Dariusz S. Jasiński Wielki odlot 1. Ciemności powoli, lecz zdecydowanie ustępowały miejsca znanemu obrazowi. Wokół dominowała biel. Białe ściany, białe okna, drzwi. Białe łóżko, pościel, a pod nią rażący kontrastem, ciemniejszy od wszystkiego tu, kształt. Powoli wyostrzał mi się wzrok. Mogłem już bez kłopotów rozpoznać, czym jest ta plama, zakłócająca harmonię otoczenia, niczym rysa na szkle. Najgorsze było to, że nie byłem zaskoczony tym, co ujrzałem. To byłem ja, choć nie do końca... Pod pościelą leżała tylko bezduszna kukła, podłączona do całej masy urządzeń, podtrzymujących życie. To uświadomiło mi, że moje ciało wciąż jeszcze żyło. Kim więc, lub czym byłem właściwie teraz? Ten stojący z boku? Duchem? A może to tylko senna mara, koszmar, z którego zaraz się obudzę, zapominając o wszystkim w natłoku codziennych, nic nie znaczących spraw? Jednak tego jednego byłem najzupełniej pewien - to nie był sen... Tymczasem moje ciało najwyraźniej umierało, a to, czymkolwiek teraz byłem, patrzyło na konającą powłokę, nic nie mogąc poradzić. Bezsilność była bardzo bolesna. Przyjmując to z pokorą nagle zadałem sobie pytanie: co sprawiło, że byłem w tym stanie? Postanowiłem zanurzyć się w odmęty wspomnień. Powoli wyłączyłem obraz sali szpitalnej, a przede mną, jak na ekranie pojawił się tamten dzień, ostatni dzień... 2. Poranek był cudownie upalny, tak było zresztą już od dłuższego czasu. Kochałem słońce, ono zawsze dawało mi nadzieję na przyszłość. Wiarę, że będzie lepiej, że stagnacja i marazm są tylko przystankiem, do czegoś lepszego. Na pierwszy rzut oka nie różniłem się od innych ludzi, dochodząc przez lata do perfekcji w zachowywaniu pozorów rozkoszowania się beznadziejnością egzystencji. Wyszedłem na zakurzoną, szarą ulicę. Znałem ją tak dobrze, niczym nie mogła nigdy zaskoczyć. Te same twarze osób biegających zawsze w te same miejsca z tym samym pustym wzrokiem. Szedłem bez celu, nie mając aktualnie żadnych obowiązków. Były wakacje, więc mogłem pozwolić sobie na luksus nicnierobienia. Skierowałem się do parku, by tam rozkoszować się doskonałością aury. Usiadłem na ławce, była gorąca od oślepiających promieni złocistej gwiazdy, jeszcze tak niedawno czczonej, jako bóg. To akurat według mnie nie było aż tak błędne. Przecież to w końcu wokół niej kręci się cały nasz układ planetarny, a przede wszystkim dzięki tej ognistej kuli istnieje życie na Ziemi. Coś więc w tym było. Przerwałem na chwilę moje teologiczno - filozoficzne rozmyślania, bo nagle ujrzałem ją. Kim była? Właściwie nikim szczególnym. Zwykłą szarą myszką, nawet nie wyjątkowo piękną, czy zgrabną, ale dla mnie była doskonała. Znałem ją jeszcze ze szkoły, chodziła w liceum do równorzędnej klasy, ale tylko raz zdobyłem się na odwagę, by do niej podejść i zagaić rozmowę. Jeśli cokolwiek do niej czułem, to był to wzorcowy przykład miłości platonicznej, o ile tak bezgranicznie egoistyczna osoba, jak ja, potrafiła kogokolwiek kochać. Miałem powody, by w to wątpić. Całe moje życie było nie kończącą się walką o przetrwanie w stworzonym z całą pewnością nie dla mnie świecie. Nie. Nie mogłem powiedzieć, że szedłem po trupach do celu, nigdy nie starałem się nikomu zaszkodzić, bo i po co? Ludzie mają swój świat, który jest dla nich wszystkim. Ja byłem czegoś takiego pozbawiony. Nie zazdrościłem jednak tego nikomu... Byłem ateistą. Brak wiary w jakiegokolwiek Boga nie ułatwiał mi mojej marnej egzystencji, chyba miałem coś z bohatera romantycznego. Znów otrząsnąłem się z natłoku banalnych myśli. Patrzyłem na jej oddalającą się postać. To chyba ona wprowadziła mnie w nienaturalny dla mnie nastrój, a może to tylko ten upał? Z ulgą przyjąłem powrót do władzy faworyzowanego przeze mnie chłodnego intelektu. Rozważałem różne warianty przyszłości, neurony pracowały wolnym rytmem, mogłem tak siedzieć godzinami. 3. Postanowiłem coś zjeść. To była jedna z niewielu czynności, którą ceniłem. Piękna pogoda wcześnie wygnała mnie z domu, więc nie zdołałem przygotować sobie żadnego solidnego posiłku. Zresztą nie chciało mi się ślęczeć w kuchni. Nieopodal znajdował się całkiem niezły bar. Drogi, ale wart wydawanych w nim pieniędzy, a te są w końcu po to. Podniosłem się leniwie z miejsca i ruszyłem w stronę ulicy. Jej asfaltowa nawierzchnia musiała być miękka. Temperatura dziś z całą pewnością przekraczała 30 stopni. Lekko zamyślony podążałem we wcześniej upatrzonym kierunku. Doszedłem do jezdni. Ulica była ruchliwa, toteż znalazłem się w kilkunastoosobowej grupce ludzi, jak i ja czekających na możliwość przejścia. Wreszcie nadarzyła się ku temu okazja. Cóż, o łódzkich kierowcach mawiało się, że są najgorsi w Polsce. W tych nielicznych