Strona 1 Nagroda Strona 2 Nagroda (Bounty) Colorado Mountain cz. 7 Kirsten Ashley tłumaczenie monique.1.b Dedykacja: Ta książka jest dedykowana pamięci Grega Bullarda. Prosty człowiek. Dobry przyjaciel. Świetny mąż. Kochający ojciec. Najlepszy człowiek. „Wszystko, czego chcę dla ciebie, mój synu, to być usatysfakcjonowanym”. Tęsknimy za tobą. I jego rodzinie, którą trzymam głęboko w sercu. Jego żonie, mojej pięknej Bethy, jego wspaniałemu synowi, Jacksonowi i jego cudownej córce, Kate. *** Ta książka jest również poświęcona żywemu duchowi Karze Bombardier. Moja siostra z innej siostry. Moja Cyganka. Strona 3 Podziękowania: Ogromne podziękowania dla mojej dziewczyny Stephanie Redman Smith z wielu powodów, ale jeśli chodzi o tę książkę, księżyce temu wysłała mi link do „Pieśni o pracy” Hoziera. Po wysłuchaniu wiedziałam, że piosenka musi być w książce. Pasuje tu idealnie. Mam nadzieję, że zgodzicie się. I serdeczne podziękowania dla Marka Ashleya. Zdecydowałam, że zejdę do sztuki pisania tekstów i powiedzmy tylko, że nie odniosłam sukcesu. Ale mój Mark, ma duszę poety i talent do śpiewania słów. Wziął więc moją przerażającą piosenkę, która miała powiedzieć wszystko, i uczynił z niej rzecz piękną. Dziękuję kochanie! Na koniec, jak zawsze, chciałbym zachęcić czytelników do poszukiwania i słuchania muzyki, którą notuję w tej powieści. Zwłaszcza ten, ponieważ Justice jest piosenkarką i autorką tekstów i dużo mówi słowami, które śpiewa. Jak często sugeruję i zrobię to ponownie tutaj, w tej książce będą sceny, które w pełni spodobają ci się, jeśli posłuchasz piosenek, do których się odnoszą podczas czytania. Aby ułatwić ci życie, te utwory to między innymi „When Will I Be Loved” i „It’s So Easy” Lindy Ronstadt, „Time in a Bottle” Jima Croce’a, „Come to Me” The Goo Goo Dolls, „Simple Man” Lynyrda Skynyrda, „Work Song” Hoziera i „Free” zespołu Zac Brown Band. Przyjemnej lektury! Strona 4 PROLOG Jedyny tutaj mężczyzna Justis „Tak tylko mówię, że nie jestem pewna, czy chcę być uratowana”. Spojrzałam na moją przyjaciółkę Biancę. Miała ten błysk w oczach, kiedy szeptała to do mnie i Lacey, zanim motocyklista zaprowadził ją na parkiet. Nie było to zaskakujące. Po trzech dniach spędzonych na lokalnym ranczu była gotowa na zmianę z kowboja na motocyklistę. A wysoki, kanciasty motocyklista, który wydawał się zdeterminowany, by tańczyć do „867-5309/Jenny” z Biancą, był wart niezakodowanej wiadomości, że na resztę nocy zostałyśmy same, a ona będzie musiała wrócić sama na ranczo. Oznacza to, że będzie to robić na grzbiecie motoru, prawdopodobnie jutro rano. Przestałam patrzeć, jak Bianca idzie na zatłoczony parkiet i spojrzałam na Lacey, naszą drugą przyjaciółkę, która miała na oku dwóch motocyklistów - obaj stali blisko, odgrodzeni stołkiem od niej przy naszym stole, na zmianę kupowali jej drinki i to się działo już ponad godzinę. Nie była narąbana, jak byłaby większość ludzi po tym, jak wchłonęliby tyle samo, co Lace. Mogła wypić trochę, moja Lacey. Wszystkie mogłyśmy. To właśnie przydarzało się oddanym imprezowiczom, których życie zawierało tylko przeskakiwanie od jednego takiego doświadczenia do następnego, wysysanie wszystkiego, co mogłyśmy z tego wyciągnąć, zanim ruszyłyśmy dalej. Lace puściła do mnie oko, co oznaczało jej aprobatę partnera do tańca Bianki, a następnie zwróciła się z powrotem do swoich motocyklistów. Rozejrzałam się po zatłoczonym barze, zrobiłam skan, zobaczyłam, że jeden lub dwóch facetów patrzy na mnie, ale moje spojrzenie prześlizgnęło się przez nich. Nic się nie zmieniło od ostatniego skanu. Nic znaczącego. Między gośćmi na ranczo też nic, poza tym, że lubiłam konie. Strona 5 Jeździłyśmy po szlakach. Nauczyłam się panować nad lassem. Siedziałam przy ognisku. Miałyśmy masaże i zabiegi na twarz w spa. Zrobiłam spływ rzeką. Kowboje byli w porządku, jakby się zastanowić się, ile samotnych kobiet było tam na