pozna�, teraz ja potrzebuje czasu aby pozna� jego, teraz, teraz, przez jedn�, niesko�czon� chwil� m�wi� do widzenia mamie, ojcu, bratu, Augustynowi, temu �wiatu, jest wyblak�y, jak zakurzony portret, tym bardziej jest cenny, jest m�j - by� m�j - ale nie by� mn�, stoj� przed sob�, p�acze, i wiem co mam robi�, obudzi�em si� z snu, bardziej, jak kto� komu zdarto z sk�ry wielki strup, boli jak..., cieszy jeszcze bardziej, odkrywa prawd�, m�wi� do smoka jego imi�, poznaje go, podchodz� do niego, przytulam si� - i - wsiadam - w ciszy podnosi si� z ziemi, moc jest pi�kna, w jednej chwili ma�e sta�o si� to co ogl�da�em z bliska i bra�em ze wielkie, ponad chmurami jest s�o�ce, jest �wiat�o, odlatujemy wi�c - ja i m�j Smok ku s�o�cu. nr 2 (XIV) luty 2002 Qualis Muzeum Opowie�ci ci�g dalszy z poprzedniej strony Pan Melbourne tak�e czuje... ryk i cisze w sobie. xCRT Termisa jest pusty. Pan Melbourne delikatnie g�adzi powierzchnie xCRT. Zbiera si� w nim milczenie. Nie chce my�le�. Chce tylko p�aka�. Ku s�o�cu - m�wi g�o�no pan Melbourne. Ku s�o�cu m�j przyjacielu? Portis: (...)S�o�ce, �wiat�o leniwie filtrowane przez zabrudzon� polimerow� szyb�, lekko dotyka�o jego starej, szarej sk�ry. Kiedy�, oczy ch�opca widzia�y ten wspania�y kontrast mi�dzy czarnym cieniem zimowego drzewa a jasn�, bia��, �lep� powierzchni� �niegu... Jego oczy, t�skni� czasem do tych zdziwie� rzeczywistego widzenia. Kiedy�, marz�c o czym� bardziej doskona�ym, znalaz� sobie inn� wizj�, diamentowe oczy. Wyrafinowany @hud osobi�cie przeze� napisany, tworzy� bez-kontrastowe p��tna nowych drzew-�wiat�w.. Lubi� tak siedzie�, przed starym oknem, prawdopodobnie r�wnie starym jak on sam, leniwie obserwuj�c male�kie cz�stki kurzu pogodnie �egluj�ce sobie tu i tam. Wtedy, pozwalaj�c na chaotyczne wyczyny celownik�w @huda, pr�buj�cych uporz�dkowa� chaos z�ocistych odbi� kropeczek brudu, stara� si� przypomnie� sobie tego ma�ego zdziwionego ch�opca. Chcia�, aby to by�o prawdziwe, takie jak dawniej, jak szczypni�cie mrozu w policzek, jak zapach gor�cej papy pokrywaj�cej dach, nie pokryte niczym innym ni� nim. Czas... Bo potem, sta� si� zbyt �ywy, aby by� prawdziwym, wysi�kiem zmierzaj�cym do zdobycia wymarzonego obrazu siebie. �mieszne, prze�y� �ycie ca�e, by w ko�cu doj�� do konkluzji, i� to, co si� szuka�o, mia�o si� ju�, posiada�o, czu�o i wiedzia�o, lecz zagubi�o gdzie�. I okrutne, bo to co zosta�o, to nieko�cz�ca si� pogo� za wra�eniami, zapachami i smakami w�asnego zapomnianego "ja". Oto codzienna inwokacja do marze�. Kochaj. "Kochaj?" - powt�rzy� w my�li zrozpaczony pan Melbourne. Czu�, i� nie ma znaczenia, czy to tylko u�amek innego s�owa, czy te� to, co tak bardzo chcia� odczyta�. Oto podarunek po�egnalny od Portisa - s�owo - "Kochaj". Pan Melbourne musia� przetrze� za�zawione oczy. Kochaj? Kochaj. ...m�j przyjacielu. Athamis: (...)Przyszed� m�czyzna ni� pachn�cy. Niby przyjaciel, cho� by�y, cho� tylko cie� u�miechu mi�dzy nami. Bo ja pami�tam i nigdy chyba nie wybacz�. Przyszed� i pachnia� ni�. Wspomnienia... lecz si�� zatrzymane. Przyszed� m�czyzna ni� pachn�cy. Jej poca�unki na jego sk�rze. Jej �lina na jego ustach. Zapach jej w�os�w na jego sk�rze. Jej wilgo� z