przypadkach, kiedy auta zatrzymywały się przed przejściem, przepuszczając pieszych, były to auta z rejestracjami innych regionów. Na odcinku między jezdniami znów się zatrzymałem. Nadjeżdżał tramwaj. Nie śpieszyłem się specjalnie, więc nawet nie drażniło mnie takie mozolne pokonywanie kilkudziesięciu metrów miasta. Jednak ktoś postanowił przebiec przez tory. Był jeszcze czas, nim pojazd Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacji zablokuje przejście. Zacząłem rozglądać się po tłumie, stojących na przystanku, ludzi. Poruszyły mnie jednak pełne przerażenia słowa, stojącej obok mnie, kobieciny w podeszłym wieku. - Matko przenajświętsza!!! Do tego doszedł gniewny pomruk sygnału ostrzegającego, pochodzącego z nadjeżdżającego tramwaju. To kazało mi spojrzeć w kierunku przejazdu. Dopiero teraz poznałem, kim była postać stojąca bezradnie, dokładnie w miejscu, przez które zamierzała przejechać ostro hamująca maszyna. To była ona! Nie mogła uwolnić obcasa, który zaklinował się w jednym z torów. Nie mogła zdążyć odpiąć paska... To, co nastąpiło potem było zaskoczeniem nawet dla mnie samego. Zerwałem się z miejsca i bijąc chyba rekord w skoku w dal, siłą mojego rozpędu, mimo oporu, jaki stawiało jej uwięzione obuwie, pchnąłem dziewczynę przed siebie. Wytrąciłem ją dosłownie w ostatniej chwili, samemu tracąc impet. Docierał do mnie krzyk ludzi i dźwięk wciąż hamującego kolosa. Wciąż byłem w powietrzu, zastanawiając się, jak upaść, by nie zrobić sobie krzywdy. "Egoista w każdym calu", przeleciało mi przez głowę. Trwało to wszystko ułamki sekund. Potem poczułem BÓL. Potworny, rozdzierający, tłamszący myśli ból. Ciemność, cisza, pustka. Pierwsze, co do mnie dotarło, to potworny zgiełk. Głosy; setki, tysiące, może miliony głosów kotłowało się wokół. Nigdy dotąd nie odczuwałem czegoś tak niepojętego. Następnie zobaczyłem ciemność. Nie był to mrok bezksiężycowej nocy, to było niezmierzone morze czerni. Teraz z kolei zaczynały do mnie docierać zapachy. Te miłe, jak świeżego wiosennego poranka, ale i te, które dotąd uznawałem za nieznośne. Te ostatnie jednak w najmniejszym stopniu mnie nie drażniły. Zawsze ceniłem swoją zdolność chłodnego rozumowania. Surowe, logiczne myślenie niejednokrotnie pomogło mi wybrnąć z trudnych sytuacji. W tej chwili nie byłem jednak w stanie skupić myśli, rozpierzchniętych niczym gwiazdy w bezmiarze kosmicznej pustki. Mijał czas, lecz nie wiedziałem, czy były to sekundy, czy wieki? Byłem bardzo samotny, lecz nie sam. Głosy dookoła raz nasilały się, a raz milkły prawie zupełnie. Chyba się bałem. Nagle poczułem, jak atmosfera gęstnieje. Przestałem słyszeć cokolwiek. I wtedy TO wytrysnęło. Z mrocznych czeluści wystrzeliła miażdżąca fala światła, idąc wprost na mnie. Uderzyła, przenikając przeze mnie, jak wiatr wdzierający się między liście drzew. Ogarnęło mnie cudownie upojne uczucie błogości. Chciałem tak trwać na zawsze. Byłem wolny, pozbawiony trosk, zła, które we mnie dotąd tkwiło. Moja świadomość pojmowała naraz miliony uczuć, wypełniających teraz całego mnie. Nikt nigdy dotąd nie mógł ogarnąć naraz tyle szczęścia, miłości i wzruszeń, ile ja w tej jednej chwili. Chwili? A może wieczności?... W mgnieniu oka wszystko znikło, a ja zostałem porwany, nie wiedząc, dokąd i przez jaką potężną siłę? Moje myśli pomknęły za mną i dopiero teraz mogłem poskładać je w mozaikę mojej osobowości. Siła zaczęła słabnąć. Rozumiałem, że zbliżał się kres podróży. Znów zacząłem przyjmować na siebie mieszające się gorącą falę miłości i lodowatą nienawiści; przytłaczającą niemocy i wzniosłą pożądania. Wystarczyło jednak, bym tego zapragnął, a stonowane nagle uczucia przestały być dokuczliwe. Wyrwałem się z chaosu, jaki panował wokół i zacząłem myśleć, starać się zrozumieć to wszystko, czego byłem świadkiem i uczestnikiem... 4. Co to było? Nie miałem pojęcia. Moje przeżycia nie dawały się porównać z niczym, czego kiedykolwiek doświadczyłem. Widmo przeszłości rozwiało się na dobre. Znów wrócił obraz szpitala. Monotonia upajającego spokoju została nagle przerwana otwarciem się drzwi. Pojawił się w nich człowiek ubrany w niebieski kitel. Nie on jednak pierwszy przekroczył próg sali. Wymownym ruchem ręki wprowadził moją najbliższą rodzinę. Matka miała zaczerwienione i zapuchnięte oczy. Ojciec zachowywał pozorny spokój, choć na jego kamiennym obliczu widać było cierpienie. Moja młodsza siostra, niebrzydka szesnastolatka, jako jedyna zachowywała się spokojnie. Zawsze była optymistką. Wyznawała zasadę, że jeśli czegoś bardzo się pragnie, to zawsze się to otrzymuje. Ta dziewczyna była uosobieniem dobra, była mi bardzo bliska. Zawsze szczera, zawsze uśmiechnięta, dawno