Sarah Dunn Wielka miłość 4 Z angielskiego przełożyła Katarzyna Malita Świat Książki Tytuł oryginału THE BIG LOVE Projekt okładki Ewa Łukasik Zdjęcie na okładce Flash Press Media Ilustracja na okładce Halina Kuźmicka Redaktor prowadzący Ewa Niepokólczycka Redakcja Hanna Machlejd-Mościckh Korekta Maciej Korbasiński Jadwiga Piller Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych - żywych czy zmarłych - jest całkowicie przypadkowe. Copyright © 2004 by Sarah Dunn Ali rights reserved Copyright © for the Polish translation by Katarzyna Malita, 2006 Świat Książki Warszawa 2006 Bertelsmann Media Sp. z o.o. ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa Skład i łamanie GABO s.c., Milanówek Druk i oprawa Poznańskie Zakłady Graficzne ISBN 83-7391-417-? Nr 4662 ??? Dla moich Rodziców, Joego i Carolyn, oraz Pete 'a l dla Davida Jeden Gdybym chciała oddać Tomowi sprawiedliwość, musiałabym przyznać, że nie zachwyciłby mnie żaden sposób, w jaki zdecydowałby się ze mną rozstać. Nie jestem jednak w nastroju, by komukolwiek oddawać sprawiedliwość, więc jedynie postaram się zrelacjonować wszystko bardzo dokładnie. Był ostatni weekend września i przygotowywaliśmy proszoną kolację. Goście mieli się zjawić lada chwila. Właśnie skończyła mi się musztarda dijon, której potrzebowałam do sosu, wysłałam więc mojego chłopaka Toma - mojego „zamieszkującego chłopaka", jak go nazywa moja mama - do sklepu. „Tylko nie kupuj tej ostrej", jestem pewna, że te właśnie słowa rzuciłam, gdy stał już w progu. Jedną z osób, które miały do nas wpaść, była moja przyjaciółka Bonnie, wówczas w siódmym miesiącu ciąży. Ostre potrawy sprawiają, że Bonnie poci się bardziej niż zazwyczaj, a kobiety w mocno zaawansowanej ciąży z plamami potu pod pachami wolałam nie oglądać przy swoim stole. Okazało się, niestety, że nie była to ostatnia rzecz, jakiej miałam nie oglądać. Otóż godzinę po wyjściu z domu Tom zadzwonił do mnie z automatu. Powiedział, że muszę sobie radzić bez niego, nie zamierza wrócić, nie kupił musztardy, a tak przy okazji, kocha inną. A zaprosiliśmy gości! Zostałam wychowana w tradycji, która absolutnie nie zezwalała na żadne wybryki ani wygłupy w towarzystwie i jedynie to tłumaczy moje dalsze zachowa- 7 nie. Zupełnie spokojna wsunęłam głowę do saloniku i powiedziałam: - Bonnie, możesz tu zajrzeć na chwilę? Przyjaciółka wtoczyła się z trudem do kuchni. - A gdzie jest Tom? - spytała. - Nie przyjdzie. - Dlaczego? - Nie wiem. - Co to znaczy „nie wiem"? - Powiedział, że nie wróci do domu. Chyba właśnie ze mną zerwał. - Przez telefon? To niemożliwe - oświadczyła Bonnie. -Co dokładnie powiedział? Zrelacjonowałam naszą rozmowę. - O mój Boże, naprawdę? Jesteś pewna? Wybuchnęłam płaczem. - To nie do przyjęcia - zdecydowała Bonnie. Objęła mnie mocno. - Niewybaczalne. Miała rację. Dla mnie niewybaczalne nie było jedynie to, że Tom zupełnie bez ostrzeżenia zakończył nasz czteroletni związek ani że zrobił to przez telefon - na dodatek w trakcie proszonej kolacji - lecz również i to, że odłożył słuchawkę, zanim zdążyłam powiedzieć choćby jedno słowo. To już zupełnie nie mieściło mi się w głowie. Bonnie uznała to za niewybaczalne, gdyż, jej zdaniem, wybryk Toma był tylko podstępem, ponieważ chciał uniknąć oświadczyn. Od razu wyłożyła mi swoją teorię, cały czas mocno mnie obejmując, w nadziei, że zdoła choć trochę mnie uspokoić. - Mężczyźni próbują wykręcić się od małżeństwa - powiedziała. - Dla nich to nic zabawnego. - Pogłaskała mnie po głowie. - Ich żonaci przyjaciele wyglądają na bardzo przybitych. Jakby słysząc jej słowa, do kuchni wkroczył mąż Bonnie, Larry. Za pasek spodni miał wsuniętą ścierkę w paski i niósł dwa talerze z kurczakiem marsala. Larry jest bardzo dumny ze swoich osiągnięć na tym polu. Kiedy Tom nie zjawił się 8 z musztardą, natychmiast zaproponował, że zrobi kurczaka marsala, a potrzebne do tego pieczarki wyjął po prostu z sałatki. Larry zdradzał Bonnie, gdy ze sobą chodzili, zdradzał ją na prawo i lewo, za to teraz jako ojciec dwojga dzieci i specjalista od kurczaka marsala przedstawiał sobą wcielenie domowego spokoju. Może i był przybity, fakt, ale przybity i wierny. - Tom nie przyjdzie - powiedziała do niego Bonnie. -Właśnie oznajmił mi, że zakochał się w innej. - W kim? - spytał Larry. Wiedziałam oczywiście w kim. Nie przyszło mi nawet do głowy, żeby go spytać. W Kate Pearce. Wiedziałam! Wiedziałam! Bonnie zresztą też - miała to wyraźnie wypisane na twarzy. Od pewnego czasu bowiem rozmawiałyśmy o dawnej dziewczynie Toma, Kate, z którą chodził jeszcze w college'u. Mówiłyśmy o niej od czasu, gdy zaprosiła go na pierwszy z całej serii przyjacielskich lunchów, co zbiegło się z nabyciem przez Bonnie słuchawek z mikrofonem do rozmów telefonicznych. Wspominam o tym tylko dlatego, że kiedy Bonnie już ten zestaw nabyła, chciała wciąż rozmawiać przez telefon. - Tom zaczął robić brzuszki podczas oglądania programu Nocne pasma - powiedziałam Bonnie podczas jednej z takich rozmów. - Myślisz, że to coś oznacza? - Pewnie nie - odparła. - A ja nie sądzę, by ktoś zaczął nagle robić brzuszki ot tak sobie, bez wyraźnego powodu. - Kilka tygodni temu na kanale TNT szedł Rocky, a już następnego dnia Larry ustawił w garażu ławeczkę do wyciskania sztangi, więc to chyba nic takiego. - Powiedział kto to? - spytał nagle Larry, stawiając talerze z kurczakiem na kuchennym blacie. - Powiedział ci, w kim jest zakochany? - W Kate Pearce - odparłam. Nie zdawałam sobie sprawy, że wymówienie tych słów sprawi mi aż tak wielki ból. Usiadłam przy kuchennym stole i szybko sprostowałam: - A przynajmniej wydaje mu się, że jest w niej zakochany. 