miejsca czar�w na jego genitaliach. Przyszed� m�czyzna ni� pachn�cy. Co mo�e zrobi� delikatno��? W�a�nie, mo�e to moja wyobra�nia, lecz najwyra�niej przyszed� m�czyzna ni� pachn�cy. Ich wsp�lnymi dniami, �miechem, cudown� mo�liwo�ci� zajrzenia w oczy, burz� w�os�w gdzie� w migni�ciu mi�dzy drzwiami, a reszt� �wiata, wn�trzem d�oni, by� mo�e zm�czeniem... Wszystkim tym pachnia�a moja wyobra�nia, brak mi si�y, aby zupe�nie j� zabi� i udusi�, aby inny b�l zag�uszy� ten b�l. Przyszed� m�czyzna ni� pachn�cy. Subtelnie, brutalnie, pi�knie. Co mo�na poczu� wtedy? Kr�tki czas da si� rozci�gn�� na wieczno��, dobr� i z��, a ja my�la�em ju�, i� zapomnia�em jak ona pachnie, dop�ki nie przyszed� m�czyzna ni� pachn�cy. Zatem Athamis nie zaspokoi� swojej t�sknoty nigdy. Przyjacielu... pan Melbourne po raz trzeci g�o�no wypowiedzia� te s�owa. Nie zabi�o go echo, nie utopi� si� w �zach. S�owa te nie przestraszy�y go, lecz przeciwnie, doda�y otuchy. Pan Melbourne czu�, i� jest co� winien swoim przyjacio�om. M�j przyjacielu - powt�rzy� g�o�niej - t�sknota nie jest odwrotno�ci� zaspokojenia, jak zaspokojenie nie jest odwrotno�ci� t�sknoty. Rozr�nienie mi�dzy celem, a �rodkami do niego jest... Pan Melbourne przerwa�. Athamis nie potrzebowa� pocieszenia, czy wyja�nienia. Pan Melbourne zapomnia�, i� stare maszyny by�y czasownikami, by�y bogami wedle s��w �w. Tomasza. I zrozumia� co� jeszcze, ostatnie s�owa od Athamisa dla niego. Kr�tki czas da si� rozci�gn�� na wieczno��... Dobrze m�j przyjacielu. Pan Melbourne popatrzy� po raz ostatni na swoje maszyny, teraz martwe tak naprawd�. Nieforemne kad�uby, puste xCRT i lata sp�dzone na czytaniu ich s��w. Wieczno�� da si� uj�� w chwili, prawda Athamisie? Pan Melbourne czu� si� pusty. Jego emocje gdzie� wyparowa�y. �wiat straci� jedyny sens, dzi�ki kt�remu pan Melbourne trzyma� si� przy �yciu. Ku s�o�cu. Kochaj. Kr�tki czas da si� rozci�gn�� na wieczno��. Pan Melbourne odwr�ci� si� i ruszy� w kierunku windy. Zamierza� wjecha� na g�r� i poszuka�... s�o�ca, mi�o�ci i czasu. Nie mia� si�y na �miech z w�asnej g�upoty, nie mia� si�y na strach, nie mia� si�y na wiar� w siebie, lecz tym bardziej, nie mia� si�y na niewiar�... Pan Melbourne patrzy� przez okno na wstaj�cy nowy �wit. �zy zmy�y kurz z jego osoby. Niebo nabiera�o barw, a pan Melbourne nabiera� s��w. By� zm�czony. By� bardzo smutny, a jednocze�nie czu� jak co� w nim ro�nie, jak nape�nia si� czym� nowym. Pan Melbourne nie ucieka� wzrokiem od wschodz�cego dnia. Nie zmru�y� oczu od pierwszych promieni s�o�ca. Sta� i patrza�. A potem poszed� spa�. Wsta� bardzo p�no. Nie sprawdzi� notatek w swoim komputerze s�u�bowym. Wys�a� za to do kierownictwa podanie o zwolnienie z pracy. Rozejrza� si� po swoim pokoiku. Nie poznawa� go, by� mu ju� obcy, wi�c po prostu wyszed�. Drzwi zostawi� otwarte. Pan Melbourne uda� si� na poszukiwania pisaka. Przeszuka� pomieszczenia biurowe, a� w ko�cu znalaz� odpowiedni. Ustawi� go na najwi�ksz� szeroko�� kreski, kolor bia�y oraz rodzaj materia�u - bardzo chropowaty. Tak uzbrojony ruszy� w kierunku wyj�cia z muzeum. Kiedy znalaz� si� przy drzwiach wyj�ciowych, zosta� zagadni�ty przez system stra�niczy. - Dobry wiecz�r panie