wakacjach i wypadach panieńskich. Ale kiedy siedziałam w tym motocyklowym barze, obserwując picie, rozmawianie, taniec, flirt w stylu motocyklisty, ogólnie dobre chwile będące dla wszystkich, dotarło do mnie, że skończyłam z tym. Nie ranczo dla gości. Nie scena motocyklistów. Już to skończyłam. Wszystko. A skończyłam z tym, ponieważ byłam na tym kursie od urodzenia, w taki czy inny sposób. Jasne, nigdy nie byłam na ranczo dla gości, ale byłam w wielu barach kowbojskich, barach motocyklowych i klubach w Nowym Jorku, LA, Chicago. Festiwalach w Nashville i Austin. Z tyłu motoru jakiegoś gościa jadącego przez Dolinę Śmierci. W prywatnym odrzutowcu lecącym do Bostonu tylko po to, żeby zjeść na obiad świeżego homara. Wędrówka po St. Ives na wycieczce duchów o północy. W domku na drzewie w Oregonie, by medytować z guru. Siedząc z boku wybiegu podczas pokazów mody w Paryżu. Na jachcie na Morzu Śródziemnym, na łodzi motorowej w Tahoe, na łodzi mieszkalnej na jeziorze Powell, nurkując w szmaragdowych wodach północnej Wenezueli, imprezując na plaży w Tajlandii. Za kulisami na tylu koncertach nie można było ich zliczyć. W tym życiu nie mogło zabraknąć rzeczy do zrobienia. Ale siedząc w tym barze w szczerym polu w Wyoming, mając dwadzieścia siedem lat, uderzyło mnie, że gwar życia nie wibruje tak mocno, jak kiedyś. W rzeczywistości zaczynało się wydawać uciążliwe pakowanie się, wychodzenie, osiedlanie się (upuszczanie walizki w dowolnym pokoju hotelowym, kabinie łodzi, statku, w domku na drzewie, gdziekolwiek się zatrzymałyśmy) i pędzenie, by stawić czoła następnej przygodzie. Prawdę mówiąc, było to życie, w którym się urodziłam, a było świadectwem miłości mojej matki i ojca, że trwało to tak długo. Że nie zaczęłam czuć się znużona około piątego roku życia. Czego ludzie ode mnie chcieli, do czego mogliby mnie wykorzystać, jak mogliby się przyczepić, zatopić zęby, wyssać mnie do sucha. Dlatego dla mnie były tylko Lace i Bianca. Pozostałe zeskrobałyśmy. Wiedziałyśmy. Strona 6 Wszystkie wyklułyśmy się z różnych jaj, ale z tego samego gatunku piskląt. Miałyśmy życie. To było w nas zakorzenione. Dziedzictwo. W dziale rodzicielskim Bianca nie miała tak dobrze jak Lacey i ja. Ale bez względu na to, kto przychodził, kto wyjeżdżał, dookoła świata i z powrotem (i znowu, i znowu) miałyśmy siebie. I siedząc w tym barze zaczynałam rozumieć, że z tego wszystkiego, co zrobiłam i zobaczyłam (i nie zrozum mnie źle, to wszystko coś dla mnie znaczyło, ale wydawało mi się, że znaczy coraz mniej), miałam tylko dwoje rodziców, którzy tragicznie nienawidzili się nawzajem trochę bardziej niż się kochali, ale kochali mnie i brata, który często bywał dupkiem… I Lace, i Biancę. I siedząc w tym barze zaczynałam rozumieć, że chcę więcej. Po prostu nie miałam pojęcia, co to było, bo gdybym tego chciała, mogłabym mieć wszystko. Nie wspominając, że to uczucie było nieprzyjemne. To dlatego, że miałam wszystko. Nie tak, jakby ktoś z zewnątrz zaglądający do środka, nie zrozumiał, jak to jest żyć moim życiem i że mogło to być przygnębiające. To nie było przygnębienie. Właściwie to miałam wszystko. A jeśli czegoś nie miałam, miałam środki, aby to zdobyć. Mając uczucia, które miałam, siedząc przy barze, poczułam się niewdzięczna. Ponieważ dochodząc do zrozumienia, że chciałam więcej, zaczynałam rozumieć, że tak naprawdę chciałam mniej. Również, właśnie wtedy, musiałam się stamtąd wydostać. Nie przerywać zabawy Lacey i Bianki, wracając na ranczo (co oznaczałoby, że jedna lub druga wróciłyby ze mną). Nie zostawiać ich pijących i hulających bez skrzydłowej, która mogłaby mieć oko na wszystko. Tylko powiew świeżego powietrza, wyjść z tego upału, ścisku, głośnej muzyki. Po prostu… wyjść. „Lacey!” - krzyknęłam przez stół i będąc Lacey, nawet z dwoma motocyklistami na oku, natychmiast się do mnie odwróciła. „Yo!” - odkrzyknęła. Strona 7 „Potrzebuję zaczerpnąć świeżego