Strona 1 Ursula Le Guin Opowieści Orsiniańskie Przełożyła Agnieszka Sylwanowicz Strona 2 fontanny Wiedzieli, że dr Kereth być może spróbuje poprosić w Paryżu o azyl polityczny, po- nieważ dostarczyli mu do tego wystarczających powodów. Toteż w lecącym na zachód samolocie, w hotelu, na ulicy, podczas spotkań, a nawet kiedy czytał referat na posie- dzeniu sekcji cytologicznej, zawsze towarzyszyły mu w pewnej odległości niewyraźne postacie, które można by wziąć za magistrantów lub chorwackich mikrobiologów, lecz które nie miały nazwisk ani twarzy. Ponieważ obecność doktora dodawała nie tylko splendoru delegacji jego kraju, ale i pewnego blasku władzom (Spójrzcie, pozwoliliśmy przyjechać nawet jemu!), chciano, żeby pojechał, lecz nie spuszczano z niego oka. Przy- zwyczaił się do tego. W jego niewielkiej ojczyźnie można było stać się niewidzialnym, jedynie zamierając w bezruchu, wyciszając głos, ciało, umysł. Zawsze był człowiekiem niespokojnym, rzucającym się w oczy. Tak więc kiedy nagle szóstego dnia w trakcie wy- cieczki prowadzonej przez przewodnika stwierdził, że się ulotnił, przez pewien czas był zdezorientowany. Czy tylko idąc ścieżką, można osiągnąć własną nieobecność? Zrobił to w bardzo dziwnym miejscu. W żółtych promieniach popołudniowego słońca żółcił się za nim wielki, opuszczony, straszny dom. Na tarasach uwijały się tysią- ce wielobarwnych karłów, a znajdujący się za nimi bladobłękitny kanał prowadził pro- sto w nierzeczywistą dal września. Trawniki kończyły się kępami wysokich na trzydzie- ści metrów, szlachetnych, poważnych, poprzetykanych złotem kasztanowców. Chodzi- li w cieniu tych drzew, po ścieżkach do konnej jazdy należących do zmarłych królów, ale przewodnik wyprowadził ich z powrotem w słoneczny blask trawników i marmuro- wych płyt. Prosto przed nimi biły z fontann wysoko w powietrze lśniące kolumny wody. Pulsowały i śpiewały w świetle nad marmurowymi misami. Błahe, ładne pokoje pałacu, wielkiego niczym miasto, w którym nikt nie mieszkał, obojętność szlachetnych drzew będących jedynymi odpowiednimi mieszkańcami ogrodu zbyt rozległego dla ludzi, do- minacja jesieni i przeszłości — wszystko to plusk wody ujmował we właściwe propor- cje. Fonograficzne głosy przewodników milkły, fotograficzne oczy oprowadzanych wi- działy. Fontanny strzelały w górę, spadały radośnie w dół i spłukiwały śmierć. 2 Strona 3 Działały czterdzieści minut. Potem zamierały. Tylko wielcy królowie mogli sobie po- zwolić na uruchomienie Wielkich Fontann Wersalu i żyć wiecznie. Republiki muszą za- chowywać własne proporcje. Zatem strzeliste białe pióropusze wody zająknęły się. Pier- si nimf wyschły, usta bogów rzek ziały czernią. Potężny głos wody wzbijającej się w górę, a potem spadającej w dół zmienił się w urywane, kaszlące westchnienia. Wszystko się skończyło i każdy przez chwilę stał w samotności. Adam Kereth odwrócił się i ujrzawszy przed sobą ścieżkę, ruszył nią ku drzewom, oddalając się od marmurowych tarasów. Nikt za nim nie poszedł, i właśnie w tej chwili dr Kereth zbiegł, chociaż wcale nie zdawał sobie z tego sprawy. Popołudniowe słońce przeplatało się ciepłymi plamami z cieniami leżącymi na ścieżce, a przez światło i cień szli, trzymając się za ręce, chłopak i dziewczyna. Daleko za nimi podążał samotnie Adam Kereth, a po policzkach ciekły mu łzy. Po chwili cienie się rozbiegły i kiedy Adam podniósł wzrok, nie zobaczył ani ścież- ki, ani kochanków, a jedynie ogrom delikatnego światła, a pod nim mnóstwo kulistych drzewek w drewnianych donicach. Doszedł na taras przed oranżerią. Na południe od tego wyniosłego punktu zobaczył tylko las, Francję niczym rozległy las w jesiennym zmierzchu. Nie grały już rogi, wypłaszające z kryjówki wilki czy dziki na królewskie po- lowanie — nie ostała się już żadna duża zwierzyna łowna. Jedynymi tropami w tym le- sie były ślady stóp młodych kochanków, którzy przyjechali autobusem z Paryża, prze- spacerowali się wśród drzew i zniknęli. Nie mając żadnego szczególnego celu i nadal nie zdając sobie sprawy z tego, że zbiegł, Kereth powoli zawrócił szerokimi V ścieżkami w kierunku pałacu, który w za- padającym zmierzchu nie był już żółty, lecz bezbarwny, niczym skalne urwisko nad pla- żą, kiedy opuszczają ją ostatni plażowicze. Zza niego docierał stłumiony hałas przypo- minający huk rozbijających się fal — to silniki autobusów turystycznych, wyruszają- cych w drogę powrotną do Paryża. Kereth zatrzymał się. Między milczącymi fontanna- mi przemykały po tarasach nieliczne małe postacie. Z daleka dobiegł kobiecy głos wo- łający dziecko, żałosny niczym wołanie mewy. Mając już sprecyzowany cel, Kereth odwrócił się i nie patrząc za siebie, czujny i wy- prostowany jak ktoś, kto właśnie coś ukradł — ananasa, portmonetkę, bochenek chle- ba — z lady i ukrył to pod płaszczem, ruszył wielkimi krokami z powrotem w półmrok między drzewa. — To jest moje — powiedział głośno do wysokich kasztanowców i dębów, niczym złodziej wśród policjantów. — To jest moje! — Francuskie dęby i kasztanowce zasadzo- ne dla arystokracji nie odpowiedziały na to gwałtowne, republikańskie twierdzenie wy- powiedziane w obcym języku. Niemniej jednak zamknęła się wokół niego ich ciemność, milcząca, spiskowa ciemność wszystkich lasów, w których ukrywali się uciekinierzy. Nie spacerował po zagajniku długo, jakąś niecałą godzinę — bramy zamykano na 3 Strona 4 noc, a on nie chciał zostać uwięziony w Wersalu. Nie po to tu jest. Więc nim zapadła noc, podszedł bliżej tarasów, nadal wyprostowany i spokojny jak jakiś król czy klepto- man, i obszedł ogromne, blade nadmorskie urwisko o licznych oknach, a potem prze- szedł się po wybrukowanej plaży. Prychał tam jeszcze jeden autobus, niebieski, a nie szary, którego się bał. Jego au- tobus już