Melbourne - zagai�y uprzejmie drzwi. - Dobry wiecz�r - odpowiedzia� r�wnie uprzejmie pan Melbourne. - Dok�d si� pan wybiera, - zapyta�y drzwi - czy�by na spacer? Faktem jest, i� noc jest wyj�tkowo pi�kna dzi�. Tym razem pan Melbourne nie odczuwa� zwyk�ej niepewno�ci, kt�ra towarzyszy�a mu przy kontaktach z nowoczesnymi komputerami. - Owszem, wiecz�r jest dzi� �liczny - odpar� z u�miechem pan Melbourne - lecz moim zamiarem jest napisanie swojego tekstu na placu przed muzeum tym oto pisakiem. Pan Melbourne pokaza� drzwiom sw�j pisak. - Hm - zamy�li�y si� drzwi - to niecodzienne musz� przyzna�... Je�eli mo�na si� pana spyta�, panie Melbourne - jaki ma pan w tym cel? - Ot� dzi�, w dzisiejsz� noc odchodz� z muzeum - wyja�ni� pan Melbourne - rezygnuje z pracy. Moi przyjaciele odeszli, wi�c i ja nie mam tutaj czego szuka�. Chcia�bym tylko napisa� co�... - Co� na po�egnanie? - domy�li�y si� drzwi. - Tak... mo�na tak powiedzie� - odpar� pan Melbourne, sam do ko�ca nie pewny, jak w�a�ciwie mo�na by to nazwa�. - Zatem prosz� - drzwi otworzy�y si� z cichym poszumem - bardzo mi�o mi si� z panem pracowa�o. �ycz� powodzenia w dalszym �yciu. - Dzi�kuje. I Tobie �ycz� tego samego - powiedzia� pan Melbourne i wyszed� z budynku. Drzwi nie odpowiedzia�y. Kiedy pan Melbourne wyszed� na ma�y placyk przez frontem muzeum, dooko�a rozb�ys�y �wiat�a. Pan Melbourne pomacha� r�k� budynkowi w podzi�kowaniu. Nast�pnie przykl�kn�� i zacz�� pisa� swoj� opowie��. Pan Melbourne: By�o sobie raz szare Niebo. Wcale nie zwyczajnie, takie kt�re spotykasz ka�dego nudnego poranka. O nie, owe Niebo by�o wyj�tkowe - u�miecha�o si� na szaro, rado�nie. Powiesz mo�e, u�miech - no dobrze, ale to takie pospolite, ka�dy to umie. Ot� nie, nie ka�dy. Kiedy kot si� do Ciebie u�miecha, musi by� niezwyk�y. Kiedy drzewa �miej� si� szeroko, jeste� w�r�d magicznych stworze�. Zatem, w przypadku szarego u�miechu szarego Nieba, zasz�o co� niesamowitego. Ono Ci� lubi. Pomy�l, Niebo, kt�re ogl�da tyle twarzy, sytuacji, wydarze�, tysi�ce od�amk�w migocz�cego �ycia, rado��, smutek, mi�o��, �mier�, cie� i blask - a jednak - wybra�o Ciebie. Jest szalone? - pytasz w pop�ochu. Niebo z emocjami... Niebo chc�ce, niebo pragn�ce...? Rusz wyobra�ni�, wyobra� sobie jak ono �yje. Noc, wszyscy �pi�. Ono brodzi w ch�odzie ciemnego �wiat�a. Czasem, ksi�yc ocienia jego spacery. Chcia�oby porozmawia�, czy chocia� mrugn�� figlarnie. Lecz wszyscy �pi�, lub gorzej, nie patrz� na nie, maj� swoje �wiat�a jasnych �ar�wek, blask monitor�w, sine promienie hallotronowych lamp ulicznych. Kto patrzy w Niebo? Czasem tylko w gwiazdy... Niebo jest w nocy samotne. Mijaj� chwile. Ciep�a mi�kko�� poranka lekk� zieleni� zaczyna skuba� skraj Nieba. A ono cieszy si�. Krz�ta. Zgarnia chmury w k�t, aby�, kiedy zechcesz popatrze� na kolory Wschodu, mia� przyjemny widok. Zagl�da do Twojego okna. �pisz...? �pisz, nawet kiedy nie k�ad�e� si� jeszcze po bezsennej nocy. Czyta zm�czenie z Twoich oczu, bielmo nieczu�o�ci na wstaj�c� w�a�nie �wie�o��. Lekko zniecierpliwione czochra puchate, �mietankowo-r�owe chmury. Nagle, s�o�ce decyduje si� krzykn��, zaskoczone Niebo mru�y oczy. Nic nie widzi przez moment. �wiat wykorzystuje