9 - To na pewno tylko przelotne zauroczenie - oświadczyła Bonnie. - I jest to w porządku? - spytał Larry. - Jasne, że nie - odparła szybko Bonnie. - Chciałam jedynie powiedzieć, że może szybko mu minie. - Nigdy jej nie widziałaś - powiedziałam. - Jest piękna. - Ty jesteś piękna. Bonnie wyciągnęła rękę nad stołem i poklepała mnie po dłoni, dzięki czemu odniosłam wrażenie, że piękna to na pewno nie jestem. Nikt nigdy nie klepie pięknej osoby po dłoni, mówiąc jej, że jest piękna. To zbyteczne. W tej chwili do kuchni weszła moja przyjaciółka Cordelia, żeby sprawdzić, co się dzieje. Spojrzałam na nią i wybuchnę-łam płaczem. Widząc to, Cordelia natychmiast zalała się łzami. Podniosłam się z krzesła i stałyśmy razem na szarym linoleum, obejmując się tak, jakby umarł ktoś bliski. Dopiero jakiś czas potem dowiedziałam się, że Cordelia naprawdę pomyślała, że umarł jakiś krewny, bo gdyby wiedziała, o co chodzi w rzeczywistości, wcale by tak straszliwie nie płakała. Do spraw sercowych podchodzi bowiem bardzo filozoficznie, jak przystało na osobę, która była zamężna tylko raz i nie zamierza więcej powtarzać tego błędu. Jej były mąż zwariował półtora roku po ślubie, choć ona do dziś utrzymuje, że powinna była dużo wcześniej się zorientować, że coś z nim jest nie tak, bo strasznie się drapał, płakał bez powodu i nienaturalnie głęboko oddychał. Jak się okazało, początki małżeństwa były prawdziwym rajem w porównaniu z tym, co wydarzyło się później. Nawet teraz, pięć lat po rozwodzie, do Cordelii dzwoni od czasu do czasu jakiś znajomy, który widział w telewizji, jak jej były mąż obnażał się na ulicy lub jeździł na rolkach w Fairmount Park, ubrany wyłącznie w skarpetki i czapkę Świętego Mikołaja. Teraz Cordelia potrafi się już z tego śmiać. No, może niezupełnie śmiać, ale ma na podorędziu kilka smakowitych anegdot o byłym mężu wariacie, które chętnie opowiada, gdy jest w odpowiednim nastroju. Utrzymuje na przykład, że najgorsze w posiadaniu byłego 10 męża wariata jest to, że kiedy próbujesz mówić, iż twój były to wariat, nikt ci nie wierzy, bo wszystkie kobiety uważają, że ich byli mężowie są stuknięci. Trzeba wrzucić sporo smakowitych szczegółów, by twój rozmówca spojrzał na ciebie z prawdziwym zrozumieniem i powiedział: „Rzeczywiście, on naprawdę zwariował". - Nie mógł przecież zerwać z tobą przez telefon - rzekła Cordelia, gdy Bonnie wyjaśniła jej, co zaszło. - Mieszkacie razem. Macie wspólną kanapę. - Nigdy ci tego nie mówiłam - wtrąciła Bonnie - ale zawsze uważałam, że ta kanapa jest paskudna. - Tom ją wybrał - powiedziałam i znów zaczęłam płakać. - Nie chciałam, by pomyślał, że kiedy się do mnie wprowadzi, nie będzie mógł już wybierać mebli. - Ta kanapa - zwróciła się Bonnie do męża - to najlepszy dowód na to, dlaczego nie pozwalam ci ich wybierać. Bonnie poszła do saloniku i wysłała resztę gości do domu. Potem razem z Larrym posprzątała w kuchni, żebym zaraz po przebudzeniu nie musiała oglądać stosu brudnych naczyń. Cordelia położyła mnie do łóżka i wsunęła pod kołdrę butelkę wina. Powiedziałam im, że chcę zostać sama, więc cała trójka szybko się wyniosła. Powinniście chyba wiedzieć, że kiedy odłożyłam słuchawkę po rozmowie z Tomem, pierwszą rzeczą, jaka przyszła mi do głowy, była świadomość, że całe to zamieszanie z pierścionkiem było chyba poważnym błędem z mojej strony. A wyglądało to tak: kilka miesięcy wcześniej w jednym z tygodników zobaczyłam zdjęcie pierścionka zaręczynowego, który bardzo mi się spodobał. Przyznaję z wielkim wstydem, że je wycięłam, i z jeszcze większym, że wsunęłam je do neseseru Toma, kiedy brał prysznic. Nie spodziewałam się bynajmniej, że już następnego dnia popędzi, by go kupić, nie, nic z tych rzeczy. Pomyślałam, że może wykorzysta informację w najbliższej, choć niesprecyzowanej przyszłości. Kiedy Larry spytał Bonnie, jaki chce dostać pierścionek, odparła, że marzy się jej coś zupełnie innego, nie pojedynczy brylant. 11 Larry powiedział na to, że nie ma sprawy, znajdzie dla niej coś innego. Na szczęście Bonnie uświadomiła sobie w porę, czym to się może skończyć - Larry przybił kiedyś gwoździami w oknie sypialni dwa stare brązowe ręczniki i wisiały tam przez cztery lata - narysowała więc na serwetce szeroką obrączkę wysadzaną brylantami, a obok napisała: „platyna", „rozmiar sześć", „DUŻE", „SZYBKO". Larry zabrał serwetkę do jubilera i teraz Bonnie nosi na palcu coś, co przypomina plaster rzucający iskry. Możliwe, że traktuję tę sprawę z pierścionkiem zbyt poważnie, ale mam, niestety, tendencję do koncentrowania się na jednym szczególe i pomijania całej reszty. Zawsze tak było. W college'u chodziłam na zajęcia rysunku i na koniec pierwszej dwugodzinnej sesji w moim bloku widniał jedynie wielki nieobrzezany penis modela. Wracając jednak do tematu: zgoda, że nie powinnam była wsuwać zdjęcia pierścionka do neseseru Toma. I jasne, że trzeba było od samego początku sprzeciwiać się spotkaniom z Kate. Teraz widzę to bardzo wyraźnie. Jednak nigdy nie przyszło mi do głowy, że Tom ma romans! Nie, to nieprawda. Owszem, myślałam o tym stale, ale gdy tylko o tym wspominałam, Tom zapewniał mnie skwapliwie, że oszalałam. - Nie mogę tak żyć - mawiał. - Jeśli mi nie ufasz, może powinniśmy zerwać od razu. Był przy tym tak spokojny i opanowany, a jego tłumaczenia były na tyle logiczne, że natychmiast karciłam się w duchu: Ma rację, to moja wina, wpadam w paranoję, bo mój ojciec odszedł, gdy miałam pięć lat, odzywa się stary kompleks Edypa, stale towarzyszy mi irracjonalny strach przed odrzuceniem i muszę się jakoś z tym uporać. Zaraz potem do głowy przychodziła mi następująca myśl: „Nie próbuj zmiażdżyć wróbla, trzymaj go delikatnie na otwartej dłoni, jeśli wróci, jest twój, jeśli nie, nigdy nie był". Od razu czułam się lepiej, jak po medytacji, a potem próbowałam sobie przypomnieć, skąd wziął się