Maja Lidia Kossakowska Mucha Popołudniowe słońce rozchlapywało na parkowej alejce plamy jasności. Matki i niańki popychały wózki z niemowlętami lub fachowo holowały stawiające pierwsze kroki maluchy na praktycznych, kolorowych szelkach. Staruszki różnej maści i kształtów posiadały na ławkach, plotkując o rodzinie, przyjaciółkach i przebytych chorobach albo spacerowały wolno, grzejąc się w cieple późnej wiosny. Głosy grających w piłkę dzieci, zmieszane z poszczekiwaniem zachwyconych psów, dopełniały wrażenia pogodnej beztroski. Luke Caryen mocno ściskał rączkę swojego czteroletniego synka i był bardzo daleki od poddania się nastrojowi tej chwili. W gardle czuł przykrą suchość, a głęboko w środku kłąb ssącego niepokoju, złożony z niejasnych, ale bardzo złych przeczuć. Zastanawiał się, co zrobi, jeśli to, o czym powiedział mu dzisiaj jego syn, Danny, okaże się prawdą. Nie miał, niestety, żadnych podstaw do przypuszczeń, że się nią nie okaże. Mały dreptał obok markotny, wyczuwając nastrój ojca. On też jakoś intuicyjnie wiedział, że opowiadania mamusi o nowym domu, do którego przeprowadzą się z Billem, nowym mieście i nowych, wspaniałych kolegach nie przyniosą raczej niczego dobrego. Luke zaciskał usta ze złością i determinacją. Ona jest do tego zdolna, myślał. Więcej, ona to robi z premedytacją. I nie bez przyjemności. Danny podniósł głowę i spojrzał na ojca. Na widok jego twarzy bez słowa spuścił wzrok. Każdy. kto widział ich razem, musiał natychmiast zauważyć. jak bardzo są podobni. Chłopiec miał takie same, niezbyt regularne, ale wyraziste rysy, duże usta i piękne oczy. Jego twarz, okolona ciemnymi. prostymi włosami zaskakiwała subtelnością. Ulica, na której czekał w zaparkowanym samochodzie Bill. nieuchronnie była coraz bliżej. Danny, sam nie wiedząc czemu, starał się iść jak najwolniej. Czuł, jak bardzo Luke nie chce się z nim rozstawać. Szczerze mówiąc, mały też nie cieszył się z powrotu do matki i Billa. Oznaczało to nudę składania zabawek, schludne ubranka, męki jedzenia odpowiednich w jego wieku posiłków o odpowiedniej porze, które nie miały nic wspólnego z porą, kiedy jest się głodnym, i przymus wczesnego kładzenia się spać. Powrót niósł ze sobą także definitywny koniec różnych wspaniałych zabaw w piratów, w bezludną wyspę, w napad na dyliżans ze złotem. Mamusia i Bill nie mieli ochoty i czasu na podobne szaleństwa. Trudno. Danny westchnął. Szedł wolniutko, coraz wolniej. powłócząc nogami. Właściwie wisiał ojcu u ręki. Wreszcie Luke zatrzymał się. - Tatusiu... - bąknął Danny, który nie wiedział, jak ubrać w słowa to wszystko, co niespokojne i niezrozumiałe kłębiło się w jego głowie. Popatrzył bezradnie w oczy ojca, szukając u niego pomocy. - Co synku? - Czy Bill już przyjechał? - spytał Danny, czując jednak, że nie o to mu chodziło. - Pewnie tak. Jest zawsze taki cholernie punktualny. — Ostatnie zdanie Luke wypowiedział półgłosem, bardziej do siebie niż do dziecka. - O zobacz! - mały wyciągnął rączkę w stronę parkingu. - Auto Billa. - Aha. - Luke nie zdobył się na inną odpowiedź. Lśniące i eleganckie auto Billa rzeczywiście stało przy krawężniku. Równie lśniący i elegancki Bill właśnie wysiadał. Jego doskonale skrojony. srebrzystoszary