powietrza” - krzyknęłam - „Będzie okej?” Skinęła głową - „Ja tak, ale chcesz, żebym poszła z tobą?” Znowu więc Lace. Miała tam dwóch gorących facetów, gotowych sprawić, by każde jej życzenie było dla nich rozkazem, a ona porzuciłaby ich, żeby odetchnąć ze mną. Potrząsnęłam głową - „Nie, kochanie. Będzie dobrze” - Spojrzałam na chłopaków, a potem z powrotem na nią - „I będę patrzyła”. Lacey obdarzyła mnie szerokim uśmiechem profesjonalnie wybielonych zębów. Mimo, że często go widywałam, a oświetlenie nie było świetne w tym barze, wciąż mnie oślepił, jak zawsze. W połączeniu z jej gładką, mleczno- czekoladową skórą (doskonałą mieszanką dobroci podarowanej jej przez brazylijską mamę i afroamerykańskiego tatę), wydatnymi kośćmi policzkowymi, lśniącymi czarnymi włosami i brązowymi oczami w kształcie migdałów. Była pełna, drobna, dużo krągłości, dużo włosów, dobre geny od stóp do głów. Ale nawet jeśli jej rodzice wlali w nią dobro od urodzenia z genów, a potem trochę to dorobiła, nadal czułam, że bogactwo piękna, które miała w sobie, było w całości Lacey. „Ja też będę patrzyła” - odkrzyknęła. Tak jak zawsze. Dowód tego piękna. Pomachałam jej krótko i zsunęłam się ze stołka. Następnie, starając się nie rzucać nikomu w oczy, udałam się przez zatłoczony bar w kierunku korytarza, który prowadził do toalet, kuchni i podwójnych drzwi, które pozostawały otwarte na zewnątrz dla przepływu powietrza. Pozostawały również otwarte, bo znajdowało się tam duże patio (z innym barem) dla palaczy i ludzi, którzy chcieli rozmawiać bez krzyczenia. Odwróciłam się i zobaczyłam w korytarzu trzy stoliki. Jeden był zagracony plastikowymi kubkami i butelkami, był wyraźnie ustawionym punktem, w którym ludzie mogli upuścić drinki, aby mogli pójść na parkiet. Przy środkowym były trzy dziewczyny i czterech motocyklistów, sądząc z mojego doświadczonego oka, że byli w ferworze fazy poznawania się, aby później poznać się. Ostatni stół, trochę odsunięty i wsunięty w kąt, był pusty. Ruszyłam w tę stronę, podnosząc głowę, żeby przeskanować teren na wypadek, gdyby ktoś miał ten sam zamiar i musiałabym się pospieszyć, aby odciąć go. Strona 8 I wtedy go zobaczyłam. Na zewnątrz znajdował się wysoki płot z siatki, zamykający klientów na patio. Był na wprost mnie w korytarzu, odwrócony bokiem i stał przy tym ogrodzeniu. W ręku trzymał butelkę piwa i był z kumplem, który był od niego niższy (w rzeczywistości mniejszy od niego pod każdym względem i na pierwszy rzut oka wydawało się, że każdy byłby). I odrzucił głowę do tyłu, bo się śmiał. Kiedy to zobaczyłam, nagle był tam jedynym mężczyzną. Jedyny mężczyzna w barze. Jedyny mężczyzna we Wszechświecie. Jedyny mężczyzna oddychający. Jedyny mężczyzna dla mnie. Był ogromny. Nie wysoki. Nieduży. Nie szeroki. Wszystko na raz. Olbrzymi. Długie blond włosy miał ściągnięte w kucyk na karku. Kanciaste, mocne szczęki obficie zarośnięte czerwonobrązowymi wąsami. Ciężkie brwi nad (z tego, co mogłam stwierdzić z profilu) głęboko osadzonymi oczami. Wystające mięśnie grubej szyi, tak wyraźne żyły w gardle, że można by je było odwzorować na papierze. Miał na sobie sprane dżinsy, buty motocyklowe i białą koszulkę. Nic z tego nie było obcisłe, z wyjątkiem dobrych części jego dżinsów. Ale dla tego dużego faceta musiało być niemożliwe znalezienie koszulki, która nie uciągnęłaby się na jego szerokiej klatce piersiowej, nie przylegała do jego szerokich ramion ani nie lepiła się wokół jego niesamowitych bicepsów. Wiedziałam to instynktownie, nie rozumiałam tego, że to, co trzymało mnie w swojej niewoli, nie dotyczyło jego ciała, nawet tak dobrego ciała, jakie miał i tego, ile go było. Dawało to natychmiastowe wrażenie, że ten facet mógłby być pluszowym misiem, gdyby lubił cię przytulać, dzięki czemu czułabyś się mała, bezpieczna, ugrzana i chroniona, gdy tylko owinąłby ramiona wokół ciebie. Jednocześnie mógł też być lwem, unicestwiającym