nie widziałem jej aż tak skupionej. Mimo to bił od niej optymizm, jak zwykle zresztą. Będzie mi jej brakowało, gdy już odejdę... Lekarz wszedł za tą trójką, zamykając za sobą drzwi. - Jest w bardzo ciężkim stanie. Od tygodnia nic się nie zmieniło, wciąż nie widać oznak poprawy. Jeśli taki stan się przedłuży będziemy musieli... - Rozumiemy to. - wtrącił stanowczym tonem ojciec. - ... jednak jesteśmy dobrej myśli, jego szanse oceniamy na czterdzieści procent. - dokończył lekarz, po którego wystąpieniu zapanowała nienaturalna cisza. - Mogę na chwilę do niego podejść? - zapytała Ania - Tylko coś mu szepnę, dobrze? Medyk skinął przyzwalająco głową. Mój mocno wyostrzony słuch skupił się na siostrze. - Braciszku... - szepnęła - Trzymaj się... - pocałowała mnie przy tym w polik. Łza zakręciłaby mi się w oku, gdybym tylko mógł płakać. Odkąd skończyłem trzy lata nie płakałem nigdy, tak przynajmniej twierdzili rodzice. A w tej chwili tak bardzo tego pragnąłem. Pragnąłem być z nimi, powiedzieć im, że jestem, że... - Lepiej już chodźmy. - stwierdził stanowczo lekarz. Powoli opuszczali pomieszczenie. Bardzo chciałem pobiec za nimi. Tuż po uzmysłowieniu sobie tego pragnienia popłynąłem. Zrozumiałem metodę poruszania się. Wystarczyło tylko tego chcieć. Płynąłem więc wolno. Na korytarzu do mojego lekarza podszedł inny. - Kazik, mogę cię na chwilę prosić? - zapytał. - Przepraszam na chwilę. - obaj odeszli kilka kroków - Co jest? - To ci od tego chłopaka? - No... - Nic z niego nie będzie, to złom. - Wiem, potrzymamy go jeszcze trzy, cztery dni i zwalniamy łóżko. Napomknąłem im o tym i raczej ze zgodą nie będzie problemów. - Mhm. - przytaknął rozmówca - Słuchaj, jedziemy jutro z Ewą... Nie interesowała mnie dalsza część rozmowy, nie dotyczyła bowiem mnie. Mój egoizm pozwalał mi zajmować się tylko samym sobą. Zresztą wiedziałem już wszystko. Za kilka dni będę gnił w jakimś ciemnym grobie. Trudno. Byłem pewien, że wraz ze śmiercią wszystko się kończy. Teraz też, mimo mojej mistycznej postaci. Uważałem ją za zwykły wybryk natury. Jednak skoro wciąż jeszcze trwałem w tej formie, postanowiłem po raz ostatni obejrzeć sobie świat, który zostawiałem bez żalu. Kogo chciałem zobaczyć? Dom, przyjaciół i ją. Zacząłem od niej. 5. Zapragnąłem być przy niej i znów zostałem uniesiony. Wrażenie, jakie odnosiłem podczas podróży nie dało się porównać z żadnym cielesnym przemieszczaniem się. Najbardziej chyba przypominało sunięcie wraz z prądem rzeki, niosącej swą powierzchnią łagodnie, lecz zdecydowanie. Znalazłem się w zamkniętej przestrzeni jej pokoju. Nigdy wcześniej tu nie byłem, rozglądałem się więc ciekawie, nie wiem dlaczego pragnąc zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Ściany były oklejone fototapetą, rzeczą raczej niemodną, ale prezentującą się bajecznie. Otaczała nas delikatna zieleń lasu nad małym, niewinnym strumykiem. Zieleń liści, brąz smukłych drzew, oraz błękit odbijającego się w płynącej gdzieś przed siebie wodzie nieba upajały swą doskonałością. Słońce z trudem wdzierało się do tej oazy spokoju, symbolicznie, lecz stanowczo ukazując swą dominację nad światem. Meble, dywan, książki, wszystko, co powinno znajdować się w pomieszczeniu stało, lub leżało uzupełniając wystrój wnętrza. Głęboko w fotelu, wsłuchana w dźwięki nastrojowej muzyki, muskana przez jej łagodne brzmienie, siedziała ona. Była odwrócona tyłem do okna, przez które wpadał orzeźwiający blask. Jej oczy utkwione były w ścianie, żyjącej swoim monotonnym rytmem. Ta piękna dwudziestolatka była smutna. Jej pierś unosiła się miarowo, lecz oddech drżał. Nie chciałem zapamiętać jej takiej, pragnąłem, by się uśmiechnęła. Jeden mały uśmiech i mogłem odpłynąć gdzie indziej. Lecz nic nie wskazywało, bym szybko doczekał się upragnionego widoku. Postanowiłem poczekać na ten drobny gest z jej strony. Usłyszałem pukanie do drzwi. Dziewczyna też wyrwała się z apatii, odwracając głowę w kierunku, skąd dochodziło ciche, kilkukrotne uderzanie w szybę. - Proszę - powiedziała niezbyt głośno. Drzwi otworzyły się i do pokoju weszła czterdziestokilkuletnia kobieta. - Może wreszcie coś zjesz? - spytała ostro, choć wyczułem w jej głosie nutkę zatroskania. - Nie. Dziękuję - odparła zdawkowo dziewczyna, znów odwracając wzrok ku ścianie. - Marta! Nie możesz się tak ciągle zamartwiać, to nie twoja wina! - A czyja, co? - rzuciła gniewnie. Chciała coś jeszcze dodać, lecz zamilkła. - Tak widać musiało być. - matka zmieniła ton na delikatniejszy - Musimy się cieszyć, że ty jesteś cała, że znalazł się ktoś taki i, że ty nie... Boże, nie przeżyłabym twojej śmierci - rozpłakała się. - Nie płacz, mamo. Wiem, że masz rację, ale zrozum, trudno