garnitur ładnie współgrał z kolorem lakieru na karoserii. Luke za każdym razem, gdy widział Billa, zastanawiał się, jak słabo znał Joan. Nie rozumiał. W jaki sposób mogli zdecydować się na wspólny związek, nie mając ze sobą niczego tak naprawdę wspólnego. Ich obrazy świata były całkowicie rozbieżne. Mimo chęci i starań nie miał szans utrzymania związku z kobietą, która poczuła się szczęśliwa z partnerem pokroju Billa. Nie oznaczało to wcale, że był zazdrosny. Pewność, że rozstają się z Joan, miał dawno, jeszcze przed pojawieniem się Billa na horyzoncie. Nadzieja na jakiekolwiek porozumienie nie wchodziła w grę. Nie chcieli tego, ani ona, ani on. Właściwie to od początku była pomyłka, która prędko przerodziła się w koszmar. Zastanawiał się tylko, czemu szarpanina trwała aż trzy lata. Wzajemne pretensje, oskarżenia, ataki, wreszcie awantury, o jakich wolałby nie pamiętać. Perspektywa powrotu Joan oznaczałaby powrót piekła. Ale Billa nie cierpiał. Może nie tyle jego samego, lecz wszystkiego, co reprezentował. Jego nienagannych ubrań, twarzy przystojnej jak z reklamy, fantazyjnej fali nad czołem, wypchanego portfela, z którym się afiszował, udając dyskrecję, sztucznej otwartości, maskującej obojętności, dbałości o kondycję i abstynencji. Bill, produkt masowy w wersji luksusowej, modny Ken dla dorosłych dziewczynek, wraz z zestawem aut, apartamentów, wiejskich domków i kart kredytowych. - Cześć, Luke - powiedział Bill, ukazując światu dwa rzędy równych, białych zębów, odsłoniętych w uśmiechu, na którego widok, jak głosi plotka, co słabsze kobiety mdlały. Luke kiwnął mu głową, sięgając po papierosa do kieszeni koszuli. - Jak się bawiłeś, mały łobuziaku? - Fajnie - powiedział poważnie Danny. - Zatopiliśmy okręt piratów. - To świetnie. A teraz wskakuj do samochodu. Mama czeka. Chłopiec nie poruszył się. - Zaraz go wpakuję - mruknął Luka, zaciągając się głęboko dymem. - Hop, Danny! Wziął dziecko na ręce i zaniósł do auta. Mały objął go mocno za szyję, a Luka poczuł w sercu prędkie ukłucie bólu. „Już go nigdy nie zobaczę” - pomyślał nagle i natychmiast wyrzucił poza obręb świadomości tę absurdalną myśl. Posadził synka na tylnym siedzeniu, obitym drogą, puchatą tapicerką. - Cześć, tato - powiedział Danny. - Hej, Danny, posuń się trochę. Jeszcze twoja torba. Włożył torbę do środka i zatrzasnął drzwi. Bill szykował się właśnie do wsiadania. - Bill, poczekaj - zawołał Luke. - Muszę z tobą porozmawiać. - Przepraszam cię, Luke, ale cholernie się spieszę. Już jestem spóźniony na bardzo ważne spotkanie... Caryen nie dał mu skończyć. Podszedł do niego i zmierzył go przenikliwym spojrzeniem. Zawsze go bawiło, jak Bill rozmawiając z nim, próbuje wyprostować się możliwie jak najbardziej, żeby uzyskać parę milimetrów wzrostu więcej. Nic z tego, nie miał szans mu dorównać. Luke był chudy, kościsty i bardzo wysoki. - Wyprowadzacie się z miasta? Bill skurczył się. Wyglądało, że się przestraszył. Luke wyobraził sobie z rozkoszą, jak rozkwasza nos tego dupka. Ale W takiej sytuacji nie mógł sobie pozwolić na tę przyjemność. - No cóż, hmm... - bąkał Bill, wyraźnie speszony. - Dostałem atrakcyjną propozycję pracy. Myślę... myślę, że się zdecydujemy