odjechał. Odjechał, pogrążył się w morzu wraz z przewodnikiem, jego kole- gami, rodakami, mikrobiologami, szpiegami. Odjechał, oddając mu Wersal w posiada- nie. Siedzący nad nim na ogromnym koniu, zniekształcony z tak bliskiej odległości Lu- dwik XIV dowodził istnienia absolutnych przywilejów. Kereth podniósł wzrok na twarz z brązu, na duży, brązowy, burboński nos, tak jak dziecko patrzy na swego starszego bra- ta z miłością i szyderstwem. Wyszedł za bramę. W kafejce po drugiej stronie drogi pro- wadzącej do Paryża jego siostra podała mu wermut na zakurzonym, zielonym stoliku pod sykomorami. Z południa, od lasów wiał wiatr niosący noc i jesień, i podobnie do wermutu jego woń była gorzkawa od zapachu suchych liści. Jako wolny człowiek poszedł na podmiejską stację wybraną przez siebie drogą, o wy- branej przez siebie porze, sam kupił sobie bilet i sam wrócił do Paryża. Nikt, nawet on sam, nie wie, na jakiej stacji wysiadł z metra ani gdzie wałęsał się po mieście, bę- dąc zbiegiem. O jedenastej w nocy stał przy balustradzie Mostu Solferino: niski czter- dziestosiedmiolatek w tandetnym garniturze, wolny człowiek. Patrzył, jak na czarnej powierzchni spokojnie płynącej rzeki drżą światła mostów. W górze i w dole jej bie- gu na obu brzegach mieściły się azyle: siedziba rządu Francji, ambasady amerykańska i angielska. Idąc na most, przechodził obok nich wszystkich. Może było już zbyt póź- no w nocy, żeby do nich wejść. Stojąc pośrodku mostu, między lewym i prawym brze- giem, pomyślał: Nie ma już żadnych kryjówek. Nie ma tronów, nie ma wilków ani dzi- ków — wymierają nawet afrykańskie lwy. Jedynym bezpiecznym miejscem jest zoo. Nigdy jednak nie zależało mu szczególnie na bezpieczeństwie, a teraz pomyślał, że nie zależy mu też na ukrywaniu się, bo znalazł coś lepszego: swoją rodzinę, swoje dzie- dzictwo. Tutaj wreszcie spacerował po ogrodzie nadnaturalnej wielkości, ścieżkami, po których chodzili przed nim jego koronowani starsi bracia. Po czymś takim nie może przecież schronić się w zoo. Przeszedł przez most, wrócił do hotelu, idąc pod ciemnymi łukami Luwru. Wiedział teraz, że jest jednocześnie i królem, i złodziejem, a więc wszę- dzie znajduje się u siebie i do ojczyzny kieruje go zaledwie wierność. Bo cóż innego po- winno w dzisiejszych czasach kierować człowiekiem? Królewskim krokiem przeszedł obok agenta tajnej policji siedzącego w hotelowym westybulu, ukrywając pod marynar- ką ukradzione, niewyczerpalne fontanny. Strona 5 kurhan Ośnieżoną drogą zeszła z gór noc. Ciemność pochłonęła wioskę, kamienną wieżę twierdzy Vermare, kurhan przy drodze. Zaległa kąty pomieszczeń twierdzy, rozsiadła się pod wielkim stołem i na każdej kro- kwi, czekała za plecami każdego z mężczyzn siedzących przy kominku. Gość zajmował najlepsze miejsce, narożne siedzenie wystające z jednej strony ko- minka czterometrowej szerokości. Gospodarz, Freyga, pan twierdzy, hrabia Montayny, siedział wraz z pozostałymi na obmurzu paleniska, chociaż bliżej ognia niż niektórzy z nich. Skrzyżował nogi, duże dłonie oparł na kolanach i spokojnie patrzył w ogień. Rozmyślał o najgorszej chwi- li swego dwudziestotrzyletniego życia — o wyprawie myśliwskiej nad górskie jezioro Malafrena trzy jesienie temu. Prześladował go widok cienkiej barbarzyńskiej strzały, sterczącej z gardła ojca, wspo- minał, jak wyciskał kolanami zimne błoto, klęcząc obok niego w trzcinach, w kręgu mrocznych gór. Włosy ojca lekko falowały w wodzie jeziora. On sam miał w ustach dziwny posmak, posmak śmierci, jakby polizał spiż. Teraz też czuł smak spiżu. Nasłu- chiwał głosów kobiet w pomieszczeniu nad głową. Gość, wędrowny kapłan, opowiadał o swych podróżach. Pochodził z Solariy leżące- go na południowych nizinach. Mówił, że nawet kupcy mieszkają tam w domach z ka- mienia. Baronowie mają pałace i srebrne talerze i jedzą pieczoną wołowinę. Wasale i służący hrabiego Freygi chłonęli jego słowa z otwartymi ustami. Freyga, który słuchał dla zabicia czasu, zmarszczył czoło. Gość zdążył już ponarzekać na stajnie i na zimno, na baraninę podawaną na śniadanie, obiad i kolację, na zaniedbany stan kaplicy w Ver- mare, na sposób, w jaki odprawiano w niej mszę. — Arianizm! — mruknął, wciągając powietrze i żegnając się. Staremu ojcu Egiusowi powiedział, że wszystkie dusze w Vermare są potępione, bo wierni otrzymali heretycki chrzest. — Arianizm, arianizm! — krzyczał. Trzęsący się ze strachu ojciec Egius myślał, że arianizm to diabeł, i usiłował wyjaśnić, 5 Strona 6 że nikt w jego parafii nigdy nie był nawiedzony z wyjątkiem jednego z baranów hrabie- go, który miał jedno oko żółte, a drugie niebieskie, i który ducnął brzemienną dziew- czynę tak, że poroniła, ale pokropili go święconą wodą, po czym nie sprawiał już więcej kłopotów, właściwie jest dobrym reproduktorem, a dziewczyna, która poczęła dziecko poza stanem małżeńskim, poślubiła zacnego chłopca z Bary i powiła mu pięciu małych chrześcijan, co roku jednego. — Herezja, cudzołóstwo, ignorancja! — grzmiał obcy kapłan. Teraz, zanim zjadł ba- rana zarżniętego, przyrządzonego i podanego rękoma heretyków, modlił się przez dwa- dzieścia minut. Czego on chce? — pomyślał Freyga. Czyżby w zimie spodziewał się wygód? Czyżby z tym swoim “arianizmem” uważał, że są poganami? Na pewno nigdy nie widział poga- nina — tych małych, smagłych, strasznych ludzi z Malafreny i dalej położonych wzgórz. Na pewno nigdy nie wypuszczano ku niemu pogańskich strzał. To nauczyłoby go róż- nicy między poganami i chrześcijanami, pomyślał Freyga. Kiedy wydawało się, że gość na razie zakończył przechwałki, Freyga odezwał się do chłopca, który leżał przy nim, opierając podbródek na dłoni: — Zaśpiewaj nam coś, Gilbercie. Chłopiec uśmiechnął się, usiadł i od razu zaczął śpiewać wysokim, delikatnym gło- sem: Król Aleksander wyruszył na bój, Złotą zbroje przywdział Aleksander, Złote miał nagolenniki i wielki hełm, Pancerz cały miał z kutego złota. Odziany w złoto nadciągał król, Chrystusa przyzwał, przeżegnał się Wśród wzgórz o zmierzchu. Naprzód armia króla Aleksandra Ruszyła na koniach, wielkie zastępy W dół ku równinom Persji, By nieść śmierć i kieskę, za królem szli Wśród wzgórz o zmierzchu. Długa recytacja ciągnęła się monotonnie. Gilbert rozpoczął w środku historii i skoń- czył ją także w środku, na długo przed śmiercią Aleksandra “wśród wzgórz o zmierz- chu”. Nie miało to żadnego znaczenia, bo wszyscy znali tę pieśń od początku do końca. — Dlaczego każesz chłopcu śpiewać o pogańskich królach? — zapytał gość. Freyga uniósł głowę. 