ten wróbel. Nie wiem, czemu do głowy przychodził mi wówczas Maty książę Antoine'a Saint-Exupery'ego, choć 12 o wróblach nie ma tam ani słowa. Wymalowany ręcznie Mały Książę widniał za to na ukochanym podkoszulku Toma, który Kate zrobiła mu jeszcze w college'u. Ta sama Kate, z którą stale biegał teraz na lunche. W ten sposób wracałam do punktu wyjścia. - Posłuchaj - powiedziałam do Toma podczas jednej z naszych dyskusji o Kate - nie podoba mi się, że ostatnio stale jadasz lunch ze swoją byłą dziewczyną. - Potrafię przyjaźnić się z dziewczyną, z którą kiedyś chodziłem - odparł. - Ty też nadal przyjaźnisz się z Gilem. - Po pierwsze, wcale nie przyjaźnię się z Gilem - odparowałam. - A po drugie, Gil jest gejem, więc nawet gdybym się z nim przyjaźniła, to się nie liczy, bo on nie ma najmniejszej ochoty na seks ze mną. Zresztą, kiedy uprawiał seks ze mną, też nie był zainteresowany seksem ze mną. - Kate ma chłopaka - burknął Tom, na co przewróciłam oczami. - Andre z nią mieszka. Zdusiłam pełne pogardy prychnięcie. - Nie chcę już więcej o tym rozmawiać - dodał i wyszedł, by pograć w sąuasha. Wszystkie te słowne przepychanki nie przyniosły spodziewanego efektu. Tom nadal umawiał się z Kate na lunch. Chciał nawet, żebym i ja się z nią umówiła! Podał jej mój telefon do pracy. - Kate zadzwoni do ciebie w przyszłym tygodniu. Chce zjeść z tobą lunch - powiedział. Przez cały weekend opracowywałam swój plan. Postanowiłam, że do niej nie oddzwonię. Nie będę odbierać telefonu, a kiedy zostawi mi wiadomość, po prostu się nie odezwę. Z pewnością zrozumie, o co chodzi. I wiecie, jak się to skończyło? Nie zadzwoniła! Powinnam była od razu to przewidzieć. Ale i tak nic nie mogłabym poradzić. Kiedy kobieta taka jak Kate Pearce zagnie parol na twojego chłopaka, z pewnością nic i nikt nie zdoła jej powstrzymać. Nie chcę dać wam przez to do zrozumienia, że Tom był w tym wszystkim zupełnie bez winy. Ostrzegałam go. 13 - Ona nie chce się z tobą tylko przyjaźnić. To nie w stylu kobiet takich jak ona. Nie spocznie, dopóki się z tobą nie prześpi. Chciał ją nawet zaprosić na kolację tamtego feralnego wieczoru! - Kate nie ma zbyt wielu przyjaciół - powiedział. Jasne, pomyślałam. Najpierw zaproszę ją na kolację, potem wkręci się do grona moich przyjaciół, a kolejnym posunięciem będzie omotanie mojego chłopaka. Wiem, jak to działa. Niestety, w tym określonym przypadku nic mi z tej wiedzy nie przyszło, bo Kate zrezygnowała ze zbytecznych wstępów. Przeszła od razu do omotania Toma. Zajęło jej to pięć miesięcy! - Nie mamy dość krzeseł dla Kate i Andre - odparłam, gdy Tom wspomniał o zaproszeniu na kolację. - Kate przyjdzie sama - odparł. - A ja mogę usiąść na składanym. - Co się stało z Andre? - Zniknął z horyzontu. - Jak to zniknął? - Zerwali. Myślałem, że o tym wiesz. - A niby skąd miałabym o tym wiedzieć? Teraz zastanawiacie się na pewno, dlaczego Tom nie wyprowadził się wcześniej, skoro romans z Kate ciągnął się już od pięciu miesięcy. Doskonałe pytanie. Nie byliśmy przecież małżeństwem. Nie mieliśmy dzieci. Mógł bez problemu zerwać ze mną, wyprowadzić się, spotykać z Kate, a jego moralny kompas nadal wskazywałby północ. Jak się okazało, Tom nie zdecydował się na logiczną kolejność wydarzeń, bo Kate nie chciała się spieszyć! A on nie chciał jej wystraszyć! Jakby była jelonkiem na zalanej słońcem leśnej polanie! W tym wszystkim najbardziej niepokojący był powód, dla którego Kate nie chciała się spieszyć. Matka Andre była bardzo chora - cierpiała na mocno zaawansowanego raka trzustki - i Kate nie chciała go porzucić w tak trudnych chwilach. Tom czekał więc, by matka Andre umarła i by Kate po stosownym okresie 14 żałoby mogła z czystym sumieniem zostawić Andre. Dopiero wtedy on zerwałby ze mną. Ludzie, mam trzydzieści dwa lata! Nie stać mnie na takie marnowanie czasu! Oczywiście, w ten feralny wieczór z musztardą nie miałam o niczym pojęcia. Wiedziałam tylko, że Tom przez całe lato chadzał na lunch ze swoją byłą dziewczyną i czytał japońskie wiersze o śmierci. Już te wiersze powinny mi dać sporo do myślenia, nawet gdyby nie zaniepokoiło mnie nic innego. Osoba szczęśliwa i zadowolona z życia nie czyta wierszy o śmierci, a już na pewno wierszy napisanych na chwilę przed zgonem poety, a takie właśnie zawierał zbiór Toma. Nosił podtytuł: Napisane przez mnichów zen i poetów haiku stojących na krawędzi śmierci. Tom czytał kilka z nich co wieczór przed zaśnięciem, nic więc dziwnego, że seks nie był mu w głowie. Czasami czytał mi nawet jeden z nich na głos, co wtedy uznałam za bardzo miłe - nigdy nie należeliśmy bowiem do par, które czytają coś sobie na głos - choć teraz zaczynam podejrzewać, że robił to wyłącznie po to, by wybić seks z głowy także i mnie. Te wiersze były niesamowicie przygnębiające. Jak zbutwiałe polano/ na wpół przykryte ziemią - moje życie, które/ nigdy nie rozkwitło, spotyka/ równie smutny koniec. Leżałam więc w łóżku, przerzucając wiersze o śmierci i popijając wino. Starałam się nie myśleć ani o Tomie, ani o Tomie i Kate, ani o tym, co razem robili i czy robią to właśnie w tej chwili, czy nie, kiedy zadzwonił telefon. Serce zabiło mi mocniej. Poczekałam, aż zgłosi się sekretarka. Dzwoniła z komórki Nina Peeble, która też była u mnie na tej nieszczęsnej kolacji. - Pamiętaj o jednym, Alison - powiedziała. - Oni zawsze wracają. wydarzeń. W tej nowej Tom na pewno nie zachowałby się aż tak paskudnie. Napisałabym tak wcale nie dlatego, by chronić jego, lecz samą siebie. Pozostawało też pytanie, które zawsze pojawia się w tego typu sytuacjach: dlaczego ona (czyli ja) w ogóle się z nim (Tomem) zadawała. Jednym słowem, brakowało zbyt wielu kawałków układanki, a jeśli rozumiałam to ja - osoba, która żyła w samym środku tej