Bogna Pietras Pan Diabeł Raz, dwa, trzy, cztery - Monika stukała palcami w biurko oklejone kolorowymi pocztówkami - pięć i sześć. Żebym jutro była chora. Kochany Panie Diable. Niech Pan zarazi mnie jakąś straszną chorobą, żebym przynajmniej przez tydzień musiała leżeć w łóżku - napisała na kartce wyrwanej z zeszytu. Zastanowiła się przez chwilę i pośpiesznie dopisała: I żebym nie dostawała zastrzyków. Na samą myśl o zastrzykach przechodziły ją dreszcze. Mama kiedyś powiedziała, że jak była mniejsza, to darła się niemiłosiernie na widok białego fartucha. Wszystko przez te choroby, które czepiały się jej wątłego ciałka. Kiedyś przyniosła do szkoły wszy, a wychowawczyni powiedziała, że to od brudu i posadziła ją na końcu klasy, na oślej ławce. Monika była wtedy bardzo zawstydzona, bo przecież nie jest gadułą ani nieukiem. Nigdy nie wybaczy tego wychowawczyni. Posłyszała w korytarzu charakterystyczne, ciężkie szuranie i błyskawicznym ruchem zgniotła kartkę z życzeniem wrzucając ją do otwartego, jak to rankiem, pieca. "I znowu się nie udało" - pomyślała gorzko. "I tak jutro nie pójdę do szkoły, najgorsze są poniedziałki". Zdążyła jeszcze schować do biurka kompromitujący zeszyt, w którym zostały zaledwie cztery kartki i usiadła grzecznie na kozetce. Babka przyczłapała do pokoju. "Chodzi jak czołg. I strasznie sapie" - pomyślała Monika i zaczęła cichutko wystukiwać zaklęcia. "Raz, dwa, trzy, cztery... Żeby babka przewróciła się koło pieca". Przy piecu był niewysoki próg i babka przez swoją sklerozę i powolność często o nim zapominała. Nieraz kończyło się to fatalnie. I tym razem Pan nie zawiódł swojego dziecka. Monika zamknęła oczy i coraz szybciej przebierała palcami. - Do cholery z tym progiem! Co za bałwan go tu przybił. - Babka podnosiła się z trudem. Monika uśmiechnęła się. To była taka malutka zemsta. Babka nie pozwalała jej tarzać się po podłodze, zawsze krzyczała, że zniszczy sukienkę. Czy może być coś przyjemniejszego niż turlanie się od stołu do kozetki? Babka chyba nigdy nie była młoda. Nagle przyszła Monice do głowy olśniewająca myśl i Pan ją jak zwykle całkowicie zaakceptował. "Na pewno schowała tabletki do kredensu!" Monika pobiegła tam i korzystając z chwilowej nieobecności ducha babki przy sobie (cały został koło pieca) powoli otworzyła szufladę. Wyjęła kilka tabletek i szybko przełknęła popijając zimną herbatą. - Babciu, ja nie pójdę do kościoła. Chora jestem. - Nie kłam. Znowu kłamiesz, ty paskudny dzieciaku. - Babciu, ja nie kłamię. Monika oczywiście nie wiedziała, że nitrogliceryna działa aż tak szybko. Poza tym inne tabletki, na przykład przeczyszczające, nie są takie ciężkie i nie siadają na głowie - powieki nie chciały się przez to domknąć, a oczy wyłaziły na wierzch. Naprawdę poczuła się słabo. - Babciu, ja nie kłamię. Babka tak szybko jak tylko starość i choroba jej na to pozwalały podbiegła do kredensu. - Rany boskie! Znowu! Co za utrapienie z tym dzikusem. No przecież nie pójdę dzwonić po pogotowie. Co ludzie pomyślą? Że tu jakieś cuda wyprawiamy. Rany boskie! - Dziękuję, że zaczarowałeś tabletki - wyszeptała Monika. - Jutro nie pójdę do szkoły. Słaba i mocno oszołomiona chwyciła z biurka ciężki wazon i cisnęła go prosto w obrazek w złotej ramce. Pękło szkło. Jezus wychylał się teraz i niemal dotykał swoim nosem małego noska Moniki. Spróbowała pokazać mu język. * Obudziła się w dziwnej pozycji. Nogi i głowa znajdowały się znacznie wyżej od reszty ciała. "To przez ten dół w kozetce" - pomyślała. "Babka jest taka gruba, że powyginała sprężyny". Zza kołdry wysunęła się twarz babki, jakby bardziej czerwona niż zazwyczaj. "Może się poparzyła w piecu?" Nie, babka siorbała nosem i brudnym rękawem wycierała załzawione oczy. Po chwili wsunęła się w kuchenne drzwi. "Ciekawe, kiedy babka umrze?" - zastanowiła się