Recenzje

• Anonim

  2018-03-22

  Produkt zgodny z bardzo szybką przesyłką, serdecznie zalecam 😊

• Książkomaniacy

  2018-03-22

  ksiazkomaniacyrecenzje.blogspot.com Nie jest prosto być innym. I nieważne, czy to lata sześćdziesiąte czy rok 2017 - odmienność zawsze wzbudza zainteresowanie. Choroba, a zwłaszcza psychiczna zostawia piętno na całe życie. Gdzie jest granica pomiędzy normalnością a szaleństwem? Czy nie oceniamy zbyt pochopnie? "Przerwana lekcja muzyki" Susanny Kaysen to książka ebook poruszająca ten jakże wyjątkowo niełatwy temat. To autobiograficzne świadectwo 18-letniej dziewczyny, odstającej nieco od reszty społeczeństwa, którą rodzice umieszczają w szpitalu psychiatrycznym. Susanna, zamiast jak wszyscy jej koledzy pójść do collegu postanawia rozpocząć dorosłe życie. Podejmuje pracę, lecz nie radzi sobie z zakresem obowiązków - jako sprzedawczyni ciągle coś niszczy, ciągle coś jej upada. Praca maszynistki to również zbyt trudne wyzwanie - ciągle popełnia błędy, wysyła nieprawidłowe faktury. To wszystko ją stresuje, nie wierzy w własne możliwości, realizację marzeń. Nie wie, jak będzie wyglądać jej przyszłość. Jedynym wyjściem z niełatwych sytuacji wydaje się być samobójstwo, uwolnienie od trosk i kłopotów. "Samobójstwo jest rodzajem morderstwa z premedytacją. Nie jest to coś, co robi się natychmiast, gdy tylko się o tym pomyśli. Trzeba przyzwyczaić się do zamiaru. Potrzebne również są środki, silna motywacja i niezła okazja. Żeby samobójstwo się powiodło, konieczna jest idealna organizacja i trzeźwe myślenie - właściwie ani to ani to w żaden sposób nie przystaje do rozpalonej głowy samobójcy". Susanna połyka tabletki, nie jest jednak do końca przekonana o trafności własnej decyzji, biegnie po pomoc. Kłopoty córki przysparzają trosk rodzicom. Ci postanawiają umieścić ją w szpitalu. "Co było we mnie takiego pomylonego, że wystarczyło niecałe pół godziny, żeby jakiś pierwszy lepszy lekarz odesłał mnie do domu wariatów?" Miały to być dwa tygodnie, a zrobiły się niemal dwa lata. Bardzo sławny szpital McLean gościł wielu słynnych poetów i muzyków. To tutaj z diagnozą osobowości borderline trafia Susanne. "Przerwana lekcja muzyki" to poruszająca, lecz napisana łatwo i bez dużych emocji relacja z pobytu w szpitalu. To autobiograficzne świadectwo życia nastoletniej Susanny, raczej reporterska niż emocjonalna opowiadanie o pacjentach oddziału szpitala psychiatrycznego McLean. Autorka omawia świat z perspektywy zakratowanych okien. Pacjenci to ludzie mający różnorakie schorzenia, charaktery i dziwne historie - kleptomanka Gorgina, molestowana i uzależniona Daisy, socjopatka Lisa, uratowana przed samospaleniem Polly... Kontrole, plastikowe sztućce, elektrowstrząsy, owijanie lodowatymi prześcieradłami, ucieczki - taki obraz szpitala przedstawia nam Kaysen. Kobiety potrzebują bliskości, mają zwykłe ludzkie potrzeby. Szaleństwo przejawia się w dwóch podstawowych wariantach: jako powolne i jako szybkie. Jak mówi nasza bohaterka jest to najzwyklejszy, codzienny wymiar bycia wariatem. Kolejne tytułu rozdziałów: Ogień, Wolność, Kontrola, Siatka Ochronna - Cień Rzeczywistości, Piętnografia, Umysł a mózg - wprowadzają czytelnika na nowe poziomy. Dla wielu szpital to zarówno azyl i więzienie. Odcięci od świata i wszystkich problemów wiodą spokojne życie. Inni skrępowani, osaczeni. Pobyt w McLean zawdzięczają zawstydzonym zaistniałym sytuacjom rodzinom, płacącym ogromne pieniądze za spokój i zagłuszenie wyrzutów sumienia. Kobiety wyrwane, wyłączone z codziennego życia, ze smutnym spojrzeniem, podobnie jak bohaterka obrazu Vermeera "Przerwana lekcja muzyki". Książka ebook warta przeczytania, chociażby ze względu na porównanie jej z wyreżyserowanym przez Jamesa Mangolda filmem pod tym samym tytułem, w którym główne role zagrały Winona Ryder, Angelina Jolie, Brittany Murphy i Whoopi Goldberg. Muszę być jednak szczera i przyznaję z trudnym sercem, że ekranizacja jest o dużo lepsza od książki. W powieści Kaysen zabrakło poweru. "Przerwaną lekcję muzyki" czyta się szybko, lekko, lecz to nie jest to. Film poruszył mnie do głębi. Może to jednak tylko moje zdanie. Zapraszam do lektury. Izabela Nestioruk

