Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk ™ , który da ci pełny dostęp do spisu treści książki. Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym LITERATURA.NET.PL kliknij na logo poniżej. Karol Dickens Dzieje, przygody, Doświadczenia i zapiski Dawida Copperfielda juniora, rodem z Blunderstone / których nigdy ogłaszać drukiem nie zamierzał / Tłumaczyła Wiła Zyndram-Kościałkowska w roku 1889 2 Tower Press 2000 Copyright by Tower Press, Gdańsk 2000 3 Tytuł oryginału The Personal History, Adventures, Experience, and Observations of David Copperfield, the Younger, of Blunderstone Rookery (which he never meant to be published on any account) 4 Rozdział I Przychodzę na świat Czy sam zostanę bohaterem niniejszej powieści, czy miejsce to zajmie kto inny, następne rozstrzygną stronice. W każdym razie zaczynam od początku, to jest od chwili mego urodzenia. Zgodnie z tym, co słyszałem i w co wierz ę, wypadek ten miał miejsce w piątek o północy. Zegar bił właśnie dwunastą godzinę i jednocześnie ozwało się kwilenie nowo narodzonego, co właśnie, przez mamkę i pewną mądrą matronę z sąsiedztwa, od miesięcy już kilku i zanim osobiście poznać mię mogła, wielce w istnieniu moim zainteresowaną, zgodnie uznane zostało za zapowiedź po pierwsze, nieosobliwej doli w świat wchodzącego człowieka, po drugie uzdolnienia tegoż człowieka do widywania duchów i strachów, właściwości niechybnie wrodzonej, jak to utrzymywały obie doświadczone niewiasty, i zwykłej dzieciom obojga płci, zrodzonym w piątkowych nocnych godzinach. Co do pierwszego wniosku, historia mego życia wykaże, o ile był prawdziwym. Co do drugiego, zauważę, że dotąd nie zdarzyło mi się sprawdzić jego słuszności, na co się zresztą bynajmniej nie uskarżam. Urodziłem się, jak to mówią, w czepku, którego sprzedaż ogłoszono w dziennikach za skromną cenę piętnastu gwinei. Czy to, że żeglarze w nieosobliwych w tym czasie znajdowali się interesach, czy że osłabła wiara w podobne praktyki i bardziej niż czepkom zaufano korkowym pasom, nie wiem, dość, że się zgłosił jeden tylko nabywca, pewien adwokat, ofiarujący za wystawiony na sprzedaż przedmiot dwa funty w gotówce i tyleż winem, lecz odmawiający stanowczo zabezpieczenia się od utonięcia w wyższej cenie. Że zaś nawet piwnica biednej mojej matki była do sprzedania, nie dobito targu i dopiero w dziesięć lat później czepek puszczono w okolicy, którąśmy zamieszkiwali, na loterię, w pięćdziesięciu biletach, pół korony każdy, z dopłatą przez wygrywającego pięciu szylingów. Byłem obecny przy tym i pamiętam niemiłe uczucie, jakiegom doznał wobec podobnego rozporządzenia się cząstką mej osoby. Fant wygrany został przez starą damę z koszyczkiem w ręku. Pamiętam, jak niechętnie dostawała z niego należną dopłatę drobnymi, co zabrało nieskończenie wiele czasu i było powodem wielu arytmetycznych zawikłań. Dama ta, co jest faktem niezwykłym i wartym pamięci, istotnie nie utonęła, lecz na własnym łóżku godnie umarła w dziewięćdziesiątym drugim roku życia. Wypada jednak dodać, że się trzymała stale lądu, a nawet wyklinała niezbożność żeglarzy i innych podobnych niegodziwców, usiłujących -jak mówiła - „wykrętami" naruszyć naturalny bieg rzeczy. Na próżno tłumaczono jej, że z tej to właśnie walki z naturalnym biegiem rzeczy osi ą-gano znaczne korzyści, a między innymi herbatę, którą szczególnie lubiła; na wszelkie dowodzenia odpowiadała ona nieodmiennie: „Wykręty to, ateuszowskie wykręty". A teraz bez wykrętów do rzeczy, to jest do mego przyj ścia na świat. Urodziłem się w Blunderstone, w hrabstwie Suffolk. Jestem pogrobowcem, gdyż ujrzałem światło dzienne w sześć miesięcy po zamknięciu na zawsze powiek mego ojca. Nie mogłem się nigdy pogodzić z myślą, że mój ojciec nie widział mnie nawet. Dotąd też pamiętam żal, który mnie zdejmował, ilekroć pomyślałem o samotnej jego mogile. Zwłasz- 5 cza w słotną i ciemną noc, gdy w jasnym i ciepłym naszym mieszkaniu płonął ogień na kominie, dostrzegałem coś bezlitosnego, jak mi się nieraz zdawało, w tych szczelnie zamkniętych naszych drzwiach i oknach. Najbogatszą osobą w naszej rodzinie była ciotka mego ojca, a tym samym moja cioteczna babka, o której opowiem więcej w odpowiednim czasie - panna Trotwood albo też panna Betsey, jak ją nazywała biedna moja matka, gdy się zdobyła na odwagę, co zdarzało się niezmiernie rzadko, wzmiankowania tej imponuj ącej osoby. Panna Betsey wyszła za mąż za człowieka młodszego od siebie i niezwykłej urody, na którym, niestety, nie spra w-dziło się przysłowie o pięknej duszy w pięknym mieszkającej ciele. Utrzymywano, jakoby źle obchodził się z żoną, bił ją, a nawet przy drażliwej jakiejś pieniężnej kwestii chciał z drugiego piętra oknem wyrzucić. Taka niezgodność temperamentów skłoniła ciotkę mego ojca do rozstania się z mężem za wszelką cenę. Mąż, przyszedłszy w ten sposób do posiadania kapitału, wyjechał do Indii, gdzie, wedle przechowanego w rodzinie podania, wid y-wano go jeżdżącego na słoniu, w towarzystwie księżniczki hinduskiej jakoby. Bądź co bądź, w dziesięć lat potem doszła wieść o jego zgonie. Jak wieść tę przyjęła ciotka, nikt nie wie. Wróciła po śmierci męża do panieńskiego swego nazwiska, nabyła mały, na brzegu morza stojący domek i osiadłszy w nim z jedną tylko służącą, wiodła życie samotne i zamknięte. Zrazu ojciec mój był jej ulubieńcom, lecz odkąd nie mogła mu wybaczyć ożenienia się z „woskową lalką", jak nazywała moją matkę, tyle tylko o niej wiedząc, że nie ma jeszcze lat dwudziestu, przestał ją widywać. Ojciec mój, znacznie od żony starszy i słabego zdrowia, zmarł w rok po ożenieniu, a na sześć miesięcy, jak to już mówiłem, przed moim przyjściem na świat. Tak się rzeczy miały w wieczór tego dnia, który pozwalam sobie nazwać parni ętnym. Nie roszcząc wszelako najmniejszej pretensji do oceniania na podstawie