mi jest dojść do siebie. Nie wiesz, jak bym chciała, żeby to się nigdy nie zdarzyło. Nie wiesz, jak ja się wtedy bałam. Chciałam się uwolnić, ale nie mogłam. I ten tramwaj, on tak szybko się zbliżał. Wtedy poczułam, jak coś we mnie uderza, wyrwałam nogę, poleciałam do przodu, a potem ta krew. Myślałam, że jest moja, ale to była jego krew. Zobacz, chodziliśmy razem do szkoły, a ja nawet nie miałabym ochoty z nim porozmawiać, tylko dlatego, że był trochę dziwny. Ale to ci normalni stali i patrzyli jak... To takie straszne. Jaka ja jestem małostkowa. On teraz umiera, a ja użalam się nad sobą. Masz rację, powinnam coś zjeść... Matka podeszła do Marty i przytuliła jej głowę. Trwały tak chwilę, po czym starsza z nich wyszła z pokoju, zamykając drzwi. Spokojna muzyka nadal tańczyła wśród konarów drzew, kołysząc je do snu... 6. Nie doczekawszy się uśmiechu na twarzy Marty, skierowałem się do mieszkania jednego z przyjaciół. Siedzieli tam obaj. Wszyscy, którym nawet ufałem, a nie należeli do najbliższej rodziny. Na stole stała butelka "Wyborowej", opróżniona już w połowie. Były też dwa puste kieliszki, chleb i parówki. Panowało milczenie. Lubiłem ich towarzystwo. Byli wesołymi ludźmi, potrafiącymi bawić się każdą chwilą. Przy moim podejściu do życia stanowili odskocznię od nudnych reguł gry o byt. - Polej! - rzucił Pepsi. - Poczekaj, skończę - rzucił niewyraźnie Muniek, szybko przeżuwając posiłek. Pepsi tylko chrząknął i sam wziął się za wypełnianie dwóch pustych "pięćdziesiątek". Muniek tymczasem otworzył szeroko usta, by wepchnąć w nie dość dużą końcówkę kromki. Intensywnie ruszał żuchwą, by w końcu przełknąć wszystko. Zawsze lubił jeść... Wziął głęboki oddech, sapnął z ulgą i złapał za kieliszek. - Za co pijemy? Znów za tego gamonia? - spytał Pepsi. - Trzeba, on też by pił za nasze. Anka jest przekonana, że będzie żył, może ma rację? To był dobry kumpel, ale żeby skończyć w tak głupi sposób... - Bo był głupi. Po jaką cholerę się tam pchał. - Wiesz, kto to był. To o niej zawsze mówił, jako o swoim ideale kobiety. Zawsze mu mówiłem, żeby podszedł, zagadał, raz nawet z nią zatańczył w szkole na jakiejś imprze. Chyba go zlała, tak mi się coś zdaje. No i odpieprzył numer. Ja bym tego nigdy nie zrobił, tylko jego było stać na taki numer. Zawsze wszystko miał w dupie, nawet swoje życie. No... - Muniek uniósł w górę dłoń z trunkiem. Przełknęli krzywiąc się z niesmakiem. - Obrzydliwa, za ciepła. Weź no ją wstaw do lodówki, bo następnym razem jeszcze haftnę. - Pepsi był wyraźnie w złym humorze. - Anka twierdzi, że nawet jej nie chcą wpuścić na salę. Cały czas siedzi na korytarzu. Do domu wpada tylko na żarcie. Wiesz, że ona tam nawet śpi? - Co ty z tą Anką? Przecież to szczeniara. - Wiem, ale fajna z niej psiutka. - Zaszumiało ci w łepetynie? No co ty? - Niepotrzebnie dzisiaj pijemy. Powinniśmy iść do szpitala. - Muniek odrobinę zmienił temat. - Po cholerę? Siedzieć pod drzwiami? I tak mu nie pomożemy. - Jutro pójdę... - Tylko po trzeciej, bo do drugiej robię... - Pepsi zamyślił się, spojrzał smętnie na podłogę, nagle o czymś sobie przypomniał, podniósł wzrok - No kurde, jak już nie zaniosłeś tej flaszki, to się nie bierz znów za żarcie, tylko polej! 7. Ania siedziała sama w pustym korytarzu, tylko czasami pojawiała się tu jakaś pielęgniarka. Przybliżyłem się do siostry, czytała jakiś skrypt. Jej wewnętrzny spokój nadal był widoczny. Miała naprawdę wielkie serce, szkoda, że postanowiła zmarnować wakacje przeze mnie. To było niepotrzebne, ale wzniosłe. Od strony wejścia na oddział usłyszałem kroki. Nie musiałem się odwracać, by tam spojrzeć, to niesamowite uczucie. Trochę byłem zaskoczony, gdyż osobą, która zakłóciła atmosferę ciszy, była Marta. Wyglądała lepiej, niż w domu, delikatny makijaż podkreślał jej urodę. - Przepraszam, cię. Ty jesteś jego siostrą, tak? - spytała. Ania oderwana od ciekawej, zapewne, lektury spojrzała na przybyłą spode łba. - Tak, a co? - odparła chłodnym głosem. - Wiesz, to ja jestem... - Wiem. I co z tego? - Ania była na kogoś zła! Nie za bardzo mogłem w to uwierzyć. - Można wejść do środka? - Marta wskazała na salę, w której leżały moje przyszłe zwłoki. - Jak by było można, to myślisz, że siedziałabym tu, a nie tam? - z coraz większym zainteresowaniem przyglądałem się atakom siostry. - Rozumiem, że jesteś na mnie wściekła, ale stało się i już nic na to nie mogę poradzić. I skłamałabym mówiąc, że wolałabym być na jego miejscu. Wierzę, że z tego wyjdzie i będę się mu mogła jakoś odwdzięczyć. Tyle, że nie wiem, czy będę w stanie spłacić taki dług. - Ja też rozumiem, ale ciesz się, że nie spotkałaś tu rodziców. Jakby mogli, to spaliliby cię żywcem na stosie. Chyba, że wymyśliliby coś okrutniejszego. - To nie jesteśmy wrogami? - zapytał powód mojej nienajlepszej dyspozycji. - Nie, choć oczywiście jestem na ciebie wściekła.