Strona 1 Rose M.J. SZKARŁATNE PIĘTNO Strona 2 Nie w samych gwiazdach Ani w pączkach kwiatów, Ani w rudzika aksamitnych trelach, Ani w perlistym śmiechu smyczków, Lecz w mętach rzeczy, w świata plewach Zawsze, zawsze coś śpiewa. Ralph Waldo Emerson Strona 3 ROZDZIAŁ PIERWSZY Otaczał go ciepły, otulający mrok. Czuł poruszające się nad nim ciało. Gołe nogi obejmujące go żelaznym uściskiem, kołyszące nim, kołyszące jednostajnie, wprawiające go w senny trans. Ramiona, szyja, tułów, zasłaniające całe światło. Gorący oddech na jego szyi. Miękkie włosy na jego twarzy, mokre od jego łez. On i płacz? Pojedynczy szloch, przejmujący i wstydliwy, wy­ darł się w odpowiedzi. Nie. Zabierz mnie z powrotem na próg spełnienia. Pozwól mi się w tobie zatracić. Proszę. Przyjemność była zbyt bolesna. On nie brał w posia­ danie. To jego brano. Doznania były z niego wysysane. Pulsowanie rozkoszy poza jego kontrolą. Nie wiedział, która jest godzina i jak długo spał. Ani czy śpi nadal. Wiedział tylko, że nigdy dotąd nie był tak wykorzystywany, i że nigdy tak nie płakał. W ogóle nigdy nie płakał. Teraz został doprowadzony do łez, bo... Nie wiedział. Dlaczego płakał? 6 Strona 4 Czuł na ustach czyjś smak. Czuł w nozdrzach czyjś zapach. Kwaśny zapach. Zapach potu. Nie słodki. Wszystko cuchnęło stęchłym seksem. Chciał więcej. Proszę, wróć. Nic przez kilka następnych minut. Czy może na­ stępną godzinę? Strzępy snu. Tracenie i odzyskiwanie świadomości. Mozolne przedzieranie się przez paję­ czynę sennych majaków. Czy może w ogóle się nie obudził? Musi być w łóżku. Swoim? Nie miał pojęcia. Kon­ centrując się z całej siły, próbował wyczuć palca­ mi gładkie prześcieradło, ale czuł tylko dotyk skóry. Własnej. Mokrej i lodowatej. Usiłował zsunąć ręce z piersi do boków, ale nie był w stanie. Co się z nim dzieje? Spróbuj sobie coś przypomnieć. Cokolwiek z ostat­ niej nocy. Nic. Luka w pamięci. Musi więc spać. Jedynym wyjściem byłoby się obu­ dzić. Otworzyć oczy. Potem by usiadł, przeciągnął się, poczuł to cholerne prześcieradło, postawił stopy na dywanie i poszedł pod prysznic, by zmyć z siebie opary tej mgły. Gdyby był w swoim domu... To nie było ciało jego żony. Jakaś kochanka z dawnych czasów? Usiłował mimo łez otworzyć oczy. Przedrzeć się jeszcze raz przez resztki mlecznoniebieskiej mgły. Część jego mózgu, mały funkcjonujący fragment od­ powiedzialny za emocje, które doprowadziły go do płaczu, zdawał sobie sprawę, że dzieje się coś roz­ paczliwie złego. Tu nie chodzi o samo rżnięcie. Gorący strumień łez zalewał mu twarz i spływał na boki. Klatka piersiowa bolała go od szlochu. Zachłysnął się głęboko powietrzem w nadziei, że to 7 Strona 5 rozjaśni mu w głowie, i zdał sobie sprawę, że powietrze jest lodowate. Leżał słaby, bezradny, wycieńczony. Dlaczego płakał? Dlatego, że... Dlatego... Ręce pogładziły jego włosy. Objęły głowę. Poczuł, że znów sztywnieje. Łzy i erekcje. Co się z nim dzieje? Palce bawiły się jego lokami. Pod każdym mieszkiem włosowym jego krew śpiewała, rozsyłając dreszcze przyjemności do szyi, wzdłuż kręgosłupa, do jego splo­ tu słonecznego. Proszę, weź mnie z powrotem w siebie... Poruszył się, by sięgnąć do twarzy i otrzeć wilgoć, ale nie zdołał unieść ręki. W nadgarstki wbijała mu się metalowa bransoletka, ciężka i lodowata. Srebrne kajdanki połyskiwały w zaciemnionym po­ koju. Kiedy został zakuty? Spróbował unieść