wyjechać, nie tylko z miasta, ale z kraju... Na razie na rok. A potem zobaczymy. Oczy Luke’a zwęziły się. Przez chwilę Bill był pewien, że rzuci mu się do gardła. - Co?! - zasyczał Luka. „Dupawy kutasina - myślał. - Joan, Chryste. jakie to do ciebie podobne”. Nie miał wątpliwości, że to ona namówiła ego dupka do wyjazdu. - Nie możecie tego zrobić. Mam prawo widywać syna. Nosi moja nazwisko i jest tak samo mój, jak jej. Nie pozwolę na to! Rozumiesz?! Bill stał z głupią miną. Wyglądał żałośnie. Luke poczuł, jak ogarnia go ślepa wściekłość. - Postanowiliśmy z Joan... - bąknął Bill. Pięści Luke’a zacisnęły się i zadrgały. - Wsiadaj do samochodu - powiedział bardzo spokojnie, zdławionym głosem - i spieprzaj stąd, ale bez jednego słowa, skurwielu, bo będziesz zbierał zęby z betonu. A dziecka nie dostaniecie! Nie wiadomo, co wywarło skutek, może reputacja Luke’a, może ton jego głosu, a może realność groźby, dość że Bill usłuchał. Milcząc wsiadł do wozu i odjechał. Przez przyciemnione szyby Luke nie mógł dojrzeć małej postaci swojego synka. Odwrócił się tyłem do krawężnika i zamknął oczy. Wydawało mu się, że ktoś zrobił mu wielką dziurę w piersi i teraz grzebie w niej palcem o szponiastym paznokciu. - Joan! Odwróciła się szybko, z miną niechętną i wyzywającą. - Czego chcesz? Nie życzę sobie cię widywać, a tym bardziej, żebyś nachodził mnie W pracy. Nie mam z tobą o czym rozmawiać. Aleja mam. Nie pozwolę ci wywieźć Danny’ego, Prychnęła pogardliwie. - Nie masz nic do gadania. Nie radzę zaczynać. Ruszyła przed siebie: Złapał ją za rękę. Wyszarpnęła się z wściekłością. - No i co? - zasyczała. Uderzysz mnie? Proszę bardzo. złożę skargę o pobicie. Popatrz tylko, ilu świadków wokoło. Luke poczuł przypływ rezygnacji i rozpaczy. Rozmowa L Joan nie miała sensu. - Chcesz uderzyć bezbronną kobietę, matkę twojego dziecka? Nie sądzę, żeby cito pomogło w sądzie, czy gdziekolwiek pójdziesz. Możesz sobie wnosić sprawę i załatwiać prawnika. Siłą mnie nie zatrzymasz! W oczach Joan mieszały się triumf i nienawiść. Opanował się, chociaż z trudem. - Chcę widywać się z dzieckiem. Moim własnym dzieckiem. O nic więcej mi nie chodzi. Nie pozwolę ci go wywieźć, możesz być pewna! - W niczym mi nie przeszkodzisz, rozumiesz?! Zabiorę dziecko, dokąd zechcę. Jest moje. A ty się ugryź w dupę! Przecież nikt ci nie zabrania kontaktów. Masz pieniądze, możesz odwiedzać syna, kiedy zechcesz, nawet za granicą. Stać cię na to. A jeśli wolisz wywalać forsę na picie i prochy, to nie moja rzecz! Wzruszyła ramionami, odwracając się do niego, żeby odejść. Szarpnął ją za ramię, zmuszając, żeby na niego spojrzała. - Joan, kurwa mać, czy ty chociaż przez chwilę pomyślałaś o małym? Czy jesteś tak zaślepiona, że tylko szukasz okazji, żeby mnie zgnoić? - Ani przez sekundę nie zaprzątam sobie głowy takim śmieciem, jak ty! — wrzasnęła Joan. - Jedynie, kiedy drżę ze strachu, że Danny może być kiedykolwiek podobny do ciebie! Byłabym najszczęśliwsza na świecie, gdybyś go już nigdy więcej nie widział. Modlę się o to! I przysięgam, wyrwę Danny’ego z twoich łap. Razem z Billem staramy się stworzyć temu dziecku przyzwoitą, normalną rodzinę. Łączy nas przyjacielski, partnerski związek. Może by się udało. żeby