- wiedziałem, że to nie prawda, najwyraźniej chciała tylko wymusić na Marcie poczucie winy - Ale to była jego decyzja. Zaryzykował i przegrał. - Jeśli masz może chwilkę, to czy mogłabyś mi o nim coś opowiedzieć? - Już myślałam, że o to nie poprosisz... Ania od dziecka chciała zostać pisarką. W wieku czterech lat czytała, potem sama zaczęła tworzyć. Wychodziło jej to nieźle. Natomiast jej drugim hobby było mówienie. Sama powtarzała, że z tym "przegina", lecz lubiłem jej słuchać. - Jest w twoim wieku, zresztą pewnie wiesz, bo byliście w równorzędnych klasach. Podobno od dziecka zachowywał się inaczej niż inni. Był bardzo skryty, jeśli miał jakiś problem, to rozwiązywał go sam. Dzielił się nim ze mną dopiero po fakcie. Zresztą ubzdurał sobie, że nie nadaje się do tego świata. Znalazłam kiedyś jedną z jego notatek. Zapisywał je na kartkach, a potem darł, albo palił. No napisał tam takie coś: "Samotnie idę przez pustynię obojętności, samemu też nie potrafiąc kochać". Zaczęłam baczniej mu się przyglądać. No i doszłam do wniosku, że kto, jak kto, ale on ma w sobie więcej uczuć niż wszyscy, których znam. Próbowałam z nim o tym porozmawiać, ale on nie chciał mnie słuchać. Nie lubił, gdy się o nim mówiło inaczej, niż on uważał. Zresztą ty jesteś najlepszym dowodem na to, że to ja miałam rację. On cię kochał... - zatrzymała się na chwilę, obserwując reakcję Marty - Często rozmawialiśmy, był moim prawdziwym przyjacielem, no i kiedyś przypadkowo się wygadał. Pamiętam, jak był wtedy na siebie zły! Marta przyjęła to ze spokojem. - Pamiętam, - ciągnęła Ania - że gdy zrobiłam coś naprawdę głupiego, za co mogła mnie spotkać jakaś kara, to on mnie zawsze bronił, niejednokrotnie biorąc winę na siebie. Aniołem nie jestem, ale dzięki niemu zawsze w domu miałam prosto. Dostawałam tylko od niego poważną burę, ale to było wszystko. Może właśnie dzięki temu starałam się zmienić na lepsze... Uznawał się za egoistę. - zmieniła temat - Podkreślał to na każdym kroku. Dowodził to tym, że lubił być na firmamencie. No, a kto nie lubi? Chyba ktoś uginający się pod ciężarem kompleksów. On ich nie miał. No, może kilka. Ale powiedz, jaki egoista rzuci się dla kogoś pod tramwaj, co? Był... Jest moim bratem, przyjacielem. Najlepszym, jakiego miałam. Czuję wewnętrzną potrzebę bycia tutaj. Zasłużył na więcej, ale nie wiem, co jeszcze mogłabym dla niego zrobić. To tyle, jeśli chodzi o skrót. - Odniosłam wrażenie, że nie miał wad. - Może trochę przesłodziłam. Miał. Całą masę, jak wszyscy. Był paskudnie uparty, to najbardziej mnie drażniło. Ale nie wyobrażam sobie naszego domu bez niego... W skupieniu słuchałem jej wywodu. Nie mogłem zrozumieć, o czym mówiła. Ale być może byłem tak wielkim egoistą, że nie dostrzegałem nawet samego siebie? To mnie uspokoiło. - Gdybym mogła w czymś pomóc... - rzuciła sloganem Marta. - Chcesz pomóc?! - zawołała uradowana Ania. - Jak? - Zaraz ci powiem... Albo nie, potem sama się dowiesz. Braciszku! - rzuciła w przestrzeń akurat w kierunku, z którego patrzyłem - Wybacz, że cię opuszczam, ale mam powody. Nie zamierzałem się gniewać, zamierzałem za nią podążyć. 8. Przez całą drogę Marta próbowała wyciągnąć od Ani, gdzie też ta ją ciągnęła. Bezskutecznie, a szkoda, bo sam byłem ciekaw, co tym razem wymyśliła siostra? Dojechały taksówką do ogrodzenia jakiejś posiadłości, znajdującej się na rogatkach miasta. Na środku przepięknego ogrodu stał nie mniej okazały dom. Ta wyprawa coraz bardziej mnie intrygowała. Ania przycisnęła dzwonek domofonu. Po jakiejś minucie dopiero usłyszeliśmy męski głos. - Słucham? - Dzień dobry. - przywitała się siostra - Moje nazwisko Sarnecka, byłam z panem umówiona, przez pana wnuczkę. - Ach, prawda. Proszę, wejdź dziecko. - Nie jestem sama, jestem z... przyjaciółką. - Więc zapraszam was obie. Zadźwięczał dzwonek, uprawniający do pociągnięcia za klamkę furtki. Weszliśmy na teren. Rozglądaliśmy się podziwiając urodę ogrodowej flory. Ogrodnik musiał być prawdziwym artystą. Doszliśmy do drzwi, otwartych zresztą. W środku znalazłem się pierwszy. Nie lubiłem przenikania przez przeszkody, to było zbyt banalne. Gospodarz był starszym panem, którego zarówno głos, jak i wygląd musiał wzbudzać szacunek. Zaprosił "przyjaciółki" do salonu. Stała w nim kanapa i dwa fotele, wszystko wyściełane czarną skórą. Na środku znajdował się stolik ze szklanym blatem. Wyglądało to skromnie, ale ze smakiem. Mężczyzna stał, dopóki dziewczęta nie usiadły. Zajęły miejsca na kanapie, on zaś rozparł