Jacek Piekara To, co najwazniejsze Arivald byl magiem. W kazdym razie za takiego uchodzil w oczach mieszkancow Wybrzeza. Mial niebieski plaszcz w srebrne gwiazdy, krysztalowa kule i Ksiege Czarow. Potrafil mamrotac szybkie zaklecia w obcym jezyku, o rzeczach jasnych i prostych mowic niezrozumiale i odwrotnie. Umial leczyc nosacizne bydla, przyrzadzac masci na skaleczenia i oparzenia, wskazywac rybakom miejsca najlepszych polowow, dziewczetom i chlopcom warzyc lubczyk, a starym mezom potrafil dopomoc w ich klopotach z mlodymi zonami. Dlatego tez powszechnie uwazano go za czarodzieja i jednego z czlonkow Tajemnego Bractwa. Lecz mieszkancy Wybrzeza, ktorzy przez pare lat (dawno przed przybyciem Arivalda) mieli juz innego maga, nigdy nie potrafili powaznie traktowac nowego opiekuna. Moze byl zbyt wesoly i dobroduszny jak na kogos parajacego sie magia i majacego do czynienia z Moca, moze zbyt wiele popelnial omylek, z ktorych sam sie potrafil smiac, moze przyjmowal za malo pieniedzy za swoje uslugi. W kazdym razie nauczono sie juz, ze nie nalezy przychodzic do niego z powaznymi sprawami typu zapewnienia dobrej pogody, udanych zbiorow czy pomocy w poszukiwaniu skarbow.Sama ksiezniczka, ktora zreszta bardzo go lubila i czesto zapraszala do zamku, aby posluchac barwnych opowiesci z dalekich krajow, miala wiele zalu o to, ze nie potrafil wyczarowac zlotych kolczykow z brylantami o jakich marzyla od dawna. Ale ludzie z Wybrzeza, chociaz czesto ukradkiem podsmiewali sie z czarodzieja woleli go od poprzedniego maga czlowieka zimnego i wynioslego, ktory zawsze i wszedzie wszystkich (nawet ksiezniczke!) traktowal z gory. Arivalda zapraszano na chrzciny i wesela, przychodzono do niego po pomoc i rade, a niejednej zakochanej parze pomogl juz przekonac opornych rodzicow. Potrafil lagodzic spory, zapobiegac wasniom i zazegnywac awantury. Dlatego tez cieszyl sie sympatia i przez palce patrzono na niedostatki jego czarodziejskiej wiedzy. Nikt nie mogl przeciez przypuszczac, ze juz niedlugo Wybrzeze bedzie potrzebowac prawdziwego maga znajacego czary najwyzszej jakosci i umiejacego sie poslugiwac fortelami magii bojowej. Bowiem Arivald wcale nie byl czarodziejem. Byl po prostu wedrownym spiewakiem i poeta oraz domoroslym filozofem. Nawet jego imie bylo gminne i proste i brzmialo po prostu Penszo. Wlasnie jako Penszo, bard-wloczega, wieczny podroznik czesto przymierajacy glodem i sypiajacy pod golym niebem, przeszedl pierwsze polwiecze zycia. Ale nadszedl dzien, ktory mial wszystko zmienic. Dzien, w ktorym na drodze Pensza stanal prawdziwy czarodziej, czlonek Tajemnego Bractwa i zauroczony gra barda zabral go ze soba w podroz. Pewnego ranka, gdzies na odludziu, mag umarl cicho i spokojnie w czasie snu zostawiajac Penszowi na glowie klopot co uczynic z jego cialem i dobytkiem. Bard pochowal maga, zgodnie z obyczajem ukladajac go glowa w strone wschodzacego slonca. Poczatkowo zamierzal oddac zarowno niebieski plaszcz, jak i krysztalowa kule oraz rozdzke i Ksiege Czarow w rece kogos z Bractwa. Ale, gdy siegnal do ciezkiej, oblozonej w skore, okutej na rogach zlotem Ksiegi Czarow nie mogl sie juz od niej oderwac. Okazalo sie bowiem, ze napisana byla w jezyku krainy, ktora Penszo kiedys odwiedzil. I tak w ciagu jednego dnia i jednej nocy zdecydowal, ze zostanie czarodziejem. Zalozyl niebieski plaszcz, wsadzil za pas rozdzke, ulokowal w jukach Ksiege i kule po czym dosiadl konia i ruszyl przed siebie. Nie tak prosto jednak stac sie z barda i wloczegi magiem. Nie na darmo przeciez czarodzieje calymi latami, od dziecinstwa ucza sie korzystania z Mocy i poslugiwania sie Ksiega Czarow. Ale Panszo (nazwawszy sie w miedzyczasie Arivaldem, gdyz wyobrazal sobie, ze to imie lepiej pasuje do jego obecnej pozycji) byl dociekliwy, uparty i pracowity. A przy tym niebywale