wszystko, co mogłoby ci zagrozić. Nie był tym również oczywisty fakt, że gówno go obchodziło, co miał na sobie, jak wyglądał, nie chciał imponować i to bardziej niż tylko na sposób, w jaki normalni motocykliści kołysali tym wyglądem. Był sobą, z długimi włosami zaczesanymi do tyłu bez większej troski, nie zawracał sobie głowy Strona 9 goleniem, narzucił na siebie użytkowe ubrania jako obowiązek, może po prostu dlatego, że chodzenie nago było nielegalne, głównie dlatego, że gówno go ono obchodziło. Nie był to również sposób, w jaki trzymał swoje ciało, jego palce swobodnie owijały się wokół piwa, jakby zapomniał, że je trzymał. Wygodny ze swoją dużą posturą, w zgodzie ze sobą, podświadomie stwierdzając, że nie obchodzi go, czy ktokolwiek spojrzał lub co o nim pomyślał. Nie wiedziałam, skąd to wiedziałam, ale wiedziałam, że nie było go tam, żeby się zarwać laskę. Jeśli tak by się stało, to by się stało, ale nie po to tam był. Nie było go też tam, aby oglądać i być widzianym, część tego baru, bywalec, podrywacz. Nie chodziło mu o muzykę. Zdecydowanie nie o taniec. Był tam tylko dlatego, że był motocyklistą, to byli jego ludzie, było piwo i śmiech. Pobyć z kumplem. Strzelić piwko. Przerzucać się dowcipami, męskimi uwagami lub cokolwiek kolesie robili, kiedy byli poza domem, kręcąc gówno, bo było to lepsze niż samotność w swoim salonie z jedną ręką zatkniętą za pas, z piwem w drugiej, z podniesionymi nogami i wpatrywaniem się w otępiający telewizor. Nie, to nie były żadna z tych rzeczy. Tak wyglądała jego twarz, kiedy się śmiał. Nie umiałam tego sprecyzować, nawet gdy jego śmiech ucichł i po prostu uśmiechał się do swojego przyjaciela, co nie było tak dobre, ale zdecydowanie nie było do bani. Nie był nawet wspaniały, nie w przystojny sposób. Był zbyt szorstki, ale to też nie było to. Jego rysy nie były klasyczne, szorstkie ani uderzające. Jednak nie był facetem z sąsiedztwa. Był też daleki od przeciętności. Po prostu należałoby spojrzeć dwa razy, absolutnie. Może ze względu na jego rozmiar. Głównie dlatego, że po jednym spojrzeniu wiedziałam, że był tym orzechem, którego dziewczyna pragnęła zgryźć. Tylko patrzenie, jak się śmieje, sprawiało, że stawałaś się dziewczyną, która chciała go tak rozśmieszać. Dziewczyną która chciała wyciągnąć przytulankę pluszowego misia spod szorstkiej powierzchni. Która chciała żyć jej życiem, wiedząc, że nikt jej by nie skrzywdził, bo on pociłby się i krwawił, żeby tak było. Która chciał rozebrać to „weź mnie takim, jakim jestem, gówno mnie to obchodzi, moje życie jest moje i będę nim żyć”, zmyć to - nie wszystko, tylko w tym sensie, że chciałaś go Strona 10 takim, jakim był, ale by go obchodziło to, co myślisz, a co ważniejsze, jego życie należałoby do ciebie. W swoim życiu widziałam wielu graczy, rockmanów, szczurów klubowych, kowbojów, sportowców, motocyklistów, biznesmenów. I z tym wszystkim, co widziałam, wszystkim, co spotkałam, wszystkim, co miałam… To był on. Mężczyzna w wyblakłych dżinsach i białej koszulce przy ogrodzeniu z siatki w barze motocyklowym pośrodku pustkowia w Wyoming, pijący piwo i śmiejący się kumplem. I nie znałam jego imienia. Wiedziałam tylko, że chciałam, aby zabrał mnie tam, gdzie przeżył swoje życie, zakorzenił mnie w nim tak głęboko, że nigdy nie mogłabym wyrwać korzeni, bym rozkwitła w życiu, które wspólnie zbudowalibyśmy i obróciła się w proch u jego boku. Wiedziałam też, że to się nigdy nie stanie. Nie było mowy. Ten mężczyzna nie tknąłby mnie trzymetrowym kijem. Dowie się, kim jestem i zrani mnie tak szybko, że nie poczuję krwawienia, dopóki nie odejdzie. Kiedy zdałam sobie sprawę, że zatrzymałam się, by na niego spojrzeć, a nie chciałam, żeby on (ani ktokolwiek) przyłapał mnie na wpatrywaniu się w niego, oderwałam oczy, przenosząc je na nogi i szybko przeszłam do pustego stołu, wokół niego, położyłam tyłek na stołku z plecami do rogu. Rzuciłam torebkę