Jeśli mężczyznę poznaje się po tym jak kończy, to ja Wam mówię, że Rafał Wałęka jest stuprocentowym facetem, ponieważ dantejową trylogię zamknął wybitnie nieźle 😊 Jeśli chodzi o fabułę, to twórca utrzymuję formę, jaką zaprezentował w poprzednim tomie. Nie będę Wam nic zdradzać, ponieważ nie chcę spoilerować. Mogę za to powiedzieć, że tym razem dałam się podejść jak dzidziuś i po prostu wywieść w pole. Brawo! To, co jednak sprawia, że uwielbiam pióro autora, to jego styl. Stale utrzymuję, że lub się go kocha, lub nienawidzi. Naprawdę nie da się przejść obojętnie. Tym razem zostałam zasypana mnóstwem porównań, opisów i przemyśleń, których w 99% przypadków nie lubię, a tutaj mam ochotę do nich wracać. Nie opuszcza mnie wrażenie, że autora już nic nie ograniczało, że otworzył się przed czytelnikiem bardziej niż zwykle. Ponieważ ile jest Wałęki w Danteju, a ile Danteja w Wałęce? Podskórnie czuję, że nie da się ich rozdzielić. Krótko mówiąc, warto było czekać na takie zakończenie kryminału prywatnego Tymona. Jeśli jeszcze nie znacie autora, to spróbujcie. Może i Was dopadnie dantejomania 😊 Ps. Suchary, jak zawsze, złoto 😁