się wygodnie w fotelu, naprzeciw swych gości. - Czy Agnieszka wspominała panu, z czym przychodzę? - Tak, z tego, co wiem, twój brat jest w stanie agonalnym, a ty chcesz... Może sama mi powiesz o tym? - Wiem, że też był pan w śpiączce i wtedy coś pan widział... - Przeszedłem śmierć kliniczną, to pewna różnica. Jednak, jak rozumiem, chcesz ulżyć swojemu cierpieniu, upewniając się, że coś jest po śmierci? - Właśnie... - Dobrze, wiem, kim jesteś, ale kim jest twoja przyjaciółka? - Nie jestem przyjaciółką, raczej tolerowanym nieszczęściem. To przeze mnie jej brat jest w takim stanie. - To wszystko jasne. Opowiem wam coś, w co nie musicie wierzyć, ale przynajmniej, gdy stąd wyjdziecie, poświęćcie tej historii troszkę czasu. Zapalił fajkę. - Nie będzie wam przeszkadzał dym? - Nie. - odparły obie. Pyknął dwa razy, założył nogę na nogę i zaczął. 9. - Kim jestem? Pytanie zgoła banalne, lecz niezmiernie ważne. Należę do liczącego 42 osoby klubu, w którym jej członków łączą dwie rzeczy. Pierwsza, to wyższe wykształcenie. Mamy wśród nas fizyków, chemików, biologów, socjologów, czy też jak ja - filozofów. Drugą wspólną cechą, jest to, że każdy z nas był po "tamtej stronie". Nasza organizacja powstała przed 17-stoma laty z inicjatywy kilku angielskich uczonych. Nazywamy ją "Brotherhood of Light". Jestem jedynym Polakiem, który dołączył do poszukiwaczy Prawdy. Każdy z nas ma własne przeżycia, każdy wie, że istnieje coś po śmierci. Postawiliśmy przed sobą zadanie poznania tej wielkiej tajemnicy. Zebraliśmy materiały wszystkich udokumentowanych przejść w stan ezoteryczny, poparliśmy je własnymi doświadczeniami, a lata pracy przyniosły nam ciekawe rezultaty. Otóż po śmierci następuje przejście w inny, nie znany nam wymiar. Prawa tam panujące są odmienne od naszych. Pozornie rządzi nimi chaos, lecz tak naprawdę wszystko jest doskonale zorganizowane. Ludzie, którzy tam byli, generalnie mają podobny schemat przeżyć. Najpierw czuje się pustkę i mrok, następnie pojawia się światło, przynoszące ulgę i ukojenie. To właśnie ono jest najmilej wspominane przez tych, którzy wrócili. Inaczej jednak mają się rzeczy z osobami, które popełniły za życia przestępstwa, oni nigdy nie widzieli światła... Dlaczego? Tym problemem zajęliśmy się dogłębniej. Prześledziliśmy jeszcze raz wszystkie dane, analizowaliśmy życiorysy tych, którym nie było dane ujrzeć światła. I dzięki tym badaniom, nam, humanistom udało się ustalić definicję grzechu. Jest to krzywda uczyniona drugiej osobie, bez znaczenia, czy fizyczna, czy psychiczna. Nie ważne, czy zamierzona, czy też przypadkowa. Jeśli ktoś przez was cierpi, to jesteście obarczone grzechem. Nie ma więc ludzi bez grzechu, życie samo prowokuje takie sytuacje i nie jesteśmy w stanie ich ominąć. To, co jest nad nami, nazywamy to Siłą, wciąż testuje nas, niczym dobry psycholog. Pochodną grzechu jest pokuta. To ona oczyszcza nas z winy, jaką ponosimy za nasze postępki. Najważniejsza jest spowiedź przed samym sobą, zrozumienie własnych błędów, szczere żałowanie za nie i w miarę naszych możliwości zadośćuczynienie poszkodowanym. Religia katolicka mówi, że kto za życia niesie swój krzyż po śmierci będzie zbawiony. Tu na ziemi naszym "krzyżem" jest nasze sumienie. To ona często nie daje nam spokojnie zasnąć. Mam nadzieję, że znacie to uczucie... Odejdźmy jednak o filozofii i wróćmy do życia po śmierci. Jesteście zapewne ciekawe, czy jest możliwy kontakt ze zmarłymi? Zanim odpowiem na to, zdefiniuję pojęcie "duch". Jest on czystą energią naszych myśli. Nazywamy go zwykle Jaźnią. Zawiera wszystkie nasze uczucia i pragnienia i to z nich będziemy się kiedyś składać. Niektórzy ludzie już za życia potrafią okiełznać swoją Jaźń. Telepaci potrafią odbierać myśli innych. Znam kilka takich przypadków. Są to jednostki, które otrzymały ten dar, jako kredyt zaufania od Siły. No i są oczywiście też media parapsychologiczne. Ci ludzie potrafią odbierać myśli tych, którzy już ciała nie posiadają i w swoim mózgu przetwarzają je na słowa lub czyny. Jest jeszcze telekineza, umożliwiająca poruszanie przedmiotami, zginanie ich bez użycia ciała, jedynie siłą umysłu. Zobaczcie, jaka potężna moc w nas drzemie. Tym będziemy po śmierci. Znów się zapędziłem, ale to o czym mówiłem pozwoli wam zrozumieć ciąg dalszy. Kontakty ze zmarłymi są praktycznie niemożliwe. Trzeba być wyjątkowo potężnym medium, aby móc ściągnąć Jaźń stamtąd. W tej chwili na świecie żyje tylko jedna taka osoba, o której wiemy. Czasami korzystamy z jej usług, ale nie częściej niż co pół roku. Nasz przyjaciel co najmniej przez miesiąc dochodzi do siebie po takim seansie, jest po nim krańcowo wyczerpany psychicznie. Znacznie