na stół i postawiłam tam drinka. I poczułam krwawienie. Nigdy by ze mną nie porozmawiał. Nigdy nie poznam jego imienia. To był on. Tylko on. Ale, nawet jeśli w cudzie życia był jeszcze jeden, ja jego też nie mogłabym mieć. Nigdy bym go nie miała. Byłam tym, kim byłam, a będąc tą, wreszcie miałam świadomość, że im mniej myślałam, że chcę, to w rzeczywistości chciałam więcej, dużo więcej i nigdy bym tego nie miała… Tak, poczułam krwawienie. Sączyłam Jacka i Colę, a potem zrobiłam jedyną rzecz, jaką potrafiłam zrobić, żeby powstrzymać napływ, kiedy wszystkiego było za dużo. Strona 11 Kiedy to, co mój tata nazwał „przekleństwem Lonesome”, podnosiło głowę, sprawiając, że myślałam o tym mężczyźnie, tak jak myślałam, po pierwszym rzucie oka. Sprawiając, że czułam głębiej niż to było zdrowe. Sprawiając, że krwawiłam bez powodu i to był każdy powód. Wyciągnęłam malutki notatnik z torebki, wciągnęłam więcej Jacka i Coli i został tylko lód, wyciągnęłam opaskę z wytłaczanej skóry pokrywającej notatnik i otworzyłam go na nowej stronie. Stronie, na której zawsze trzymałam ołówek w pogotowiu na takie chwile. Pochyliłam głowę i zaczęłam. Obrócona w pył Kruszę się jak rdza Robię to u twego boku Świeże powietrze Zimne piwo Zakorzenić się w tobie Razem pocałujmy poranną rosę Bez tchu, by przynieść noc Zapamiętywanie ciebie, jedyna słuszna rzecz. Obrócona w pył Kruszę się jak rdza Robię to u twego boku Ty, jedyna rzecz, której potrzebuję, kiedy mam wszystko Ty, oddech, który wdycham, dostaję tylko wtedy, gdy się śmiejesz Ogniwa siatki Znoszone dżinsy Obrócona w pył Kruszę się jak rdza Robię to u twego boku Tym razem to nie płynęło. Musiałam nad tym popracować. Czasami tak było. Tym razem nie. Strona 12 Były skreślenia. Dopisane słowa. Linie poczerniałe, z boku dodane nowe. Do tego musiało być idealnie. Na tę myśl podniosłam głowę, kiedy plastikowy kubek z mrożonym napojem, który wyglądał jak Jack i Cola, przesunął się po stole w stronę mojego notatnika. Spojrzałam na boki. Mój wzrok trafił na okrytą białym T-shirtem ścianę klatki piersiowej, moje plecy wyprostowały się, moja głowa obróciła się całkowicie w tę stronę i spojrzałam w górę, w górę i w górę. A potem utknęłam w ponurych orzechowych oczach. Mężczyzna przy ogrodzeniu. Zapomniałam, jak oddychać. Głęboki, szorstki głos zaatakował moje uszy. „Ładna kobieta, jak ty, nie powinna ssać fusów po drinku”. Nic nie powiedziałam. Nie mogłam. Byłam zamrożona w czasie, nigdy nie chciałam zostać rozmrożona. Te piwne oczy opadły na mój notatnik, a potem wróciły, by spojrzeć na moje. „Ładna kobieta, jak ty, nie powinna też siedzieć sama w barze w kącie i pisać w swoim pamiętniku”. „To nie jest pamiętnik” – wypaliły moje usta, na szczęście pracując, ponieważ nic innego na moim ciele ani w moim ciele nie pracowało. „Więc co to jest?” Nie miałam na to odpowiedzi, bo wiedziałam, że to nie pamiętnik, ale mój mózg przestał funkcjonować, więc zapomniałam, co to było. Jego wzrok pozostał utkwiony w moim. Milczałam. Jego brwi złączyły się nad zmrużonymi oczami. Moje serce podskoczyło raz, na szczęście przepychając krew w moich żyłach, ale potem znów się zatrzymało. „Jesteś tu?” - zapytał. Boże, byłam idiotką! „Ja… uh, piszę w nim myśli” - powiedziałam mu. „Jak w pamiętniku” – odpowiedział. Strona 13 „Nie tego rodzaju myśli. To znaczy są, ale nie są. Jeśli wiesz co mam na myśli”. „Nie wiem” – powiedział szorstko. „Słowa” - przyznałam, wyszło miękko, ponieważ nikomu tego nie mówiłam i nie miałam pojęcia, dlaczego jemu tak. Jedynymi, którzy wiedzieli, że nadal to robię, byli tata, Lacey i Bianca. „Chyba trochę jak poezja” – dokończyłam. Jego brwi pozostały ściągnięte nad zmrużonymi oczami - „Siedzisz w barze dla motocyklistów i piszesz wiersze?” To było tak śmieszne, że moje usta przypomniały sobie, jak się uśmiechnąć. Zrobiły to i nadal to robiły, z wyjątkiem zamrożenia, kiedy te piwne oczy opadły