6 Strona 7 — Aleksander był wielkim chrześcijańskim królem. — Był Grekiem, poganinem i bałwochwalcą. — Bez wątpienia znasz trochę inną pieśń, niż my — rzekł uprzejmie Freyga. — Tak jak myją śpiewamy, są w niej słowa: “Chrystusa przyzwał, przeżegnał się”. Na twarzach niektórych z jego ludzi widać było uśmiechy. — Może twój służący zechce nam zaśpiewać lepszą pieśń — dodał Freyga, jego uprzejmość bowiem była szczera. Sługa kapłana bez specjalnej zachęty zaczął śpiewać nosowym głosem kań tyczkę o świętym, który przez dwadzieścia lat mieszkał nie rozpoznany w domu swego ojca, gdzie dostawał do jedzenia odpadki. Freyga i wszyscy jego domownicy słuchali zafa- scynowani. Rzadko trafiały do nich nowe pieśni. Śpiewak jednak urwał, słysząc dziwne, przenikliwe wycie dobiegające z zewnątrz komnaty. Freyga zerwał się na równe nogi, wpatrując w ciemność. Spostrzegł jednak, że jego ludzie nie poruszyli się, że siedzą w milczeniu, spoglądając na niego. Z pomieszczenia na górze ponownie dobiegł niewy- raźny skowyt. Młody hrabia usiadł. — Dokończ swą pieśń — rzekł. Sługa kapłana odklepał resztę utworu byle jak. Kiedy skończył, zapanowała cisza. — Zrywa się wiatr — odezwał się ktoś cicho. — Ciężką zimę mamy. — Kiedy wczoraj szedłem przez przełęcz z Malafreny, śnieg miałem po uda. — To ich sprawka. — Czyja? Ludzi gór? — Pamiętasz tę wypatroszoną owcę, którą znaleźliśmy zeszłej jesieni? Kass powie- dział wtedy, że to zły znak. Chciał powiedzieć, że zabijają dla Odnego. — A cóż innego mogłoby to znaczyć? — O czym mówicie? — zapytał stanowczym głosem obcy kapłan. — O ludziach gór, księże. O poganach. — Co to jest Odne? Milczenie. — Co to znaczy, że zabijają dla Odnego? — No, panie, może lepiej o tym nie mówić. — Dlaczego? — No, panie, jak powiedziałeś o pieśniach, w dzisiejszy wieczór lepsze są rzeczy świę- te. — Kowal Kass mówił z godnością, zerkając tylko w górę, gdzie znajdowało się jesz- cze jedno pomieszczenie, lecz ktoś inny, młodzieniec z owrzodzonymi oczyma, mruk- nął: — Kurhan ma uszy, Kurhan słyszy... — Kurhan? Mówisz o tym pagórku przy drodze? 7 Strona 8 Milczenie. Freyga zwrócił się do kapłana. — Zabijają dla Odnego — rzekł swym cichym głosem — na kamieniach obok kur- hanów w górach. Nikt nie wie, co w nich jest. — Biedni poganie, bezbożni ludzie — mruknął ze smutkiem stary ojciec Egius. — Kamień na ołtarz w naszej kaplicy pochodzi z Kurhanu — powiedział młody Gil- bert. — Co? — Zamilknij — odezwał się kowal. — On chce powiedzieć, panie, że wzięliśmy ka- mień leżący na wierzchu sterty przy Kurhanie, duży marmurowy kamień, ojciec Egius go pobłogosławił, i nie ma w tym nic złego. — To piękny kamień na ołtarz — zgodził się ojciec Egius, kiwając z uśmiechem gło- wą, lecz przy końcu jego słów znad powały dobiegł znów skowyt. Stary ksiądz pochylił głowę i zaczął mruczeć modlitwy. — Ty też się módl — powiedział Freyga, patrząc na obcego, który skłonił głowę i za- czął coś mamrotać, od czasu do czasu rzucając z ukosa spojrzenie na Freygę. W twierdzy było ciepło tylko przy palenisku, i świt zastał przy nim większość z sie- dzących tam poprzedniego wieczora: ojca Egiusa zwiniętego niczym sędziwa koszat- ka w sitowiu, obcego zgarbionego w swym kącie przy kominie z rękoma splecionymi na brzuchu, Freygę rozciągniętego na wznak niczym wojownik poległy w walce. Wokół niego chrapali i rzucali się we śnie jego ludzie. Freyga obudził się pierwszy. Przestąpił nad śpiącymi i wspiął się po kamiennych schodach na piętro. Akuszerka Ranni wyszła mu naprzeciw do holu, gdzie na stercie ba- ranich skór spało razem kilka przytulonych do siebie dziewcząt i psów. Jeszcze nie, hrabio. — Ale to już dwie noce... — Ach, ona dopiero zaczęła — odparła akuszerka z pogardą. — Musi odpoczywać, czyż nie? Freyga odwrócił się i zszedł ciężkim krokiem po kręconych schodach. Pogarda ko- biety przygnębiła go. Wszystkie te kobiety cały wczorajszy dzień — ich twarze były su- rowe, zatroskane — nie zwracały na niego żadnej uwagi. Został wykluczony z ich krę- gu, pozbawiony wszelkiego znaczenia. Nie mógł nic zrobić. Usiadł przy dębowym sto- le i ukrył twarz w dłoniach, usiłując pomyśleć o Galii, swojej żonie. Miała siedemnaście lat, byli małżeństwem od dziesięciu miesięcy. Pomyślał ojej krągłym, białym brzuchu. Próbował myśleć ojej twarzy, lecz na języku miał tylko smak spiżu. — Przynieście mi coś do jedzenia! — zawołał, uderzając pięścią w stół. Twierdza Ver- mare wyrwała się jak oparzona z szarego paraliżu świtu. Wszędzie zaczęli biegać chłop- cy, rozszczekały się psy, w kuchni zaszumiały miechy, przy ogniu przeciągali się, spluwa- 8 Strona 9 jąc, mężczyźni. Freyga siedział z twarzą ukrytą w dłoniach. Zeszły kobiety, po jednej, po dwie, aby odpocząć przy wielkim kominku i coś prze- gryźć. Twarze miały surowe. Rozmawiały tylko między sobą. Przestał padać śnieg, lecz wiatr od gór usypywał zaspy pod ścianami twierdzy i obór. Był tak zimny, że niczym nóż ucinał oddech w gardle. — Dlaczego nie zaniesiono Słowa Bożego tym waszym ludziom