głowę z ramionami i wtedy poczuł jeszcze jedne zniewalające go pęta. Pas na wysokości torsu, który nie pozwalał mu usiąść. Opadł z powrotem głową na cienką poduszkę. Nie na wypchaną poduchę z własnego łóżka, lecz żałosną namiastkę grubości kil­ ku centymetrów. Czy to był dalszy ciąg snu? To nie miało znaczenia, dopóki palce tak cudownie bawiły się jego włosami. Próbował poruszyć nogami, by móc wyrzucić w górę biodra, ale kostki miał równie mocno spętane jak tors. W uszach zadzwonił mu ten sam szczęk metalu o metal. Bezbronny, nagi i drżący, zrezygnował z chęci zro­ zumienia. Rytmiczne ruchy palców stały się torturą. Robił się coraz twardszy. Otworzył usta, chcąc polizać skórę, której zapach drażnił mu nozdrza. 8 Strona 6 Nie mógł poruszyć językiem. Próbował się ode­ zwać, ale usta wypełniała mu sucha masa, która po­ chłaniała dźwięk. Jak to możliwe, by miał tak spuch­ nięty język? Przez kilka sekund ponawiał próby, w końcu poczuł smak szmacianego knebla. Nagle palce znieruchomiały. Zobaczył błysk srebra. Jaskrawy w ciemnym poko­ ju. Usłyszał ten charakterystyczny szelest, z jakim tnie metal ostry jak brzytwa, precyzyjnie i szybko. Jedyną rzeczą, którą mógł wykrzesać z własnego ciała, był dalszy potok łez. Bezsilny, płakał jak kobieta. On, Philip Maur, który nie znał strachu, był prze­ rażony. Śmiertelnie przerażony. Strona 7 ROZDZIAŁ DRUGI Światło w metrze zgasło i zapaliło się z powrotem. Ktoś przede mną głośno jęknął, jakby spodziewając się nieszczęścia. - Bum! Bum! Bum! - krzyknął jakiś mężczyzna w tylnej części wagonu. Wszyscy się odwróciliśmy, ale nie było nic do oglą­ dania. Irracjonalna reakcja jakiegoś człowieka, który zniknął już w tłumie. Po ataku terrorystycznym na miasto w 2001 roku zaczęliśmy wypatrywać pośród siebie obcych, którzy mogli stanowić potencjalne niebezpieczeństwo. A ja, po zabójstwach, z którymi zetknęłam się ostatniego lata, i po doświadczeniu z mordercą, który wyprowa­ dził mnie w pole jak dziecko, przestałam wierzyć w swoją umiejętność rozpoznawania zagrożeń. Kiedyś w swej nieposkromionej pysze myślałam, że potrafię ustalić, kto jest bezpieczny, a kto groźny. Byłam ślepo przekonana, że jako doświadczona psy- choterapeutka zawsze wychwycę symptomy, o ile za­ chowam czujność. Teraz wiem, że to nieprawda. Człowiek autentycznie obłąkany, prawdziwy psy­ chopata, może zwieść równie dobrze mnie, jak każ­ dego innego, stałam się więc jeszcze bardziej czujna 10 Strona 8 i jeszcze mniej pewna, że potrafię chronić tych, któ­ rych kocham. Po nocach nie dają mi spać pytania: Czy będę przy­ gotowana, gdy ktoś mi zagrozi następnym razem? Al­ bo, co gorsza, zagrozi mojej córce Dulcie? Dulcie siedziała przy mnie, nieświadoma tego, co moim zdaniem może nas zaskoczyć. Miała na uszach drogie słuchawki, które dostała w prezencie od swoje­ go ojca, i kiwała głową do melodii ze ścieżki dźwięko­ wej słyszalnej tylko dla niej. Moja śliczna młodziutka córka śpiewała bezgłośnie słowa libretta „Tajemnicze­ go ogrodu", bo za cztery miesiące, piątego stycznia, miała stanąć na jednej ze scen broadwayowskich i zagrać Mary Lennox w nowej wersji tego klasycz­ nego dzieła. Teraz, podczas naszych codziennych po­ dróży metrem do studia na ulicy Lafayette na Dolnym Manhattanie, gdzie odbywały się próby, Dulcie wbija­ ła sobie w pamięć niuanse partytury, pracując niezmor­ dowanie nad swoją rolą. Trzynastoletnia