t� chwilk�, by wsta�, ca�y. Miliony �renic zimno taksuj�cych powietrze - widz� zamkni�te jego powieki - s�dz�, jest OK, kolejny szary dzie� i nikt na nich nie patrzy, nikt ich nie chc�. Nieprawda, zapominaj� o Niebie, ono tylko na chwil� o�lep�o... Zaraz odrzuca b�onk� �lepoty, niestety, wraz z chlorem zimnej wody p�ucz�cej senno��, sp�yn�y ch�ci szukania czego� poza czteroma �cianami zwyk�ego �ycia. Po�udnie, popo�udnie. Ruch, czasem bezruch. Z zimna, z lepko�ci spoconego gor�ca, z wilgoci deszczu, m�czy szelest martwych jesiennych li�ci spokojne p�on�cych na mokrej ziemi. Zawsze aktywno�� skierowana pod nogi, czas jako gumka szara myszka ma zamaza� problemy kt�rych jeszcze nie ma, a ju� s�, a czemu si� mno��? Myli si� powszechnie myszki z kr�likami. Niebo jest za wysoko, nierozumnie tonuje swoje odcienie w przepi�kne pasa�e przej�� - bia�y - centrum �aru, ��ty, dumnie znosz�cy obecno�� kr�la - jasny b��kit - zbyt jeszcze gor�cy by by� powa�nym - niebieski - spryskuj�cy spokojnym dialektem rozmownych lodowc�w - blado r�owy - bawi�cy si� ci�kimi, s�odkimi chmurami - pomara�czowy - z rozmachem obejmuj�cy wierzcho�ki drzew, dachy dom�w, durne kominy - po pocz�tki szarego, ciemnego granatu - on przyszed� na pogrzeb, nuci zadum�. Policz kolory, poznasz mnie. Licz. Ale nie, nikt nie chce. Niebo p�acze wi�c zdarzeniami, krzyczy wiatrem, szarpie w�skimi, zimnymi ob�okami. Patrz� wtedy na nie, m�wi�, deszcz, burza, zachmurzenie, wiatr. Jest gorzej, patrz�, m�wi�, interesuj� si�, lecz nie nim, nie Niebem. Zastyga w spokoju, kiedy �za ma okazje zatrzyma� si� na jego twarzy, zachodzi s�o�ce. Nikt tego nie musi widzie�. P�omyczek szuka pryzmatu, cz�steczka wody o 120 stopniowym koncie mi�dzy atomami tlenu i wodoru rozchyla nogi, jest mokra, kocha si� z nim. Orgazm zabiera �lady �cie�ki �ez, s�o�ce zachodzi. Niebo d�ugo jeszcze sentymentalnie �egna niespodziewanego, codziennego, milcz�cego kochanka o jasnym dotyku, z�otym oddechu. Barwy s� dla niego, nie dla Ciebie, nie dla was, a mimo to wszyscy patrzycie na u�miechy zachod�w, nie s� dla was, nie s� dla Ciebie, s� prywatne. Kiedy jest ciemno, gwiazdy lubi� ku� wspomnieniami. Zawsze zazdrosne, dalekie, przesz�e. Noc. I Czas... Nie lubi� rozmawia� z sob�. Chocia� czasami bardzo pragn�. Czas... Rozumiesz wi�c, co znaczy u�miech dla Nieba? Pan Melbourne podni�s� si� z kl�czek. Bardzo bola�y go kolana. Popatrzy� na sw�j tekst. Jaskrawe �wiat�o lamp otaczaj�cych plac zaciera�o niekt�re jego fragmenty. Lecz pan Melbourne zna� wszystkie s�owa na pami��. By�a w nich cz�stka jego trzech przyjaci�, cz�stka jego, oraz... to, co b�dzie jutro. Pan Melbourne odwr�ci� si� w stron� miasta. Chwilk� poduma�, nie czu� strachu, nic nie czu�, po czym powoli ruszy� przed siebie. Za jego plecami gmach muzeum ton�� w ciszy. Komputer powoli wygasi� �wiat�a lamp przy placyku. Zanim nasta� mrok, mo�na by�o zauwa�y� delikatny b�ysk soczewek kamer. Tekst pana Melbourne bardzo spodoba� si� systemowi stra�niczemu muzeum. Chcia� mu o to powiedzie�, lecz sylwetka pana Melbourne wtopi�a si� ju� w ciemno�� nocy. System t�sknie popatrzy� w rozgwie�d�one niebo... Bo nagle tak bardzo zapragn�� porozmawia� sobie z gwiazdami...