zdolny. Nikt chyba w tak krotkim czasie, korzystajac tylko z wlasnej intuicji nie potrafilby nauczyc sie tak wiele. Juz po miesiacu zajadlych prob potrafil wyczarowac sobie na sniadanie bulke (fakt, ze najczesciej czerstwa) oraz ser i mleko. Pozniej dowiedzial sie jak zapobiegac zmeczeniu, jak leczyc najprostsze choroby u ludzi i u bydla oraz jak wykonywac najbanalniejsze czarodziejskie sztuczki w rodzaju oblaskawiania dzikich zwierzat czy zapalania ognia z niczego. Po blisko trzech latach umial juz poslugiwac sie krysztalowa kula, tworzyc zludne miraze i odrozniac slowa prawdziwe od klamliwych. Nie nauczyl sie jednego: nie stal sie takim jakim powinien byc czarodziej. Nie byl wiec zimny, wyniosly i wzgardliwy. Traktowal wszystkich serdecznie i z zyczliwoscia, czesto sie usmiechal, a z dlugiej siwej brody co i rusz wytrzasal okruszki bulki lub sera. Staral sie tylko nigdy nie natknac na prawdziwego maga, bo sadzil, ze zbyt latwo rozpoznano by w nim" samozwanca, chociaz wiedzial juz, iz milczenie lub odpowiadanie zbitka niezrozumialych formul jest najlepszym sposobem na wszelkie podejrzenia. Moze tez z powodu obaw przed innymi czarodziejami wybral sie na Wybrzeze, ktore slynelo ze spokojnego, monotonnego zycia oraz z tego, ze niewielu gosci kiedykolwiek tam przybywa. Wybrzeze, skaliste i nieurodzajne, zyjace glownie z morskich polowow nie bylo miejscem, ktore chetnie odwiedzaliby kupcy, magowie czy rycerze. Zycie snulo sie tu powolutku, od jednego polowu do drugiego, ludzie byli prosci i spracowani, a krajem rzadzila mlodziutka ksiezniczka, ktora zachwycalo, ze | ma wlasnego maga, zupelnie jak znaczacy wladcy. Nawet jesli byl on czasami tak ' nieporadny, iz nie potrafil wyczarowac brylantowych kolczykow. Arivald juz szosty rok przebywal na Wybrzezu. Mieszkal w malym dwuizbowym domku, niedaleko plazy, przycupnietym tuz u stop Wiezy Straznikow. Do codziennych obowiazkow maga nalezalo poranne wchodzenie na Wieze i przepatrywanie okolic za pomoca krysztalowej kuli. Krysztalowa kula co prawda rownie i dobrze spisywalaby sie na plazy, ale mieszkancy mogliby byc niespokojni nie |i widzac co rano na szczycie niewielkiej sylwetki czarodzieja w charakterystycznym spiczastym kapeluszu. Wieza byla stara, miala strome, czesciowo juz sprochniale schody, ale najgorzej bylo w czasie sztormu, kiedy wiatr staral sie wywiac czarodzieja za balustrade, a wsciekla ulewa moczyla calkowicie niebieski plaszcz. Tak wiec bycie magiem mialo i swoje zle strony. I o nich zawsze myslal rankiem z niechecia i niecierpliwoscia. Zbyt jednak skanowal obowiazki i spokoj mieszkancow, wiec codziennie wdrapywal sie na Wieze z krysztalowa kula pod pacha i dokonywal sumiennych obserwacji. Dzien, w ktorym rozpocznie sie nasza wlasciwa historia, byl jednym z tych pieknych slonecznych dni, kiedy niebo jest bezchmurne, wiatr uspokojony goracem zaszywa sie gdzies w gorach, a powierzchnia morza przypomina lustro. W taki wlasnie czas Arivald posapujac cicho wdrapywal sie na strome schody Wiezy, a odpoczawszy chwile na gorze ustawil przed soba krysztalowa kule. Od razu zdziwil go odmienny wyglad krysztalu. Zwykle jasny i przejrzysty teraz jakby pociemnial i zmatowial. Mag splunal na palec. Potarl nim kule, ale nic sie nie zmienilo. -Cos takiego - mruknal do siebie - sadze, ze nie oznacza to nic dobrego. -Oczywiscie, ze nie - odezwal sie nagle jakis zgrzytliwy glos. Arivald drgnal zaskoczony i dojrzal w kuli glowe niemlodego juz czlowieka w spiczastym niebieskim kapeluszu. Czlowiek ten mial czarne, przenikliwe oczy. One wlasnie patrzyly z pogarda i zlosliwoscia na zdumionego czarodzieja. -Bedzie to bardzo niemily dzien, moj drogi Penszo, kiedy zjawie sie u ciebie -ciagnal glos - a nie zjawie sie sam. Patrz. Obraz w kuli zmetnial i nagle zamiast twarzy czarnoksieznika pojawilo sie w niej