dziewczyna nie powinna pracować, nawet jeśli jej talent rozkwitł wcześnie i aktorstwo ma we krwi. Cena za urzeczywistnienie jej marzeń w tak młodym wieku mogłaby być dla mnie nie do przyjęcia. Dlatego przyglądałam się mojej córce uważniej niż obcym ludziom, obserwowałam ją z większą czujnoś­ cią niż swoich pacjentów. Bacznie. Ciągle kontrolując. Może czasem przesadzałam. Gdyby jednak obciążenie psychiczne związane z jej przygodą aktorską okazało się zbyt wielkie, chciałam być przygotowana do inter­ wencji. Od czerwca, kiedy to została wybrana do głównej roli, Dulcie po prostu kwitła, czując się w nowej sytuacji lepiej niż w swojej prywatnej szkole, gdzie większość bananowych dzieci nie miała bardziej skomplikowanych celów niż dostanie następnej torby 11 Strona 9 od Prądy. Do Szkoły Barletta, mimo jej artystycznego profilu i dużej liczby stypendiów, wciąż chodziło sporo dzieciaków, które miały do dyspozycji złote karty kre­ dytowe oraz limuzyny. Do wagonu wsiadł biznesmen w średnim wieku i usiadł koło mnie, mimo że po drugiej stronie były wolne miejsca. Wyjęłam z torby miętówkę, rozwinę­ łam z papierka i włożyłam do ust. Mam nadwrażliwe powonienie, miejsca publiczne dostarczają mi koszmarnych doznań. Przegryzłam nie- biesko-zielony cukierek i chłodny zapach stłumił in­ tensywną woń, chroniąc mnie przed każdym możli­ wym atakiem. Czułam na sobie spojrzenie tego mężczyzny. Musiał uznać, że ciemnowłosa kobieta w wąskich czarnych spodniach, białej bluzce z długimi rękawa­ mi i czarnej skórzanej marynarce, siedząca obok swojej smukłej trzynastoletniej córki ubranej w dżin­ sy, różowy T-shirt i dżinsową kurtkę, z nadgarstkiem oplecionym fioletowymi i jasnozielonymi koralikami, która słucha muzyki z odtwarzacza CD, nie stanowi zagrożenia. Kiedy minutę później przekręciłam głowę w bok, a on na mnie spojrzał, nie odwróciłam się. Nie robię tego. Nie, to nieprawda. O wiele za często unikam pa­ trzenia na siebie, zwłaszcza od czterech miesięcy, któ­ re upłynęły od mojego rozwodu. Ignoruję to, czego już nie ma w moim życiu, i odpycham od siebie problem, z którego uporaniem się pomagam jako fachowiec innym ludziom: seksualność. Klasyczne zaprzeczenie w wydaniu doktor Morgan Snów. Nie jestem z tego dumna. Po prostu tak sobie radzę. Jeszcze raz zgasły światła i pociąg się zatrzymał. Ja się tym nie przejęłam, ale pomyślałam o Dulcie. Nie 12 Strona 10 musiałam szukać ręki swojej córki. Po prostu sięg­ nęłam po nią, instynktownie wiedząc, gdzie jest, nawet w ciemnościach. - W porządku? - spytałam. - Tak. Chociaż to trochę upiorne. Myślisz, że długo tu będziemy stać? - Mam nadzieję, że niedługo. - Ścisnęłam jej dłoń. Oddała mi uścisk, a potem cofnęła rękę i włączyła z powrotem odtwarzacz. Światło się zapaliło, lecz po­ ciąg dalej tkwił w miejscu. Jakiś stojący w przejściu mężczyzna, w podartej, poplamionej kurtce, odwrócił się i zaczął gapić na nogi mojej córki. Nie zauważyła go, ale ja i tak zmusiłam go do odwrócenia wzroku. Dlaczego miał brudne ubranie? Co mu złamało cha­ rakter? Co odebrało poczucie własnej wartości? Ryzyko zawodowe numer jeden: czytanie mowy ciała obcych ludzi. To jak ocenianie książki po okład­ ce, pokusa stawiania diagnozy na podstawie niepeł­ nych informacji. Kobieta z opuszczonym wzrokiem siedząca naprze­ ciw nas bez przerwy poruszała palcami, co sugerowało skłonności maniakalne. Na