na nie. Musiałam zmusić moje usta, by się poruszyły - „Po prostu nauczyłam się, że kiedy duch mnie porusza, muszę to wydobyć”. Spojrzał z powrotem w moje oczy - „Nawet w barze motocyklowym o pierwszej w nocy?” „Nawet w barze motocyklowym o pierwszej w nocy” - potwierdziłam. „Dobrze, że jesteś ładna, kotku” - zauważył, pochylając się nad stołem, kładąc na nim rosłe przedramiona, powodując, że oddychanie, które podjęłam, znowu stało się trudne - „Bo to gówno jest porąbane”. To było obraźliwe. W pewnym sensie była to prawda dla kogoś, kto tego nie rozumiał. Dla kogoś, kto nie miał klątwy. Ale powiedzenie tego na głos nie było fajne. Byłam całkowicie nieurażona. „Nie jestem przeciętną dziewczyną” - podzieliłam się szczerą prawdą Boga. Jego oczy wędrowały po mojej twarzy i włosach, gdy jego usta mruczały - „Już to załapałem”. Moje wnętrzności stopiły się. O Boże. „Um…” - wyszło, ale nawet, gdy nie miałam skrupułów, by flirtować z dowolnym graczem, rockowcem, klubowym szczurem, kowbojem, DJ’ejem, motocyklistą lub biznesmen, który mnie zaintrygował, który rzucił zaczepkę, z tym facetem nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć. Strona 14 Nie odsunął się od stołu, nawet gdy podniósł piwo do ust, przechylił głowę i wychylił łyk. Obserwowałam to i miałam inny powód, dla którego żadne myśli nie przychodziły mi do głowy. Kiedy się wyprostował, uczepiłam się tego, co powiedzieć. „Dzięki za drinka”. „Powiedziałbym, że nie ma za co, gdybyś to piła”. Schowałam ołówek do notesu i sięgnęłam po drinka. Ale nawet kiedy zacisnęłam wokół niego palce, nie podniosłam go, tylko spojrzałam na niego. „Co to jest?” „Jack i Cola”. To mnie zaskoczyło. „Skąd wiedziałeś, co piję?” „Powiedziałem barmanowi, że chcę kupić drinka dla dziewczyny z pięknymi włosami, długimi nogami i niezłym tyłkiem. Zaczął to robić, zanim doszedłem do części o tym, że jesteś jedyną dziewczyną w tej knajpie, która nie wchodzi na parkiet. To znaczy, że twoje włosy, te nogi i ten tyłek zrobiły wrażenie i nie to tylko na mnie”. Znowu się pojawiło. Tym razem nie zniewaga. Ale jeśli próbował mnie poderwać (a mężczyzna nie kupował kobiecie drinka, jeśli tego nie próbował), jego rozmowa na podryw była niezwykła. Był sobą. Weź go takim, jakim przychodził. Nie krygował się przed nikim. Nawet przed dziewczyną z mnóstwem włosów, nóg i tyłka. Przyszła mi do głowy myśl i ta myśl sprawiła, że byłam jeszcze bardziej roztopiona. „Tylko… no wiesz, pytam. Siedzę w kącie. Jak widziałeś mój…?” „Przyłapałem cię na podchodzeniu do tego stołu. Wizja, która mogła po prostu wypalić się w moim mózgu”. Nie patrzył na mnie, kiedy na niego patrzyłam, wiedziałam to na pewno. Ale złapał mnie na krótkiej wędrówce od głębokiego zamrożenia na jego widok do dotarcia do stołu. I to poruszyło go, żeby kupić mi drinka. Boże, groziło mi niebezpieczeństwo samozapłonu, jak perkusista Spinal Tap, po którym nie zostałoby ze mnie nic poza kałużą mazi na moim siedzeniu. Strona 15 „No cóż… dzięki” – powiedziałam z wahaniem, potrząsając lekko kubkiem, by pokazać, o co mi chodziło, nawet jeśli nie o to chodziło. „Ponownie powiedziałbym, że nie ma za co, ale nadal nie pijesz”. Uniosłam kubek nad stołem, ale zdrowy rozsądek kazał mi się zatrzymać. „Mała” Moje spojrzenie padło na jego. Pochylał się głębiej w swoje przedramiona i zauważyłam w tym momencie, że nigdy nie wyglądał inaczej niż poważnie. Jakby omawiał coś ważnego, a nie podrywał jakąś laskę w barze. Teraz wyglądał poważniej. „Skurwysyny, którzy robią takie gówno z kobietami, to skurwysyny” – stwierdził, a ja patrzyłam, nie tylko nie nadążając za tym, dokąd idzie, ale także trochę zaskoczona jego ordynarnym językiem, niezależnie od baru motocyklowego - „Nie jestem skurwysynem. Nie wsadziłby ci gówna. Nie tylko dlatego, że nie jestem skurwysynem i nigdy, kurwa, nie pomyślałbym, żeby zrobić to kobiecie, ale dlatego, że jak mam kobietę, nie interesuje