Strona 1 Strona 2   Micky Neilson, James M. Waugh, Cameron Dayton, Matt Burns, Michael Chu, Jason Bischof, Erik Sabol Gdy zapada ciemność, rodzą się bohaterowie Tłumaczenie: Mateusz Repeczko Wydawnictwo: Fabryka Słów 2013       Strona 3 Strona 4 SPIS TREŚCI Wstęp Micky’ego Neilsona Micky Neilson NIENAWIŚĆ I DYSCYPLINA Cameron Dayton WĘDROWIEC Strach Siostra Życie Śmierć Zdrajca Brat Warta Matt Burns NIEUSTĘPLIWY Michael Chu ŚWIETLIK Matt Burns KROCZĄCY W ZWĄTPIENIU James Waugh THEATRE MACABRE: MROCZNE WYGNANIE Erik Sabol GŁÓD I II III IV V VI VII VIII Strona 5 IX INFORMACJE O AUTORACH   Strona 6 Strona 7 Strona 8 Strona 9 Strona 10 Strona 11 Wstęp Micky’ego Neilsona Bohaterstwo w obliczu grozy absolutnej. Tak można zwięźle opisać świat Diablo, ale to nie zawsze było takie proste. Nie tak dawno temu mieliśmy w Blizzardzie debatę o tym, jak najtrafniej scharakteryzować Diablo. Zadaliśmy sobie pytanie, czym tak naprawdę jest groza, a w szczególności jaką funkcję pełni w świecie Diablo. Który sposób będzie najlepszy na przekazanie mieszanki terroru i dark fantasy. Jeżeli zapyta się przypadkowego Kowalskiego o definicję grozy, otrzyma się oszałamiającą mieszankę sprzecznych odpowiedzi. Oczywiście przeciętny Kowalski nie musi zgadzać się w kwestii tego, czym jest groza w uniwersum Diablo. My tak. Debatujący podzielili się na dwa obozy: suspensu i masakry. Obóz suspensu argumentował, żeby nie pokazywać potwora czającego się pod łóżkiem (przynajmniej nie od razu), ponieważ oczekiwanie na to, co czai się na skraju ciemności, przeraża nas najbardziej. To horror psychologiczny. Strona 12 I dość często zdarza się, że kiedy potwór w końcu się pokazuje, jest przerażająco podobny do nas samych. Obóz masakry interpretował grozę jako krew i flaki, instynktowne objawienie czegoś nie do pomyślenia i niewypowiedzianego. Chodzi o wstrząśnięcie przekonaniami odbiorcy. To podejście przypomina nieco gatunek filmowy określany jako „torture porn”, czyli z niesmaczną wręcz ilością szczegółowych i niezwykle brutalnych scen. Te filmy nie mają budować napięcia, tylko wywracać nasze wnętrzności na lewą stronę. Nie pomijają tego, co może wywołać u nas traumę, raczej pokazują to i zmuszają do zaakceptowania, chociaż odruchowo wszystko w nas krzyczy, aby się odwrócić i nie patrzeć. W takim razie gdzie należy umiejscowić Diablo? I trzeba tu zaznaczyć, że mówię tu o całości koncepcji, nie tylko o grach. W końcu określiliśmy, że Diablo z pewnością zawiera w sobie elementy gore i mają one swoje miejsce. Ale Diablo to nie gore. Diablo to horror psychologiczny, to strach przed potworem spod łóżka. Dlaczego? Ponieważ tym, co najlepiej definiuje Diablo, są działania bohatera, który ten strach przezwycięża. Groza - prawdziwa groza - jest w każdym z nas. Karmimy ją codziennie naszymi wątpliwościami, pożądaniem, żalem, zazdrością, nienawiścią oraz milionem innych smakołyków. W Diablo to zło reprezentowane jest przez demony, ale one pielęgnują tylko nasiona, jakie wysiewamy sami. Największym zatem wyzwaniem jest zwycięstwo w walce przeciwko samemu sobie. To jest oznaką prawdziwej odwagi w świecie Diablo. Kiedy zrozumieliśmy tę prostą prawdę, możliwości stały się nieograniczone. Ten jakże żyzny grunt zawierał w sobie ogrom materiału na opowieści, z którego my, chciwi mali pisarze, mogliśmy czerpać. Strona 13 I czerpaliśmy. Kiedy pojawiła się przede mną możliwość złożenia zbioru krótkich opowiadań, które wprowadzałyby lub rozszerzały klasy postaci przedstawione w Diablo III, zacząłem się ślinić. To była szansa na stworzenie antologii wiernie reprezentującej to, co my w Blizzardzie uważaliśmy za najważniejsze dla Diablo. Dążyłem do opracowania takich opowiadań (oraz napisania jednego), które fani będą chcieli czytać przy zapalonym