Monika, ale wtedy ogarnął ją żal. Wyobraziła sobie babkę z żółtymi plamami na twarzy. Bo pomimo, że jest taka mała, już wie, że kiedy człowiek umrze, to Jezus wylewa mu na twarz swoją żółć. A skąd wie? Była kiedyś z babką na pogrzebie. Najpierw jechały długo pociągiem - to było bardzo fajne i nie rozumiała, dlaczego babka jest taka zmartwiona. Później krążyły po mieście autobusem. Skończyły podróż w starym, strasznym domu. Wszyscy tam płakali, babka też płakała i wtedy Monika pomyślała, że babka jest wredna i że udaje. Nie wiadomo dlaczego, ale tak właśnie pomyślała. W nocy położyli ją w malutkim pokoju, w którym stało tylko jedno łóżko trzeszczące przy najlżejszym poruszeniu i ogromny kredens pełen czasopism sprzed lat. Bała się. Pan przyjechał razem z nią, ale był w złym humorze. Śmiał się szyderczo, zza kredensu dobiegał jego skrzeczący chichot. - Przestań - błagała Monika. - Przestań... Całą noc nie spała, a na pogrzebie była sama, bo Pan chyba upodobał sobie tamten dom. I mogła dokładnie zbadać trupa ciotki, którą pierwszy raz widziała. Dotknęła jej nawet. Potem oglądanie trupa ją znudziło i zapragnęła potarzać się po kaplicy, ale przecież nie wolno. "Pogrzeby są nudne". - Monika przewróciła się na drugi bok. I wtedy dotarły do niej podniesione głosy babki i chudej sąsiadki z trzeciego piętra. - Znowu nie poszła do szkoły. Co ja mam na życie z tym dzieciakiem. Pani kochana! Ona ma to chyba po ojcu. Też tylko pił, pił, aż się w końcu powiesił. A żeby on... - Pani, o umarłych albo dobrze, albo wcale. - A bo ja to nieprawdę mówię? Prawdę najszczerszą! Idiota był i tyle. Monika wyciągnęła spod kołdry rękę i delikatnie puknęła w ścianę. "Raz, dwa - po chwili pukała mocniej - trzy, cztery... Żeby sąsiadka poszła do siebie i już dziś tu nie wracała". Chwileczkę się zastanawiała, czy nie lepiej by było, aby połamała sobie nogi. Ale nie. Taka chuda, to jeszcze by jej mogły poodlatywać. Po chwili głosy umilkły i babka sama krzątała się po kuchni. Monika postanowiła sprawdzić, czy w szufladzie zostały jakieś tabletki. Czuła, że babka znów zmieniła schowek. - Ale jestem głupia - powiedziała do siebie. - Mogłam trochę ukraść na jutro. Było tak jak podejrzewała - dno szuflady nie zawierało zupełnie nic. - Cholera jasna - zaklęła głośno, tak samo jak babka. Chciała kopnąć ze złości stolik, ale nagle zamarła - ściana nad jej głową świeciła pustką. - Kochany Panie Diable - mamrotała. - Kochany Panie Diable, jak Pan to zrobił? Bo było tak: na początku stukała tylko palcami w biurko, potem, ponieważ życzenie było wyjątkowo trudne do spełnienia, pisała je na kartce, a jeszcze później dała sobie spokój. Ale teraz? Jezus po prostu zniknął, została tylko kwadratowa plama na ścianie. Gdyby nie to, nikt by nigdy nie pomyślał, że wisiał tu kiedykolwiek święty obrazek. - Kochany Panie Diable, Kochany Panie Diable... Poczuła Jego gorąco. Jego moc. Poczuła znów, że on JEST! - Kochany Panie Diable. * A poznała Go w takich głupich okolicznościach. Przez przypadek. To było trzy lata temu, dokładnie na szóste urodziny. Jeszcze nie chodziła do szkoły. Przyszedł brat i tata i mama, wszyscy byli bardzo dobrzy. Dostała dwie piękne lalki i pistolet na kapiszony. I wtedy ojciec powiedział, że mogłaby z bratem iść do kina, bo "taka duża dziewczynka i dotąd nie była w kinie". Grali akurat film od 18 lat, a przecież dzieci nie wpuszczają na takie filmy. Ale brat kupił bilety i powiedział, że ich wpuszczą, bo to nie jest brzydki film, ale HORROR. Później to już trudno opisać, co się działo. Pan Diabeł pojawił się na ekranie tylko dla niej, to znaczy wcielił się w postać takiego małego dziecka jak ona. Monika zrozumiała, że to znak. Trzy razy 6. Sześć, sześć, sześć. Piękne, cudowne, dopasowane, gładkie i wszystko się zgadzało: ona ma sześć lat, jest szósty