gór, którzy składa- ją ofiary z owiec? — zapytał brzuchaty ksiądz ojca Egiusa i Stefana, mężczyznę z wrzo- dami wokół oczu. Zawahali się, nie bardzo wiedząc, co znaczy słowo “ofiara”. — Oni zabijają nie tylko owce — powiedział ostrożnie ojciec Egius. Stefan uśmiechnął się i powiedział, potrząsając głową: — Nie, nie, nie. — Co to znaczy? — Głos obcego brzmiał ostro i ojciec Egius odpowiedział z lekkim przestrachem w głosie: — Zabijają też... zabijają też kozy. — Owce czy kozy, co to mnie obchodzi? Skąd oni pochodzą, ci poganie? Pozwala im się mieszkać na chrześcijańskiej ziemi? — Zawsze tu mieszkali — odrzekł stary ksiądz ze zdumieniem. — I nigdy nie próbowałeś zaprowadzić wśród nich świętego Kościoła? — Ja? Dobry żart, taki pomysł, żeby drobny, stary ksiądz poszedł w góry — śmiech nie cichł przez dobrych kilka chwil. Ojciec Egius nie był próżny, lecz trochę go to ubodło, bo wreszcie powiedział dość sztywno: — Oni mają swoich bogów, panie. — Swoje bałwany, swoje diabły, to, co nazywacie, jak mu tam, Odnem! — Zamilknij, księże — odezwał się nagle Freyga. — Czy musisz wymawiać to imię? Nie znasz żadnych modlitw? Odtąd obcy zachowywał się mniej wyniośle. Kiedy hrabia przemówił do niego ostrzej, rozprysł się czar gościnności, a zwracające się ku księdzu twarze stały się zacię- te. Tego wieczora znów został posadzony w rogu przy ogniu, lecz siedział tam skulony, nie wyciągając kolan do ciepła. Tego wieczora nie śpiewano przy kominku. Mężczyźni rozmawiali cichymi głosami, uciszeni milczeniem Freygi. Za ich plecami czekała ciemność. Oprócz wycia wiatru na dworze i wycia kobiety nad ich głowami nie było słychać żadnego dźwięku. Kobieta zachowywała się spokojnie cały dzień, lecz teraz jej ochrypły, zduszony krzyk rozlegał się raz po raz. Freydze wydawało się niemożliwe, że jeszcze może krzy- czeć. Była szczupła ł niska, była dziewczynką, nie mogła nosić w sobie tyle bólu. — Na co one się tam przydają! — wybuchnął. Jego ludzie spojrzeli na niego bez sło- 9 Strona 10 wa. — Ojcze Egiusie! W tym domu jest zło. — Mogę się tylko modlić, synu — rzekł przestraszony starzec. — A zatem módl się! Przy ołtarzu! — Wypchnął ojca Egiusa w czarny ziąb i poszedł za nim do kaplicy przez podwórzec, gdzie suchy śnieg wirował niewidocznie na wietrze. Po pewnym czasie wrócił sam. Stary kapłan obiecał spędzić noc na kolanach przy ogniu w swej małej celi za kaplicą. Przy wielkim kominku nie spał tylko obcy ksiądz. Freyga usiadł na jednym z kamieni obmurówki i przez dłuższy czas nic nie mówił. Obcy podniósł wzrok i skrzywił się, napotkawszy utkwione w sobie spojrzenie błę- kitnych oczu hrabiego. — Dlaczego nie śpisz? — Nie jestem śpiący, hrabio. — Lepiej by było, gdybyś zasnął. Obcy zamrugał nerwowo oczyma, po czym je zamknął i udawał, że śpi. Od czasu do czasu zerkał spod na wpół przymkniętych powiek na Freygę i nie poruszając ustami, usiłował zmówić modlitwę do swego patrona. Na Freydze sprawiał wrażenie tłustego, czarnego pająka. Komnatę spowijały rozchodzące się z jego ciała promienie ciemności. Wiatr ucichł, zostawiając po sobie ciszę, w której Freyga słyszał słabe jęki żony. Ogień dogasi. Sieć mroku coraz ciaśniej spowijała człekopająka siedzącego w rogu kominka. Pod jego brwiami coś zabłysło. Dolna część twarzy lekko się poruszyła. Rzucał coraz silniejsze czary. Wiatr ucichł. Nie było słychać żadnego dźwięku. Freyga wstał. Ksiądz spojrzał na rozłożystą, złocistą postać majaczącą w mroku i kie- dy Freyga powiedział: — Chodź ze mną — był zbyt przestraszony, by się poruszyć. Freyga chwycił go za ramię i postawił na nogi. — Czego chcesz, hrabio? — wyszeptał ksiądz, usiłując się wyswobodzić. — Chodź ze mną — powtórzył Freyga i poprowadził go przez mrok po kamiennej posadzce do drzwi. Freyga miał na sobie tunikę z baranich skór, a kapłan tylko wełnianą szatę. — Hrabio — wykrztusił, biegnąc obok Freygi przez podwórzec — jest zimno, moż- na zamarznąć na śmierć, mogą być wilki... Freyga odsunął grube niczym ludzkie ramię rygle zewnętrznej bramy twierdzy i otworzył jedno jej skrzydło. — Idź — nakazał gestem miecza. Ksiądz zatrzymał się. — Nie. Freyga wyciągnął miecz z pochwy. Klinga była krótka i gruba. Wbiwszy jego czubek w zad okryty wełnianą szatą, popędził księdza przed sobą wiejską uliczką, a potem dro- 10 Strona 11 gą prowadzącą w góry. Szli powoli, bo śnieg był głęboki i za każdym krokiem przebijali stopami cienką warstewkę leżącego na nim lodu. Powietrze wydawało się nieruchome, jakby zamarzło. Freyga spojrzał w niebo. Wy- soko, między cienkimi chmurami stała postać przepasana trzema jasnymi gwiazdami. Niektórzy nazywali ją Wojownikiem, inni Milczącym Odnem. Kapłan nieprzerwanie mamrotał modlitwę za modlitwą, wciągając ze świstem po- wietrze. Raz potknął się i upadł twarzą w śnieg. Freyga postawił go na nogi. Ksiądz spoj- rzał na twarz młodzieńca w blasku gwiazd, lecz nic nie powiedział. Szedł chwiejnie da- lej, modląc się cicho bez chwili przerwy. Za nimi czerniła się wieża i domy Vermare, a wokół nich rozciągały się w bladym świetle gwiazd puste wzgórza i śnieżne równiny. Przy drodze znajdował się niższy od człowieka pagórek w kształcie grobu. Obok niego stał niski, szeroki słup czy też ołtarz wzniesiony z nie obrobionych kamieni. Wiatr oczyścił go ze śniegu. Freyga ujął księdza pod ramię, zmuszając go do zejścia z drogi. Podeszli do ołtarza obok Kurhanu. — Hrabio, hrabio... — kapłan zająknął się, kiedy Freyga chwycił go za głowę i prze- mocą odchylił ją do tyłu. W świetle gwiazd oczy księdza były białe. Otworzył usta do krzyku, lecz Freyga rozciął mu gardło i wydobył się z nich tylko bulgoczący charkot. Hrabia przechylił ciało nad ołtarzem. Ciął i rozrywał grubą szatę, by obnażyć brzuch. Rozciął go, a krew i wnętrzności wylały się na kamienie