łatwiej jest natomiast o kontakt z człowiekiem w śpiączce. Jego Jaźń nie jest bowiem po "drugiej stronie" tylko tu z nami. Zresztą nie zdziwiłbym się, gdyby na przykład był teraz w tym pokoju... Najłatwiej skontaktować się za pomocą talerzyka. Należy położyć go z narysowanymi nań w czterech kierunkach strzałkami na uprzednio przygotowanej planszy. Teraz już dwie, tylko dwie osoby kładą palce na rancie odwróconego do góry dnem talerzyka. Dłonie stykają się kciukami i małymi palcami w taki sposób, by powstał obieg energii. Tworzy się mocy pole magnetyczne i jeśli jest ono wystarczająco silne, porusza talerzykiem. Przywołanie samej Jaźni, to już prosta sprawa, wystarczy tego bardzo chcieć. Z doświadczenia wiem, że z Jaźnią najlepiej rozmawiać na głos, chyba, że poinformuje was o umiejętności czytania w myślach. Nie każda zdaje sobie sprawę, że jest w stanie to robić. Dam wam zresztą książkę na ten temat. Teraz chętnie odpowiem na wasze pytania. - Myśli pan, że on tu gdzieś może być? - spytała Ania. - Jeśli tylko potrafi się samodzielnie poruszać, a nie jest chorobliwie przywiązany do swojego ciała, to czemu nie? - Tą książkę, o której pan wspomniał już mi pożyczyła Agnieszka. Nie chciałybyśmy przeszkadzać, dziękujemy za poświęcenie nam swego czasu. - Cóż, widzę drogie dziecko, że śpieszno ci do spotkania z bratem. To ja dziękuję, dawno nie miałem tak wdzięcznych słuchaczy. 10. Ania była podekscytowana, Marta odnosiła się bardziej sceptycznie do całej sprawy. Ja zaś chyba skłonny byłem przyznać rację siostrze. To, co mówił o byciu Tam staruszek, do złudzenia przypominało moje własne odczucia. I najważniejsze było to, że widziałem Światło, byłem Go godzien. Musiałem też przyznać przed sobą, że przez te wszystkie lata bardzo się myliłem. Było coś jeszcze po śmierci, a ciało było rzeczywiście jedynie powłoką. Ten wykład wreszcie pozwolił mi to zrozumieć. Teraz zaś byłem podekscytowany możliwością rozmowy z ludźmi, po tak długim okresie samotności. Znaleźliśmy się w domu Marty. Ania oszczędziła jej spotkania z rodzicami. Sprawnie przygotowały planszę, przenosząc dokładnie wzór z książki, położyły na niej talerzyk i rozpoczęły seans. Obie były bardzo skoncentrowane, a Ania spokojnym głosem przywoływała mnie. Początkowo nie wiedziałem, co robić, ale to przyszło samo. Otoczenie zawirowało, straciłem kontakt wizualny, a słyszałem już tylko dźwięk głosu mojej siostry. To było tak, jakbym z zamkniętymi oczyma słyszał ją w słuchawkach. Nic innego do mnie nie docierało. Po raz kolejny usłyszałem pytanie: - Czy jesteś z nami? Starałem się odpowiedzieć. Nagle doszedł do mnie drugi głos - Marty. - Boże, to się rusza! - To ty braciszku? Usiłowałem potwierdzić. - Jeśli to ty braciszku, to powiedz, co najbardziej lubię jeść. Wybacz, ale chcę mieć pewność. Skoncentrowałem się, by przekazać jej odpowiedź. - Jedzie! Czytam... Em... Er... Es... Mrs? Nie rozumiem - skwitowała Marta. - Mars! Uwielbiam te batoniki. On o tym wiedział. Jadałem je rzadko, bo są tuczące. - Ania wyraźnie się ożywiła - To chyba rzeczywiście on. Jak ci tam jest? - Poczekaj, jedzie... O... i Ka.... Ok. - Nie byłem w stanie przekazać bardziej skomplikowanej odpowiedzi, a i tak byłem już bardzo zmęczony. Starałem się ograniczyć do skrótów. - Cieszę się braciszku. - Może go nie męczmy, bo... Jedzie?... - I co wychodzi? - To nie twja wna, Marta... Boże... - Widzisz, on nie ma do ciebie żalu, to dobry chłopak, mówiłam ci. Byłem wyczerpany, nie mogłem zebrać myśli, lecz dopóki trzymały palce na talerzyku byłem ich niewolnikiem. Zawisłem gdzieś między dwoma światami - materialnym i astralnym, to nie było nic przyjemnego. - Trzeba go odwołać. - zgodziła się z Martą Ania - Nie żegnam się, braciszku, bo wiem, że do nas wrócisz. Musisz, będziemy czekać! Ogromny chaos, szum zgiełk, gwar, jak na bazarze. Wszystko wirowało, ciskało mną. Czułem się jak brudne ubranie w pralce automatycznej. I nagle znów wszystko ucichło. Nadal byłem w pokoju Marty, była noc, dziewczyna spała. Musiałem więc trwać w tym stanie dobrych kilka godzin. Ponad pięć, o czym poinformowała mnie tarcza zegara wiszącego na ścianie. Przypomniałem sobie ostatnie słowa Ani. Musiałem walczyć o życie. Tak bardzo teraz tego pragnąłem. 