kilkadziesiat smuklych okretow o dlugich smoczych lbach, plynacych przez morze pod wielkimi purpurowymi zaglami. Ale Arivald na tyle juz doszedl do siebie, ze raz-dwa wymamrotal zaklecie przeciw omamom i szybko dotknal rozdzka kuli. Blysnelo, zamigotalo i pozostalo tylko szesc okretow. Mag usmiechnal sie sam do siebie. -No, no - znow pojawila sie twarz czarnoksieznika - nauczyles sie widze czegos, Penszo. Ale to co widziales to juz nie omam. A niedlugo te szesc okretow ' dobije do waszego Wybrzeza. -Czego chcesz ode mnie? - spytal Arivald przelykajac sline. -Od ciebie? Nic. Jestes tylko nedzna kreatura i spotka cie zasluzona kara za podszywanie sie pod jednego z czlonkow Bractwa. Juz dawno nikt nie osmielil sie byc tak bezczelny jak ty. Kara musi byc wiec surowa, aby odstraszyc innych niedoszlych samozwancow. Ale tobie poswiece tylko chwile mojego czasu. Plyne na Wybrzeze po ksiezniczke, bo zapragnalem jej. Niech sie przygotuje do wyjazdu ze mna, bo jesli nie... - czarnoksieznik zawiesil glos - to kamien na kamieniu nie pozostanie z calego Wybrzeza. Powtorz jej to. Arivald potarl mocno brode i jak zwykle posypaly sie z niej okruchy chleba. Czarnoksieznik w kuli zasmial sie zgrzytliwie. -Slyszysz idioto? - syknal - powtorz jej, ze przybywa oblubieniec i lepiej niech bedzie gotowa, aby mnie czule powitac. Twarz czarnoksieznika zniknela, ale krysztal pozostal ciemny i zmatowialy. Arivald usiadl na rozchwierutanym zydlu i staral sie zebrac do kupy rozbiegane mysli. Nie ma co, naprawde byl wstrzasniety i co tu duzo mowic, mocno wystraszony. Kiedy juz jednak uspokoil troche nerwy, pomyslal ze najwazniejsza sprawa byloby dowiedziec sie jak daleko od Wybrzeza znajduja sie okrety najezdzcy. A na to byl tylko jeden sposob. Wygrzebal z obszernej kieszeni plaszcza kawalek wegla i narysowal na podlodze kolo, w ktore potem wpisal gwiazde, a nastepnie piec ramion gwiazdy poznaczyl odpowiednimi dla kazdego symbolami. Stanal w srodku kola i podrapal sie po nosie. -Zaraz, zaraz jak to bylo. Murem takalfaris czy Murampahnal oris. Roznica byla zasadnicza, bo jedno zaklecie przywolywalo ktoregos z malych morskich demonow, a drugie leczylo katar. Arivaldowi bardziej zalezalo na pierwszej sprawie zwlaszcza, ze od lat nie chorowal na katar. -Murem takal faris - powiedzial w koncu przymykajac oczy i przywolujac Moc.? Sprawa zreszta na tym sie nie konczyla. Rozdzka nalezalo wykonac cala skomplikowana sekwencje ruchow (a jeden blad mogl popsuc wszystko), po czym wypowiedziec dluga formule rozkazu, ktora Arivaldowi jakos nigdy nie chciala na stale wejsc do glowy. Tym razem jednak wszystko musialo pojsc dobrze, bo po chwili cos mokrego pacnelo o podloge i mag zobaczyl malego, zielonego demona omotanego wodorostami i patrzacego na niego zlosliwie wylupiastymi oczami. -Czego chcesz - zaskrzeczal - ty nedzna imitacjo czarodzieja, co? -No, no - mag pogrozil mu rozdzka - badz grzeczny, bo cie uspokoje. Zaraz, zaraz jak to bylo. - przypomnial sobie w jaki sposob karci sie krnabrne demony. Demon westchnal glosno. -Juz dobrze, dobrze. Gadaj czego chcesz. Nie mam czasu siedziec tu godzinami nim ty przypomnisz sobie formule przymuszenia. Wole po dobrej woli. Tylko chcialbym wiedziec czy pamietasz jak mnie uwolnic od rozkazu? -Zdaje sie, ze pamietam - mruknal niepewnie Arivald. -Mam nadzieje - odparl zrezygnowanym tonem demon - no, czego chcesz? -Plynie w strone Wybrzeza szesc okretow - powiedzial mag. - Kiedy tu beda? -A skad ja moge wiedziec, co ja wrozka jestem? - obrazil sie demon. - Moge' najwyzej powiedziec gdzie sa - dodal pojednawczo. -Wlasnie o to mi chodzi. -Swoja droga ladny z ciebie czarodziej skoro musisz mnie wzywac do takiego glupstwa - zauwazyl nie bez zlosliwosci demon - trzydziesci dwie mile, ale wiatr slabnie i trzeba omijac skaly. W tym tempie beda tu nie