ołtarza, zadymiły na suchym śniegu. Wypatroszone ciało zsunęło się po kamieniach niczym pusty płaszcz. Ręce tru- pa zwisły bezwładnie. Pozostały przy życiu człowiek osunął się na warstewkę śniegu obok zamiecionego przez wiatr Kurhanu, nie wypuszczając miecza z dłoni. Ziemia kołysała się i pęczniała, a obok niego przemknęły w ciemności rozkrzyczane głosy. Kiedy uniósł głowę i rozejrzał się dookoła, wszystko było inne. Bezgwiezdne niebo wznosiło się nad nim wysokim, bladym sklepieniem, a na wyraźnie widocznych wzgó- rzach i dalekich górach nie kładł się żaden cień. Bezkształtny trup leżący na ołtarzu był czarny, śnieg u podnóża Kurhanu był czarny, czarne były ręce Freygi i klinga jego mie- cza. Spróbował oczyścić dłonie śniegiem i ocknął się od ukąszenia zimna. Wstał i po- tykając się, wrócił na odrętwiałych nogach do Vermare. Miał zawroty głowy. Po drodze czuł powiewy delikatnego, wilgotnego wiatru z zachodu, który wstawał wraz z budzą- cym się dniem. Nadchodziła odwilż. Ranni stała przy wielkim palenisku, a młody Gilbert układał drwa. Akuszerka miała spuchniętą, poszarzałą twarz. Odezwała się drwiąco do Freygi: — Nareszcie, hrabio, najwyższy czas wrócić! Stał, ciężko oddychając, z obwisłą twarzą, i nic nie mówił. — Chodź więc — rzekła akuszerka. Poszedł za nią po kręconych schodach. Słoma 11 Strona 12 zaścielająca posadzkę została zmieciona do kominka. Galia leżała w szerokim małżeń- skim łożu, przypominającym skrzynię. Zamknięte oczy miała głęboko zapadnięte. De- likatnie chrapała. — Ćśśś! — powiedziała akuszerka, kiedy Freyga chciał do niej podejść. — Cicho! Spójrz tutaj. W ramionach trzymała ciasno zawinięty tobołek. Po chwili, kiedy nadal nic nie mówił, wyszeptała ostro: — Chłopiec. Ładny, duży. Freyga wyciągnął rękę do tobołka. Paznokcie miał oblepione czymś brunatnym. Akuszerka przytuliła tobołek mocniej do siebie. Jesteś zimny — rzekła ostrym, pogardliwym szeptem. — Spójrz. — Odchyliła mate- riał, odsłaniając na chwilę maleńką, czerwoną ludzką twarzyczkę, po czym znów ją za- kryła. Freyga podszedł do łóżka i ukląkł, dotykając czołem kamiennej posadzki. Mruknął: — Chwała Ci i dzięki, Chryste... Biskup z Solariy nigdy się nie dowiedział, co się stało z jego wysłannikiem do pół- nocno-zachodnich terenów prowincji. Zapewne, będąc gorliwym człowiekiem, zbyt da- leko zapuścił się w góry, gdzie nadal jeszcze mieszkali poganie, i poniósł tam męczeń- ską śmierć. Imię hrabiego Freygi długo przetrwało w historii prowincji. Za jego życia na zbo- czu góry nad jeziorem Malafrena powstał klasztor benedyktynów. Przez kilka ciężkich pierwszych zim żywiły ich stada hrabiego i bronił jego miecz. W ich kronikach pisa- nych kiepską łaciną czarnym atramentem na trwałym welinie on i jego syn są wymie- niani z wdzięcznością jako oddani obrońcy Kościoła Bożego. Strona 13 las ile Z całą pewnością — rzekł młody lekarz — istnieją niewybaczalne zbrodnie! Morder- stwo nie może pozostać nie ukarane! — Starszy wspólnik potrząsnął głową. — Być może istnieją ludzie, którym nie można wybaczyć, ale zbrodnie... to zależy... — Od czego? Odebrać człowiekowi życie to ostateczność. Nie mówimy oczywiście o samoobronie. Świętość ludzkiego życia... — Nie podlega osądowi prawa — rzekł sucho starszy mężczyzna. — W mojej rodzi- nie popełniono morderstwo. Dwa morderstwa. — I wpatrując się w ogień, opowiedział swoją historię. Pierwszą praktykę odbywałem na północy, w Valone. Pojechałem tam z siostrą w ro- ku 1902. Już wtedy było to nieciekawe miejsce. Stare posiadłości zostały sprzedane na plantacje buraków, a dymy licznych kopalni węgla zasnuwały mrokiem wzgórza na po- łudniu i zachodzie. Była to rozległa, monotonna równina, a wrażenie, że jest się w gó- rach, odnosiło się jedynie na jej wschodnim krańcu, w Valone Alte. Pierwszego dnia, kiedy tam pojechałem, zauważyłem zagajnik, bo wszystkie inne drzewa w dolinie zo- stały wycięte. Rosły tam brzozy, nabierające złocistej barwy, za nimi stał dom, a jeszcze dalej było widać grupę olbrzymich dębów, pokrywających się patyną czerwieni i brązu. Był piękny październik. Kiedy w soboty wybieraliśmy się z siostrą na przejażdżki, jeź- dziliśmy właśnie tam. Mówiła swoim sennym głosem, że wygląda to jak zamek z baj- ki, srebrny zamek w złotym lesie. Miałem w Valone Alte kilkoro pacjentów i zawsze jeździłem do nich tą drogą. W zimie, kiedy opadły liście, zawsze było widać ów stary dom; wiosną rozlegały się głosy kukułek, a latem dzikich gołębi. Nie wiem, czy ktoś tam mieszkał. Nikogo o to nie pytałem. Minął rok; nie miałem tyle zajęcia, na ile liczyłem, ale Poma, moja siostra Pomona, umiała wiązać koniec z końcem, chociaż wyglądała na tak senną i spokojną. Jakoś nam się wiodło. 13 Strona 14 Pewnego wieczoru wróciłem do domu i zastałem wezwanie do Ile przy drodze do Valone Alte. Zapytałem Minnę, naszą gosposię, gdzie to jest. — W Lesie Ile — odparła, jakby las był wielkości Syberii. — Za starym młynem. — To w srebrnym zamku — powiedziała Pomona z uśmiechem. Pojechałem tam od razu. Byłem ciekaw. Wie pan, jak to jest, kiedy człowiek wyobraża sobie jakieś miejsce, a potem zostaje tam nagle zaproszony. Dom otaczały stare drzewa, a w jego oknach odbijało się resztkami czerwieni zachodzące słońce. Kiedy przywiązy- wałem konia, wyszedł mi na spotkanie mężczyzna. Nie pochodził z bajki. Miał około czterdziestu lat i ostrą, wąską twarz. Takie suro- we fizjonomie często widuje się na północy. Zaprowadził mnie od razu do środka. Dom był ciemny; mój przewodnik niósł w ręku lampę naową. Pokoje, których wnętrza uda- ło mi się dostrzec, sprawiały wrażenie opuszczonych i pustych. Żadnych dywanów, ni- czego. W pokoju na piętrze, do którego weszliśmy, też nie było dywanu; łóżko, stół, kil- ka krzeseł; na kominku płonął jednak potężny