niedokończonej układanki - to wyobrażam sobie, jakie wrażenie musiały odnieść osoby z zewnątrz. Miałam więc przed sobą problemy natury ogólnej. A konkretny wyglądał następująco: Tom jest prawnikiem i przyszło mi do głowy, że jeśli wbrew jego życzeniu zdecyduję się opisać wydarzenia tamtego wieczoru, mogę wylądować w sądzie, oskarżona o zniesławienie. Wiem z doświadczenia, że wielu pisarzy traci zbyt wiele energii na rozmyślanie o przykrych konsekwencjach, jakie mogą im przynieść zbyt odważne teksty, które i tak okazują się niewartymi zachodu bzdurami, ale w tym szczególnym przypadku nie miałam niestety pewności, czy to naprawdę bzdura. Podejrzewam, że ja wszystko utrudniam niejako na własne życzenie, ponieważ wymieniam prawdziwe nazwiska znajomych. Nic nie potrafię na to poradzić. Inaczej wszystko się sypie. Na nic się też nie zda zmienianie szczegółów. W podręcznikach pisania zawsze pojawia się wzmianka o „zmianie zbyt wiele mówiących szczegółów", aleja sama jakoś nigdy nie potrafiłam się stosować do tej zasady. Powinnam chyba wspomnieć, że zostałam autorką felietonów, zanim zjawisko to zaczęło się ocierać o banał, zanim całe to zamieszanie związane z „Teraz Susan" opanowało kulturę bezpowrotnie, zanim wszystko stało się nudne, głupie i zbyt oczywiste. Kiedy już do tego doszło, było za późno. Utknęłam w tym na dobre. Podejrzewam, że gdybym w młodym wieku, podatnym jeszcze na wpływy, zetknęła się z Do-rothy Parker, chciałabym pójść w jej ślady. Niestety, w Arizonie, gdzie dorastałam, nikt nie słyszał o Dorothy Parker. My mieMśiroSiarc Ephron. W efekcie zapragnęłam stać się taka - kilka lat później - kiedy poznałam już Doro- 17 thy Parker i zaczęłam się zastanawiać, czy nie warto by spróbować stać się jej nową wersją - dowiedziałam się, że Nora Ephron zawsze chciała być podobna do Dorothy Parker. Sprawiło mi to wielką przyjemność. Osobie takiej jak ja bardzo trudno stać się jednak kimś takim jak Dorothy Parker czy nawet Nora Ephron, bo nie jestem Żydówką. Nie tylko nie jestem Żydówką, ale na dodatek zupełnym jej przeciwieństwem. Wychowano mnie na odrodzoną w wierze ewangeliczkę, co oznacza przynależność do plemienia, które nie ma za grosz tradycji komicznej, o intelektualnej już nie wspominając. Jeśli się nad tym głębiej zastanowić, nie potrafimy też nienawidzić samych siebie, choć Bóg jeden wie, że wszyscy na świecie marzą, byśmy się tego jak najszybciej nauczyli. Nie muszę wam chyba przypominać, dlaczego tak się dzieje: ludzie na całym świecie nienawidzą ewangelików. Prawdziwie i szczerze. Nienawidzą ich prawości, Moralnej Wyższości, nienawidzą Jerry'ego Falwella, nienawidzą zwolenników zakazu przerywania ciąży, nienawidzą ludzi z małymi srebrnymi rybkami wymalowanymi na zderzakach minivanów i nienawidzą faceta w biurze, który ma bardzo dziwną fryzurę i nie chce obstawiać wyników meczów futbolowych. Jasne, facet w biurze może okazać się mormonem, ale z jakiegoś dziwnego powodu ludzie nie zieją nienawiścią do mormonów. Większość uważa ich za nieszkodliwych superchrześcijan. Jedynymi ludźmi, którzy nie zaliczają mormonów do chrześcijan, są tak naprawdę mormoni i chrześcijanie. Kilka lat temu zadzwoniła do mnie mama i powiedziała mi, że do domu obok wprowadzili się mormoni. - Mają batut? - spytałam. - Skąd wiesz? - Mormoni uwielbiają batuty - odparłam. - Nie mam pojęcia dlaczego, ale tak jest. Mama zaprzyjaźniła się z sąsiadką i przez następne trzy lata wymieniały przepisy na pożywne jednodaniowe obiady, próbując przy tym wzajemnie się nawrócić. Postawiło to nas w obliczu podstawowego problemu związanego z odrodzonymi 18 w wierze chrześcijanami: oni nie chcą się nawracać. Nie chcą nawet przez ułamek sekundy rozważyć możliwości, że może właśnie takiego nawrócenia potrzebują. Problem polega na tym, że w czasie rozmowy nawracana osoba rzuca uwagę w stylu: „A co się stanie, jeśli odpuszczę?". Na twarzy osoby nawracającej natychmiast pojawia się pełen bólu wyraz i padają okrutne słowa: „Będziesz się na wieki smażyć w piekle". To straszna wizja, nawet jeśli w duchu przyznajesz, że to wierutne bzdury. A cała reszta też nie jest zabawna. Jeszcze będąc dzieckiem, wiedziałam, że z zabawą to na pewno nie ma nic wspólnego. W szkole średniej, bez względu na to, co robiliśmy, ktoś zawsze był gotów się wyrwać i powiedzieć: „Rozumiecie, my wcale nie musimy pić, żeby się dobrze bawić". Wtedy tylko podejrzewałam, a teraz nabrałam absolutnej pewności, że o wiele zabawniej jest pić, brać narkotyki i uprawiać seks niż się od tego powstrzymywać. Naprawdę o wiele zabawniej. W tym miejscu zaczynacie się niewątpliwie zastanawiać, jakim cudem w ogóle zamieszkałam z Tomem, skoro byłam taką żarliwą ewangeliczką. No cóż, prawda wygląda tak, że od pewnego czasu już nią nie byłam - właściwie od czasu college'^ choć kilka wyjątkowo rzucających się w oczy akcentów - różowe sweterki i okropna fryzura - towarzyszyło mi jeszcze, kiedy skończyłam dwadzieścia lat. Gdybym się nad tym wszystkim poważniej zastanowiła, dałabym sobie z tym spokój znacznie wcześniej, bo życie ewangeliczki w college'u jest wyjątkowo nudne i bezbarwne. Wszyscy wokół ciągną alkohol jak mleko matki, palą, próbują halucynogennych grzybków, eksperymentują z miłością lesbijską, a podczas wiosennych ferii wysysają galaretki z pępków nieznajomych facetów w Cancun, podczas gdy ty za wszelką cenę starasz się być grzeczna i zachowywać jak przyzwoita panienka. Najgorszą jednak rzeczą jest bycie żarliwą ewangeliczką na jednym z najlepszych uniwersytetów - akurat coś o tym wiem -bo wtedy starasz się być nie tylko przyzwoita, ale i mądra. Kończy się na tym, że razem z kolegami odstawiasz w akade- 19 miku Scopes Monkey Trial* i zgadnijcie, po czyjej jesteś stronie? Po