• justa21

  2018-03-22

  Między normalnością a szaleństwem „Ludzie pytają: jak tam trafiłaś? W rzeczywistości chcą wiedzieć, czy ich może spotkać to samo. Nie potrafię dać odpowiedzi na to ukryte pytanie. Mogę powiedzieć jedno: to nie jest trudne” – te wstrząsające w własnej prostocie słowa mogą dotyczyć tylko jednego scenariusza, a mianowicie umieszczenia w zakładzie psychiatrycznym. Miejsce to budzi w nas lęk, przerażenie, jest tez symbolem słabości i ucieczki od brutalnej niekiedy rzeczywistości. Zwykle nie jesteśmy łaskawi dla osób z zaburzeniami psychicznymi, przypinamy im łatkę wariatów i omijamy z daleka, niczym trędowatych. Mimo iż jesteśmy świadomi tego, że dużo zaburzeń ma charakter genetyczny, dużo również jest efektem doświadczonej traumy, to jednak nie pragniemy mieć z tymi osobami nic wspólnego, jakby bojąc się zarażenia. A może przeglądając się w ich oczach widzimy pewne podobieństwo? Może jesteśmy świadomi własnych zachowań, obsesji, natręctw, może rozpaczliwie próbujemy utrzymać się na powierzchni „normalności”, zdając sobie sprawę, że jesteśmy skazani na porażkę? O tym, jak cienka jest granica między tym, co zwyczajne a zaburzone, między szaleństwem a nadwrażliwością, przekonuje się Susanna Kaysen. Być może niektórzy czytelnicy kojarzą to nazwisko, nawet jeśli po „Przerwaną lekcję muzyki” nie mieli jeszcze okazji sięgnąć. Na motywach tej książki, będącej zapisem wydarzeń mających rzeczywiście miejsce, powstał wyjątkowo emocjonalny film z idealnymi kreacjami Winony Rider i Angeliny Jolie. Niezależnie jednak od wrażeń wyniesionych z seansu filmowego, warto też zagłębić się w literacki pierwowzór, który zabiera nas na jeden z oddziałów szpitala psychiatrycznego, ukazując obrazy, których nierzadko się nie spodziewamy. Każdy z pacjentów szpitala psychiatrycznego McLean ma własną historię, która determinowana jest rodzajem zaburzeń, każdy miał przed pobytem w tym odosobnionym miejscu własne życie, prace, bliskich. I nawet jeśli utrzymywał pozory normalności, to jednak ostatecznie trafił tu, do placówki, w której kolejne godziny odmierzane są licznymi kontrolami pielęgniarek i porcjami lekarstw uspokajających. Przez dwa lata pobytu autorka zgromadziła dużo obserwacji, którymi dzieli się z nami na stronach książki. Inspiracją do spisania wspomnień była analiza akt medycznych, dzięki którym mogła dowiedzieć się o postawionej diagnozie – osobowość borderine. Podczas pobytu w McLean Susanna była utrzymywana w przeświadczeniu, iż rozpacza na zaburzenia osobowościowe. Niezależnie jednak od diagnozy, to ona sama podpisała zgodę na hospitalizację, choć zamkniecie miało trwać zaledwie kilka miesięcy. Tym metodą w wieku osiemnastu lat odnalazła się jakby w alternatywnej rzeczywistości, między socjopatkami: Lisą i Lisą Cody, cierpiącą na depresję Cynthią, borykająca się ze schizofrenią Georginą i pozostałymi pensjonariuszami oddziału. Szpitalna codzienność jest wyjątkowo monotonna, lecz również daje okazję do zanurzenia się w niej, do obserwowania zachowań, nie tylko pacjentów lecz i personelu medycznego. Szpital, widziany oczyma Kaysen, jest miejscem pełnym obłudy, zakazów i nakazów i lekarzy, którym niewiele brakuje do zamiany miejsc z pacjentem. Nie brak tu dramatycznych postaci, jak Polly, która chciała popełnić samobójstwo oblewając się benzyną i podpalając, a w efekcie już na zawsze zamknęła się w zeszpeconej skorupie własnego ciała. Jest również skłonna do ucieczek Lisa, jest Wade pogrążony w świecie wyobraźni chłopak przekonany, że jego ojciec jest tajnym agentem i ma groźnych przyjaciół. Jest wreszcie regularnie pojawiająca się w szpitalu Daisy fanka środków przeczyszczających i kurczaków, która ostatecznie – po wyjściu ze szpitala i usamodzielnieniu się – popełnia samobójstwo. Kaysen ze własnymi zaburzeniami i rozdziałem samobójczym wydaje się, być osobą nie na miejscu, wśród tych wszystkich chorych. Epizodyczny charakter jej kłopotów pozwala jej na wyjątkowo analityczne podejście do rozgrywających się w szpitalu wydarzeń a także do ludzi w nim przebywających. My zaś otrzymujemy pozornie tylko chłodną i rzeczową relację z pobytu, w rzeczywistości bowiem książka ebook „Przerwana lekcja muzyki” budzi w nas niepokój. Uzmysławia nam bowiem, w jak bardzo odmienny sposób postrzegają otoczenia chorzy i … jak nam jest do nich blisko Przede wszystkim zdejmuje tym samym z pacjentów stygmat wariata, prawdopodobnie że …wszyscy jesteśmy wariatami! Justyna Gul Qultura słowa