świetle w całym domu. Oto rezultat naszych wysiłków. W moim opowiadaniu o łowcy demonów, Nienawiść i dyscyplina, widać duży wpływ twórczości Stephena Kinga. Opowieść opisuje najgłębiej zakorzenione lęki: strach przed porażką, przed utratą nadziei oraz przed przekroczeniem tej niedostrzegalnej granicy między dobrem a złem. W Wędrowcu, napisanym przez Camerona Daytona opowiadaniu o barbarzyńcy, odczuwa się ponurą, aczkolwiek momentami porywającą narrację w stylu, który przywodzi na myśl sagę dark fantasy z domieszką horroru godną Roberta E. Howardsa. To refleksja o winie i odkupieniu. Nieustępliwy to opowieść o mnichu napisana przez Matta Burnsa, pełna wartkiej akcji oraz przygody, przesiąkniętych ukrytą grozą, często o wiele bardziej przerażającą niż wysoki na dziesięć stóp, rogaty demon. Grozą mrocznej strony człowieczeństwa. Świetlik jest prowokującym do przemyśleń portretem maga z Diablo III, opowiedzianym przez jednego z twórców gry, Michaela Chu. To finezyjne rozważania nad przyczyną i skutkiem oraz ceną, jaką czasem trzeba zapłacić za wielką moc. Kroczący w zwątpieniu Matta Burnsa to pierwotna baśń, która rzuca światło (albo bardziej trafnie niesamowity blask) na szamana i wieczną walkę między wiarą a zwątpieniem. Strona 14 Wszystkie te opowiadania zadebiutowały jako część internetowej kampanii Diablo III, a teraz zostały zebrane w poręczny tom. Ale na tym nie koniec. Kiedy wydaje się, że można już bezpiecznie zamknąć książkę i popędzić do łóżka, nadchodzą jeszcze dwa szturmy na otchłań. Theatre macabre: Mroczne wygnanie jest zapierającym dech w piersiach upadkiem w króliczą norę szaleństwa i bezgranicznego zła (i pełnym bezgranicznego podziwu hołdem dla Edgara Allana Poe). Opowiadanie to napisał nasz James Waugh. W końcu Głód Erika Sabola - makabryczna i dosadna analiza tchórzostwa i lenistwa. To pozostająca w pamięci przypowieść o tym, że odwaga może zostać znaleziona tam, gdzie się jej najmniej spodziewamy. Niezależnie od tego, czy utożsamiasz się z obozem suspensu, czy masakry, jestem pewny, że między tymi stronami znajdziesz materiał, który skłoni cię do przemyśleń i rozważań oraz sprawi, że zajrzysz w głąb siebie, aby poszukać tego czasem nieuchwytnego heroizmu w obliczu absolutnej grozy. Złap więc kubek gorącej kawy, zasiądź w ulubionym fotelu i przygotuj się na to, co ma nadejść. Zanim jednak zaczniesz czytać dalej... Upewnij się, że włączyłeś w domu wszystkie światła. Strona 15 Strona 16 Strona 17 Strona 18 Micky Neilson NIENAWIŚĆ I DYSCYPLINA Strona 19 Strona 20 Valla na milę czuła smród gnijących zwłok. Powietrze było ciepłe, choć niebo nad Khanduras zasnuła warstwa chmur. Valla, łowczyni demonów, dotarła do tego, co pozostało z Holbrook - niegdyś maleńkiej osady farmerskiej, nieustannie walczącej o przetrwanie, teraz całkiem opustoszałej. A przynajmniej tak się wydawało, ciężki odór rozkładu pozwalał się bowiem domyślić, że mieszkańcy nadal gdzieś tu są, tyle że już nie wśród żywych. Mentor Valli, Josen, stał pośrodku wioski, przyglądając się rumowisku z potrzaskanych cegieł, powyrywanych z ziemi kamieni i przeoranej gleby. Ubrany był w sposób typowy dla łowców demonów. Rozproszone światło dnia odbijało się miękko od srebrzonej płytowej zbroi, która osłaniała jego tors. Bliźniacze kusze spoczywały w olstrach na udach, tuż w zasięgu ręki. Twarz Josena skrywał kaptur, poły płaszcza łopotały na wietrze. Valla ubrana była podobnie; różnicę stanowił długi, ciemny szal, który zakrywał połowę jej twarzy. Córka tracza wstrzymała konia, zsunęła się z siodła i stanęła, nieruchoma, milcząca i czujna. Słyszała ciche nieustające buczenie. Josen i dwóch innych łowców byli tu chyba jedynymi żywymi istotami. Jeden przeszukiwał opustoszałe budynki, drugi stał przy walącym się magazynie.