11. Biel sali okryta była mrokiem przygaszonego, bezchmurnego nieba. Przez okno wdzierała się jedynie delikatna poświata gwiazd. Księżyc zasłaniały mury budynku. Słychać było dźwięki pracującej aparatury, a gdzieś daleko cichł odjeżdżający samochód. Jak miałem sobie pomóc? Postanowiłem wreszcie spojrzeć na wiszącą przy łóżku kartę choroby.. Mimo panujących ciemności bez trudu odczytałem łaciński tekst. Teraz doceniłem wykształcenie, jakie dała mi szkoła średnia. W mojej klasie o profilu biologiczno - chemicznym łacina była obowiązkowa. Sam zresztą byłem olimpijczykiem w tej dziedzinie. Na szczęście zawsze kochałem języki obce, toteż zrozumiałem wszystko doskonale. Znajdowałem się w stanie krytycznym. Kiedyś też zdawałem egzaminy na Akademię Medyczną, więc teraz postanowiłem wykorzystać te strzępki wiedzy, jakie jeszcze mi pozostały. Okazało się, że pamiętałem nawet najdrobniejsze szczegóły, o których kiedykolwiek czytałem. Całą mocą mojego umysłu starałem się naprawić swoją dotkliwie zrujnowaną powłokę. Poświęciłem się temu bez reszty, zapominając o całym świecie... 12. Otrząsnąłem się z tego stanu, nie wiedząc nawet, ile minęło czasu. Moją żmudną pracę przerwał mi wchodzący do pomieszczenia lekarz. Z napięciem oczekiwałem jego reakcji. Nie chciałem, by mnie odłączył. Zresztą minął dopiero jeden dzień, a on dał mi co najmniej trzy. - Przykro mi, kolego, ale nic się już z tobą nie da zrobić, próbowaliśmy długo... Twoi rodzice słusznie zrobili podpisując dokument, mam nadzieję, że za to co zrobiłeś trafisz do swojego nieba... - pokiwał głową w geście bezsilności i wyszedł. "Niemożliwe!!!" zawołałem w myślach rozgoryczony. Rozbieżność w czasie była niepokojąca. A więc od seansu do mojego powrotu minęło więcej czasu, niż przypuszczałem. Wszystko stracone, cały wysiłek poszedł na marne. I to właśnie teraz, gdy już chciałem żyć, kiedy zrozumiałem, że warto, bo mam dla kogo. Dla rodziny, przyjaciół, dla samego siebie też. Wiedziałem już, jakim darem jest życie, byłem głupcem nie doceniając jego wartości, nie zostawiając po sobie niczego. Ale dlaczego, żeby to pojąć musiałem wcześniej zginąć?! Kilka dni temu, gdy miałem jeszcze czas na niczym mi nie zależało, a teraz... Teraz mój koniec się zbliżał, a życie po śmierci było marną pociechą. Drzwi otworzyły się ponownie. Tym razem pojawiło się dwóch lekarzy i pielęgniarka. Nie dali mi zbyt wiele czasu. Mimo wszystko byłem gotów odejść z godnością. - Co jest do cholery? Widzisz to?! - krzyknął Kazik - Spójrz na odczyty! - W normie?! - To niemożliwe, nie w jego stanie! - Nie podoba mi się to. Zróbmy mu prześwietlenie. - Wiesz, że nie wierzę w cuda... - Może wreszcie czas, byś uwierzył! Zostałem przewieziony w błyskawicznym tempie, patrzyłem, jak przez moje ciało przenikają promienie odkryte przez znakomitego fizyka. Widziałem je! Po kilku minutach z ciemni wyszedł technik i przekazał zdjęcia radiologowi. Ten wraz z chirurgiem wydał szybką diagnozę. - Na stół! I to biegiem! Na sali operacyjnej zaczęto coś ze mną robić, nie dane mi było oglądać tego zbyt długo. Znów straciłem wszystkie zmysły, czułem też ból, prawie nie do zniesienia. Miałem wrażenie, jakbym przeciskał się przez dziurkę od klucza. Następnie zapadłem w nicość." EPILOG To już pięć lat od jego śmierci, a siedem od cudownego zmartwychwstania. Dwunastego dnia od wypadku, w którym uratował życie, mojej przyjaciółce i szwagierce - Marcie, odzyskał świadomość. Zachowywał się, jakby przez ten cały czas spał. Postanowiliśmy nic mu nie mówić o wydarzeniach tamtych dni. Nie chcieliśmy, by przeżywał z nami tamten ból. Niecałe dwa lata od wyjścia ze szpitala, gdy, o ironio!, tam właśnie jechał, tyle, że na oddział położniczy, odwiedzić Martę, doszło do tragedii. Kiedy jechał tramwajem, jakiś człowiek wbił mu nóż w brzuch. Biedak umarł kilkanaście dni później na zapalenie otrzewnej, zostawiając po sobie zrozpaczoną rodzinę z osieroconą tak niespodziewanie piękną, zielonooką córeczką na czele. Człowiek, który uczynił nam tak wiele zła stwierdził, że był to wyraz nienawiści dla społeczeństwa za nietolerancję. Był chorym na AIDS narkomanem. Przyznał, że nigdy wcześniej nie widział mojego brata, lecz nie żałuje swojego postępku. Dostał dziesięć lat pozbawienia wolności, lecz końca kary nie doczekał. Umarł pół roku po swej ofierze. Mój brat, nim odszedł na zawsze stwierdził, że nie boi się śmierci, że to nic strasznego, żal mu było jedynie opuszczać najbliższych, tych, którzy go kochali i on sam kochał. Kilkanaście dni temu rodzice pozwolili mi wreszcie wejść do pokoju z rzeczami, których nie zdążył przenieść do swojego mieszkania. Wśród bałaganu znalazłam kilka kaset, na jednej z nich nagrane było to, co zamieściłam powyżej. Dokładnie słowo w słowo. Teraz już wiem, że on wszystko pamiętał, mimo, iż przez cały czas o tym milczał. Dlatego nie bał się umierać, on już to znał... Morderca, jak już wspomniałam, nie dożył końca kary, ale to nic. Ja wiem, że mój brat, kołysze się gdzieś tam w kojącym blasku Światła, zaś jego kat błądzi w morzu ciemności bez szans na zbawienie... Łódź, 09.1994/10.2001