chłopiec wreszcie o tobie zapomniał. Bodaj by cię szlag trafił. Luke! Przyłazisz tu jak jakaś zmora, nie mogę się od ciebie uwolnić! To dziecko niczego nie potrzebuje mniej niż ciebie! I zdejmij te cholerne ciemne okulary. jak do mnie mówisz! Myślisz. że nie wiem, jak wyglądasz, kiedy jesteś nawalony? Sytuacja była beznadziejna. Luke oddychał szybko i płytko. Za wszelką cenę próbował zapanować nad sobą. - Joan, słuchaj mnie... po prostu. kurwa, posłuchaj... Mam prawo widywać syna... - I co? - przerwała cynicznie. - Myślisz, że jak spieprzysz dzieciństwo jemu, to odreagujesz własne? Nie zauważył nawet, że napisał te dwa wersy w poprzek jakiegoś poprzedniego zapisku. Kolory wokoło nabrały takiej intensywności, że zmrużył powieki. Gdzieś, jakby od wewnątrz czaszki, jego mózg wyświetlił informację wygrzebaną z zakamarków pamięci: „W Średniowieczu mucha była symbolem cynizmu”. Zdanie miało jakiś gorzki posmak. Luke powoli odpływał coraz dalej od rzeczywistości. - Przepraszam, pan Car-en, prawda? Luke otworzył oczy i spojrzał nieprzytomnie. Próbował sobie przypomnieć twarz pochylającego się nad nim mężczyzny. Twarz ta wydawała mu się skądś znajoma, ale przez grubą warstwę waty okalającej jego umysł myśli przebijały się opornie i mało zbornie. - Jestem od lat wielbicielem pańskiej... hm, mrocznej twórczości... - kontynuował intruz. Przy słowie „mrocznej” Luke lekko się skrzywił. - Mogę prosić o autograf? - spytał nieznajomy, siadając obok przy jego stoliku. Tak, oczywiście westchnął Luke. Sięgnął do kieszeni po swoje wieczne pióro. W połowie gestu przypomniał sobie, że wciąż trzyma je w dłoni. Facet już podsuwał mu gruby notes. otwarty na czystej stronie. Luke napisał pierwsze lepsze zdanie, jakie przyszło mu do głowy. Krzywe, nerwowe litery sprawiały wrażenie, że pragną stać się czymś zupełnie innym, niż są aktualnie. Luke bazgrał. a ręce mu drżały odkąd pamiętał: Żeby rozproszyć ciemność wystarczy zapalić lampę. Jedyny problem, to pytanie, skąd je wziąć? Po sekundzie wahania paroma kreskami dorysował na dole strony staroświecką. stajenną naftówkę i podpisał się. - Proszę - powiedział, podając przybyłemu notes. Po raz pierwszy przyjrzał się uważniej jego twarzy. Była zupełnie nijaka, ale Luke’owi wciąż wydawała się skądś znajoma. - Czy pan często myśli o śmierci, panie Carven? - spytał nagle mężczyzna, chowając notatnik do kieszeni. „Świr - pomyślał Luke. - Tylko mi tego brakowało. Albo, co gorsza, sekciarz”. Już otwierał usta, żeby spławić faceta, kiedy nagle napotkał jego wzrok. Oczy nieznajomego miały nienaturalnie jasne tęczówki, właściwie białe, gdyby nie opalizujący blask, jakim zdawały się świecić od środka. Wydawało mu się, że przewiercają go na wylot, a obcy nie dość, że wie o nim wszystko, to doskonale zna jego słabe punkty. - Tak, myślę o śmierci - powiedział wreszcie Luke. - Piszę, jak pan zapewne wie. Żyję z tego, co piszę, a tak się składa, że to często dotyczy śmierci. Wychodzi mi ten temat. Ale, niestety, czasem muszę też myśleć o życiu. - Śmierć wydaje się panu bardziej pociągająca? - Nie. Może fascynująca. Rozumie pan, jako temat. Tak naprawdę wydaje mi się, że obie strony muszą się jakoś równoważyć, funkcjonują w człowieku