miesiąc roku i bilety kosztowały sześć złotych. W kinie ludzie siedzieli w eleganckich fotelach (choć trochę kiwających się) i Monika zauważyła, że są poukładani po równo z każdej strony. Te dwie strony rozdzielał wąziutki, niemal pusty korytarzyk i dokładnie w jego środku nieruchomo tkwiła bileterka. Potem Monika już domyśliła się, że Pan tak sobie życzył. Ojciec, gdy usiłowała mu wytłumaczyć, co to jest i pytała, jak to się nazywa, odpowiedział: "Symetria". Więc Pan Diabeł lubił symetrię. Dopiero dużo później przyszło jej do głowy, że Pan spełni jej życzenie, jeżeli będzie symetryczna. Wystukiwała więc palcami piękny takt, równo SZEŚĆ razy kierując do Pana tęskne prośby. Był to oczywiście najprostszy sposób. Czasami była symetryczna całym ciałem, czasami tylko głową. A jeśli już nic nie pomagało, to pisała życzenie na kartce, najpiękniej, jak umiała i wtedy musiało poskutkować. Prawie zawsze. Proste! A Jezus był nienormalny, wredny i jakiś taki niewydarzony, Jezus był podobny do babki. Trójca Święta? Przecież to się nawet nie da podzielić na pół, nie da się rozłożyć. Babka wieczorami bełkotała pacierze i Monika musiała powtarzać za nią słowo w słowo. Okropność! Kiedyś mówiła pacierz i w trakcie modlitwy odczuła pewną potrzebę, więc usiadła na nocnik. Babka nie przestała klepać, a Monika nie wiedząc, co ma robić, powtarzała za nią, choć trudno jest robić dwie rzeczy jednocześnie. A kiedy babka skończyła, to zrobiła się taka straszna na twarzy, wstała z klęczek i zbiła Monikę mokrym ręcznikiem. "Ciekawe kiedy babka umrze?" - pomyślała wściekle Monika. "Jezus ma na pewno dla niej pełen garnek żółci. Nie cierpię Jezusa". I zaraz zmęczona ciężkimi myślami i nitrogliceryną zapadła w koszmarny sen. * Obudziła się po południu z mnóstwem włochatych nóżek w gardle. Bolała ją głowa. Jezus też jej nie cierpiał. Wszystkie dzieci w szkole go kochały i pewnie im się poskarżył na Monikę. Wołały na nią "dzikuska". Babka zresztą pierwsza zaczęła tak do niej mówić. Ta chuda sąsiadka z trzeciego piętra była praczką i co roku prowadziła swoje dzieci (Monika, mimo iż miała piątkę z matematyki, nigdy nie mogła się ich doliczyć) na zabawę gwiazdkową do pralni. W ten jeden dzień pralnia zmieniała się w salę balową. Któregoś dnia sąsiadka przyszła do babki i powiedziała: - To dziecko całkiem tu u pani zdziczeje. Nikogo nie widzi, wszystkiego się boi. Trzeba trochę z nią do ludzi, do ludzi... Babka uszyła jej wtedy sukienkę w grochy. Ta sukienka była z jednej strony za długa i jak szły, Monika utytłała ją w błocie. Na sali było bardzo jasno. Monika siedziała na krzesełku powiewając czerwoną, wyrastającą z czubka głowy kokardą. Raptem jakieś silne łapy podniosły ją brutalnie do góry. - Święty Mikołaj, Święty Mikołaj - cieszyły się dzieci, ale ona nie dała się oszukać. To był Jezus - poznała go po długiej brodzie i po oczach. Zaczęła wierzgać nogami i wrzeszczeć. Dalej nie pamiętała już nic, prócz tego, że babka nazwała ją po tym zdarzeniu dzikuską. Ale dzieci w szkole były gorsze od tych na balu. Zupełnie nie można było przewidzieć, co zrobią. "Jak hałasują" - myślała Monika. "Jakie niepoukładane". Powiedziała im nawet, że są niesymetryczne. Monika była bardzo spokojna i wychowawczyni ją chwaliła. Gdyby nie te wszy. Nie warto wspominać. Najgorsze z wszystkiego było to, że Pan nie mógł chodzić z nią do szkoły. Nie ma się co dziwić - każde dziecko nosiło przecież Jezusa na łańcuszku i Pan nie lubił się tam pokazywać. Za dużo ich było. "Kochany Panie Diable..." Życzenie, które miałoby uśmiercić wszystkie dzieci w szkole, a przynajmniej te najbardziej hałaśliwe, nie poskutkowało. Ale Pan wysłuchiwał jej w inny sposób - Monika pojawiała się w szkole coraz rzadziej. Jak za dawnych, dobrych lat. Babka raz wezwała pogotowie, a później się już wstydziła, "co