Recenzje

• Magda C

  2020-08-30

  „Przestałam być szczera, za jednymi myślami kryły się kolejne, moja dzieciństwo dobiegło końca. Im bardziej się wysilałam, tym bardziej moja niewinność wymykała mi się z rąk...” „Zakłamane życie dorosłych”, czyli najwieższa opowieść Eleny Ferrante ❤️ Elena Ferrante po raz następny stworzyła portret dorastania pełnego bólu, pytań, niepewności i toksycznych relacji. Dorastająca bohaterka zmierzy się ze światem pełnym kłamstw, nieszczerości, a także głębokich różnic klasowych. Szczęśliwe, beztroskie dzieciństwo Giovanny zostaje przerwane, gdy ojciec porównuje ją do własnej znienawidzonej siostry. „Zaczyna się upodabniać do Vittorii” mówi tata i od tego momentu kobieta wątpi w każde dobre słowo, jakie kiedykolwiek słyszała od rodziców, zaczyna podważać szczerość ich intencji, przestaje im ufać. Jej bunt zaczyna się niepozornie: Giovanna pragnie poznać ciotkę Vittorię, dowiedzieć się, dlaczego nieustanna się symbolem zepsucia i wszelkiego zła. Wraz z Giovanną odkrywamy dwa oblicza Neapolu: wzgórze zamieszkane przez inteligenckie rodziny, panujące ponad emocjami, skrzętnie skrywające własne sekrety, a także dolny Neapol zamieszkiwany przez ludzi prostych, niewykształconych, rozkrzyczanych i kipiących od emocji, oddanych rodzinie i kościołowi. Rozdarta pomiędzy tym, kim była, tym za kogo biorą ją inni i tym kim chciałaby być, Giovanna wchodzi w wiek dojrzewania: dostrzega kłamstwa dorosłych i sama zaczyna kłamać. Do czego posunie się kobieta odarta ze stabilizacji i wartości? Ta opowieść jest tak niewygodna, tak smutna i tak do bólu w stylu Eleny Ferrante! Tu nie ma cudownych widoków, prostych sytuacji i szczęśliwych ludzi. Jest brud, intrygi, wściekłość, atmosfera gęsta od kłamstw, lepka od sekretów i iskrząca od emocji! Czytajcie Ferrante! #ferranteforever „...Czy jesteśmy bardziej prawdziwi, gdy z jasnym umysłem spoglądamy na otoczenie, czy wtedy, kiedy najsilniejsze i najgłębsze emocje, jak zawiść i miłość, odbierają nam rozum?”