• Domi czyta

  2018-03-22

  https://www.facebook.com/domiczyta/ „Co było we mnie takiego pomylonego, że wystarczyło niecałe pół godziny, żeby jakiś pierwszy lepszy lekarz odesłał mnie do domu wariatów? Trochę mnie nabrał: mówił, że na dwa tygodnie, a tymczasem zrobiły się z tego niemal dwa lata. Miałam osiemnaście lat” - element książki. Vermeer – uznany holenderski malarz – stworzył obraz pt. „Przerwana lekcja muzyki”, do którego odwołuje się w swym tytule a także treści książka ebook Susanny Kaysen. Przyglądając się temu siedemnastowiecznemu dziełu pierwszą rzeczą, na której skoncentrowała się moja uwaga był wzrok kobiety uwiecznionej na płótnie. Wzrok smutny, niepokojący, zaskoczony, skierowany w stronę czy to malarza czy to osoby oglądającej scenę, w której uczennica do tej pory skupiona na nutach i słowach nauczyciela muzyki zostaje z tego procesu najprawdopodobniej w nagły sposób wyrwana. W analogiczny sposób – gwałtownie i dość obcesowo – zostaje wyłączona z codziennego życia bohaterka, a jednocześnie autorka książki, która w wyniku kłopotów psychicznych, z swojej woli na dwa lata trafiła do szpitala psychiatrycznego. Niedługa, acz bardzo intensywna książkowa odsłona „Przerwanej lekcji muzyki” jest autobiograficznym świadectwem tego, jak wyglądało życie nastoletniej Susanny a także pozostałych pacjentek oddziału psychiatrycznego w połowie lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, z jakimi przypadłościami borykały się młode kobiety, jakimi sposobami radziły sobie z nową rzeczywistością (o ile w ogóle sobie radziły…), czy również w jaki sposób prowadzona była ich terapia. Jest to też bardzo osobisty i dość mroczny zapis tego, jak autorka postrzegała siebie i własny pokiereszowany umysł, który dopiero po dwudziestu pięciu latach od omówionych wydarzeń, wczytując się w własną dokumentację medyczną, mogła zamknąć w definicji diagnozy „zaburzenia z pogranicza” czy również „osobowość borderline”. Wraz z kolejnymi stronami książki czytelnik dochodzi do wniosku, że zaburzenia psychiczne mogą dotknąć każdego i w dowolnym momencie życia, nie oszczędzając nikogo i nie spoglądając na status społeczny, o czym świadczyć może fakt, że w tym samym co autorka ośrodku hospitalizowani byli pomiędzy innymi światowej sławy muzyk Ray Charles czy uznana poetka i pisarka Sylvia Plath. Pierwszoosobowa narracja Kaysen prowadzona jest w sposób nienachalny, na chłodno i bez zbędnych emocji, stwarzając wrażenie szczerego reporterskiego przekazu, dotyczącego w przeważającej części otaczającego bohaterkę świata odizolowanego w ramach murów szpitala psychiatrycznego od tzw. „normalnych” obowiązków związanych na przykład z pracą i rodziną. Lektura robi wrażenie i każe się zastanowić ponad statusem osób ze zdiagnozowanymi zaburzeniami psychicznymi w społeczeństwie, a także zadać sobie zapytanie o to, czy czasem nie nazbyt prosto rzucamy w eter słowa „wariat”, „szalony” czy „nienormalny”. Ponieważ gdzie tak naprawdę przebiega granica między tym, co uznawane jest w człowieku za zwyczajne i zgodne z ogólnie przyjętymi normami, a tym, co rzeczywiście wymaga natychmiastowej pomocy, ponieważ stanowi niebezpieczeństwo dla życia? Bardzo dziękuję Wydawnictwu Replika za możliwość zapoznania się z tą historią i zalecam ją też Waszej uwadze, tym bardziej że na jej podstawie w 1999 roku powstał film pod tym samym tytułem, a drugoplanowa rola Angeliny Jolie została nagrodzona Oscarem i Złotym Globem.