powiedzą ludzie". Monice było to na rękę, choć ostatnimi czasy niepokój jak mała żmijka zakradał się do jej serca. Pan zaczynał ją straszyć nocami trochę za mocno. Często chichotał i nasyłał na nią cienie starych mebli, które rozdziawiały się szeroko jakby chciały ją połknąć. Babka chrapała i wyglądała jak trup tamtej ciotki. Plamy księżycowego światła kładły się na jej drgające policzki i babka zaczynała gadać przez sen. Trzy dni temu Monika zmoczyła łóżko i babka była pewna, że zrobiła to specjalnie, bo przecież jest już duża. A ona zrobiła to ze strachu. - Jak mama wróci, to wszystko jej powiem - wrzeszczała babka. Monikę znudziło już czekanie. Wiedziała, że mama nie wróci. Mama była jednym z żołnierzy Jezusa, choć nie posiadała brody. Monika czuła to od początku, nie miała złudzeń i nawet brak brody nie był w stanie jej zmylić. Znowu znajomy dźwięk. To babka szurała kapciami po podłodze, niosąc zupę mleczną. - Nie będę jadła tej zupy - zapłakała Monika. - Nie będę. - Jutro musisz być zdrowa i iść do szkoły. Jedz, bo dostaniesz lanie! Monika wpadła na pomysł. - Jak babcia wyjdzie z pokoju, to zjem. Ale babka była za stara na takie numery i od razu przejrzała jej plan. - Znowu wylejesz do kwiatka. Już mi dwa fikusy zmarnowałaś. Ja ci dam! Babka zdołała wtłoczyć w dziecko odrobinę mdłej, białawej zupy, lecz płyn, który w tym czasie tryskał z oczu Moniki, miał chyba większą objętość. Umówmy się, że było ich tyle samo. Symetria musi być zachowana. Po szamotaninie babka powlokła się do kuchni. Na odchodnym krzyknęła: - Wieczorem pójdziesz do Małgosi pożyczyć zeszyty i na jutro wszystko uzupełnisz. Zrozumiałaś? Monika skinęła głową i ogarnął ją potworny smutek. Znowu do szkoły? O nie, na pewno nie. Ona już nigdy nie pójdzie do szkoły! - Nigdy - powiedziała głośno. Trzeba tylko pomyśleć, gdzie babka mogła schować tabletki. W szufladzie już były, pod poduszką były, za piecem też już były. Na pewno wzięła ze sobą do kuchni. Monika wstała z kozetki i chociaż ledwo trzymała się na nogach, podreptała do kuchni. - Babciu - udawała przejętą - po pokoju biega taka wielka mysz. Niech babcia ją złapie, bo ja się boję. - Gdzie? - Po pokoju. Na pewno siedzi jeszcze pod stołem. Babka chwyciła kij od szczotki i zniknęła za kuchennymi drzwiami. "Teraz! Szybko! Gdzie one mogą być?" - Monika gorączkowo zaglądała do wszystkich szafek. "Są. Och, co za szczęście, co za szczęście". Schwyciła szeleszczący listek. - Re-la-dorm - przeczytała. - 20 tabletek. "Chyba za mało" - pomyślała. "Dwadzieścia to jest dwa razy po dziesięć, czyli cztery ręce. Chyba za mało". Wzięła jeszcze jeden listek i wsunęła pod koszulkę. Babka już była przy niej. - Co ty opowiadasz? Nie ma żadnych myszy. - Może babcia ją wystraszyła i uciekła. Sięgnęła po szklankę przegotowanej wody, bo babka oszczędzała nawet na herbacie i powiedziała, że idzie spać i że wieczorem pójdzie po zeszyty do Małgosi. "Ale mi się udało" - myślała oczekując na wyjątkowe efekty. Do tej pory nie brała aż tylu tabletek. Będzie pewnie i tydzień chorowała. "Ale fajnie. Ciekawe, kiedy mi siądą na głowie?" - dumała ziewając. To były jakieś dziwne tabletki, bo nie siadały, tylko kręciły się naokoło i strasznie chciało się spać. "Kochany Panie Diable..." - Ledwie stukała palcami. "Raz, dwa, nie, nie tak. Raz, dwa, trzy, cztery... Żebym już nigdy nie poszła do szkoły. Nie przez tydzień, ale nigdy". Nie wolno spać, bo znowu mogą się przyśnić cienie albo piszczące, małe myszki. Monika wcale tej myszy nie wymyśliła, widywała ją często w snach razem z jej mysimi siostrami. "Dlaczego myszy piszczą?" - zdążyła się jeszcze przez moment zastanowić i to się zaczęło. Buchnął żar, ale nie z pieca, tylko prosto z Piekła. - Panie Diable, przestań - jęknęła. - Przestań. Pan Diabeł chichocząc spełnił ostatnie życzenie.