Recenzje

• Dominika Ławicka

  2018-03-20

  Jak dwie krople wody... "Mania czy Ania" Erich KästnerCzytam pierwszy epizod i myślę, jest dobrze, dynamicznie, dowcipnie, intrygująco. Lecz już po paru stronach zaczyna do mnie docierać, że ja tę historię znam, ba, nawet pamiętam, jak ona się skończy, co absolutnie nie stanowi dla mnie problemu i przewracam kartki w błyskawicznym tempie. Nie czytałam tej książki wcześniej, lecz znam dwie ekranizacje, jedną lepszą, drugą gorszą, co i tak jest bez znaczenia, ponieważ ani trochę nie dorównują książce pdf Ericha Kästnera.Mania i Ania spotykają się na koloniach i nie ma w tym nic nadzwyczajnego, ponieważ przecież kolonie są po to, aby nawiązać znajomości, nieźle się bawić i odpocząć. Jednak to spotkanie jest inne, zaskakujące, dziwne, ponieważ dziewczynki są do siebie łudząco podobne i gdyby nie fryzury, czyli warkocze jednej i burza loków drugiej, ciężko byłoby je odróżnić. Spotkanie Mani i Ani nie wypada dobrze, nie przypadają sobie do gustu, zwłaszcza że temperamentna Ania robi wszystko, by Mania poznała ją od najgorszej strony. Ta wrogość będzie powodem wielu łez Mani, lecz w końcu dziewczynki nawiążą nić porozumienia, zaczną spędzać ze sobą wiele czasu i coraz częściej rozmawiać o własnych rodzinach. W ten sposób odkryją, że przyszły na świat tego samego dnia i na dodatek w tej samej miejscowości, co ciężko uznać za przypadek, zwłaszcza że jedną z nich wychowuje mama, a drugą tata. Jak zakończy się ta historia? Tego nie zdradzę, lecz na zachętę dodam, że dziewczynki wpadły na idealny pomysł...Erich Kästner spisał fenomenalną opowiadanie dla dzieci, która bawi, wzrusza i skłania do refleksji, zwłaszcza że porusza bardzo ważne kłopoty dotyczące rodziny. Twórca pozwala sobie na całkowitą szczerość, co zresztą nierzadko podkreśla, ponieważ niby dlaczego nie powinno się o pewnych rzeczach mówić lub umniejszać ich wagę? Ukrywanie prawdy, niedomówienia i tuszowanie przeszłości mogą przynieść więcej szkody niż pożytku. Życie to nie bajka i nawet dzieci powinny zdawać sobie z tego sprawę. Nie byłabym sobą, gdybym nie zwróciła uwagi na ilustracje, są piękne i cudownie uzupełniają tę historię, zresztą Joanna Rusinek postarała się, by nawiązywały do czasów, w których powstała powieść.Książkę wydano po raz pierwszy w 1949 r. w Niemczech, przeczytajcie koniecznie, idealna lektura, nie tylko dla dzieci.Dominika Ławickahttp://matkapolkaczytajaca.blox.pl/