mnie to, że jest pode mną nieprzytomna. Jak jestem zainteresowany jej byciem pode mną to poważnie, kurwa, jestem zainteresowanym byciem pode mną. Rozumiesz?” „Rozumiem” – powiedziałam, cały zdyszana, bo we wszystkim, co widziałam, co zrobiłam i co spotkałam, nie było ani jednego doświadczenia takiego jak on. Ani jednego. Nie wspominając już o tym, że tak bardzo interesowało mnie bycie pod nim. „Imię” - burknął, odsuwając się odrobinę. Uznałam to za żądanie podania mojego imienia, więc powiedziałam - „Justice 1”. To gęste czoło znów się zmarszczyło - „Co takiego?” „Justice” - powtórzyłam i potrząsnęłam głową - „Mój tata jest trochę…” Jak wytłumaczyć to wszystko, co było moim tatą? - „Tam. Przekonał moją mamę, żeby tam też była. Ale żeby powiedzieć, jest to dyskusyjne, ale ona może być tam bardziej niż on. Po prostu kocha Lindę Ronstadt miłością, która jest czymś więcej niż miłością, więc chciała nazwać mnie Linda”. To była prawda. Moja mama Joss kochała Lindę. Ale zgodnie z legendą, w chwili, gdy tata zasugerował Justice, wprost rzuciła się na to. 1 Justice po polsku znaczy sprawiedliwość Strona 16 Wpatrywał się w moje oczy przez długie uderzenia serca, zanim ponownie objął moją twarz i włosy, a następnie wrócił do moich oczu. „Pasuje do ciebie. Właściwie super zajebiste. Justice” – mruknął. Moje sutki zaczęły mrowić. „Ty jesteś?” - zapytałam. „Deke” - odpowiedział. W końcu podniosłam drinka, uniosłam w jego stronę i powiedziałam - „Dzięki za drinka, Deke” - Potem upiłam łyk. Kiedy skończyłam, zapytał - „Jesteś tu sama” - spojrzał w dół do mojego notatnika i cofnął wzrok - „…siedzisz w kącie i piszesz wiersze?” Nadal wyglądał poważnie, ale odniosłam dziwne wrażenie, że się drażnił. „Nie, jestem z kilkoma dziewczynami”. „Porzuciły cię?” „No cóż, zarywają, ale nigdy się nie porzucamy. Są w pobliżu”. Chociaż może Bianca nie była. Ale Lacey nie wystartowałaby bez poinformowania mnie, że jedzie i nie pozwalając mi zobaczyć, z kim wyjeżdża, żebym mogła go obejrzeć, wydać osąd i zdecydować, czy pozwolę jej odejść. „Wiedzą, że siedzisz w kącie, pisząc wiersze, podczas gdy one zarywają?” - zapytał. Na jego słowa wzięłam szybki oddech. Może nie mówił poważnie. Może był zirytowany. Zirytowany tym, że byłam sama w kącie, zmuszona do wciągnięcia się do notesu, podczas gdy moje dziewczyny flirtowały, tańczyły i bawiły się, pławiąc się w skupieniu facetów, których zdobywały, zostawiając mnie samą w tym kącie z moim notesem. „Wszystko w porządku, Deke” - obiecałam mu. Przyjrzał mi się i nic nie powiedział, zanim niespodziewanie odwrócił głowę, by spojrzeć w stronę baru. Obrócił ją ponownie, żeby spojrzeć na patio, a potem znowu na mnie. Kiedy odzyskałam jego uwagę, nadal nic nie powiedział. Miałam to zrobić, kiedy w końcu on to zrobił. „Kurwa, nigdy nie widziałem tak pięknych włosów”. Strona 17 To był komplement i coś we mnie wiedziało, że nie dał wielu. Nawet dziewczynom, którym kupował drinki. Nie tak. Poczułam, jak łzy kłują mi tyły oczu. Obrócona w pył Kruszę się jak rdza Robię to u twego boku „Jeździsz?” - zapytał nagle. „Uch… na moim własnym motocyklu?” – zapytałam z powrotem. „Z tyłu jakiegoś, mała”. Tak. Tak, tak, tak. „Tak” - odpowiedziałam natychmiast. „Podwiózł mnie tutaj brat. Wychodzimy teraz, bo musimy kogoś spotkać. Jesteś gotowa jutro na przejażdżkę?” „Absolutnie” – odpowiedziałam natychmiast. Znowu skinął głową, a jego poważne orzechowe spojrzenie zaczęło płonąć. Chciał mnie na swoim motocyklu. Chciałam być na jego motocyklu, ale bardziej chciałam, o wiele bardziej, być kobietą, którą on chciał mieć na motocyklu. „Chcesz, żebym cię odebrał, gdziekolwiek jesteś, czy chcesz się ze mną spotkać tutaj przy barze?” - zapytał. „Lacey, Bianca i ja jesteśmy na ranczo dla gości”. Jego usta drgnęły. Miałam ochotę odrzucić głowę do tyłu i wykrzyczeć moje zwycięstwo na ten drobny pokaz rozrywki, który mu dałam. „Jedenasta. Odbiorę