świadectwa własnych zmysłów istniejącego wówczas stanu rzeczy ani nawet do pamięci własnym nabytej doświadczeniem, powtarzam, co słyszałem. Otóż matka moja, siedząc przed kominkiem, słaba i przygnębiona, przez łzy spoglądała na ogień, rozmyślając nad sobą i nad tym drobnym wyczekiwanym go ściem - sierotą, którego przyjście na świat powitać miał płonący na kominku ogień. W pogodne, lecz wietrzne marcowe popołudnie siedziała tak cicha i wystraszona, wątpiąc, czy przeżyć zdoła zbliżającą się chwilę krytyczną. Podnosząc głowę dla otarcia łez, spojrzała wypadkiem w okno i dostrzegła przechodzącą przez ogród nieznajomą kobietę. Od razu zgadła, że był to nie kto inny, tylko panna Betsey. Słońce, przedzierając się przez ogrodzenie, oświecało idącą śmiało, wprost przed siebie postać kobiecą, która zbliżywszy się do domu, dała niezbity już dowód tożsamości. Ojciec mój mawiał nieraz, że jego ciotka nie stosuje się w niczym do utartych zwyczajów. Toteż i tym razem zamiast zadzwonić do drzwi domu, zbliżyła twarz do okna, aż nos jej, jak utrzymywała moja matka, spłaszczył się i pobielał zupełnie. Widok ów tak dalece przeraził biedaczkę, że zapewne temu to niezwykłemu zjawieniu się ciotki Betsey zawdzięczam przyjście na świat w fatalnym dniu piątkowym. Matka moja porwała się z krzesła, szukając schronienia w głębi pokoju, gdzie ją panna Betsey, przewracając oczy, niby głowa Saracena na starym holenderskim zegarze, spostrzegła i przywołała do drzwi ruchem przywykłej do rozkazywania osoby. Matka moja drzwi otworzyła. - Zapewne pani Copperfield - zauważyła panna Betsey wchodząc do pokoju i spoglądając na żałobne szaty i zmienioną kibić mojej matki. - Tak jest - odrzekła cicho zagadnięta. - Trotwood - przedstawiła się nowo przybyła. - Przypuszczam, żeś musiała coś o mnie słyszeć? 6 Matka moja odpowiedziała twierdząco wprawdzie, lecz bez zbytniego entuzjazmu. - Widzisz mnie przed sobą we własnej osobie - dorzuciła nowo przybyła. Obie usiadły u kominka. Po kilku chwilach nie przerwanego przez ciotk ę Betsey milczenia matka moja wybuchnęła płaczem. — Ts... ts... ts... - upominała ją ciotka - uspokój się, uspokój. Długo biedna kobieta nie mogła się uspokoić. - A teraz zdejm ten czepek - zadecydowała przybyła - niech ci si ę przypatrzę. Matka moja tak była przerażona, że gdyby nawet i chciała, nie śmiałaby sprzeciwić się dziwnemu nieco żądaniu swego gościa. Drżącą ręką sięgając po wdowi czepek, w pośpiechu rozrzuciła włosy, które spłynęły na jej twarz i ramiona. - Ależ to dziecko! Istne dziecko! - zawołała panna Betsey. Istotnie matka moja była młoda, a wyglądała jeszcze młodziej. Spuściła tedy głowę, przyznając się do tego mimowolnego grzechu, i łkając upewniała ciotkę, że na nieszczę-ście młodą jest, zbyt młodą na wdowę, na matkę... jeśli notabene przeżyć zdoła to, co jej grozi... Zdawało się jej przy tym, że gdy tak skarżyła się, płacząc rzewnie, czuła przesuwającą się po swych włosach pieszczotliwą i miękką kobiecą rękę. Musiało to być jednak przywidzenie. Gdy podniosła załzawione oczy, ciotka siedziała na krze śle prosta i sztywna, z założonymi na piersiach rękoma, z nogą wspartą o kratę kominka. - Ha! - ozwała się po chwili - „Wroni Bór", dlaczego mianowicie „Wroni Bór"? - Pani ma zapewne na myśli nazwę tej miejscowości? - spytała moja matka. - Dlaczego mianowicie „Wroni Bór"? - powtarzała panna Betsey. - Przy waszej ni e-praktyczności „Domów Wzór" brzmiałoby stosowniej. - Nazwę tę - odrzekła moja matka - mąż mój wybrał jako odpowiednią. Właśnie wiatr tak zachrzęścił w starych drzewach ogrodu, że mimo woli wzrok rozmawiających zwrócił się w tę stronę. Wiązy, pochylając się ku sobie na kształt borów szepczących zwierzenia, zatrzęsły się gwałtownie, jak gdyby odepchnąć chciały ciężką i straszną jakąś tajemnicę, na wiatr puszczając rozbujałe gałęzie. Z najwyższych strącone a zawisłe tam stare wronie gniazdo spadło, podobne do szczątków rozbitego na burzliwym morzu okrętu. - Gdzież są ptaki? - spytała panna Betsey. - Ptaki? - powtórzyła budząc się z zamyślenia moja matka. - Wrony, gdzież się podziały? - pytała ciotka. - Nie widziałam ich, odkądśmy tu zamieszkali - odrzekła moja matka i dodała: - Myśleliśmy, to znaczy pan Copperfield sądził, że miejsce to jest dla nich stosowne. Widać jednak gniazda były stare i od dawna już puste. - Mam go, mam Dawida, jak gdybym go widziała - zawołała ciotka - miejsce nazwać od gniazd i ufać, że ponieważ są gniazda, będą i ptaki. Liczyć na ptasią fantazję, to mi praktyczność! - Pan Copperfield - przerwała matka moja - nie żyje i jeśli pani ośmiela się mówić o nim w podobny sposób, w mojej obecności... Biedna kobieta próbowała stawiać czoło naszej ciotce, zdolnej pokonać o wiele silniejszego od słabej tej istoty wroga! Matka moja padła osłabiona na krzesło, z którego usił o-wała powstać, a gdy przyszła do siebie czy też może została ocucona przez pannę Betsey, ta stała u okna. Wieczór zapadał coraz głębszy i gdyby nie płonący na kominku ogień, rozmawiające kobiety nie mogłyby siebie widzieć. - Hm! - zaczęła ciotka Betsey, wracając obojętnie na uprzednio zajmowane przy kominku miejsce - a kiedyż to spodziewasz się?... - Czuję się słaba - wyjęknęła moja matka - nie wiem, co mi jest, pewnie nie przeżyję tego. - O! O! - uspokajała ciotka - napij się tylko herbaty. 