której musisz być? Na dodatek sporo czasu poświęcasz na spotkania w małych grupkach z innymi ewangelikami, podczas których staracie się znaleźć odpowiedź na przerastające was pytania. Klasyczne już brzmi: Czy Bóg mógłby stworzyć skałę tak wielką, że sam nie mógłby jej podnieść? Czy potrafiłby stworzyć czarnego kota, który byłby biały? Czy potrafiłby zrobić kwadratowe koło? Po jakimś czasie zaczynacie przechodzić do ważniejszych spraw. Na przykład: jak daleko można się posunąć i nadal pozostać dziewicą. To temat niekończących się debat, ale wierzcie mi: wszystko, co mówią o młodych ewangeliczkach i robieniu laski, to prawda (nieprawdą jest za to wszystko, co opowiadają o młodych ewangeliczkach i seksie analnym, z kilkoma chlubnymi wyjątkami, z których tylko jeden miałam okazję poznać). Wydaje mi się, że w tym miejscu powinnam wyjaśnić pewne sprawy, a mianowicie to, że w wypadku ewangelików nie może być mowy o żadnych półśrodkach. Pomimo robienia laski. Można na przykład zostać wychowanym w wierze katolickiej, a potem dać sobie spokój z zasadami, przestać chodzić do kościoła, nie mieć wokół siebie niczego, co rozsądnie myślącej osobie dałoby do zrozumienia, że jesteś katolikiem, a jednak nadal być przez wszystkich uznawanym za katolika. I przez samego siebie też. W wypadku ewangelików to nie do pomyślenia. Albo jesteś jednym z nich, albo nie. Albo jesteś z nimi, albo przeciwko nim. W tym miejscu chciałabym wyraźnie zaznaczyć, że nie jestem jedną z nich i że jest to jedna z rzeczy, która w całym tym ewangelicznym zapale najbardziej mnie denerwowała. Nie znoszę się nad tym wszystkim rozwodzić z powodu moich rodziców. Moich biednych rodziców. Moich porządnych, dobrych, żarliwie ewangelickich rodziców. Naprawdę nie zrobili nic takiego, by sobie na to zasłużyć. No nie, przez jedena- 1 Monkey Trial („Małpi proces") - proces wytoczony latem 1925 ?., w Dayton w stanie Tennessee, Johnowi Scopesowi, nauczycielowi biologii w szkole średniej, oskarżonemu o bezprawne nauczanie teorii ewolucji Darwina. (Przyp. tłum.). 20 ście lat chodziłam na terapię, więc prawdopodobnie zrobili coś, żeby sobie na coś zasłużyć, ale nie zrobili nic takiego, żeby zasłużyć sobie akurat na to. Z pewnym wahaniem wspominam o tej terapii, bo z pewnością pomyślicie teraz, że muszę być nieźle rąbnięta. Odpowiedź na pytanie, dlaczego osoba borykająca się z niby normalnymi problemami chodziła przez jedenaście lat na terapię, może znaleźć tylko osoba, która nie mając żadnych problemów, poddawała się terapii przez dłuższy czas, więc naprawdę nie ma sensu, żebym wam to wszystko tłumaczyła. O wiele bardziej interesujące jest to, jak mogłam sobie na tę terapię pozwolić. Kiedy skończyłam college, byłam spłukana i wpadłam w depresję, więc zaczęłam chodzić do publicznej poradni, gdzie liczono sobie zaledwie trzynaście dolarów za godzinę, i nagle się zorientowałam, że minęło jedenaście lat. Niewiele mi to pomogło, głównie dlatego, że była to klinika, w której studenci odbywali roczny staż, by otworzyć potem prywatną praktykę. Oznaczało to ni mniej, ni więcej tylko to, że we wrześniu każdego roku mój terapeuta przekazywał całą dokumentację swojemu następcy i musieliśmy zaczynać wszystko od początku, czyli od mojego dzieciństwa. Nie widzę doprawdy potrzeby opowiadania wam o wszystkich moich terapeutach. Było ich po prostu zbyt wielu. Ostatni miał na imię William i cierpiał na zawroty głowy. Zawsze podejrzewałam, że zawroty to taka ścierna, którą uwielbiają zwłaszcza filmowcy, bo dzięki temu mogą wytłumaczyć, dlaczego bohater nie może przejść po zawieszonym wysoko moście, by uratować dziewczynę w tarapatach. Ale William naprawdę miał z tym problemy. Podczas naszych sesji bywało czasem aż tak źle, że zsuwał się z krzesła na podłogę i leżał u moich stóp. - Mów dalej. To tylko jeden z moich ataków - wyjaśnił. - Może powinnam wyjść - powiedziałam, gdy wydarzyło się to po raz pierwszy. - Dlaczego? - odparł William. Patrzył na mnie, leżąc na dywanie. - Czy czujesz się przez to nieswojo? - Tak - przyznałam. 21 - Dlaczego? - Bo mój terapeuta leży na podłodze. - Fakt, leżę na podłodze, ale to naturalna reakcja na nagłe zawroty głowy - powiedział William. - Dlaczego miałoby ci być z tego powodu nieswojo? - Nie wiem. Po prostu jest. - Czy budzi to w tobie jakieś seksualne odczucia? - Żadnych. - Trudno mi uwierzyć. - Niby dlaczego? - Bo przyciągają cię trudni do zdobycia mężczyźni, tacy jak na przykład Tom, który nawet będąc twoim chłopakiem, jest dla ciebie nieosiągalny emocjonalnie, a ja jako twój terapeuta jestem nieosiągalny z definicji. - Wszystko to dobiegło do mnie z podłogi. - Nie wydajesz się wcale nieosiągalny, Williamie. - Chcesz przez to powiedzieć, że twoim zdaniem pociągasz mnie seksualnie? - Tego nie powiedziałam. - Ale ja tak. Chcesz przyjrzeć się dokładniej temu zagadnieniu? Powinnam była oczywiście natychmiast przestać przychodzić do Williama, ale nie zrobiłam tego. Musicie pamiętać, że płaciłam tylko trzynaście dolarów za wizytę, a za tę sumę byłam gotowa przymknąć oko na niekonwencjonalne zachowanie terapeuty. Nie chciałam też robić afery w klinice, bo gdyby ktoś postanowił wczytać się dokładnie w moją kartotekę, szybko podniesiono by mi stawkę za wizytę. Stało się tak niestety jakieś trzy tygodnie przed tą feralną proszoną kolacją. Kiedy zjawiłam się jak zwykle w poniedziałek rano, szefowa kliniki wsunęła głowę do poczekalni i poprosiła mnie do swojego gabinetu. Posadziła mnie na krześle przed biurkiem i spokojnym tonem poinformowała, że William nie pracuje już w poradni. Musieli go odwieźć do wariatkowa zakutanego w kaftan bezpieczeństwa, ale o tym dowiedziałam się dopiero od recepcjonistki Yolandy. Nieźle to musiało wyglądać. Okazało się, że 