Strona 1 Wincenty Faber Waga Twoje ciało przepływa przez noc jak na rzece wezbranej czółno. Ostatnia miłość Potem chwila Hani - nie po raz ostatni rozjaśnia się nagle jakby słońce Spójrz jakie trudne. Budowanie gwiazdy. uderzyło o północ. Z rąk rozłożonych. Lub splecionych mocno. A jeszcze trudniej kochać cię dzień po dniu Twoje ciało grającą pralką, żyletką lub szczotką. a tak go niewiele gdy się uścisk I chorą nerką. Zepsutym żołądkiem, w łagodność rozplata, strachem o jutro związanym w nerwicę. a jest szalą, Jak ci powiedzieć, że nie ma pieniędzy? która równoważy To się nie mieści w żadnej poetyce. całą brutalność świata. Ognisko rzuca cień przy pełnym słońcu i gasną iskry - żywy sznur korali. A ile ognisk, spojrzeń w oczy trzeba Prawo ażeby gwiazdę daleką rozpalić. I trudno płomień ugasić płomieniem. Co on w niej widzi. Co ona w nim widzi. Gdy gorejemy. Dwugłowa pochodnia. Oto jest prawo pierwszego olśnienia. A skoro nigdy płomień się dopali. Tacy zwyczajni, jak wróble na piasku. Odpoczywamy w cieniu tego ognia. Jałowość piachu w ziarno się zamienia. A są w nim żagwie i małe i duże, To dzięki tobie przywłaszczam krajobraz. i tajemnice nie nazwane głośno. Z tobą ma dla mnie leśny smak powietrze. Ostatnia miłość ściera z szafy kurze. I nie zaprzeczy temu odkrywaniu Czy się kochamy ostatnią miłością. naiwność naszych barw, gdy czas je zetrze. Rzecz sprawiedliwa. Gdy widzialny świat twoim imieniem po imieniu wołam. Zachowaj prawo pierwszego olśnienia, tak właśnie trzeba patrzeć dookoła. Strona 2