7 -Gdyby mi to pomogło! - Pomoże, niewątpliwie pomoże, wyobrażasz sobie więcej, niż jest. Jak na imię tej dziewczynie? - Sama nie wiem jeszcze, czy to będzie dziewczyna - zauważyła naiwnie moja matka. - Niech Nieba mają w swej pieczy to dziecię! - zawołała ciotka, bezwiednie powtarzając sentencję wypisaną na pewnej szufladzie szafy w pokoju mojej matki, w której zło żono początek mego doczesnego dobytku - wcale nie to miałam na my śli. Myślałam o służącej. - Peggotty - odrzekła moja matka. - Peggotty - powtórzyła z pewnym oburzeniem ciotka - chcesz we mnie wmówić, m a-ła, że chrześcijańska dusza została ochrzczona podobnym imieniem? - To jest jej nazwisko - odrzekła słabnąc moja matka - po nazwisku nazywał ją mój mąż, gdyż Peggotty nosi moje imię. - Peggotty! - zawołała panna Betsey otwierając drzwi - podawaj prędzej herbatę. Twoja pani zasłabła, nie marudźże! Wydawszy ten rozkaz tonem przywykłej do rozkazów i rzuciwszy badawcze spojrzenie na wychodzącą z kuchni ze świecą w ręku, zdziwioną tym nieznanym i rozkazuj ącym głosem służącą, ciotka Betsey wróciła na poprzednie miejsce, podniosła brzeg sukni, nog ę położyła na kracie kominka, a obie ręce złożyła na kolanach. - Mówiłaś dopiero - zaczęła - o dziewczynce. Nie wątpię też ani na chwilę, że będzie to dziewczynka. Otóż od chwili urodzenia tej dziewczynki... - Może będzie to chłopczyk - wtrąciła nieśmiało moja matka. - Nie zaprzeczaj mi - odparła ciotka - wiem, co mówi ę. Przeczucie mnie nie myli. Otóż od chwili urodzenia tej dziewczynki rozciągam nad nią opiekę, będę jej chrzestną matką i proszę, aby się nazywała Betsey Trotwood Copperfield. W życiu tej Betsey Trotwood nie powinno być omyłek i niech nikt się nie ośmieli zażartować z uczuć t e j Betsey Trotwood. Wychowamy ją starannie, będziemy strzec, aby zaufania i serca nie trwoniła na darmo. Moja to już sprawa. Za każdym z powyższych zdań ciotka potrząsała głową, jak gdyby z myśli i pamięci zrzucić chciała ciężar dawnych cierpień. Tak się przynajmniej zdawało mojej matce, gdy patrzała na nią przy niepewnym blasku ognia, zbyt słaba zresztą, zbyt wystraszona i niespokojna o siebie, aby zdawać sobie sprawę z tego, co widziała lub mówiła. - Czy Dawid dobry był dla ciebie, moje dziecko? - spytała ciotka po krótkim milcz e-niu. - Czyście byli szczęśliwi? - Bardzo szczęśliwi - odrzekła moja matka. - Był chyba zbyt dobry dla mnie. -Pieścił cię, psuł zapewne. - Teraz gdym została sama i opuszczona na tym świecie, teraz wiem, że w istocie tak było - załkała biedna kobieta. - Ts... nie płacz, no nie płacz - pocieszała j ą panna Betsey - nie byliście, widzisz, dobraną parą. Jak gdyby były dobrane pary! Dlatego pytałam. Sierotą byłaś, co? - Sierotą. -Nauczycielką, zdaje mi się. - Nauczycielką dzieci w rodzinie, którą pan Copperfield odwiedzał czasem. Zauważył mnie i był zawsze bardzo dla mnie dobry... oświadczył się... przyjęłam oświadczyny i ta-keśmy się pobrali - kończyła, ze zwykłą sobie prostotą, matka moja. - Dziecię! Biedne dziecię! - mruczała panna Betsey marszcząc brwi, wciąż nachylona nad ogniem. - Czy ty w ogóle coś umiesz? - Przepraszam panią - wyjęknęła znów moja matka. - Jak dom prowadzisz, na przykład? - kończyła ciotka Betsey. - Słabo - odrzekła - o wiele mniej, niżbym chciała. Dawid uczył mnie... - Niby sam się znał na tym! No! - wtrąciła ciotka. 8 - Chciałam korzystać, chciałam z całego serca, a on był tak dobry, wyrozumiały, cie r-pliwy i gdyby nie... Łkanie przerwało mowę mej matce. - Prowadziłam rachunki starannie, co wieczór sprawdzali śmy je razem - ciągnęła moja matka, łkając ciągle. - Uspokój się, no, uspokój, nie płacz tak - mówiła ciotka. -1 nigdy najmniejsze nie zaszło między nami nieporozumienie - kończyła płacząc matka moja. - Czasem tylko zarzucał mi, że moje trójki zbyt są podobne do piątek, że laseczki przy siódemkach i dziewiątkach zbyt kręte. - Uspokój się, nie płacz tak - upominała ciotka. - Może ci to zaszkodzić i nie tylko tobie, lecz i mojej chrzestnej córce. Ostatni ten wzgląd uspokoił nieco moją matkę. Czuła się zresztą coraz słabszą. Zapanowało milczenie przerywane pochrz ąkiwaniem ciotki. - Dawid - rzekła ona wreszcie - posiadał rentę. Czy zapewnił ci jaki fundusz? - Był tak dobry, że pomyślał o mnie i część renty przelał na moje imię. -Na jaką sumę? - Sto pięć funtów rocznie. - Mogło być gorzej - zauważyła ciotka. Tymczasem z biedną moją matką tak źle już było, że wnosząca herbatę i świecę Pe-ggotty przelękła się na dobre. Pomogła swej pani natychmiast przejść do sypialnego pokoju, wysyłając jednocześnie po doktora swego bratanka, Hama Peggotty, którego od dni już kilku w przewidywaniu tej konieczności przechowywała w kuchni bez wiedzy mojej matki. I doktor, i wezwana do pomocy niewiasta zdziwili się wielce niespodziewanym widokiem obcej damy, siedzącej u kominka z groźną miną, przewieszonym przez lewą rękę kapeluszem i uszami pełnymi waty. A że ani moja matka w tej chwili nie mogła udzielić żadnych objaśnień, ani też Peggotty nie umiała wytłumaczyć, zjawisko pozostało tajemniczym, do czego też przyczyniała się niemało wielka ilość wyciąganej z kieszeni i do uszu przez nieznajomą pakowanej waty. Doktor wróciwszy z pokoju chorej i przekonawszy się zapewne, że zmuszony będzie spędzić kilka godzin z nieznajomą, usiłował być uprzejmy i towarzyski. Był to najspokojniejszy i najłagodniejszy pod słońcem człowieczek, starał się jak najmniej zabierać wszę-dzie miejsca, chód jego był cichy, jak stąpanie ducha w „Hamlecie", głowę przechylał skromnie na ramię. Nie nazwałby złym słowem psa ani nawet na w ściekłego psa nie potrafiłby burknąć, dałby mu choć jedno, choć pół, choć cząstkę dobrego słowa, a mowa jego, jak i kroki, była cicha i powolna. Nie, za nic w świecie, nawet dla wściekłego psa nie był-by on szorstki i ostry. Toteż pan Chilly, spoglądając uprzejmie namojąciolkę i zwracając pytanie do nieznajomej zatykającej uszy watą, spytałmjuprzejmiej, dolykającprzylymswego lewego ucha: - Miejscowe zapewne cierpienie? - Co takiego? - odrzekła ciotka, wyciągając watę z ucha, niby korek. Szorstkość pytania tak bardzo przeraziła łagodnego doktora, że o mało, jak zapewniał potem, nie stracił głowy. Niemniej jednak ze zdwojoną uprzejmością powtórzył pytanie: - Miejscowe zapewne zapalenie? - Głupstwo! - odrzekła ciotka, zatykając znów ucho. Doktorowi nie pozostawało nic innego jak usiąść i przyglądać się wpatrzonej w ogień nieznajomej, dopóki nie wezwano go znów do chorej. Po kwadransie wrócił do bawialń e-go pokoju. - Co, jakże tam? - spytała ciotka wyciągając watę. - Pomyślnie, wcale pomyślnie - odrzekł - pomaleńku zbliżamy się do końca. 