22 byłam jedyną pacjentką Williama, która nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń, i dlatego też znalazłam się w gabinecie dyrektorki. Doszła bowiem do wniosku, że muszę mieć naprawdę poważne problemy. Mieli je oczywiście wszyscy pacjenci kliniki, jednak moje uznała za naprawdę POWAŻNE. Relacjonuję to wszystko dlatego, by przedstawić wam jasny obraz sytuacji. A wyglądała ona tak, że choć uczęszczałam na terapię od jedenastu lat, w czasie wydarzeń stanowiących podstawę mojej opowieści nie miałam terapeuty. Nie byłam też wyleczona. Odczuwałam jednak pewną sympatię w stosunku do mojej psychiki. Co więcej, interesowała mnie. Dlatego właśnie, kiedy teraz się nad tym wszystkim zastanawiam, byłam tak niepomiernie zaskoczona tym, co się stało. Pomyślcie tylko: jedenaście lat terapii! Ojciec, który odszedł, gdy miałam pięć lat! Nie trzeba sięgać aż tak głęboko, by dotrzeć do mojej podświadomości - z moim życiem wszystko jest w jak najlepszym porządku, tylko czasem zamiesza w nim przeznaczenie. Potrafię wyrysować stosowne diagramy, które tłumaczą, dlaczego z Tomem wydarzyło się to, co się wydarzyło. Nie potrafię jednak pojąć jednego: czemu zaczynamy unikać pewnych rzeczy dopiero wtedy, gdy zrozumiemy, dlaczego w ogóle nam się przytrafiły? Czy naprawdę tak musi być? Na to pytanie nie byłam w stanie wydobyć odpowiedzi od żadnego z moich terapeutów. Zadałam je otwarcie Janis Finkle - mojej ostatniej prawdziwej terapeutce, która zajmowała się mną przed Williamem - podczas naszej ostatniej sesji. - Bo wcześniej nie możemy - odparła. - Nie możemy?-powtórzyłam jak echo. - Nie. - Więc po co to wszystko? - A jak myślisz? - spytała Janis. Jeszcze do tego nie doszłam. Nie udało mi się również odpowiedzieć na pytanie, czy religia, w jakiej zostałam wychowana, jest źródłem moich problemów, czy też może lekarstwem na nie. Po drodze udało mi się oczywiście ustalić pewne sprawy, ale wszystkie okazały się mało istotne. Trzy W niedzielę, późnym wieczorem, rozległ się nagle dzwonek do drzwi. Minione dwadzieścia cztery godziny spędziłam sama w domu, czekając tylko na tę chwilę. I byłam na nią przygotowana. Opracowałam ze szczegółami długą przemowę, która rozpoczynała się ostrym potępieniem paskudnego zachowania Toma. Potem następowało psychologiczne studium wszystkich trzech zainteresowanych stron, a na koniec stwierdzenie, że ja kocham Toma, on kocha mnie, więc razem możemy przez to przejść, pod warunkiem, że on zgodzi się pójść ze mną do poradni dla par borykających się z problemami i obieca, że już nigdy nie zamieni słowa z Kate Pearce. To była bardzo dobra przemowa i aż paliłam się, by ją wygłosić i sprawdzić, jak zadziała. Szybko podeszłam do drzwi i spojrzałam przez wizjer. - Mam ci do powiedzenia coś strasznego - oznajmił zza drzwi mężczyzna, który z pewnością nie był Tomem. - Twój chłopak ma romans z moją dziewczyną. Odpięłam łańcuch i otworzyłam drzwi. - Ty musisz być Andre - powiedziałam. - Skąd wiesz? - Wiem wszystko o Tomie i Kate - odparłam - doszłam więc do wniosku, że ty jesteś Andre. Kilka rzeczy związanych z pojawieniem się Andre na moim progu sprawiło, że poczułam się znacznie lepiej. Bez wąt- 24 pienia najbardziej rzucało się w oczy to, że znajdował się w znacznie gorszym stanie niż ja. Nie mam tu na myśli jego stroju (zielony dres) ani tego, że nie golił się od paru dni. Fakt, że zadał sobie tyle trudu, by mnie odnaleźć i zapukać do moich drzwi, był aktem tak wyraźnej i totalnej desperacji, że doszłam do wniosku, iż w porównaniu z tym nie jest wcale tak najgorzej z moją psychiką. Wpuściłam go do środka, usiedliśmy przy stole w kuchni i natychmiast otworzyliśmy butelkę najlepszej whisky Toma. - Opowiedz mi wszystko, co wiesz - zaczął Andre - a potem ja dodam swoje. Niewiele wiedziałam. Tak naprawdę jedyną rzeczą, o której wiedziałam na pewno, były wspólne lunche Toma i Kate. Andre skinął tylko obojętnie głową, bo on też o tym wiedział. Jak się okazało, Andre wiedział wszystko. Szpiegował oboje od dawna - dokładnie rzecz ujmując, od pięciu miesięcy, czyli przez cały czas trwania romansu - a to, czego nie udało mu się wyśledzić, Kate powiedziała mu prosto z mostu, kiedy wreszcie zerwała z nim przed czterema dniami. Chciała, żeby się wyprowadził, lecz Andre wcale nie zamierzał spełnić jej życzenia. Był bowiem przekonany, że jeśli nie podejmą żadnych drastycznych kroków, wszystko da się jeszcze naprawić. Kate opowiedziała mu więc o romansie z Tomem ze wszystkimi upokarzającymi szczegółami w nadziei, że uda się jej odwołać do poczucia dumy Andre. Znałam go zaledwie od piętnastu minut, lecz zdążyłam się już zorientować, że odwoływanie się do jego dumy nie jest najlepszą metodą. - Kiedy uświadomiła sobie, że ja się nigdzie nie ruszę, odeszła - zakończył swoją opowieść Andre. - Dokąd? - spytałam. - Myślałem, że ty będziesz wiedzieć. - Nie wiem. I szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, po co mielibyśmy to wiedzieć. Co nam z tego przyjdzie? Andre spojrzał na mnie z politowaniem, jakbym była beznadziejnie głupią gęsią. Jasne, że musi ustalić miejsce pobytu Kate i Toma, jeśli ma nadal ich śledzić. 25 - Dlaczego tak bardzo chcesz, żeby wróciła? - spytałam. Odetchnął głęboko. - Ona jest jak narkotyk. - Cudownie. - Nie mogę się nią nasycić. Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu, Andre z wyrazem bólu i wielkiej miłości na twarzy. Kiedy już miałam zaproponować, że może powinien się zbierać, zapytał nagle, jaki Tom jest w łóżku. - Nic ci na ten temat nie powiem - odparłam. - Daj spokój. Muszę wiedzieć, z czym przyszło mi się zmierzyć. - Nie mam pojęcia, co ma z tym wszystkim wspólnego łóżkowa sprawność bądź jej brak. Andre spojrzał na mnie beznamiętnie. - A o co, twoim zdaniem, w tym wszystkim chodzi? -spytał. - Moim zdaniem, Tom przechodzi pewien etap w życiu i musi sobie wszystko poukładać. - Naprawdę? - dopytywał się Andre. - Tak. A ja nie zamierzam wpadać w panikę. - Jesteś bardzo zorganizowaną i rozsądną osobą - powiedział. - A przynajmniej takie sprawiasz wrażenie. - Dziękuję. - I jesteś bardzo miła - zauważył, kiwając z powagą głową. - Dziękuję. Znów zapadło milczenie. - Moja matka umiera. Ma raka trzustki - oznajmił Andre obojętnym głosem, po czym sięgnął przez stół i wziął mnie za rękę. Poczułam się niezręcznie. Nie wiedziałam, czy trzymamy się za ręce dlatego, że matka Andre umiera na raka trzustki, czy dlatego, że opuścili nas nasi partnerzy. A może dlatego, że oboje byliśmy lekko pijani? Łagodnie oswobodziłam dłoń z jego uścisku. 26 - Przepraszam - powiedział Andre. - Nie ma sprawy - odparłam. Wolną już ręką zakręciłam szklaneczką z whisky. - Chyba masz rację - przytaknął Andre. - To tylko pewna faza w życiu. - Moim zdaniem etap, nie faza. - A jaka to różnica? - Etap sugeruje rozwój. Przechodzisz przez pewien etap i wychodzisz po drugiej stronie o jeden szczebelek wyżej. - A faza to co? Bzykanie się z nieznajomym? - Tak. Jak już wspominałam, nie sądzę, by o to w tym wypadku chodziło. - Tak naprawdę to nie ma znaczenia. Teraz kiedy oboje o tym wiemy, to raczej nie potrwa długo - powiedział Andre. - Dlaczego tak sądzisz? - Ona się nim znudzi. Da mu kopa i wtedy go odzyskasz. Nie tak wyobrażałam sobie powrót Toma - załamanego, z podkulonym ogonem, skopanego przez demoniczną kochankę - ale ostatecznie może być. Będzie musiało wystarczyć. Kocham go, pomyślałam. - Kocham ją - rzekł Andre. Kiedy wymówił te słowa, zabrzmiały o wiele gorzej, niż kiedy ja je pomyślałam. - Nic na to nie poradzę. - Dziewięćdziesiąt pięć procent powodzenia - powiedziałam - to wybranie na obiekt uczuć właściwej osoby. - A pozostałe pięć? - Tego nie wiem. Zanim Andre w końcu wyszedł, wręczył mi wizytówkę i zapisał mój numer telefonu. Kazał mi uroczyście przysiąc, że natychmiast dam mu znać, jeśli dowiem się czegoś nowego. Nie miałam pojęcia, jakim cudem nowe informacje mogły mi w czymkolwiek pomóc, zważywszy, że to, co już wiedziałam, załamało mnie zupełnie. Wiem, że kobieta, która jest jak narkotyk, musi być lepsza w łóżku ode mnie. Nie mieliśmy z To- 27 mem żadnych problemów w tym względzie, jednak dla mnie wspaniały seks to seks, który nie pozostawia żadnego pola do dyskusji, a seks pozbawiony pola do dyskusji jest dla mnie niemożliwością. Niemożliwością jest dla mnie wszystko, co nie pozostawia pola do dyskusji. Czasami marzę o tym, by stać się podobną do osób, które mijam na ulicy i które wydają się nie mieć żadnego wewnętrznego świata - choć oczywiście możliwe jest, że takowy świat posiadają; moim zdaniem jednak świat wewnętrzny z definicji nie powinien być widoczny dla przechodniów - ale wiecie, jakich ludzi mam na myśli. Ludzi, którzy idą przez życie, nie zastanawiając się nad wszystkim przez cały czas. Wiem, że kiedy przytrafia ci się coś takiego, kiedy porzuca cię chłopak lub mąż, bo ma romans z inną kobietą, powtarzasz sobie coś w tym stylu: „Nie chodzi mi wcale o seks, lecz o to, że mnie okłamywał". Prawda wygląda jednak tak, że w moim wypadku chodziło przede wszystkim o seks. Zawsze stawiałam sprawy bardzo jasno. Całe to zamieszanie związane z okłamywaniem nie miało dla mnie żadnego znaczenia. Kiedy Andre wyszedł, a ja zaczęłam powoli układać wszystkie informacje, przywołując w pamięci kolejne kłamstwa Toma o długich nasiadówkach w pracy, trwających sześć godzin turniejach sąuasha w sobotnie popołudnie i wyjazdach służbowych podczas weekendów - wszystko to było dla mnie jedynie intelektualnym ćwiczeniem, podszytym nieco masochizmem, ale mimo wszystko tylko ćwiczeniem. Tak naprawdę bolało mnie tylko jedno. Bolało tak bardzo, że wyrywało mnie z najgłębszego snu: Tom i Kate razem; Tom i Kate uprawiający seks. Myślałam o tym bezustannie. Wyobrażałam sobie, jak pewnego dnia wracam wcześniej z pracy, otwieram drzwi wejściowe, wchodzę na schody, otwieram drzwi do naszego mieszkania, kładę torebkę na stoliku w holu, zrzucam buty, wchodzę do sypialni i przyłapuję ich na uprawianiu seksu. W takiej sytuacji na pewno krzyknęłabym zdumiona i wybiegłabym najpierw z mieszkania, a potem z domu. Postąpiłabym tak nie tylko dlatego, że jest to naturalna reakcja na taki 28 widok, lecz także dlatego, by sprawdzić, czy Tom będzie mnie gonił. W mojej fantazji chciałabym się przekonać, czy Tom miałby na tyle zwykłej przyzwoitości, by zerwać się z łóżka, owinąć prześcieradłem i pobiec za mną do frontowych drzwi, krzycząc: „Jezu, Alison! To nie jest tak, jak wygląda!". Odgrywałam ten scenariusz w wyobraźni tyle razy, że w końcu przestałam uciekać. Wchodziłam do sypialni i obrzucałam ich oboje zimnym, pełnym pogardy spojrzeniem, zupełnie jak Gwyneth Paltrow w Przypadkowej dziewczynie. Byłam w tej scenie tak bardzo do niej podobna, że teraz jestem już pewna, iż żywcem wyjęłam tę scenę z filmu. Jednak nawet wtedy uznałam to za postęp. Zdaję sobie doskonale sprawę, że grozi mi niebezpieczeństwo przywiązywania zbyt wielkiej wagi do seksu, jeśli to w ogóle jest możliwe (w głębi serca szczerze w to wątpię -ale może dlatego, że przywiązuję do seksu zbyt wielką wagę). Zawsze sądziłam, że gdybym miała na tym polu więcej doświadczenia, gdybym przespała się z większą liczbą facetów, radziłabym sobie w życiu znacznie lepiej. Miałabym więcej punktów odniesienia. Ale tak się nie stało. Zastanawiam się, czy powinnam wam w ogóle wyznać, z iloma facetami poszłam do łóżka, powiem więc tylko, że było ich mniej niż pięciu. Więcej niż jeden i mniej niż pięciu. Ale nie czterech i nie trzech. Problem polegał po części na tym, że późno straciłam dziewictwo, absurdalnie późno - miałam dwadzieścia pięć lat, zgodzicie się więc ze mną, że zakrawa to na fenomen - a pewnie nigdy by do tego nie doszło, gdyby nie namówiła mnie Celeste, moja ówczesna terapeutka. - Kiedy podjęłaś taką decyzję? - spytała, kiedy się w końcu załamałam i przyznałam do wszystkiego. - Kiedy miałam trzynaście lat. Na obozie zorganizowanym przez parafię. Złożyłam wtedy uroczystą przysięgę. 