ogień. Kiedy potrzeba drewna na opał, dobrze jest mieć las. Pacjentem był właściciel lasu, Ileskar. Zapalenie płuc. Walczył o życie. Byłem tam z przerwami siedemdziesiąt godzin, a on przez ten czas nie zaczerpnął ani jednego oddechu, który nie byłby aktem czystej siły woli. Trzeciej nocy w Mesoval rodziła kobieta, ale zostawiłem ją pod opieką akuszerki. Byłem mło- dy i powiedziałem sobie, że dzieci przychodzą na świat codziennie, ale nie codziennie opuszcza go dzielny człowiek. Walczył, a ja usiłowałem mu pomóc. O świcie gorączka gwałtownie spadła, tak jak teraz po zażyciu tych nowych leków, ale to nie było żadne le- karstwo: pacjent wygrał walkę. Pojechałem do domu w uniesieniu. Było biało i wietrz- nie; wschodziło słońce. Podczas jego rekonwalescencji codziennie do niego zaglądałem. Przyciągał mnie on sam i jego dom. Ostatnia noc była jedną z tych, które się przeżywa wyłącznie w młodo- ści — to takie całe noce, od zachodu do wschodu słońca, kiedy czuje się obecność życia i śmierci, a za oknami jest las, zima i mrok. Używam słowa “las” tak, jak robiła to Minna, mając na myśli ów zagajnik liczący kil- kaset drzew. Niegdyś pokrywał on całe Valone Alte, podobnie jak posiadłość Ileskara. W ciągu półtora wieku i las, i posiadłość zmniejszyły się do zagajnika, domu i udziału w plantacjach Kravaya, co wystarczało na utrzymanie jednego Ileskara. Oraz Martina, człowieka o ostrej twarzy, niby jego służącego, chociaż razem pracowali i jedli przy jed- nym stole. Martin był dziwnym człowiekiem, zazdrosnym i oddanym Ileskarowi. Od- czuwałem to jego oddanie jako rzeczywistą siłę, nie seksualną, ale władczą i obronną. Nie dziwiła mnie zbytnio. W Galvenie Ileskarze było coś, co czyniło ją rzeczą naturalną. Naturalne było podziwiać go i ochraniać. Najwięcej dowiedziałem się on Minny; jej matka pracowała u jego matki. Ojciec 14 Strona 15 przepuścił resztki majątku, po czym zmarł na zapalenie opłucnej. Galven w wieku dwu- dziestu lat wstąpił do wojska, w wieku trzydziestu ożenił się, przeszedł do rezerwy jako kapitan i wrócił do Ile. Po jakichś trzech latach opuściła go żona, uciekając z mężczyzną z Brailavy. O tym dowiedziałem się nieco od samego Galvena. Był mi wdzięczny za wi- zyty; wyczuł, że potrzebuję jego przyjaźni. Rozumiał, że nie powinien być powściągli- wy. Opowiadałem o Pomie i o sobie, czuł się więc zobowiązany opowiedzieć mi o swo- im małżeństwie. — Była bardzo słaba — powiedział. Miał łagodny, matowy głos. — Wziąłem tę sła- bość za słodycz charakteru. Popełniłem błąd. Nie była to jednak jej wina. Popełniłem błąd. Wiesz, że odeszła ode mnie z innym. Skinąłem głową, ogromnie skrępowany. — Kiedyś widziałem, jak batem oślepił konia — rzekł Galven tym samym zamyślo- nym, pełnym bólu głosem. — Stał i bił go po oczach, aż stały się otwartymi ranami. Kie- dy podszedłem, właśnie skończył. Westchnął z wielkim zadowoleniem, jakby właśnie wstał od obiadu. To był jego własny koń. Nie zrobiłem wtedy nic. Kazałem mu się wy- nosić. To nie wystarczyło... — A zatem jesteś rozwiedziony z żoną? — Tak — odparł i spojrzał przez pokój na Martina, który rozpalał ogień. Martin ski- nął głową i Galven powtórzył: — Tak. Ozdrowiał dopiero przed tygodniem i wyglądał na zmęczonego; było to nieco dziw- ne, ale już wiedziałem, że jest dziwnym człowiekiem. Powiedział: — Przepraszam. Zapomniałem, jak się rozmawia z cywilizownymi ludźmi. Te jego przeprosiny naprawdę mnie zabolały i zacząłem mówić, co mi ślina na język przyniosła, o Pomie, o sobie, starej Minnie i pacjentach. W końcu zapytałem, czy jadąc kiedyś do Ile, mógłbym zabrać ze sobą Pomę. — Kiedy przejeżdżamy tędy, bardzo podziwia ten dom. — Byłaby to dla mnie wielka przyjemność — odparł Galven. — Najpierw jednak po- zwól mi stanąć na nogi; dobrze? No i sam wiesz, że wygląda tu trochę jak w wilczej ja- mie... — Nie zauważy tego — odrzekłem. — Jej własny pokój przypomina gęste zarośla, wszędzie pełno chustek, szali, buteleczek, książek i spinek do włosów, niczego nie kła- dzie na miejsce. Nie zapina guzików na właściwe dziurki, zostawia za sobą kilwater po- rozrzucanych przedmiotów, zupełnie jakby była statkiem. Nie przesadzałem. Poma uwielbiała miękkie suknie i zwiewne stroje i gdziekolwiek była, zostawiała po sobie spływający z poręczy fotela welon, szal powiewający na krza- ku róży lub coś kremowego i puszystego upuszczonego pod drzwiami, jakby była zwie- rzątkiem wszędzie pozostawiającym swoją sierść, niczym króliki ozdabiające białymi kłaczkami futerka kolczaste zarośla o świcie. Kiedy gubiła szal i zostawała z odkrytą 15 Strona 16 szyją, chwytała jakąkolwiek chustę, a ja pytałem, co ma na ramionach; dywanik sprzed kominka? Uśmiechała się wtedy swoim słodkim, pełnym zmieszania, leniwym uśmie- chem. Moja mała siostrzyczka była słodką istotą. Kiedy powiedziałem jej, że kiedyś we- zmę ją z sobą do Ile, zaskoczyła mnie. — Nie — powiedziała krótko. — Dlaczego? — byłem niepocieszony. Mówiłem dużo o Ileskarze i Poma wydawała się nim zainteresowana. — Nie lubi towarzystwa kobiet i obcych — rzekła. — Daj biedakowi spokój. — Bzdura. Jest bardzo samotny i nie wie, jak się z tej samotności wyrwać. — Ty mu wystarczasz — powiedziała z uśmiechem. Nie ustępowałem — uparłem się, żeby oddać Galvenowi przysługę — i w końcu Poma rzekła: — Jego dom wydaje mi się dziwny, Gilu. Kiedy o nim mówisz, wciąż myślę o tym lesie. O starym lesie, takim, jakim musiał być przedtem. O wielkim, ponurym obsza- rze, z polanami, których nikt nigdy nie widział i miejscami zapomnianymi przez ludzi, przemierzanymi przez dzikie zwierzęta. O terenie, w którym można się zgubić. Chyba zostanę w domu i zajmę się różami. O ile pamiętam, powiedziałem wtedy coś o “kobiecym braku logiki” i podobnych rzeczach. W każdym razie obstawałem