9 - Ba! - wstrząsnęła wzgardliwie głową i znów zakorkowała ucho. Raziło to, strasznie raziło doktora, jak upewniał potem, lecz cóż miał począć? Siedział tedy cicho i spoglądał na nieznajomą, która nie odwracała twarzy i oczu od ognia. I tak siedzieli naprzeciw siebie godzin parę, zanim znów nie wezwano doktora do chorej. Gdy wrócił: -1 jakże tam? - spytała ciotka wyjmuj ąc watę z jednego ucha. -Nieźle, łaskawa pani! Postępujemy powoli, postępujemy. - Ta-a-k! - warknęła, a doktor utrzymywał, że tak go przestraszyła tym mruknięciem, że wolał odtąd siedzieć na schodach po ciemku i nadto w strasznym przeciągu, niż dotrzymywać dalej towarzystwa nieznajomej. Ham Peggotty, uczęszczający do szkółki i biegły w katechizmie, a co za tym idzie -wiarygodny świadek, opowiadał nazajutrz, że wszedłszy przypadkiem do pokoju, w którym znajdowała się panna Betsey, został natychmiast pochwycony w szpony przechadz a-jącej się niespokojnym krokiem wzdłuż i wszerz pokoju damy. Dochodziły tu głosy i j ęki, których zapewne wata zgłuszyć nie zdołała, i Ham padł ofiarą zdenerwowania panny Betsey. Porwała go za kołnierz, miotając nim, targała go za włosy i za uszy, szarpała, co zresztą potwierdzone zostało przez własną jego ciotkę, Peggotty, która widziała Hama po północy, wkrótce po wyjściu ze szponów panny Betsey, i zapewniała, że był niemal tak czerwony, jak moja, drobniutka wówczas osóbka. Dobry doktor Chilly niezdolny był do zemsty, toteż skoro rai czas na to pozwolił, wszedł do pokoju, w któ-rymprzebywaknieznajorr^izbUż^ - Rad jestem - rzekł - że mogę powinszować pani. — I cóż? - przerwała mu ciotka. Przeraził się biedak i starał się ułagodzić nieznajomą ukłonami i uśmiechem. - Zwariował czy co? - wrzasnęła niecierpliwie ciotka Betsey. - Nie możesz mi pan odpowiedzieć? - Uspokój się, droga pani. Nie ma się już czego trwożyć - uspokajał ją z uśmiechem doktor. I dziwił się długo potem, i za cud niemal poczytywał, że go nie odepchnęła i tylko wstrząsnęła głową, ale to tak, że umilkł na razie. Po chwili dopiero, przyszedłszy do słowa, począł ją znów uspokajać: — Rad jestem, że mogę powinszować łaskawej pani. Wszystko odbyło się szczęśliwie, nader szczęśliwie. Ciotka Betsey nie spuszczała oka z mówiącego. - Jakże się ona miewa? - spytała zakładaj ąc ręce na piersi. - Nieźle, wcale nieźle, i spodziewam się, że niebawem wróci do sił - upewniał lekarz -zważywszy, zwłaszcza, okoliczności, w jakich się to odbyło... Dziwnie szczęśliwie wszystko poszło. Możesz ją pani odwiedzić choć zaraz, nie zaszkodzi to jej wcale. - Ależ ja pytam o n i ą! - zawołała niecierpliwiąc się panna Betsey. Doktor przechylił głowę na ramię, uprzejmie uśmiechając się do nieznajomej. - Jak się ma nowo narodzona? - objaśniła ciotka. - Sądziłem... wiadomo już pani... jest to chłopiec - rzekł doktor. Ciotka Betsey nie odrzekła na to ani słowa. Wziąwszy kapelusz za wstążki, uderzyła nim doktora po twarzy i odwróciwszy się, wyszła, aby już nie wrócić. Zniknęła jak rozgniewana wróżka lub jedna z tych nadprzyrodzonych istot, które, obdarzony szczególnym darem, miałem widywać. Nie wróciła. Spoczywałem w kołysce, a matka moja na łó żku, lecz Betsey Trotwood Copperfield rozpłynęła się we mgłach, z których dopiero com zstą-pił w rzeczywistość. Wypływające z okien naszych światło rozświetlało mroczne szlaki podobnym mnie pielgrzymom. Oświetlało też wzgórze usypane nad popiołami tego, bez którego nie mógłbym istnieć. 10 Rozdział II Zaczynam pojmować Pierwsze przedmioty, które się rysują wyraźnie na tle mego najwcześniejszego dzieciństwa, gdy się w nie cofam wspomnieniem, są: matka moja z pięknymi włosami i młodocianą postacią i Peggotty, o której kibici nie ma co mówić, a której czarne oczy zdawały się rzucać cień na całą moją twarz, a policzki tak były rumiane, ramiona okrągłe i jędrne, że mi się dziwnym zdawało, iż ptaszki nie dziobią ich chętniej niż jabłka na drzewie. Zdaje mi się, że pamiętam je obie od chwili, gdy klękały albo przysiadały na ziemi, a ja próbowałem utrzymać się na nóżkach. Pozostało mi raczej wrażenie dotknięcia wskazującego palca Peggotty, za który chwytałem, gdym się chwiał, a który od ukłuć igły był szorstki niby tarka. Może mi się tak zresztą tylko zdaje. Chociaż sądzę, że pamięć nasza sięga dalej, niż zwykliśmy przypuszczać, jak również spostrzeżenia dzieci uderzają niezwykłą trafnością. Sądzę nawet, że dorośli ludzie, posiadający ów dar spostrzegawczości, nie nabyli go z biegiem czasu, lecz przechowali z dni dziecięcych. Ludzie podobnym obdarzeni darem zachowują dziwną świeżość i wrażliwość, łatwość cieszenia się, które są przecież właściwościami wieku dziecięcego. Zarzucą mi może niektórzy, że odbiegam od tematu, lecz przekonanie powyższe, własnym nabyte doświadczeniem, niech służy za poparcie niniejszej opowieści: czy jako dziecko posiadałem dar spostrzegawczości, czy też jedynie zachowałem wierne i świeże wspomnienie dni dawno ubiegłych - w opowiadaniu mym opierać si ę muszę bez względu na to na obu tych właściwościach. Pierwszym tedy wrażeniem pozostałym z dni dziecięcych są, jakem to już rzekł: matka moja i Peggotty. Cóż pamiętam nad to? Zobaczymy. Niby spoza mgły wyłania się dom nasz. Stary mi się wydawał i znany, dokąd sięgam pamięcią. Na dole była kuchnia z wyjściem na tylne podwórze. Na środku podwórza gołębnik bez gołębi, w kąteczku psia buda bez psa, a wszędzie pełno ptactwa, które mnie przestraszało wojowniczym swym zachowaniem. Pamiętam zwłaszcza jednego koguta. Piejąc na pieńku, zdawał się nie spuszczać ze