Tę książkę trzeba czytać w ciszy...a jeszcze lepiej w ciszy słonecznego południa. Smakować powoli, ponieważ nie jest to rzecz w stylu słynnego nurtu literatury " cudzoziemiec na obczyźnie- zachwycony krajobrazami i obowiązkowo kuchnią". Nie znajdziemy tam przepisów na aioli , tapenadę czy bouillabaisse. Czekają nas za to poetyckie opisy Arles, zapis ulotnych chwil spędzanych przy pastisie czy zupełnie nieprawdopodobna opowiadanie o polskiej, średniowiecznej pielgrzymce do grobu św. Idziego. Przeczytałam raz. Powoli, choć jednym tchem. Odłożyłam. Po paru miesiącach spędziłam jeden dzień w Arles. Po powrocie sięgnęłam znów po " Notatki z Prowansji" i nie oderwałam się od nich do rana. Rzadko kiedy odczuwałam taką przyjemność z obcowania ze słowem pisanym, jak przy lekturze tej książki.