jakim tle? Musiałaby spę­ dzić sporo godzin na mojej kanapie, żeby to ustalić, ale stawiałam na ciemność, która oplatała jej umysł niewi­ dzialnym kolczastym drutem. Znów zgasło światło, a my pogrążyliśmy się na powrót w gęstym, czarnym mroku. Znajdziesz się pewnego wieczoru na ciemnej ulicy, a on wyskoczy na ciebie z nożem błyszczącym w świetle latarni. Albo będziesz szła chodnikiem pod pięćdziesię- ciopiętrowym biurowcem i kompletnie zaskoczy cię hałas, a potem deszcz szklanych odłamków, które pokaleczą ci skórę. Jest tyle możliwości przeżycia 13 Strona 11 katastrofy, że czasami nie wiesz, jakim cudem udaje ci się nie zwariować. Udaje ci się, bo masz dziecko. Trzymasz się, bo ciągle masz nadzieję, a ona, jak zgodnie twierdzi większość terapeutów, jest emocją, z którą najtrudniej się rozstajemy. Pociąg ruszył, światła się zapaliły. Po pięciu minu­ tach zatrzymaliśmy się na przedostatniej stacji. - Skarbie. - Dotknęłam ręki Dulcie. Dulcie wcisnęła przycisk „stop" i utkwiła we mnie swoje chabrowe oczy. - Tak? - Następna stacja. - Naprawdę? Zawsze była zdziwiona, że nasze podróże między domem na Upper East Side a miejscem prób w SoHo są takie krótkie. Kiedy słuchała swojej muzyki, komplet­ nie traciła poczucie czasu. Patrząc w ciemność przez brudne okna pociągu, Dulcie z niedowierzaniem szukała jakiegoś punktu orientacyjnego. - Mamo? - Oczy miała wciąż skupione na pustej ścianie tunelu. - Denerwowałaś się, kiedy zgasło światło? - Trochę. Pewnie jak większość ludzi. - Czy ja będę tak samo zdenerwowana, kiedy stanę na scenie i po prostu zapomnę słów? Czy zro­ bi mi się od tego niedobrze? Co może dziać się ze mną pod wpływem nerwów? - Nie wiem. Ale trema nie jest złą rzeczą. Możemy porozmawiać o tym, jak mogłabyś ją przezwyciężać i obracać na własną korzyść. Moim zadaniem nie była ochrona tej rozkwitają­ cej nastolatki przed ciemnością. Powinnam raczej na- 14 Strona 12 uczyć ją znajdować kontakty, tak żeby zawsze mogła włączyć światło. Tyle że ja wolałabym ją chronić, otulać ramionami, tak jak to robiłam, kiedy miała zaledwie kilka miesię­ cy, trzymać ją z dala od otwartych okien, od zimna i od trucizn. I Strona 13 ROZDZIAŁ TRZECI Kiedy wchodziłyśmy do domu, zadzwonił telefon. - Odebrać? - zapytała Dulcie, wybiegając przede mnie. - Nie, przygotuj się do kolacji. Podniosłam słuchawkę, a Dulcie rzuciła na pod­ łogę plecak i natychmiast otworzyła lodówkę. Wyjęła butelkę soku marchwiowo-jabłkowego i wypiła dusz­ kiem prawie połowę. Patrzyłam na delikatną szyję mojej córki, kiedy przełykała płyn. Była już ósma, a ona umierała z głodu. Praca nad sztuką, lekcje w przerwach między próbami, odrabianie pracy do­ mowej - przez cały dzień spalała energię. Nie podo­ bało mi się, że dopiero tak późno może zjeść kolację. - Czy mogę mówić z doktor Morgan Snów? - Tak, słucham. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, to wdać się w ja­ kąś dłuższą rozmowę i odsunąć kolację na jeszcze później. - Przepraszam, że niepokoję panią w domu, doktor Snów. Doktor Butterfield dała mi pani numer. Nazy­ wam się Gail Danzig. Jestem producentką programu „Today". Mam nadzieję, że zgodzi się pani wystąpić u nas w piątek rano. 16 Strona 14 Kiedy w czerwcu moje nazwisko pojawiło się w mediach po tym, jak zaginęła jedna z moich pacjentek, a ja zostałam wciągnięta w polowanie na seryjnego mordercę, odmówiłam udzielania wszel­ kich wywiadów. Doktor Nina Butterfield, moja men- torka, moja najbliższa przyjaciółka i właścicielka Instytutu Butterfielda - kliniki seksuologicznej, w której pracuję - popierała moją decyzję o unikaniu komentarzy dla prasy. Ostatnio jednak zaczęła nacis­ kać, żebym stała się bardziej widoczna w środowisku psychoanalityków, i to wyraźnie był jeden z tych nacisków. Podobnie jak propozycja wygłoszenia na najbliższej konferencji referatu o agresywnych skłon­ nościach seksualnych kobiet. Ninie zależało, żebym się tam pokazała. Mnie zale­ żało na sukcesach zawodowych. Ale rozgłos? O tym nigdy nie marzyłam. - Doktor Butterfield nic mi o tym nie wspominała. - A niech to. Powiedziała, że do pani zadzwoni, sądziła, że to panią zainteresuje. Przede wszystkim chciałam powiedzieć, że podchodzimy z dużym re­ spektem do tego, co pani robi, i w żadnym razie nie chcemy wykorzystywać pani zawodu. Wyjęłam z lodówki i z szafek produkty potrzebne do zrobienia kolacji, i położyłam je na blacie. - Jestem przekonana, że program „Today" cieszy się wielką popularnością i jest mnóstwo terapeutów, którzy skorzystaliby z takiej okazji, ale dla mnie tele­ wizja naprawdę nie jest czymś, co... Dulcie oderwała się od przeglądania poczty i pode­ szła do mnie, stając tak blisko, że czułam na szyi jej oddech. - Chcą, żebyś wystąpiła w telewizji? - wyszeptała z błyskiem zachwytu w oczach. - W „Today"? Przytaknęłam bezgłośnie. 17 Strona 15 - Po co? Potrząsnęłam głową. Nie mogłam słuchać produ- centki i Dulcie jednocześnie. - Przepraszam, pani Danzig, czy może pani chwilecz­ kę zaczekać? Przysłoniłam dłonią słuchawkę. - Dulcie, poczekaj, aż skończę rozmawiać, okej? - Mamo, musisz się zgodzić! Musisz. Wystąpić w „Today"? Jak mogłabyś odmówić? Dulcie nigdy nie błyszczały oczy z powodu czegoś, co miało związek z moją pracą. Przeciwnie. Dla niej zawód terapeuty seksuologa był „obciachowy". Cza­ sem nawet nazywała mnie Doktor Grzech, w tak drwiący sposób, jak tylko to potrafi trzynastolatka. O wiele za często przedstawiała mnie swoim znajo­ mym albo ich rodzicom jako specjalistkę od chorób serca. Tu jednak chodziło o coś, co angażowałoby mnie zawodowo w sposób, jaki imponował Dulcie, a ja wprost łaknę poczucia, że moja córka jest ze mnie dumna. To mój czuły punkt i jestem skłonna nagiąć własne zasady, żeby zobaczyć jej uśmiech. - Jaki jest temat tego programu, pani Danzig? Podczas gdy producentka wyjaśniała, że prowadzą tygodniowy cykl rozmów o braku satysfakcji seksual­ nej kobiet w długotrwałych związkach, nalałam wody do garnka, który postawiłam na płycie kuchennej, żeby się zagotowała. - Zauważyliśmy pewną tendencję. Kobiety wydają się bardziej sfrustrowane seksualnie niż ich partnerzy. Zwłaszcza kobiety pracujące. U wielu z nich zaintere­ sowanie seksem jest tym większe, im więcej pracują, odwrotnie niż u mężczyzn. Wsypałam do wody soli. Podobno posolona woda gotuje się szybciej i makaron jest smaczniejszy. Sły- 18 Strona 16 szałam o tym kiedyś w programie Marthy Stewart, a zapamiętuję wszystko, co może mi pomóc w przy­ rządzaniu smaczniejszego jedzenia. Wiele wskazuje na to, że po prostu brakuje mi genu kucharzenia; potra­ fię zmarnować nawet gotowe danie. - To nie jest jakaś nowa tendencja; rzecz w tym, że seksualność kobiet stała się gorącym tematem dzię­ ki firmom farmaceutycznym, które prowadzą wielką kampanię piarowską, żeby