W Korei Północnej dzieci od młodszych lat uczą się pieśni pochwalnej, w której - pomiędzy innymi - padają słowa: "Światu nie mamy czego zazdrościć". Myślę, że zarówno każdy komu udało się uciec z Korei Północnej,  jak i każdy z nas z łatwością widzi jak dużo w owym haśle jest propagandy. Dobrze, że właśnie tak brzmi tytuł reportażu Barbary Demick, ponieważ dzięki temu podczas lektury cała opowiadanie tym mocniej uderza w czytelnika.   O czym jest ów reportaż? Głód, przeraźliwa nędza, czyhająca na każdym kroku wszechobecna śmierć, a wszystko to, w zderzeniu z propagandowymi hasłami, pieśniami patriotycznymi, indoktrynacją, inwigiliacją przy jednoczesnym uwielbieniu dla Kim Ir Sena (a potem jego następcy - syna Kim Dzongila). Tak najkrócej można ująć o czym opowiada autorka. Wszystko to w opowieściach ludzi, którym udało się przeżyć, ponieważ uciekli z tego piekła. Mi Ran, Jun-Sang, Kim Hyuck, Oak-hee, Pani Song... - snują oni własne historie, a my za sprawą Demick możemy przeczytać i na swoje oczy zobaczyć jak wygląda życie niemal wyjęte z "Roku 1984" Orwella. Ktoś po przeczytaniu mógłby rzec: "śmiech na sali, co tam się losy i to w XX-XXI wieku!" Tylko, że tu nie ma się z czego śmiać - tu wręcz jest ponad czym zapłakać. I nawet jeśli śmiesznymi (niekiedy ocierającymi się o absurd) wydają się być niektóre - dla nas "ludzi Zachodu" - opowieści, tak świadomość, że to się losy naprawdę wywołuje szok, niedowierzanie i towarzyszące im uczucie bezradności.   Reportaż jest bardzo ciekawy, czyta się go dynamicznie (nawet o dużo za szybko). Momentami wstrząsający, chwilami trzymający w napięciu, gdyż śledząc dzieje bohaterów czytelnik do samego końca chce wiedzieć jaki miały one finał? Każdy świeży epizod zdobi zdjęcie (jedynie szkoda, że czarno-biała), przedstawiająca różnorakie miejsca i ludzi z Korei Północnej (także niektórych rozmówców Barbary Demick. Warto również zwrócić uwagę na przypisy na końcu książki, gdzie autorka szczegółowo podaje liczną literaturę i artykuły, które były jej pomocne przy pisaniu owej książki.   "Światu nie mamy czego zazdrościć" to tytuł,  który oceniam jako bardzo dobry. Reportaż ten jak najbardziej polecam. Recenzja opublikowana też na portalu www.lubimyczytac.pl: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/109247/swiatu-nie-mamy-czego-zazdroscic-zwyczajne-losy-mieszkancow-korei-polnocnej/opinia/22689245#opinia22689245