przy swoim i w końcu moja siostra uległa. Pod- danie się było jej przywilejem, jak niepoddanie się było przywilejem Galvena. Nie usta- liliśmy terminu wizyty, i to ją uspokoiło. W gruncie rzeczy wybrała się do Ile po dwóch miesiącach. Pamiętam szerokie, ciężkie lutowe niebo wiszące nad doliną, kiedy tam jechaliśmy. W zimowym świetle dom stojący wśród ogołoconych drzew wydawał się nagi. Widać było gonty dachu, pozbawione zasłon okna, zarośnięty zbrązowiałymi chwastami pod- jazd. Miałem niespokojną noc, bo śniło mi się, że bezskutecznie tropiłem w lesie chy- ba jakieś małe zwierzątko. Martina nie było widać. Galven zajął się naszym kucem i za- prowadził nas do domu. Miał na sobie stare oficerskie spodnie z odprutymi lampasa- mi, starą kurtkę i szorstki wełniany szalik. Dopiero oczyma Pomy zauważyłem, jaki jest ubogi. W porównaniu z nim byliśmy zamożnymi ludźmi: mieliśmy płaszcze, węgiel, po- wóz i kuca, małe skarby i przedmioty. Jego dom był pusty. On lub Martin ściął jeden z dębów, by rozpalić ogień w olbrzymim kominku na dole. Krzesła, na których siedzieliśmy, pochodziły z jego pokoju na górze. Byliśmy zmarznięci i sztywni. Galven zachowywał się lodowato. Zapytałem, gdzie jest Martin. — Poluje — odparł obojętnie Galven. — A pan poluje, panie Ileskar? — zapytała Poma. Mówiła swobodnym tonem, jej twarz poróżowiała w blasku ognia. Galven spojrzał na nią i odtajał. 16 Strona 17 — Kiedy żyła moja żona, chadzałem na bagna na kaczki — powiedział. — Nie zosta- ło już wiele ptaków, ale podobało mi się brodzenie po wodzie o wschodzie słońca. — Akurat coś na chore płuca — rzekłem. — Koniecznie musisz to kontynuować. Nagle poczuliśmy się swobodnie. Galven zaczął opowiadać myśliwskie historyj- ki przekazywane z pokolenia na pokolenie w jego rodzinie — opowieści o polowaniu na dziki; w Valone nie było już dzików od stu lat. Potem przeszliśmy do opowieści, ja- kie w owych czasach wciąż snuli starzy ludzie jak Minna; Pome one fascynowały i Ga- lven opowiedział jej ponurą, niesamowitą historię o lawinach i bohaterach uzbrojonych w topory, którzy przez wieki schodzili z wysokich gór nad doliną, nawiedzając okolicz- ne chaty. Galven ciekawie opowiadał swoim suchym, miękkim głosem, a my słuchali- śmy, siedząc przy ogniu, odwróceni plecami do przeciągów i cieni. Kiedyś spróbowa- łem spisać tę opowieść i przekonałem się, że pamiętam jedynie jej fragmenty wyprane z wszelkiej poezji, słyszałem jednak, jak kiedyś Poma opowiadają swoim dzieciom sło- wo w słowo tak, jak opowiedział ją owego popołudnia w Ile Galven. Po drodze do domu wydało mi się, że widzę Martina wychodzącego z lasu, ale było zbyt ciemno, żeby widzieć wyraźnie. Przy kolacji Poma zapytała: — Jego żona nie żyje? — Jest rozwiedziony. Nalała sobie herbaty i zamyśliła się. — Martin nas unikał — odezwałem się. — Nie podoba mu się, że przyjechałam. — To ponurak. Ale tobie Galven się spodobał? Poma skinęła głową i uśmiechnęła się, jakby coś sobie przypomniała. Wkrótce ode- szła do swego pokoju, zostawiając na krześle zaczepiony jedną nitką zwiewny różowy szal. Po kilku tygodniach odwiedził nas Galven. Pochlebiło mi to i zaskoczyło. Nigdy nie wyobrażałem go sobie z dala od Ile, stojącego jak każdy inny w naszym salonie. Ku- pił sobie w Mesoval konia. Był ogromnie zadowolony i poważny, wyjaśniając nam, że to naprawdę dobra klacz, tylko stara i zajeżdżona, i opowiadając, jak można poprawić for- mę zniszczonego konia. — Kiedy odzyska siły, może zechce pani na niej pojeździć, panno Pomono — powie- dział, ponieważ moja siostra wspomniała, że bardzo lubi jeździć konno. — Jest bardzo łagodna. Pomona natychmiast przyjęła zaproszenie; nigdy nie potrafiła odrzucić okazji prze- jażdżki. — To przez moje lenistwo — zawsze mówiła. — Koń pracuje, a ja sobie tylko sie- dzę. Minna cały czas obserwowała Galvena przez szparę w drzwiach. Po jego wyjściu po 17 Strona 18 raz pierwszy okazała nam cień szacunku. Przesunęliśmy się o jeden stopień wyżej w jej świecie. Wykorzystałem to, żeby zapytać ją o tego mężczyznę z Brailavy. — Przyjeżdżał na polowania. Pan Ileskar wydawał wtedy przyjęcia. Nie takie, jak za czasów jego ojca, ale i tak przyjeżdżali do niego różni państwo. Tego interesowały po- lowania. Podobno oślepił batem swego konia, po czym pan Ileskar zrobił mu z tego powodu okropną awanturę i wyprosił go. Chyba jednak wrócił i mimo wszystko wy- strychnął pana Ileskara na dudka. A więc historia z koniem była prawdziwa. Przedtem nie byłem tego pewien. Galven nie kłamał, ale wydawało mi się, że w swej samotności nie panuje dostatecznie nad róż- nymi odmianami prawdy. Nie wiem, skąd mi to przyszło do głowy, poza tym, że kilka razy powiedział, że jego żona nie żyje. Co prawda, dla niego, jeśli nie dla innych, była martwa. W każdym razie nie spodobał mi się uśmieszek Minny — jej niemądry szacu- nek dla Ileskara jako “dżentelmena” i brak owego szacunku dla niego jako mężczyzny. Powiedziałem jej to. Wzruszyła szerokimi ramionami. — No to niech mi pan powie, panie doktorze, dlaczego za nimi nie pojechał? Dlacze- go pozwolił mu tak po prostu odejść ze swoją żoną? Miała rację. — Nie była tego warta — powiedziałem. Nic dziwnego, że Minna znów wzruszyła ramionami. Według kodeksu, jaki wyzna- wała ona oraz Galven, nie było to zgodne z poczuciem dumy. W gruncie rzeczy było nieprawdopodobne, że się po prostu poddał. Widziałem, jak walczy z wrogiem groźniejszym od cudzołożnika... Czy może w jakiś sposób wmieszał się w sprawę Martin? Martin był głęboko wierzącym chrześcijaninem i kierował się in- nym kodeksem. Mimo swojej siły nie mógłby jednak powstrzymać Galvena przed zro- bieniem tego, co ów chciał zrobić. Wszystko było bardzo dziwne i przez całą wiosnę za- stanawiałem się nad tym w wolnych chwilach. Po prostu nie