rozreklamować leki stoso­ wane w zaburzeniach seksualnych. - Próbowałam nie sprawić wrażenia, że ją pouczam, miałam jednak wątpliwości, czy mi się udało. - Ciekawa uwaga. Zanotuję to i przekażę naszym redaktorom i dziennikarzom zbierającym materiały. Rozcięłam plastikowe opakowanie gotowych do podgrzania filetów z kurczaka i zaczęłam kroić je na paski. Musiałam użyć niewłaściwego noża - mięso rozpadało się na strzępy. - A więc czy właśnie na ten temat miałabym zabrać głos? - Nie. Chcielibyśmy, żeby wystąpiła pani ostat­ niego dnia cyklu i porozmawiała o tym, kiedy nad­ chodzi moment, w którym należy zrezygnować z prób radzenia sobie z frustracją seksualną samodzielnie i zwrócić się do terapeuty seksuologa. Woda jeszcze się nie zagotowała. - Prosilibyśmy panią o przyjechanie tu wpół do ósmej rano na zrobienie fryzury i makijażu. Pani część programu powinna wejść na antenę między wpół do dziewiątej a dziewiątą. Czy to jest wykonalne? Po­ trzebuje pani samochodu, który by panią przywiózł? Martha Stewart - gospodyni nieistniejącego już popular­ nego amerykańskiego programu na temat prowadzenia domu, gotowania, dekoracji wnętrz, itp. (przyp. tłumacza). 19 Strona 17 Twarz Dulcie rozpromienił uśmiech, kiedy poda­ łam producentce adres. Tymczasem woda na makaron ciągle nawet nie zaczynała wrzeć. Sprawdziłam płytkę pod garnkiem. Zapomniałam ją włączyć. Westchnę­ łam. - Jakiś problem? - spytała pani Danzig. Odłożywszy słuchawkę, walczyłam dalej z kolacją: produktem końcowym miał być makaron z kurczakiem w sosie pesto. Kiedy makaron byl prawie ugotowany, otworzyłam ostatni gotowy składnik: sos. Przełożyłam szmaragdową pastę do drugiego garnka, włączyłam gaz, dodałam kurczaka i szybko zamieszałam. Potem zmniejszyłam temperaturę, zamierzając znaleźć Dulcie i zawołać ją do stołu. Nie było jej na górze w jej pokoju. Ani w jej łazience. Nie grzebała też w kosmetykach w mojej łazience - miejscu, w którym znajdowałam ją aż nazbyt często. Nasze sześciopokojowe mieszkanie znajdujące się na piątym piętrze przedwojennego budynku na rogu Osiemnastej Wschodniej i alei Madisona nie było aż tak wielkie. Skoro nie było jej w żadnej z dwóch sypialni ani łazienek, a także w kuchni, musiała być w pokoju dziennym. Przed laty zlikwidowałam ścianę między klasycz­ nym salonem i jadalnią - których to pomieszczeń tak naprawdę nigdy nie używaliśmy - tworząc wielką, przytulną, otoczoną książkami przestrzeń- z wygod­ nymi kanapami, miejscem do oglądania telewizji i słu­ chania muzyki w jednym kącie oraz namiastką mojej pracowni rzeźbiarskiej w drugim. Dulcie stała po ciemku przy oknie wychodzącym na ulicę. Miała skulone ramiona i czoło przyklejone do szyby. Była zbyt zatroskana, by wyczuć moją obec­ ność. 20 Strona 18 Tak często czuję ból mojej córki. Zarówno ten fizyczny, jak i ból duszy. Potrafię czytać w jej myślach - nie jestem jasnowidzem, ale to jakiś szczególny rodzaj więzi między nami dwiema. Nie mając zatem pojęcia dlaczego, wiedziałam, że jest smutna, bo nagle mnie zrobiło się smutno. Jeśli chodzi o moją córkę, nie jestem dobrą terapeut- ką: jestem po prostu matką. Jedyne, o czym mogłam myśleć, patrząc na jej skuloną postać, to to, jak niebezpieczny jest świat dla trzynastoletniej dziew­ czyny. Zwłaszcza takiej jak moja córka, której rodzice się rozwiedli, której matka całymi dniami pracuje, i która ma poważne aspiracje