wczesniej niz pojutrze. No, zadowolilem cie? Arivald skinal glowa i wyrecytowal formule odejscia. O dziwo, bezblednie. Demon zniknal tak szybko jak sie pojawil. Teraz przyszedl czas, aby powaznie zastanowic sie nad cala ta niebywala i zatrwazajaca sprawa. Mag usiadl na podlodze podkulajac nogi i w zamysleniu przeczesal palcami dluga brode. Mial dwa dni czasu. Przez dwa dni mozna zrobic wiele. Na przyklad na szybkim koniu opuscic Wybrzeze i znalezc sie w Iglicowych Gorach skad juz tylko trzy dni drogi do rownin. Ale zostawic ksiezniczke? Zostawic wszystkich tych dobrych, spokojnych ludzi na pastwe czarnoksieznika? Lecz coz innego pozostawalo biednemu Penszo bardowi i wloczedze, ktory pochopnie przywdzial maske medrca i czarodzieja? Przeciez nie ma najmniejszych szans w walce z czarna magia! W walce z szescioma okretami morskich rozbojnikow, a na pokladzie kazdego z nich co najmniej czterdziestu ludzi! Toz pokonanie tej potegi bylo zadaniem nie tylko dla maga, ale i dla solidnego rycerskiego oddzialu. Dwa dni. Coz to sa dwa dni. Przez dwa dni nie wezwie sie posilkow zza gor ani nie ufortyfikuje zamku. Przez dwa dni nie mozna zrobic zupelnie nic! A moze jednak? Kiedy otworzyl furtke do ogrodu zobaczyl, ze ksiezniczka wlasnie bawi sie w chowanego. Poznal to po zaaferowanych minach dworzan i po nerwowym przetrzasaniu przez nich krzakow oraz wpatrywaniu sie w korony drzew. Od kiedy ksiezniczka zaczela karac najmniej gorliwych w tej zabawie, od tej pory wszyscy bieganina i zgielkiem starali sie udowodnic swoje zaangazowanie. Bo ksiezniczka karac umiala. Dla kazdego potrafila wymyslec cos niezbyt przyjemnego. Hrubelowi Spiewakowi odebrala na trzy dni harfe, Bomborowi Borsukowi zabronila przez tydzien jesc ulubiony pasztet z zajeczych jezykow, Tardowi Wynioslemu kazala przez caly dzien chodzic w kobiecym czepku, a Magnusowi Pieknowlosemu sciela loki przy samej skorze. Ksiezniczka nie byla uosobieniem spokoju i lagodnosci. Byla krnabrna, zlosliwa i pyskata. Ale miala zlote serce i wszyscy ja kochali. -O, Arivald - zadyszany Magnus, ktory nawiasem mowiac zupelnie idiotycznie wygladal ostrzyzony najeza, zatrzymal sie obok. - Witaj. Czy nie moglbys znalezc ksiezniczki? - spytal ciszej a potem dodal juz szeptem - powiedziec o tym mnie? -Oczywiscie moj drogi - odparl mag. - Nad jeziorem, pod granitowym lwem. W takiej okropnej dziurze. Cala suknie ma ublocona. -Dzieki, panie - Magnus pognal pedem w strone jeziora. Czarodziej usmiechnal sie lekko do siebie. Takie rzeczy jeszcze potrafil. Zaraz jednak spowaznial. Nie bylo czasu na chichy, smiechy i zabawy. Nadszedl czas walki! Ksiezniczka wracala razem z zadowolonym Magnusem, Zastanawiala sie czy byc nadasana czy nie. W dziurze bylo wilgotno, brudno i ohydnie smierdzace, ale byla ona wspaniala kryjowka do tej pory przez nikogo nieodnaleziona. A teraz ten Magnus, no! Wydawalo sie, ze to taki niedorajda. -Dzien dobry, pani - rzekl pochylajac glowe mag. -O, Arivald! Od dawna tu jestes? - spytala podejrzliwie. -Dopiero co nadszedl - zapewnil spiesznie Magnus. -No, nie wiem - ksiezniczka uwaznie spojrzala na niego. - Cos wolno odrastaja ci te wlosy - dodala zlosliwie. Magnus zaczerwienil sie. Arivald ujal ksiezniczke stanowczo pod reke i poprowadzil parkowa aleja w strone zamku. Dal znak dworzanom, aby nie szli za nimi. -Coz to sie stalo? - ksiezniczka byla zdumiona. -Nieszczescie, pani - westchnal czarodziej. -Cozes znowu sknocil? - beztrosko i nieco zlosliwie spytala ksiezniczka. Arivald przepuscil jej slowa mimo uszu. -Czy slyszalas pani o morskich rozbojnikach plywajacych okretami o smoczych lbach? -Oczywiscie, Arivaldzie, ale coz... -Plyna tutaj - dokonczyl mag - w szesc okretow. Ksiezniczka umilkla i odgarnela z czola kosmyk wlosow. Teraz nie byla to juz wesola dziewczynka bawiaca sie w chowanego i