potrafiłem dopasować za- borczości Galvena do dumnego, bezpośredniego, bezkompromisowego człowieka, za jakiego go miałem. Czegoś tu brakowało. Wiosną kilka razy zabrałem Pomę na przejażdżkę do Ile. Zima nieco ją osłabiła i za- leciłem jej ruch na świeżym powietrzu. Sprawiało to Galvenowi ogromną przyjem- ność. Już od dawna nie czuł się komuś potrzebny. W czerwcu, kiedy nadeszły pieniądze z plantacji Kravaya, kupił drugiego konia. Nazywał się koniem Martina i Martin jeździł na nim do Mesoval, ale kiedy Poma dosiadała starej karej klaczy, na nowym koniu jeź- dził Galven. Stanowili zabawną parę: Galven w każdym calu był kawalerzystą, na ro- słym, kościstym dereszu, a leniwa, uśmiechnięta Poma siedziała po damsku na grubej, starej klaczy. Przez całe lato przyjeżdżał z klaczą po Pomę w niedzielne popołudnia, po czym do wieczora jeździli konno po okolicy. Poma wracała z roziskrzonym wzrokiem i rumianymi policzkami, co przypisywałem ruchowi na wolnym powietrzu — nie ma 18 Strona 19 większego głupca niż młody lekarz! Nadszedł sierpniowy wieczór, wieczór po upalnym dniu. Zostałem wezwany do porodu, pięć godzin, dwa wcześniaki urodzone martwe, wró- ciłem do domu około szóstej i położyłem się w swoim pokoju. Byłem wyczerpany. Na- rodziny martwych płodów, obezwładniający upał, niebo szare od węglowego dymu za- legającego nad płaską, monotonną równiną — wszystko to mnie przygnębiło. Leżąc, usłyszałem odgłos końskich kopyt miękko stąpających w pyle drogi, a po chwili dobiegły mnie głosy Galvena i Pomony. Znajdowali się przy klombie różanym pod moim oknem. Pomona mówiła: — Nie wiem, Galvenie. — Nie możesz tam przyjechać — odparł. Nie dosłyszałem jej słów. — Jeżeli dach przecieka, to przecieka — powiedział. — Przybijamy w tym miejscu stare gonty. Pokrycie dachem takiego domu kosztuje. Ja nie mam pieniędzy. Nie mam zawodu. Zostałem do tego wychowany. Ludzie mojego pokroju mają ziemię, a nie pie- niądze. Ja nie mam ziemi. Mam pusty dom. Tam mieszkam, taki już jestem, Pomono. Nie mogę go opuścić. Ty natomiast nie możesz w nim mieszkać. Tam nic nie ma. Nic nie ma. Jesteś ty — odrzekła, a przynajmniej tak mi się wydawało; mówiła bardzo cicho. — Na jedno wychodzi. — Dlaczego? Nastąpiła długa chwila ciszy. — Nie wiem — odezwał się w końcu Galven. — Zacząłem dobrze. Może to z powo- du powrotu. Może dlatego, że sprowadziłem ją do tego domu. Próbowałem dać jej Ile. Taki jestem. Na nic się to jednak nie zdało, na nic się nie zda, to nie ma sensu, Pomo- no! Słowa te przepełniała udręka, i moja siostra odpowiedziała mu tylko jego imieniem. Potem już nie słyszałem, co mówili, a jedynie pomruk ich nerwowych, czułych głosów. Mimo skrępowania tym, że podsłuchuję, cudownie było słyszeć tę czułość. Wciąż jed- nak bałem się, odczuwałem mdłości i znużenie, które towarzyszyły mi, gdy tak niedaw- no pomagałem narodzić się martwym bliźniętom. Niemożliwe, żeby moja siostra ko- chała Galvena Ileskara. Nie chodziło o to, że jest biedny, że mieszka w na wpół zruj- nowanym domu na końcu świata; to było jego dziedzictwo, jego prawo. Szczególni lu- dzie prowadzą szczególne życie. Jeśli Poma go kochała, miała prawo do wybrania tego wszystkiego. Nie dlatego wszystko to było niemożliwe. Chodziło o ten brakujący ele- ment. O to, czego tak bardzo brakowało Galvenowi. W jego osobowości istniała wyrwa, jakieś zapomniane miejsce, rozłam. Niezupełnie był moim bratem, jak zwykłem myśleć o wszystkich ludziach. Był obcym z innego kraju. 19 Strona 20 Tego wieczoru wciąż patrzyłem na Pomę; była piękną dziewczyną, miękką niczym słoneczny blask. Przeklinałem się, że nigdy dotąd na nią nie patrzyłem, że nie byłem dla ‘niej dobrym bratem, że nie zabierałem jej ze sobą, nie wprowadziłem do towarzystwa, gdzie znalazłaby tuzin mężczyzn gotowych ją pokochać i poślubić. Zamiast tego zawio- złem ją do Ile. — Tak się zastanawiam — powiedziałem następnego ranka przy śniadaniu. — Dosyć mam już tego miejsca. Chciałbym spróbować w Brailavie. Dopóki nie zobaczyłem w jej oczach przerażenia, sądziłem, że jestem subtelny. — Naprawdę? — zapytała słabym głosem. — Tutaj nigdy się nie dorobimy. To nieuczciwe względem ciebie, Porno. Napiszę do Cohena, żeby rozejrzał się za jakimś wspólnikiem dla mnie w mieście. — Nie powinieneś jeszcze trochę zaczekać? — Nie tutaj. To do niczego nie prowadzi. Skinęła głową i jak najszybciej opuściła moje towarzystwo. Nie zostawiła po sobie nic — ani szala, ani chusteczki do nosa. Cały dzień chowała się w swoim pokoju. Mia- łem do odbycia tylko dwie wizyty. Boże, to był długi dzień! Podlewałem po kolacji róże i Poma przyszła do mnie, w to samo miejsce, gdzie wczo- rajszego wieczoru rozmawiała z Galvenem. — Chcę z tobą porozmawiać, Gilu — odezwała się. — Zahaczyłaś suknią o krzak róży. — Odczep ją, nie mogę tam sięgnąć. Złamałem kolec i uwolniłem ją. — Zakochałam się w Galvenie — rzekła. — Rozumiem — odparłem. — Omówiliśmy to. Uważa, że nie możemy się pobrać; jest zbyt ubogi. Chciałam jed- nak, żebyś o tym wiedział. Żebyś zrozumiał, dlaczego nie chcę wyjechać z Valone. Zabrakło mi słów, a raczej słowa mnie dusiły. W końcu wydobyłem z siebie: — Chcesz powiedzieć, że chciałabyś tu zostać, nawet jeśli...? — Tak. Przynajmniej będę mogła go widywać. Moja śpiąca królewna obudziła się. On ją obudził; dał jej to, czego jej brakowało, i co mogło jej dać niewielu mężczyzn: poczucie niebezpieczeństwa, które stanowi podło- że miłości. Teraz potrzebowała tego, co zawsze miała i czego nigdy nie potrzebowała — swego spokoju i siły. Patrzyłem na nią i w końcu powiedziałem: — Chcesz z nim zamieszkać? Zbladła śmiertelnie. — Owszem, gdyby mnie o to poprosił — odparła. — Jak myślisz, zrobi to? — Była wściekła, a mnie zatkało. — Porno, przepraszam, nie chciałem... Ale co ty zrobisz? 20