Recenzje

• Małgorzata Czajkowska

  2018-03-21

  Niesamowita, zapadająca w pamięć. W stylu Tokarczuk powiedziałabym. Pisarka jak zwykle idealnie żongluje słowem i tworząc piękną, elektryzującą powieść. W E.E. Tokarczuk powoli odkrywa cały fenomen tego dzieła, nie waham się użyć tego słowa. Stopniowo pozwala czytelnikowi delektować się obrazami utkanymi ze słów i niezwykłym klimatem. E.E. wymaga nieco skupienia, lecz jak najbardziej warto sięgnąć, poprzez własną książkę Olga Tokarczuk prowokuje do refleksji. Jak zawsze w jej twórczości, także w E.E. nic nie jest przypadkowe, wszystko ma własne miejsce. Opowieść w każdym calu idealnie dopracowana.

• Roksana Stępień

  2018-03-21

  Twórczością Olgi Tokarczuk (choć nie znam jej jeszcze w całości) jestem zafascynowana. Piękny "Prawiek i inne czasy" należy do grupy moich ulubionych książek, chociaż teraz muszę przyznać, że "E.E." depcze mu po piętach :-) Wyjątkowo klimatyczna, interesująca i bogata w arcyciekawe kreacje bohaterów książka, która zaspokoi wymagania najbardziej wymagających czytelników.

• Książkożercy

  2018-03-21

  Olgi Tokarczuk nie trzeba przedstawiać polskiemu czytelnikowi, ponieważ nawet jeśli nie czytało się żadnek książki pisarki, to jej nazwisko to marka sama w sobie. I choć sama wielokrotnie o niej słyszałam, to muszę przyznać, że lektura „E.E.” jest moim pierwszym spotkaniem z ubiegłoroczną laureatką Nagrody Nike. Z obawy, że nie dam rady, nie rzuciłam się od razu na wychwalane „Księgi Jakubowe”, lecz wybrałam książkę, która nie przeraża objętością. „E.E.” należy do pierwszych utworów prozatorskich Tokarczuk – wydano ją po raz pierwszy w 1995 roku.Akcja powieści rozgrywa się na początku XX wieku we Wrocławiu, choć trafniej napisać w Breslau. Erna Eltzner – tytułowa bohaterka - jest jednym z kilkorga dzieci w zamożnej niemieckiej rodzinie fabrykantów. Piętnastolatkę poznajemy w momencie, kiedy z kobiety przeistacza się w młodą kobietę. Wówczas to do głosu dochodzą zdolności mediumiczne Erny. Matka – zafascynowana zjawiskami nadprzyrodzonymi – jest tym faktem podekscytowana i od razu planuje kolejne seanse spirytystyczne z udziałem córki. Ojciec podchodzi do tego faktu w sposób bardziej racjonalny. Mieszczański dom państwa Eltznerów w niemieckiej, szacownej kamienicy zaczynają odwiedzać przeróżnego gatunku goście, zaintrygowani zdolnościami młodej panienki. Erna – z pewnością scalająca całą opowiadanie – nie jest jedyną bohaterką. Pisarka podzieliła książkę na rozdziały, przedstawiając w nich poszczególnych bohaterów i ich wyjątkowe historie i poglądy. A mamy tutaj całą galerię wyjątkowych osobowości: młodego studenta Artur Schatzmanna – zafascynowanego fizjonomią mózgu czy dziwne rodzeństwo Teresy i Waltera Frommerów. W ogóle słowo „dziwna” zdaje się nieźle oddawać atmosferę panującą w książce. Dziwna, tajemnicza, magiczna, z pogranicza jawy i snu – pewnie przez fascynację bohaterów zjawiskami nadprzyrodzonymi, oniryzmem. Dodać do tego trzeba jeszcze zatopione we mgle niemieckie miasto.Trudno mi było jednoznacznie określić, o czym najbardziej jest „E.E.” – lecz biorąc pod uwagę historię Erny, dla mnie najistotniejszy wydał się kłopot związany z dojrzewaniem, wchodzeniem w dorosłość. Niezwykłość tego etapu została podkreślona przez objawienie się u Erny zdolności paranormalnych.Muszę przyznać, że męczyły mnie trochę niektóre naukowe rozważania bohaterów na temat na przykład psychoanalizy czy innych poglądów filozoficznych. Natomiast za wielki plus historii sądzę same kreacje bohaterów, zwłaszcza Erny a także klimat, jaki panuje w całej opowieści. Bardzo dobre jest zakończenie całej historii, nieoczywiste i nieprzesłodzone. Dodatkowym atutem jest dla mnie umieszczenie fabuły w niemieckim Wrocławiu – było to dla mnie ciekawe, ponieważ to w końcu moje rodzinne miasto. Reasumując – „E.E.” to bardzo interesująca opowieść utrzymana w klimacie tajemnicy, z ciekawą galerią postaci, też tych drugoplanowych. Wydaje mi się, że na początek przygody z twórczością Olgi Tokarczuk „E.E.” może być naprawdę dobrym wyborem.

• Julita Majkowska

  2018-03-21

  Od tego tytułu rozpoczęłam własną literacką przygodę z Olgą Tokarczuk. Jestem zaciekawiona innością tej książki wobec tych jakie czytałam do tej pory. Myślę że w dużej mierze jest to zasługą stylu Olgi Tokarczuk, teraz odkryłam jego doskonałość, czy może nawet fenomen. E.E. ociera się o ten szczególny klimat mistycyzmu, co w wydaniu Tokarczuk zachęca dodatkowo.