równocześnie. W sumie, zaczynamy umierać już w chwili, w której przychodzimy na świat. Luke starał się mówić do rzeczy. Nie potrafił zrozumieć, jak to się dzieje, że siedzi przed tym obcym facetem i pieprzy mu o tym, co sądzi na temat śmierci, zamiast kazać mu się wynosić albo spokojnie odpłynąć w niebyt. Co gorsza, za wszelką cenę próbował wyrażać się sensownie. Było coś niepokojącego w tym człowieku, coś co sprawiło, że ledwo go zobaczył, a już odniósł wrażenie, że przez dziurę w środku wsunęła się chłodna dłoń i obejmuje palcami jego kręgosłup. żeby później złamać go jednym szarpnięciem. Nieznajomy pochylił się ku niemu. Oczy mu świeciły. - Ma pan zupełną rację! Nawet pan nie wie, jak blisko prawdy się znajduje. Jak pan myśli, jakie uczucia żywi śmierć, względem pana, na przykład? Luke wzruszył ramionami. - Nie wiem. Kiedyś powiedziałem, że między zdaniem „Śmierć cię kocha” i „Jezus cię kocha” niema specjalnej różnicy, ale byłem wtedy skuty i wściekły. Stwierdzenie, że śmierć nas kocha, jest jakieś banalne. Tu chyba chodzi o bardziej skomplikowany układ. - Oczywiście. I skomplikuje się jeszcze silniej, kiedy uświadomimy sobie pewną rzecz. Dlaczego zakładamy, że istnieje jedna śmierć? Przecież to bezpodstawne. Luke czuł, jak przepełnia go jakieś ciężkie zimno, jakby ktoś wlewał mu w żyły płynny azot. Powoli zaczynał zdawać sobie sprawę z tego, że boi się tego człowieka. Lęk był irracjonalny. Mężczyzna był wątły i niższy od niego o głowę. Ale Luke czuł, że słowa, które wypowiada, uderzają w niego, biją w jego osobowość, dotykają istoty jego bytu. - Każdy jest nosicielem swojej własnej śmierci. To takie nasze drugie ja, ten pasażer, którego obecność każdy żywy człowiek kiedyś w sobie odkrywa - ciągnął nieznajomy. - Rozumie pan, to rodzaj symbiozy, a czasami pasożytnictwa. Zastanawiał się pan kiedyś, czemu niektórzy ludzie są szczęśliwi, zdrowi, pogodni, podczas gdy inni ciągle czegoś szukają, gonią za czymś mniej lub bardziej realnym, nie potrafią pogodzić się z rzeczywistością i spalają się wreszcie w tym obłędnym wyścigu? - Tak szepnął bezgłośnie Luke. Czuł właśnie, jak jego krew spala się w lodowatym podmuchu nieokreślonego przeczucia. że coś jest tu bardzo nie tak. - Otóż ci pierwsi żyją w zgodzie z własną śmiercią, która nie chce opuścić ich ciała, wygodnie jej tam. To takie leniwe śmierci. o zgodnym charakterze, Są też starcy. na siłę czepiający się życia, wciąż zachłanni. Nie potrafią umrzeć, nie mogą znieść myśli o własnym zgonie. To ich śmierci obawiają się, jaki los przypadnie im później, boją się zmiany, więc starają się utrzymać nosiciela jak najdłużej. - A co z tymi, którzy dążą do samodestrukcji? - wyszeptał Luke. - Nie żyją w zgodzie ze swoją śmiercią? - Różnie. Śmierci też ulegają emocjom. Bywają nawet szalone. Czasem dane ciało się nudzi, czasem chcą zmienić je na inne z ciekawości, a czasem chcą po prostu uciec, poszaleć na wolności, bez ciała. To bardzo przyjemne uczucie, zapewniam. Ale na dłuższą metę nie do przyjęcia. Śmierć potrzebuje żywiciela. Wracając do pańskiego pytania, w przypadkach, o których wspomniałem, śmierć-lokator może popychać nosiciela do samobójstwa, wpędzać go w choroby, nałogi, wywoływać