droczaca ze wszystkimi. Przed Arivaldem stala wladczyni. -Jestes pewien? -Tak, pani. -Kiedy tu beda? -Za dwa dni, pani. -Dobrze, wysle goncow w gory, oglosze wici po wioskach. Do pojutrza powinno stanac z piecdziesieciu zbrojnych, jak sadzisz? -Zgadzam sie z toba, pani. Ale razem bedziemy miec tylko setke mezczyzn umiejacych wladac toporem czy lukiem. Przeszlo dwa razy mniej niz oni. A to sa mordercy, pani. Najlepiej wycwiczeni i najbardziej okrutni mordercy na swiecie. -A twoja magia? Czy nic nie poradzisz? Teraz trzeba bylo przejsc do najgorszego. -Plynie z nimi czarnoksieznik, pani. Mag o potedze tak wielkiej, ze nie snie nawet by mu dorownac. -Czarnoksieznik - powtorzyla ksiezniczka i pobladla - czy nie utrzymamy sie choc dwa tygodnie w zamku? Wysle goncow za gory. Moj wuj... -Nie utrzymamy sie, pani - pokrecil glowa Arivald - kilka dni, moze tak, ale nie trzy tygodnie. Bo tu najmniej tyle potrzeba. - Wiec coz robic? - ksiezniczka splotla nerwowo dlonie - czego oni tu chca? Nie ma u mnie bogatych lupow ani... - spojrzala w twarz maga i umilkla - ty wiesz. - Spytala po chwili cichym glosem. - Wiesz czego chca, prawda? -Tak, pani. -Mow wiec! -Ciebie! -Mnie... mnie... och rozumiem. Ukryla twarz w dloniach. Znow byla tylko mala dziewczynka. Teraz przestraszona i zaplakana. Arivald objal ja. Wtulila glowe w jego ramie. -Nie placz, malutka - powiedzial czule -ja cie obronie. I kiedy mowil te slowa, swiecie w nie wierzyl. Hrenwig Wilk stal na dziobie statku i w milczeniu wpatrywal sie w dal. Za soba slyszal rowny lomot wiosel i miarowy, monotonny glos zeglarza podajacego rytm. Wiatr zupelnie ucichl, zagle wisialy sflaczale, wiec do Wybrzeza doplyna dopiero za dwa dni. Hrenwigowi nie podobala sie ta cala wyprawa, nie podobal mu sie tez ten, z ktorym ubili interes. Moze dlatego, ze Hrenwig nie lubil czarnoksieznikow i nie ufal im. Zreszta nie ufal nikomu. I pewnie tylko dlatego zyl do tej pory. Nigdy nie poplynalby z wlasnej woli na Wybrzeze, bo i po co? Okolica uboga, ludzie twardzi i nawykli do topora i oszczepu. Za niewielkie lupy zaplacilby duzymi stratami. Ale czarownik obiecal im cos, co warte bylo o wiele wiecej niz parenascie trupow, cos o czym marzyl kazdy danskarski rozbojnik. Obiecal im mape morza wokol Zlotej Wyspy, mape, na ktorej ponoc zaznaczono wszystkie rady i mielizny. Hrenwig znal wielu, ktorzy probowali dotrzec na Wyspe, tyle tylko ze zadnego z nich nie widzial juz potem zywego. A na Wyspie, jesli wierzyc temu co gadaja ludzie, zloto samo pcha sie do rak. A ze Hrenwig cierpial ostatnio na brak tego kruszcu, wiec dal sie skusic. Nie zeby nadmiernie wierzyl czarownikowi. Wiedzial, ze wszyscy to chytrusi i oszusci. Ale sadzil, ze nie bedzie on tak glupi, by probowac ich zwiesc. Dlugo umiera ten kto oszukal danskarskiego rozbojnika. A jak nawet ucieknie, to swiat stanie sie dla niego bardzo malutki. Danskar wszedzie mial szpiegow, a krzywda jednego jest krzywda wszystkich. Hrenwig zacisnal mocno dlonie w piesci. Czarownik dostanie to czego chce, dostanie dziewczyne, ale biada mu jezeli nie da mapy. Magia magia a topor toporem. A Hrenwig mial wielka ochote sprawdzic czy czarownicy umieraja tak samo jak zwykli ludzie. Na Wybrzezu trwaly goraczkowe przygotowania. Sciagali juz ludzie z niedalekich osad, goncy pospiesznie przemierzali kraj, kuznia pracowala pelna para, a u mistrza ciesielskiego az kipialo. Arivald nie byl od tego, aby nie sprobowac sily swej magii. Sleczal cala noc i nastepny dzien nad Ksiega, rysowal jakies znaki, powtarzal formuly i zaklecia, wzywal demony. W efekcie nad ranem padal juz z nog, ale mial to co chcial miec. Wiedzial juz jak wywolac burze. Co tam burze, to malo powiedziane. Sztorm, cyklon, masakre. Oto do czego doszedl!... Lecz kiedy stanal na szczycie Wiezy Straznikow, kiedy po kilku pomylkach