29 - Komu? - spytała Celeste. - Jak to komu? - Komu złożyłaś przysięgę? - Bogu. - Bogu - powtórzyła Celeste i zapisała coś w żółtym notesie. Moja wiara w Boga była jedną z rzeczy, które Celeste próbowała wykorzenić. Nie, to niesprawiedliwe: nie miała żadnych uprzedzeń w stosunku do mojej wiary, nie chciała tylko, by wiara stawała na drodze ważnych rzeczy w moim życiu: wolności, podejmowanych decyzji i seksu. Oczywiście na tym polega cały problem z Bogiem: rezygnujesz z bardziej interesujących aspektów życia, a w zamian tracisz strach przed śmiercią. - Decyzja, która wydaje się słuszna w wieku trzynastu lat, w wieku dwudziestu pięciu powinna zostać ponownie rozważona - powiedziała Celeste. Rozważyłyśmy ją więc wspólnie. Ze wszystkich stron. Celeste porównała ją do embarga nałożonego na kubańskie cygara. W latach sześćdziesiątych miało to jakiś sens, ale teraz? Po upadku mura berlińskiego? Otwarciu McDonalda na placu Czerwonym? Muszę szczerze wyznać, że nie trzeba było mnie aż tak bardzo przekonywać. Sporo o tym myślałam od chwili, gdy w jedenastej klasie Lance Bateman wsunął mi rękę do majtek, ale udawało mi się skutecznie odsuwać od siebie rozwiązanie tego problemu. Przez długi czas czekałam na noc poślubną, a kiedy zaczęło się to wydawać głupie i bezsensowne, z jakiegoś niewyjaśnionego powodu nadal czekałam. Przypuszczam, że czekałam na dobry powód, żeby przestać czekać. Jeszcze tego samego wieczoru poszłam do mojego chłopaka, Gila homoseksualisty, i powiedziałam mu, że jestem już gotowa, by uprawiać z nim seks. Embargo nałożone na penisa zostało cofnięte. Powiedziałam mu, że omówiłam wszystko z moją terapeutką i decyzja, która wydawała mi się jak najbardziej uzasadniona, gdy miałam trzynaście lat, przestaje 30 być takowa, gdy mam lat dwadzieścia pięć. A ponieważ jest moim chłopakiem, pozostaje najbardziej logicznym kandydatem do pozbawienia mnie kwiatu dziewictwa. Po drodze do Gila kupiłam nawet opakowanie dwunastu prezerwatyw. Doszłam bowiem do wniosku, że gdy z moich ust padnie ta epokowa wieść, Gil natychmiast rzuci mnie na podłogę i spełni swój męski obowiązek, może nie dwanaście razy, ale z pewnością więcej niż trzy. Prezerwatywy sprzedawano tylko w paczkach po trzy i dwanaście sztuk. Przeliczyłam się jednak. Gil siedział dalej spokojnie, polerując buty nową szczotką z włosia, i powiedział, że musi się zastanowić. Nie był do końca pewny, czy jest właściwą osobą. Chciałabym móc w tym momencie wyznać, że natychmiast z nim zerwałam, że rzuciłam jakąś okrutną uwagę i nie obdarzyłam go już ani jednym spojrzeniem, ale nie byłoby to prawdą. Potrzebowałam mężczyzny do wykonania jasno określonej pracy. Pod tym względem jestem bardzo praktyczna. Nie należę do osób, które wyrzucają całkiem dobry blen-der tylko dlatego, że trzeba trochę pokręcić sznurem, by go włączyć. Sama myśl o zaczynaniu wszystkiego od początku, o poznawaniu kogoś nowego, o pierwszej randce, potem drugiej i trzeciej, o opowiadaniu o moim statusie seksualnym i obserwowaniu, jak powoli się wycofuje, tłumacząc, że nie chce się wiązać na poważnie, a nie owijajmy w bawełnę: uprawianie seksu z dwudziestopięcioletnią dziewicą jest sprawą poważną - tego nie byłabym już w stanie znieść. Tak więc po krótkim kręceniu sznurem przespałam się z Gilem homoseksualistą, a potem nie tylko z nim nie zerwałam, ale zostałam przez całe osiem miesięcy. Na mózg wcale nie rzucił mi się seks, który można określić mianem zdawkowego, lecz myśl, że skoro się z nim przespałam, to teraz muszę za niego wyjść. Kiedy chodziliśmy ze sobą, nie wiedziałam, że Gil homoseksualista jest gejem. Miałam pewne podejrzenia - trzeba było widzieć, jak ten facet ścieli łóżko - ale postanowiłam je zignorować, głównie dlatego, że poczułam ogromną ulgę, bo 31 udało mi się znaleźć kogoś, kto chciał być moim chłopakiem i nie uprawiać seksu. Nawet sobie nie wyobrażacie, co to za cenna zdobycz. Wychodziliśmy gdzieś razem trzy razy w tygodniu, potem zostawałam u niego na noc, przytulaliśmy się mocno do siebie i natychmiast zapadaliśmy w głęboki sen, a kiedy tylko rankiem dotknęłam stopą podłogi, Gil natychmiast zabierał się do ścielenia łóżka. Układał poduszki, jaśki, kołdrę, narzutę z tak wielkim talentem i precyzją, że efekt końcowy przypominał łóżka stojące w sklepach meblowych, na których broń Boże nie wolno siadać. Gil rzeczywiście nie życzył sobie, żebym siadała na łóżku, kiedy już je zaścielił. Nawet jeśli chciałam włożyć buty. Wieczorem kazał mi też pić z papierowych kubków, bo twierdził, że nie zmruży oka, jeśli w zlewie znajdą się jakieś brudne naczynia. Ja sama nie miałam problemów z zasypianiem nawet wtedy, kiedy brudne naczynia znajdowały się w moim łóżku. Powiedzmy więc, że stało się to kwestią sporną w naszym związku. To jeden z problemów, jakie napotykasz na swojej drodze, gdy zwlekasz zbyt długo z uprawianiem seksu: spotykasz się w końcu z mężczyznami, którzy na seks wcale nie mają ochoty. A przynajmniej z tobą. Jeśli należysz do pewnego gatunku dziewcząt, wychodzisz za jednego z takich osobników, on nadal nie jest zainteresowany seksem, ale ty trwasz przy nim, bo jest przecież twoim mężem. Robisz wszystko jak należy, zgodnie z prawem, i na koniec okazuje się, że jesteś udupiona do końca życia. To jedna z rzeczy, o jakich si