Recenzje

• Paulina Frankiewicz

  2018-03-21

  Eseje Brodskiego zgromadzone w Pochwale nudy to piętnaście zupełnie różnych, acz tworzących spójną całość, tekstów. Sporą element z nich stanowi zapis wygłoszonych przez autora w rozmaitych okolicznościach mów. Jego audytorium stanowili zarówno uczestnicy pierwszych targów książki w Turynie, absolwenci Uniwersytetu Michigan w Ann Arbor (mowa wygłoszona na stadionie!), jak i zebrani na sympozjum zorganizowanym przez Fundację Twórczości i Przywództwa w Szwajcarii. Prócz tego, jest tu list otwarty do prezydenta Czech, Vaclava Havla, lecz również kilka tekstów autobiograficznych zawieszonych poza konkretnym czasem i przestrzenią. Brodski nie daje się jednak zamknąć w okolicznościach, w których pierwotnie padają spisane słowa. Prawdziwą okazją, z jakiej zostały uwiecznione na papierze było, skończone ze swej natury życie, któremu zapewniają nieskończoność. A trzeba wiedzieć, że w nic Brodski nie wierzył tak bardzo, jak w długowieczność języka właśnie. Konkretne wydarzenia jawią się zatem jedynie jako pretekst do refleksji na temat (tragizmu) ludzkiej egzystencji, poezji i prozy, reżimu politycznego i miejsca jednostki w kraju czy statusu historii. (...) Mimo że tom liczy tylko 268 stron, nie należy go lekceważyć i nastawiać się na szybką lekturę (a przynajmniej dla mnie taką nie była). Czytając średnio dwa eseje dziennie, Brodski dostarczał mi wystarczająco wiele wątków do refleksji na resztę dnia. Jego teksty, mimo niesamowitych point, nie rozstrzygają żadnej kwestii. Wręcz przeciwnie – dla mnie były dopiero początkiem, pobudzającym otwarciem. Na co? Na pewno na myślenie poza schematami. Ponieważ o myślach Brodskiego można powiedzieć wszystko za wyjątkiem podążania „sprawdzonymi” arteriami ludzkiego umysłu. Niesamowita przewrotność, lotność, nieprzewidywalność – to wszystko sprawia, że teksty Poety Wielkiej Odmowy „otwierają”. (...) To rzadki mariaż formy i treści, w którym żadne z tych dwojga nie wybiega przed szereg. Nie ma tu miejsca na popisywanie się warsztatem pisarskim ani na moralizowanie. To równowaga w czystej postaci, której w świecie bardzo nam teraz brakuje. PRZECZYTAJ CAŁĄ RECENZJĘ NA BLOGU: http://dodziela.com.pl/2017/02/02/pochwala-nudy-josif-brodski/

• erka

  2018-03-21

  Josif Brodski, to wyjątkowo ceniony na całym świecie rosyjski noblista. Jego pełne metafor wiersze, nikogo nie pozostawiają obojętnym."Pochwała nudy", to ostatni tom esejów twórcy, wznowiony, z okazji rocznicy śmierci poety.W własnych rozważaniach, zwraca uwagę, na kłopoty współczesnego świata, wyraża własną opinię, o kulturalnych wydarzeniach, a także dzieli się własnymi przemyśleniami o życiu, o ludziach.Wszystkie te teksty, to teksty człowieka szczerego, który mimo tego, że życie przysporzyło mu tyle cierpień, stale przeżywa je pełną piersią.Swoimi tekstami, nierzadko kontrowersyjnymi, stara się przybliżyć, nam czytelnikom, własną osobę, a także osobiste rozważania na wszelkie tematy."Człowiek, jest tym co kocha.A miłuje to, dlatego, że jest tego częścią".