aktorskie. Byle co po­ trafiło ją wpędzić w melancholię. Tak jak byle co potrafiło ją z melancholii wyrwać. - Skarbie? Odwróciła się. W ciemności nie widziałam wyrazu jej twarzy. - Kolacja gotowa. - Dobrze, zaraz idę. Usłyszałam zmartwienie w jej głosie. Choć bardzo mnie kusiło, by zapytać, co jej jest, powstrzymałam się. Bezpośrednie podejście w stylu „kawa na ławę" zwykle z Dulcie się nie sprawdzało, podobnie jak kiedyś nie sprawdzało się z jej ojcem i w większości przypadków nie sprawdza się z pacjentami. Większość ludzi nie wie, co im jest, dopóki terapeu­ ta wolnymi kroczkami nie nauczy ich rozpoznawania własnych uczuć, wyrażania ich i radzenia sobie z nimi. Dulcie, jako córce psychoterapeutki, przychodziło to łatwiej niż innym nastolatkom, potrafiła nazywać rzeczy po imieniu, ale w poważnej rozmowie ona też wolała kluczyć wokół własnych problemów i czekać, aż same się ujawnią. Wróciłam do kuchni i jeszcze raz zamieszałam sos, 21 Strona 19 aromatyczną mieszankę czosnku i bazylii, potem od- cedziłam makaron. Szybko - zwykle za długo się grzebię i makaron stygnie - przerzuciłam makaron typu penne z durszlaka do szerokiej ceramicznej miski, dodałam sos i kurczaka, wymieszałam całość i roz­ łożyłam na dwa talerze. Ustawiałam wszystko na stole w kuchni - mamy więcej szczęścia niż wielu nowojorczyków, którzy żyją bez kuchni z miejscem do jedzenia - kiedy weszła Dulcie i usiadła. Nalałam jej szklankę mleka, sobie kieliszek wina, i zasiadłam do wspólnej kolacji. Dulcie włożyła do ust pierwszy kęs i lekko zmarszczyła nos. Nawet się nie zdziwiłam. Pewnie przypaliłam pesto albo zapom­ niałam podgrzać, albo za słabo odcedziłam makaron. Zamiast ją zapytać, spróbowałam sama. Rzeczywiście coś było nie tak. Moje danie zdecydo­ wanie smakowało dziwnie. Mięso było kwaśne, prze­ solone i nie pasowało do pesto. Opuściłam głowę. Zwykle szybciej się orientuję, w czym tkwi problem. Jakim cudem udało mi się zepsuć tak proste danie? Czyżby smak czosnku w pesto zdominował wszystko inne? Czy to przez to, że rozmawiałam przez telefon, krojąc jedzenie? Przez to, że myślałam o frustracji seksualnej kobiet w stałych związkach? Przez to, że się zastanawiałam, dlaczego Nina Butterfield ni stąd, ni zowąd zaczęła mnie popychać do zabiegania o wyższą pozycję w środowisku? W przeciwieństwie do mojego ojca, który mieszkał w Palm Springs ze swoją drugą żoną i był zwyczajnie zadowolony, że jestem aktywna i zdrowa, Nina oczekiwała ode mnie wyższych aspiracji. - Mamo... co to jest? - Rozmawiałam przez telefon... Dulcie tłumiła śmiech. Była naprawdę dobrym dziec­ kiem; tak bardzo starała się pohamować. 22 Strona 20 - To jest okropne. Co to jest? - Zamiast kurczaka wyjęłam filety z soli w sosie sojowym. - Sos sojowy i pesto? - Nie była w stanie dłużej się powstrzymać; ryknęła śmiechem, a ja razem z nią. Myślę, że celowo mogłabym źle gotować, żeby częś­ ciej słyszeć taki śmiech mojej córki. Niewiele mogło mnie zmartwić, kiedy ona była szczęśliwa. - Masło orzechowe i dżem? - Pomogę ci. Na wszelki wypadek, żeby nie skoń­ czyło się na maśle orzechowym z musztardą. Zgarnęłyśmy jedzenie do śmieci i zaczęłyśmy od zera. Robiąc kanapki, przyglądałam się Dulcie spod opuszczonych powiek, by zobaczyć, czy posępne cie­ nie nie wróciły na jej twarz. Na razie ich nie dostrzeg­ łam. Nie tego wieczoru. Byłyśmy bezpieczne. Przynaj­ mniej jeszcze chwilę.