mnie oka. Drżałem spoglądając spoza drzwi kuchni, bo taki groźny mi się wydawał. O gęsi prześladującej mnie sykaniem i wyciągniętą szyją śniłem po nocach, jak podróżny śni o dzikich bestiach. Z kuchni do drzwi wejściowych wiódł nieskończenie długi, jak mi się zdawało, korytarz. Położona przy nim ciemna spiżarenka mijana bywała przyśpieszonym krokiem, pod wieczór zwłaszcza, bo kto wie, co się kryć mogło w tych garnkach, słojach i pudłach od herbaty, gdy promień świecy nie rozpraszał mroków izdebki wydaj ącej woń mydła, octu, pieprzu, świec i palonej kawy, wszystko razem, niby jedno tchnienie, za każdym uchyleniem drzwi. Były też w domu dwa bawialne pokoiki, ten, w którym przesiadywaliśmy zwykle wieczorami z matką moją i Peggotty, gdyż Peggotty po skończonej pracy dotrzymywała nam towarzystwa i wchodziła w skład rodziny, i drugi, obszerniejszy i wytwo r-niejszy, w którym przesiadywaliśmy tylko w niedzielę. Pokój ten wydawał mi się ponury, dlatego może, że mi Peggotty opowiedziała raz, nie wiem już kiedy, bardzo dawno, o pogrzebie mego ojca i w żałobę ubranym zgromadzeniu. Pewnego niedzielnego wieczoru 11 matka moja czytała nam o wskrzeszeniu Łazarza. Przeraziło to mnie okropnie. Musiano wyjąć mnie z łóżeczka i pokazać przez okno cmentarz w oddali, ze wszystkimi zmarłymi spoczywającymi spokojnie pod nie naruszonymi mogiłami i łagodnym światłem miesiąca. Nie znam głębszej zieleni, niż zieleń trawy tego cmentarza, ani większego cienia, niż cień rosnących tam drzew, ani spokoju większego, niż spokój nagromadzonych w owym miejscu mogił. Z rana, klęcząc na moim posłaniu za parawanem, przy łóżku mojej matki, widziałem trzody pasące się opodal i różowy odblask słońca na zegarze słonecznym i nieraz myślałem, że i ono cieszy się pewnie, że znów może pokazywać godzinę. W kościele mieliśmy ławkę z wysokim oparciem, tuż przy oknie, skąd dojrzeć można było dom nasz; korzystała z tego Peggotty, aby zobaczyć, czy nie stał si ę on czasem pastwą płomieni lub złodziei. Lecz to, co wolno było Peggotty, mnie zabronione było surowo i gdy stawałem na ławce, ta sama Peggotty zwracała mnie twarz ą do stojącego u ołtarza księdza. Znałem go dobrze, jego i białe pokrycie na ołtarzu, toteż nudziło mi się wciąż na to patrzeć. A gdyby przerwał nabożeństwo i spytał, co robię?... Mrowie przechodziło mnie na samą tę myśl. Musiałem przecież czymś się zająć. Patrzyłem na moją matkę, lecz ta udawała zawsze, że nic nie widzi. Spoglądałem w stronę stojącego u ołtarza chłopaka, który robił do mnie wtedy miny. Spoglądałem na słup słoneczny wpadający przez otwarte na oścież drzwi kościoła i dostrzegałem owieczkę, nie zbłąkaną ludzką, lecz najzwyklejszą pod słońcem owieczkę, usiłującą wejść do świątyni. Czułem, że jeśli będę się jej dłużej przyglądał, ulegnę pokusie przemówienia głośno, a wówczas co będzie... Prędko tedy odwracałem oczy i wpatrywałem się z kolei w tablice marmurowe pokrywające ściany kościoła. Myślałem przy tym o niedawno zmarłym panu Bodgers i o tym, jaki żal ściskać musiał serce pani Bodgers, i o tym, dlaczego nie zawezwano do chorego doktora Chillipa. A jeśli wzywano go, czemu mu nie pomógł, i jak mu przykro być musi co tydzie ń przypominać to sobie? Spoglądałem wówczas na doktora siedzącego w odświętnym krawacie przed amboną i myślałem, że byłaby ona doskonałym miejscem do zabawy. Gdyby, na przykład, drugi chłopiec atakował ambonę jak twierdzę, aksamitne poduszki służyć mogły za kartacze, jakże wygodnie byłoby ciskać je z góry! Pomału, pomału kłoniłem senną główkę, powieki mi się kleiły, zdawało mi się, że słyszę księdza, jak śpiewa kołysankę, lecz wkrótce nie słyszałem już nic, spadałem z ławki i Peggotty wynosiła mnie przerażonego z kościoła. Widzę nasz dom, ozdobione kratą okna sypialni, otwarte dla wpuszczenia świeżego powietrza, stare wiązy u bramy i kołyszące się na nich, powichrzone wronie gniazda. Widzę na dziedzińcu, o parę stóp za pustym gołębnikiem, tuż obok psiej budy, owianej ćmą motyli, bramę zamkniętą na kłódkę, a tam dalej na gałęziach drzew owoce obfitsze i so-czystsze od wszystkich, jakie kiedykolwiek widziałem. Parni ętam, jak matka moja zbierała je do koszyka, a ja udając niewzruszonego zrywałem ukradkiem agrest po agre ście. Wiatr rozwiał wiosenną i letnią pogodę i oto nastały długie zimowe wieczory. Bawimy się i tańczymy sobie dokoła kominka, a na kominku płonie wesoły ogie ń! Gdy matka zmęczona pada na fotel, widzę, jak naokoło delikatnych paluszków owija rozrzucone pasma włosów i poprawia stanik sukni. O! Matka moja była bardzo ładna, wiedziała o tym i nikt też lepiej ode mnie nie wiedział, jak bardzo lubiła zawsze i wsz ędzie ładnie wyglądać. Pozostało w mojej pamięci i to, żeśmy oboje z matką bali się trochę Peggotty, która też nami kierowała dowolnie. Wieczoru pewnego siedziałem z Peggotty przed kominkiem. Pamiętam, czytałem jej coś na głos o krokodylach. Musiałem czytać niezwykle wyraźnie lub też poczciwa Peggotty słuchać musiała z niezwykłym natężeniem uwagi, gdyż pod koniec miała niejasne wyobrażenie, że krokodyle należą do świata roślinnego. Zmęczyło mnie to głośne czytanie, spać mi się chciało, lecz postanowiwszy doczekać się powrotu matki, będącej gdzieś w odwiedzinach, wolałem paść jak nieżywy na stanowisku, niż położyć się do łóżka. Po- 12 woli Peggotty zaczęła dziwnie jakoś nabrzmiewać i rosnąć w moich snem klejących się oczach. Przetarłem powieki. Zacząłem przypatrywać się uważnie, jak szyła. Patrzyłem na kawałek wosku, o który ocierała nitki, jakże staro wyglądał, porysowany głęboko we wszystkich kierunkach! Patrzyłem na maleńką chatkę, pod której słomianą strzechą kryła się miarka, na skrzyneczkę do robót z wymalowaną na niej katedrą Świętego Pawła o czerwonej kopule, na brązowy naparstek błyszczący na palcu Peggotty i na nią samą, a wszystko to razem