wypadki. Wie pan, w zbiorowych katastrofach uczestniczą tylko znudzone śmierci. - Wobec tego śmierć może nienawidzieć swojego nosiciela, świadomie go niszczyć, krzywdzić, pastwić się nad nim... - powiedział Luke. - Pan uważa, że to śmierć kieruje naszym losem? Nic więcej?, - Oczywiście! Śmierć rozwija się wraz z żywicielem. Im inteligentniejszy, głębszy psychicznie żywiciel, tym lepiej i szybciej rozwija się śmierć. W pewnych przypadkach może znacznie go przerosnąć, osiągnąć wyższy poziom, bazując, rzecz jasna, na jego osobowości. A wtedy, prędzej czy później, zacznie szukać sposobu ucieczki na wolność. Wie pan, czemu większość artystów, ludzi obdarzonych talentem, jest taka zagubiona, niedostosowana? Skąd brak akceptacji i miłości, ucieczki w alkohol i narkotyki? Ich śmierci są po prostu lepsze od nich. Męczą się jak w więzieniu. Pańska. na przykład. jest bardzo wysokich lotów. I mocno już zmęczona. O wiele pana przewyższa. panie Carven. Luke’a przenikało zimno. Był całkiem bezwolny. Nie mógł wstać i wyjść. Musiał tu siedzieć, skuty magnetycznym wzrokiem tego przedziwnego wariata i słuchać, co ma do powiedzenia o śmierci. Nawet nie miał pewności, czy nie rozmawia z samym sobą. Zdobył się na heroiczny wysiłek. - Ta rozmowa staje się coraz bardziej... - Interesująca? - intruz przerwał w pół słowa. - Ma pan rację. Z każdą minutą napięcie rośnie. Wie pan, że charakter człowieka zależy od charakteru zamieszkującej go śmierci? - Śmierć jako dusza - powiedział Luke. - Agonia przez całe życie. To by się nawet zgadzało. „Spokojnie - myślał - to tylko prochy. Nabrałem za dużo, wypiłem za dużo i teraz wariuję”. Zamknął oczy w nadziei, że gdy je otworzy, nieznajomy zniknie. Ale nie zniknął. Uśmiechał się jakoś zjadliwie. - Już niedługo przekona się pan, że to, co mówię, jest prawdą. Myślał pan kiedyś, czemu umierają niemowlęta i małe dzieci? To proste. Najczęściej noszą niedopasowane śmierci. Albo zwyczajnie wredne, które wykorzystują ich słabość. Ale zdarza się też, że u dzieci nieprzeciętnych, obdarzonych ogromnie bogatym wnętrzem i wyobraźnią, znacznie wrażliwszych od innych, ich śmierci rozwiną się dużo prędzej od nich samych. Potrafi pan sobie wyobrazić udrękę dorosłej, inteligentnej śmierci, zamkniętej w ciele dziecka, które choćby nie wiem jak wspaniałe, jednak pozostaje tylko dzieckiem? Ile lat można czekać? Marzenia o wolności stają się obsesją. Proszę się temu nie dziwić. Aż w końcu znajduje się jakiś sposób. Luke czuł się coraz gorzej. Głęboko pod mostkiem obudził się promieniujący ból, jakby upiorna ręka w jego wnętrzu zaczęła szarpać go pazurami. Skulił się i przycisnął obie dłonic do piersi. Głos nieznajomego dochodził do niego odległy i brzękliwy. Słyszał słowa. ale ich nie rozumiał. - Tak się składa, że jestem sąsiadem pańskiego synka. To świetny dzieciak. Nad wiek rozwinięty. Wyrósłby pewnie na wspaniałego człowieka. Znamy się od dawna. Wiem wiele o Dannym, pańskiej byłej partnerce i o panu. Od niego samego. oczywiście. Danny dużo o panu opowiada. Jest do pana przywiązany. To zdecydowanie nad wiek rozwinięte dziecko. Nieznajomy wymownie zerknął na zegarek. Luke patrzył na niego nieprzytomnie. Na pierwszą wzmiankę o synu drgnął, a