Wiedziałam, że drugi tom trylogii nie będzie lepszy od pierwszego. Nie wciągnęła mnie ta historia już na początku, lecz zakończenie 1 części sprawiło, że musiałam wiedzieć, co będzie dalej. Dlatego dałam szansę Bromberg. Niestety... Nic szczególnego się nie wydarzyło. Akcja kręciła się wokół jednego tematu, wszystko było zapchane zdaniami, które nic nie wnosiły. Czasem twórca dąży do zapełniania stron książki, choć nie przynosi to żadnego efektu. Bohaterzy w tym tomie wydają się być... Bezbarwni. Tak jak w tamtym poruszali mną, miałam jakieś emocje, czy darzyłam albo nie darzyłam ich uczuciami, w tym nie czułam nic. Fakt faktem, olbrzymią wielbicielką erotyków nie jestem, lecz w sumie... Nie było tak źle. Jeśli chodzi o tę tematykę i opisy w Fueled. Natomiast przeszkadzało mi podobieństwo (ZNACZNE) do 50 Twarzy Greya. Znów. Autorka powinna skupić się na swóim pomyśle, a nie przerabiać coś, co osiągnęło sukces i do niej nie należy. Uważam, że to słabe i nie przyciąga uwagi. Fabuła nie rozwija się za bardzo. W historii pojawiają się byłe kobiety Coltona i to prawdopodobnie miało być urozmaicenie, lecz nie wyszło... Oczywiście bohaterka ma z tym olbrzymi kłopot i nie akceptuje Tawny, jednej z ex Coltona. Związek Rylee i Coltona zaczyna się jeszcze bardziej rozwijać. Kobieta czuje więcej, pragnie więcej. Dużo przeszła i potrzebowała czasu, żeby znowu zaufać mężczyźnie. Czy Colton to doceni? W zasadzie kibicowałam im, choć Donovan czasem okropnie mnie irytował. Mimo to, chciałam, żeby byli szczęśliwi. Czy faktycznie zasługuje na Rylee? Za wiele seksu, za mało akcji. Tak podsumuję tę część. Jestem świadoma jaka to kategoria książek, lecz co za dużo, to nie zdrowo, ponieważ i czytelnik zaczyna się nudzić. Myślę, że jeśli ktoś jest wielbicielem erotyków, to może spróbować, lecz mi ta seria nie przypadła do gustu, tak jakbym tego chciała. Dziękuję wydawnictwu Editio Red.