wzięte wydawało mi się nieskończenie piękne. Pomału, pomału wszystko to zacierało się, bladło, na chwilę znikło mi zupełnie z oczu. - Peggotty - spytałem nagle, szeroko otwieraj ąc powieki - czy byłaś kiedyś zamężną? - Jezus, Maria! - zawołała znienacka zagadnięta Peggotty - skąd się paniczowi przyśniło małżeństwo! Głos jej i sposób, w jaki powyższe słowa wypowiedziała, zbudziły mnie zupełnie. Prz e-stała szyć, opuściła igłę, wpatrzyła się we mnie. - Pytam cię, Peggotty - powtórzyłem - czyś była kiedyś zamężną? Jesteś przecież bardzo przystojna, nieprawdaż? Wydawała mi się ładna, tylko w inny sposób niż moja matka, w innym zupełnie rodzaju. W saloniku na podnóżku był wymalowany przez moj ą matkę na czerwonym aksamicie bukiet kwiatów. Otóż tło to zdawało mi się podobne do cery Peggotty. Podnóżek był wprawdzie miękki, a skóra Peggotty chropowata, lecz to nie stanowiło wielkiej ró żnicy. - Ja przystojna! - zawołała Peggotty. - Patrzcie go! Wcale nie jestem ładna, kochanku! Skąd ci się wzięło to zamęście? - Sam nie wiem! Wszak nie można, Peggotty, żenić się naraz z kilku osobami, prawda? - Oczywiście, że nie - brzmiała szybka odpowiedź. - Ale jeśli jedna osoba umrze, to czy można znów się ożenić? - Zapewne... jeśli ci się podoba. To zależy, czy kto chce. - A co ty o tym myślisz? - spytałem wpatrując się w nią ciekawie, dlatego tylko, że się bacznie wpatrywała we mnie. - Jak widzisz - odrzekła po chwili wahania, odwracaj ąc ode mnie oczy i pochylając się nad robotą - nie wyszłam za mąż ani się też za mąż nie wybieram. Oto moje zdanie. - Nie gniewaj się, Peggotty! - rzekłem po chwili milczenia, gdyż istotnie zdawało mi się, że ją rozgniewałem. Myliłem się widocznie. Odrzuciwszy bowiem robotę, porwała mnie w objęcia i przycisnęła z całej siły do piersi moj ą kędzierzawą główkę. Uścisk musiał być serdeczny, Peggotty, będąc bowiem otyłą, przy każdym gwałtownym ruchu zwykła była tracić guziki od sukni, i tym razem aż dwa potoczyły się w najciemniejszy kąt pokoju. - No, a teraz wróćmy do tych kronkodylów - rzekła, nie mog ąc sobie poradzić z tą niezwykłą nazwą. - Zaciekawiłeś mnie, paniczu. Nie pojmowałem, dlaczego Peggotty wyglądała tak jakoś niezwykle ani dlaczego tak nagle zbudziło się w niej zainteresowanie krokodylami, niemniej wróciliśmy do tych potworów i z rozbudzoną uwagą z mej strony składaliśmy ich jaja w gorącym piasku, uciekaliśmy przed nimi, narażając ich nieobrotność na tysiące zwrotów, wchodziliśmy za nimi do wody jak rodowici Egipcjanie, rzucaliśmy na nie kłody drzewa i tak dalej, i tak dalej. Ja przynajmniej oddawałem się tym niebezpiecznym ćwiczeniom z zapałem, gdyż co do Peggotty, to zdawała się być roztargniona, bo kłuła się ustawicznie igłą w rękę i twarz. Skończyliśmy z krokodylami i zabraliśmy się właśnie do aligatorów, gdy zadzwoniono u drzwi. Otworzyliśmy. Matka moja wracała do domu, a wyglądała ładniej niż kiedykolwiek. Odprowadzał ją mężczyzna z pięknymi czarnymi włosami i bakami, który ostatniej niedzieli towarzyszył nam w drodze powrotnej z ko ścioła. Gdy matka moja wzięła mnie w objęcia i czule ucałowała, pan ten rzekł, że szczęśliwszy jestem od monarchy, czy coś podobnego. Pamięć nie dopisuje mi w tym względzie. - Co pan mówi? - spytałem go poprzez ramię mojej matki. 13 Pogładził mię łaskawie po włosach. A jednak było coś w jego twarzy czy głosie, co mi się nie podobało. Może zazdrościłem, że jego ręka dotykając mnie dotykała zarazem ręki mej matki, odepchnąłem ją. - Och! Davy! - upomniała mnie matka. - Kochany chłopiec - zaśmiał się nieznajomy. - Nie dziwi mnie wcale to jego przywi ą-zanie do pani. Nigdy przedtem nie widziałem na twarzy mej matki tak pięknego rumieńca! Łagodnie strofowała mnie za nieuprzejmość i przyciskając do piersi zwróciła się do nieznajomego z podziękowaniem, że trudził się towarzysząc jej. Wyciągnęła przy tym do niego dłoń, a gdy jej dotykał, spojrzała, zdaje mi się, na mnie. - Pożegnajmy się, mój mały chłopczyku - rzekł nieznajomy pochylaj ąc się - widziałem to!-nad ręką mej matki. -Dobranoc-odrzekłem. - Bądźmy przyjaciółmi - zaśmiał się nieznajomy. - Daj mi rączkę! Prawa moja ręka była w ręku mej matki, wyciągnąłem lewą. - Któż podaje lewą rękę! - śmiał się nieznajomy. Matka uwolniła moj ą prawą rękę, lecz byłem zdecydowany nie podać jej temu panu. Podałem mu znów lew ą, uścisnął ją, powiedział, że jestem grzecznym i miłym dzieckiem, czy co ś podobnego, i odszedł. Widzę go odchodzącego! Widzę złowieszcze spojrzenie jego czarnych oczu, które padło na nas, zanim zniknął za drzwiami. Peggotty, która milczała przez cały ten czas, wwiodła nas do pokoju. Matka moja nie usiadła, jak zwykle, w fotelu, lecz pozostała w drugim ko ńcu pokoju, nucąc coś z cicha. - Spodziewam się, że pani przyjemnie spędziła wieczór? - spytała Peggotty, staj ąc nieruchomo, niczym beczka, na środku pokoju, z lichtarzem w ręku. - Dziękuję ci, duszko - odrzekła wesoło moja matka. - Bardzo przyjemnie. -Nowe znajomości, lub coś podobnego, przynoszą zwykle rozrywkę... - A tak, istotnie. Peggotty nie ruszała się z miejsca, a matka moja nuciła dalej. Drzemiąc, słyszałem wprawdzie głosy, lecz nie rozumiałem znaczenia słów. Gdym si ę przebudził z tej drzemki, ujrzałem obie, matkę moją i Peggotty, zalane łzami i rozmawiaj ące żywo. - Nie takiego by życzył sobie pan Copperfield - mówiła stanowczo Peggotty. - Nie takiego, ręczyć za to mogę. - Boże mój - łkała moja matka. - Doprowadzasz mnie do rozpaczy! Widział to kto, aby służąca tak traktowała swą panią, niby jakie dziewczątko! Wiesz przecie, że byłam mężatką. - Wiem - odrzekła Peggotty. - Jakże śmiesz tedy... to jest nie jak śmiesz, lecz jak masz serce mówić mi takie gorzkie słowa? Przecież wiesz, że nie mam na świecie nikogo, kto by się za mną ujął. - Tym bardziej nie można dopuścić - twierdziła Peggotty - aby to nastąpiło. Nie, nie powinno to nastąpić za nic, za żadną cenę w świecie. Mówiąc to, gestykulowała tak patetycznie, jak gdyby miała za chwil ę cisnąć trzymany w ręku lichtarz. - O! - wołała moja matka, coraz rzęsistszymi zalewając się łzami -jakże jesteś okrutna, jak niesprawiedliwa! I mówisz o tym wszystkim, jak gdyby to było uło żonę, skończone, gdy cię upewniam po raz setny może, że są to zwykłe grzeczności! Mówisz o uwielbieniu, Bóg wie o czym jeszcze! Cóżem temu winna, co poradzę, powiedz, proszę: czy mogę zabronić ludziom, aby na mnie patrzyli, mam sobie twarz posypać popiołem, z e-szpecić siebie, oparzyć, pokrajać lub coś podobnego? Chciałabyś tego, powiedz? Pewna jestem, że tego byś tylko chciała! Peggotty zdawała się przyjmować słowa te do serca. 