wreszcie puscil w swiat straszne zaklecie az zadrzal. Bo to co mialo sie rozpetac na pelnym morzu bylo przerazajace w najwyzszym stopniu. Prozno jednak czekal na pierwsze czarne chmury, grzmoty i blyskawice. Czarnoksieznik Vargaler przerwal na chwile rozmowe ze sternikiem, popatrzyl bacznie w strone Wybrzeza, usmiechnal sie pod nosem, po czym wyciagnal zza pasa rozdzke, machnal nia kilkakroc w powietrzu, zamruczal cos i wrocil do przerwanego dialogu. Burza niestety nie nastapila: Arivald szczerze mowiac byl rozczarowany. Nie spodziewal sie co prawda zbyt wiele po swoich umiejetnosciach, ale liczyl chociaz na troche. No, chociazby ulewe i grzmoty. A tymczasem niebo bylo bezchmurne jak poprzednio i pogoda zdawala sie stawac iscie letnia. Pocieszajace bylo to, ze ludzie na plazy dwoili sie i troili, a praca palila im sie w rekach. Zreszta nic dziwnego. Nikt nie lubi odwiedzin danskarskich rozbojnikow. Ponoc maja nienajlepsze maniery. Vargaler byl coraz bardziej zadowolony. Okrety zblizaly sie do Wybrzeza. Jeszcze godzina, moze dwie i lad stanie sie widoczny. Czarnoksieznik traktowal te wyprawe nader lekcewazaco. Zreszta kogoz bylo sie bac? Nedznego uzurpatora, ktory liznal jakies okruchy magii? Vargaler nie zadal sobie nawet trudu, aby zajrzec w krysztalowa kule. W koncu nic ciekawego w niej nie zobaczy. A Penszo probowal, i to sie czarnoksieznikowi nawet podobalo, bo lubil ludzi upartych. Probowal zrobic burze, ale Vargelowi chcialo sie smiac na mysl o tym, ilu waznych elementow brakowalo w zakleciu. Zreszta nie zlikwidowal jej, a wyslal tylko bardziej na wschod, niech tam sie martwia. Czarnoksieznik juz sobie wyobrazal ich oburzenie. Swoja droga co za idioci, ze nie zorientowali sie, ze niedaleko dziala samozwaniec. Wytezyl wzrok. Zdawalo mu sie, ze widzi juz linie brzegu. -Doplywamy - doszedl go zza plecow glos Hrenwiga - mam nadzieje, ze i wiesz co mowiles. -Jestem pewien - odparl czarnoksieznik -jak uzbieraja setke to chyba bedzie l cud, ale nie sadze, by ksiezniczka chciala bitwy. Zobaczysz, ze przyjdzie blagac o laske. -Mam nadzieje - mruknal rozbojnik - a poza tym nienawidze miec przeciw sobie magow. Wcale mi sie nie podoba, ze jakis tam mieszka. -Badz spokojny - usmiechnal sie lekcewazaco Vargaler. - Jego biore na siebie. Hrenwig przylozyl dlon do czola i zmruzyl oczy. -Tam stoja ludzie - powiedzial lekko zdziwiony, wytezajac wzrok. Czarnoksieznik wzruszyl ramionami. -Tym lepiej, skoro witaja nas na plazy. Wszystko pojdzie szybciej, niz gdyby zamkneli sie w grodzie. -Tych ludzi jest dosc duzo - rzekl wolno Hrenwig i spojrzal badawczo w strone Vargalera. Czarnoksieznik zniecierpliwiony, gdyz mial slabszy wzrok od rozbojnika, strzepnal tylko dlonmi. -Zaraz zobaczymy, co sie dzieje - mruknal. - Poczekajmy. Zblizali sie. Niedlugo wiosla zwolnily rytm i szesc idacych leb w leb okretow szlo po wodzie jedynie sila rozpedu. Byli juz tak blisko plazy, ze widoczny stal sie kazdy szczegol. No moze nie kazdy szczegol, ale wszystko wydawalo sie znaczace. -Oszukales nas - warknal Hrenwig chwytajac czarnoksieznika za ramiona. Ale i Vargaler oglupialy wpatrywal sie w brzeg, na ktorym na przestrzeni moze tysiaca krokow stali w pieciu szeregach okuci w stal rycerze. Na przedzie widac bylo lucznikow, co najmniej dwustu, a za nimi stalo jeszcze trzystu zbrojnych z toporami, pikami lub mieczami w dloniach. Tuz przy brzegu wody spoczywaly trzy balisty, a obok kazdej lezal pokazny stos kamieni. -Glupcze! - krzyknal Vargaler - to musi byc omam! Hrenwig puscil go na chwile i przeciagnal spojrzeniem po swoich ludziach, ktorzy zasepieni i zdumieni przypatrywali sie obroncom Wybrzeza. -Rob co chcesz, czarowniku - warknal Hrenwig - ale poki widze to, co widze, zadna lodz nie dobije do plazy. Vargaler wyciagnal zza pasa rozdzke, machnal kilkakroc, wymamrotal