cię z tego rancza” - oświadczył. Kiwnęłam głową, ale zapytałam - „Wiesz które?” „Rozumiem twój punkt widzenia. Nie. Nie wiem nic o tym miejscu. Będąc tu, gdzie jesteśmy, istnieje możliwość, że będzie pięćdziesiąt rancz, więc powiedz mi nazwę”. „Strzelająca Gwiazda” - powiedziałam mu. Strona 18 Spojrzał na patio, kiwnął komuś brodą (bez wątpienia jego „bratu”) i spojrzał z powrotem na mnie. „Jedenasta, Spadająca Gwiazda”. Kiwnęłam głową z bijącym sercem, bo nawet we wszystkich przygodach, które przeżyłam, nigdy, ani razu, nawet wcześniej, zanim blask zaczął matowieć, nigdy nie wyczekiwałam bardziej niczego w moim życiu niż zobaczenia Deke’a o jedenastej następnego ranka na ranczu Spadająca Gwiazda. W mgnieniu oka, które z różnych powodów było szokiem dla systemu, mój podbródek został uchwycony między opuszką jego kciuka a bokiem jego palca wskazującego. W kolejnym mrugnięciu jego twarz była całym moim światem. „Wracaj do swoich dziewczyn” - zagrzmiał - „Żadna kobieta, ładna czy nie, nie powinna mieć twarzy w notatniku pisząc poezję i nie chodzi o pisanie poezji. Chodzi o to, abyś była świadoma tego, gdzie jesteś i co dzieje się wokół ciebie. To nie jest kawiarnia, dziewczynko, uważaj”. Ty, jedyna rzecz, której potrzebuję, kiedy mam wszystko Ty, oddech, który wdycham, dostaję tylko wtedy, gdy się śmiejesz Ogniwa siatki Znoszone dżinsy Obrócona w pył Kruszę się jak rdza Robię to u twego boku „Okej, Deke” - odpowiedziałam cicho. Powoli skinął głową, puszczając mój podbródek, ale wykręcił rękę z wyciągniętym palcem wskazującym, aby mógł przesunąć jego czubek z szczytu mojego gardła wzdłuż miękkiej skóry pod moją szczęką do szczytu podbródka. Poczułam, jak pali mnie ten lekki dotyk, a kiedy go straciłam, chciałam pochylić się w jego stronę, aby utrzymać połączenie, nawet jeśli miałabym jeszcze tylko sekundę. „Jedenasta, Justice” - powiedział. „Jedenasta, Deke”. Strona 19 Kiedy skończyłam wypowiadać jego imię, zostawił piwo tam, gdzie było, odwrócił się i wyszedł na zewnątrz. Zniknął za ścianą budynku. Nie obejrzał się. ***** Dziesięć godzin później czekałam na ganku na zewnątrz recepcji rancza dla gości Spadająca Gwiazda. Nie zmrużyłam oka. Nie byłam zmęczona. ***** Jedenaście godzin później nadal czekałam. ***** Dwanaście godzin później poszłam, odnalazłam swoje dziewczyny i poszłyśmy się napić. ***** Deke nigdy nie przybył. Strona 20 Rozdział 1 Wzięłam ich Justis Siedem lat później „Ma dziesięć akrów, a ostatnio dżentelmen, który jest właścicielem trzech sąsiadujących, przyszedł do nas i powiedział, że jest gotowy sprzedać tę działkę. Więc może to być trzynaście akrów. Powiem tylko, że po południowej stronie posiadłości człowiek, który jest właścicielem tamtego obszaru i od lat sam sobie radzi. Jego dzieci odeszły i nie wrócą. Mówi się, że ma problemy z opieką nad tym miejscem, więc może nie być trudne, aby puścił część swojej ziemi. Ma pięćdziesiąt akrów. Może on podwoi ten obszar, jeśli chcesz koni”. Chciałam koni. Chciałam ziemi. Ale stałam nieruchomo w tej skorupie domu. „Jak widać…” - ciągnęła pospiesznie agentka nieruchomości, wiedząc dokładnie to, co ja widziałam i jaki to był bałagan, bo właśnie to mnie unieruchomiło - „…to jest trochę szorstkie, ale jak się skończy, to będzie coś zdumiewającego. A para, która go zaczęła, chciała w nim mieszkać, gdy było wykańczane, więc główna sypialnia i łazienka są całkowicie gotowe i w pełni funkcjonalne”. Na tę wiadomość nie poruszyłam ani jednym mięśniem. Nawet nie mrugnęłam. I nie powiedziałam ani słowa. „I to wszystko jest tutaj” - kontynuowała agentka - „Wszystkie materiały, nawet sprzęt AGD, są w pudłach w garażu. Z górnej półki. Lodówka dwudrzwiowa Sub-Zero. Sześciopalnikowa kuchenka Viking. Marmurowe blaty, choć trzeba by je wyciąć…” Urwała, ale możliwe, że przestałam słuchać, bo nie tylko trzeba było wyciąć marmurowe blaty. Wszystko było do zrobienia.