14 - A moje dziecko, mój ukochany synek - łkała moja matka zbliżając się do fotela, na którym drzemałem, i okrywając mnie pocałunkami. - Czy zasłużyłam na to, aby mi zarzucano brak przywiązania do mego skarbu? - Nikt nigdy nie śmiałby zarzucić pani czegoś podobnego - rzekła Peggotty. - Zarzucałaś, sama wiesz dobrze, że zarzucałaś! Jasno to wynika ze wszystkiego, coś dopiero mówiła. Wiesz przecie dobrze, że zeszłego miesiąca odmówiłam sobie nowego parasola i używam ten stary, zielony, cały w dziurach. Co? Może mi zaprzeczysz? Wszystko przez przywiązanie do dziecka! Tu matka zwróciła się do mnie i przykładając pieszczotliwie twarz do mej twarzy mówiła z cicha: - Davy, czy jestem złą, okrutną, samolubną matką? Powiedz, moje kochanie? Powiedz, że jestem zła, bez serca, okrutna, a Peggotty kochać cię będzie, bo to widzisz, kochanie Peggotty więcej warte od mego. Ja cię nie kocham... co? Prawda? Wszyscyśmy płakali, a ja najgłośniej, lecz wszyscy jednakowo szczerze. Serce mi się krajało i boję się, czym pod wpływem żalu nie nazwał czasem Peggotty „zwierzęciem". Poczciwa Peggotty była tak rozżalona, że potraciła u sukni wszystkie guziki. Pękały jeden po drugim na jej wstrząsanych łkaniem piersiach, gdy klęcząc przy fotelu usiłowała porwać mnie w objęcia. Położyliśmy się tego wieczoru w wielkim strapieniu. Łkaj ąc, długo nie mogłem zasnąć, a przewracając się w łóżku, widziałem pochyloną nade mną matkę. Zasnąłem wreszcie w jej objęciach i spałem smacznie. Nie pamiętam już, czy owego nieznajomego ujrzałem następnej niedzieli, czy po dłuższym upływie czasu. Nie ręczę za ścisłość dat. Dość, żeśmy go spotkali w kościele i że znów towarzyszył nam w drodze powrotnej do domu. Wszedł wraz z nami, aby obejrzeć osobliwą jakąś pelargonię kwitnącą w bawialnym pokoju. Nie zdaje mi się, aby zwrócił nań szczególną uwagę, tylko przed odejściem prosił moją matkę o zerwanie i danie mu jednego kwiatka. Prosiła go, aby sam to uczynił, lecz nie wiem czemu, nie chciał tego zr o-bić i matka moja musiała sama mu podać zerwany kwiat. Zapewniał, że się z kwiatem tym nigdy już nie rozstanie! Pomyślałem, że chyba zwariował, bo czyż nie wiedział, że kwiaty więdną po dwóch albo trzech dniach? W tym samym czasie Peggotty zaczęła jakoś mniej przesiadywać z nami wieczorem. Matka moja wprawdzie poważała ją jak przedtem, bardziej może niż przedtem, i nic nie zakłócało panującej pomiędzy nami trojgiem harmonii, ale jednak istniało coś, co zdawało się krępować nas wzajemnie. Co to było? Sądziłem, że może Peggotty umyślnie robi na złość mojej matce, kładąc na co dzień najlepsze, w szafie dotąd zamykane suknie lub wychodząc często w odwiedziny do sąsiadów. W każdym razie, nie mogłem dojść, co to wszystko ma znaczyć. Stopniowo przyzwyczaiłem się do widoku pana z czarnymi bakami. Nie lubiłem go, z a-zdrościłem mu czegoś, sam nie wiedziałem, czego, i to bez żadnego powodu, bo gdybym nawet był starszy, przez myśl by mi nie przeszło, że ja i Peggotty powinniśmy wystarczyć mojej matce. Teraz jasno przypominam sobie tysiące drobiazgów, oderwanych wrażeń, które złożyły się na ową antypatię żywioną do niego. - Pewnego jesiennego poranka znajdowałem się wraz z moją matką przy wejściu do ogrodu, gdy pan Murdstone - znałem go już z nazwiska - przejeżdżał tamtędy konno. Na widok mojej matki wstrzymał konia, p o-witał ją, oznajmiając, że jedzie do Lowestoftu, żeby zobaczyć się z przybyłymi parowcem przyjaciółmi. Uprzejmie zaproponował, że weźmie mnie z sobą na konia. Pogoda była prześliczna, koń wyglądał tak zadowolony i wesół, że i mnie zdjęła nieopanowana chętka do tej nieoczekiwanej przejażdżki. Pobiegłem na górę, do Peggotty, aby mię ubrała, a tymczasem pan Murdstone zsiadł z konia i wiodąc go za uzdę przechadzał się powoli wzdłuż głogowego szpaleru, po drugiej zaś stronie przechadzała się moja matka. 15 Pamiętam, jakeśmy się z Peggotty przypatrywali im z okienka mego pokoiku, jak si ę zbliżali ku sobie i pochylali nad głogowym, dzielącym ich szpalerem, i jak nagle Peggotty, wzór łagodności, wpadła w straszliwą złość, targając moje włosy, które właśnie miała zaczesać. Wkrótce potem dzielny koń unosił mnie wraz z jeźdźcem przez zielone błonia. Pan Murdstone podtrzymywał mnie prawą ręką, a ja zachowywałem się spokojnie, tylko że siedząc tak przed nim nie mogłem oprzeć się chęci obrócenia głowy od czasu do czasu, aby spojrzeć mu w twarz. Miał on ten rodzaj czarnych, płytkich oczu - braknie mi dosa d-niejszego słowa dla opisania oczu nie posiadających głębokości spojrzenia - które w zamyśleniu, przy pewnym świetle, wydają się chwilami, jakby były ze szkła. Kilkakrotnie zauważyłem to z pewnym przestrachem, spoglądając na niego i gubiąc się w domysłach, nad czym mógł się tak głęboko zastanawiać. Widziane też z bliska włosy jego i baki wydały mi się jeszcze stokroć czarniejsze. Kwadratowy zarys dolnej cz ęści twarzy i ślady silnego, ale starannie ogolonego zarostu przypominały mi woskowe figury widziane przed pół rokiem. Równa i gęsta brew, smagła cera - niechby przepadł z tą swoją cerą