jakies zaklecie, ale pieciuset wojownikow jak stalo tak stalo. Lucznicy szukali sobie najdogodniejszych miejsc, obsluga balist ukladala kamienie, a siwobrody starzec chodzil miedzy rycerzami. -Nic nie rozumiem - potrzasnal glowa czarnoksieznik - przeciez nie mogli zdazyc wezwac posilkow zza gor. -Sluchaj czarowniku - Hrenwig oparl sie o burte okretu. - Nie boje sie tych ludzi i moge przejechac im po karkach. Zwlaszcza, ze sadze, iz wielu to moga byc przebrane kobiety, stad przeciez nie widac dobrze co jest dalej. Ale ciekaw jestem z kim podbije Zlota Wyspe jak mi tu wytna polowe zalogi. Wymysl cos, madralo. Vargaler w zdenerwowaniu wzruszyl ramionami. -No zrob cos - rzucil ponaglajaco rozbojnik. - Burze, ogien. Sarn chyba wiesz najlepiej. Czarnoksieznik po raz kolejny zadumal sie nad niewiedza ludzi. Czy oni sadza, ze burza to tak jak pstryknac palcami? Nad dobra burza nalezy siedziec ladne pol dnia, a i wtedy nie zawsze wychodzi. Zeby jeszcze stali w lesie, ale tutaj? Co on ma palic? Piasek? wode? Tez pomysl! Vargaler uznal, ze czas uzyc krysztalowej kuli. Wygrzebal ja ze swego wora, zaslonil palcami przed rozbojnikiem i po chwili wiedzial juz wszystko. Tylko okolo stu moze stu dziesieciu ludzi stalo na brzegu. Reszta, ci w dalszych szeregach to zrecznie wykonane manekiny w drewnianych zbrojach pomalowanych blyszczaca farba. Pierwsze szeregi krecac sie i przemieszczajac sprawialy dla patrzacego z oddali wrazenie, iz cala plaza pelna jest ruchu. Vargaler usmiechnal sie triumfujaco. -To atrapy - powiedzial radosnie. - Naprawde jest ich tylko stu. -Pokaz - Hrenwig odepchnal go od kuli. - Nic w niej nie widze - warknal. -Tylko ja potrafie w nia patrzec - odparl wyniosle Vargaler - ale wierz mi, mozemy atakowac. Hrenwig nie byl czlowiekiem glupim. Zreszta, gdyby byl glupi nie przezylby tyle lat jako hovding danskarskich rozbojnikow. Nie mial co prawda pojecia w jaki sposob liczba obroncow siegnela tak zawrotnej wysokosci, ale nie podejrzewalby aby ktokolwiek bedacy przy zdrowych zmyslach budowal na plazy sztucznych rycerzy. Przeciez na Wybrzezu wiedziano, iz przyplywa czarnoksieznik, a jego nie probowano by nabierac na tak prymitywna sztuczke. Teraz oczywiscie Vargaler chce walki, ale przeciez jemu nie zalezy czy przezyje ja dwustu rozbojnikow czy zaden. Zaden to nawet lepiej, bo nie trzeba bedzie nikomu dawac mapy. Ale Hrenwig byl za szczwanym lisem, aby zlapac sie w pulapke. -Recze - powiedzial Vargaler - ze trzy ostatnie szeregi to tylko imitacja, balisty zreszta z pewnoscia tez. Uwierz mi. Hrenwig dal znak dlonia i lodz z lewej pomknela w strone brzegu. -Zobaczymy - mruknal absolutnie nieprzekonany. Kiedy okret byl calkiem niedaleko i czarnoksieznik zaczynal sie juz triumfalnie usmiechac, nagle balisty jeknely i huragan kamieni uderzyl w plynaca lodz. Ta zrobila szybki w tyl zwrot, ale Hrenwig dobrze widzial kilku lezacych na pokladzie, a kilku innych jeczalo i krwawilo. -Idioto - oczy rozbojnika palaly gniewem. - Atrapa, co? Sztuczka, imitacja, brac go chlopcy! - ryknal nagle. Czarnoksieznik zajeczal w zelaznych ramionach zeglarzy. Nim zdolal uczynic choc ruch zwiazali mu linami rece i nogi. -Przeklne was - zaczal - Rzuce taki urok, ze nigdy... -Zatkac mu gebe! - rozkazal Hrenwig. Popatrzyl na omotanego czarnoksieznika i podrapal sie po glowie. W gruncie rzeczy jak na danskarskiego pirata byl dosc uczciwym czlowiekiem, ale serdecznie - nienawidzil magow. -Odplywamy - zadecydowal - a ty lotrze - zwrocil sie do Vargalera -opowiesz dokladnie wszystko co wiesz o tej mapie. Bo jesli nie - zawiesil glos i spojrzal na zaloge - to jesli o mnie chodzi, dawno chcialem uslyszec, jak spiewa przypiekany czarownik. Odpowiedzial mu rechot rozbojnikow. Lodzie plynely w strone pelnego morza. Na zamkowym podworcu ustawiono stoly suto zastawione jadlem