potem zamarł, próbując łowić poprzez mgłę wizerunek twarzy mówiącego. Mimo wysiłku, czuł, że odpływa. - No cóż, zrobiło się późno. Było mi bardzo miło poznać pana osobiście. Podziwiam pana od dawna. No i Danny tyle o panu mówił. Na mnie już czas. Nie sądzę, żebyśmy się jeszcze spotkali, mimo to powiem, do widzenia. Luku z trudem łapał oddech. Wydawało mu się, że rozpada się na poszczególne atomy, że ktoś łamie mu wszystkie kości i jednocześnie wbija w głowę rozpalone druty. Drobna, wilgotna dłoń zacisnęła się na jego ramieniu. - I proszę na siebie uważać, panie Carven. Bardzo źle pan wygląda. Luku powoli osuwał się w ciemność. Udało mu się wrócić do domu tylko dlatego, że barman zamówił dla niego taksówkę. Na dworze poczuł się lepiej. ból przestał być taki rwący. Wysiadł przed frontem kamienicy, w której mieszkał; starej, dość zaniedbanej, z mnóstwem zabawnych ozdób na fasadzie. w postaci pyzatych puttów i koszy z kwiatami. Mało kto mógłby podejrzewać, że tu mieszka, i poza faktem, że dom mu się podobał, było mu to bardzo na rękę. Mieszkanie Luke’a składało się z dwóch pokoi, ale jeden z nich zamienił w graciarnię, przez co zupełnie nie nadawał się do użytku. Na schodach Luke znowu poczuł się fatalnie. Miał dreszcze. mdłości i zawroty głowy. Chciał tylko położyć się i odpocząć. Danny leci teraz gdzieś w powietrzu, cholernie daleko i wysoko. Tęsknił za nim. Kiedy powiedział Joan. że nie da zgody na wyjazd syna. parsknęła tylko: „Bill się tym zajmie”. I zajął się. Trzeba przyznać dupkowi, że skutecznie. Musi coś wymyślić, żeby sprowadzić dziecko z powrotem. Zacisnął zęby. A jeśli nie. to będzie latał do niego raz na tydzień tym pieprzonym samolotem! Wszedł do mieszkania i zapalił światło, które natychmiast wrzasnęło mu prosto w twarz tak gwałtownie, aż przymrużył powieki. Duża, biała koperta, której na pewno nie było tam, kiedy wychodził, stała na biurku oparta o puszkę po piwie. Na jej widok zawyło w nim przerażenie. Na miękkich nogach podszedł do biurka. Sięgnął po kopertę i chwilę obracał ją w drżących palcach. Nerwowo rozdzierał papier. Coś ciemnego i żywego obiło się o jego rękę i z bzyczeniem pacnęło o blat. - Chryste, co to jest? - jęknął Luku. To była mucha. Lśniąca zielonkawo, tłusta mucha, która niemrawo pełzała wśród papierów zaścielających biurko. Luke patrzył na nią, a tymczasem jego serce pękało i kamieniało. Palcami twardymi jak stal wyciągnął z koperty kartkę. Jego oczy zarejestrowały cztery słowa: „Niech pan włączy telewizor”. I to wszystko. Poza tym papier był czysty. Maszyna jego ciała zareagowała na polecenie. Dłoń odnalazła na biurku pilota i nacisnęła guzik. Na ekranie poruszali się w pośpiechu jacyś ludzie, jeździły auta, widać było dym i płomienie. Głos spikerki mówił: - Katastrofa wydarzyła się podczas startu. Nie ma szans, żeby ktokolwiek z 276 pasażerów lub z członków załogi zdołał ocaleć... W tej chwili akcja gaszenia wraku trwa... Siedząca na rogu blatu mucha przestała właśnie czyścić sobie przednimi łapkami głowę tak energicznie, jakby pragnęła ją urwać. Nastroszyła skrzydełka i z głośnym bzyczeniem poderwała się do absurdalnego, właściwego wszystkim muchom tańca wokół lampy na suficie. Fenix 1 (60) 1997