Bardzo się ucieszyłam, widząc, że jedna z moich ulubionych, kultowych, łotrzykowskich historii drogi obrazującej w formie szaleństwa afirmację życia doczekała się właśnie wznowienia . Byłam wyjątkowo ciekawa, czy po latach będzie tak samo rezonować w arteriach ciała. Zaskoczeń było więcej, niż przypuszczałam, lecz od początku. Nie da się ukryć, że Kerouac ma specyficzny styl prowadzenia czytelnika po zwariowanym świecie beatników hołdujących łacińskiej sentencji „Carpe Diem”, z którymi przyjdzie nam obcować,meandrując po USA. To rzeczywistość wypełniona wagabundami umiejącymi korzystać z dobrodziejstw ciała i substancji zmieniających świadomość. Chociaż czasem będą nas wkurzały po krańce palców seksistowskie akcenty i chlopaków totalny brak odpowiedzialności za powzięte arbitralne decyzje; tak będziemy zazdrościli im poczucia wolności i zindywidualizowanych form eskapizmu od traum wypalonych na skórze. Towarzysząca muzyka jazzowa intencjonalnie podsyca wrażenia. „W drodze” to jeden duży na poły anarchistyczny manifest kultury beatników/ ludzi wkraczających z buta w dorosłość po wojnie w latach 40/50. w Ameryce. Kerouac idealnie oddał nastroje społeczne, zgnilizny systemu i zderzenie pragnień ze zdewastowaną, znaną wcześniej rzeczywistością. To jednak nie dziwi, ponieważ historia nasączona w zdarzeniach z jestestwa autora. Szczególnie ukochałam sobie postać Deana. Spontaniczności i szaleństwa aż chciałoby się od niego uszczknąć. I ja czasem marzę, by zerwać kajdany odpowiedzialności i wyruszyć w drogę. Co tu więcej dodać. W tym szaleństwie jest metoda. Jeśli książki i bezpardonowy styl Bukowskiego nie są Wam obce, to i Kerouaca powinniście pokochać.