i napojami. Zarznieto wiele krow, swin, niezliczona ilosc kur, a kucharze ksiezniczki pracowali jak w ukropie przez caly dzien. Wytoczono mnostwo beczek dobrego, marcowego piwa, a ksiezniczka kazala nawet siegnac po dwustuletnie wino trzymane na specjalne okazje. Okazja byla przeciez jedyna w swoim rodzaju. Wybrzeze odparlo Danskarczykow i w dodatku czarnoksieznika! Bedzie co opowiadac dzieciom i wnukom, bedzie czym zadziwiac przyjezdnych. Teraz goscie jeden przez drugiego chelpili sie co kto zrobil dla wspolnej sprawy. Ten krzyczal, ze najlepiej i najszybciej ciosal drewniane zbroje, ow twierdzil, ze gdyby nie helmy, ktory zrobil, to kto wie, co by sie stalo, tamten na odmiane uwazal, ze zwyciestwo Wybrzeze zawdziecza zrecznemu pomalowaniu sztucznych pancerzy. Najglosniej wydzierali sie otoczeni zachwyconymi dziewkami Magnus i mistrz Borhan. Oni bowiem doprowadzili do ladu stare i nieuzywane od lat balisty, oni postarali sie aby byly zdolne oddac choc jeden strzal. O Arivaldzie nikt nie wspominal. Ale nie z niewdziecznosci. Po prostu dla kazdego bylo zupelnie jasne, ze wlasnie mag uratowal Wybrzeze, a oni wszyscy mogli sie tylko spierac o to kto najlepiej wykonywal jego polecenia. Teraz wpatrywano sie w niego z naboznym szacunkiem, uwaznie sluchano kazdego slowa, ktore raczyl wypowiedziec, jego opinie uwazano za ostateczna, a o tym, by kto go poklepal po ramieniu, huknal pucharem w jego puchar, czy poprosil o zrobienie kilku niewinnych czarodziejskich sztuczek nie bylo nawet mowy. Arivald odszedl od stolow pelnych rozbawionych i pijanych ludzi. Wzdluz plazy doczlapal sie do wlasnego domku i raz jeszcze rzucil tylko okiem na groznie stojace zastepy drewnianych rycerzy. Usiadl za stolem i rozlozyl Ksiege Czarow. Wiedzial co jeszcze chce osiagnac i czul przepelniajaca go Moc. Kiedy uczyni to, co zamierzal od dawna, wtedy bedzie naprawde magiem. Poteznym magiem Arivaldem. Ksiezniczka byla niewyspana, choc dawno minelo poludnie, ale na prosbe Arivalda wyszla z sypialni i zdziwiona ziewajac spytala: -Co tak wczesnie? -Mam dla ciebie prezent, pani - odparl dumnie mag. -Prezent? - zainteresowala sie ksiezniczka, zapominajac o sennosci. -Tak, pani - czarodziej polozyl na stole dwa niewielkie kamyki. - One zamienia sie w to, o czym zawsze marzylas. -Brylantowe kolczyki - klasnela w dlonie ksiezniczka. -Otoz to - stwierdzil z godnoscia Arivald. -Poczekaj, zawolam wszystkich - krzyknela ksiezniczka i juz wypadla z komnaty wolajac: -Magnusie, Hrubelu, Tordzie, Bomborze! Kiedy zjawili sie na rozkaz ksiezniczka obwiescila: -Arivald stworzy dla mnie brylantowe kolczyki. Tylko maja byc duze -zastrzegla. Wszyscy zastygli w podziwie z szacunkiem wpatrujac sie w skupiona twarz maga i w jego uniesiona rozdzke. -Marraris, develtos, sambargo - krzyknal Arivald, po czym wykonal kilka skomplikowanych ruchow i stuknal rozdzka w kamienie. Blysnelo, pod sufit podniosl sie dym, a kiedy opadl, obecni ujrzeli siedzaca na stole wielka ropuche. Wyjatkowo wielka i wyjatkowo paskudna. -Oj! - pisnela zaskoczona ksiezniczka. Dworzanie przez chwile stali nieruchomo, jakby sami zmienili sie w posagi, az wreszcie gruchneli poteznym smiechem. Bombor az sie zatoczyl i wpadl pod stol. Ropucha uciekla. Arivald zwiesil glowe i wolno schowal rozdzke za pas. Chcial odwrocic sie i odejsc kiedy objely go cieple ramiona ksiezniczki i. poczul jej usta na policzku. -Przeciez wlasnie takiego cie kochamy - szepnela. Spojrzal po twarzach dworzan i usmiechnal sie. Byl pewien, ze nastepnym razem nikt nie bedzie sie bal stuknac z nim pucharem ani poklepac po ramieniu, a dzieci znow poprosza o czarodziejskie sztuczki. A to przeciez bylo najwazniejsze na swiecie. This file was created with BookDesigner program [email protected] 2009-11-30 LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/