i niechby wspomnienie jego wraz z nim przepadło! - sprawiały, że pomimo wstrętu, jaki we mnie obudził, wydał mi się pięknym mężczyzną. Nie wątpiłem, że biedna moja matka uważa go za takiego. Zatrzymaliśmy się w hotelu nad morzem, gdzie w osobnym pokoju zastaliśmy dwóch panów, palących cygara. Każdy z nich leżał zajmując najmniej cztery krzesła. Obaj mieli na sobie grube ubrania. W kącie, związane razem, leżały odzież i przybory wioślarskie wraz z chorągiewką. Obaj, powstając na nasze powitanie, zatoczyli się na nogach w dziwaczny sposób i zawołali: -Hola! Murdstone! Myśleliśmy, żeś umarł. - Nie tak prędko - odrzekł pan Murdstone. - Któż to znów ten żółtodziób? - spytał jeden z nich spoglądając na mnie. - Jest to Davy. - Davy? Jaki Davy? Jones, co? - Copperfield - odrzekł pan Murdstone. - Ach, tak - zawołał nieznajomy - jest to więc urocze uosobienie obowiązków pani Copperfield, owej ładnej wdówki, co? - Quinion - zauważył pan Murdstone - bądź uważniejszy z łaski swojej. Ktoś jest bardzo domyślny. — A kto mianowicie? - zaśmiał się nieznajomy. Słuchałem odpowiedzi z natężoną uwagą. - Nikt inny jak Brooks z Sheffield - rzekł pan Murdstone. Ucieszyłem się, słysząc tę odpowiedź, sądziłem bowiem z początku, że to o mnie mowa. Było jednak widocznie coś bardzo zabawnego w owym wzmiankowanym panu Brooks z Sheffield, gdyż słysząc jego nazwisko obaj nieznajomi roześmieli się serdecznie. Pan Murdstone wtórował im i przeszła dobra chwila czasu, zanim ten, którego nazwano Q u-inion, zapytał: - A jakie jest zdanie Brooksa z Sheffield w wiadomej sprawie? - Sądzę - odrzekł pan Murdstone - że na razie nie domyśla się, o co chodzi. Jednak na ogół nie okazuje najmniejszej przychylności. Znów się roześmieli, po czym pan Quinion zadzwonił na służbę i kazał podać wina, utrzymując, że wypada wypić zdrowie Brooksa. Gdy podano wino, nalał mi kieliszek, dał parę sucharków i zawołał: — Niech diabli porwą Brooksa z Sheffield! 16 Toast wywołał ogólne zadowolenie. Śmiano się tak szczerze dokoła mnie i ja też się śmiałem, co zdawało się bawić nieskończenie obecnych panów. Słowem, było wesoło. Poszliśmy na wybrzeże. Patrzyliśmy przez teleskop. Wprawdzie nic dojrzeć nie mogłem, zapewniałem jednak, że widzę doskonale, po czym wróciliśmy do hotelu na uroczysty obiad. Obaj nieznajomi nie wypuszczali cygar z ust, a s ądząc z zapachu ich ubrań, musieli palić bezustannie od chwili, w której ubrania te wyszły z r ąk krawców. Muszę dodać, że w czasie przechadzki wstąpiliśmy na parostatek, gdzie panowie ci weszli do kajuty po jakieś papiery. Wydali mi się bardzo zajęci; śledziłem ich przez okienko, gdyż pozostawili mnie na pokładzie z miłym jakimś chłopakiem, o dużej, rudymi włosami pokrytej głowie, ubranym w mały błyszczący kapelusz i kamizelkę z napisem na piersiach „Skylark". Sądziłem z początku, że było to nazwisko chłopaka i że mieszkając na pokładzie, z braku drzwi zmuszony był wywieszać na piersiach swą kartę. Gdym go nazwał panem Skylark, zaśmiał się i objaśnił mi, że jest to nazwa okrętu. Zauważyłem też w dniu tym, że pan Murdstone jest poważniejszy i powściągliwszy od swych towarzyszy. Tamci byli niesłychanie weseli i rozmowni. Ci ągle żartowali między sobą, rzadko kiedy z żarcikami zwracali się do pana Murdstone. Wydawał mi się inteligentniejszy i chłodniejszy od nich; musieli się go też bać trochę. A może przypisywałem im własne swe uczucia i wrażenia. Zdawało mi się jednak, że pan Quinion mówiąc spoglądał na niego spode łba, tak jak gdyby bał się powiedzieć coś, co by mu się mogło nie podobać, a raz nawet, gdy pan Passnidge nadto si ę rozpędził, trącił go nieznacznie w kolano, wskazując ostrzegawczo na pana Murdstone, siedzącego w ponurym zamyśleniu. Zresztą, nie przypominam sobie, aby on śmiał się tego dnia, oprócz wypadku, gdy była mowa o Brooksie z Sheffield, co było zresztą własnym jego pomysłem. Wreszcie przed wieczorem wróciłem do domu. Pogoda była prześliczna i znów matka moja przechadzała się długo wzdłuż głogowego szpaleru, mnie zaś wysłano na górę, bym wypił herbatę. Gdy pan Murdstone odjechał, matka wypytywała mnie długo i dokładnie o wycieczkę, o to, co tam robiono i co mówiono. Gdy powiedziałem, co powiedzieli o niej, roześmiała się, nazwała tych panów „wietrznikami", lecz nie zdaje mi się, aby naprawdę była na nich rozgniewana. Spytałem ją, czy zna niejakiego Brooksa z Sheffield? Odpowiedziała, że nie zna, lecz przypuszcza, że musiała być mowa o jakimś fabrykancie noży i widelców. Mamże mówić o jej drogiej twarzy? Pamiętam ją tak zmienioną i wiem, że już nie istnieje. Ale czyż mogę powiedzieć, że jej nie ma, skoro mi staje w pamięci wyraźna, jak żadna inna twarz dojrzana w ulicznym tłumie? Mamże pisywać o blasku jej urody, że zgasł, że nie istnieje, skoro widzę go dotąd w pamięci, jak widziałem tego wieczoru? Mamże wyznać, że się zmieniła, jeśli we wspomnieniach moich pozostała taką, jaką była wówczas? Młodość jej i świeżość zachowałem w sercu i w pamięci niczym nienaruszoną wierność. I dziś ją widzę taką, jaką była owego wieczoru, klęczącą obok mego łóżeczka, z pochyloną na dłoni głową, uśmiechniętą. - Jak to oni mówili, Davy? Powtórz, proszę, nie mogę sobie przypomnieć... - „Urocze" - zacząłem, lecz matka położyła mi palec na ustach. - Nie, nie - zawołała śmiejąc się - nie tak, z pewnością nie tak mówili! - Ale tak właśnie mówili, mamo, i dodawali: „tej ładnej pani Copperfield". -Nie, nie mówili „ładnej". - Mówili, naprawdę mówili, „tej ładnej wdówki". - Co za pustogłowy - śmiała się matka moja, kryjąc twarz w dłoniach. - Mówić takie rzeczy! Zabawne doprawdy! I co jeszcze, Davy?... - Co, mamo? 17 - Nie wspominaj o tym Peggotty, gniewałaby się. Ja sama gniewam się na tych wietrzników. Nie trzeba, aby Peggotty wiedziała o tym. Przyrzekłem, że nic nie powiem. Ucałowaliśmy się raz i dr