Recenzje

• Wkp

  2024-03-21

  MYSZ, KACZKA, PIES I WYSPA Alexis Nesme, ten sam autor, który mądrze zilustrował album „Horrifikland: Przerażająca przygoda Myszki Miki” powraca z świeżym komiksem. Tym razem nie tylko wyśmienicie go ilustruje, co widać już po samej okładce, lecz również i zabrał się za napisanie scenariusza. No i ten scenariusz nieźle mu wyszedł, fajnie, w klasycznym klimacie i stylistyce tej serii – lecz to seria niezależnych od siebie albumów, połączonych jedynie występującymi w nich postaciami – i nawet jeśli nie jest to dzieło wybitne, ot typowe dość właściwie można by rzec, ta szata graficzna sprawia, że chce się je poznać i potrafi nią zachwycić nie raz i nie dwa. Miki, Donald, Goofy. Znacie ich. Zajmują się różnorakimi rzeczami, a teraz znów zostają detektywami i rzucają się w wir przygód, kiedy zlecone im zostaje znalezienie zaginionego archeologa-amatora. Ten wyruszył odkrywać to, co nieodkryte i badać, co niezbadane na morzu południowym i ślad po nim zaginął. Dlatego nasi bohaterowie ruszają z akcją ratunkową, nie wiedzą jeszcze co na nich czeka na tytułowej wyspie… Kiedyś już o tym pisałem, lecz mój pierwszy kontakt z disnejowskimi kaczkami i myszami – przynajmniej, jeśli chodzi o komiksy, ponieważ animacje oglądałem wiele wcześniej – nastąpił, kiedy miałem pięć czy sześć lat. To wówczas w moje ręce wpadł jeden z numerów magazynu „Mickey Mouse”, a wkrótce później zacząłem w miarę regularnie kupować „Kaczora Donalda”. Pokochałem ten magazyn i kolekcjonowałem go długie lata po tym, jak stałem się już dorosły. Historie, które jednak zawsze najbardziej mnie fascynowały – i w nim, i w „Gigantach”, i we wszelkich wydaniach specjalnych także – obok prac Barksa, Rosy i epickich opowiadanie w stylu millenijnej przygody z kulami, były historiami lub świątecznymi, lub podszytymi grozą. No i dlatego tak mi podszedł swego czasu „Horrifikland”, który zachwycał klimatem i wykonaniem od strony graficznej. A to dzięki idealnym ilustracjom Alexisa Nesme’a. No i tak samo zachwyca mnie również niniejszy komiks, operujący stylem odpowiednio cartoonowym, momentami barwnie klasycznym, jak na opowiadanie dla dzieci i to uniwersum, lecz zarazem szczegółowym, bardzo dopracowanym i klimatycznym. Element albumu jest uroczo sielska, normalna i barwna, element mroczniejsza i nastrojowa, a każda z nich jest po prostu zachwycająca. Każdy kadr, każda strona, każdy detal… No cudownie to wypada. Fabularnie jest prosto, typowo, lecz ta treść pozwala autorowi pokazać dokładnie to, co lubi, co chce o co najlepiej mu wychodzi, a poza tym proponuje dobrą, niegłupią zabawę dla czytelników w każdym wieku. Album wieńczy naprawdę świetne wydanie w twardej oprawie i na dobrym papierze, a wszystko to razem wzięte daje nam naprawdę udany komiks familijny. Czy trzeba dodawać coś więcej?